τζείνος που εσκέφτηκεν το i pod. Καλάν η τεχνολογία φέρνει μας μέσα μέσα κοντά εν λαλώ, αλλά τούτον το πράμαν εν πολλά αντικοινωνικόν ολάν. i pod-ε δεν πρόκειται να γοράσω i pod, ακόμα τζι αν καταλήξω (σε τζείνην την απειροελάχιστην πιθανότηταν) hi-techακιας. Δημόσια δέσμευση.
Ύστερα λαλούν σου ότι φταίεις εσύ που είσαι αντροπιάρα τζαι εν μιλάς με ξένα πλάσματα. Πως να γνωρίσεις ολάν κόσμον, άμαν όπου πάεις οι δίπλα σου έχουν τζείνον το πράμαν μες τα φκια, τζαι κόσμον τους; Αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, καμία. Ούτε καν τον πορνόγερον που τους παίζει πουρούν εν ακούν... Τς τς τς. Σημερινοί νεολαίοι. Που ο τζαιρός που οι νεολαίοι εκρατούσαν στον ώμον τζείνον το μεγάλον το ράδιον με τα στρογγυλά μεγάφωνα τζαι επαένναν μες τη στράτα, όπως στες αμερικάνικες ταινίες. Αν μη τι άλλον, ακούαν τζι οι άλλοι τη μουσική τζαι υπήρχεν μια άλφα επικοινωνία.
άδε τωρά ίντα μπου θυμήθηκα. Το ράδιον τούτον είσιεν την τιμητικήν του σε τούτην την ταινίαν.
Τίποτε. Τίποτε. Το i pod είναι από τις χειρότερες δυνατές εφευρέσεις.
Τζαι προκαλεί τζαι μόνιμην κώφωσην σε υπερβολικήν χρήσην.
Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009
Αγαπημένο μου μπλοκκάκι
28η Οκτωβρίου 2009 (καμία σχέση με επετειακό αφιέρωμα, με το ΟΧΙ του Μεταξα, μπλε και άσπρο ριγέ σημαιάκι)
ΥΓ: συμπληρωματικά στο προηγούμενο ποστ γιατί είναι σημαντικό να λεχθεί, η σημαντικότερη ίσως παρατήρηση από το ταξίδι στο Βερολίνο. Υπάρχει ο μύθος ότι οι Γερμανοί δεν είναι ιδιαίτερα ωραίοι, ότι εν λλίον κρυόκωλοι και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά για την προσωπικότητά τους. Το λοιπόν, που προσωπικότηταν εν ξέρω, αλλά που εμφάνισην πραγματικά εν πολλά ωραίοι. Τέλοσπαντων ανά πάσα στιγμή άμαν κοιτάξεις γύρω σου εννά έβρεις έναν ωραίον άντραν. Διαπιστωμένον.
3:30 τα χαράματα
Αεροδρόμιο Λάρνακας. Από τη στιγμή που έμεινα μόνη μου εδώ νιώθω πιο ήρεμη. Ίσως το άγχος των ημερών να είχε τέτοια ένταση λόγω της θλίψης. Γιατί αυτό το πράγμα δεν είναι εύκολο. Ευτυχώς που τα συναισθήματα απλά εκαλυφτήκαν που το άγχος, διαφορετικά θα έκλαια τζαι εγώ τούτες τες μέρες, μπορεί τζαι να το μετανοιωνα, ποιος ξέρει. Εν οι αποχωρισμοί. Η αίσθηση του τελευταίου. Αβάσταχτη. Ο τελευταίος καφές στα Καλά, η τελευταία μέρα στο UCY, το τελευταίο dinner με την οικογένεια. Τζαι οι συγγενείς να πηαινοέρκουνται τζαι να λαλούν " Εν πειράζει. Τι να κάμουμεν; Εννά περάσουμεν." Είναι αυτή φυσιολογική αντίδραση στο διδακτορικό; Μα πάλε εν είμαστεν φυσιολογική οικογένεια.
Η ώρα της επιβίβασης έφτασεν. Πρέπει να πάω. Εύχομαι μόνο να μεν είχα τόσον άγχος. Μπορεί να φταίει που έχω ενδιάμεσο χρόνο στες δύο πτήσεις 30 λεπτά. Αν υπάρχει Θεός κάπου ας κάμει να προλάβω την πτήσην τζαι υπόσχομαι να μεν το ξανακάμω.
Ώρα 7:30.
Επρόλαβα το το αεροπλάνο τελικώς. Είπαν ότι στη Βουδαπέστην είσιεν 7 βαθμούς κελσίου. Εγώ πάντως εν ένωσα Θεόν. Όι γιατί εφορούσα το χτηνόν (τουτέστιν το υπέρχοντρο σακάκι που εγόρασα στο Βερολίνον με γούνινη επένδυση για την οποίαν έπρεπεν να ξιουριστεί ολόκληρον κοπάδιν), αλλά γιατί που την ώρα που κατέβηκα εβούρουν σαν την πελλή. Το αεροδρόμιο της Βουδαπέστης εν μικρόν, αλλά εγώ έκαμα το ένα βουρίν ούλλον, φωνάζοντας "Brussels, Brussels" σε όποιον ένστολον εθορούσα. Να μου ππέφτει η κάρτα επιβίβασης πάνω στο τρέξιμον τζαι να γυρεύκουμαι μετά στους διαδρόμους. Ναν καλά τα παιθκιά που την ήβρασιν. Τζαι τελικώς φτάνω στο Gate. Να μεν έσει κανένα άλλο, οι πόρτες κλειστές, το αεροπλάνον ξεκινημένον τζι ούλλοι εκαρτερούσαμεν με. Μάνα μου ρε εκαρτερούσαν με.
Ώρα 11 το πρωί.
Το αεροδρόμιο των Βρυξελλών είναι γεμάτο πίνακες, ωραία πράματα. Περνώ από το κατάστημα με τα σοκολατάκια, σκέφτομαι ότι έχω έρθει στο σωστό μέρος. Μαζεύω τις βαλίτσες μου επιτέλους, η μια σπασμένη, πως θα την κουβαλήσω χωρίς χερούλι; Μου παίρνει περίπου ένα τέταρτο να κατεβάσω τις βαλίτσες από τα σκαλιά. Τι στα ανάθεμα παίρνω μαζί μου τα γέριμα; Όταν τελειώνει το μαρτύριο συνειδητοποιώ ότι υπήρχαν κυλιόμενες από την άλλη πλευρά. Βλάκα. Στο τρένο με βοηθά μια άλλη κοπέλα να κουβαλήσω τα πράγματα. Με το που βγαίνει το τρένο από το υπόγειο ο ήλιος ξεχύνεται. Το Βέλγιο με υποδέχεται ηλιόλουστο, δεν ξέρω τι θερμοκρασία έχει έξω, αλλά πάντως έχει ήλιο. Δέντρα και μικρά σπιτάκια στη διαδρομή. Σύντομα το τραίνο φτάνει στο σταθμό. Ένας Γάλλος κύριος με βοηθά με τις βαλίτσες. Πόσον έξυπνος εν τζείνος που βάλλει κυλιόμενες στο ανέβα, αλλά κανονικές στο κατέβα; Έλεος. Όπως τζι αν έσιει φκαίνω που το σταθμό για να αντικρύσω αυτό.
Τα χεράκια μου εν αντέχουν άλλο φόρτωμα έτσι αποφασίζω να πάρω ταξί για το ξενοδοχείο. Ο τύπος μια αντιπαθούκλα και μισή. Το δωμάτιο σου είναι στο δεύτερο όροφο είπε κι έφυγε. Τζαι έμεινα εγώ, οι βαλίτσες τζαι οι σκάλες. Σε κανένα μισάωρο εκατάφερα να μπω στο δωμάτιο. Το μπάνιο εν έσιει φως, αλλά δε βαριέσαι, ποιος θέλει να θορεί την ώραν που λούννεται ή την ώρα που κατουρά. Περιττές πολυτέλειες. Παρετω τα πράματα τζαι φκαίνω στο δρόμο. Αφού έφαα το πιο αδιανόητο σάντουιτς για μεσημεριανό (κάτι που μόνο το θεσπέσιο αμαρτωλό πρωινό του Θείου Πέπε στην Ισπανία μπορεί να ξεπεράσει), κάθομαι στο πάρκο της πόλης μπροστά στη λίμνη με τες παπιρούες.
Here i am φίλε μου. Here i am.
Η μοναξιά έσιει μιαν παράξενην αίσθησην ελευθερίας.
ΥΓ: συμπληρωματικά στο προηγούμενο ποστ γιατί είναι σημαντικό να λεχθεί, η σημαντικότερη ίσως παρατήρηση από το ταξίδι στο Βερολίνο. Υπάρχει ο μύθος ότι οι Γερμανοί δεν είναι ιδιαίτερα ωραίοι, ότι εν λλίον κρυόκωλοι και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά για την προσωπικότητά τους. Το λοιπόν, που προσωπικότηταν εν ξέρω, αλλά που εμφάνισην πραγματικά εν πολλά ωραίοι. Τέλοσπαντων ανά πάσα στιγμή άμαν κοιτάξεις γύρω σου εννά έβρεις έναν ωραίον άντραν. Διαπιστωμένον.
Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009
Ich bin ein Berliner
Τουτέστιν "Είμαι ένας Βερολινέζος". Δυστυχώς δεν ξέρω το θηλυκό, το "είμαι μια βερολινέζα", αλλά άμα λάχει θα το μάθω, τζι όι μόνον τούτον, γερμανικά φαρσί θα μάθω, γιατί που τα πρώτα πέντε λεπτά που θα περάσεις σε τούτην την πόλην πίστεψε με θέλεις να αλλάξεις υπηκοότηταν τζαι να γινείς βέρος βερολινέζος.
Εννά δεις το τείχος, αχ τούτον το τείχος, εν αφόρητα λεπτόν. εν το επίστευκα όταν το είδα. Εννά σε πιάσει η συγκίνηση άμαν βρεθείς τζιαμέ. τζαι εν νομίζω ότι έσιει να κάμει μόνο με μένα, που έρκουμαι που μιαν άλλην μοιρασμένην πρωτεύουσαν. Πιάννει τους ούλλους. Ο ζήλος των ανθρώπων να δουν απέναντι, να σπάσουν τα τείχη, τα συρματομπλέγματα, η ένωση. Προκαλεί σου μια θλίψη τζείνον ούλλον, έναν αίσθημαν που σε κατακλύζει. Τζαι άμα φτάσεις σε τζείνην την μισοκατεστραμμένην εκκλησίαν, νιώθεις το τι μπορεί να κάμει ο πόλεμος, το πως τούτη η πόλη εγίνην ερείπιον τζαι μετά εξαναγεννήθηκε μέσα που τες στάχτες της. Τζαι εν μπορείς παρά να τους θαυμάσεις. Μέσα σε τούτην την εκκλησίαν, τούτοι οι άνθρωποι που ξέρουν τι πάει να πει χωρισμός, αφτέννουν έναν τσερούιν για την ειρήνην ανάμεσα σε λαούς τζι ανθρώπους. Ελπίζω να άψεν κανένας τζαι για την πόλη μας.
Που την άλλην, εννά δεις, πέρα που τα τουριστικά μέρη τζαι τα μνημεία, τζαι την Kreuzberg, τον Τουρκο-μαχαλά του Βερολίνου που λαλεί τζαι η Μ.#2, το πραγματικό Βερολίνο, if you know what i mean, που λαλεί τζαι ο Νεοζηλανδός παρέας της Μ. Μια περιοχή με άλλον αέραν, τζαι εν μιλώ για τη μυρωθκιάν του γύρου. Είναι η περιοχή εκείνη που μαζεύει όλον κάπως πιο εναλλακτικό κόσμο στο Βερολίνο. Τους πάνκ, τους γκόθικ, τους ροκάδες, τους ανάρχες. Γενικώς πολλά αναρχοκατάσταση η φάση. Σε τούντην περιοχήν εν ούλλα τα εναλλακτικά μπαρ, κλαμπ και ότι άλλο θέλεις να έβρεις.
Εν ένας τόπος που κυκλοφορούν πολλοί μετανάστες, πολλοί Τούρκοι, γυναίκες με μαντίλα, πρόσωπα, χρώματα και χαρακτηριστικά πολύ γνωστά μας, αλλά και όλη η νεολαία της πόλης, με μαλλιά σε όλα τα χρώματα, μωβ, λαχανί κλπ. Ντύνουνται άλλαντάλον, φορούν περούκες τζαι αστεία καπέλα τζαι στήνουνται στην ουρά έξω που το κλαμπ. Περπατούν στους δρόμους, πίνουν, τραγουδούν. Πολυχρωμία, ομορφιά, νιάτα, ιδιαιτερότητα, όλοι οι καλοί χωράνε σε τούτον τον τόπον που λέγεται Kreuzberg, είτε θέλεις να κάμεις μια βόλτα, να πιεις τα ποτά σου, να φάεις, να χορέψεις, να κάμεις σεξ.
Έτσι που λαλείς έρωτας με την πρώτη μαθκιά το Βερολίνο. 'Ερωτας τζαι τι έρωτας..... εν έσιει έτσι πράμαν φίλε μου σαν το Βερολίνο. Γι' αυτό παρά την κούραση, τες ορθάνοιχτες βαλίτσες στο πάτωμα τζαι το συγγενολόι που άρχισε σιγά-σιγά να πηγαινοέρχεται για τες χαιρετούρες, έκατσα να σας γράψω τες εντυπώσεις μου.
Ε, τζαι που λαλείτε, το Βερολίνον εν όπως το είπεν ο φίλος Στέλιος στο προηγούμενο κείμενο, μια πόλη δίχως κέντρο. Κάθε γωνιά έσιει κάτι να δεις, τα ιστορικά μνημεία είναι διάσπαρτα λίγο πολύ στην πόλη τζαι μπορώ να πω ότι στις 5 μέρες που έκατσα πρόλαβα να δω ένα περίπου το 1/5 της πόλης. Μεγάλη πόλη, αλλά καθόλου μεγαλούπολη. Τεράστια κτήρια, αλλά χωρίς να σε πνίγουν τα μπετά. Νομίζω πρώτη φορά μου άρεσεν σύγχρονη πόλη τόοοσον πολλά. Τζαι τούτον γιατί ακόμα τζαι στες περιοχές με τα μοντέρνα εντυπωσιακά πολυόροφα κτήρια υπήρχαν δέντρα, πολλά δέντρα. Γενικώς το Βερολίνον που φύσην άστα να πάνε. Καταφέρνει νομίζω να συνδυάσει την εικόναν μιας μοντέρνας, ή και μεταμοντέρνας αν θέλετε, πόλης με το παλιόν, το ευρωπαϊκόν, το ιστορικόν. Τζείνην τη μεγαλούπολη με τες πολυκατοικίες, το νέφο τζαι το τσιμέντον πίστεψε με εν θα την έβρεις δαμέ.
Εν μια πόλη το Βερολίνο με χίλια πρόσωπα. Εννά δεις τα μοντέρνα, μεταπολεμικά κτήρια, τα κτηριακά συγκροτήματα κομμουνιστικού τύπου, εννά δεις περιοχές κοντά στο τείχος που εμείναν λλίον πολλά όπως τότε, εννά δεις δρόμους με δέντρα τζαι παλιά κτήρια, πιο ευρωπαϊκή κατάσταση.
Εννά δεις το τείχος, αχ τούτον το τείχος, εν αφόρητα λεπτόν. εν το επίστευκα όταν το είδα. Εννά σε πιάσει η συγκίνηση άμαν βρεθείς τζιαμέ. τζαι εν νομίζω ότι έσιει να κάμει μόνο με μένα, που έρκουμαι που μιαν άλλην μοιρασμένην πρωτεύουσαν. Πιάννει τους ούλλους. Ο ζήλος των ανθρώπων να δουν απέναντι, να σπάσουν τα τείχη, τα συρματομπλέγματα, η ένωση. Προκαλεί σου μια θλίψη τζείνον ούλλον, έναν αίσθημαν που σε κατακλύζει. Τζαι άμα φτάσεις σε τζείνην την μισοκατεστραμμένην εκκλησίαν, νιώθεις το τι μπορεί να κάμει ο πόλεμος, το πως τούτη η πόλη εγίνην ερείπιον τζαι μετά εξαναγεννήθηκε μέσα που τες στάχτες της. Τζαι εν μπορείς παρά να τους θαυμάσεις. Μέσα σε τούτην την εκκλησίαν, τούτοι οι άνθρωποι που ξέρουν τι πάει να πει χωρισμός, αφτέννουν έναν τσερούιν για την ειρήνην ανάμεσα σε λαούς τζι ανθρώπους. Ελπίζω να άψεν κανένας τζαι για την πόλη μας.
Που την άλλην, εννά δεις, πέρα που τα τουριστικά μέρη τζαι τα μνημεία, τζαι την Kreuzberg, τον Τουρκο-μαχαλά του Βερολίνου που λαλεί τζαι η Μ.#2, το πραγματικό Βερολίνο, if you know what i mean, που λαλεί τζαι ο Νεοζηλανδός παρέας της Μ. Μια περιοχή με άλλον αέραν, τζαι εν μιλώ για τη μυρωθκιάν του γύρου. Είναι η περιοχή εκείνη που μαζεύει όλον κάπως πιο εναλλακτικό κόσμο στο Βερολίνο. Τους πάνκ, τους γκόθικ, τους ροκάδες, τους ανάρχες. Γενικώς πολλά αναρχοκατάσταση η φάση. Σε τούντην περιοχήν εν ούλλα τα εναλλακτικά μπαρ, κλαμπ και ότι άλλο θέλεις να έβρεις.
Εν ένας τόπος που κυκλοφορούν πολλοί μετανάστες, πολλοί Τούρκοι, γυναίκες με μαντίλα, πρόσωπα, χρώματα και χαρακτηριστικά πολύ γνωστά μας, αλλά και όλη η νεολαία της πόλης, με μαλλιά σε όλα τα χρώματα, μωβ, λαχανί κλπ. Ντύνουνται άλλαντάλον, φορούν περούκες τζαι αστεία καπέλα τζαι στήνουνται στην ουρά έξω που το κλαμπ. Περπατούν στους δρόμους, πίνουν, τραγουδούν. Πολυχρωμία, ομορφιά, νιάτα, ιδιαιτερότητα, όλοι οι καλοί χωράνε σε τούτον τον τόπον που λέγεται Kreuzberg, είτε θέλεις να κάμεις μια βόλτα, να πιεις τα ποτά σου, να φάεις, να χορέψεις, να κάμεις σεξ.
Γιατί έσιει τζαι sex parties. Εν ξέρω αν το εξανακούσετε τούτον, εγώ πάντως όι. Τζαι οι Βερολινέζοι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε όλες τες σεξουαλικές μειονότητες. Έτσι αν θα κάμνουν sex parties, εννά κάμνουν sex parties για ούλλους. Είσαι straight, είσαι gay, είσαι σαδομαζοχιστής, είσαι HIV positive? Μπορείς να έβρεις το αντίστοιχο sex party. Στην Kreuzberg φυσικά. Μεν με ρωτήσετε τωρά τι περιλαμβάνει η έννοια του sex party. Όσον τζι αν σας φαίνεται παράξενον, εν επία.
Το Βερολίνον γενικά εν μια πολλά ζωντανή πόλη κυρίως τη νύχτα. Παρά το γεγονός ότι ήταν ψοφόκρυο, τουρτούρα φουλ μιλούμεν, ξυλοπαούρα, πως το λεν, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο τζαι η ώρα μια τη νύχτα το μετρό είσιεν ένα περίπου όσον κόσμον είσιεν τζαι το μεσημέρι. Υπάρχουν ένα σωρό καταστήματα που μεινίσκουν ανοιχτά ως πάρα πολλά αργά, όπως τζείνον τον παρέαν που έκαμνεν πίτσες μετά τα μεσάνυχτα ή τον άλλον τον παρέα που επούλαν πακλαβάδες που τες 9 το βράδυ ως τες 3 τα χαράματα. μπορείς να φανταστείς το Σαδομαζόχα με τα δερμάτινα τζαι τα μαστίγια να παέννει να χτυπά ένα ππακλαβά πριν να πάει στο κλάμπ? Ε, στο Βερολίνο κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί άνετα.
Έφκαλα σας τζαι φωτογραφίες που τη θεϊκή πόλη του Βερολίνου, αλλά επειδή ήταν ψόοοοοφος, τουρτούρα, σιονιάς, εν ξέρω αν σας το ξανάπα, ήμουν τέλοσπάντων σε μια μόνιμη κατάσταση τρέμουλου, ούτε Πάρκινσον να είχα, τζαι οι μισές φωτογραφίες εφκήκαν κάπως έτσι. Ψυχεδελικές.
Επροσπάθησα να φκάλω τζαι μερικά stencils του φίλου μου του Πλάνητα, αλλά εν τα πολλοκατάφερα, τα γέριμα.
Όσες φωτογραφίες εν λλίον αναγνωρίσιμες εν δαμέ παρακάτω σε ένα cool πράμαν που ανακάλυψεν η φιλενάδα, η Κάτω Ύδατα
 |
 |
| Make a Smilebox photobook |
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009
From Paris to Berlin
αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Ναι, ναι. Ήγγικεν η ώρα για τη μεγάλη έξοδο (με μεγαλύτερη επιτυχία από αυτή του Μεσολογγίου εύχομαι). Η ώρα που αφήνω την ταλαίπωρη τούτη νήσο. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα που λαλεί τζαι το τραούδιν.
Αλλά πριν γινεί τούτον, παραιτώ για λλίον τα δικτατορικά, τες βαλίτσες, τα χαρκιά τζαι τες ετοιμασίες τζαι πάω ταξίδιν αναψυχής (εντάξει τζαι λλίης δουλειάς). Με λλία λόγια την κάνω για Βερολίνο φίλε μου. Τζαι λαλώ το με περίσσιο ενθουσιασμόν τζαι με τζείνον το χαμόγελον το "σιου σιού να σπάσετε", γιατί αν τζαι εν επία ποττέ, είπαν μου ότι είναι και γαμώ τες πόλεις. Άμαν ακούεις που άκρως διαφορετικά πλάσματα τα ίδια ενθουσιώδη λόγια, σημαίνει ότι κάτι πολλά ιδιαίτερον υπάρχει τζιαμέ. Λαλούν ότι όπως τζι αν είσαι, όποιος τζι αν είσαι, το Βερολίνον εννά σου αρέσει.
Καρτερώ το πως τζαι πως τούντο ταξίδιν. Όι επειδή εννά γνωρίσω το μελλοντικό μου επόπτη, τζαι τους μελλοντικούς μου συναδέλφους, αλλά κυρίως το ότι εννα δω πρώτη φορά το Βερολίνο, το Βερολίνο, που μετά το Wings of Desire του Βέντερς (όσοι εν το είδετε, γυρέψετε το) περιβάλλεται στο νου μου με ένα πέπλο ονειρικό, μυστικιστικό, ρομαντικό ακόμα. Τζαι το ότι εννά κάμω τούντο ταξίδιν με τη Μ.#1 τζαι τη Μ.#2, η αγία τριάς, που έχουμεν να ταξιδέψουμεν ομαδικώς εκτός Κύπρου που τότε που επιάσαμεν κυριολοκτικά τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια, interrail εμπειρία βλέπετε, για μια βόλτα στη Ρώμη τζαι θκυό χορταστικές μέρες στη Σαλονίκη (νομίζω πρώτη φορά εκατανάλωσα τόσο φαί σε δύο μέρες χωρίς να έχω περίοδο).
Ναι, ναι. Ήγγικεν η ώρα για τη μεγάλη έξοδο (με μεγαλύτερη επιτυχία από αυτή του Μεσολογγίου εύχομαι). Η ώρα που αφήνω την ταλαίπωρη τούτη νήσο. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα που λαλεί τζαι το τραούδιν.
Αλλά πριν γινεί τούτον, παραιτώ για λλίον τα δικτατορικά, τες βαλίτσες, τα χαρκιά τζαι τες ετοιμασίες τζαι πάω ταξίδιν αναψυχής (εντάξει τζαι λλίης δουλειάς). Με λλία λόγια την κάνω για Βερολίνο φίλε μου. Τζαι λαλώ το με περίσσιο ενθουσιασμόν τζαι με τζείνον το χαμόγελον το "σιου σιού να σπάσετε", γιατί αν τζαι εν επία ποττέ, είπαν μου ότι είναι και γαμώ τες πόλεις. Άμαν ακούεις που άκρως διαφορετικά πλάσματα τα ίδια ενθουσιώδη λόγια, σημαίνει ότι κάτι πολλά ιδιαίτερον υπάρχει τζιαμέ. Λαλούν ότι όπως τζι αν είσαι, όποιος τζι αν είσαι, το Βερολίνον εννά σου αρέσει.
Καρτερώ το πως τζαι πως τούντο ταξίδιν. Όι επειδή εννά γνωρίσω το μελλοντικό μου επόπτη, τζαι τους μελλοντικούς μου συναδέλφους, αλλά κυρίως το ότι εννα δω πρώτη φορά το Βερολίνο, το Βερολίνο, που μετά το Wings of Desire του Βέντερς (όσοι εν το είδετε, γυρέψετε το) περιβάλλεται στο νου μου με ένα πέπλο ονειρικό, μυστικιστικό, ρομαντικό ακόμα. Τζαι το ότι εννά κάμω τούντο ταξίδιν με τη Μ.#1 τζαι τη Μ.#2, η αγία τριάς, που έχουμεν να ταξιδέψουμεν ομαδικώς εκτός Κύπρου που τότε που επιάσαμεν κυριολοκτικά τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια, interrail εμπειρία βλέπετε, για μια βόλτα στη Ρώμη τζαι θκυό χορταστικές μέρες στη Σαλονίκη (νομίζω πρώτη φορά εκατανάλωσα τόσο φαί σε δύο μέρες χωρίς να έχω περίοδο).
Τέλοσπαντων. Με τούτα τζαι με τζείνα , εν ξέρω πότε εννά έχω ξανά νουν τζαι ίντερνετ να γράψω κείμενον, αλλά άμα επιστρέψω, θα επιστρέψω με νέα και εντυπώσεις. Σας φιλώ και να προσέχετε όσο λείπω, να θκιαβάζετε κανέναν άλλο σοβαρό άνθρωπο, να κάμνετε υπομονήν με όσα γίνουνται γυρώ μας, να το παλεύκετε μέχρι τελικής πτώσεως τζαι μέσα μέσα να με σκέφτεστε.
Η Ερυκίνη σας.
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Κρίσεις πανικού και τα λοιπά
Πάντα επίστευκα ότι εννά πεθάνω που κάτι ενδιαφέρον ρε παιδί μου, μια δολοφονία, μια σπάνια ασθένεια, μιαν αυτοκτονίαν έστω, αλλά Όοοοιι, εν που το άγχος που εννά πεθάνω στο τέλος. Σίουρα πράματα.
Πάντα είχα μιαν τάσην προς το άγχος, το άγχος το τύπου φύρνουμαι, δηλαδή ενώ δεν ήμουν ιδιαίτερα φυρμένη του άγχους, υπήρχαν εκείνες οι ενδείξεις ότι άμα λάχει μπορώ τζαι να φυρτώ. Ε, τωρά που έλαχεν, εφύρτηκα.
Τωρά εννά μου πεις ίντα φύρνεσαι; πάεις σε μιαν ευρωπαικήν χώραν, εν θα έσιεις το φόον να σε τζιλλήσουν μες την στράταν αν πιάεις ποδήλατον, να σε σαπατζιάσει κανένας αστυνομικός επειδή ενόμιζεν ότι ήσουν κάποιος άλλος ή επειδή επίες σε street party,....εν γνωστόν άλλωστε ότι όσοι εν στους δρόμους εν του δρόμου (κυπριακή αστυνομική λογική, μεν το ψάχνεις). Τι αγχώνεσαι;
Εμ, τζι εσύ εννά αγχώνεσουν αν 3 μέρες πριν να αναχωρήσεις εν είσιες πιάσει ακόμα letter of admission, αν είσιες 3 μέρες να κανονίσεις τα χαρκιά σου, αλλά να μεν μπορείς να τα κανονίσεις επειδή εν έσιεις letter of admission, μέσα στες 3 μέρες να ανακαλύπτεις ένα σωρό πράματα που πρέπει να κανονίσεις τζαι κανένας εν εδεήθηκεν να σου πει ότι έπρεπεν να τα κανονίσεις. Τζαι να μεν μπορείς να κάμεις τζαι τίποτε επειδή εν έσιεις letter of admission. εξανάπα το τούτο;
Τζαι να μου λαλεί ο Βέλγος ο παρέας να rest assured, όμως, γιατί εδεχτήκαν με, τούτον εν σίουρον.
Ε, με τες κρίσεις πανικού που τραβώ κάθε μέρα ρε παρέα έννεν rest assured αλλά rest in peace που ννα καταλήξω στο τέλος.
ΥΓ1. τζι εν με κανούν ούλλα τα άλλα, διώ τζαι πάνω σε ούλλους τους ξινισμένους/ βαριεστημένους/ αγενείς δημοσίους υπαλλήλους.
ΥΓ2. τούτον το κείμενον εν για να εξηγήσω με τι πεζά, βλακώδη πράματα εγέμωσα το νου μου τούντες μέρες τζαι εν εκατάφερα να κάτσω να γράψω έναν κείμενο για το Μανώλη, ούτε καν να σκεφτώ τα τελευταία γεγονότα. Το μόνο που ξέρω να πω με βεβαιότητα, είμαι σίουρη, εν ότι ο Μανώλης, είναι δέντρο θηλυκό, έσιει μιαν ομορφιάν που μου φκάλλει θηλυκόν δηλαδή. Τζαι ο Μανώλης είναι δέντρον ελεύθερον, εν ανήκει σε κανέναν, ούτε στους χρυσαυγίτες, ούτε στους μπάτσους, ούτε στους θρησκόληπτους που παν αγρυπνίες στην εκκλησιάν της φανερωμένης, ούτε στους εντός των τειχών κατοίκους, ούτε στους μετανάστες, ούτε στους αναρχικούς, ούτε στους νεολαίους.
Καμιάν πλατείαν εν διεκδικώ, γιατί έννεν δική μου, μεν μου ζητήσετε να το κάμω, εν θα έρτω μαζί σας, αλλά εννά διεκδικούσα, τζαι μιαν τζαι σιήλλιες φορές, το δικαίωμαν το δικό μου τζαι του οποιουδήποτε στην ελεύθερην έκφρασην, με street party ή οτιδήποτε, τζαι κυρίως σε μιαν αξιοπρεπή σύλληψη. Γιατί εαν έκαμα κάτι παράνομον τζαι πρέπει να συλληφθώ, τούτον εν με κάμνει κάτι δεύτερης κατηγορίας, εν με κάμνει πράμαν/αντικείμενον, είμαι ακόμα άνθρωπος. Είτε μαύρος, είτε άσπρος, είτε μετανάστης, είτε πελλοκοπελλούδιν με σκουλαρίτζια τζαι τατού, εν είμαι τίποτε λλιόττερον που σέναν κύριε αστυνόμε. τζι όι κύριε Αρχηγέ της Αστυνομίας αξιοπρεπής σύλληψη έννεν απαραίτητα οτιδήποτε περιλαμβάνει λλιόττερο ξύλο που τες συλλήψεις των συναδέλφων σας στην Ελλάδα. Τι σόι μέτρο σύγκρισης εν τούτο;
Πάντα είχα μιαν τάσην προς το άγχος, το άγχος το τύπου φύρνουμαι, δηλαδή ενώ δεν ήμουν ιδιαίτερα φυρμένη του άγχους, υπήρχαν εκείνες οι ενδείξεις ότι άμα λάχει μπορώ τζαι να φυρτώ. Ε, τωρά που έλαχεν, εφύρτηκα.
Τωρά εννά μου πεις ίντα φύρνεσαι; πάεις σε μιαν ευρωπαικήν χώραν, εν θα έσιεις το φόον να σε τζιλλήσουν μες την στράταν αν πιάεις ποδήλατον, να σε σαπατζιάσει κανένας αστυνομικός επειδή ενόμιζεν ότι ήσουν κάποιος άλλος ή επειδή επίες σε street party,....εν γνωστόν άλλωστε ότι όσοι εν στους δρόμους εν του δρόμου (κυπριακή αστυνομική λογική, μεν το ψάχνεις). Τι αγχώνεσαι;
Εμ, τζι εσύ εννά αγχώνεσουν αν 3 μέρες πριν να αναχωρήσεις εν είσιες πιάσει ακόμα letter of admission, αν είσιες 3 μέρες να κανονίσεις τα χαρκιά σου, αλλά να μεν μπορείς να τα κανονίσεις επειδή εν έσιεις letter of admission, μέσα στες 3 μέρες να ανακαλύπτεις ένα σωρό πράματα που πρέπει να κανονίσεις τζαι κανένας εν εδεήθηκεν να σου πει ότι έπρεπεν να τα κανονίσεις. Τζαι να μεν μπορείς να κάμεις τζαι τίποτε επειδή εν έσιεις letter of admission. εξανάπα το τούτο;
Τζαι να μου λαλεί ο Βέλγος ο παρέας να rest assured, όμως, γιατί εδεχτήκαν με, τούτον εν σίουρον.
Ε, με τες κρίσεις πανικού που τραβώ κάθε μέρα ρε παρέα έννεν rest assured αλλά rest in peace που ννα καταλήξω στο τέλος.
ΥΓ1. τζι εν με κανούν ούλλα τα άλλα, διώ τζαι πάνω σε ούλλους τους ξινισμένους/ βαριεστημένους/ αγενείς δημοσίους υπαλλήλους.
ΥΓ2. τούτον το κείμενον εν για να εξηγήσω με τι πεζά, βλακώδη πράματα εγέμωσα το νου μου τούντες μέρες τζαι εν εκατάφερα να κάτσω να γράψω έναν κείμενο για το Μανώλη, ούτε καν να σκεφτώ τα τελευταία γεγονότα. Το μόνο που ξέρω να πω με βεβαιότητα, είμαι σίουρη, εν ότι ο Μανώλης, είναι δέντρο θηλυκό, έσιει μιαν ομορφιάν που μου φκάλλει θηλυκόν δηλαδή. Τζαι ο Μανώλης είναι δέντρον ελεύθερον, εν ανήκει σε κανέναν, ούτε στους χρυσαυγίτες, ούτε στους μπάτσους, ούτε στους θρησκόληπτους που παν αγρυπνίες στην εκκλησιάν της φανερωμένης, ούτε στους εντός των τειχών κατοίκους, ούτε στους μετανάστες, ούτε στους αναρχικούς, ούτε στους νεολαίους.
Καμιάν πλατείαν εν διεκδικώ, γιατί έννεν δική μου, μεν μου ζητήσετε να το κάμω, εν θα έρτω μαζί σας, αλλά εννά διεκδικούσα, τζαι μιαν τζαι σιήλλιες φορές, το δικαίωμαν το δικό μου τζαι του οποιουδήποτε στην ελεύθερην έκφρασην, με street party ή οτιδήποτε, τζαι κυρίως σε μιαν αξιοπρεπή σύλληψη. Γιατί εαν έκαμα κάτι παράνομον τζαι πρέπει να συλληφθώ, τούτον εν με κάμνει κάτι δεύτερης κατηγορίας, εν με κάμνει πράμαν/αντικείμενον, είμαι ακόμα άνθρωπος. Είτε μαύρος, είτε άσπρος, είτε μετανάστης, είτε πελλοκοπελλούδιν με σκουλαρίτζια τζαι τατού, εν είμαι τίποτε λλιόττερον που σέναν κύριε αστυνόμε. τζι όι κύριε Αρχηγέ της Αστυνομίας αξιοπρεπής σύλληψη έννεν απαραίτητα οτιδήποτε περιλαμβάνει λλιόττερο ξύλο που τες συλλήψεις των συναδέλφων σας στην Ελλάδα. Τι σόι μέτρο σύγκρισης εν τούτο;
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009
Αστυνομία Κύπρου
Σήμερα επλήρωσα στην Αστυνομία Κύπρου 17 ευρώ και 9 σεντς.
€17.09
Έτσι ακριβώς.
Τζαι εν με ενόχλησεν το ότι επλήρωσα 17 ευρά για μια μόνον κόλλαν, απλόν χαρτίν Α4, που γράφει θκυό γραμμές, που φαντάζομαι έχουν το template στην Word τζι απλά συμπληρώνουν το όνομαν, βάλλουν μιαν υπογραφήν τζαι μιαν στάμπαν. Ούτε καν έναν πιστοποιημένον αντίγραφον εν περιλαμβάνουν τα 17 ευρώ!!!!
Τζείνον που με ενόχλησεν εν τα 9 σεντς. Μα εννιά σεντς; Συγγνώμην ρε κύριοι. Εν δυνατόν; Με τι μούτρα ελάλεν τότε η κυβέρνηση στους ιδιώτες να κάμνουν στρογγυλοποίησην προς τα κάτω δεν μπορώ να καταλάβω. Κρατική υπηρεσία εν εδεήθηκεν να κόψει τα γ*******να τα 9 σεντς τζαι εννά τα κόψουν οι άλλοι; 9 σέντς ιμίσιη μου....
Άτε ρε ξεφτίλες.
€17.09
Έτσι ακριβώς.
Τζαι εν με ενόχλησεν το ότι επλήρωσα 17 ευρά για μια μόνον κόλλαν, απλόν χαρτίν Α4, που γράφει θκυό γραμμές, που φαντάζομαι έχουν το template στην Word τζι απλά συμπληρώνουν το όνομαν, βάλλουν μιαν υπογραφήν τζαι μιαν στάμπαν. Ούτε καν έναν πιστοποιημένον αντίγραφον εν περιλαμβάνουν τα 17 ευρώ!!!!
Τζείνον που με ενόχλησεν εν τα 9 σεντς. Μα εννιά σεντς; Συγγνώμην ρε κύριοι. Εν δυνατόν; Με τι μούτρα ελάλεν τότε η κυβέρνηση στους ιδιώτες να κάμνουν στρογγυλοποίησην προς τα κάτω δεν μπορώ να καταλάβω. Κρατική υπηρεσία εν εδεήθηκεν να κόψει τα γ*******να τα 9 σεντς τζαι εννά τα κόψουν οι άλλοι; 9 σέντς ιμίσιη μου....
Άτε ρε ξεφτίλες.
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009
Γυναικεία ερωτήματα ΙΙ
Πως τα καταφέρνουν ούλλες οι κυρίες παύλα επαγγελματίες παύλα καριερίστριες παύλα επιστημόνισσες να φορούν ωραία, σέξι, σικ και επαγγελματικά πουκάμισα, χωρίς να αννοίει τζείνον το πρώτον κουμπίν στην περιοχήν του στήθους (το λεγόμενο κουμπί-μαχητής, γιατί μάχεται να παραμείνει κλειστόν παρά τον όγκον);
Τζαι γιατί εμέναν όποτε φορήσω πουκάμισον, το εν λόγω κουμπίν αννοίει πάντα άμαν τυχαίνει να έσιει πλάσματα γυρόν; Σκατό-Μέρφυ, κάμνεις με ρεζίλιν κάθε μέρα!
Τζαι γιατί εμέναν όποτε φορήσω πουκάμισον, το εν λόγω κουμπίν αννοίει πάντα άμαν τυχαίνει να έσιει πλάσματα γυρόν; Σκατό-Μέρφυ, κάμνεις με ρεζίλιν κάθε μέρα!
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Ελληνικές εκλογές
Η Μάνα μου σήμερα, φύσει ρεαλιστικός-προς απαισιόδοξον τύπος, είπεν τη μεαλλύττερην ατάκαν για τες ελληνικές εκλογές:
" Τζαι μάχουνται ούλλοι τι εννά γινεί στο Κυπριακόν τωρά που άλλαξεν ο Πρωθυπουργός στην Ελλάδαν... τι να γινεί ολάν; Δαμέ εν γίνεται τίποτε άμαν αλλάσσουν οι δικοί μας, εννά γινεί τωρά που άλλαξαν στην Ελλάδα;".
(πάντως ο Γιωργάκης έσιει πολλά πράματα στα σιέρκα του, όντως το τελευταίον στη λίσταν του εν το κυπριακόν νομίζω. Αλλά εμείς μιαν ζωήν νομίζουμεν ότι είμαστεν το αρφαλούιν της γης. Άσε που μιλούμεν για τον Γιωργάκην τωρά, έναν πολιτικόν που εκαθιερώθηκεν με υποκοριστικόν, τι μπορεί κάποιος να περιμένει;)
" Τζαι μάχουνται ούλλοι τι εννά γινεί στο Κυπριακόν τωρά που άλλαξεν ο Πρωθυπουργός στην Ελλάδαν... τι να γινεί ολάν; Δαμέ εν γίνεται τίποτε άμαν αλλάσσουν οι δικοί μας, εννά γινεί τωρά που άλλαξαν στην Ελλάδα;".
(πάντως ο Γιωργάκης έσιει πολλά πράματα στα σιέρκα του, όντως το τελευταίον στη λίσταν του εν το κυπριακόν νομίζω. Αλλά εμείς μιαν ζωήν νομίζουμεν ότι είμαστεν το αρφαλούιν της γης. Άσε που μιλούμεν για τον Γιωργάκην τωρά, έναν πολιτικόν που εκαθιερώθηκεν με υποκοριστικόν, τι μπορεί κάποιος να περιμένει;)
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
....να σπάσουμε τον τρόμο.
Αύριο Κυριακή η ώρα 11 το πρωίν να σαστεν στην Πλατείαν Ελευθερίας. Η ALERT διοργανώνει άλλη μια διαδήλωση μετά την πρόσφατη "στοχευμένη" επιχείρηση της αστυνομίας. Δεν είμαστεν ενάντια στην αστυνομίαν, ούτε στην δουλειάν τους, είμαστεν ενάντια στον τρόπο που θκιαλέουν να κάμουν την δουλειάν τους, που εν η προστασία των πολιτών, όι των Κυπραίων, των πολιτών (τζαι ναι έσιει διαφοράν). Τζαι εν αντροπή, γιατί τζι εμείς κάποτε ως λαός έπρεπεν να ξενιτευτούμεν σε άλλες χώρες, τζι εμείς είμασταν κάποτε, κάπου ξένοι πολίτες, αλλά εν μας εσυμπεριφερθήκαν έτσι επειδή είμασταν μούζουροι.
Εν αντροπή τζαι αίσχος ο Υπουργός Δικαιοσύνης τζαι ο Αρχηγός Αστυνομίας να επιμένουν το φκιολίν τους παρά τες αντιδράσεις της Επιτρόπου Διοικήσεως, του Υπουργού Εσωτερικών τζαι άλλων πολιτικών προσώπων. Μήπως ενομίσαν ότι η δική τους εξουσία είναι υπεράνω όλων; Μήπως ενομίσαν ότι έννεν υπόλογοι σε κανέναν;
Ε, το λοιπόν όι. Εν υπόλογοι σε μας. Στον λαόν. Τζι αν αγνοούν ούλλους τους άλλους εμάς εν θα μας αγνοήσουν. Εν γίνεται τζαι εν θα το αφήκουμεν. Τζι απαιτούμεν τούτοι που ενομίσαν ότι κραούν τον Θεόν που τα ******* (που λαλεί τζι ο Πατέρας μου) επειδή έχουν μιαν καρέκλαν, να κάτσουν την μάππαν χαμέ.
Τζαι επιτέλους υπάρχουν νόμοι; υπάρχει πολιτική; Αν δεν υπάρχει να γινεί. Ούλλοι στους δρόμους της πρωτεύουσας αύριον το πρωίν, για να τους δείξουμεν ότι στην Κύπρον εν έσιει ούτε δικτατορίαν, ούτε ολιγαρχίαν, αλλά δημοκρατίαν τζαι ο πολίτης έσιει λόγον, όι όποτε τον καλείτε να σας ψηφίσει, αλλά πάντα. Τζαι τζείνοι που αναλάβαν ας έρτουν προ των ευθυνών τους. Τέλος.
(παέννετε στο μπλοκ της ALERT που τα λαλούν καλλύττερα τα πλάσματα για περαιτέρω πληροφορίες)
Αύριο Κυριακή η ώρα 11 το πρωίν να σαστεν στην Πλατείαν Ελευθερίας. Η ALERT διοργανώνει άλλη μια διαδήλωση μετά την πρόσφατη "στοχευμένη" επιχείρηση της αστυνομίας. Δεν είμαστεν ενάντια στην αστυνομίαν, ούτε στην δουλειάν τους, είμαστεν ενάντια στον τρόπο που θκιαλέουν να κάμουν την δουλειάν τους, που εν η προστασία των πολιτών, όι των Κυπραίων, των πολιτών (τζαι ναι έσιει διαφοράν). Τζαι εν αντροπή, γιατί τζι εμείς κάποτε ως λαός έπρεπεν να ξενιτευτούμεν σε άλλες χώρες, τζι εμείς είμασταν κάποτε, κάπου ξένοι πολίτες, αλλά εν μας εσυμπεριφερθήκαν έτσι επειδή είμασταν μούζουροι.
Εν αντροπή τζαι αίσχος ο Υπουργός Δικαιοσύνης τζαι ο Αρχηγός Αστυνομίας να επιμένουν το φκιολίν τους παρά τες αντιδράσεις της Επιτρόπου Διοικήσεως, του Υπουργού Εσωτερικών τζαι άλλων πολιτικών προσώπων. Μήπως ενομίσαν ότι η δική τους εξουσία είναι υπεράνω όλων; Μήπως ενομίσαν ότι έννεν υπόλογοι σε κανέναν;
Ε, το λοιπόν όι. Εν υπόλογοι σε μας. Στον λαόν. Τζι αν αγνοούν ούλλους τους άλλους εμάς εν θα μας αγνοήσουν. Εν γίνεται τζαι εν θα το αφήκουμεν. Τζι απαιτούμεν τούτοι που ενομίσαν ότι κραούν τον Θεόν που τα ******* (που λαλεί τζι ο Πατέρας μου) επειδή έχουν μιαν καρέκλαν, να κάτσουν την μάππαν χαμέ.
Τζαι επιτέλους υπάρχουν νόμοι; υπάρχει πολιτική; Αν δεν υπάρχει να γινεί. Ούλλοι στους δρόμους της πρωτεύουσας αύριον το πρωίν, για να τους δείξουμεν ότι στην Κύπρον εν έσιει ούτε δικτατορίαν, ούτε ολιγαρχίαν, αλλά δημοκρατίαν τζαι ο πολίτης έσιει λόγον, όι όποτε τον καλείτε να σας ψηφίσει, αλλά πάντα. Τζαι τζείνοι που αναλάβαν ας έρτουν προ των ευθυνών τους. Τέλος.
(παέννετε στο μπλοκ της ALERT που τα λαλούν καλλύττερα τα πλάσματα για περαιτέρω πληροφορίες)
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
Breaking in the news: Κεφάλαιο γιαγιά
Εχτές, ημέρα ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας και αργία και η πρώτη μέρα μετά την παραίτηση μου από το παιγνιδοπωλείον, αποφασίστηκεν να εν η μέρα που θα γινόταν η ανακοίνωση στη γιαγιά μου, η ανακοίνωση του φευγιού εννοούμεν (αγαπητέ αναγνώστη εαν δεν κατάλαβες τι εννοώ σημαίνει εν με θκιαβάζεις αρκετά τακτικά, πάεννε κάτω να δεις τα επεισόδια που έχασες!!!). Επειδή η γιαγιά έχει μια φυσική τάση προς το μελοδραματικό, αλλά πολλά μελό μιλούμεν, τζαι φυσικά το δάκρυ κορόμηλο, δώστου, είπα να το καθυστερήσω όσο με παίρνει γιατί έξερα ότι θα ακολουθούσαν σκηνές αρχαίας ελληνικής τραγωδίας θκυό επεισόδια τζαι τρία στάσιμα. Ε, όταν δεν με έπαιρνεν άλλον είπα να το βιώσω και αυτόν.
Τζαι πάμεν στην γιαγιάκκαν, γιαγιάκκα τωρά με καταγωγήν που Πύρκον Τηλλυρίας, τζι αν δεν ξέρετε τι σημαίνει γεναίκα Τηλλύρα, καλλύττερα να μεν μάθετε. Με το που τα είπα τζαι ετέλειωσα, έμεινεν τζαι εθόρεν με σιωπηλή. Είπαμεν, η γιαγιά Τηλλύρα, πολλά σπάνιον πράμαν να μεν έσιει τι να πει. Τζαι όι μόνον δεν εμίλαν, εν έκλαψεν τζιόλας. Εχασκιάστηκα, ειδικά το κλάμαν είχα το σίουρο. Λαλώ, τι γίνεται ρε παιδί μου;
Τωρά που το ανακαλώ τζείνες οι στιγμές σιωπής ήταν οι στιγμές που η γιαγιάκκα εζύγιαζεν την κατάστασην τζαι επροσπαθούσεν να αποφανθεί ποια ήταν η καλλύττερη στρατηγικήν. Τζαι αποφάσισεν σύντομα να ξεκινήσει με το δυνατόν της το χαρτίν.
Δυνατόν χαρτίν εκβιασμού για την γιαγιά μου εν ο θάνατος φυσικά. Ο δικός της. Έτσι εξεκινήσαμεν:
"Τζαι εννά πάεις τόσα χρόνια στο εξωτερικό; Τζι άμαν γινεί τίποτε τζαι πεθάνω, εννά προλάβεις να έρτεις να σε δω πριν να κλείσω τα μμάθκια μου;"
Αναίσθητη γαιδούρα η εγγονή, τα έχουμε πει σε άλλο ποστ, απαντώ "να πεθάνεις;;.... άτε ολάν. Πελλάρες. Ε, φρόντισε να μεν πεθάνεις όσον εννά λείπω"
(μεν με κατακρίνετε για την αντίδρασην μου αλλά τούτον το πράμαν ακούω το καμιάν δεκαετία, τζαι η γιαγιά μου εν όπως την αππάραν, εν έσιει τζαι τίποτε να πεις ότι κινδυνεύει)
Βλέποντας ότι το χαρτί του θανάτου κάηκε μπροστά στην αναισθησίαν μου, εσυνέχισεν με πιο ρεαλιστικόν συναισθηματικόν εκβιασμόν:
"αχ τζαι εννά είσαι στα ξένα τζαι εννά μαραζώνω"
"Μα γιατί να μαραζώνεις ρε γιαγιά; Πάω να σπουδάσω, να δουλέψω, εν καλά πράματα τούτα"
" Μα εγώ εννά ανησυχώ, να είσαι μόνη σου σε ξένην χώραν, μακριά του τζυρού τζαι της μάνα σου"
(η Μάνα Ερυκίνης κάπου δαμέ διακόπτει για να πει ότι τζαι δαμέ που είμαι εν τζαι είμαι με την μάναν τζαι τον τζύρην μου. Τα φιλιά μου μάνα, σ' αγαπώ!!)
Η γιαγιά να συνεχίζει ακάθεκτη, τζαι έχει εν τω μεταξύ σηκωθεί από τον καναπέ τζαι στέκεται στο μέσο του δωματίου:
"Τζαι εγώ ξέρεις, άμαν ανησυχώ τζαι μαραζώνω, εν τζοιμούμαι την νύχταν". Τζαι κάπου δαμέ να ξεκινά το κλάμαν...
Τζαι οι φανταστικοί θεατές σηκώνουνται να χειροκροτήσουν, γιατί τέθκοιον ρεσιτάλ ερμηνείας απαιτεί standing ovation (τζαι Όσκαρ, αλλά εν γλίορα ακόμα για να κάμουμεν προβλέψεις).
Αφού η γιαγιά μου είδεν ότι εν έδρωννεν το φτιν μου, (εν είμαι σίουρη τι επερίμενεν να πω, εντάξει γιαγιά εν θα πάω, τζοιμήθου ήσυχη;) έφερεν τα τζαινούρκα της φουστάνια να μας τα χουμίσει τζαι να της πούμεν την γνώμην μας.
Τι να πω; Τέλος καλό, όλα καλά; Ότι η οικογένεια μου εν πάει καλά;
Τζαι πάμεν στην γιαγιάκκαν, γιαγιάκκα τωρά με καταγωγήν που Πύρκον Τηλλυρίας, τζι αν δεν ξέρετε τι σημαίνει γεναίκα Τηλλύρα, καλλύττερα να μεν μάθετε. Με το που τα είπα τζαι ετέλειωσα, έμεινεν τζαι εθόρεν με σιωπηλή. Είπαμεν, η γιαγιά Τηλλύρα, πολλά σπάνιον πράμαν να μεν έσιει τι να πει. Τζαι όι μόνον δεν εμίλαν, εν έκλαψεν τζιόλας. Εχασκιάστηκα, ειδικά το κλάμαν είχα το σίουρο. Λαλώ, τι γίνεται ρε παιδί μου;
Τωρά που το ανακαλώ τζείνες οι στιγμές σιωπής ήταν οι στιγμές που η γιαγιάκκα εζύγιαζεν την κατάστασην τζαι επροσπαθούσεν να αποφανθεί ποια ήταν η καλλύττερη στρατηγικήν. Τζαι αποφάσισεν σύντομα να ξεκινήσει με το δυνατόν της το χαρτίν.
Δυνατόν χαρτίν εκβιασμού για την γιαγιά μου εν ο θάνατος φυσικά. Ο δικός της. Έτσι εξεκινήσαμεν:
"Τζαι εννά πάεις τόσα χρόνια στο εξωτερικό; Τζι άμαν γινεί τίποτε τζαι πεθάνω, εννά προλάβεις να έρτεις να σε δω πριν να κλείσω τα μμάθκια μου;"
Αναίσθητη γαιδούρα η εγγονή, τα έχουμε πει σε άλλο ποστ, απαντώ "να πεθάνεις;;.... άτε ολάν. Πελλάρες. Ε, φρόντισε να μεν πεθάνεις όσον εννά λείπω"
(μεν με κατακρίνετε για την αντίδρασην μου αλλά τούτον το πράμαν ακούω το καμιάν δεκαετία, τζαι η γιαγιά μου εν όπως την αππάραν, εν έσιει τζαι τίποτε να πεις ότι κινδυνεύει)
Βλέποντας ότι το χαρτί του θανάτου κάηκε μπροστά στην αναισθησίαν μου, εσυνέχισεν με πιο ρεαλιστικόν συναισθηματικόν εκβιασμόν:
"αχ τζαι εννά είσαι στα ξένα τζαι εννά μαραζώνω"
"Μα γιατί να μαραζώνεις ρε γιαγιά; Πάω να σπουδάσω, να δουλέψω, εν καλά πράματα τούτα"
" Μα εγώ εννά ανησυχώ, να είσαι μόνη σου σε ξένην χώραν, μακριά του τζυρού τζαι της μάνα σου"
(η Μάνα Ερυκίνης κάπου δαμέ διακόπτει για να πει ότι τζαι δαμέ που είμαι εν τζαι είμαι με την μάναν τζαι τον τζύρην μου. Τα φιλιά μου μάνα, σ' αγαπώ!!)
Η γιαγιά να συνεχίζει ακάθεκτη, τζαι έχει εν τω μεταξύ σηκωθεί από τον καναπέ τζαι στέκεται στο μέσο του δωματίου:
"Τζαι εγώ ξέρεις, άμαν ανησυχώ τζαι μαραζώνω, εν τζοιμούμαι την νύχταν". Τζαι κάπου δαμέ να ξεκινά το κλάμαν...
Τζαι οι φανταστικοί θεατές σηκώνουνται να χειροκροτήσουν, γιατί τέθκοιον ρεσιτάλ ερμηνείας απαιτεί standing ovation (τζαι Όσκαρ, αλλά εν γλίορα ακόμα για να κάμουμεν προβλέψεις).
Αφού η γιαγιά μου είδεν ότι εν έδρωννεν το φτιν μου, (εν είμαι σίουρη τι επερίμενεν να πω, εντάξει γιαγιά εν θα πάω, τζοιμήθου ήσυχη;) έφερεν τα τζαινούρκα της φουστάνια να μας τα χουμίσει τζαι να της πούμεν την γνώμην μας.
Τι να πω; Τέλος καλό, όλα καλά; Ότι η οικογένεια μου εν πάει καλά;
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Επικαιρότητα
Έκαμα τζι εγώ κάτι μέρες να δω ειδήσεις εν η αλήθκεια τζαι έχασα λλίον επαφήν με την πραγματικότηταν εκεί έξω τζαι εγινήκαν έναν σωρόν ασυνήθιστα πράματα. Τζι εν μιλώ για το τσουνάμι στην Ινδονησίαν, που αν επίστευκα στο θεό θα επροσεύχουμουν για τα καημένα τα πλάσματα, αλλά για τα ασυνήθιστα πράματα που γίνουνται δαμέ έσσω μας.
Τζαι τίποτε ασυνήθιστον εν έσιει σε μιαν επιχείρηση σκούπα της αστυνομίας. Μήπως εν εκάμαν τζι άλλες στο παρελθόν; Εκάμαν, εκάμαν. Ασυνήθιστη εν ούλλη η μεταγενέστερη συζήτηση. Τζαι τωρά εννά μου πεις, τζαι θα έσιεις δίκαιον, πόοοσον ξεφτίλες είμαστεν που γίνουνται κάτι τέθκοια στη χώρα μας τζαι ακόμα σιηρόττερα που γίνουνται κάτι τέθκοια τζαι αφήννουμεν τα να περνούν έτσι, χωρίς καν να μας κάμνουν αίσθησην. Νομίζω τούτη εν η πρώτη φορά που γίνεται έστω συζήτηση για την κατάστασην. Η πρώτη φορά που υπάρχει αντίδραση.
Τωρά εννά μου πεις, τζαι πάλε εννά έσιεις δίκαιον, τζαι τι εγίνηκεν; Εβάλαμεν την αστυνομίαν στον τοίχον να μας δώκει εξηγήσεις. τζαι έδωκεν μας; Έπεισεν μας με ακράδαντα στοιχεία ότι δεν ήταν "σκούπα", αλλά στοχευμένη επιχείρηση, επειδή είχαν εντάλματα λαλεί ο τύπος. Εγώ είμαι νάκκον χαντή, εν τζαι καταλάβω, στοχευμένη επιχείρηση σημαίνει απλώς γυρεύκω συγκεκριμένα άτομα; ή μήπως τζαι το πιάννω συγκεκριμένα άτομα; Τζαι στο τέλος τέλος η αστυνομία έπεισεν μας ότι τούτον το πράμαν εν η δουλειά της, ολάν, η φύλαξη τζαι η προστασία της περιοχής τζαι των πολιτών. Τζαι είναι σε όλους γνωστό ότι ο μόνος τρόπος να προστατεύσει η αστυνομία μιαν περιοχή είναι να πάει τζαι να συνάξει ούλλους τους κατοίκους. Ου συγγνώμην ούλλους τους κατοίκους εκτός που τους κυπραίους. Σωστός.
τζαι εν μπορείς να κατηγορείς την αστυνομίαν που κάμνει τη δουλειάν της εντάξει; Αχάριστε κυπραίε, η αστυνομία εν εσέναν που προστατεύκει.
Τζαι τίποτε ασυνήθιστον εν έσιει σε μιαν επιχείρηση σκούπα της αστυνομίας. Μήπως εν εκάμαν τζι άλλες στο παρελθόν; Εκάμαν, εκάμαν. Ασυνήθιστη εν ούλλη η μεταγενέστερη συζήτηση. Τζαι τωρά εννά μου πεις, τζαι θα έσιεις δίκαιον, πόοοσον ξεφτίλες είμαστεν που γίνουνται κάτι τέθκοια στη χώρα μας τζαι ακόμα σιηρόττερα που γίνουνται κάτι τέθκοια τζαι αφήννουμεν τα να περνούν έτσι, χωρίς καν να μας κάμνουν αίσθησην. Νομίζω τούτη εν η πρώτη φορά που γίνεται έστω συζήτηση για την κατάστασην. Η πρώτη φορά που υπάρχει αντίδραση.
Τωρά εννά μου πεις, τζαι πάλε εννά έσιεις δίκαιον, τζαι τι εγίνηκεν; Εβάλαμεν την αστυνομίαν στον τοίχον να μας δώκει εξηγήσεις. τζαι έδωκεν μας; Έπεισεν μας με ακράδαντα στοιχεία ότι δεν ήταν "σκούπα", αλλά στοχευμένη επιχείρηση, επειδή είχαν εντάλματα λαλεί ο τύπος. Εγώ είμαι νάκκον χαντή, εν τζαι καταλάβω, στοχευμένη επιχείρηση σημαίνει απλώς γυρεύκω συγκεκριμένα άτομα; ή μήπως τζαι το πιάννω συγκεκριμένα άτομα; Τζαι στο τέλος τέλος η αστυνομία έπεισεν μας ότι τούτον το πράμαν εν η δουλειά της, ολάν, η φύλαξη τζαι η προστασία της περιοχής τζαι των πολιτών. Τζαι είναι σε όλους γνωστό ότι ο μόνος τρόπος να προστατεύσει η αστυνομία μιαν περιοχή είναι να πάει τζαι να συνάξει ούλλους τους κατοίκους. Ου συγγνώμην ούλλους τους κατοίκους εκτός που τους κυπραίους. Σωστός.
τζαι εν μπορείς να κατηγορείς την αστυνομίαν που κάμνει τη δουλειάν της εντάξει; Αχάριστε κυπραίε, η αστυνομία εν εσέναν που προστατεύκει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)