Αγαπημένοι μου αναγνώστες,
σε λίγες μέρες η Ερυκίνη σας αναχωρεί για την πόλη των ουσιών, των λουλουδιών, των καναλιών, της μπύρας, των ομοφυλοφίλων, των μουσείων και του επιτρεπόμενου σεξ στα πάρκα κι εγκαταλείπει για λίγο μόνο την καυτή Λευκωσία, αφήνοντας πίσω της τη φρενίτιδα της γρίππης των χοίρων, τους προδότες τζαι τους μη-προδότες, τους Λευκωσιάτες του Πρωταρά τζαι τους Λευκωσιάτες του κάμπινγκ στην Πόλη (τη Χρυσοχούς, όι την άλλη), αρρωστημένους και αγρίμια. Φεύγω, τώρα φεύγω.
Έτσι κλείω το το μαχαζίν για μερικές μέρες. Έχω να σάσω βαλίτσαν, να δω κάτι συγγενείς που θα μας κατεβούν, να προσπαθήσω να αποφύγω ακόμη ένα συγγενικό γάμο, τζαι να πάω Άμστερνταμ, να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω, να περπατήσω ώσπου να φκάλουν τα πόθκια μου παμπουλούδες τζαι να το καταφχαριστηθώ. Θα επιστρέψω δριμύτερη.....
Όσο λείπω, να προσέχετε τζαι να περνάτε καλά. ΛΛιότερος χρόνος μπροστά που την οθόνη, περισσότερος χρόνος μπροστά που ανθρώπινες φάτσες. Σας φιλώ. Σας αγαπώ.
Σάββατο 25 Ιουλίου 2009
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009
Επετειακά
Το 2005 επία σε ένα δικοινοτικό πρόγραμμα στην Αμερική, εν θυμούμαι αν σας το ξανάπα.
Την πρώτη μέρα που επίαμεν εσυνάξαν μας ούλλους σε ένα δωμάτιο, τζαι ο υπεύθυνος του προγράμματος ερώτησεν μας: "γιατί νομίζετε ότι η αμερικανική κυβέρνηση σας έφερε δαμέ; γιατί πετάσσει τόσα λεφτά για να κάμει τούτον το πρόγραμμα;" ακουστήκαν τότε διάφορες απαντήσεις για brainwashing κλπ., brainwashing για ποιον πράμαν; κανένας εν έξερεν. Σε τζείνην την πρώτη συνάντηση εν εμίλησα, γιατί εν έξερα, ακόμα τζαι σήμερα εν ξέρω τι ακριβώς επροσπαθούσαν να κάμουν οι Αμερικάνοι, ξέρω μόνον τι εκέρδισα, τι έθελα να πάρω τζαι τι επήρα.
Ήταν η πρώτη φορά που εγνώριζα Τουρκοκύπριους, (κατακρίβειαν η δεύτερη), ας πούμεν η πρώτη που εγνώριζα συνομήλικους μου Τουρκοκύπριους, που εμπορούσα να κάμω παρέαν μαζί τους. Μετά τες πρώτες 2 μέρες που εγνωριζούμασταν, εγυρίζαμεν ποτζεί ποδά στην Washington κλπ. εξεκινήσαμεν το πρώτο μας εργαστήριο για conflict resolution. Την προηγούμενη νύχτα ο Μεχμετ ερώτησεν με αν θα συνεχίσουμεν να είμαστεν φίλοι μετά που τούτον, εφοάτουν, όπως ούλλοι οι Τουρκοκύπριοι νομίζω, ότι τους εμισούσαμεν, ότι εθέλαμεν να τσακωθούμεν μαζίν τους, εν ξέρω. Εκαθησύχασα τον.
Την επομένη το πρωί, το πρόγραμμα εξεκίνησε με τες συστάσεις. εκαθούμασταν σε κύκλο τζαι ένας ένας έπρεπεν να πούμεν το όνομα μας, αν είμαστεν που τη βόρεια ή νότια Κύπρο (ήταν η πρώτη φορά που εχρησιμοποίησα έτσι ορολογίαν, εν θα έθελα να το ξανακάμω), που μεινίσκουμεν, τζαι πόθεν εν οι γονιοί μας. Είπα το χωρκόν που μεινίσκω, τζαι τα χωρκά των γονιών μου, τζαι τα θκυό κατεχόμενα. Παράξενον. Οι πλείστοι είπαν διαφορετικούς τόπους, έναν για το που μεινίσκουν τζαι έναν για το πόθεν ένι. Ήταν η πρώτη φορά που εσυνειδητοποίησα ότι σε τούτον το νησίν εν έσιει μόνον Ελληνοκύπριους πρόσφυγες, αλλά τζαι Τουρκοκύπριους. Ξέρω ότι εν κοντά στο νου, αλλά ποττέ εν το σκέφτηκα, ποττέ. Κάποιοι εφκήκαν τζαι συντοπίτες. Ήταν παράξενο, ήμασταν λλίον μουδιασμένοι ούλλοι μας.
Σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο του εργαστηρίου Ελληνοκύπριοι τζαι Τουρκοκύπριοι εχωριστήκαμεν τζαι έπρεπε να γράψουμε σε καρτέλες τα 15 πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Κύπρου που το 1955 μέχρι σήμερα (δηλαδή το 2005). Αφού το εκάμαμεν, εφκήκαμεν που το δωμάτιο τζι οι διοργανώτριες εβάλαν τες καρτέλες στο πάτωμα σε δύο παράλληλες σειρές. Εκαλέσαν μας να μπούμε να περπατήσουμε ανάμεσα στις δύο σειρές τζαι να θκιαβάσουμεν τες καρτέλες της άλλης ομάδας. Δίπλα που την καρτέλα μας 20/7/1974- Turkish Invasion οι Τουρκοκύπριοι είχαν γράψει στη δική τους καρτέλα 20/7/1974- "peace movement". Έχασα την ισορροπία μου για λλίο τζαι τον έλεγχο των ποθκιών μου, εν εκινούνταν να παν παρακάτω τζι ας επροσπαθούσα, έκλεισα τα μμάθκια μου τζαι εξανάνοιξα τα μπας τζαι είδα λάθος. Εν ήταν λάθος. Ούλλοι μας, οι Ε/Κ νομίζω έτσι αντιδράσαμεν. Μετά στη συζήτηση που ακολούθησε εξηγήσαν μας ότι έτσι τους το εδιδάσκαν στο σχολείο, ως ειρηνευτικήν επιχείρηση, εβρίσκαν το αρκετά ειρωνικόν, όπως τζι εγώ.
Την επόμενη τζαι τελευταία μέρα του εργαστηρίου είδαμε ένα ντοκυμαντέρ, δύο κύπριοι ένας Τουρκοκύπριος τζι ένας Ελληνοκύπριος επιάσαν συνεντεύξεις που ανθρώπους της κοινότητας τους που ελαλούσαν τες εμπειρίες τους. Εξεκινούσαν που την περίοδο μετά το 1955-59 τζαι εφτάναν ως την εισβολή. Για πρώτη φορά άκουα το τι ένιωθε ένας Τουρκοκύπριος στην Κύπρο τότε. Εν το εφόρεν ο νους μου. Αν μου ελάλεν κάποιος όταν ήμουν μιτσιά ότι οι Τουρκοκύπριοι εφοούνταν μας, εννά τον έφκαλλα πελλόν. Γιατί να μας φοούνται εννά ελάλεν η μιτσιά Ερυκίνη, εμείς είμαστεν καλοί. Αλλά εφοούνταν. Εφοούνταν την ΕΟΚΑ, την ένωση με την Ελλάδα. Τζαι η εισβολή για τζείνους ήταν μια λύση, μια διέξοδος. Φυσικά μετά είδαν πόσον άσιημη λύση ήταν, τζαι για τζείνους. Μετά στο ντοκυμαντέρ οι μαρτυρίες του πολέμου. Μάνες που εχάσαν τα παιθκιά τους, που είδαν τους αντράες τους να σκοτώνουνται, παιθκιά που εχάσαν τους γονιούς τους. Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι. Έκλαια, δηλαδή εμάχουμουν να συνάξω τα δάκρυα μου να μείνουν μες τα μμάθκια μου να μεν γινώ ρεζίλιν, δίπλα μου η Sergan εν επροσπάθαν καν (η οποία κατά διαβολική σύμπτωση όχι μόνο ζει στο χωρκόν της μάνας μου, αλλά σε τζείνον το πατρικόν σπίτιν της θκειάς μου), εκράτεν τα χαρτομάντιλα τζαι εσκούπιζεν τα μμάθκια της.
Στη συζήτηση που ακολούθησε, όταν ήρτεν η σειρά μου να μιλήσω, εφκήκα που την αίθουσα κλαίγοντας. Έκατσα σε ένα παγκάκι τζαι έκλαψα. Κανένας εν ήρτεν να μου ζητήσει να επιστρέψω. Εξέραν ότι εννά ήταν δύσκολο για ούλλους μας. Μόνον η Μ. ήρτεν δίπλα μου τζαι τζείνη συγκινημένη. Εσυζητούσαμεν έκπληκτες το πόσον έντονα ενιώσαμεν. Πόση θλίψη. Πόσον συναίσθημαν. Που στα αλήθκεια ήβραμεν τόσον συναίσθημαν;
Εμείς εν εζήσαμεν ποττέ την εισβολήν τζαι τα χωρκά μας, τα χωρκά-φαντάσματα, που τες φωτογραφίες τα εξέραμεν τζαι που τζείνες τες ιστορίες της παιδικής τζαι εφηβικής ηλικίας των γονιών μας, που ακούσαμεν ξανά τζαι ξανά τζαι ξανά. Τίποτε εν ένιωθα για τούτον τον τόπον που εν είδα. Πως αγαπάς αλήθκεια μέσα που μιαν φωτογραφίαν;
Ποττέ εν εγίνουμουν ιδιαίτερα συναισθηματική με την εισβολήν, τζαι ποττέ εν έκλαψα έτσι. Εκτός που τζείνην την ημέραν. Εν ο πόνος που μεταδίδεται που γενιά σε γενιά, σαν να γράφτηκεν στο DNA μας η προσφυγιά, εν ξέρω. Εν η θλίψη για την πατρίδαν που μεταφέρεται στες διηγήσεις, στον τρόπον που μας μεγαλώνουν, εν ξέρω. Πάντα θα θθυμούμαι τζείνην τη μέρα. Τη μέρα που εσυνειδητοποίησα το μέγεθος του πόνου που επροκλήθηκεν μιαν μέραν σαν σήμερα στους Κυπραίους, Ελληνό- τζαι Τουρκό-.
ΥΓ: φεύκοντας που την Αμερική έχοντας ζήσει ένα μήνα με Τ/Κ συνομήλικους μου, είχα μιαν ανεξήγητην αισιοδοξίαν ότι η λύση ήταν πράμαν εφικτό. Λλίες μέρες πίσω στην Κύπρο τζαι η αισιοδοξία εγίνην καπνός, όπως το είσιεν προβλέψει ο υπεύθυνος του προγράμματος όταν ελάλεν "Πίσω στην Κύπρον να θυμάστε ότι οι άλλοι εν εζήσαν τούτον που εζήσετε εσείς τζαι εννά σας αντιμετωπίσουν αρνητικά, εννά σκέφτουνται διαφορειτκά που σας. Μεν απογοητευτείτε".
Την πρώτη μέρα που επίαμεν εσυνάξαν μας ούλλους σε ένα δωμάτιο, τζαι ο υπεύθυνος του προγράμματος ερώτησεν μας: "γιατί νομίζετε ότι η αμερικανική κυβέρνηση σας έφερε δαμέ; γιατί πετάσσει τόσα λεφτά για να κάμει τούτον το πρόγραμμα;" ακουστήκαν τότε διάφορες απαντήσεις για brainwashing κλπ., brainwashing για ποιον πράμαν; κανένας εν έξερεν. Σε τζείνην την πρώτη συνάντηση εν εμίλησα, γιατί εν έξερα, ακόμα τζαι σήμερα εν ξέρω τι ακριβώς επροσπαθούσαν να κάμουν οι Αμερικάνοι, ξέρω μόνον τι εκέρδισα, τι έθελα να πάρω τζαι τι επήρα.
Ήταν η πρώτη φορά που εγνώριζα Τουρκοκύπριους, (κατακρίβειαν η δεύτερη), ας πούμεν η πρώτη που εγνώριζα συνομήλικους μου Τουρκοκύπριους, που εμπορούσα να κάμω παρέαν μαζί τους. Μετά τες πρώτες 2 μέρες που εγνωριζούμασταν, εγυρίζαμεν ποτζεί ποδά στην Washington κλπ. εξεκινήσαμεν το πρώτο μας εργαστήριο για conflict resolution. Την προηγούμενη νύχτα ο Μεχμετ ερώτησεν με αν θα συνεχίσουμεν να είμαστεν φίλοι μετά που τούτον, εφοάτουν, όπως ούλλοι οι Τουρκοκύπριοι νομίζω, ότι τους εμισούσαμεν, ότι εθέλαμεν να τσακωθούμεν μαζίν τους, εν ξέρω. Εκαθησύχασα τον.
Την επομένη το πρωί, το πρόγραμμα εξεκίνησε με τες συστάσεις. εκαθούμασταν σε κύκλο τζαι ένας ένας έπρεπεν να πούμεν το όνομα μας, αν είμαστεν που τη βόρεια ή νότια Κύπρο (ήταν η πρώτη φορά που εχρησιμοποίησα έτσι ορολογίαν, εν θα έθελα να το ξανακάμω), που μεινίσκουμεν, τζαι πόθεν εν οι γονιοί μας. Είπα το χωρκόν που μεινίσκω, τζαι τα χωρκά των γονιών μου, τζαι τα θκυό κατεχόμενα. Παράξενον. Οι πλείστοι είπαν διαφορετικούς τόπους, έναν για το που μεινίσκουν τζαι έναν για το πόθεν ένι. Ήταν η πρώτη φορά που εσυνειδητοποίησα ότι σε τούτον το νησίν εν έσιει μόνον Ελληνοκύπριους πρόσφυγες, αλλά τζαι Τουρκοκύπριους. Ξέρω ότι εν κοντά στο νου, αλλά ποττέ εν το σκέφτηκα, ποττέ. Κάποιοι εφκήκαν τζαι συντοπίτες. Ήταν παράξενο, ήμασταν λλίον μουδιασμένοι ούλλοι μας.
Σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο του εργαστηρίου Ελληνοκύπριοι τζαι Τουρκοκύπριοι εχωριστήκαμεν τζαι έπρεπε να γράψουμε σε καρτέλες τα 15 πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Κύπρου που το 1955 μέχρι σήμερα (δηλαδή το 2005). Αφού το εκάμαμεν, εφκήκαμεν που το δωμάτιο τζι οι διοργανώτριες εβάλαν τες καρτέλες στο πάτωμα σε δύο παράλληλες σειρές. Εκαλέσαν μας να μπούμε να περπατήσουμε ανάμεσα στις δύο σειρές τζαι να θκιαβάσουμεν τες καρτέλες της άλλης ομάδας. Δίπλα που την καρτέλα μας 20/7/1974- Turkish Invasion οι Τουρκοκύπριοι είχαν γράψει στη δική τους καρτέλα 20/7/1974- "peace movement". Έχασα την ισορροπία μου για λλίο τζαι τον έλεγχο των ποθκιών μου, εν εκινούνταν να παν παρακάτω τζι ας επροσπαθούσα, έκλεισα τα μμάθκια μου τζαι εξανάνοιξα τα μπας τζαι είδα λάθος. Εν ήταν λάθος. Ούλλοι μας, οι Ε/Κ νομίζω έτσι αντιδράσαμεν. Μετά στη συζήτηση που ακολούθησε εξηγήσαν μας ότι έτσι τους το εδιδάσκαν στο σχολείο, ως ειρηνευτικήν επιχείρηση, εβρίσκαν το αρκετά ειρωνικόν, όπως τζι εγώ.
Την επόμενη τζαι τελευταία μέρα του εργαστηρίου είδαμε ένα ντοκυμαντέρ, δύο κύπριοι ένας Τουρκοκύπριος τζι ένας Ελληνοκύπριος επιάσαν συνεντεύξεις που ανθρώπους της κοινότητας τους που ελαλούσαν τες εμπειρίες τους. Εξεκινούσαν που την περίοδο μετά το 1955-59 τζαι εφτάναν ως την εισβολή. Για πρώτη φορά άκουα το τι ένιωθε ένας Τουρκοκύπριος στην Κύπρο τότε. Εν το εφόρεν ο νους μου. Αν μου ελάλεν κάποιος όταν ήμουν μιτσιά ότι οι Τουρκοκύπριοι εφοούνταν μας, εννά τον έφκαλλα πελλόν. Γιατί να μας φοούνται εννά ελάλεν η μιτσιά Ερυκίνη, εμείς είμαστεν καλοί. Αλλά εφοούνταν. Εφοούνταν την ΕΟΚΑ, την ένωση με την Ελλάδα. Τζαι η εισβολή για τζείνους ήταν μια λύση, μια διέξοδος. Φυσικά μετά είδαν πόσον άσιημη λύση ήταν, τζαι για τζείνους. Μετά στο ντοκυμαντέρ οι μαρτυρίες του πολέμου. Μάνες που εχάσαν τα παιθκιά τους, που είδαν τους αντράες τους να σκοτώνουνται, παιθκιά που εχάσαν τους γονιούς τους. Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι. Έκλαια, δηλαδή εμάχουμουν να συνάξω τα δάκρυα μου να μείνουν μες τα μμάθκια μου να μεν γινώ ρεζίλιν, δίπλα μου η Sergan εν επροσπάθαν καν (η οποία κατά διαβολική σύμπτωση όχι μόνο ζει στο χωρκόν της μάνας μου, αλλά σε τζείνον το πατρικόν σπίτιν της θκειάς μου), εκράτεν τα χαρτομάντιλα τζαι εσκούπιζεν τα μμάθκια της.
Στη συζήτηση που ακολούθησε, όταν ήρτεν η σειρά μου να μιλήσω, εφκήκα που την αίθουσα κλαίγοντας. Έκατσα σε ένα παγκάκι τζαι έκλαψα. Κανένας εν ήρτεν να μου ζητήσει να επιστρέψω. Εξέραν ότι εννά ήταν δύσκολο για ούλλους μας. Μόνον η Μ. ήρτεν δίπλα μου τζαι τζείνη συγκινημένη. Εσυζητούσαμεν έκπληκτες το πόσον έντονα ενιώσαμεν. Πόση θλίψη. Πόσον συναίσθημαν. Που στα αλήθκεια ήβραμεν τόσον συναίσθημαν;
Εμείς εν εζήσαμεν ποττέ την εισβολήν τζαι τα χωρκά μας, τα χωρκά-φαντάσματα, που τες φωτογραφίες τα εξέραμεν τζαι που τζείνες τες ιστορίες της παιδικής τζαι εφηβικής ηλικίας των γονιών μας, που ακούσαμεν ξανά τζαι ξανά τζαι ξανά. Τίποτε εν ένιωθα για τούτον τον τόπον που εν είδα. Πως αγαπάς αλήθκεια μέσα που μιαν φωτογραφίαν;
Ποττέ εν εγίνουμουν ιδιαίτερα συναισθηματική με την εισβολήν, τζαι ποττέ εν έκλαψα έτσι. Εκτός που τζείνην την ημέραν. Εν ο πόνος που μεταδίδεται που γενιά σε γενιά, σαν να γράφτηκεν στο DNA μας η προσφυγιά, εν ξέρω. Εν η θλίψη για την πατρίδαν που μεταφέρεται στες διηγήσεις, στον τρόπον που μας μεγαλώνουν, εν ξέρω. Πάντα θα θθυμούμαι τζείνην τη μέρα. Τη μέρα που εσυνειδητοποίησα το μέγεθος του πόνου που επροκλήθηκεν μιαν μέραν σαν σήμερα στους Κυπραίους, Ελληνό- τζαι Τουρκό-.
ΥΓ: φεύκοντας που την Αμερική έχοντας ζήσει ένα μήνα με Τ/Κ συνομήλικους μου, είχα μιαν ανεξήγητην αισιοδοξίαν ότι η λύση ήταν πράμαν εφικτό. Λλίες μέρες πίσω στην Κύπρο τζαι η αισιοδοξία εγίνην καπνός, όπως το είσιεν προβλέψει ο υπεύθυνος του προγράμματος όταν ελάλεν "Πίσω στην Κύπρον να θυμάστε ότι οι άλλοι εν εζήσαν τούτον που εζήσετε εσείς τζαι εννά σας αντιμετωπίσουν αρνητικά, εννά σκέφτουνται διαφορειτκά που σας. Μεν απογοητευτείτε".
Κυριακή 19 Ιουλίου 2009
Όπου γάμος τζαι χαρά
Εψές που η υπόλοιπη παρέα θα κατασκήνωνε στην πανέμορφη Πάφο τζαι θα απολάμβανε υπέροχες μελωδίες σε ένα μέρος που λέγεται Παράδεισος και είναι (όνομαν τζαι πράμα δηλαδή), η Ερυκίνη σας είσιεν οικογενειακό γάμο.
Περιττόν να σας πω τι εννά θκιάλεα που τα θκυό, αν εμπορούσα να θκιαλέξω, γιατί δεν μπορούσα δεδομένου του τι θα περνούσα μετά αν άφηνα το γάμο να πάω για πουρνάρια, ε... φεστιβάλ εννοώ. Η παρουσία μου στο γάμο, τζαι η απουσία μου στον Πωμό (κλαψ, κλαψ) ήταν δεδομένη.
Να σας εξηγήσω, όμως, το θέμαν με τους οικογενειακούς γάμους. Για μέναν έσιει τζαι θετικά τζαι αρνητικά, έτσι θέλω τζαι εν θέλω να παέννω. Έθελα να πάω, γιατί όπως τζαι να το κάμουμεν επαντρεύκετουν το ξαδέρφιν. Εν θα έθελα να μεν τον δω γαμπρόν, μάνα μου ρε..... Επίσης εννά ήταν τζιαμέ τζαι η υπόλοιπη οικογένεια. Στην οικογένεια μου βασικά, τζαι που τες θκυό πάντες, εφαρμόζουμεν με απόλυτη επιτυχία το "μακριά κι αγαπημένοι", έτσι βρεθούμαστεν σπάνια, σε κάτι τέθκοιες περιπτώσεις (γάμους, βαφτίσια, μνημόσυνα), αλλά με χαράν. Εν νομίζω δηλαδή να άντεχα να βρεθούμαστεν πάνω που μιαν φοράν το χρόνο, αλλά τζείνην την μιαν σιέρουμαι που τους θορώ. Το τελευταίον τζαι σημαντικότερον θετικό των γάμων γενικότερα, το μπουφέ, το φαίν ρε παιδί μου. Τρελαίνομαι. Εξανάπα σας το, είμαι του φαγιού, τι να κάμω;
Το αρνητικόν; Ένα και μόνο. τούτοι ούλλοι οι συγγενείς που σιέρουμαι στην αρκήν να τους δω, μετά ξεκινούν να ρωτούν, πότε αποφοιτάς (ετέλειωσεν τούτον), τι εννά κάμεις μετά, που εννά έβρεις δουλειάν, τζαι ακόμα σιηρόττερα, πότε εννά παντρευτείς, τζαι τα χρόνια περνούν τζαι εννά πεθάνω τζαι εν θα σε δω νύφη (τούτον εν της γιαγιάς μου, της κορυφαίας του χορού). Ε τζαι μετά που τούτην την ανάκρισην τρίτου βαθμού, λαλείς ξίκκος σου τζαι το φαίν που έφα, ας εκάθουμουν έσσω μου.
Τζαι μετά που τούτην την μικρήν εισαγωγήν, τα highlights της εψεσινής βραδιάς:
Φάση 1 - η εκκλησία: Το σόιν έβαλεν τα καλά του, εμπήκεν στ' αυτοκίνητον τζαι επορεύτηκεν προς Λεμεσόν, μιαν τζαι η νύφη εν Λεμεσιανή. Η Ερυκίνη σας εφόρησεν το πιο ντελικάτον της φόρεμαν που φαίνεται παράδοξον τζαι επικίνδυνον να το φορεί το εν λόγω σώμα. Παράδοξον γιατί εγώ τζαι τα ντελικάτα εν πολλοταιρκάζουμεν, επικίνδυνον γιατί τη μια και μοναδική φορά που το εξαναφόρησα 1. έσιησα το με το τακούνιν μου τζαι 2. εσιώνωσα πάνω του το τρίτο ή τέταρτο ή πέμπτο ποτό που έπινα (σε τζείνον τον γάμον είπια τόσα κρασιά τζαι αλκοολούχα fruit punch που εν θθυμούμαι πολλές λεπτομέρειες). Εψές αναλόγως επίεν καλά γιατί εν του έκαμα τίποτε τζαι ζει ακόμα.
Τέλοσπάντων, εκτός θέματος πάλε. Στην εκκλησίαν το ξαδέρφιν έβαλεν το παπιγιόν του, έπιασεν τζαι την ανθοδέσμην τζαι εκαρτέραν την νύφην. έτσι ανυπόμονον γαμπρόν εν εξανάδα. Να περνά η ώρα, η νύφη να μεν εμφανίζεται, τζαι στο τέλος να συνειδητοποιούμεν ότι αλλού εκαρτέραν ο γαμπρός τζι αλλού επίεν η νύφη. Τέλος καλόν, όμως, όλα καλά. Ήρτεν η νύφη συνοδευόμενη από τον πατέραν της (έχουν έναν ύφος οι πατεράδες άμαν στέκουνται δίπλα στες ντυμένες νύφες κόρες τους, έννεν απλά χαρά εν καμάρι, εν πολλά γλυκόν).
Το μυστήριον εξεκίνησε τζαι για ακόμα μια φορά εσυνειδητοποίησα την παντελή αδιαφορία όλων των συγγενών μου για τα θεία, οι οποίοι εκάμαν την εκκλησιάν καφενέν τζαι εκάμναν πιο πολλύν θόρυβον που τον παπάν. Η θεία μου έκλαψεν (η μάνα του γαμπρού), η γιαγιά μου έκλαψεν (γιαγιά του γαμπρού τζαι δική μου, που το να μεν κλάψει θα ήταν είδηση), δακρύβρεχτος γάμος.
Το ζευγάριν εφκήκεν, εσύραμεν τους ρύζια (που ο γαμπρός έφκαλλεν μετά που το ντεκολτέ της νύφης), εφκάλαμεν φωτογραφίες τζι ήρτεν η ώρα της ανθοδέσμης. Η Ερυκίνη σας σταθερά να χώννεται, όι γιατί πιστεύκει σε τούτα τα πράματα, αλλά γιατί η Μάνα της μετά εν θα σταματήσει το πρήξιμον. Συνήθως πάω τζαι στέκουμαι πίσω πίσω τζαι γλυτώνω την, αλλά εχτές είσιεν μόνον ακόμα μιαν (!!!) ελεύθερη, δηλαδή είχα 50% πιθανότητα να την πιάω την ανθοδέσμην, πολλά μεγάλον ποσοστόν για να το ρισκάρω, έτσι εν επία καθόλου. Η μάνα μου να κουντά, να με ποφκάλει, εγώ, όμως, να φέρνω αντίσταση, σθεναρά. Τελικά εκέρδισα!
Φάση 2 - η δεξίωση: Το σόιν καταφτάνει στο σούπερ χλιδάτο παραλιακό, απίστευτο, τέλειο, ξενοδοχείο που θα γινόταν το παναύριν. Η δεξίωση στο τεράστιο γρασίδι μπροστά από το ξενοδοχείο, δίπλα που τα κρεβατάκια των λουόμενων στην παραλία. Εν έσιει πιο αστείον θέαμαν. Επίσης, δεν έσιει τίποτε σιηρόττερον που το τακούνι σε συνδυασμό με βρεμένον γρασίδι. Το fruit punch τούντην φοράν εν είσιεν αλκοόλ, τζαι εν ήταν τόσον ωραίον. Οι καλεσμένοι όπως πάντα εδώκαν πάνω στο φαίν, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά, πως όσον τζι αν προσπαθείς να "αμερικανοποιήσεις" 'η να "εξευρωπαΐσεις" το γάμο σου, οι καλεσμένοι θα είναι πάντα κυπραίοι. τζαι εν το λαλώ με αρνητικήν έννοιαν, αρέσκει μου τούτον.
μετά που λλίον το σόιν εκατέληξεν να κάθεται στους χλιδάτους καναπέδες στην υποδοχή του ξενοδοχείου (η πλήρης αντίθεση) τζαι να κόφκουμεν κουβέντες ως την ώρα του τραπεζιού. Οι βλακείες εππέφταν βροχή στον καναπέ που κάθονταν ο πατέρας μου τζαι οι θκυό του αδελφοί, η ανάκριση άρχισε στον άλλο καναπέ, για το τι θα κάμω τώρα που τέλειωσα. Σημειωτέον, κανένας εν με ρώτησε πότε θα παντρευτώ καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς, ούτε καν η γιαγιά μου, η οποία ήταν απασχολημένη παίζοντας μονότερμα τον 30ρη, επίσης εργένη, ξάδελφο μου. Δηλαδή, όλα κυλησαν σχετικά ανώδυνα.
Φάση 3 - το τραπέζι: Για τούτον εν μπορώ να σας πω πολλά, γιατί κατά βάσην έτρωα. Το φαίν ήταν θεϊκό, τα γλυκά επίσης, εντάξει τα γλυκά θα μπορούσαν να ήταν τζαι καλλύτερα, αλλά παράπονο δεν έχω, έφαα μέχρι σκασμού. Η αγαπημένη μου ξάδελφη έφτυσεν για ούλλην τη νύχταν τον άντραν της, τζαι εκόφκαμεν κουβέντες πουτζείνες τες γενετζίσιμες, κουτσομπολιά, ρούχα κλπ. Μετά εξεκινήσαν οι χοροί τζαι τα νταούλια, ο dj δηλαδή. Ο γαμπρός εχόρεψεν κάμποσον (η ζεμπεκιά του ξάδελφου μου είναι ξακουστή στην οικογένεια μας, έκαμνεν χορούς για χρόνια ο ξάδελφος ως παιδίν, καλά, η γιαγιά μου εννοείται, στην άκραν της πίστας να χειροκροτά του εγγονού της τζαι να κλαίει, σταθερά πράματα). Εγώ εν εχόρεψα γιατί εβαρκούμουν, ο πατέρας μου πάλε έκαμεν το γνωστόν one man show που κάμνει στους γάμους. Αρέσκει του πολλά να χορεύκει, αλλά κάμνει τον δύσκολο στην αρκήν, πρέπει να τον τραβήσουν να σηκωστεί, αλλά άμαν σηκωθεί εν κατεβαίνει.
Το highlight του γάμου, όπως τζαι ούλλων των γάμων που την πλευρά του παπά μου: ο πατέρας με τους δύο του αδελφούς, μετά που κάμποσον ποτόν (γίνουνται τζι οι τρεις λλίον λουλούδια) φκαίνουν στην πίστα, τζαι χορεύκουν που σκυλοτσιφτετέλι, ως τουιστ. Αν δεν έχεις δει τρεις μεσήλικες να σούζουν τους πισινούς τους ρυθμικά, εν είδες τίποτε. Άλλον να σου το περιγράφω, άλλον να το θορείς. Εμεις οι υπόλοιποι που κάτω, να έχουμε κατουρηθεί στα γέλια. Σε κάποια φάση η πίστα έσπασε, τζαι ήρταν οι τεχνικοί. Ο θείος μου εφώναζεν (μετά που πολλύν ουίσκι), "να ταράξω ολάν τα τραπέζια να χορέψω" εσυγκρατήσαν τον όμως. πολύν γέλιο. Αργά τη νύχτα, τα μμάθκια μου μισόκλειστα εμένα, επιάσαμεν τα ππουρτού μας τζι εφύαμεν.
Καλά επεράσαμεν, δε λέω. Ως τον επόμενο γάμο (όχι σύντομα ελπίζω)
ΥΓ: εφκήκεν τεράστιο το πόστ τελικά. Για τον υπομονετικό αναγνώστη που το θκιάβασεν ως το τέλος, δώρον ένα λουκούμι του γάμου!!!
Περιττόν να σας πω τι εννά θκιάλεα που τα θκυό, αν εμπορούσα να θκιαλέξω, γιατί δεν μπορούσα δεδομένου του τι θα περνούσα μετά αν άφηνα το γάμο να πάω για πουρνάρια, ε... φεστιβάλ εννοώ. Η παρουσία μου στο γάμο, τζαι η απουσία μου στον Πωμό (κλαψ, κλαψ) ήταν δεδομένη.
Να σας εξηγήσω, όμως, το θέμαν με τους οικογενειακούς γάμους. Για μέναν έσιει τζαι θετικά τζαι αρνητικά, έτσι θέλω τζαι εν θέλω να παέννω. Έθελα να πάω, γιατί όπως τζαι να το κάμουμεν επαντρεύκετουν το ξαδέρφιν. Εν θα έθελα να μεν τον δω γαμπρόν, μάνα μου ρε..... Επίσης εννά ήταν τζιαμέ τζαι η υπόλοιπη οικογένεια. Στην οικογένεια μου βασικά, τζαι που τες θκυό πάντες, εφαρμόζουμεν με απόλυτη επιτυχία το "μακριά κι αγαπημένοι", έτσι βρεθούμαστεν σπάνια, σε κάτι τέθκοιες περιπτώσεις (γάμους, βαφτίσια, μνημόσυνα), αλλά με χαράν. Εν νομίζω δηλαδή να άντεχα να βρεθούμαστεν πάνω που μιαν φοράν το χρόνο, αλλά τζείνην την μιαν σιέρουμαι που τους θορώ. Το τελευταίον τζαι σημαντικότερον θετικό των γάμων γενικότερα, το μπουφέ, το φαίν ρε παιδί μου. Τρελαίνομαι. Εξανάπα σας το, είμαι του φαγιού, τι να κάμω;
Το αρνητικόν; Ένα και μόνο. τούτοι ούλλοι οι συγγενείς που σιέρουμαι στην αρκήν να τους δω, μετά ξεκινούν να ρωτούν, πότε αποφοιτάς (ετέλειωσεν τούτον), τι εννά κάμεις μετά, που εννά έβρεις δουλειάν, τζαι ακόμα σιηρόττερα, πότε εννά παντρευτείς, τζαι τα χρόνια περνούν τζαι εννά πεθάνω τζαι εν θα σε δω νύφη (τούτον εν της γιαγιάς μου, της κορυφαίας του χορού). Ε τζαι μετά που τούτην την ανάκρισην τρίτου βαθμού, λαλείς ξίκκος σου τζαι το φαίν που έφα, ας εκάθουμουν έσσω μου.
Τζαι μετά που τούτην την μικρήν εισαγωγήν, τα highlights της εψεσινής βραδιάς:
Φάση 1 - η εκκλησία: Το σόιν έβαλεν τα καλά του, εμπήκεν στ' αυτοκίνητον τζαι επορεύτηκεν προς Λεμεσόν, μιαν τζαι η νύφη εν Λεμεσιανή. Η Ερυκίνη σας εφόρησεν το πιο ντελικάτον της φόρεμαν που φαίνεται παράδοξον τζαι επικίνδυνον να το φορεί το εν λόγω σώμα. Παράδοξον γιατί εγώ τζαι τα ντελικάτα εν πολλοταιρκάζουμεν, επικίνδυνον γιατί τη μια και μοναδική φορά που το εξαναφόρησα 1. έσιησα το με το τακούνιν μου τζαι 2. εσιώνωσα πάνω του το τρίτο ή τέταρτο ή πέμπτο ποτό που έπινα (σε τζείνον τον γάμον είπια τόσα κρασιά τζαι αλκοολούχα fruit punch που εν θθυμούμαι πολλές λεπτομέρειες). Εψές αναλόγως επίεν καλά γιατί εν του έκαμα τίποτε τζαι ζει ακόμα.
Τέλοσπάντων, εκτός θέματος πάλε. Στην εκκλησίαν το ξαδέρφιν έβαλεν το παπιγιόν του, έπιασεν τζαι την ανθοδέσμην τζαι εκαρτέραν την νύφην. έτσι ανυπόμονον γαμπρόν εν εξανάδα. Να περνά η ώρα, η νύφη να μεν εμφανίζεται, τζαι στο τέλος να συνειδητοποιούμεν ότι αλλού εκαρτέραν ο γαμπρός τζι αλλού επίεν η νύφη. Τέλος καλόν, όμως, όλα καλά. Ήρτεν η νύφη συνοδευόμενη από τον πατέραν της (έχουν έναν ύφος οι πατεράδες άμαν στέκουνται δίπλα στες ντυμένες νύφες κόρες τους, έννεν απλά χαρά εν καμάρι, εν πολλά γλυκόν).
Το μυστήριον εξεκίνησε τζαι για ακόμα μια φορά εσυνειδητοποίησα την παντελή αδιαφορία όλων των συγγενών μου για τα θεία, οι οποίοι εκάμαν την εκκλησιάν καφενέν τζαι εκάμναν πιο πολλύν θόρυβον που τον παπάν. Η θεία μου έκλαψεν (η μάνα του γαμπρού), η γιαγιά μου έκλαψεν (γιαγιά του γαμπρού τζαι δική μου, που το να μεν κλάψει θα ήταν είδηση), δακρύβρεχτος γάμος.
Το ζευγάριν εφκήκεν, εσύραμεν τους ρύζια (που ο γαμπρός έφκαλλεν μετά που το ντεκολτέ της νύφης), εφκάλαμεν φωτογραφίες τζι ήρτεν η ώρα της ανθοδέσμης. Η Ερυκίνη σας σταθερά να χώννεται, όι γιατί πιστεύκει σε τούτα τα πράματα, αλλά γιατί η Μάνα της μετά εν θα σταματήσει το πρήξιμον. Συνήθως πάω τζαι στέκουμαι πίσω πίσω τζαι γλυτώνω την, αλλά εχτές είσιεν μόνον ακόμα μιαν (!!!) ελεύθερη, δηλαδή είχα 50% πιθανότητα να την πιάω την ανθοδέσμην, πολλά μεγάλον ποσοστόν για να το ρισκάρω, έτσι εν επία καθόλου. Η μάνα μου να κουντά, να με ποφκάλει, εγώ, όμως, να φέρνω αντίσταση, σθεναρά. Τελικά εκέρδισα!
Φάση 2 - η δεξίωση: Το σόιν καταφτάνει στο σούπερ χλιδάτο παραλιακό, απίστευτο, τέλειο, ξενοδοχείο που θα γινόταν το παναύριν. Η δεξίωση στο τεράστιο γρασίδι μπροστά από το ξενοδοχείο, δίπλα που τα κρεβατάκια των λουόμενων στην παραλία. Εν έσιει πιο αστείον θέαμαν. Επίσης, δεν έσιει τίποτε σιηρόττερον που το τακούνι σε συνδυασμό με βρεμένον γρασίδι. Το fruit punch τούντην φοράν εν είσιεν αλκοόλ, τζαι εν ήταν τόσον ωραίον. Οι καλεσμένοι όπως πάντα εδώκαν πάνω στο φαίν, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά, πως όσον τζι αν προσπαθείς να "αμερικανοποιήσεις" 'η να "εξευρωπαΐσεις" το γάμο σου, οι καλεσμένοι θα είναι πάντα κυπραίοι. τζαι εν το λαλώ με αρνητικήν έννοιαν, αρέσκει μου τούτον.
μετά που λλίον το σόιν εκατέληξεν να κάθεται στους χλιδάτους καναπέδες στην υποδοχή του ξενοδοχείου (η πλήρης αντίθεση) τζαι να κόφκουμεν κουβέντες ως την ώρα του τραπεζιού. Οι βλακείες εππέφταν βροχή στον καναπέ που κάθονταν ο πατέρας μου τζαι οι θκυό του αδελφοί, η ανάκριση άρχισε στον άλλο καναπέ, για το τι θα κάμω τώρα που τέλειωσα. Σημειωτέον, κανένας εν με ρώτησε πότε θα παντρευτώ καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς, ούτε καν η γιαγιά μου, η οποία ήταν απασχολημένη παίζοντας μονότερμα τον 30ρη, επίσης εργένη, ξάδελφο μου. Δηλαδή, όλα κυλησαν σχετικά ανώδυνα.
Φάση 3 - το τραπέζι: Για τούτον εν μπορώ να σας πω πολλά, γιατί κατά βάσην έτρωα. Το φαίν ήταν θεϊκό, τα γλυκά επίσης, εντάξει τα γλυκά θα μπορούσαν να ήταν τζαι καλλύτερα, αλλά παράπονο δεν έχω, έφαα μέχρι σκασμού. Η αγαπημένη μου ξάδελφη έφτυσεν για ούλλην τη νύχταν τον άντραν της, τζαι εκόφκαμεν κουβέντες πουτζείνες τες γενετζίσιμες, κουτσομπολιά, ρούχα κλπ. Μετά εξεκινήσαν οι χοροί τζαι τα νταούλια, ο dj δηλαδή. Ο γαμπρός εχόρεψεν κάμποσον (η ζεμπεκιά του ξάδελφου μου είναι ξακουστή στην οικογένεια μας, έκαμνεν χορούς για χρόνια ο ξάδελφος ως παιδίν, καλά, η γιαγιά μου εννοείται, στην άκραν της πίστας να χειροκροτά του εγγονού της τζαι να κλαίει, σταθερά πράματα). Εγώ εν εχόρεψα γιατί εβαρκούμουν, ο πατέρας μου πάλε έκαμεν το γνωστόν one man show που κάμνει στους γάμους. Αρέσκει του πολλά να χορεύκει, αλλά κάμνει τον δύσκολο στην αρκήν, πρέπει να τον τραβήσουν να σηκωστεί, αλλά άμαν σηκωθεί εν κατεβαίνει.
Το highlight του γάμου, όπως τζαι ούλλων των γάμων που την πλευρά του παπά μου: ο πατέρας με τους δύο του αδελφούς, μετά που κάμποσον ποτόν (γίνουνται τζι οι τρεις λλίον λουλούδια) φκαίνουν στην πίστα, τζαι χορεύκουν που σκυλοτσιφτετέλι, ως τουιστ. Αν δεν έχεις δει τρεις μεσήλικες να σούζουν τους πισινούς τους ρυθμικά, εν είδες τίποτε. Άλλον να σου το περιγράφω, άλλον να το θορείς. Εμεις οι υπόλοιποι που κάτω, να έχουμε κατουρηθεί στα γέλια. Σε κάποια φάση η πίστα έσπασε, τζαι ήρταν οι τεχνικοί. Ο θείος μου εφώναζεν (μετά που πολλύν ουίσκι), "να ταράξω ολάν τα τραπέζια να χορέψω" εσυγκρατήσαν τον όμως. πολύν γέλιο. Αργά τη νύχτα, τα μμάθκια μου μισόκλειστα εμένα, επιάσαμεν τα ππουρτού μας τζι εφύαμεν.
Καλά επεράσαμεν, δε λέω. Ως τον επόμενο γάμο (όχι σύντομα ελπίζω)
ΥΓ: εφκήκεν τεράστιο το πόστ τελικά. Για τον υπομονετικό αναγνώστη που το θκιάβασεν ως το τέλος, δώρον ένα λουκούμι του γάμου!!!
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009
Φιλίες
Με την κολλητή μου, την Σ., φιλενάδες από το σχολείο, επεράσαμεν τρία χρόνια στο ίδιο θρανίο, καταλαβαίνετε, είμαστε φίλες ρε παιδί μου. Μεν σου πω τζαι κάτι παραπάνω, οικογένεια, που τζείνην που την θκιαλέεις. Πάντα έτσι ένιωθα.
Αλλά εχτές πραγματικά εσυγκίνησεν με, νομιζω επίεν η φιλία μας έναν σκαλίν πιο πάνω, σε άλλον επίπεδον.
Σε δείπνο τύπου τσακίζουμεν-μεζέδες-σε παρακμιακή ταβέρνα-ώσπου να σπάσει η τζοιλιά μας με την τρίτη της παρέας (εκάθετουν στο μπροστά θρανίο επί καιρό σχολείου), σε μια συζήτηση για γάμους τζαι απιστίες, (είμαστεν τζαι οι τρεις μπακούρια εν τω μεταξύν), η Σ. ανακοίνωσεν μας ότι εν θα την έκοφτεν εάν ο άντρας της απατούσεν την με μιαν που μας, παρά να πάει με καμιάν άλλην καλλύτερα με την κολλητή μου. Τζαι στες συγκλονισμένες μας φάτσες απάντησεν: "ξέρω ότι καμιά που σας εν θα το έκαμνεν επίτηδες, το "εν το έθελα απλά εσυνέβηκεν" μόνον για σας εννά το επίστευκα πραγματικά με 100% βεβαιότητα"....
Μααάνα μου ρε.....
ελπίζω να συνεχίσει να τα πιστεύκει τούτα τζαι άμαν παντρευτεί τζαι πάω με τον άντραν της.
Αλλά εχτές πραγματικά εσυγκίνησεν με, νομιζω επίεν η φιλία μας έναν σκαλίν πιο πάνω, σε άλλον επίπεδον.
Σε δείπνο τύπου τσακίζουμεν-μεζέδες-σε παρακμιακή ταβέρνα-ώσπου να σπάσει η τζοιλιά μας με την τρίτη της παρέας (εκάθετουν στο μπροστά θρανίο επί καιρό σχολείου), σε μια συζήτηση για γάμους τζαι απιστίες, (είμαστεν τζαι οι τρεις μπακούρια εν τω μεταξύν), η Σ. ανακοίνωσεν μας ότι εν θα την έκοφτεν εάν ο άντρας της απατούσεν την με μιαν που μας, παρά να πάει με καμιάν άλλην καλλύτερα με την κολλητή μου. Τζαι στες συγκλονισμένες μας φάτσες απάντησεν: "ξέρω ότι καμιά που σας εν θα το έκαμνεν επίτηδες, το "εν το έθελα απλά εσυνέβηκεν" μόνον για σας εννά το επίστευκα πραγματικά με 100% βεβαιότητα"....
Μααάνα μου ρε.....
ελπίζω να συνεχίσει να τα πιστεύκει τούτα τζαι άμαν παντρευτεί τζαι πάω με τον άντραν της.
Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009
Coup d' etat
Σήμερα εν 15 του Ιούλη, εσυνειδητοποίησα. Μεν με περιπαίζετε που εν το συνειδητοποίησα αμέσως. Τες σειρήνες έχασα τες σήμερα το πρωίν. εν τες επήρα χαπάριν. ή που εκούφανα παραπάνω ή που στο τέλος οικειοποιηθήκαμεν τόσον πολλά με τον ήχον που εν μας κάμνει εντύπωσην ποιον. μάλλον εκούφανα. γιατί εν έσιει κανέναν που να μεν συντρομάσσεται. Εν γι' αυτόν που τες έχουμεν αφού, για να μεν ξιάννουμεν το φόβον. ή μάλλον για να το βιώννουμεν τζι εμείς που εν τον εβιώσαμεν. ωραία παρακαταθήκη από γενιά σε γενιά. ο φόβος.
τέλοσπάντων, για το πραξικόπημαν θκυό πράματα έχω να πω:
1. Εν πολλά αστείον που ονομάζεται στα ξενόγλωσσα coup d' etat, εν τόσον χαριτωμένη λέξη που σε καμιάν περίπτωσην εν πάει ο νους σου στο τι μπορεί να σημαίνει. Αταίριαστος συνδυασμός. εννά μπορούσεν άνετα να εν ορολογία της κομμωτικής, του μακιγιάζ (όπως το φον ντε τεν ας πούμεν), αλλά όι, εν πραξικόπημαν.
2. Εν ξέρω αν αλλάξαν τα πράματα στα σχολεία που τόοοοτε που ήμουν εγώ μαθήτρια (ελπίζω να αλλάξαν), αλλά τον τζαιρόν μου, ίντα ντροπή, για το πραξικόπημαν τζαι την εισβολήν ελαλούσαν μας πολλά λλία πράματα, τίποτε βασικά, ως την τρίτη λυκείου. Οι φασαρίες του 63, ούλλα τα γεγονότα πριν το πραξικόπημα, τα γεγονότα του πραξικοπήματος, η 8ήμερη προεδρία του "χασάπη της Ομορφίτας" , τζαι τα της εισβολής, ήταν για μας τότε ύλη της Ιστορίας της Κύπρου της τρίτης λυκείου τζαι μάλιστα στο τέλος τέλος της χρονιάς, ύλη που δεν ήταν, τότε τουλάχιστον, στες προεισαγωγικές, τζαι άμαν εβιάζετουν ο καθηγητής να προλάβει την εξεταστέαν ύλην, μπορεί να τα έκαμνεν πουπάνω πουπάνω ή τζαι καθόλου. Τον τζαιρό μου βασικά εάν σου τα ελαλούσαν τούτα τα πράματα έσσω σου εμάθθαινες τα, εαν δεν σου τα ελαλούσαν έμενες στην άγνοια. Τζαι πολλά φοούμαι ότι εν είμαι μόνον εγώ που τα ξέρω στο περίπου τζαι πουπάνω, πουπάνω, αλλά εν τζι άλλοι. Εννά μου πεις εν λογικόν, εν πολλά νωρίς για να γινούν τούτα ούλλα ιστορία, που την έννοιαν ότι ακόμα έχουν επίδρασην τζαι εξέλιξην. Παρόλα αυτά εν δικαιολογείται. Τζαι το πραξικόπημαν έννεν κάτι στο by the way, εισαγωγή για την εισβολήν, αξίζει να το θθυμούμαστεν, να θθυμούμαστεν τζαι τες μαλακίες μας, όι μόνον τζείνα που μας συμφέρουν.
Τζαι εν δικές μας μαλακίες, ούτε των αμερικάνων, ούτε των καλαμαράων.
τέλοσπάντων, για το πραξικόπημαν θκυό πράματα έχω να πω:
1. Εν πολλά αστείον που ονομάζεται στα ξενόγλωσσα coup d' etat, εν τόσον χαριτωμένη λέξη που σε καμιάν περίπτωσην εν πάει ο νους σου στο τι μπορεί να σημαίνει. Αταίριαστος συνδυασμός. εννά μπορούσεν άνετα να εν ορολογία της κομμωτικής, του μακιγιάζ (όπως το φον ντε τεν ας πούμεν), αλλά όι, εν πραξικόπημαν.
2. Εν ξέρω αν αλλάξαν τα πράματα στα σχολεία που τόοοοτε που ήμουν εγώ μαθήτρια (ελπίζω να αλλάξαν), αλλά τον τζαιρόν μου, ίντα ντροπή, για το πραξικόπημαν τζαι την εισβολήν ελαλούσαν μας πολλά λλία πράματα, τίποτε βασικά, ως την τρίτη λυκείου. Οι φασαρίες του 63, ούλλα τα γεγονότα πριν το πραξικόπημα, τα γεγονότα του πραξικοπήματος, η 8ήμερη προεδρία του "χασάπη της Ομορφίτας" , τζαι τα της εισβολής, ήταν για μας τότε ύλη της Ιστορίας της Κύπρου της τρίτης λυκείου τζαι μάλιστα στο τέλος τέλος της χρονιάς, ύλη που δεν ήταν, τότε τουλάχιστον, στες προεισαγωγικές, τζαι άμαν εβιάζετουν ο καθηγητής να προλάβει την εξεταστέαν ύλην, μπορεί να τα έκαμνεν πουπάνω πουπάνω ή τζαι καθόλου. Τον τζαιρό μου βασικά εάν σου τα ελαλούσαν τούτα τα πράματα έσσω σου εμάθθαινες τα, εαν δεν σου τα ελαλούσαν έμενες στην άγνοια. Τζαι πολλά φοούμαι ότι εν είμαι μόνον εγώ που τα ξέρω στο περίπου τζαι πουπάνω, πουπάνω, αλλά εν τζι άλλοι. Εννά μου πεις εν λογικόν, εν πολλά νωρίς για να γινούν τούτα ούλλα ιστορία, που την έννοιαν ότι ακόμα έχουν επίδρασην τζαι εξέλιξην. Παρόλα αυτά εν δικαιολογείται. Τζαι το πραξικόπημαν έννεν κάτι στο by the way, εισαγωγή για την εισβολήν, αξίζει να το θθυμούμαστεν, να θθυμούμαστεν τζαι τες μαλακίες μας, όι μόνον τζείνα που μας συμφέρουν.
Τζαι εν δικές μας μαλακίες, ούτε των αμερικάνων, ούτε των καλαμαράων.
Τρίτη 14 Ιουλίου 2009
Οικειότητες
Για την Ερυκίνη σας εν είμαι σίουρη τι εικόναν εσχηματίσετε, αλλά να το ξέρετε είμαι πιο κάφρος από ότι νομίζετε. Τζαι πιο γαούριν ώρες-ώρες. Τζαι ιδιότροπη. Τζαι κακότροπη. Μόνον που τούτα τα ελαττώματα συγκρατώ τα μπροστά στους πλείστους ανθρώπους. Εκτός που τζείνους που έχω την πιο πολλήν οικειότηταν.
Όπως την οικογένειαν μου. Για παράδειγμαν, μόλις έβαλα τες φωνές του αρφού μου. Είπεν ο καημένος έναν "ίντα μπου κάμνεις;" τζαι έπιασεν την απάντησην "ίντα μπου θέλεις πάλε;" άγρια τζαι φωναχτά. Γιατί εθκιάβαζα μπλοκ τζαι ήμουν προσηλωμένη τζαι απόσπασεν την προσοχήν μου. Ναι, ναι, είμαι τέθκοιος άνθρωπος.
Τζαι της μάνας μου, της γεναίκας που με γέννησε, μεν φανταστείτε πόσον απότομα μπορεί να της μιλήσω. Εντάξει μπορεί να έχω λόγον, πχ. να θυμάται να μου μιλήσει για το γάμο τζαι τα εγγονούθκια που ονειρεύκεται στην πιο πιεσμένην μου στιγμή. Εν ξέρω πως τα καταφέρει να θκιαλέει τες πιο λάθος στιγμές. Τζαι πάλε όμως τούτον έννεν δικαιολογία. Ξέρω το. Τζαι μετά νευριάζω με τον εαυτό μου που ξεσπώ άδικα πάνω της.
Εν μπόρω το να είμαι συγκεντρωμένη/απορροφημένη σε κάτι τζαι να έρκεται κάποιος να μου μιλά, ακόμα τζαι να μου πει "γεια". Ή που εν θα απαντήσω καν ή που εννά απαντήσω απότομα. Τζαι άμαν ξυπνώ το πρωί συνήθως εν θέλω να μιλώ σε κανέναν. Γενικώς έσιει φάσεις που εν έχω διάθεση για κανενός είδους αλληλεπίδραση, τζαι εκνευρίζουμαι άμαν μου μιλούν σε τζείνες τες φάσεις.
Έννεν πολλά παράξενον; τους ανθρώπους που αγαπάς παραπάνω, που τους έσιεις πιο πάνω που άλλους να τους συμπεριφέρεσαι με σιηρόττερον τρόπον; τζαι γιατί; επειδή νιώθεις άνετα, οικεία. εν χρειάζεται να τηρείς τους άτυπους κοινωνικούς κανόνες που τηρείς σε ούλλες τες αλληλεπιδράσεις. επειδή με την οικογένεια τζαι τους πολλά στενούς φίλους ξέρεις ότι εν έσιει παρεξήγηση.
δηλαδή εν το ξέρω σίουρα. ξέρω ότι εγώ εν παρεξηγούμαι. ευελπιστώ ότι ούτε οι άλλοι παρεξηγούνται. φυσικά οι άλλοι ποττέ έννεν τόσον απότομοι μαζί μου, όσον εγώ μαζί τους, ούτε τόσον ιδιότροποι τζαι μη μου άπτου τζαι κυκλοθυμία full.
θέλω να απολογηθώ σε τζείνους που ζουν κάτι τέθκοια συχνά πυκνά μαζί μου, αλλά τζαι να απολογηθώ εκ των προτέρων, σε τζείνους που μπορεί να βιώσουν τέθκοιες καταστάσεις στο μέλλον. Το πως με αντέχουν κάποιοι άνθρωποι είναι άξιον απορίας.
Αυτά.
(εφάαν με οι τύψεις τωρά, εννά πάω να συμφιλιωθώ με το αδέρφιν).
UPDATE:
τα αδέρφκια εσυμφιλιωθήκαν με μιαν κούππαν παττίχα παωμένην, γιατί όπως λαλεί τζαι ένας ακροατής της αθλητικής εκπομπής στο Κανάλι 6 "σαν την Ανόρθωση τζαι την παττίχαν την παωμένην εν έσιει"....
Όπως την οικογένειαν μου. Για παράδειγμαν, μόλις έβαλα τες φωνές του αρφού μου. Είπεν ο καημένος έναν "ίντα μπου κάμνεις;" τζαι έπιασεν την απάντησην "ίντα μπου θέλεις πάλε;" άγρια τζαι φωναχτά. Γιατί εθκιάβαζα μπλοκ τζαι ήμουν προσηλωμένη τζαι απόσπασεν την προσοχήν μου. Ναι, ναι, είμαι τέθκοιος άνθρωπος.
Τζαι της μάνας μου, της γεναίκας που με γέννησε, μεν φανταστείτε πόσον απότομα μπορεί να της μιλήσω. Εντάξει μπορεί να έχω λόγον, πχ. να θυμάται να μου μιλήσει για το γάμο τζαι τα εγγονούθκια που ονειρεύκεται στην πιο πιεσμένην μου στιγμή. Εν ξέρω πως τα καταφέρει να θκιαλέει τες πιο λάθος στιγμές. Τζαι πάλε όμως τούτον έννεν δικαιολογία. Ξέρω το. Τζαι μετά νευριάζω με τον εαυτό μου που ξεσπώ άδικα πάνω της.
Εν μπόρω το να είμαι συγκεντρωμένη/απορροφημένη σε κάτι τζαι να έρκεται κάποιος να μου μιλά, ακόμα τζαι να μου πει "γεια". Ή που εν θα απαντήσω καν ή που εννά απαντήσω απότομα. Τζαι άμαν ξυπνώ το πρωί συνήθως εν θέλω να μιλώ σε κανέναν. Γενικώς έσιει φάσεις που εν έχω διάθεση για κανενός είδους αλληλεπίδραση, τζαι εκνευρίζουμαι άμαν μου μιλούν σε τζείνες τες φάσεις.
Έννεν πολλά παράξενον; τους ανθρώπους που αγαπάς παραπάνω, που τους έσιεις πιο πάνω που άλλους να τους συμπεριφέρεσαι με σιηρόττερον τρόπον; τζαι γιατί; επειδή νιώθεις άνετα, οικεία. εν χρειάζεται να τηρείς τους άτυπους κοινωνικούς κανόνες που τηρείς σε ούλλες τες αλληλεπιδράσεις. επειδή με την οικογένεια τζαι τους πολλά στενούς φίλους ξέρεις ότι εν έσιει παρεξήγηση.
δηλαδή εν το ξέρω σίουρα. ξέρω ότι εγώ εν παρεξηγούμαι. ευελπιστώ ότι ούτε οι άλλοι παρεξηγούνται. φυσικά οι άλλοι ποττέ έννεν τόσον απότομοι μαζί μου, όσον εγώ μαζί τους, ούτε τόσον ιδιότροποι τζαι μη μου άπτου τζαι κυκλοθυμία full.
θέλω να απολογηθώ σε τζείνους που ζουν κάτι τέθκοια συχνά πυκνά μαζί μου, αλλά τζαι να απολογηθώ εκ των προτέρων, σε τζείνους που μπορεί να βιώσουν τέθκοιες καταστάσεις στο μέλλον. Το πως με αντέχουν κάποιοι άνθρωποι είναι άξιον απορίας.
Αυτά.
(εφάαν με οι τύψεις τωρά, εννά πάω να συμφιλιωθώ με το αδέρφιν).
UPDATE:
τα αδέρφκια εσυμφιλιωθήκαν με μιαν κούππαν παττίχα παωμένην, γιατί όπως λαλεί τζαι ένας ακροατής της αθλητικής εκπομπής στο Κανάλι 6 "σαν την Ανόρθωση τζαι την παττίχαν την παωμένην εν έσιει"....
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
Μποϊκοτάζ
Επειδή έτσι όπως πάμεν εννά πούμεν το γάλα, γαλατάκι τζαι το ψωμί, ψωμάκι, αποφασίστηκεν είπεν η μάνα μου να κάμουμεν μποϊκοτάζ στο γάλαν τζαι το ψωμίν αύριο.
εμείς έσσω μας ψωμίν εν γοράζουμεν, γιατί η Μάνα ζυμώνει τζαι τρώμεν πάντα σπιτίσιο, έτσι ιδιαίτερα εν θα μας λείψει, αλλά γάλαν είπεν μας ξιχάστε το, εν έσιει αύριο. Γιατί η μάνα μου, μεν τη θορείτε έτσι, γεναίκα του χωρκού, νοικοκυρούλα, χριστιανή ορθόδοξη κλπ. κάπου μέσα της κρύβει την κόρη μου τη σοσιαλίστρια να πω; τον τσε στο θηλυκό να πω;
τέλοσπάντων, εν ανέχεται, λαλεί, "να τρων οι καρχαρίες το υστέρημαν του κοσμάκη".
Γι' αυτόν το ταπεινό μας σπιτικό συμμετέχει πρώτον πρώτον στο μποϊκοτάζ, γιατί, πάλε σύμφωνα με τη μάνα μου, "εφκάλαν τζαι τα σιοινιά τζαι τα παλλούτζια".
Τι να πω; ξέρω ότι εν δύσκολον πράμαν να ζήσει κανείς χωρίς γάλαν τζαι ψωμίν, έστω τζαι μιαν ημέραν, ειδικά εάν έσιεις μωρά αδύνατον. Αλλά οι υπόλοιποι που εν έχουμεν, ας αντέξουμεν, όι ότι εννά δρώσει το φτιν κανενού. Πιστεύκω ότι χρειάζουνται δραστικά μέτρα που την πολιτεία για τούτα τα πράματα, αλλά ας δείξουμεν ότι μας κόφτει, ας μεν τους αφήκουμεν να πιστεύκουν ότι μπορούν να κάμνουν ότι θέλουν τζαι εμείς περήφανοι μαλάκες θα πιερώννουμεν όσα μας ζητήσουν.
Αυρίο, Σάββατο 11 του Ιούλη, μεν φάτε ψωμίν, φάτε κάτι άλλον, πιέτε έναν χυμόν το πρωίν τζι όι γάλαν, πιέτε το φραπέ σας σκέτον (έναν όμως να πιείτε, όι παραπάνω, εν θα σας συνάουν ύστερα). Μια μέρα ένι. Εν θα αντέξουμε;;;
Ευγενής χορηγία του ταπεινού αυτού βλογ, με κλίση στην μαγειρική (και τα γερμανικά, άσχετο) συνταγή με αγάπη από τη Μάνα Ερυκίνης για να φτιάξετε το δικό σας ψωμί σπίτι τζαι να μεν ξαναγοράσετε που φούρνον:
1 κιλό αλεύρι (κοσκινισμένο) χωρκάτικο (το πράσινον κουτάκι)
1 φακελάκι μαγιά,
λίγο αλάτι,
λίγη μαστίχα
λίγο μέχλεπι.
τα βάζεις στη λεκάνη, τα ανακατεύεις τζαι μετά προσθέτεις χλιαρό νερό (όι ζεστό, απλά χλιαρό) όσο χρειαστεί, βάλλεις το λλίο λλίο τζαι ζυμώνεις, τουτέστιν φακκάς του με τα χέρια σε γροθιές, εως ότου να μεν έσιει άλλον αλεύρι μέσα στη λεκάνη τζαι το μίγμα να ξικολλά που τα σιέρκα σου. η μάνα μου υπολόγισεν ότι για να φκεί καλόν το ψουμίν θέλει περίπου κανένα δεκάλεπτο ζύμωμα.
μετά πιάνεις μιαν ποσότητα που τη ζύμη, όσον μεγάλον θέλεις να εν το ψωμίν σου, τζαι διάς του το σχήμαν που θέλεις, στρογγυλό, μακρουλό, ότι να' ναι. σκεπάζεις τα ψωμιά (ένα κιλό φκάλλεις 2 ψωμιά) με πετσέτα τζαι αφήνεις τα κανένα μισάωρο σε ζεστό μέρος, δηλαδή κλείστε πόρτες, παράθυρα, air condition, τζαι αφήστε τα τζιαμέ. όταν φουσκώσουν, ψήνεις τα στους 170 βαθμούς για καμιά ώρα, ώσπου να κοτζινίσουν.
αν θέλεις να βάλεις σουσάμιν, πρέπει να το βράσεις που πριν με νερό να το χώννει τζαι λλίο λεμόνι για να ασπρίσει, αφήννεις το να στραγγίξει καλά το νερό, να κρυάνει, τζαι απλώνεις το. άμαν κάμεις τα ψωμιά στο επιθυμητό σχήμα περνάς τα που το σησάμι.
Η μάνα μου σας εύχεται μέσα από την καρδιά της Καλή Επιτυχία!!!
εμείς έσσω μας ψωμίν εν γοράζουμεν, γιατί η Μάνα ζυμώνει τζαι τρώμεν πάντα σπιτίσιο, έτσι ιδιαίτερα εν θα μας λείψει, αλλά γάλαν είπεν μας ξιχάστε το, εν έσιει αύριο. Γιατί η μάνα μου, μεν τη θορείτε έτσι, γεναίκα του χωρκού, νοικοκυρούλα, χριστιανή ορθόδοξη κλπ. κάπου μέσα της κρύβει την κόρη μου τη σοσιαλίστρια να πω; τον τσε στο θηλυκό να πω;
τέλοσπάντων, εν ανέχεται, λαλεί, "να τρων οι καρχαρίες το υστέρημαν του κοσμάκη".
Γι' αυτόν το ταπεινό μας σπιτικό συμμετέχει πρώτον πρώτον στο μποϊκοτάζ, γιατί, πάλε σύμφωνα με τη μάνα μου, "εφκάλαν τζαι τα σιοινιά τζαι τα παλλούτζια".
Τι να πω; ξέρω ότι εν δύσκολον πράμαν να ζήσει κανείς χωρίς γάλαν τζαι ψωμίν, έστω τζαι μιαν ημέραν, ειδικά εάν έσιεις μωρά αδύνατον. Αλλά οι υπόλοιποι που εν έχουμεν, ας αντέξουμεν, όι ότι εννά δρώσει το φτιν κανενού. Πιστεύκω ότι χρειάζουνται δραστικά μέτρα που την πολιτεία για τούτα τα πράματα, αλλά ας δείξουμεν ότι μας κόφτει, ας μεν τους αφήκουμεν να πιστεύκουν ότι μπορούν να κάμνουν ότι θέλουν τζαι εμείς περήφανοι μαλάκες θα πιερώννουμεν όσα μας ζητήσουν.
Αυρίο, Σάββατο 11 του Ιούλη, μεν φάτε ψωμίν, φάτε κάτι άλλον, πιέτε έναν χυμόν το πρωίν τζι όι γάλαν, πιέτε το φραπέ σας σκέτον (έναν όμως να πιείτε, όι παραπάνω, εν θα σας συνάουν ύστερα). Μια μέρα ένι. Εν θα αντέξουμε;;;
Ευγενής χορηγία του ταπεινού αυτού βλογ, με κλίση στην μαγειρική (και τα γερμανικά, άσχετο) συνταγή με αγάπη από τη Μάνα Ερυκίνης για να φτιάξετε το δικό σας ψωμί σπίτι τζαι να μεν ξαναγοράσετε που φούρνον:
1 κιλό αλεύρι (κοσκινισμένο) χωρκάτικο (το πράσινον κουτάκι)
1 φακελάκι μαγιά,
λίγο αλάτι,
λίγη μαστίχα
λίγο μέχλεπι.
τα βάζεις στη λεκάνη, τα ανακατεύεις τζαι μετά προσθέτεις χλιαρό νερό (όι ζεστό, απλά χλιαρό) όσο χρειαστεί, βάλλεις το λλίο λλίο τζαι ζυμώνεις, τουτέστιν φακκάς του με τα χέρια σε γροθιές, εως ότου να μεν έσιει άλλον αλεύρι μέσα στη λεκάνη τζαι το μίγμα να ξικολλά που τα σιέρκα σου. η μάνα μου υπολόγισεν ότι για να φκεί καλόν το ψουμίν θέλει περίπου κανένα δεκάλεπτο ζύμωμα.
μετά πιάνεις μιαν ποσότητα που τη ζύμη, όσον μεγάλον θέλεις να εν το ψωμίν σου, τζαι διάς του το σχήμαν που θέλεις, στρογγυλό, μακρουλό, ότι να' ναι. σκεπάζεις τα ψωμιά (ένα κιλό φκάλλεις 2 ψωμιά) με πετσέτα τζαι αφήνεις τα κανένα μισάωρο σε ζεστό μέρος, δηλαδή κλείστε πόρτες, παράθυρα, air condition, τζαι αφήστε τα τζιαμέ. όταν φουσκώσουν, ψήνεις τα στους 170 βαθμούς για καμιά ώρα, ώσπου να κοτζινίσουν.
αν θέλεις να βάλεις σουσάμιν, πρέπει να το βράσεις που πριν με νερό να το χώννει τζαι λλίο λεμόνι για να ασπρίσει, αφήννεις το να στραγγίξει καλά το νερό, να κρυάνει, τζαι απλώνεις το. άμαν κάμεις τα ψωμιά στο επιθυμητό σχήμα περνάς τα που το σησάμι.
Η μάνα μου σας εύχεται μέσα από την καρδιά της Καλή Επιτυχία!!!
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009
Top 10 psychology movies
Το καλοκαιράκι... εκτός που την ακρογιαλιά τραφκιέται τζαι το σινεμαδάκι. καλά εντάξει, το σινεμά τραφκιέται ούλλες τες εποχές μεν το συζητάς, αλλά άτε το καλοτζαίριν έσιεις πιο πολλύν αθκιάσιν, που συνεπάγεται πιο πολλές ελεύθερες ώρες, που συνεπάγεται πιο πολλές ταινίες.
Τέλοσπάντων, άμαν πάτε θάλασσαν τζαι επιστρέψετε Λευκωσίαν την νύχταν τζαι είσαστεν σε τζείνη τη φάση "τι να κάμω πόψε, τι να κάμω;" ανακοινώνω ως βλογγερ και ως φαν ότι το πρόγραμμα προβολών ξεκινά στο θερινό κινηματογράφο Κωνστάντια στες 15 του μήνα. ΜΕΝ το χάσετε, θα χάσετε. εν πολλά ωραία, εν στον δρόμον προς παλλουριώτισσα (παέννετε περίπου 3-4 φορές πάνω κάτω στο δρόμο προς την εκκλησίαν τζαι σε κάποια φάση θα το αμπλέψετε, κάθε φορά το ίδιον πράμαν κάμνω).
επολλολόησα πάλε. βασικά το θέμαν του παρόντος πόστ εν προτάσεις για τους φίλους, συνάδελφους συμφοιτητές ψυχολόγους που έχουν πόρωσην, τζαι κόλλημαν τζαι μπορεί να θέλουν εκτός που το θερινόν να δουν τζαι καμιάν ταινιούαν στο dvd. Τζαι επειδή πρώτα φκαίνει η ψυσιή του αθθρώπου τζι ύστερα το χούιν, ξέρω πως ούλλοι οι ψυχολόγοι to be αρέσκονται στο να θορούν ταινίες με διαταραχές τζαι συμπτώματα τζαι τέθκοια που μόνο σε μας αρέσκουν. So here it is πάραυτα το δικό μου Top 10 με τα έργα που είδα τζαι αρέσαν μου:
Νο. 1
One flew over the cuckoo's nest: ταινιάρα με τον Τζακ Νίκολσον, μια εκ των έσσω καταγραφή της ιδρυματοποίησης, της άθλιας κατάστασης των ψυχιατρείων τη δεκαετία του '60 (καλά την Αθαλάσσαν εν την φτάνει βέβαια). Ο πρωταγωνιστής για να γλυτώσει τη φυλακή παριστάνει τον τρελό, αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι στο ψυχιατρείο τα πράματα εν άσιημα, πολλά άσιημα. Συγκλονιστική ταινία. Για ακόμη μια φορά βλέπουμε ανθρώπους που εν μέσα οικειοθελώς, που προτιμούν το μέσα που το έξω. it makes you think.
Νο. 2
Ψυχώ: όσοι εν το είδετε αντροπή σας. το κορυφαίον του Χίτσκοκ. Ο μετρ των ταινιών θρίλερ πολλές φορές αγγίζει θέματα ψυχασθένειας σε ταινίες του, αλλά τούτον πρέπει όπως και δήποτε να το δείτε. Εντάξει έννεν ιδιαίτερα δύσκολον να κάμετε ερμηνείαν της κατάστασην του Νόρμαν, αλλά εν ενδιαφέρουσα περίπτωση. Μεν το χάσετε. Στην ταινία γίνεται στο τέλος ερμηνεία (λλίον πολλά τζείνον που εσκεφτήκατε τζι εσείς), με αρκετά ψυχαναλυτικόν τρόπο βέβαια, αλλά μεν ξεχνάτε τον τζαιρόν του Χίτσκοκ ο Φρόυντ εμεσουρανούσε. Θα το απολαύσετε. Άσε που ο Πέρκινς στο ρόλο του Νόρμαν φκάλλει νάμια. Φκάλλει νάμια. Ότι φκάλλει νάμια είπα το;
Νο. 3
Awakenings: Ταινία βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Όλιβερ Σακς. Αν είσαι ψυχ τζαι εν ξέρεις τον Όλιβερ Σακς σημαίνει ότι εν έκαμες νευροψυχολογίαν ακόμα ή εν την έκαμες όπως θα έπρεπεν. Αν τον ξέρεις, τότε να το δεις. Εξαιρετικές ερμηνείες με τον Ρόμπινς Γουίλλιαμς τζαι το Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Πολλά καλή ταινία. Συγκινητική. Επι τη ευκαιρία μεν διστάσεις να θκιαβάσεις τζαι βιβλία του Σακς, συστήνω το "ο άντρας που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο", εν γεμάτο σπάνια νευρολογικά σύνδρομα.
Νο. 4
As good as it gets: Μπορείς να το δεις 15 φορές, εν θα σε πειράξει, εν τόσο μα τόσο απολαυστική. Οι ιδεοψυχαναγκαστικοί μπορούν να γίνουν πολλά ευχάριστοι τύποι. Ο Τζακ Νίκολσον δίνει ρέστα once more. θα τον αγαπήσετε, θα τον λατρέψετε, όπως τον λάτρεψε η Χέλεν Χαντ δηλαδή. Ο τύπος που περπατά περίεργα, τρώει περίεργα. ένας υπέροχος, γοητευτικός "τρελός". εντάξει το OCD έννεν τόσον ευχάριστον στην πραγματικότητα, αλλά κάτσε τζι απόλαυσε το ρε παιδί μου. (τζείνοι που θέλουν να δουν την άσιημην πλευράν του OCD να δουν μιαν αγγλική ταινία, Dirty filthy love νομίζω λέγεται, εάν την έβρετε)
Νο. 5
Rainman: Καλά τούτον πρέπει να το είδετε ούλλοι. Ο Ντάστιν Χόφμαν στο ρόλο του αυτιστικού, θα αναγνωρίσετε όλα τα συμπτώματα που μάθαμε στο πανεπιστήμιο τζαι θα απολαύσετε μιαν όμορφη, συγκινητική ταινία.
σημείωση μπλογκοδέσποινας (εγώ είμαι τούτη): ο Τομ Κρούζ μπορεί να παίζει πολλά καλά άμαν θέλει τζαι άμαν ο ρόλος το επιτρέπει. εν άσχετο αλλά δέτε το Μagnolia τζαι θα φύει η κκελλέ σας, θα σηκωθεί η τρίχα σας, θα....., θα.......
Νο. 6
A beautiful mind: άμαν σκέφτεσαι σχιζοφρένεια, σκέφτεσαι Ράσελ Κρόου στο ρόλο του Νας. Τελεία. Αδύνατον να μεν το είδετε. Κάποιοι μπορεί να το εκάμετε τζαι εργασία, όπως εγώ πριν 3-4 χρόνια, που το είδα 3 φορές τζαι έκαμνα τζαι συμπεριφορική παρατήρηση με το χρονόμετρο τζιόλας. Που τότε που έκαμα την εργασίαν εν θέλω να το ξαναδω, αλλά συστήνω το ανεπιφύλακτα σε ούλλους.
Νο. 7
Memento: Ταινιάρα. άρεσεν μου πάρα πολλά. πάρα πολλά. Ταινία δράσης ως επι το πλείστον, τζαι αγωνίας, με πολλά ενδιαφέρουσα πλοκή. Για να το δεις τζαι να το απολαύσεις πρέπει να μεν ξέρεις τίποτε απολύτως για την ταινία, για να μπεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι "μα τι θορώ;" τζαι να τα βάλεις μόνος σου στη σειρά. Ποια η σχέση με τη ψυχολογία; Γνωστική Ψυχολογία, έτος πρώτον, εξάμηνο πρώτο. Θυμάστε τη μακρόχρονη και τη βραχύχρονη μνήμη; ε, ξεχάστε τες. Δέτε το, θα με θυμηθείτε!
Νο. 8
Girl interrupted: οι δύο μου αγαπημένες διαταραχές σε μία ταινία. Εντάξει μπορεί να μεν είναι ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης, αλλά έσιει μιαν borderline, που την υποδύεται η Γουινόνα Ράιντερ, τζαι μιαν Αντικοινωνική, που την υποδύεται τζαι πολλά καλά μάλιστα η Αντζελίνα Τζολί. Που να ξανάβρεις έτσι συνδυασμόν;;;
Νο. 9
Das Experiment: Το κλασσικό πείραμα του Zimbardo σε ταινία, λλίο τραβημένον που τα μαλλιά βέβαια, αλλά το πόιντ του διά σου το πιστεύκω. Πολλά ενδιαφέρουσα, ωραία ταινία.
Νο. 10
The snake pit: εθθυμήθηκα το σαν έγραφα το άθλια κατάσταση ψυχιατρείων. εν πολλά παλιά ταινία, μαυρόασπρη, εν ξέρω που μπορείτε να την έβρετε. Εν μπορώ να πω ότι εν τίποτε συγκλονιστικό που άποψη ερμηνειών, σκηνοθεσίας κλπ. αλλά έσιει μιαν ωραίαν ανάλυσην του προβλήματος της πρωταγωνίστριας. πάλε φρουδική, καραφροϋδική, εννά δείτε τζαι φωτογραφίαν του Ζίγκι κάπου στην ταινίαν. Το ψυχιατρείον σε τούτην την ταινία προσομοιάζεται με ένα λάκκο με φίδια. άμαν το δείτε θα καταλάβετε.
άφηκα έξω ούλλα τα θρίλερ/ταινίες τρόμου με κατά συρροήν δολοφόνους, απλά γιατί εν πολλά, εντάξει ψυχοπάθεια διαγνωσμένη, άμαν σαν ενδιαφέρει το θέμαν έσιει πληθώρα. Το πιο συγκλονιστικό βλέμμα ψυχοπαθή δολοφόνου εν by far τζείνον του Χόπκινς στη Σιωπή των Αμνών. Άποψη μου.
επίσης άφηκα έξω το Leaving Las Vegas (αλκοολισμός full), τζαι το Boys Dont cry, γιατί εν εφόρεν (είπαμεν 10 αφού), το Mr. Jones (Διπολική διαταραχή-Μανιοκατάθλιψη) γιατί εν μου άρεσεν, τζαι το "Τα τρία πρόσωπα της Εύας" (Πολλαπλές προσωπικότητες) γιατί εν το είδα. Το "What ever happened to Baby Jane" άλλη φορά, γιατί θέλει ολόκληρον κείμενον που μόνον του.
Σίουρα διαφεύγουν μου τζαι πολλά άλλα. Αλλά νομίζω τούτα εννά σε φτάσουν φίλε-αναγνώστη-ψυχολόγε-σινεφίλ, τουλάχιστον για τούτο το καλοκαίρι.
Τέλοσπάντων, άμαν πάτε θάλασσαν τζαι επιστρέψετε Λευκωσίαν την νύχταν τζαι είσαστεν σε τζείνη τη φάση "τι να κάμω πόψε, τι να κάμω;" ανακοινώνω ως βλογγερ και ως φαν ότι το πρόγραμμα προβολών ξεκινά στο θερινό κινηματογράφο Κωνστάντια στες 15 του μήνα. ΜΕΝ το χάσετε, θα χάσετε. εν πολλά ωραία, εν στον δρόμον προς παλλουριώτισσα (παέννετε περίπου 3-4 φορές πάνω κάτω στο δρόμο προς την εκκλησίαν τζαι σε κάποια φάση θα το αμπλέψετε, κάθε φορά το ίδιον πράμαν κάμνω).
επολλολόησα πάλε. βασικά το θέμαν του παρόντος πόστ εν προτάσεις για τους φίλους, συνάδελφους συμφοιτητές ψυχολόγους που έχουν πόρωσην, τζαι κόλλημαν τζαι μπορεί να θέλουν εκτός που το θερινόν να δουν τζαι καμιάν ταινιούαν στο dvd. Τζαι επειδή πρώτα φκαίνει η ψυσιή του αθθρώπου τζι ύστερα το χούιν, ξέρω πως ούλλοι οι ψυχολόγοι to be αρέσκονται στο να θορούν ταινίες με διαταραχές τζαι συμπτώματα τζαι τέθκοια που μόνο σε μας αρέσκουν. So here it is πάραυτα το δικό μου Top 10 με τα έργα που είδα τζαι αρέσαν μου:
Νο. 1
One flew over the cuckoo's nest: ταινιάρα με τον Τζακ Νίκολσον, μια εκ των έσσω καταγραφή της ιδρυματοποίησης, της άθλιας κατάστασης των ψυχιατρείων τη δεκαετία του '60 (καλά την Αθαλάσσαν εν την φτάνει βέβαια). Ο πρωταγωνιστής για να γλυτώσει τη φυλακή παριστάνει τον τρελό, αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι στο ψυχιατρείο τα πράματα εν άσιημα, πολλά άσιημα. Συγκλονιστική ταινία. Για ακόμη μια φορά βλέπουμε ανθρώπους που εν μέσα οικειοθελώς, που προτιμούν το μέσα που το έξω. it makes you think.
Νο. 2
Ψυχώ: όσοι εν το είδετε αντροπή σας. το κορυφαίον του Χίτσκοκ. Ο μετρ των ταινιών θρίλερ πολλές φορές αγγίζει θέματα ψυχασθένειας σε ταινίες του, αλλά τούτον πρέπει όπως και δήποτε να το δείτε. Εντάξει έννεν ιδιαίτερα δύσκολον να κάμετε ερμηνείαν της κατάστασην του Νόρμαν, αλλά εν ενδιαφέρουσα περίπτωση. Μεν το χάσετε. Στην ταινία γίνεται στο τέλος ερμηνεία (λλίον πολλά τζείνον που εσκεφτήκατε τζι εσείς), με αρκετά ψυχαναλυτικόν τρόπο βέβαια, αλλά μεν ξεχνάτε τον τζαιρόν του Χίτσκοκ ο Φρόυντ εμεσουρανούσε. Θα το απολαύσετε. Άσε που ο Πέρκινς στο ρόλο του Νόρμαν φκάλλει νάμια. Φκάλλει νάμια. Ότι φκάλλει νάμια είπα το;
Νο. 3
Awakenings: Ταινία βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Όλιβερ Σακς. Αν είσαι ψυχ τζαι εν ξέρεις τον Όλιβερ Σακς σημαίνει ότι εν έκαμες νευροψυχολογίαν ακόμα ή εν την έκαμες όπως θα έπρεπεν. Αν τον ξέρεις, τότε να το δεις. Εξαιρετικές ερμηνείες με τον Ρόμπινς Γουίλλιαμς τζαι το Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Πολλά καλή ταινία. Συγκινητική. Επι τη ευκαιρία μεν διστάσεις να θκιαβάσεις τζαι βιβλία του Σακς, συστήνω το "ο άντρας που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο", εν γεμάτο σπάνια νευρολογικά σύνδρομα.
Νο. 4
As good as it gets: Μπορείς να το δεις 15 φορές, εν θα σε πειράξει, εν τόσο μα τόσο απολαυστική. Οι ιδεοψυχαναγκαστικοί μπορούν να γίνουν πολλά ευχάριστοι τύποι. Ο Τζακ Νίκολσον δίνει ρέστα once more. θα τον αγαπήσετε, θα τον λατρέψετε, όπως τον λάτρεψε η Χέλεν Χαντ δηλαδή. Ο τύπος που περπατά περίεργα, τρώει περίεργα. ένας υπέροχος, γοητευτικός "τρελός". εντάξει το OCD έννεν τόσον ευχάριστον στην πραγματικότητα, αλλά κάτσε τζι απόλαυσε το ρε παιδί μου. (τζείνοι που θέλουν να δουν την άσιημην πλευράν του OCD να δουν μιαν αγγλική ταινία, Dirty filthy love νομίζω λέγεται, εάν την έβρετε)
Νο. 5
Rainman: Καλά τούτον πρέπει να το είδετε ούλλοι. Ο Ντάστιν Χόφμαν στο ρόλο του αυτιστικού, θα αναγνωρίσετε όλα τα συμπτώματα που μάθαμε στο πανεπιστήμιο τζαι θα απολαύσετε μιαν όμορφη, συγκινητική ταινία.
σημείωση μπλογκοδέσποινας (εγώ είμαι τούτη): ο Τομ Κρούζ μπορεί να παίζει πολλά καλά άμαν θέλει τζαι άμαν ο ρόλος το επιτρέπει. εν άσχετο αλλά δέτε το Μagnolia τζαι θα φύει η κκελλέ σας, θα σηκωθεί η τρίχα σας, θα....., θα.......
Νο. 6
A beautiful mind: άμαν σκέφτεσαι σχιζοφρένεια, σκέφτεσαι Ράσελ Κρόου στο ρόλο του Νας. Τελεία. Αδύνατον να μεν το είδετε. Κάποιοι μπορεί να το εκάμετε τζαι εργασία, όπως εγώ πριν 3-4 χρόνια, που το είδα 3 φορές τζαι έκαμνα τζαι συμπεριφορική παρατήρηση με το χρονόμετρο τζιόλας. Που τότε που έκαμα την εργασίαν εν θέλω να το ξαναδω, αλλά συστήνω το ανεπιφύλακτα σε ούλλους.
Νο. 7
Memento: Ταινιάρα. άρεσεν μου πάρα πολλά. πάρα πολλά. Ταινία δράσης ως επι το πλείστον, τζαι αγωνίας, με πολλά ενδιαφέρουσα πλοκή. Για να το δεις τζαι να το απολαύσεις πρέπει να μεν ξέρεις τίποτε απολύτως για την ταινία, για να μπεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι "μα τι θορώ;" τζαι να τα βάλεις μόνος σου στη σειρά. Ποια η σχέση με τη ψυχολογία; Γνωστική Ψυχολογία, έτος πρώτον, εξάμηνο πρώτο. Θυμάστε τη μακρόχρονη και τη βραχύχρονη μνήμη; ε, ξεχάστε τες. Δέτε το, θα με θυμηθείτε!
Νο. 8
Girl interrupted: οι δύο μου αγαπημένες διαταραχές σε μία ταινία. Εντάξει μπορεί να μεν είναι ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης, αλλά έσιει μιαν borderline, που την υποδύεται η Γουινόνα Ράιντερ, τζαι μιαν Αντικοινωνική, που την υποδύεται τζαι πολλά καλά μάλιστα η Αντζελίνα Τζολί. Που να ξανάβρεις έτσι συνδυασμόν;;;
Νο. 9
Das Experiment: Το κλασσικό πείραμα του Zimbardo σε ταινία, λλίο τραβημένον που τα μαλλιά βέβαια, αλλά το πόιντ του διά σου το πιστεύκω. Πολλά ενδιαφέρουσα, ωραία ταινία.
Νο. 10
The snake pit: εθθυμήθηκα το σαν έγραφα το άθλια κατάσταση ψυχιατρείων. εν πολλά παλιά ταινία, μαυρόασπρη, εν ξέρω που μπορείτε να την έβρετε. Εν μπορώ να πω ότι εν τίποτε συγκλονιστικό που άποψη ερμηνειών, σκηνοθεσίας κλπ. αλλά έσιει μιαν ωραίαν ανάλυσην του προβλήματος της πρωταγωνίστριας. πάλε φρουδική, καραφροϋδική, εννά δείτε τζαι φωτογραφίαν του Ζίγκι κάπου στην ταινίαν. Το ψυχιατρείον σε τούτην την ταινία προσομοιάζεται με ένα λάκκο με φίδια. άμαν το δείτε θα καταλάβετε.
άφηκα έξω ούλλα τα θρίλερ/ταινίες τρόμου με κατά συρροήν δολοφόνους, απλά γιατί εν πολλά, εντάξει ψυχοπάθεια διαγνωσμένη, άμαν σαν ενδιαφέρει το θέμαν έσιει πληθώρα. Το πιο συγκλονιστικό βλέμμα ψυχοπαθή δολοφόνου εν by far τζείνον του Χόπκινς στη Σιωπή των Αμνών. Άποψη μου.
επίσης άφηκα έξω το Leaving Las Vegas (αλκοολισμός full), τζαι το Boys Dont cry, γιατί εν εφόρεν (είπαμεν 10 αφού), το Mr. Jones (Διπολική διαταραχή-Μανιοκατάθλιψη) γιατί εν μου άρεσεν, τζαι το "Τα τρία πρόσωπα της Εύας" (Πολλαπλές προσωπικότητες) γιατί εν το είδα. Το "What ever happened to Baby Jane" άλλη φορά, γιατί θέλει ολόκληρον κείμενον που μόνον του.
Σίουρα διαφεύγουν μου τζαι πολλά άλλα. Αλλά νομίζω τούτα εννά σε φτάσουν φίλε-αναγνώστη-ψυχολόγε-σινεφίλ, τουλάχιστον για τούτο το καλοκαίρι.
Κυριακή 5 Ιουλίου 2009
Τη γκαντεμιά μου μέσα
Εν ξέρω ποιος εν τούτος ο Μέρφυ που μου έκαμεν τζαι νόμον, αλλά όποιος τζαι να ναι πραγματικά μισά με, μισά με, μισά με.
Εν εξηγείται αλλιώς. Μια φοράν μου έππεσεν τζαι μέναν ένας κούκλος, όι παραπάνω, ένας, τζαι έφκαλα ούλλη τη νύχτα αγκαλιά με την τουαλέττα παραζαλισμένη που τον πυρετόν τζαι την αναγούλαν. Γιατί ρε γαμώτο γιατί;
Τωρά, με σαφώς λλιόττερον πυρετό, με λλίον παραπάνω φαίν μες στο στομάχιν μου, τζαι άπειρη νύστα, νιώθω σαν να επεράσαν που πάνω μου ούλλα τα φορτηγά της Ένωσης Κυπρίων Φορτηγατζήδων τζαι βιώνω τζαι την απόλυτην απογοήτευσην πουπάνω. Πάει. Το πουλλίν επέτασεν. Κυριολεκτικά τζαι μεταφορικά.
Ε το λοιπόν, κύριε Μέρφυ, όποιος τζαι να' σαι να το ξέρεις. Τζαι εγώ μισώ σε, μισώ σε, μισώ σε.
Εν εξηγείται αλλιώς. Μια φοράν μου έππεσεν τζαι μέναν ένας κούκλος, όι παραπάνω, ένας, τζαι έφκαλα ούλλη τη νύχτα αγκαλιά με την τουαλέττα παραζαλισμένη που τον πυρετόν τζαι την αναγούλαν. Γιατί ρε γαμώτο γιατί;
Τωρά, με σαφώς λλιόττερον πυρετό, με λλίον παραπάνω φαίν μες στο στομάχιν μου, τζαι άπειρη νύστα, νιώθω σαν να επεράσαν που πάνω μου ούλλα τα φορτηγά της Ένωσης Κυπρίων Φορτηγατζήδων τζαι βιώνω τζαι την απόλυτην απογοήτευσην πουπάνω. Πάει. Το πουλλίν επέτασεν. Κυριολεκτικά τζαι μεταφορικά.
Ε το λοιπόν, κύριε Μέρφυ, όποιος τζαι να' σαι να το ξέρεις. Τζαι εγώ μισώ σε, μισώ σε, μισώ σε.
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009
Ειδήσεις της πίσω σελίδας ΙΙ
Στον σημερινό Φιλελεύθερο που πίσω ακριβώς που κάτω που το άρθρον για τα GCE (ακόμα ένα άρθρο για τα GCE) η είδηση. Δείγματα που την αλυκήν της Λάρνακας δείχνουν τοξικότηταν, τουτέστιν κάποιος σύρνει τα τοξικά απόβλητα του μέσα στην αλυτζήν. Οι υποψίες στρέφουνται στην εταιρείαν που ετοιμάζει το τζαινούρκον αεροδρόμιον. Αρνούνται το, βεβαίως - βεβαίως.
Ως πότε ρε γαμώτο; ως πότε θα γίνουνται μαλακίες τζαι θα θάφκουνται; Αν είναι δυνατόν. Αν είναι δυνατόν; Μαλάκες, ασυνείδητοι, κωλάνθρωποι. Θέλω να γινώ κωλόγρια τζαι να του ξιτιμάσω ούλλους, αλλά εν έμαθα τζαι αρκετές βρισιές στην μικρή μου ζωήν για να τους κάμω σύσκατους τζαι να το φκαριστηθώ.
Οι απορίες είναι δύο:
1. θα το πουν οι ειδήσεις πόψε όξα εν μικρά ασήμαντα;
2. εννά διαμαρτυρηθούν οι οικολόγοι, οι πολιτικοί, οι βουλευτές; όξα είναι Off season (εκτός περιόδου εκλογών δηλαδή) τζαι χεστήκαμεν ομαδικώς; άσε που εν κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές μόνον τζείνα τα χαριτωμένα ροζ πουλλούθκια, εντάξει εν ωραίον θέαμαν να περνάς τζαι να τα θορείς, αλλά το αεροδρόμιον εν πιο σημαντικόν, εν παν να ψοφήσουν ως το ένα;
τζαι μια τελευταία έτσι για πόπαστον : ΕΝΝΑ ΚΑΜΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ;;;;
Ως πότε ρε γαμώτο; ως πότε θα γίνουνται μαλακίες τζαι θα θάφκουνται; Αν είναι δυνατόν. Αν είναι δυνατόν; Μαλάκες, ασυνείδητοι, κωλάνθρωποι. Θέλω να γινώ κωλόγρια τζαι να του ξιτιμάσω ούλλους, αλλά εν έμαθα τζαι αρκετές βρισιές στην μικρή μου ζωήν για να τους κάμω σύσκατους τζαι να το φκαριστηθώ.
Οι απορίες είναι δύο:
1. θα το πουν οι ειδήσεις πόψε όξα εν μικρά ασήμαντα;
2. εννά διαμαρτυρηθούν οι οικολόγοι, οι πολιτικοί, οι βουλευτές; όξα είναι Off season (εκτός περιόδου εκλογών δηλαδή) τζαι χεστήκαμεν ομαδικώς; άσε που εν κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές μόνον τζείνα τα χαριτωμένα ροζ πουλλούθκια, εντάξει εν ωραίον θέαμαν να περνάς τζαι να τα θορείς, αλλά το αεροδρόμιον εν πιο σημαντικόν, εν παν να ψοφήσουν ως το ένα;
τζαι μια τελευταία έτσι για πόπαστον : ΕΝΝΑ ΚΑΜΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ;;;;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)