tag:blogger.com,1999:blog-58134675042832623932024-03-06T21:05:10.774+02:00ΕρυκίνηΕρυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.comBlogger618125tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-43186050318593618802023-12-11T09:17:00.002+02:002023-12-11T09:17:07.562+02:00A moment in time<p> (γραμμένο στο αυτοκίνητο, κολλημένη στην κίνηση, πριν πολύ πολύ καιρό. Ατέλειωτο, όπως τα παραπάνω, αλλά it is what it is)</p><p><br /></p><p>Ο ήλιος δύει εκτυφλωτικός. Παράξενο στο μέσο του χειμώνα, αλλά όχι και τόσο σ'αυτή τη γωνιά του κόσμου. </p><p>Περιμένω το φανάρι να γίνει πράσινο καθώς ο Παπακωνσταντίνου τραγουδά "Βράδυ Σαββάτου..." κι ας είναι απόγευμα Πέμπτης. </p><p>Στο διπλανό αυτοκίνητο ένα ζευγάτι τσακώνεται. Εκείνος φαίνεται να φωνάζει, χειρονομεί. Εκείνη δεν ξέρω. Βλέπω μόνο το πίσω μέρος του κεφαλιού της. </p><p>Σκέφτομαι ξαφνικά, δεν ξέρω ούτως πως μου ήρθε, ούτε γιατί, ότι όλοι οι εραστές σε κάποια φάση γίνονται σύντροφοι.</p><p>Αναπόφευκτα και τελεσίδικα. </p><p>Οι λέξεις δεν είναι ποτέ τυχαίες. </p><p><br /></p><p><br /></p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-91849747806760672202023-09-27T12:57:00.009+03:002023-09-27T12:59:23.328+03:00Γενέθλια<p> Εχτές έκαμα τη φορολογική μου δήλωση τζαι για πρώτη φορά στη ζωή μου (που τα αλήθκεια αγαπητέ αναγνώστη) φκάλω αρκετά λεφτά για να πρέπει να πληρώσω στο κράτος φόρο. </p><p>Μάλιστα. Είμαι επισήμως αυτό που λέμε φορολογούμενος πολίτης.</p><p>Είμαι ο φορολογούμενος πολίτης που εμπαίζεται.</p><p>Η δανειολήπτης που πιερώνει τόκους. </p><p>Η οικοκυρά που τζιακκάρει το καλάθι της. </p><p>Μάλιστα. </p><p><br /></p><p>Χρόνια μου πολλά. </p><p>Τώρα πραγματικά εμεγάλωσα υποθέτω. Επήρε μου 39 χρόνια αλλά ήρτε. </p><p><br /></p><p>ΥΓ: το καλόν εν ότι εαν με δεις στο δρόμο εξακολουθώ να έχω τα ίδια χάλια που είχα και στα 29 (κατακρίβειαν σιηρόττερα γιατί τώρα δεν έχω χρόνο για πράγματα όπως καθρέφτες, χτενιές, σκουλαρίκια)</p><p>ΥΓ2: τι κάμνουν οι γεναίτζες άμαν παθαίνουν mid-life crisis; γιατί εγώ να γοράσω μοτόρα τζαι πέτσενα δεν το βλέπω (αν και έχω ένα πέτσενο σακάκι τώρα που το σκέφτομαι.....)</p><p><br /></p><p><br /></p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-5588684461505194242023-09-08T09:49:00.008+03:002023-09-08T09:59:53.312+03:00Διακοπές/reunion<p> Τούτον το καλοκαίριν αγαπητέ αναγνώστη, με το τέκνον να έχει μεγαλώσει λλίον τζαι την πανδημία να αποτελεί ένα (όχι τόσο) μακρινό, (ούτε τόσο) τελειωμένο εφιάλτη, είπα της σχέσης ότι ήθελα να πάω πίσω Βέλγιο, να ξαναβρεθούμε με τα κοπέλια εκεί (στα ίδια μέεεερη θα ξαναβρεθούυυυυυυμε φάση), να κάνουμε ρε παιδί μου ένα reunion. Ε τζαι με το Βέλγιο, 2 ώρες τρένο απόσταση, είπαμε ας κάνουμε μετά και ένα reunion με τα κοπέλια στην Αγγλία. Οπότε οι διακοπές μας φέτος δεν είχαν θάλασσα (επία 1 φορά), ούτε ήλιο (είμαι ακόμα σταρένη, η σχέση γαλατένα και το τέκνον κάπου μεταξύ), αλλά ταξίδι σε 3 χώρες και 3 πόλεις, γιατί φυσικά πήγαμε και Ιρλανδία να δούμε την οικογένεια. </p><p>Οπότε από Galway, σε Βρυξέλλες & Λέουβεν και Λονδίνο (και περίχωρα). Πηγαίνοντας πίσω 4.5 χρόνια μετά, ήβρα τες πόλεις πολλά αλλαγμένες. Εν πάντα υποθέτω το ίδιο σοκ, έχεις έναν τόπο στο νού σου, όπως τον άφηκες τζαι νομίζεις ότι ο χρόνος επέρασεν τζαι δεν του έτζισεν, αλλά εν αδύνατον (επέρασεν τζαι μια πανδημία τζαι ένας πόλεμος να θυμούμαστε). </p><p>Τρία πράγματα μου εκάμαν εντύπωση που ήταν κοινά ως ένα βαθμό τζαι στες 3 χώρες:</p><p><u>1. η ακρίβεια</u>: η ζωή έγινεν παντού πάρα πολλά ακριβή. Οι γνωστοί μου και στες 3 χώρες θα εμπαιναν σε τούτον που λέμε μεσαία τάξη (άρα δεν εμίλησα καν με κανένα φτωχό πλάσμα), τζαι για πρώτη φορά επαραπονιούνταν ούλλοι για το κόστος ζωής. Με ούλλους εκάμναμεν συζητήσεις για λεφτά, το πόσον ακριβόν εν το τάδε και το τάδε. Ο τόπος με την πιο εμφανή αλλαγή ήταν το Βέλγιο. Μιλούμεν έφυεν η φάτσα μου που τες τιμές σε ούλλα τα πράματα. Ας πούμεν 5 ευρώ για έναν καφέ στις Βρυξέλλες θα ήταν ανήκουστο. Ως τζαι ένα σάντουιτς που τον Πάνο (μια πολλά basic αλυσίδα, σαν να γοράζεις σάντουιτς διάφορα που το Ζορπά ένα πράμα) ήταν τουλάχιστον 5 ευρώ. Ο τόπος με τη λλιόττερη αλλαγή ήταν το Λονδίνο αγαπητέ αναγνώστη (γιατί ήταν πάντα πανάκριβο).</p><p>2. <u>Ο αριθμός άστεγων στο δρόμο: </u> Μεν φανταστείτε ότι δεν είσιεν τζαι πριν, φυσικά τζαι είσιεν, τζαι στους τρεις τόπους, εννοείται πιο λλίον στην Ιρλανδία και το Βέλγιο, τζαι παραπάνω στο Λονδίνο. Αλλά τωρά επολλήναν παντού. Εβρέθηκα για πρώτη φορά στο κέντρο των Βρυξελλών η ώρα 730 το πρωί (εαν δεν έσιεις κοπελλούδιν που ξυπνά η ώρα 6, δεν έχει λόγο να κυκλοφοράς έτσι ώρες σε καμιά πόλη) τζαι αλήθκεια ήταν λυπηρό τζαι φοητσιάρικο μαζί. Ήμασταν εγώ, το τέκνο τζαι μια στρατιά ανθρώπων που ετζοιμηθήκαν μες τες στράτες ή εκυκλοφορούσαν μεθυσμένοι που την προηγούμενη νύχτα. Τζαι δεν ξέρω εαν ήταν πάντα έτσι απλά εν ήμουν ποττέ τζιαμέ τζείνες τις ώρες ή εαν άλλαξε κάτι. Τζαι πάλε η λλιόττερη διαφορά ήταν στο Λονδίνο (γιατί είσιεν που πάντα άστεγους). </p><p>3. <u>Η ξιμαρισιά/χρήση ουσιών:</u> Τζαι τούτον δεν είμαι σίουρη εαν υπήρχε τζαι παλιά, αλλά εγώ ήμουν σε άλλη φάση ζωής τζαι δεν το πρόσεχα ή εάν εντάθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά ήβρα πολλήν παραπάνω ξιμαρισιά από ότι θυμούμουν. Η μυρωδιά των ούρων, σπασμένα μπουκάλια, σκουπίδια, η μυρωθκιά του χασισιού. Τζαι πάλε πολλά έντονη αλλαγή στες Βρυξέλλες. Τη μικρότερη αλλαγή την είδα στο Λονδίνο, που ήταν πάντα ξιμαρισμένο. Δηλαδή, να είμαι ακριβής, όπως τζαι παλαιότερα έσιει ένα πολλά συγιρισμένο façade στες κεντρικές, πλούσιες περιοχές (πχ. εαν πάεις γυρώ στα μουσεία) τζαι ένα πιο ξιμαρισμένο κομμάτι εαν μετακινηθείς λλίον έξω που το κέντρο σε πιο alternative, cool, αλλά και πιο φτωχές περιοχές (τύπου east London). Ακόμα τζαι τζιαμέ, πάντως το χασίσιη πολλά πιο έντονο που παλιά.</p><p>Οι διακοπές ήταν τέλειες, αλλά (όπως τζαι στην Κύπρο βέβαια), συχνά επιαννα τον εαυτό μου να σκέφτεται , "πως τα φκάλλουν πέρα οι άνθρωποι δαμέ; Φκάλλουν τα πέρα;". Για πρώτη φορά εφάνηκε μου η Ευρώπη (τζείνη που είδα τουλάχιστον), πιο φτωχή, πιο ταλαίπωρη. </p><p>ΥΓ: επερίμενα τούτον το ταξίδι reunion να είναι γεμάτο συγκίνηση. Ενόμιζα ότι άμαν δω τους παρέες μου στο Βέλγιο μετά που 5 χρόνια θα λουθώ του κλαμάτου. Αλλά τα κλάματα δεν ήρταν. Η μόνη στιγμή στις 20 μέρες ταξιδιού που ένιωσα τα μμάθκια μου να γεμώννουν ήταν όταν εφτάσαμε στο Λονδίνο την πρώτη μέρα, εκατεβήκαμε που το τρένο (όχι σε ώρα αιχμής, το τονίζω γιατί η εμπειρία είναι πολύ διαφορετική άμα βιάζεται ο κόσμος) τζαι επερπατούσαμε στο σταθμό να πάμε να πιάσουμε το underground, σε έναν έτσι μακρύ διάδρομο τζαι ακούετουν η κιθάρα ενός μουσικού που έπαιζε Beatles "here comes the sun". </p><p>ΥΓ2: τούτον το ταξίδι ήταν για το τέκνον ουσιαστικό για να αναπτυχθεί το πάθος με τα τρένα. Δεν εβαρέθηκε ούτε στιγμή να μπαινοφκαίνει σε τρένα, λεωφορεία, μετρό. Τζαι συνέχεια ρωτά πότε θα ξαναπάμε με το τρένο (δεν του είπα ακόμα ότι δεν έσιει στην Κύπρο). </p><p>ΥΓ3: για να έρτει ένα ποστάκιο τόσο σύντομα που το προηγούμενο ίσως να το μαντεύετε αγαπητοί αναγνώστες, είμαι σε φάση βαρεμάρας και αποφυγής στη δουλειά. Δεν είμαι έτοιμη να πάω πίσω, δεν είμαι...</p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-3956427701610273042023-09-04T09:09:00.006+03:002023-09-04T09:09:55.134+03:00Τα πράγματα με το όνομά τους<p><i>(Θα έγραφα άλλον ποστάκιον για διακοπές σε άλλες χώρες μακρινές, αλλά η Κύπρος έσιει πάντα τον τρόπο της να μας συνεφέρνει)</i></p><p><br /></p><p>Ο κ. Λετυμπιώτης (ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τούτος) είπεν ότι "δεν μπορούμε να μιλάμε για πογκρομ εαν δεν υπάρχουν στοιχεία ότι ήταν κάτι το οργανωμένο". </p><p>Σύμφωνα με τη wikipedia (τα bold δικά μου):</p><p><b style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif; font-size: 14px;">"Πογκρόμ</b><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif; font-size: 14px;"> (από τη ρωσική λέξη </span><i style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif; font-size: 14px;">погром</i><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif; font-size: 14px;"> (πογκρόμ), από το ρήμα "громить" (γκρομίτ) που σημαίνει «συντρίβω») είναι μια <b>μαζική</b> και <b>οργανωμένη</b> <b>επίθεση</b> εναντίον κάποιας <b>συγκεκριμένης ομάδας ατόμων</b> για λόγους είτε εθνικής καταγωγής είτε θρησκευτικής πεποίθησης, με ταυτόχρονη <b>καταστροφή του περιβάλλοντός τους</b> (σπίτια, επιχειρήσεις, θρησκευτικοί χώροι, κοκ)."</span></p><p><span style="color: #202122; font-family: sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 14px;">Να μας εξηγήσει ο εκπρόσωπος της κυπριακής κυβέρνησης πως ακριβώς διαφέρει τούτο που θορούμε που τον ορισμό πιο πάνω. </span></span></p><p>Τι στοιχεία χρειάζεται παραπάνω για να επιβεβαιώσει ότι ήταν οργανωμένη επίθεση; όπως εκατάλαβα δεν είναι κρυφά που εγίνηκε το πράγμα, υπήρξε μια πρόσκληση για οργάνωση στα κοινωνικά μέσα, εμφανιστήκαν ούλλοι με κουκούλες τζαι ρόπαλα (αλλά όχι, δεν εσυντονιστήκαν που πριν "ρε εσύ τι εννα φορήσεις πόψε", εντελώς τυχαία απλά εμφανιστήκαν ούλλοι να φορούν τα ίδια) τζαι μέσα σε 4 λεπτά εξεκινήσαν....</p><p>κ. Λετυμπιώτη που η δουλειά σας είναι να χειρίζεστε τούτες τες καταστάσεις εισηγούμαι να ξεκινήσετε με το να αναγνωρίσετε τι ένι ή μάλλον να το πείτε ξεκάθαρα και ανοικτά με το όνομά του. Δεν ήταν "πορεία διαμαρτυρίας", σταματάτε να το λαλείτε έτσι (τούτον ισχύει τζαι για τους δημοσιογράφους). Ήταν "οργανωμένη, στοχευμένη επίθεση". Πέτε το όπως ένι πρώτα, εαν δεν το αναγνωρίσετε πως θα κάμετε τζαι τον αντίστοιχο χειρισμό; </p><p>Όσον χωννούμαστε πίσω που το δάκτυλό μας (ή μάλλον όσον τους χώννετε πίσω που το δάκτυλό σας), αλί μας. θα έρτουν τζαι σιηρόττερα. </p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-1363320817471634322023-06-28T14:16:00.003+03:002023-06-28T14:19:09.303+03:00Homeowners<p><i> (φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια γράφω ένα ποστάκιο το χρόνο έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, οπότε να το το ποστ της χρονιάς)</i></p><p>Το να έσιεις δικό σου σπίτι (όπου σπίτι βάλε κυπριακού στυλ οκέλλα χτισμένη που dodgy εργολάβο, χρηματοδοτούμενη με δάνειο στην τράπεζα, πιο κυπραία δε γίνεται, βασικά το πιο κυπραίο θα ήταν να με ελέαν κ. Ττάκκου, από την ανατριχιαστική κυπριακή σειρά του κάποτε) εν τέλει εν κατα βάσει κουραστικό, αλλά πάρα πολλά κουραστικό. </p><p>Εαν μου έλεεν κάποιος ότι θα είχε τόοοοοοοσο καθάρισμα, θα αρνούμουν να εμπλακώ σε έτσι κουβέντα που την αρκή. Βασικά εβαρηθηκα να καθαρίζω. Τι σόι ψυχολογικό φαινόμενο εν τούτο που μόλις σου ανήκουν τα πλακάκια και οι πάγκοι (όταν λέμε ανήκουν εννοούμε ανήκουν στην τράπεζα της οποίας χρωστάς) πρέπει να τα καθαρίζεις ολημερίς ενώ όσον ήταν δανεικά ποιος χέστηκε; Το σύνδρομο της Μαίρης Παναγιωταρά θα το πω (να βρήκα κι εγώ τη δική μου πρωτότυπη διαταραχή). </p><p>Προχτές για πρώτη φορά που τη μέρα που μετακομίσαμε έπιασα τον εαυτό μου να κάμνει τες βεράντες με το λάστιχο, ναι ναι. Έπαθα κρίση πανικού, κρίση ταυτότητας δε ξέρω πως να το πω. Έκαμα flash forward τη ζωή μου, να μαι 70 χρονών, κυπραία νοικοτζυρά που ξυπνά που τες 6, κάμνει ούλλες τες δουλειές, ποτίζει τα δεντρά τζαι κάμνει τες βεράντες με το λάστιχο, πριν κάτσει να πιει τον καφέ της η ώρα 10 τζαι να δει τα πρωινάδικα πριν να βάλει τη φατζή πάνω (άσχετο αλλά η φατζιή πραγματικά εν το πιο μεγάλο μου σουξέ). </p><p>Επαρέτησα το λάστιχο τζαι είπα της σχέσης εγώ βεράντες δεν ξανακάμνω, τούτη δεν είναι η ζωή που θκιάλεξα για τον εαυτό μου τζαι να με αφήκετε ούλλοι ήσυχη. εγώ που θα γεράσω θα κάθουμαι σε ξιμαρισμένη βεράντα να θκιεβάζω το βιβλίο μου με το κρασούδι/τζιν&τονικ μου. Εαν θέλεις οκέλλα κυπριακή, έλα το λάστιχο τζαι κάμε τες βεράντες μόνος σου. </p><p>Η σχέση εκοίταξε με παραξενεμένος τζαι εθύμισε μου ότι προτιμά κατακρίβειαν να κάμνει τζείνος τες δουλειές γιατί περνά του καλλύττερα τζαι ότι πραγματικά ΔΕΝ με παντρεύτηκε για τη νοικοτζυροσύνη μου. Τζαι κάτσε μάνα μου να θκιεβάσεις το βιβλίο σου.</p><p>Εν τέλει, τζείνον που με γλυτώνει που την πλήρη κυπριακή μικροαστικότητα είναι το πόσο μη κυπραίος εν ο άντρας μου. Άμαν κυπριοποιηθεί και η σχέση εκαήκαμεν.</p><p>ΥΓ: μιαν ώρα μετά το breakdown ήρτεν η κολλητή η Μ. με τα κοπελλούθκια της εκαθούμασταν στη βεράντα και επίναμε τον καφέ μας, ετρώαμεν την παττίχα μας και τα μπράουνις μας σαν εβουρούσαν τα κοπελλούθκια πάνω κάτω τζαι εννά είμαι ειλικρινής αγαπητέ αναγνώστη.... εν τολμώ και να το πω... ήταν ωραία ρε γαμώτο. </p><p><br /></p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-14827462736435527102022-06-08T08:43:00.000+03:002022-06-08T08:43:03.509+03:00Δυόμιση χρόνια μετά<p> Σήμερα (τρίτη μέρα στη σειρά) το τέκνο εξύπνησε που τες 5 και 15 κλαίγοντας και φώναζε στο κρεβάτι του </p><p>"θέλω να πάω κουζίνα"</p><p>"θέλω να πάω κουζίνα" </p><p>"θέλω να πάω κουζίνα". </p><p>Δεν ξέρω τι κάμνουν άλλες φυσιολογικές μάνες σε έτσι περιπτώσεις, αλλά εγώ άγρυπνη έδωκα στο τέκνο a taste of his own medicine. </p><p>εξεκίνησα τζι εγώ να κλαίω τζαι να λαλώ </p><p>"γιατί δεν τζοιμάσαι;" </p><p>"γιατί δεν τζοιμάσαι;"</p><p>"γιατί δεν τζοιμάσαι;"</p><p>ήρτεν η σχέση, έπιασεν το κοπελλούδιν τζαι είπεν μου πίεννε τζοιμήθου (στα αγγλικά, εν επροσαρμόστηκε τόσο πολλά να μου μιλά κυπριακά). </p><p>Τζαι να φανταστείς αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, εχτές που εφαντασιώννουμουν να τα φατζιήσω ούλλα, να παραιτηθώ που τες θκυό μου δουλειές, να πιάσω ότι λεφτά έχω τζαι να φύω, να εγκαταλείψω άντρα, κοπελλούδι, γονιούς, οικοδομή (ότι χτίζω είπα σας το;), ελάλουν του εαυτού μου ότι δεν μπορώ να κάμω έτσι πράμαν στο κοπελλούδι μου. </p><p>Σήμερα σκέφτουμαι ότι μπορεί να του κάμνω τζαι χάρη.</p><p>(Ναι, η μητρότητα πάει <i>τόοοοσον</i> καλά).</p><p>ΥΓ: ήμουν μεταξύ του να γράψω έναν ποστάκιον ή ήμειλ παραίτησης. Τελικά είπα πρώτα το ποστάκιον τζαι για την παραίτηση, βλέπουμε (ίσως μια άλλη μέρα που θα έχω κοιμηθεί παραπάνω). </p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-87682214747990035782021-01-22T11:05:00.004+02:002021-01-22T11:05:49.225+02:00Parasite<p>Τούτην την ταινίαν είδα την επιτέλους μες τες γιορτές τζαι που τότε έθελα να γράψω για τζείνη. </p><p>Ναι, ναι, ξέρω ότι έσιει ένα χρόνον που εφκήκεν η ταινία στους σινεμάδες, έννεν ακριβώς πρόσφατη, αλλά κάποιοι που μας εκάμαν κοπελλούθκια τζαι εν εσώνναν να παν σινεμάδες μετά που ώρες με το νεογέννητον, ΟΚ; </p><p>Τζαι ναι, ξέρω ότι έσιει ένα μήνα που ήταν οι γιορτές που την είδα, γιατί δεν έγραψα πιο γλήορα. Ε... δεν ξέρω. Υποθέτω, ήμουν απασχολημένη με σιήλλιες άλλες πελλάρες, αλλά σήμερα εν η μέρα. Γιατί έσιει καναθκυό μέρες που τρώουμαι με τα ρούχα μου, εν έχω όρεξη για τίποτε, είμαι απογοητευμένη με τη δουλειά μου, με τον εαυτό μου.... σήμερα εν έσιει δουλειά. Σήμερα το πρωίν, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι το πρόβλημαν μου εν ότι μου λείπει το πάθος στη ζωή. Ο καθένας μας έσιει κάτι με το οποίο παθιάζεται, μπορεί ναν η δουλειά του, η μουσική, η μάππα... δεν ξέρω. Εμέναν τα πάθη μου ανέκαθεν ήταν θκυό, τα βιβλία τζαι οι ταινίες (βάλλω τζαι έναν τρίτον άτε, τη δουλειά, γιατί κάποτε έκαμνα την με πάθος). Έσιει κανέναν ανάμιση γρόνο που με στη δουλειά μου έχω πάθος (τζαι να είσιεν λλίον να αργοσβήνει επέθανεν με την πανδημία τζαι το working from home), με βιβλία θκιεβάζω, με ταινίες πολλοθορώ. Επήρεν μήνες μετά τη γέννα να καταφέρω να δω ταινία που την αρκήν ως το τέλος.... τζι αμαν τες θορώ, εν σε κατάσταση ψιλούπνου στον καναπέ... έννεν το ίδιο.</p><p>Το Parasite ήταν διαφορετικό. Επία να τζοιμηθώ τζαι δεν εμπόρια, εξύπνησα την άλλην ημέρα τζαι εσκέφτουμουν το (σαν ετάιζα κρεμούδαν το τέκνο). Εν που τζείνες τες ταινίες που δεν κατηγοριοποιούνται εύκολα. Εν δράμαν, εν κωμωδία, εν θρίλερ; Τζαι εν που τζείνες τες ταινίες που δεν χώννουν το θέμαν τους (γενικώς δεν μου πολλοαρέσκει να εν τόσο μες τα μούτρα σου τζείνον που θέλει να σου πει ο ποιητής, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωσην άρεσε μου). Τζαι για τζείνους που δεν την είδαν ακόμα, το θέμαν εν γνωστόν τζαι χιλιοειπωμένον, η διαφορά ανάμεσα σε πλούσιους τζαι φτωχούς, το πως ζει το άλλο 5% (ή τέλοσπάντων πόσον εν το ποσοστό των πλουσίων), οι παράλληλες ζωές των ανθρώπων που εν στον ίδιο τόπο, αλλά σε θκυό πολλά διαφορετικούς κόσμους. Που τούτη την πλευρά θεματικά μπορεί να θυμίζει λλίον το Ρόμα, αλλά αν το Ρόμα ήταν ένας διακριτικός ψίθυρος, το Parasite εν τσιριλλιά. </p><p>Η ταινία, δείχνει μας θκυό οικογένειες στη Σεούλ, μια οικογένεια φτωχών που προσπαθεί να φκάλει λεφτά δουλεύκοντας για μιαν οικογένεια πλουσίων. Το στόρυ μπορεί να μεν λαλεί πολλά σε μια γραμμή, αλλά η ταινία εκουβάλαν καμπόσα θέματα μέσα, τροφή για σκέψη. Άρεσεν μου πολλά η μετάφραση της διαφοράς ανάμεσα στην υψηλή και τη χαμηλή κοινωνία σε φυσική διαφορά ύψους μέσα στην ταινία. Έσιει μια σκηνή που οι φτωχοί βουρούν που το πλούσιο σπίτι, στο υπόγειο που ζουν κάπου στες παρυφές της πόλης (σε ούλλες τες πόλεις οι πλούσιοι ζιουν σε λόφους ψηλά, Beverly Hill, Notting Hill, Penn Hill, ξέρετε) τζαι δείχνει τους να κατεβαίνουν, να κατεβαίνουν, να κατεβαίνουν σκάλες, που ήταν απλά αριστουργηματική (μάστρος ο σκηνοθέτης). </p><p>Άρεσε μου, επίσης, το πόσο μοντέρνα ήταν η θεώρηση του θέματος. Έννεν τυχαίο που ο άντρας της πλούσιας οικογένειας δουλεύκει σε κάποιο tech company ή έτσι μου φάνηκε. Τέλοσπάντων εν παραπάνω zuckerberg ή Μπέζος (όχι ο Γιάννης) παρά ξέρω γω αριστοκράτες της Γαλλικής επανάστασης. Τζι έννεν τυχαίο που το πλούσιο σπίτι, δεν είναι παλάτι, με χρυσοπίκιλτα, αλλά μινιμαλιστ σπίτι, μοντέρνας αρχιτεκτονικής, σκανδιναβικό στυλ, κλπ. Τζαι βέβαια οι πλούσιοι εν φαν των αγγλικών. Το επίθετό τους τζαι το πάθος τους για οτιδήποτε εγγλέζικο, αμερικάνικο. Οι πλούσιοι τέλοσπάντων, εν πλούσιοι της εποχής μας. Αλλά τζαι οι φτωχοί εν φτωχοί της εποχής. Η κίνηση του φκαίνω πάνω στην τουαλέτα για να πιάσω σήμα ίντερνετ στο κινητό... μοντέρνες πρώτες ανάγκες. Τζι ας έχουμεν όσα γκάτζετ θέλουμε, κάποια πράματα παραμένουν κοινά υποθέτω στες κοινωνίες ανά τους αιώνες. </p><p>Τζαι ναι, μπορεί κάποιοι να το ήβρετε μπανάλ, αλλά τζείνον το κομμάτι με τη μυρωθκιά ήβρα το τόσον αληθινό, ρε παιδί μου έτζισεν κάπου πολλά βαθκιά. Νομίζω ήταν η στιγμή στην ταινία που τα ελούθηκα (εν τζαι θέλω τζαι πολλά γενικώς). Όταν ο πλούσιος λαλεί ότι ρε παιδί μου ο φτωχός σωφέρ του κάτι μυρίζει, κάτι απροσδιόριστο... η μυρωθκιά της φτώχιας... Όσο τζι αν προσπαθείς να χωστείς, η μυρωθκιά προδίδει σε. Τζι αν νομίζετε εν υπερβολικός ο ποιητής, πόσες φορές ακούσετε άτομα να λαλούν ότι οι μετανάστες βρωμούν (ότι πέτε αλήθκεια); </p><p>Επίσης, η ταινία είσιεν κάμποσες αναφορές για την Κορέα, που είμαι σίουρη κάποιος που ξέρει λλίον παραπάνω για Κορέα μπορεί να πιάσει περισσότερα που μένα. Αλλά ούτως ή αλλιώς νομίζω τζείνον που θέλει να πει η ταινία έννεν κορεάτικη ιδαιτερότητα, αλλά παγκόσμιον. </p><p>Τέλος παρά το γεγονός ότι οι ήρωες μπαίνουν σε δύο κατηγορίες, οι φτωχοί και οι πλούσιοι, η παρουσίαση των χαρακτήρων δεν σε αφήνει να συμπαθήσεις ή να αντιπαθήσεις εύκολα κάποιους, εν έσιει ξεκάθαρα καλούς τζαι κακούς. Που κάποιες πλευρές αντιπαθείς τους ούλλους, τζαι που κάποιες πλευρές συμπαθείς τους ούλλους (σχεδόν). Τζαι τούτον εν επίτευγμα. </p><p>Συστήνω ανεπιφύλακτα. </p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-55120928361071745792020-10-20T11:59:00.005+03:002020-10-20T11:59:56.723+03:00Μόλις το ανακάλυψα τούτον<p>άτε λλίη μουσική να αλλάξει η διάθεση ρε παιδί μου</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/KyTRW_J-HHs" width="320" youtube-src-id="KyTRW_J-HHs"></iframe></div><br /><p><br /></p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-37979652645093383802020-10-14T08:54:00.005+03:002020-10-14T08:58:11.206+03:00This is Cyprus<p> This is Cyprus λαλεί ο τύπος στο βίντεο τζαι χαχανίζει.... </p><p>Στο ράδιο ελαλούσαν σήμερα ότι τούτη ούλλη η κουβέντα προσβάλλει το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Λάθος. </p><p>Το πρόβλημαν ένι ότι δεν εκαταφέραμεν ποττέ να αναπτύξουμε κοινό περί δικαίου αίσθημα, για να προσβαλτεί. Με κάτι τέθκοια εμάθαμεν ότι έτσι πράμαν εν έσιει, τζι αν θέλεις να είσαι ηθικός τζαι δίκαιος στην κυπριακή κοινωνία θα καταλήξεις στο τέλος της ημέρας ο μαλάκας της υπόθεσης. </p><p>Το πρόβλημαν δεν είναι ότι εγινήκαμεν ρεζίλιν διεθνώς (που για κάποιο λόγο τούτο φαίνεται να επηρεάζει πάρα πολλά τους Κυπραίους, εν μπορώ να καταλάβω, μια ζωή το φαίνεσθε ρε παιδί μου), αλλά το ότι εκατέληξεν το κράτος, η χώρα μας ναν κάτι που το θεωρούμεν εμείς για γέλια, κάτι που λαλούμεν τζαι γελούμεν. Το ότι εμείς οι πολίτες τούτου του κράτους έχουμεν του μηδέν εκτίμηση, όι απαραιτήτως μηδέν αγάπην, αλλά ίντα αγάπη ένι για κάτι που δεν εκτιμάς; </p><p>Τζαι τούτη η φράση το This is Cyprus. Το υπέρτατο συγχωροχάρτι, η υπέρτατη δικαιολογία, για κάθε ματσουτζιά που κάμνει κάποιος, αλλά το πιο σημαντικό για ούλλα τζείνα που ΔΕΝ κάμνουμεν, ούλλοι μας. Εν υπάρχει λόγος να προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι, γιατί... This is Cyprus. Να κάμεις κάτι καινούργιον, κάτι καλλύττερον, κάτι πιο λειτουργικόν, γιατί... This is Cyprus. Το This is Cyprus εν βασικά μια άλλη φράση για το I am giving up ή μάλλον I am not going to bother to try.</p><p>Τζαι στο τέλος της ημέρας η Κύπρος ένι τζείνον που ένι επειδή ούλλοι λαλούμεν This is Cyprus. </p><p>Ίσως κάποτε θα πρέπει να κάτσουμε να αναρωτηθούμεν what <i><b>is</b></i> Cyprus? Is this <b><i>my</i></b> Cyprus? </p><p>ΥΓ: γράφω σε πρώτο πληθυντικό, γιατί τζι εγώ κάμνω το. </p><p><br /></p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-90890653110106150422020-09-27T08:15:00.004+03:002020-09-27T08:19:28.767+03:00Γενέθλια<p>Σήμερα αποφάσισα να γράψω ένα ποστάκιο, ένα δώρο στον εαυτό μου (έχει τόσο τζαιρόν να γράψω που δεν επήρα χαπάρι ότι ο βλογγερ άλλαξε φάτσα). </p><p>Εσυνειδητοποίησα που λέτε εχτές ότι έσιει μήνες να γράψω κάτι είτε δαμέ είτε αλλού (ναι ξέρω εννά μου πεις τούτον έσιει τζαιρόν που εχάθην ούτως ή αλλιώς). Εσυνειδητοποίησα επίσης εχτές ότι έσιει μήνες να θκιεβάσω κάτι (η δουλειά εν μετρά), να θκιεβάσω κανονικά, όι 1-2 σελίδες. Έσιει καμπόσον τζαιρό επίσης να δω καμιιάν ταινία της προκοπής (όι στους σινεμάδες, που έτσι πολυτέλειες, έστω έσσω μας. Δώστου σειρές στο Νετφλιξ. Οι σειρές στο Νετφλιξ μια μέρα θα αναγνωριστούν ως η μάστιγα της εποχής λαλώ σας το). Εν αθθυμούμαι πότε ήταν η τελευταία φορά να σου πω την αλήθκεια αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια που είχα μια σοβαρή, ενδιαφέρουσα συζήτηση για ένα θέμα κοινωνικό/υπαρξιακό/ανθρωπιστικό, κάτι πέραν του κορωνοϊού τζαι του κοπελλουθκιού. Επίσης, δεν αθθυμούμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ενθουσιάστηκα με κάτι σχετικό με τη δουλειά μου.</p><p>Εχτές σε κάποια φάση εδιερωτήθην: Εαν πιάεις την Ερυκίνη τζαι φκάλεις που μέσα τα βιβλία, τες ταινίες, τες υπαρξιακές συζητήσεις, τζαι το ενδιαφέρον για τη ψυχολογία, τι μεινίσκει; </p><p>Τίποτε εν η απάντηση. </p><p>Ίσως ναν τούτον που λαλούν υπαρξιακόν κενό, δεν ξέρω. </p><p>Εχτές επέρασα δύο ώρες σε μια συνεύρεση με συναδέλφους τζαι το <u><b>μόνο</b></u> θέμα συζήτησης που είχα με πλάσματα ήταν το να απαντώ την ίδια ερώτηση : εεεεε, πως εν το να είσαι μάνα;</p><p>Τζαι πραγματικά δεν είχα καμιάν καλήν απάντηση, εννοώ η πραγματική απάντηση μες το νου μου ήταν το "Δεν ξέρω" (εν το είπα πόξω μου βέβαια). Είτε επειδή εν νιώθω τζαι πολλά μάνα (ακόμα δεν έκαμα το ρόλο κομμάτι μου), είτε επειδή κυριολεκτικά δεν έκατσα ποττέ να το σκεφτώ (που χρόνος για πράματα όπως σκέψη). Τέλοσπάντων, βαρετό, ήταν ούλλο βαρετό. Τζαι εν ήταν τα άλλα πλάσματα που ήταν βαρετά, ήμουν εγώ. </p><p>Έτσι που λαλείς αγαπητέ/ή αναγνώστη/αναγνώστρια, τα 36 βρίσκουν με νομίζω άλλον πλάσμαν που τζείνον που έξερα ή μάλλον σε σύγχιση για το τι πλάσμαν είμαι πλέον. Εν ξέρω, ίσως η Ερυκίνη ναν κάπου τζιαμέ τζαι να πρέπει να την ξαναέβρω κάπως ή η Ερυκίνη τζείνη να έδωκεν τη θέσην της σε μιαν άλλη, καινούργια, που πρέπει να τα έβρω μαζί της, να <u><b>την</b></u> έβρω. </p><p>Ποιος ξέρει. </p><p>(η ομφαλοσκόπηση σταματά δαμέ γιατί το τέκνον εξεκίνησεν να ταράσσει τζαι η τζοιλιά να κουρκουρίζει. Ώρα για πρωινό. Ναι, η αγαπημένη φάση της μητρότητας τούτες τες μέρες εν τα πρωινά. έσιει χάζι να είμαστε 3 στο τραπέζι να τρώμε τα κοφλειξ μας. Χρόνια μου Πολλά. Ελπίζω αγαπητοί να σας ξαναέβρω, να σας ξαναπρήξω σύντομα)</p><p>UPDATE: τωρά είδα ότι το προηγούμενο μου ποστάκιο ήταν που τον Ιούλη, άρα εν έσιει τζαι πάρα πολλυν τζαιρόν (αντικειμενικά τουλάχιστον, υποκειμενικά ενόμιζα ότι εν πολλά παραπάνω)</p><p> </p><p><br /></p>Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-79915668891248871722020-07-24T12:49:00.001+03:002020-07-24T12:53:21.835+03:00Ρότσος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βασικά δεν ξέρω τι τα λαλούν τα milestones στα ελληνικά (είπαμεν εχάσαμεν τη γλώσσα τόσα χρόνια στην ξενιθκιά, οι σκέψεις μου εν μια τσιαρλικη ανακατωσιά κυπριακών τζαι εγγλέζικων), αλλά σήμερα βιώνω έναν τέθκοιο, που έννεν ακριβώς πετραδάκι, αλλά ρότσος.<br />
<br />
Σήμερα αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια υπέγραψα το πρώτο μου δάνειο στην τράπεζα. Λαλώ πρώτο γιατί ξέρω ήδη που τα τωρά ότι θα έρτει τζαι δεύτερο. Λόγος δανείου λαλεί η φόρμα: "αγορά οικοπέδου για κτίσιμο πρώτης κατοικίας".<br />
<br />
Σαν εμπήκα στο ασανσερ φεύκοντας που σπίτι για να πάω στην τράπεζα εκοίταξα στον καθρέφτη τζείνην τη γεναίκα με το μωρό στο καροτσάκι, με το γυαλίν του ήλιου, την καλήν την μπλούζα τζαι την καλήν την παντελόνα (υπέθεσα ότι άμαν πάεις να ζητήσεις δάνειο εν πάεις με το κοντοπαττέλονο) που έσιει δουλειές να διεκπεραιώσει στην τράπεζα τζαι για πρώτη φορά δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου. Εν κάποια άλλη. Ενήλικας.<br />
<br />
Ποττέ πριν δεν ένιωσα τόσο ενήλικας στη ζωή μου.<br />
<br />
Κάποιος θα ελάλεν ότι στα 36 εν τζαιρός σου κόρη μου. <br />
Εγώ πάλε βιώνω μια θλίψη.<br />
<br />
ΥΓ: πριν ανοίξουμεν έτσι φάλιες η άποψη μου για τους κυπραίους κτηματομεσίτες τζαι ντιβελοπερς ήταν ότι εν άσιημη φάρα, δεν είναι να τους εμπιστεύκεσαι, τζαι βασικά καλλύττερα να μεν έσιεις επαφή μαζί τους. Μετά που την πρώτη μου επαφή μαζί τους αποφάσισα ότι έχω πολλά καλόν ένστικτο. Να το εμπιστεύκουμαι πιο συχνά.<br />
<br />
ΥΓ2: στα πλαίσια τούτων των καινούργιων εμπειριών είχα ξεκινήσει να γράφω ένα ποστ για την πρώτη μου επίσκεψη στο κτηματολόγιο. Μετά αποφάσισα ότι είναι καλύτερα ίσως να μεν ξέρετε τι γίνεται στο κτηματολόγιο. Πάντως να το ξέρετε, κλασικά κυπριακά δημοσιουπαλληλικά, η καττίνα τζαι στο κτηματολόγιο είναι χώρος καίριος.</div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-80891333084093175252020-06-18T18:38:00.002+03:002020-06-18T18:38:36.921+03:00Στο μηχανικό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
Μηχανικός: έτοιμον το αυτοκίνητον σου κ. Ερυκίνη μου. Θέλεις να σου το φκάλω ή εννά τα καταφέρεις να το φκάλεις πισινή;</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ερυκίνη: όι, όι μεν ανησυχείς. Εννά τα καταφέρω.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μηχανικός: Μα είσαι σίουρη; Γιατί οι παραπάνω κοπέλλες θέλουν βοήθεια, εν λλίον δύσκολη η είσοδος μας.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ερυκίνη: όι, όι, μα όι, μεν ανησυχείς. Εννά τα καταφέρω.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μηχανικός: μα είσαι σίουρη; </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Απαξιώ να ξανα-απαντήσω, αννοίω την πόρτα, μπαίνω στο αυτοκίνητο, σάζω τα καθρεφτούθκια μου, παρατηρώ ότι η πόρτα του καράσh εν όντως λλίον στενή τζαι στα δεξιά έσιει τον κώλον ενός άλλου αυτοκινήτου.</div>
<div>
</div>
<div>
Τζαι ξεκινώ. Τζαι καθόλη τη διάρκεια ελαλούσα που μέσα μου (για χάρη μου τζαι για τες απανταχού γυναίκες) "μακάρι να τα καταφέρω, Παναγία μου (ναι ναι επίκληση και στα θεία, there is too much on stake) να το φκάλω τέλεια τζαι μεν κάμω καμιάν ματσουτζιάν".</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τζαι η Ερυκίνη σας, θεά, έφκαλεν το αυτοκίνητο πισινή, που μιαν στενή πόρτα, πισινή στο κατήφορο τζαι μετά στο δρόμο, καθώς 3 άντρες (ο μηχανικός τζαι οι θκυό μαθητευόμενοι) εσταματήσαν ότι εκάμναν, εφκήκαν προς την πόρτα τζαι εθορούσαν επικριτικά αν θα τα καταφέρει η γεναίκα ή όι. </div>
<div>
Ο μηχανικός δε που με έξερεν τζαι είσιεν την άνεση εξεκίνησεν (κλασσικά) να διά οδηγίες, χωρίς να του τες ζητήσω, "πάρτο τιμόνιν σου λλίον ποτζεί", "πάεις πολλά καλά" κλπ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αλλά δεν έσιει σημασία. Σημασίαν έσιει ότι τα εκατάφερα, ήμουν τέλεια τζαι εμείναν χάσκοντα τζαι μια ακόμα μικρή (πολλά μικρή) νίκην κατά των σεξιστικών στερεότυπων έχει επιτευχθεί. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
(όταν το ελάλουν μετά της σχέσης, ήταν κάπως..."Νομίζω το ότι επίες εσύ να κάμεις το σέρβις του αυτοκινήτου τζαι εγώ έμεινα σπίτι να προσέχω το μωρόν, εν ακόμα πιο μεγάλη κατάρριψη των σεξιστικών στερότυπων, έννε")</div>
</div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-13005196513780899452020-06-03T09:17:00.000+03:002020-06-03T09:17:30.484+03:00Τζείνον το κάτι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>(δεν θυμούμαι που πότε εν γραμμένον τούτον. Ήβρα το σήμερα γραμμένον βιαστικά με μολύβι στην πάνω αριστερή γωνιά μιας κόλλας που έχω διπλωμένη μες στο σημειωματάριο μου εδώ τζαι κανέναν χρόνο)</i><br />
<br />
Τζείνον το κάτι...<br />
Ναν πάντα τζιαμέ.<br />
Σκουλούτζιν που τρώει που πάνω σου.<br />
Σκνίπα που εν σε αφήνει να ησυχάσεις.<br />
Να κνίθεσαι,<br />
να φκάλλεις τες πέτσες σου,<br />
τζαι η φαούρα να μεν γιανίσκει.<br />
Να τρώεσαι πάντα με τα ρούχα σου,<br />
τζείνα πο σιεις.<br />
Τζαι το ποτήρι ποττέ να μεν γιεμώνει.<br />
Πάντα τζείνον το κάτι ναν τζιαμέ<br />
Τζαι πάντα να λείπει.<br />
<br /></div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-91903078355569194982020-04-28T11:23:00.000+03:002020-04-28T11:43:09.142+03:00Περί κορώνα ιού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>(τούτον το ποστάκιον άρκεψεν εδώ και μέρες κάπου στην αρχή του εγκλεισμού, των υπολοίπων γιατί εγώ ήμουν ήδη έγκλειστη, αλλά κάπου δεν υπάρχει και πολλή επαφή με τον εγκέφαλό μου ΑΚΟΜΑ τζαι έμεινεν ατέλειωτο στα πρόχειρα)</i><br />
<br />
Ερώταν με η σχέση τες προάλλες τι νομίζω, εαν ο κορωνοϊός θα κάμει πραγματικότητα ούλλα τα dystopic βιβλία που εθκιαβάσαμε ή ταινίες που είδαμε τζαι εν η αλήθκεια κάμνοντας ένα γυρό (με το αυτοκίνητο μεν έσιεις έννοια, πριν να πάμεν να ψουμνίσουμεν) στην όφκερη Λευκωσία εχτές εθύμισεν μου λλίον ταινίαν καταστροφής τύπου I am Legend, 28 days later κλπ. Η σχέση εν πεπεισμένη ότι η ζωή μας που δαμέ τζαι να πάει θα αλλάξει για πάντα. Εγώ πάλε κρατώ μιτσιν καλάθι. Εξαρτάται πόσον τζαιρόν θα κρατήσει το παναύριν.<br />
<br />
Εν ξέρω για το μέλλον, αλλά έναν πράμαν εν σίουρον. Τζαι στην πραγματική ζωή, όπως στην λογοτεχνία/σινεμά/τέχνη γενικότερα, έτσι ακραίες καταστάσεις φκάλλουν στην επιφάνεια το παρόν, το πραγματικό παρόν. Εν ξέρω πόσο θα αλλάξει τζείνον που θα είμαστε στο μέλλον, αλλά σίουρα έδειξε μας περίτρανα τζείνον που είμαστεν τωρά, τζαι ο καθένας μας ατομικά και ως κοινωνίες. Οι ουρές των αυτοκινήτων στο Αμέρικα που επεριμέναν να πιάσουν πακέτα με φαίν που food banks, ο πατέρας στην Ιταλία που επροσπάθαν να ανοίξει έναν σούπερμαρκετ για να πιάσει φαίν για τα κοπελλούθκια του, οι άρρωστοι χαμέ στους διαδρόμους στα Ισπανικά νοσοκομεία, εν ενδείξεις του σε τι κοινωνίες ζούμε. Του πόσα πλάσματα σε τζείνο που για μας ήταν "κανονικότητα" ήταν στα όρια τζαι τωρά εκουντηθήκαν στην άκρη. Πόσα πλάσματα ήταν αφημένα που την κοινωνία, τζαι τζείνοι εν που πιερώνουν το μεγαλύτερο τίμημα. Τζαι βέβαια πόσον χάσμαν υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους σε μια κοινωνία, που το εξέραμεν φυσικά, ήταν εμφανές τζαι στην κανονικότητα, αλλά τζαι στην καραντίνα: άλλοι αγωνιούν γιατί δεν έχουν φαί τζι άλλοι αγωνιούν γιατί θορούν πιο έντονα όνειρα. Φυσικά εννα μου πείς εν έσιει νόημα να συγκρίνεις τα προβλήματα των ανθρώπων, ούλλα τα προβλήματα εν προβλήματα.<br />
<br />
Εκτός που τες κοινωνίες βέβαια η καραντίνα έδειξεν τζαι τζείνον που είμαστεν ατομικά. Τζείνον που λέμεν ανθρώπινη φύση. Πολλές φορές εν το βασικό θέμα που πραγματεύονται τα διάφορα μυθιστορήματα/ταινίες που περιγράφουν δυστοπίες. Το τι κάμνει ο άνθρωπος σε ακραίες καταστάσεις. Τζαι συχνά τούτες οι ιστορίες περιγράφουν την ανθρώπινη φύση ως διττή, φκαίνει στην επιφάνεια τζαι το "κακό" τζαι το "καλό". Στην περίπτωση τούτης της πραγματικής ακραίας κατάστασης σε ένα μεγάλο βαθμό νομίζω εφκήκεν το καλό. Τζαι εν μιλώ μόνο για την καλοσύνη ούλλων των επαγγελματιών υγείας που ρισκάρουν τη δική τους υγεία ουσιαστικά, για να κάμουν τη δουλειά τους/ το λειτούργημαν τους γιατί τούτον ένι, αλλά για τζείνα ούλλα τα πλάσματα που εκάμαν/κάμνουν κάτι για κάποιον άλλο. Τζείνους που παν τζαι κάμνουν ψώνια για κάποιον άλλο, τζείνον τον κύριο στην Ιρλανδία που επίεννεν τζαι έκαμνεν καντάδες στους παππούδες τζαι τες γιαγιάδες πόξω που τα παράθυρά τους, τζείνους που προσκολιούν τα κοπελλούθκια του κόσμου με δραστηριότητες στο ίντερνετ, τζείνους του Ιταλούς που ετραουδούσαν στα μπαλκόνια (ή που επαίζαν τόμπουλα στη Λεμεσό, η κάθε κουλτούρα με τα δικά της, χαχα). Τζαι η λίστα πάει.<br />
<br />
Αλλά βέβαια υπάρχει τζαι η άλλη όψη. Γιατί η πιο μεγάλη άσκηση καλοσύνης σε τούτη την περίοδο του εγκλεισμού εν η καλοσύνη προς ούλλους τους ανθρώπους, ακόμα τζαι ή κυρίως τζείνους με τους οποίους διαφωνείς. Ναι τζείνους τους ανθρώπους που σπάζουν την καραντίνα για να πιουν καφέ με τη γειτόνισσα, τζείνους που θέλουν να παν εκκλησιάν, τζείνους που παν στη θάλασσα ή στα πάρκα. Τζείνους που ήρταν που το εξωτερικό τζαι εκολλήσαν 10 συγγενείς τους. Το τι πλάσματα είμαστεν φαίνεται ακριβώς δαμέ. Στην καλοσύνη που δείχνουμε σε τούτους τους άλλους, που κάποιος θα ελάλεν ότι δεν αξίζουν καλοσύνης. Αλλά τούτον εν το ζουμίν της πραγματικής, της ουσιαστικής καλοσύνης, ότι εν unconditional (πως το λέμεν στα ελληνικά;). Δαμέ πάσχουμεν ακόμα (όι ούλλοι αλλά αρκετοί). Πόσον εύκολα επικρίνουμεν, δαχτυλοδείχνουμεν. Μεν με παρεξηγάτε, όταν λαλώ καλοσύνη δεν εννοώ να μεν είμαστεν αυστηροί ή να λαλούμεν "α εν πειράζει". Εννοώ να προσπαθούμεν να βάλουμεν τον εαυτό μας στη θέση κάποιου άλλου, να καταλάβουμε. Μιλώ για μιαν καλοσύνην σχεδόν θρησκευτική. Σαν την καλοσύνη τζείνου του υποθετικού Θεού, που αναγνωρίζει τες αμαρτίες μας, αλλά ακόμα αγαπά μας.<br />
<br />
Το πόσον αγαπούμεν ο ένας τον άλλον τωρά στον εγκλεισμόν, εν ένδειξη βέβαια του πόσον αγαπούμεν ο ένας τον άλλον γενικότερα, απλά τωρά εν ακόμα πιο έντονον... Πιο ουσιαστικόν. έναν καλό του κορωνοϊού εν ότι με τη μείωση των ρυθμών της ζωής μας, εμειώθηκεν το noise, ήβραμεν πάλε τα ουσιαστικά πράματα. Ελπίζω να μάθουμεν τίποτε που την εμπειρία.<br />
<br />
ΥΓ: άλλα άρκεψα να λαλώ να είμαι ειλικρινείς, αλλά άλλωσπως εκατέληξα, κυρίως λόγω τζείνης της επιστολής που μου έστειλε μια συνάδελφος να υπογράψω ως επιστήμονας, για να διαφωνήσω με την άλλην επιστολή που υπογράψαν τζείνοι που πιστεύκουν. Τζαι οι πιο πάνω σκέψεις μου εν ο λόγος που εν υπέγραψα. Ας αγαπήσουμεν ούλλοι αλλήλους. Ακόμα τζαι οι επιστήμονες. </div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-58185750465553105802020-03-11T11:28:00.001+02:002020-03-11T11:42:39.356+02:00Ποσαράντωμα - κορωνοϊός: 0-1 <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξέρω τι θα πεις αγαπητέ αναγνώστη, ότι που τότε που έγινα μάνα έπρηξα σας με το κοπελλούιν μου τζαι τίποτε άλλον ενδιαφέρον δε λαλώ (αναφέρομαι στους άντρες αναγνώστες, εαν έχω κανέναν εκεί έξω, ακολουθώντας τα σεξιστικά στερεότυπα που θέλουν τες γεναίτζες να έχουν ενδιαφέρον για τα κοπελλούθκια τζαι τους άντρες να μεν, αλλά ούλλοι ξέρουμεν ότι τούτον εν τεράστια γενίκευση, εγώ πρώτη τζαι καλλύττερη).<br />
<br />
Τέλοσπάντων, ακολουθεί τζι άλλον ποστάκιον για το τέκνο, γιατί τίποτε άλλο δεν κάμνω ούλλη μέρα (βάλλω τζαι πλυντήρια, αλλά τούτον θα ήταν ακόμα πιο βαρετό θέμα για ποστάκιον).<br />
<br />
Που λέτε το τέκνον είναι αισίως 41 ημερών σήμερα, δηλαδή εχτές εποσαράντωσεν. Βασικά δεν ξέρω εαν εν το μωρό που ποσαραντώνει ή εγώ. όπως τζαι να έσιει το ποσαράντωμαν εγίνην τεράστιο θέμα έσσω μας τες τελευταίες μέρες/εβδομάδες. Βάρτε θκυό γονιούς που δεν πιστεύκουν στην κυπριακή κοινωνία τζαι εννά καταλάβετε τι εννοώ.<br />
<br />
Εγώ τζαι η σχέση βασικά δεν είχαμε/έχουμε ακόμα αποφασίσει τι θα κάμουμε με το τέκνο τζαι τη θρησκεία, αν τζαι είπαμεν εμείς δεν πιστεύκουμεν, αλλά ζούμεν στην Κύπρο, οπόταν το θέμαν γίνεται πολύπλοκο (εν θα έπρεπε να ήταν πολύπλοκο, αλλά ένι τι να κάμουμε). Το ερώτημα του εαν βαφτίζεις ή δε βαφτίζεις (σε οποιαδήποτε θρησκεία, γιατί έχουμε τζαι θκυό) είπαμεν αρχικά με τη σχέση να το αφήκουμεν ως πάρατζει τζαι βλέπουμε.<br />
<br />
Αλλά φυσικά η εκκλησία δεν καρτερά. Εγώ έξερα ότι έσιει τούτην ούλλη την κουβέντα με τες 40 μέρες, δεν έξερα τι περιλαμβάνει ή γιατί γίνεται, αλλά έξερα ότι υπάρχει τζαι ελάλουν της σχέσης ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε με το ερώτημα θρησκεία πολλά πιο πριν από ότι εθέλαμε.<br />
<br />
Τζαι αναμενόμενα αρκέψαν τα όργανα ήδη μέρες πριν με τη μάνα να ρωτά, να λαλεί κατακρίβειαν γιατί εν ήταν ερώτηση ήταν κατάφαση: " εννά πάεις να ποσαραντώσεις στην εκκλησία, ξέρεις το τούτον έννε";<br />
<br />
Εγώ στην αρκήν έπαιζα πελλόν με τον γνωστό κυπριακό τρόπο του "Ναι ναι, θορούμε", αλλά όσον εκοντεύκαν οι μέρες, το παίζω πελλόν δεν επέρναν πλέον. Οπόταν η απάντηση εμετατράπη στο "εν ανάγκη; τζαι τι εννα κάμω στο ποσαράντωμα τελος πάντων;"<br />
<i>(η απάντηση "εγώ εν πιστεύκω, δεν ασχολούμαι με την θρησκεία τζαι δεν θέλω", δεν παίζει ως πιθανότητα φυσικά).</i><br />
<br />
Τζαι ξέρεις αγαπητέ αναγνώστη (ή άτεκνη/άθεη αναγνώστρια που δεν έκαμες ποττέ έτσι πράμα) τι είναι το ποσαράντωμα; όι ξέρεις; Γιατί εμέναν έφυεν η κκελλέ μου με την απάντηση της μάνας.<br />
<br />
Το ποσαράντωμα είναι για να δεχτεί η εκκλησία το τέκνον σου μέσα (εννοώ πρακτικά μέσα στην εκκλησία) ως έναν καινούργιον μέλος, αλλά τζαι σένα. Ναι, ναι εσένα που εβαφτίστηκες τζαι είσαι τάχα ήδη μέλος. Ναι, εσέναν πρέπει να σε θκιαβάσει ο παπάς να μπόρεις να ξαναμπεις μέσα σε εκκλησίαν, γιατί εγέννησες τζαι είσαι ξιμαρισμένη. Εν σε περιπαίζω, αλήθκεια τούτον λαλούν τα λόγια που θκιαβάζει ο παπάς (εκάμαμεν τζαι αρχαία ένα φεγγάρι, κάτι αθθυμούμαστεν). Η γέννα, το πιο φυσικόν πράμαν του κόσμου, τζαι σύμφωνα με την ίδια την εκκλησία ο λόγος που παντρεύκεσαι τζαι κάμνεις σεξ (ούλλοι οι άλλοι λόγοι εν ξιμαρισμένοι), εν κάτι ξιμαρισμένον που πρέπει να καθαρίσεις (τελικά για την εκκλησία μας εν ούλλα ξιμαρισμένα, ότι κάμει μια γεναίκα εν ούλλα ξιμαρισμένα, τέλος. Εκτός εαν καθαρίζει την εκκλησία).<br />
<br />
Κάπου δαμέ να πω ότι εγέρασα, εμεγάλωσα, εμαλάθκιανα, όπως θέλεις πε το, γιατί πριν 10 χρόνια εαν μου ελάλες έτσι πράμα, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα, θα τα έπαιρνα άσιημα. Αλλά, στη συζήτηση με τη μάνα ήμουν ζεν. Εσοκαρίστηκα μεν, αλλά ήμουν κάπως ΟΚ. Γιατί η μάνα εφρίκαρε στην ιδέα να μεν πάω να ποσαραντώσω (ναι ξέρω τι θα πεις, εαν εφρίκαρε στο να μεν ποσαραντώσω, τι θα κάμει στο εν θα βαφτίσουμεν το κοπελλούιν).<br />
<br />
Οπόταν εξεκινήσαν έσσω μας οι συζητήσεις με τη σχέση. Να πάω, να μεν πάω;<br />
<br />
Η σχέση εν τω μεταξύ, ένα χρόνο πλέον στην Κύπρο, άντεξε καλά καλά, αλλά άρκεψεν να τον πιάνει η βίδα με το πόσον ανακατώνεται ο κόσμος στη ζωή σου. βλέπετε η σχέση έζησε πολλύν τζαιρόν στο Λάντον που κανένας δε φακκά πενιά, με αν ζιης με αν μεν ιζιής (πόσο μάλλον το ίνταλως ζιης), οπόταν η σχέση δυσκολεύκεται με την κυπριακή κουλτούρα και την έλλειψη ορίων στην κυπριακή οικογένεια.<br />
<br />
Εγώ πάλε να θέλω να κάμω το χαττίριν της μάνας μου να μεν μαραζώνει τζαι κανεί, 5 λεπτά ένι ολάν στην εκκλησία. Μιαν εκκλησία που σε θεωρεί ξιμαρισμένη; ρωτά η σχέση. Τζαι άτε τωρά τι απαντάς;<br />
<br />
τέσπα, να μεν σου τα πολυλογώ, η μάνα αποφάσισε να πάρει το θέμα στα χέρια της τζαι έκλεισε μου ραντεβού με τον παπά στην τοπική μας εκκλησιά (to be fair μετά που εγώ της είπα ότι αποφάσισα να παω), αλλά είπαμεν με τη σχέση ότι κανένας μας δεν προσκυνά/κοινωνά τζαι ο παπάς δεν τζίζει του μωρού, γιατί έσιει τζαι μικρόβια.<br />
<br />
Τζαι κάπου δαμέ μπαίνει ο κορωνοϊός, γιατί ώσπου να φτάσω στη μέρα 40 ήρτεν τζαι ο ιός στη Λευκωσία. Οπόταν εγώ είπα της μάνας, μάνα εγώ στην εκκλησιά θα πάω, αλλά εικόνες δε φιλώ (η συζήτηση να γίνεται με κοινό τη θεία και το θείο μου που ήρταν να δουν το τέκνον).<br />
<br />
Τζαι ακολουθεί η εξής παράλογη συζήτηση:<br />
Μάνα Ερυκίνης: Στην εκκλησία προστατεύκει σε ο Θεός.<br />
Ερυκίνη: Που τα μικρόβια; Σοβαρομιλάς;<br />
Θείος Ερυκίνης: Στον πόλεμο δηλαδή που εβουρούσαν κάποιοι να χωστούν στες εκκλησίες τζαι εμπαίναν οι Τούρκοι τζαι επαίζαν τους, επροστάτευσεν τους ο Θεός; Γιατί εν εσταμάτησεν τες σφαίρες (ο θείος πιάνει βραβείο πιο σουρεαλιστικής απάντησης σε σουρεαλιστικό σχόλιο)<br />
Μάνα Ερυκίνης: Πάντως αρρώστιες εν κολλάς. Εξάλλου τες εικόνες καθαρίζουν τες.<br />
Θείος Ερυκίνης: Σιγά που τες καθαρίζουν. Εγώ μια φορά επία να φιλήσω την εικόνα τζαι ένιωσα στα σιήλη μου το φτύμαν άλλου πλασμάτου. Ανακάτζιασα τζαι που τότε φιλώ τες εικόνες στη γωνιά (τζαι πάλε το δε φιλώ τες εικόνες καθόλου δεν παίζει ως πιθανότητα)<br />
Μάνα Ερυκίνης: ίσως στη δική σας στην εκκλησιά. Εμάς στη δική μας καθαρίζουν τες με ροδόσταγμα.<br />
Θείος Ερυκίνης & Ερυκίνη μαζί: <b>Τζαι σκοτώνει το ροδόσταγμα τα μικρόβια</b>;<br />
<br />
Τέλοσπάντων, σουρεαλιστικές καταστάσεις, εαν δεν ήμουν μέσα στη συζήτηση θα εγέλουν. Με στα πολυλογώ, φεύκει η μάνα, φεύκουν οι συγγενείς, έρκεται το απόγευμα, πάμε με τη σχέση στην εκκλησία να έβρουμε τον παπά.<br />
<br />
έρκεται ο παπάς, <u><i>δεν </i></u>μου διά το σιέριν του (εγώ είχα προετοιμάσει την ευγενική απάντηση "ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω"), ρωτά με το όνομα μου, το όνομα του τέκνου (εκόμπιασε λλίον στο ξενικό όνομα, αλλά δεν είπε τίποτε), εθκιάβασεν την προσευχή τζαι μετά πολλά διστακτικά ήταν κάπως: "εγώ τωρά πρέπει να πιάσω το μωρό να το πάρω μέσα. Να το πιάσω;" Λαλεί του η σχέση, όι, εν μπορείς να το πάρεις με το καροτσάκι λαλώ εγώ; όι λαλεί μου τζείνος πρέπει να το πιάσω, αλλά εαν δε θέλετε... εν πειράζει. Με δεύτερη κουβέντα με τίποτε. Επιάμεν το τέκνον τζαι επίαμεν έσσω έκπληκτοι που το πόσον εύκολον ήταν.<br />
<br />
Το επόμενο πρωίν τηλεφωνά η μάνα να δει εαν επίαμεν στην εκκλησία, τζαι είπα της το και το. Το μωρό εθκιαβάστηκεν, αλλά ο παπάς εν το έπιασεν. τζαι η απάντηση ήταν: καλλύττερα.<br />
<br />
Τόσον εχρειάστηκεν η πίστη της Μάνας. 24 ώρες κορωνοϊού.<br />
<br />
(τζαι ησυχάσαμεν προς το παρόν, ώσπου να αρκέψουν οι ερωτήσεις για τη βάφτιση)<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-85393655851258422452020-02-27T11:26:00.003+02:002020-02-27T11:43:21.981+02:00Notes on a birth<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πριν να γίνω μάνα ελαλούσα ότι ουλλες οι μάνες επίτηδες εν περιγράφουν με λεπτομέρεια την εμπειρία τους για να μεν απωθήσουν άλλες γεναίτζες που το να κάμουν κοπελλούθκια, ότι εν έναν είδος συνωμοσίας για τη διαιώνιση του είδους εις βάρος σου αγαπητή άτεκνη αναγνώστρια.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Τώρα που το επέρασα νομίζω καταλάβω. Καταρχήν αναλόγως της γέννας μπορεί να μεν αθθυμάται τζαι πολλά μια γεναικα. Εμέναν το αναισθητικό που μου έδωκαν στην καισαρική ήταν τόσο δυνάμενο που ούλλα τα μετέπειτα εν θολά, κάτι εικόνες έρκουνται μόνο. Αλλά γενικώς οι έρευνες λαλούν οτι οι μάνες εν έχουν πολλά ακριβείς αναμνήσεις της γέννας τους, εν το κάνουν επίτηδες εν αυτόματη η διαστρέβλωση (τζαι απόλυτα λειτουργική εαν με ρωτάς εμένα). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Που την άλλη η γέννα μπορεί ναν τόσο τραυματικό γεγονός που να μεν θέλεις ρε παιδί μου να το περιγράφεις τζαι τόσο με ενθουσιασμό. Μπορεί να θέλεις να το αφήκεις πίσω σου τζαι να θυμάσαι μόνο τα ευχάριστα (που υποθέτω έρκουνται σε κάποια φάση).<br />
<i>(UPDATE 27/02/20: τωρά που εμεγάλωσεν λλίον το τέκνον τζαι έφερα λλίον τα μίλια μου στα ευχάριστα βάλλω τζείνα τα χαμόγελα που κάμνει το τέκνο, αντανακλαστικά προς το παρόν, (αλλά τζαι που το ξέρεις τι σημασίαν έσιει;) τζαι αννοίει η καρκιά μου φύλλο φύλλο τζαι λιώνω σαν το παωτόν τον Αύγουστο.) </i></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όπως και να έχει, γι' αυτούς τους λόγους ούτε κι εγώ θα σας περιγράψω λεπτομέρειες. Κυρίως γιατί δεν τες έχω τζαι πολλά ξεκάθαρες αλλά επίσης γιατί δεν υπάρχει λόγος να τα σκαλίζουμε. Θα σας πω τζείνα που μου έκαμαν εντύπωση τζαι που αθθυμούμαι </div>
<div>
<br /></div>
<div>
1. άμαν σπάζουν τα νερά έννεν απαραιτήτως τζαι άμεσα πολλά ξεκάθαρη κατάσταση. Εάν εν 3 το πρωί μπορεί να νομίζεις ότι απλά θέλεις να κατουρήσεις. Πάεις στην τουαλέττα, κατουράς τζαι δεν καταλάβεις τι έγινεν, ώσπου συνειδητοποιάς ότι που το κρεβάτιν ως την τουαλέττα άφηκες πίσω σου έναν μονοπάτι που σταγόνες (σαν τα ψίχουλα στο γνωστόν παραμύθι, μπας τζαι χάσεις το δρόμο). Τζαι έτσι σιγά-σιγά έρκεται το χαπάριν, τζαι ο τρόμος του "απαναγία μου εκατούρησα πάνω μου" αντικαθίσταται που τον τρόμο του "απαναγία μου, γεννώ".<br />
<br />
2. Μπορεί να σπάσουν τα νερά αλλα να περάσουν ώρες ώσπου να σε πιαν οι πόνοι. έξερες το τούτο; Ούτε τζι εγώ. Σε αυτή την περίπτωση το να ξαναππέσεις να τζοιμήθεις γιατί εν 3 το πρωί φαίνεται λλιον παράξενο στον κόσμον (άμαν το λαλείς εκ των υστέρων), αλλά αλήθκεια έχοντας τώρα τη γνώση θα εμείνησκα άλλο κανένα 2ωρο να τζοιμούμαι<br />
<br />
3. Βασικά η γέννα εν λλιον μαραθώνιος φάση. Εννεν (μόνο) ο πόνος που πρέπει να αντέξεις, εν οι ώρες, οι τόσες πολλές ωωωωρες. Ώρες που δεν μπορείς να τζοιμηθείς, ούτε να φάεις. Ναι, ναι, βάλλουν σου ορό τζαι πελλάρες, αλλά τι να περιπαιζούμαστε, ο ορός εν γεμώννει την τζοιλια σου. Εν ξέρω για άλλες γεναιτζες εγώ πάντως εζήτησα παραπάνω φορές φαιν που επισκληρίδιο.<br />
<br />
4. Κάπου δαμέ να πώ σε τζείνη/τζείνον που ανακάλυψε την επισκληρίδιο, μεγάλη ναν η χάρη σου τζαι τες ευτζές μου να σιεις. Εν θα σου πω ψέματα αγαπητέ αναγνώστη έσιεσα πάνω μου όταν ήρτεν η ώρα να μου βάλουν την ένεση τζαι λαλεί η αναισθησιολόγος "τωρά θέλω να κάτσεις εντελώς ακίνητη, ΕΝΤΕΛΩΣ, όι να ταράξεις καθόλου". Τζαι ελπίζεις ότι εν θαν σαν τη βιβλιοθήκη που επειδή <u><i>πρέπει</i> </u>να κάμεις ησυχία, εσύ ασυνείδητα κάμνεις παραπάνω θόρυβο από ότι συνήθως. Τέλος πάντων, τι να σου λαλώ, άντεξα τζαι δεν ετάραξα, τζαι μετά....νιρβάνα. Νομίζω ετζοιμήθηκα μέσα σε τρία δευτερόλεπτα (εν τζιαμε που ξεκινούν τα κενά μνήμης)<br />
<br />
5. Ανακάλυψα σε τούτη τη διαδικασία τι σημαίνει να τρέμεις που αδρεναλίνη (κανένας δε θα μείνει, Παυλίδης ολέ). έτσι μου είπαν δηλαδή εκείνη την ώρα: "Μεν φοηθείς, που την αδρεναλίνη εννά τρέμεις λλίον, εν φυσιολογικό". Μα ντα λλίον; Μιλούμεν, δεν έξερα ότι μπορεί να τρέμει έναν πλάσμα τόσο. Εγώ δηλαδή. Ανεξέλεγκτα. Τζαι τούτον ήταν φοητσιάρικο.<br />
<br />
6. Στο pre-natal class που είχαμε κάμει με τη σχέση τζείνη η χίππισσα, ολιστική ιατρική κλπ κοπελιά, είσιεν πει μιαν κουβέντα ότι δεν ξέρεις τι γέννα εννά σου κάτσει τζείνην την ώρα, κανένας δε μπορεί να ξέρει (τούτον είπεν το τζι η γιατρός). Το σιηρόττερον που μπορεί να σου κάτσει εν το να πάεις για φυσική, να περάσεις ούλλο το σκόρσο, τζαι μετά να μεν κάτσει η φάση τζαι να κάμεις τζαι καισαρική. Που εν η γέννα που μου έκατσεν εμένα. Εσκέφτουμουν τούτη την κουβέντα σαν με ετοιμάζαν για καισαρική τζαι πριν να ξανατζοιμηθώ σαν το λέσιην (στην καισαρική εν τζοιμάσαι κανονικά, είσαι όξυπνη με τοπική αναισθησία, εν νώθεις τίποτε, βάλλουν σου έναν παραβαν, τζαι μετά που 15 λεπτά ξεπροβάλλει το μωρό σαν κάποιου είδους freaky κουκλοθέατρο. Αλλά εγώ, είπαμεν λέσιην κανονικό, με το που έππεσα πάνω στο κρεβάτι τζαι εμπήκεν η αναισθησία τσουπ ετζοιμήθηκα), εαν ήταν όντως η σιηρόττερη φάση. Φυσικά εγώ είπαμεν έκαμα επισκληρίδιο, γιατί εν είμαι τόσο χίππισσα τζαι εναλλακτική, οπόταν το σκόρσο που επέρασα ήταν σαφώς πιο μειωμένον. Σίουρα έκοψα παραπάνω ύπνον από ότι επερίμενα, οπόταν εν πρέπει να ήταν τόσον άσιημα έννε;<br />
<br />
7. Στη γέννα δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, dignity πως το λέμεν; Υποθέτω για ούλλες τες ιατρικές/νοσοκομειακές καταστάσεις (που πρέπει κάποιος να σε εξετάσει, να σε λούσει, να σου καθαρίσει την πληγή κλπ) ισχύει το ίδιο πράμα. Ούτε που ξέρω πόσα πλάσματα είδαν το... (πως να το πω διακριτικά;) .... την επίμαχη περιοχή τέλοσπάντων, μέσα σε 3 μέρες. Νοσοκόμες δηλαδή, μαίες, η γιατρός μου, όι άσχετοι. Αλλά τζαι πάλε... Ακόμα τζαι μετά τη γέννα το πόσα πλάσματα επιάσαν το βυζί μου (χωρίς να με ρωτήσουν), για να μου δείξουν τη σωστή τεχνική θηλασμού... Πλέον επισήμως επιάσαν το βυζί μου παραπάνω γεναίτζες παρά άντρες σε ούλλη μου τη ζωή (φυσικά βοηθά ότι τα γκομενικά μου ήταν πάντα φτωχά, όι ακριβώς sex and the city). Το σιηρόττερο δε εν ότι κάθε νοσοκόμα είχε διαφορετική τεχνική/οδηγίες, τζαι στο τέλος πιάσε πιάσε το βυζί, αλλά δεν έμαθα τίποτε για το θηλασμό, ανακάλυψα τα ούλλα μόνη μου ύστερα που επία έσσω.<br />
<br />
8. Γενικώς η μετά τη γέννα φάση θεωρείται που τα πλάσματα που δουλεύκουν σε ένα μαιευτικό θάλαμο/κλινική ως μια περίοδο μάθησης, εαν είσαι πρώτη φορά μάνα. Ούτε τούτον το έξερα. Εαν το έξερα θα έπαιρνα το σημειωματάριο για σημειώσεις. Που κάμνει νόημα φυσικά άμαν το σκεφτείς. Που τη μια, έσιει πλάσματα τζιαμέ να σου δείξουν πως να αλλάξεις πανί, πως να λούσεις το μωρό, πως να θηλάσεις (είπαμεν το κάθε πλάσμαν έσιει τη δική του τεχνική για ούλλα τούτα, οπόταν εσύ στο τέλος φεύκεις παραπάνω συγχισμένος παρά ενήμερος, αλλά ας ένι, η πρόθεση μετρά). Που την άλλη, όμως, εσύ είσαι φτώμαν, άγρυπνη, πονείς, δεν αθθυμάσαι τα μισά που εγίναν την προηγούμενη μέρα, ας πούμε τέλοσπάντων ότι δεν είσαι ακριβώς σε τοπ φόρμα για απορρόφηση πληροφοριών. Τζαι δείχνουν σου τη μια μέρα πως να κάμεις μπάνιο το μωρό τζαι ως την επόμενη μέρα που εν το τεστ εσύ εν αθθυμάσαι τίποτε. Επίσης, έσιεις τζαι το συγγενολόι που θέλει να σε επισκεφτεί (εγώ το καλό μου είμαι τόσο μονόχνωτη που 5 πλάσματα με επισκεφτήκαν ούλλα τζι ούλλα, εφάμεν ούλλα τα τζεραστικά μαζί με τη σχέση μετά, αλλά ήρταν ούλλοι σε ακατάλληλες στιγμές). Τζαι να μου λαλεί η νοσοκόμα, η ώρα 6 εννά σου δείξω ίνταλως λούνουν το μωρό, τζαι άτε να πεις της θκειας που ήρτεν που τη Λεμεσό να σηκωθεί να φύει γιατί εσύ εννά λούσεις το μωρό. Βασικά μετά που τη δική μου εμπειρία, δεν ξαναπάω σε κλινική να δω κανένα άμα γεννήσει (τωρά που το σκέφτουμαι, εν τζαι επία σε κανένα προηγουμένως ένιγούει). <br />
<br />
9. Στο τέλος της ημέρας υπάρχει τούτον που λαλούμεν TMI, too much information. Επέρασα τη μισή μου εγκυμοσύνη εκνευρισμένη με τη γιατρό μου, γιατί δεν μου εδίαν αρκετές πληροφορίες, δεν με είχεν ενημερώσει πλήρως για ούλλες τες πιθανότητες, ούλλες τες επιλογές. Επία σε μαθήματα βέβαια τζαι επήρα τες πληροφορίες (αλλά πάλε ήμουν εκνευρισμένη γιατί έπρεπε να έρκουνταν που τη γιατρό θεωρώ τζαι όι που δικές μου πρωτοβουλίες), αλλά τζαι που τες επήρα τι εκατάλαβα; Τζείνην την ώρα.... όσα πράματα τζαι να ξέρεις δε σε προετοιμάζουν. Εντάξει, εαν ξέρεις λλίον τες αναπνοές τζαι ΑΝ αθθυμηθείς να τες κάμεις, όντως βοηθούν με τον πόνο, αλλά ούλλα τα άλλα, εν τόσο έξω που τον έλεγχο σου... που τζαι να ξέρεις... ξίκκος σου. Την ώρα της γέννας εμπιστεύκεσαι τους ειδικούς που εν τζιαμέ τζαι εξανακάμαν έτσι δουλειάν. Τζαι τα υπόλοιπα, μετά, άμαν έρτει το κοπελλούιν, όσα τζαι να σου πουν, όσα Youtube βίντεο τζαι να δεις, στο τέλος της ημέρας τα βασικά που πρέπει να κάμεις να μείνει το κοπελλούι σου ζωντανό μπορούν να γινούν με λλίον ένστικτο τζαι (σχετική) κοινή λογική. Τα άλλα ούλλα εν απλά έξτρα.<br />
<br />
ΥΓ: Η σχέση, σε αντίθεση με μένα, ήταν όξυπνη σε ούλλη τη διαδικασία της καισαρικής, τζαι σε κάποια φάση ελπίζω ότι εννά μοιραστεί μαζί μου τζείνα που εβίωσε, αλλά για να με μου λαλεί ακόμα πρέπει να ήταν τραυματικά.<br />
<br />
ΥΓ2: στο τεστ μπάνιου στην κλινική απέτυχα παταγωδώς γιατί δεν έξερα τι να κάμω, πως να πιάσω το μωρό, βασικά επάγωσα, όπως θα επάγωνε ο οποισδήποτε μπροστά στον κίνδυνο. Δεν μου έππεσε το μωρό μέσα στο μπάνιο, να κουτουλλήσει την κκελλέ του. Τούτο εσυνέβηκε μου σπίτι, που δεν είχα κοινό. Τζι άμαν δεν το είδεν κανένας, ας κάμουμεν ότι δεν εσυνέβηκε σωστά; </div>
</div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-70543719030090592952020-02-19T10:59:00.003+02:002020-02-19T11:09:34.068+02:00Αναβάθμιση τουριστικού προϊόντος (αλλιώς Κάτσετε τη μάππα λλίον χαμέ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάμνω διάλειμμα που το Χρονικόν (όι του Λεόντιου Μαχαιρά, τζείνον της Μάνας. Ναι, ρε, με κεφαλαίο. Τόση αυπνία τζαι ταλαιπωρία έναν κεφαλαίον, τουλάχιστον, αξίζει μου), γιατί τούτον τον υφυπουργόν τουρισμού δεν περνά μέρα που δεν μου τον συναφέρνει κάποιος. Μια, θκυό, στην τρίτην ήρτεν η ώρα του.<br />
<br />
Εγώ δεν έξερα καν ότι έχουμεν έτσι πράμαν, υφυπουργείον τουρισμού, ώσπου τζαι εθκιάβασα στου <a href="http://acerasanthropophorum.blogspot.com/2020/01/blog-post.html">Ασέρα</a> τες προάλλες, τες φαεινές ιδέες που εκατέβασεν κάποιος για τρένον ιμίσιη μου στο Τρόοδος (επειδή ελύσαμεν τες συγκοινωνίες για τους κατοίκους της νήσου, έμεινεν μας το τρένον, να παίρνει τους τουρίστες στα χωρκά να κάμνουν ππαλουζέ τζαι να συνάουν ελιές. είπαμεν έσιει μπίζνα ανεκμετάλλευτη στον αγροτουρισμό), τζαι ήμουν κάπως:<br />
α) τι εν το υφυπουργείον τουρισμού; τζαι<br />
β) ετελειώσαν με τες παραλίες τζαι επιάσαν τα όρη τζαι τα παραρά;<br />
<br />
Αλλά λλίες μέρες μετά ήρτεν δεύτερον χτύπημαν που τον υφυπουργό τουρισμού, ως απάντηση στο δεύτερον μου ερώτημα, γιατί φαίνεται εν τελειώσαν με τες παραλίες <a href="https://www.philenews.com/oikonomia/kypros/article/861771/oi-paralies-sta-cheria-toy-yfyp-toyrismoy">ακριβώς</a>. Εν τον κανεί το τρένο στο Τρόοδος τον υφυπουργό, θέλει να βάλει τζαι αστέρκα στες παραλίες. Ξέρεις, να έσιει πεντάστερες παραλίες, τετράστερες, τζαι παραλίες με έναν αστέρι, για τζείνες τες παραλίες που πάει η σάρα τζαι η μάρα (τζαι το συναπάντημα, τζαι πιάννουν ούλλα τα κρεβατάκια, τζαι εσύ φακκάς γυρόν μισήν ώρα να έβρεις μια γωνιά στους 40 βαθμούς πάνω στην καυτήν άμμο σαν τον φακίρη που περπατά στα κάρβουνα). Εννά μου πεις, μεν είσαι ιδιότροπη κόρη Ερυκίνη, μπορεί ναν τζαι καλόν που θα αναλάβει τες παραλίες ο υφυπουργός τουρισμού, ο άνθρωπος λαλεί σου θα αναβαθμίσει τες παραλίες, θα τες κάμει προσβάσιμες σε ΑμεΑ, θα τες καθαρίσει κλπ, ούλλα καλά πράματα. Ναι, ναι, αλλά εννά τες χρεώσει τζιόλις. Αλλιώς γιατί η παραλία ναν πεντάστερη; Πως να δικαιολογηθεί το να πιερώννεις για να πάεις στη θάλασσα; (αίσχος)<br />
<br />
Αλλά ξέρεις αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, ως δαμέ τίποτε δεν με εξέπληξεν, εκάμαν υφυπουργείον τουρισμού για να τη ξεζουμίσουν τέλεια την κότα (με τα χρυσά αυγά ρε), εν τουρισμού το υφυπουργείον, με περιβάλλοντος ένι, με παιδείας και πολιτισμού ένι.<br />
<br />
Αλλά όχι ο υφυπουργός δεν σταματά τζιαμέ. Δεν τον κανούν οι παραλίες, δεν τον κανεί το Τρόοδος. Θέλει να κάμει επίθεση τζαι σε άλλες πτυχές της ζωής <a href="https://www.philenews.com/oikonomia/kypros/article/866526/bainei-bloko-stin-plastiki-karekla">μας</a>. Ναι, τούτον είπεν μου το ένας παρέας τζαι εν το επίστεψα, έπρεπε να το ψάξω για να σιουρευτώ ότι εν αλήθκεια. Ο υφυπουργός θέλει να απαγορεύσει τες πλαστικές τες καρέκλες γιατί εν χωρκάτικες ιμίσιη μου. Εφταίξαν του οι πλαστικές καρέκλες του υφυπουργού. Ας πούμεν που θα πάει ο Κυπραίος να σταθεί χωρίς την πλαστική την καρέκλα; Για κάποιους από εμάς η πλαστική η καρέκλα η Λόρδος είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την έννοια της κυπριοσύνης, με την ταυτότητα μας ως κυπραίοι (τι θα μας ενώνει λέω εγώ εαν δε θα έχουμε πλαστικές καρέκλες Λόρδος;). Φυσικά αγαπητέ αναγνώστη, πέραν που την πλάκα τζαι τα πυροτεχνήματα για το θεαθήναι, έσιει τζαι μικρά γράμματα. Στο άρθρο λαλεί τα κέντρα αναψυχής "θα μπορούν να αποκτήσουν προσωρινή άδεια λειτουργίας μέχρι να εξασφαλίσουν τις τελικές άδειες από την Πολεοδομία". Τι σημαίνει τούτον ακριβώς; ότι κάποιος μπορεί να κάμνει πολεοδομικές παρανομίες με τη βούλλα, αντί τωρά που πάλε κάμνει τες παρανομίες τζαι εν χωρίς άδειαν λειτουργίας (το να μεν κάμνει κάποιος παρανομίες καθόλου, εν πιθανότητα τόσον απομακρυσμένη που δεν μπορεί καν να το φανταστεί ο υφυπουργός). Βασικά που γυρόν νομιμοποίηση της παρανομίας, γιατί ας είμαστεν ειλικρινείς η Κύπρος εν η επιτομή του "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" (μετά το Κυπριακό, θα έπρεπε να είχαμεν αναπτύξει μιαν αλλεργία στα προσωρινά, αλλά άτε).<br />
<br />
Αλλά τζείνον που εξεσιήλησεν το ποτήριν αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια εν το τελευταίον του υφυπουργού που θέλει να απαγορεύσει το αλκοόλ σε δημόσιους χώρους. Συγγνώμην παιθκιά, αλλά ΔΕΝ έχουμεν πρόβλημαν με αλκοόλ σε δημόσιους χώρους στην Κύπρο. Θα ήθελα να μας δείξει ο κύριος υφυπουργός τα δεδομένα ότι τούτον εν ουσιαστικόν πρόβλημαν τζαι ότι ο νόμος θα κάμει κάτι καλό για την ευρύτερη κοινωνία, τζαι όι μόνο τα μπαρ τζαι τους άλλους τόπους που σε χρεώνουν για το ποτό σου. Ναι, εννά μου πεις ότι επήρα τον με κακό μάτι τον υφυπουργό τζαι μπορεί να έσιει καλές προθέσεις. Μπορεί, υπάρχει μια πιθανότητα, εν αντιλέγω, αλλά η πρόθεση του φκάλλω τζιάλλα λεφτά εν ακόμα πιο πιθανή! Ειδικά μετά τα πρόσφατα γεγονότα στην Αγία Νάπα, νομίζω εν πολλά προφανές ότι το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών έννεν με την απαγόρευση του αλκοόλ που θα αυξηθεί, αλλά με την actual πάταξη του εγκλήματος, την αντιμετώπιση του υποκόσμου κλπ.<br />
<br />
Αν θέλει ο κύριος υφυπουργός να αναβαθμίσει το τουριστικό προϊόν, ας κάμει κάτι με την αισχροκέρδια κατά των γέριμων των τουριστών που έρκουνται στην Κύπρο τζαι νιώθουν (δικαίως) ότι όπου παν εννά τους γελάσουν, ας προωθήσει την αναβάθμιση τζαι ανάδειξη των μουσείων τζαι της ντόπιας τέχνης (που έχουμεν καμπόση) τζαι την προστασία της φυσικής ομορφκιάς της Κύπρου μας (που τες επεμβάσεις τζαι τα εκτρώματα που επιχειρούνται) τζαι μετά ξαναμιλούμεν.<br />
<br />
Τα υπόλοιπα εν φαντασίες που θα ελάλεν η μάνα μου ή notions που λαλούν οι Ιρλανδοί (οι οποίοι εν τω μεταξύ ξέρουν πολλά καλά πως να διαφυλάττουν τζαι να αναδεικνύουν το δικό τους τουριστικό προϊόν, τη φύση).<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-40573616855474211492020-02-08T17:49:00.001+02:002020-02-09T09:27:23.318+02:00Post-partum<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
05/02/2020</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Που την ησυχίαν στο μπλογκ ίσως να κατάλαβες αγαπητέ
αναγνώστη/αναγνώστρια ότι το τέκνον εκατέφθασεν. Έχω πολλά που θα έθελα να
μοιραστώ μαζί σου, να καταγράψω τέλοσπάντων πριν να τα ξιάσω (βασικά εν ήδη
αρκετά θολά τα παραπάνω), για την εμπειρία της γέννας, τζαι τα σουρεαλιστικά
μετά τη γέννα, αλλά εν τέλει θα ξεκινήσω που αλλού. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Βάσει προηγούμενης εμπειρίας τζαι όλων όσων ξέρω για τον
εαυτό μου πάντα υπέθετα ότι εάν έβρισκα τον εαυτό μου σε τούτη την κατάσταση,
της λεχώνας (όι χελώνα, όι χελώνα), πιθανότατα θα ανέπτυσσα συμπτώματα
τούτου που λέμεν επιλόχεια κατάθλιψη. Ας πούμεν ότι έχω το προφίλ τέλοσπάντων. Ήταν μια που
τες πολλές ανησυχίες που με έκαμναν να διστάζω για το όλο κόνσεπτ της
μητρότητας (όι η πιο ουσιαστική να είμαι ειλικρινής). <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τζείνον που δεν έξερα εν το πόσο γλήορα θα έρκετουν. Το
τέκνον εν σήμερα 6 ημερών (κυριολεκτικά έπρεπε να κάτσω να μετρήσω τες μέρες
τωρά, εάν με ερώτας πριν μισή ώρα θα σου ελάλουν ότι εν Γενάρης ακόμα) τζαι δεν
επέρασεν ούτε μια που τούτες τες 6 που να μεν εξέσπασα σε κάποια φάση σε
κλάματα, έξι στα έξι μέχρι στιγμής. Τζαι δεν εννοώ κλάματα συγκίνησης για το
θαύμα της ζωής και άλλα τέθκοια ρομαντικά (είχα τζαι καναθκυό που τούτα βέβαια.
Σήμερα ετραούδουν του τέκνου το παπάκι του Άσιμου, που εν που μόνον του
συγκινητικό ένιγουέι, τζαι εθώρεν με, τζαι ελούθηκα τα). Μιλούμεν για κλάματα
απελπισίας, άγχους, τούτο που οι εγγλέζοι λαλούν <span lang="EN-GB">over</span>-<span lang="EN-GB">whelmed</span><span lang="EN-GB"> </span>(τι ένι στα ελληνικά;). Απελπισίας βασικά, εν έσιει πιο ταιρκαστή λέξη. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Στην κλινική<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σαν
έκαμνα τέστ μπάνιου την τρίτην ημέρα κατά τας γραφάς (ακούω σε να λαλείς του
εαυτού σου ούλλον απορία «τεστ μπάνιου; Τι εν τούτο;», ααα, τούτην εν ιστορία
για άλλο ποστ) κάπου μεταξύ σπαρακτικών κλαμάτων του τέκνου τζαι πανικόβλητων
κινήσεων δικών μου είπα της νοσοκόμας ότι είμαι λλίον άχρηστη τζαι εξεπλάγην τζι εγώ τζαι
τζείνη με τη λέξη που εφκήκεν που το στόμα μου. Εγύρισεν πάνω μου τζαι εκοίταξεν με αυστηρά, είπεν μου «μεν ξανακούσω να λαλείς έτσι πράματα. Εννά μάθεις τζαι εννά είσαι μια χαρά»,
τζαι εν εσυνέχισε ώσπου να πω εντάξει. Τζαι τούτην ήταν η τρίτη μέρα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εγώ ενόμιζα ότι χρειάζουνται μέρες, εβδομάδες, κούρασης,
αυπνίας, ορμονικής διαταραχής τζαι ταλαιπωρίας για να φτάσει κάποιος στην
απελπισία. <span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Turns</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">out</span>,
το ζόρι ξεκινά κατευθείαν, εν έσιει χάνιμουν περίοδο, για μένα τουλάχιστον
(φυσικά υπάρχει η πιθανότητα τούτον τωρά να εν το χάνιμουν σε σχέση με τα σιηρόττερα
που έρκουνται, αλλά εν θέλω καν να το φανταστώ τούτο). Ως άσχετη με τούτα τα
πράματα, δεν έξερα ότι ξεκινάς τη μητρότητα ήδη φτώμα (που τες ώρες ταλαιπωρίας
κατά τη γέννα), ασθενής ουσιαστικά που χρειάζεσαι βοήθεια εσύ η ίδια (γιατί
μπορεί να έκαμες εγχείρηση τζαι να πονείς) ενώ παράλληλα εάν θηλάζεις ξεκινάς
που την πρώτη μέρα τη μητρότητα με ένα πλάσμα που τρώει τα βυζιά σου. Να μεν
μπορείς να φκείς που το κρεβάτι ή να ταράξεις χωρίς βοήθεια ή χωρίς πόνο, τζαι
ταυτόχρονα ο μόνος τρόπος να φροντίσεις το κοπελλούιν σου (που ενστικτωδώς
γίνεται το πιο σημαντικό πράμα στη λίστα) είναι να υποφέρεις εθελοντικά
επώδυνην σωματικήν επίθεσην που τούτον το πλασματούιν. Βασικά πολύς πόνος. Τζαι τζείνον το συναίσθημα του δεν έχω ιδέα τι κάμνω. Απελπισία. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μια μέραν ερώτησα τη σχέση σαν τον εκρατούσαμεν «Αγαπάς
τον;» τζαι η σχέση ήταν κάπως… Εν το εσκέφτηκα τουτον, ναι αγαπώ τον. Έμεινα
κρυφτή... τζαι δεν ετόλμησα να κάμω του εαυτού μου την ερώτηση, γιατί δεν έξερα εαν η απάντηση θα ήταν ναι. Ακόμα τζαι τωρά δηλαδή έννεν
ακριβώς ναι. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
08/02/2020<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Εσυνειδητοποίησα ότι εν ετέλειωσα το προηγούμενον. Ούτε ξέρω
τι έθελα να πω παρακάτω. Υποθέτω εξεκίνησεν το <span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">baby</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">brain</span>, οι γνωστικές μου
δεξιότητες μόνον κάτω μπορούν να παν που δαμέ τζαι πέρα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τα καλά νέα εν ότι που τότε είχα θκυό μέρες χωρίς δάκρυα (δικά μου
γιατί το τέκνον κλαίει γοερά και ασταμάτητα, ας πούμεν πόσα ντεσιμπελ μπορεί να
ένι το κλάμαν ενός μωρού;). <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Επίσης, έκαμα επιτυχώς μπάνιο το μωρό. <span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Little</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">victories</span><span lang="EN-GB"> </span>υποθέτω.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το ίδιο επίρρημα για ούλλες τες
πάνες που άλλαξα βέβαια: μέχρι στιγμής το τέκνον εκατούρησεν 3 φορές στα ρούχα
του, 1 φορά πάνω μου τζαι στο ταβάνι τζαι μια φορά πάνω στα σεντόνια μας, αλλά
που θα πάει… εννά τα βρουμε. <o:p></o:p><br />
<br />
UPDATE:<br />
<br />
ΥΓ: δεδομένου ότι πολλοί που με θκιεβάζουν ξέρουν ποια είμαι στην έξω που το ίντερνετ ζωή, εσκέφτηκα το ότι το ποστ ίσως ναν λλίον too much sharing, αλλά που την άλλην όντας ψυχολόγα (όι πραγματική) δεν έχω και πολλύν ταμπού να μιλήσω για τούτα τα πράματα. Στο μπλογκ δηλαδή, δεν χρειάζεται να με ρωτήσετε τζαι στην πραγματική ζωή. άμαν με δείτε ποττέ δηλαδή (γιατί τωρά είμαι έγκλειστη)<br />
ΥΓ2: ξέρω ότι τούτα εβιώσαν τα πολλές άλλες μάνες, τουλάχιστον ούλλες όσες ξέρω/εμίλησα μέχρι στιγμής (της γενιάς μου δηλαδή, τη δική μου τη μάνα δεν τη βάλλω μέσα). Καταλάβεις το που τες ερωτήσεις των μανάδων, που εν διαφορετικές που τζείνες των μη μανάδων. Τζαι που μιαν συνεννόηση μη λεκτική, με τα μμάθκια. Τζαι ναν καλά ούλλες, γιατί ακόμα τζι αν δε έχει κάποια πρακτική χρησιμότητα, το ότι εν είσαι μόνη σου βοηθά. </div>
</div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-28476452614482263702020-01-22T15:17:00.000+02:002020-01-22T15:22:27.664+02:00Αρκέψαν οι χοροί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τούτες τες μέρες αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, στην τελικήν ευθείαν που λαλούμε, έχω επιτέλους κάμποσο χρόνο. Μετά που κάτι γερούς μήνες δουλειάς τζαι τρεχάματος σαν το Βέγγο να τελειώσουν κάποια πράματα πριν να έρτει το τέκνον (εν είχα σκεφτεί παρατσούκλιν του τέκνου για το μπλογκ, εφκήκεν τωρά αυθόρμητα, εντάξει έννεν ακριβώς πρωτότυπο, σόου γουότ;), ήρτεν επιτέλους η πολυπόθητη ώρα της άδειας μητρότητας για λλίη χαλάρωση. Αλλά που μάνα μου, είμαστεν τόσον καλοκουρδισμένοι (οκ μιλώ μόνο για μένα), είμαι, εγίνηκα, τόσον καλοκουρδισμένον στρατιωτάκι, που έρκεται ελεύθερος χρόνος τζαι το μόνον που μπορώ να σκεφτώ να κάμω εν δουλειά (τουλάχιστον τες πρώτες μέρες). Λαλώ του εαυτού μου ότι εν επειδή αρέσκει μου η δουλειά μου, αρέσκει μου η ολοκλήρωση γενικότερα (όι μόνον τζιαμέ που πάει ο νους σου), τζαι κάποια πράματα τέλος πάντων θα με κρούζουν ώσπου να τα τελειώσω. Αλλά που την άλλη νιώθω τζαι λλίον μαννή να δουλεύκω στες διακοπές (διακοπές τρόπος του λέγειν).<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Τζαι άμαν δε δουλεύκω τι κάμνω; Εγώ υπολόγισα έτσι στην άδεια μητρότητας να θκιεβάσω ούλλα τα βιβλία που έχω στη βιβλιοθήκη αφημένα, να κάμω λλίον έτσι δημιουργικό γράψιμο (κάτι ενδιαφέρον ρε παιδί μου), να κάμω κανένα μαείρεμα (τούτον κάμνω το), κανέναν αριστούργημα ζαχαροπλαστικόν (τούτον εκόπηκε που τη γιατρό γιατί το ζάχαρον εφκήκεν στα ύψη μετά τες γιορτές).</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ναι, καλό. Σίουρα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Προς το παρόν, ο ελεύθερος χώρος στο νου εξεκίνησε να γεμώννει που τζείνα ούλλα τα (παμπολλα) διλήμματα τζαι ερωτήματα που έρκουνται με την ύπαρξην ενός τέκνου. Ναι, ναι τζείνες ούλλες τες αποφάσεις/σκέψεις για τες οποίες δεν έθελα να κάμω κοπελλούθκια εξαρχής (no children, no dilemmas), αλλά άτε. Εγώ ενόμιζα ότι είχα τουλάχιστον λλίους μήνες να φέρω τα μίλια μου, ώσπου να πρέπει να ασχοληθώ με ούλλα τούτα τα ερωτήματα, αλλά έρκουνται τζαι βρίσκουν σε. Βασικά δε σε αφήνουν να μεν ασχοληθείς. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τζαι, εν ξέρω αν σας το είπα, είμαι αναποφάσιστη. ΜΙΣΩ το decision making. Τζαι τα γέριμα έσιει πολλές αποφάσεις τούτη η κουβέντα... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τι εννάν το όνομα του μωρού; Τι εννάν το δεύτερον όνομα του μωρού (εν μας κανεί η δυσκολία του πρώτου, εννά του δώκουμεν τζαι θκυό). </div>
<div>
Ποια εννάν η νούννα/τατάς; </div>
<div>
Εννά βαφτίσουμεν το τέκνον; (έσσω μας το να έσιει το τέκνον νούννα τζαι τατά εν ανεξάρτητα της βάφτισης) Εαν ναι, ιντα θρησκεία; Σε ποια χώρα; Τζαι κυρίως γιατί;</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τζαι το τελευταίον που επροέκυψεν τούτες τες μέρες: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τι κάμνουμεν με το κοπελλούδιν άμαν τελειώσει η άδεια μητρότητας; </div>
<div>
Εννά το στείλουμε σε σταθμό; </div>
<div>
Σε ποιο σταθμό; </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ναι, πρέπει τούτα ούλλα να τα σκεφτείς που τα τωρά λαλεί σου γιατί πρέπει να κλείσεις θέση (α ναι, τζαι τα μισά εν ήδη κλειστά). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ακόμα δεν τον είδαμεν τζαι αρκέψαν οι χοροί κανονικά. Ούφφου. Τζαι βαρκούμαι έτσι πράματα.<br />
(βασικά σε τούτους τους χορούς εγώ είμαι τζείνη στο τέλος του κύκλου που δεν ξέρει τα βήματα τζι απλά πασκίζει να κρατήσει το ρυθμό των υπολοίπων). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ε με τέθκοιαν εναλλακτική ενασχόληση αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, καλλύττερα δουλειά. Εν τζαι ενδιαφέρον τουλάχιστον.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
(ναι, ναι, γεννημένη μάνα η ερυκίνη σας). </div>
</div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-264599085867100292019-12-15T09:15:00.000+02:002019-12-15T09:35:26.538+02:00Middle Class<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βλέποντας το μπλόγκ μου τωρά, συνειδητοποιώ ότι έσιει τζαιρόν να γράψω δαμέ. Επίσης έσιει τζαιρό να πάω σινεμά.<br />
<br />
Αλλά εβούρουν αγαπητέ αναγνώστη. "Αγκαστρωμένη γεναίκα;" εννά μου πεις τζαι εννά έσιεις δίκαιο. Βουρώ να τελειώσω δουλειές πριν να έρτει το τέκνον τζαι να μεν μπορώ να κάμω τίποτε (ξέρετε οι προτεραιότητες του καθενιού). Επίσης, κάπου μεταξύ 10ωρων στη δουλειά τζαι της φυσιολογικής κούρασης που φέρνουν τα έξτρα 8 κιλά, δε σώννω πλέον να δω μια ταινία 1.5 ώρα που την αρκήν ως το τέλος, κόφκω 2-3 κουρούθκια στο ενδιάμεσο. Πως να πάω τζαι σινεμά τρομάρα μου; Που τον τζαιρόν που εξεκίνησεν η κρυάδα στην Κύπρο τζαι αρκέψαμεν τες ταινίες σπίτι στον καναπέ (με τη σχέση κάμνουμεν catch-up στες "Τοπ 100 καλύτερες ταινίες"), ετζοιμήθηκα στα: Fargo, Driving Miss Daisy, Gangs of New York, το 12 Angry men είδα το ούλλον κατακρίβειαν. Α τζαι σε 2-3 επεισόδια Sopranos, 5-6 επεισόδια The crown, ε τζαι 2-3 επεισόδια Masterchef the Professionals (δεν ξέρω τι με ελύπησεν παραπάνω που το έχασα).<br />
<br />
Όπως τζαι να έχει, όπως καταλαβαίνετε, πέραν της δουλειάς τζαι της εγκυμοσύνης κλπ, τίποτε ιδιαίτερο δε συμβαίνει δαμέ. Η ζωή μου κατακρίβειαν εν τόοοοοσο βαρετή, μέχρι αηδίας (η απάντηση του κόσμου άμαν το λαλώ τούτον εν ότι σε λλίες εφτομάδες εν θα βαρκούμαι καθόλου, με ένα γελούι του τύπου, καημένη τι σε καρτερά, που είμαι σίουρη εν ειλικρινές, αλλά ξέρεις ότι δεν εννοούν "εν θα βαρκέσαι γιατί θα κάμνεις κάτι τόσο exciting", αλλά μάλλον "εν θα βαρκέσαι όπως δε βαρκέται κάποιος που εν στο CIA torturing program", τεσπα φκαίνω εκτός θέματος).<br />
<br />
Η μόνη μέρα που είχα εμπνευστεί να σας γράψω ήταν έτσι πριν 1-2 εβδομάδες όταν επίαμεν για φαίν με τους γειτόνους μας που πάνω στην πολυκατοικία. Οι γειτόνοι ένα ζευγάρι Ιρλανδοί (ναι ναι τζιάλλοι Ιρλανδοί στη Λευκωσία), που ήρταν στην Κύπρο για λλίον τζαι μπορεί να μείνουν επ' άπειρον (αλήθκεια αρέσκει τους): ο τύπος δουλεύκει σε μια που τζείνες τες δουλειές που εν καταλάβω, χρηματο-οικονομικά, σε μεγάλη διεθνή εταιρεία, ματσό κατάσταση, η κοπέλα του δασκάλα σε σχολείο (και τώρα σε σχολείο στην Κύπρο, χαχα, η κοπέλα έπαθεν πολιτισμικό σοκ).<br />
<br />
Όπως τζαι να έχει, με τους γειτόνους ελαλούσαμεν να πάμε εδώ και καιρό για φαίν. Εθκιαλέξαν να πάμεν σε ένα χαικλέ wine bar-εστιατόριο, έναν που εγώ εξαναπέρασα πόξω τζαι εν εφαντάστηκα ποττέ ότι εννά έμπαινα μέσα. Τούτο που μόνον του δε θα ήταν τζαι πολλά παράξενο υποθέτω, αν δεν έρκετουν σε συνδυσμό με 2-3 άλλες εξόδους σε καινούργια εστιατόρια στη Λευκωσία που είχαμε κάμει πάνω κάτω την ίδια περίοδο με τες κολλητές. Γιατί ναι σε τούτη τη φάση η βασική μου δραστηριότητα εν το φαίν σε καινούργιους τόπους. Απλά έτυχεν ούλλα τούτα τα εστιατόρια που δεν είχα ξαναπάει ναν σχετικά χαικλέ τζαι γκουρμεδιές.<br />
<br />
Τζαι έβαλεν με η δραστηριότητα σε σκέψεις:<br />
<br />
α) ότι η Λευκωσία εγίνηκε πολλά χαικλέ, τζαι γκουρμεδοκατάσταση (πουρές γλυκοπατάτας τζαι χοιρινό σε red wine jus τζαι άλλα τέθκοια μαστερσεφικά (είπαμε θορούμε τζαι Masterchef τούτες τες μέρες οπόταν... έμπνευση). Που ενισχύει την αρχική εντύπωση που είχα τότε που επέστρεψα στην Κύπρο πριν ένα χρόνο σχεδόν, ότι το χάσμα μεταξύ τάξεων (φτωχών τζαι όχι τόσο φτωχών) σε τούτη την πόλη εμεγάλωσεν στα τελευταία 10 χρόνια και<br />
<br />
β) ότι εγώ η ίδια άλλαξα τάξην τζαι επισήμως μπαίνω τζαι εγώ σε τζείνην την κατηγορία που λέμεν middle class. Γιατί πάω σε τούτα τα χαϊκλέ εστιατόρια, τζαι αρέσκει μου τζαι που πάνω. Το φαίν εννοώ. Ο κόσμος, εντάξει.... Είμαι ακόμα του τύπου, τι κάμνω εγώ ανάμεσα σε τούτους ούλλους, αλλά τέσπα. Μπορεί να φταίει που ο σύζυγος τωρά δουλεύκει σε τράπεζα (εν μπορώ να περιπαίζω τραπεζικούς υπαλλήλους πλέον), που έχουμεν τέλοσπάντων λεφτά. Τζαι όποιος προέρχεται που οικογένεια εργατικής τάξης, ξέρει τι ντροπή ή ενοχή ένι το να έσιεις λεφτά. Το καλόν εν ότι εννεν δικά μου, εγώ ακόμα φκάλλω οκ λεφτά, αλλά όι πολλά (η σχέση εν μπορεί να καταλάβει γιατί επιμένω σε χωριστούς λοαρκασμούς, αφού δε μου συμφέρει, αλλά ναι εν λλιόττερον ιδεολόγος που μέναν).<br />
<br />
Η τρίτη παρατήρηση που με επαραξένεψεν, αγαπητέ αναγνώστη/στρια, ήρτεν τζείνη τη μέρα, μετά το φαίν με τους γειτόνους, στο χαικλέ εστιατόριο. Μετά ήταν ούλλοι κάπως πάμε κάπου για ποτό; Τζαι μια τζαι ήμασταν κοντά στη New (Division, εν γίνεται να μεν ξέρεις τι εννοώ εαν είσαι Λευκωσιάτης), εγώ είπα ας πάμεν New, αν τζαι έννεν τόσον ωραία το χειμώνα, όσο το καλοκαίρι, αν τζαι έξερα ότι οι γειτόνοι ήταν παραπάνω του χαικλέ cocktail bar, είπα γιατί όχι; Πάμεν, πιάννουμεν τα ποτά μας (εγώ μη-αλκοολούχο μοχίτο, είπαμεν αγκαστρωμένη γεναίκα) καθούμαστε στο μέσα-έξω (ξέρετε τζείνον τον υποτιθέμενο εξωτερικό χώρο που εν κλειστός που ούλλες τες πάντες). Μετά που λλίον ούλλοι ήταν κάπως πάμεν στο έξω τραπεζάκιν για λλίον αέρα; (ναι έναν που τα κακά της New εν ότι ούλλοι καπνίζουν στο μέσα-έξω, τζαι επίσης έσιει σόπαν που έφκαλλεν καπνό για κάποιο λόγο τζείνην τη μέρα)<br />
<br />
Τζαι ήταν πολλά ωραία.<br />
<br />
Εγώ δηλαδή ήβρα το ωραίον. Ήταν λλίον κρυαδούα, αλλά όι πολλά, σχετικά γλυτζιά η νύχτα, ωραία κουβέντα με τα κοπέλια κάτω που το Γιαννή (βουκεμβίλια), ωραία μουσική αλλά όι πολλά δυνατά έξω... Ο γείτος όμως ήταν λλίον έτσι ανήσυχος. έβλεπα τον λλίον ανήσυχο δηλαδή. Σε κάποια φάση λαλεί μου<br />
- "Ερυκίνη, μπορείς να μου εξηγήσεις τι κάμνουν τούτοι τζιαμέ;" Τζαι δείχνει μου 3-4 παιθκιά που εκάθουνταν σε κάτι σκαλούθκια στο απέναντι πεζοδρόμιο, εκαπνίζαν, επίναν τη μπυρούα τους τζαι εκουβεντιάζαν.<br />
-"ότι κάμνουμεν τζι εμείς" λαλώ του.<br />
- Ναι, αλλά γιατί εν έξω στο πεζοδρόμιο; Μπροστά που τζείνον το κατάστημα; επέμενεν ο γείτος.<br />
Εγώ εν εκατάλαβαινα τι εννοούσε.<br />
- ξέρω γω λαλώ του; έννεν κρυάδα, τζαι αρέσκει τους το έξω; έσιει σκαλούθκια;<br />
- Ναι, αλλά εν οκ να κάθουνται να πίνουν έτσι έξω στο πεζοδρόμιο;<br />
-Γιατί όχι; λαλώ εγώ. Τι κάμνουν;<br />
<br />
Ο γείτονας εξακολουθούσε να φαίνεται απορημένος, ανήσυχος.<br />
<br />
Εγώ ακόμα να μεν καταλάβω. Η σχέση να παρεμβαίνει τζαι να εξηγά ότι η Λευκωσία δεν είναι ακριβώς Λάντον, που εαν έσιει 4-5 νεαρούς σε μια γωνιά του δρόμου, σιέζεσαι να περάσεις, γιατί μπορεί ναν συμμορία (τούτον εν λλίον αλήθκεια). Ούτε έχουμε τόσο πρόβλημα αλκοολισμού να απαγορεύεται το αλκοόλ σε ανοικτούς χώρους, τζαι ότι ξέρεις, εννεν κάτι επικίνδυνο, people do it all the time τζαι don't worry. Ο γείτος εψιλοηρέμησε μετά, αλλά αναστατώθηκα εγώ.<br />
<br />
Έσιει πλάσματα που ανησυχούν για την ασφάλειάν τους εαν δουν 3-4 νέους με ράστα τζαι όχι πολλά φάνσυ ρούχα (νομίζω τζαι τούτον έπαιζε ρόλο), να κόφκουν κουβέντες over a drink and a cigarette (ας πούμεν το πιο φυσιολογικό πράμα) and I am one of them?<br />
<br />
existential crisis mode on....<br />
</div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-60401773655051054532019-10-11T16:38:00.003+03:002019-10-11T16:43:26.776+03:00Joker<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: inherit;">Εγώ αγαπητέ αναγνώστη, τούτες τες μέρες επέλλανα που τη
δουλειά, τόσο πολλά που έσιει 4 μέρες ακόμα εν έγραψα το ποστάκιον που ελαλούσα
να γράψω. </span><br />
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="color: black; font-family: inherit;">Φυσικά επέλλανα που τη δουλειά αλλά ο σινεμάς, σινεμάς. Οπόταν
ακολουθεί ποστάκιον σινεφιλικό.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="color: black; font-family: inherit;">Επίαμεν που λέτε το σουκου με τη σχέση στο Kcineplex να δούμε το
Τζόκερ, η πρώτη σόιν ταινία που εφκήκεν φέτος που το Χόλλυγουντ (εννοώ που
ήσουν κάπως ναι τούτο θέλω να το δω).<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="color: black; font-family: inherit;">Τέσπα, πρώτη φορά της σχέσης στο Kcineplex να δει ταινία, οπόταν
ήταν κάτι καινούργιο για τζείνον (εφύρτηκεν κλασσικά με την πλήρη έλλειψη αποτελεσματικότητας, αλλά τζαι με το ότι η ταινία ΠΑΛΕ εξεκίνησεν με 15 λεπτά
καθυστέρηση). Εμέναν πάλε δεν ξέρω τι με έπιασεν, μπορεί ναν που είσιεν
χρόνια να πάω, τζαι έκαμνα φλασμπακ τότε όταν εχτίστηκεν το Kcineplex, γιατί ναι
έχουμε και μια άλφα ηλικία τζαι θυμούμαστεν τα τζαι τούτα, shiny τζαινούρκον
τζαι καρακιτσαριό τζαι εσκέφτουμουν τότε τι θα απογίνει
το Ζήνα Πάλας τζαι το Όπερα, τζαι τωρά τόσα χρόνια μετά, το Kcineplex εφάνηκεν μου παλιό τζαι να παραπαίει.... ίνταλως περνά ο τζαιρός α; <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="color: black; font-family: inherit;">Τέεεεελοσπάντων, ο Τζοκερ. </span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: black;">Εάν τζείνον που αναρωθκιέσαι αγαπητέ αναγνώστη εν το αν εν καλός Τζόκερ ο Χοακίν, τότε νομίζω δεν ξέρεις τον Χοακίν πολλά καλά ή εάν είναι καλύτερος που τους προηγούμενους, τότε είσαι εκτός θέματος. Το θέμα μας δεν είναι η ερμηνεία του Χοακίν ως Τζόκερ που εξέραμεν το ότι εννάν καλός. Το θέμαν εν ο Τζόκερ αυτός καθεαυτός, ο χαρακτήρας ο ίδιος, τζαι όι μόνον ο Τζόκερ, ούλλον το στόρυ. </span>Ότι έξερες που τες προηγούμενες ταινίες ξέχαστο. Τζαι εν υπάρχει καν λόγος να συγκρίνεις τούτην την ταινία με ότι άλλον είδες. </span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Γιατί απλούστατα μιλούμεν για άλλη κατηγορία ταινίας. Η ταινία Τζοκερ δεν είναι superhero movie ή anti-hero movie, δεν είναι καν κινηματογραφική προσαρμογή ενός κομικ. <b>Ξ</b>εφεύγει τόσον πολλά που τούτον. Ο Τζόκερ, η Γκόθαμ τζαι ο Μπατμαν ο ίδιος (με πολλά λλίην συμμετοχή να είμαι ειλικρινής) εφκήκαν που τη σφαίρα των κινουμένων σχεδίων, των κομικς, τζαι εμπήκαν σε μια πιο ρεαλιστική (ή τελοσπάντων πιο πολυδιάστατη) βάση. Εν μια ταινία που έρκεται να δει ούλλα τζείνα που εδημιουργήσαν το τέρας που λέγεται Τζόκερ, αλλά τζαι τζείνον το περιβάλλον που λέγεται Γκόθαμ Σίτυ. Τζείνον που ξέρεις που τες προηγούμενες ταινίες εν το περιβάλλον ανομίας στην Γκόθαμ, που έρκεται να καθαρίσει ο Μπάτμαν. Τζαι έρκεται τούτη η ταινία να βάλει την ανομία σε έναν πλαίσιο. Τι μπορεί να οδηγήσει μιαν κοινωνία ως τζιαμέ, ως τα άκρα; Τι μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στα άκρα; </span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;">Όσον εξελίσσεται η ιστορία του Τζόκερ τζαι ξεκινά να δημιουργείται ο κακός, ο villain που ξέρουμε, βιώνεις ούλλα τα συναισθήματα μαζίν. Λυπάσαι τον, τζαι φοάσαι τον, τζαι γελάς μαζί του, καταλαβαίνεις το επίπεδο της ψυχοπαθολογίας του, συντρομάσσεσαι τζαι διαταράσσεσαι. Γιατί εν που τ'αλήθκεια disturbing η ταινία, τζαι έπρεπεν αν με ρωτάς εμέναν να ένι τόσον disturbing, ακριβώς γιατί έτσι δια πολλά ξεκάθαρα τούτη την αίσθηση, ότι κάποια πράματα εν καλλύττερα να θορείς ως κινούμενα σχέδια, ως καρικατούρα, γιατί εν πολλά δύσκολα να εν real life. </span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: inherit;">Τέλοσπάντων, εμέναν άρεσεν μου πολλά τζαι ερμηνευτικά τζαι κινηματογραφικά, αλλά κυρίως τούτη ακριβώς η προσθήκη των διαφορετικών διαστάσεων που παίρνει το στόρυ σε εντελώς άλλη βάση τζαι κάμνει τα ούλλα τόσον ανατρισιαστικά πραγματικά. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
ΥΓ: εμέναν μπορεί να μου άρεσεν, αλλά νομίζω το τέκνον το αγέννητον εν ήταν ακριβώς πολλά χάππυ. Εξεκίνησεν να παραπονιέται που τη δεύτερη σκηνή, εσυντρομάχτηκεν υποθέτω τζαι τζείνον. ίσως να μεν είναι ακριβώς αγκαστρωμένες-φρέντλυ η ταινία. </div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-46081088088060494522019-09-27T11:58:00.001+03:002019-09-27T12:02:51.307+03:00Γενέθλια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σήμερα που εν τα γενέθλια μου [εν ξέρω εαν εν επειδή εν τα γενέθλια μου ή επειδή εψές εκάθουμουν ως τες 1 τζαι εθόρουν Peaky Blinders (η τρίτη σεζόν, αλήθκεια αποφάσισα στο τελευταίο επεισόδιο ήταν πελλάρα. i could live without it) τζαι τωρά κουτουλλώ], ΔΕΝ έχω όρεξη καθόλου για δουλειά. 'Εχω πάααααρα πολλή δουλειά (τζείνον το πράμαν που πρέπει να βουρήσεις, αλλά νιώθω όπως το λαγουδάκι σε τζείνη τη διαφήμιση της Duracel, όχι τζείνο με τες μπαταρίες Duracel, το άλλο χωρίς Duracel που μεινίσκει μισοδότζιν), αλλά απλά ΔΕΝ έχω όρεξη.<br />
<br />
Το μόνον πράμαν που έκαμα σήμερα ήταν το μάθημα. Τζαι τωρά μετά το μάθημα νιώθω φτώμαν. Α είπα σας ότι διδάσκω μάθημα στο ΠάνΚυ; Ναι, ναι πρώτη φορά. Μεν με ρωτάτε ίνταλως πάει, εν είμαι ακριβώς σίουρη, πάντως εν είμαι η πιο σκύλλα καθηγήτρια που υπάρχει, αυτό είναι βέβαιο. Επροσπάθησα, αλλά αμαν εν σου φκαίνει μάνα μου φυσικά, δύσκολο.<br />
<br />
Έεεεενιγουέι, σήμερα λοιπόν που γίνουμαι αισίως 35 εδίδασκα στους μιτσιούς την ανάγκη του ανθρώπου για νόημα (στο μάθημα για τες ψυχολογικές ανάγκες), το οποίο έβρισκα λλίον αστείον, γιατί τι ξέρω εγώ που το νόημα της ζωής, ήβρα το για να πω τζαι σε άλλους που να το βρουν; Είπα τους τζείνον που εμπορούσα να τους πω, ότι εν δύσκολο πράμαν, ότι εν έσιει τεχνική, φόρμουλα, για το πως να έβρεις το νόημαν, εν έσιει βήματα να ακολουθήσεις. Τζαι ότι το νόημαν εν προσωπική υπόθεση, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έβρει έναν άλλο τζαι με διαφορετικό τρόπο. Οι φοιτητές μου, ήταν τζαι στο τέλος του μαθήματος, εθορούσαν με τζοιμισμένοι (εν πρωιν το μάθημα) ή βαριεστημένοι, δεν ξέρω. Εν είχαν ιδιαίτερον ενδιαφέρον να ασχοληθούν με το θέμα. Μπορεί ναν τζαι το ότι εν μιτσιοί τζαι έτσι ερωτήματα εν τους ήρταν ακόμα, δεν ξέρω.<br />
<br />
Τζαι, εν η αλήθκεια, εσκέφτουμουν μετά τζι εγώ πόσον τζαιρόν έσιει να ασχοληθώ με έτσι ερωτήματα για τον εαυτό μου. Κανέναν χρόνο αλόπως. Υποθέτω εν πράματα που θέλουν ώρα να σκεφτείς, να έσιεις το περιθώριο να κάτσουν μες το νου σου να σε βασανίσουν.<br />
<br />
Την τελευταία φορά που είχα τούτες τες σκέψεις ήταν σε μια που τες πολλές κρίσιμες καμπές της δουλειάς μου (άμαν πάεις που μονοετές σε μονοετές συμβόλαιο, τζαι γυρεύκεις δουλειά κάθε τρεις τζαι λλίον έσιει πολλές κρίσιμες καμπές, τζαι στιγμές αναθεώρησης υποθέτω). Τζαι νομίζω ότι πάλε εν είχα απάντησην, για το ποιον εν το νόημαν ή που εν το νόημα τέλοσπάντων, μόνον η γνώση πλέον ότι πρέπει να βρεθεί έναν, γιατί η αποδοχή μιας ζωής χωρίς νόημα (που ήταν η πεποίθηση μου σε κάποια φάση νεότητας) εν η αποδοχή μη ικανοποίησης (για μένα πάντα).<br />
<br />
Κάποιοι άνθρωποι κάμνουν κοπελλούθκια για να δώκουν στη ζωή τους νόημα ή τα κοπελλούθκια διούν στη ζωή τους νόημα. Εν ξέρω. Ίσως. Ξέρω σίουρα ότι δεν ήταν το δικό μου κίνητρο τζαι εν έχω έτσι προσδοκίες που την πιπεριά που εννά έρτει αν ούλλα παν καλά (ναι είμαστε στο σάιζ πιπεριάς τωρά). Τζαι νομίζω τούτον εν καλόν, αλλά πάλε τι ξέρω εγώ που τούτα τα πράματα; Τίποτε. <br />
<br />
Επίσης ξέρω ότι το νόημαν έννε στη δουλειά μου. Εννοώ αρέσκει μου τζείνον που κάμνω, τζαι εν το κάμνω για τα ριάλλια (εννά έκαμνα κάτι άλλον εαν το κίνητρον ήταν οικονομικό). Κάμνω το κατά βάση που μαζοχισμό (γιατί δεν εξηγείται αλλιώς) γιατί διά μου ευχαρίστηση (μια φορά στο τόσο, αλλά εν αρκετό να με κρατά προς το παρόν), αλλά η ευχαρίστηση έννεν το ίδιο με το νόημα. Τζαι που τούτη τη φάση επέρασα (ότι το νόημα της ζωής εν η απόλαυση τζαι η αποφυγή του πονου, ηδονισμός ολε), αλλά τζαι τούτον επέρασεν μου. Ίσως κατακρίβειαν τούτη ναν τζι η τελευταία μου συνειδητοποίηση για τον εαυτό μου, ότι το να κάμνεις πράματα που σε ευχαριστούν, το να περνάς καλά, πάλε έννεν αρκετό.<br />
<br />
Άρα πάλε στο μηδέν. well... όχι ακριβώς στο μηδέν υποθέτω. Κάθε φορά που το βασανίζω το πράμα, βρίσκω ακόμα κάτι το οποίο δεν είναι το νόημα. Οπόταν στη δική μου την περίπτωση η εύρεση νοήματος εν παραπάνω διαδικασία εις άτοπον απαγωγής (απαγωγής ή επαγωγής εν ξέρω), ώσπου να μείνει μια απάντηση που ενναν σωστή.<br />
<br />
Εννά μεν σε κάποια φάση;<br />
<br />
ΥΓ: για πρώτη φορά μετά που πολλύν τζαιρόν αποφάσισα να κάμω κάτι για τα γενέθλια μου που να μεν ένι μόνον εγώ τζαι η σχέση ή εγώ, η σχέση τζαι οι δύο κολλητές (η τρίτη εν πέρα). Τζαι εν τέλει εν μπορεί να έρτει κανένας άλλος, οπόταν εννά είμαστεν πάλε εμείς τζι εμείς. Εν μπορώ να πω ότι με πειράζει ιδιαίτερα. Είμαι τέλεια μονόχνωτη τελικά.<br />
</div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-20313731424652014002019-09-04T23:28:00.000+03:002019-09-04T23:33:14.201+03:00Το ημερολόγιο της Ερυκίνης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πως εν το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ; Καμία σχέση. Πως εν το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς; Καμία σχέση (εντάξει εν πιο κοντά στο δεύτερο παρά στο πρώτο).<br />
<br />
27/05/2019<br />
<br />
Μετά που 5 μέρες άρνησης αποφάσισα να κάμω το τεστ. Τζείνα ούλλα τα ρομαντικά που βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη στες ταινίες; Καμία σχέση. Τίποτε δεν ένιωσα. Ίσως να φταίει που εκατούρησα all over the test τζαι δεν ξέρω εαν εν valid. Εννά πρέπει να το ξανακάμω. Pause panic for tomorrow.<br />
<br />
28/05/2019<br />
<br />
Πρωί πρωί σήμερα εκατούρησα μέσα στο yogurt pot (που ένα μικρό γιαουρτάκι με φρούτα, όι την κλασσική σίκλα), γιατί προφανώς εν μπορώ να κατουρήσω με στόχο. Εν την ξαναπαθαίνω. Πάλε θετικό. Shit just got real.<br />
<br />
8/6/2019<br />
<br />
Σήμερα στη γιατρό άκουσα την καρδιά του εμβρύου για πρώτη φορά. Πάλε καμιά σχέση με τζείνα τα δακρύβρεχτα που θορείς στα έργα. Ίσως να φταίει τζι η γιατρός που εν το έκαμεν πολλά δραματικό. Ήταν κάπως: τούτον εν το έμβρυο, τούτη εν η καρδιά του, πάμεν πάρακατω. Η σχέση αν εσυγκινήθηκεν εν το έδειξεν. Τζαι τζείνος ήταν απροετοίμαστος νομίζω. Εγώ πάλε έναν άλφα δέος ένιωσα το. Είδα πολλά καρδιογραφήματα ως τωρά στη δουλειά, πρώτη φορά έναν που την τζοιλιά μου. Ένιωσα μιαν ευχαρίστηση που το σήμαν ήταν καλόν (μαζοχισμός της δουλειάς υποθέτω), αλλά ως τζιαμέ. Στην επιστροφήν εσκέφτουμουν εαν μπορώ να πιάσω το σήμα στο εργαστήριο με τα ηλεκτρόδια. Μάλλον όι. Εν θα το δοκιμάσω. Νομίζω.<br />
<br />
25/06/2019<br />
<br />
Κκεραζούιν. Εν αστείον που τούτες οι ιστοσελίδες για εγκύους/μέλλουσες μάνες μετρούν το μέγεθος του εμβρύου σε φρούτα και λαχανικά. Που την άλλην εν έναν εύκολο παρατσούκλι για το έμβρυο (γιατί ας είμαστεν ειλικρινείς το "έμβρυο" εν λλίον πολλά σοβαρό τζαι ψυχρό). Πρώτα εν ρυζούιν, μετά φατζιη, μετά μπιζελούιν, μετά blueberry, rasberry τζαι τωρά στους 2 μήνες κκεραζούιν. Εντελώς συμπτωματικά εχτές έτρωα κκεράζια με πάθος. Τι λαλείς να σημαίνει τούτο;<br />
<br />
Το κκεραζούιν λοιπόν μεγαλώνει, όπως τζαι η τζοιλιά μου. Τζαι τα βυζιά μου. This is really happening νομίζω. Η σχέση είπεν ότι εν πρέπει να βιαζούμαστεν ακόμα, εν πολλά νωρίς κλπ. Φυσικά πέντε λεπτά μετά ελάλεν για τατάες τζαι νούννες. Άτε να τον συνάξεις τωρά.<br />
<br />
ΥΓ: Η εγκυμοσύνη εν ακριβή υπόθεση στην Κύπρο. Ας πούμεν, κύριε ελέησον!<br />
<br />
7/07/2019<br />
<br />
Έσιει μέρες που θέλω να γράψω, αλλά άτε εν εβρέθηκεν ώρα. Έθελα να γράψω πως τωρά που το κκεραζούιν εγίνην φράουλα (κατακρίβειαν εν παραπάνω με γαρίδα που μοιάζει με τα σιέρκα/ποθκια/παράξενα άκρα που έσιει), εξεκινήσεν τζαι η συζήτηση. Να το πούμε, να μεν το πούμε; Να περιμένουμε; Πότε; Τζαι ούφφουυυυυ.... εν θέλω. Όσον εν μεταξύ μας, εμέναν τζαι της σχέσης εν οκ. Μπορούμε να το αγνοήσουμε τζαι να ζήσουμε την άρνηση ακόμα λλίο. Που τη στιγμή που το πούμε, πάει τούτον ένι.<br />
<br />
Αλλά αλί ώσπου να έβρω ώρα να γράψω ούλλες τες σκέψεις τούτες εγίνην η πρώτη ανακοίνωση. Κατά λάθος. Όι ακριβώς καταλάθος, αλλά πάνω σε συζήτηση που δεν εμπορούσεν να αποφευχθεί. Το καλόν ήταν η κολλητή η Μ., που εχάρηκε βέβαια, αλλά εν με έφυρε με ερωτήσεις τζαι πίεση ή οτιδήποτε. Οπόταν το μυστικό μας πάει. Τζαι επισήμως είμαστεν 3 που ξέρουν. Παραδόξως, it feels good, παραδόξως I am still not panicking.<br />
<br />
18/07/2019<br />
<br />
Σήμερα ήταν το πρώτο μεγάλο τεστ. Ήταν αστείο. Το φρουτάκι (που καθόλου δε μοιάζει με φρούτο πλέον) δεν εκάθετουν έναν τόπο να το μετρήσουμεν. Η κοπέλα ετσίλλα που την μιαν, που την άλλην, εποφύσαν, εσταμάταν, εξαναξεκίναν, τίποτε. Το φρουτάκι εφάκκαν γυρούς. Πόθεν επήρεν δεν ξέρω (που μένα πάντως όι). Αλλά εν τέλει εκαταφέραμεν τα. Θκυό σιέρκα, θκυό πόθκια, θκυό ημισφαίρια στον εγκέφαλο (ενθουσιασμός η Ερυκίνη). Καρθκιά, στομάσιην τζαι φκιά. Εμέναν τα φκιά εθυμίσαν μου elf που τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, η σχέση είπεν ότι φαίνεται σαν το alien. Η γιατρός ήταν κάπως: elf? alien? πρέπει να έβρετε καλλύττερο όνομα που τούτα. Εγώ πάλε θεωρώ ότι εν πολλά ταιρκαστά παρατσούκλια. Τέσπα.<br />
Κατά τα άλλα καλά. Αν εξαιρέσεις τα ρεψίματα (ας πούμεν τόσον ρέψιμον δεν εξανάκαμα στη ζωή μου, ούτε φορτηγατζής μετά που μιαν πίττα σουβλούθκια τζαι θκυό πύρες ΚΕΟ τσακρίν). Τζαι ότι η τζοιλιά μεγαλώνει. Τζι άλλον. Τζαι τα βυζιά. Τζι άλλο.<br />
Α τζαι τη Δευτέρα επισήμως ανακοίνωση στους γονιούς. Ούφφου, γιατί αγχώνουμαι; Εν θέλω, εν θέλω, έν θέλω....<br />
<br />
04/09/2019<br />
<br />
Σήμερα εσυνειδητοποίησα ότι η ιδέα να καταγράφω τες σκέψεις μου στο ωραιότατο δερμάτινο ημερολόγιο που μου έκαμεν δώρον η σχέση άντεξεν πολλά λλίον, αφού δεν έγραψα τίποτε που τον Ιούλη.<br />
Εντάξει εν τζαι εχάσετε τζαι πολλά.<br />
Η ανακοίνωση εγίνην, οι γονιοί εφυρτήκαν, η μάνα εσιώνωσεν το χυμόν που έπινεν, ο πατέρας άρκεψεν να καταγράφει τι λιξιά εννά γοράζει του μωρού που το περίπτερο (γιατί υπάρχουν και ουσιαστικά θέματα που πρέπει να σκεφτούμε), η πεθερά τζαι ο πεθερός σχεδιάζουν το ταξίδι τους στην Κύπρο. Επίσης η πεθερά μου τες προάλλες που επισκεφτήκαμεν, έφκαλεν που την αποθήκη τα μωρίστικα ρούχα της αδερφότεχνης της σχέσης, έπλυνεν τα, εσιδέρωσεν τα τζαι έδωκεν μας τα να τα φέρουμεν Κύπρο τζαι η Ερυκίνη σας να φρικάρει λλίον που τωρά έχουμε μια τσέντα που μυρίζει μωρό έσσω μας.<br />
Τζαι που τους γονιούς τα νέα φυσικά εταξιδέψαν σε θκιούες τζαι θκιάες τζαι ξαδέρφκια. Είπα το τζαι στη δουλειά, γιατί άρκεψεν ο κόσμος να θορεί παράξενα την τζοιλιά μου. Τζαι κάπως έτσι εγίνηκα επισήμως η αγκαστρωμένη. Ο κόσμος κάμνει μου χάρες, ρωτούν με πρώτη πρώτη τι θέλω να φάω, τζαι αραιά τζαι που κάποιος που έσιει μια λλίον πιο στενή σχέση τζαι το θάρρος έρκεται τζαι χαϊδεύκει την τζοιλιά μου. Ας πούμεν, what the fuck.<br />
Τέλοσπάντων, εγώ πάλε έχω πολλή δουλειά, τζαι προσπαθώ να τη φκάλω πέρα χωρίς τον απογευματινό μου καφέ (α ναι εκτός που το αλκοολ τζαι τα αυκά τα μελάτα, εν πρέπει να πίνεις πολλύν καφέ αππαρεντλυ). Αλλό λλίον εννά αρκέψω να πατσαρκάζω τον εαυτό μου για να ξυπνώ.<br />
Το μητρικόν ένστικτο ακόμα άφαντο, αλλά που εννά πάει εννά έρτει.<br />
<br />
<br /></div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-89133036834527300902019-09-03T16:28:00.002+03:002019-09-03T16:35:18.309+03:00Θέατρο στην πόλη <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,<br />
<br />
άφηκα σε ξέρω το, αλλά πραγματικά δεν έχω χρόνο (για άλλο πόνο). Έσιει μέρες που θέλω να γράψω, αλλά ώσπου να έρτει η ώρα που να έβρω αθκιάσην, πάει επέρασεν ότι ήταν να πω.<br />
<br />
Σήμερα, λοιπόν, την πρώτη μέρα διδασκαλίας του πρώτου μου μαθήματος έβερ (ο πανικός του μπαίνω μες την τάξη πρώτη φορά τζαι έσιει 80 σετ μμάθκια πάνω μου... κατακρίβειαν εγώ ήμουν πρώτη στην τάξη τζαι τα 80 σετ μμάθκια εμπαίναν στην αίθουσα ένας ένας, γιατί ήταν πρωίν τζαι εν ήρτεν κανένας στην ώρα του, τέσπα), έφαα τόσον άγχος που αποφάσισα που τες 1030 που ετέλειωσεν το μάθημα τζαι μετά, ότι δεν χρειάζεται να δουλέψω πλέον, μπορώ να χαλαρώσω. Οπόταν κάθουμαι στο γραφείο τζαι κοπροσκυλιάζω (εκέρδισα το θεωρώ επειδή εψες η ώρα 430 εξύπνησα τζαι έκαμνα νοερά εξάσκηση. Τζαι η ώρα 530. Άρα τες ώρες εκάλυψα τες έσσω μου).<br />
<br />
Οπόταν έχω ώρα να σας την εμπειρία της Κυριακής. Κυριακή, τουτέστιν ημέρα οικογενειακού γάμου για την οικογένεια Ερυκίνης (το ανήψιν): Μάνα Ερυκίνης, Πατέρας Ερυκίνης, Αδέρφιν Ερυκίνης και σχέση (φυσικά). Εφορήσαμεν ούλλοι τα καλά μας (βούρα κομμώτριες που το χάραμα του φου), επίαμεν στα αλλάματα σε έναν χωρκόν, μετά εκκλησιά στην Φανερωμένη τάγκα κέντρο, τζαι φαίν στην άλλην άκραν της πόλης, στα πέρα (όπου πέρα ίσον Γέριν), βασικά δώστου γυρόν της Λευκωσίας, αλλά άτε.<br />
<br />
Τέλοσπάντων, μετά την εκκλησία η οικογένεια αποφάσισεν να πάει σε γνωστόν κκαφέ της Λευκωσίας δίπλα που το σχολείον της Φανερωμένης για κάτι κρυόν τζαι χαλαρόν (γιατί εφκάλαμεν τζαι βλάγκαν) πριν να πάμε να σταθούμεν πέριξ της πισίνας για το κλασσικό κοκτέιλ για ένα δίωρο. Τζαι τζιαμέ ανάμεσα σε τραπεζούθκια, καρέκλες τζαι φλυντζανούθκια του καφέ εστέκετουν ωσάν άγαλμαν ένας ηθοποιός βαμμένος ολόασπρος που πάνω ως κάτω, φορώντας κάτι φτερά και πούπουλα. Τζαι με το που εκάτσαμεν το άγαλμαν εζωντάνεψεν τζι άρκεψεν να απαγγέλλει.<br />
<br />
Η Ερυκίνη σας που το παίζει τζαι κουλτουριάρα εκατάλαβεν ότι ήταν κάποιου είδους μονόλογος που μιαν αρχαία τραγωδία (δεν είμαι τόοοοσο κουλτουριάρα που θα αναγνώριζα την τραγωδία, όχι πλέον δηλαδή). Οι γονείς Ερυκίνης, όμως, πλάσματα του χωρκού, εμείναν κάγκελο. Λες τζαι εκατέβηκεν εξωγήινος στη Λευκωσία. Εφρικάραν δε φαντάζεσαι.<br />
<br />
Η Μάνα Ερυκίνης να ρωτά: "Μα ίντα γλώσσα μιλά;"<br />
Ο Πατέρας Ερυκίνης ναν κάπως: "Μα εν πελλός;"<br />
<br />
Όι κοπέλια, εν θέατρο. Θέατρο στο δρόμο, πως το λένε;<br />
<br />
Οι γονείς Ερυκίνης όμως ατού ο Γαβρίλης.<br />
<br />
Μάνα Ερυκίνης: " Μα εν Ελληνικά που μιλά ολάν ο άνθρωπος"<br />
Πατέρας Ερυκίνης (τζιαμέ που εφκήκεν ο άνθρωπος πας τα κάντζελλα τζαι εφώναζεν κάποιου Θεού, ποιος ξέρει): "Εννεν καλά ο άνθρωπος αφού φαίνεται".<br />
<br />
Να έρκεται η σερβιτόρα τζαι να μας εξηγά ότι ο μονόλογος εν στα πλαίσια του φεστιβάλ Κύπρια (ίντα μπουν τούτο λαλούν οι γονείς Ερυκίνης) τζαι ότι έχει τζιάλλους ηθοποιούς σε άλλες γειτονιές της Λευκωσίας τζαι εννά βρεθούν στην πλατεία για τον τελικό χορό.<br />
<br />
Τζαι εγώ να είμαι κάπως "ουάο ακούεται απίστευτο".<br />
Η σχέση ναν κάπως "ουάο έτσι φάνκυ πράματα καρτεράς να έβρεις αλλού... κάπου .. ξέρω γώ... στο Λος Άντζελες ή κάτι" (παρολλίον να φκει ο χυμός που τα ρουθούνια μου. Ποιος έχασεν την τέχνη να την έβρουν στο Λος Άντζελες, περιπαίζεις μας ας πούμεν;)<br />
<br />
Οι γονείς Ερυκίνης ναν κάπως: ΜΑ ΕΣΙΕΙ ΤΖΙ ΑΛΛΟΥΣ;;;;;;;<br />
<br />
Εγέλασα τόσον πολλά δε λέγεται.<br />
<br />
Ο υπόλοιπος γάμος ήταν βαρετός μετά που έτσι σκηνικά.<br />
<br />
ΥΓ: δυστυχώς επρόδωσε με η ουροδόχος κύστη μου τζαι έπρεπεν να κατουρήσω σε κάποια φάση. Τζαι σύμφωνα πάντα με τη σχέση έχασα τη φάση που ο ηθοποιός ήρτεν στο τραπέζι μας (γιατί έκαμνεν τζαι γυρό στο χώρο) τζαι οι γονείς μου εσιέσαν πάνω τους. Χαχαχαχαχα.<br />
ΥΓ2: απορώ τι να λαλεί ο συγκεκριμένος ηθοποιός στους συναδέλφους του για την εμπειρία.<br />
<br />
<br /></div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5813467504283262393.post-23862470947525898952019-07-17T10:55:00.000+03:002019-07-17T11:06:37.799+03:00Πέφτοντας που τα σύννεφα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Την Δευτέραν ήταν η επέτειος του Πραξικοπήματος.<br />
<br />
Έσιει τζαιρόν εν η αλήθκεια να είμαι στην Κύπρο έτσι μέρα τζαι για τη σχέση φυσικά η πρώτη εμπειρία.<br />
<br />
Οπόταν επροετοίμασα τον για το τι να περιμένει. Είπα του εννά έσιει σειρήνες, όι να συντρομαχτείς (αλλά που μέσα μου εσκέφτουμουν, λαλείς να έσιει ακόμα σειρήνες όξα εσταματήσαν να το κάμνουν τούτο;). Σταθερά, όμως, τζαι προβλεπόμενα οι σειρήνες ήρταν. Εμάς ήβραν μας στο αυτοκίνητο σαν επιένναμε δουλειά με τη σχέση με το ΝτίΤζέι ΦΜ στο ττάππο. Σχεδόν εν τες ακούσαμεν.<br />
<br />
Αλλά η σχέση είπεν σαν εκατέβαινεν που το αυτοκίνητο εν μέσω σειρηνών "ευτυχώς που με επροειδοποίησες, διαφορετικά εννά ήταν λλίον φοητσιάρικο". <br />
<br />
Στο σπίτιν το απόγευμαν εγώ εθορούσα μιαν εκπομπή στην τηλεόραση για το πραξικόπημα (μεν με ρωτήσεις γιατί). Τζαι ελάλουν της σχέσης ότι ήταν ενδιαφέρουσα εκπομπή γιατί ήταν δημοσιογράφοι του ΡΙΚ τζαι επεριγράφαν που επίαν οι πραξικοπηματίες να καταλάβουν το ΡΙΚ.<br />
<br />
Τζαι τζιαμέ η σχέση έπαθεν το πατατρακ. Ένα λεπτό, όι κάτσε ένα λεπτό. Τι εννοείς πραξικοπηματίες; Οι Τούρκοι; Οι σειρήνες σήμερα εν ήταν για την Τούρκικη εισβολή;<br />
<br />
Τζαι εγώ να είμαι κάπως, όι σαν σήμερα εν το Πραξικόπημαν που εγίνηκεν. Οι Τούρκοι ήρταν λλίες μέρες μετά.<br />
<br />
Έππεσεν που τα σύννεφα η σχέση. Καλά εγίνηκεν πραξικόπημα; "Καλά τόσον τζαιρόν δεν το έξερεν;" αναρωτήθηκα; Εγώ φταίω υποθέτω που δεν ανέλυσα διεξοδικά το κυπριακόν πρόβλημα στη σχέση (έχουμεν τζαι άλλη ζωήν εντάξει; μεν με κατακρίνετε).<br />
<br />
Τζαι ποιος έκαμεν το πραξικόπημαν; Τζαι ποια εν η διαφορά μεταξύ πραξικοπήματος τζαι εισβολής; (μάνα μου ρε έσιει πλάσματα στον κόσμο που δεν εχρειάστηκεν να εντρυφήσουν σε έτσι όρους). Ούλλον ερωτήσεις η σχέση. Το πραξικόπημαν ήταν plot twist που εν το επερίμενεν υποθέτω. Εθόρεν το στόρυ ίσως σαν να εν αμερικάνικη ταινία (όπως το βλέπουν τζαι οι παραπάνω Κυπραίοι δηλαδή) εμείς οι καλοί τζαι οι Τούρκοι οι κακοί.<br />
<br />
Απλά, ξεκάθαρα πράματα.<br />
<br />
Εμ η αλήθκεια έννεν τόσον απλή είπα του. Τζι άτε τωρά να εξηγάς....<br />
<br />
ΥΓ: στην ερώτηση "καλά τωρά στο βίντεο γιατί δείχνει τους Τούρκους;", ελαλούσα της σχέσης ότι επειδή η εισβολή ήρτεν τόσο σύντομα μετά το πραξικόπημα συνήθως τα δύο παρουσιάζονται μαζί τζαι σπάνια το πραξικόπημαν που μόνον του. Που εν φυσικά δικαιολογία (η χρονική εγγύτητα). Επρόσθεσα μετά ότι φυσικά συμφέρει μας πολλά παραπάνω να εστιαζούμαστεν στην εισβολή τζαι να αφήνουμεν το πραξικόπημαν στο περιθώριο γιατί εν πιο εύκολον να φταιν οι άλλοι. Τζαι εσκέφτηκα για πρώτη φορά, εαν είσιεν παραπάνω διάστημα μεταξύ των δύο, εαν δεν ήταν λλίες μέρες αλλά εφτομάδες, μήνες, πως θα εξελίσσετουν η ιστορία, τζαι πιο ουσιαστικά η θεώρησή μας της ιστορίας... Εννά ήταν ακόμα το πραξικόπημα πάλε μια by the way αναφορά; Τέλοσπάντων, σκέψεις υποθετικές . </div>
Ερυκίνηhttp://www.blogger.com/profile/05412929440166230651noreply@blogger.com0