Γιατί ο καφές εν θα εν ποτέ ο ίδιος

Εθυμήθηκα το blog τούτες τες μέρες τζαι την Κύπρο γενικότερα. Όχι γιατί ήταν να ερτω. Όχι μόνο τελοσπαντων. Αφορμή ηταν τούτο το βιβλίο που εθκιαβαζα για το book club τον Ιούλη, The bastard of Istanbul, το οποίο εισιεν μεν ενδιαφέρον θέμα (τες σχέσεις Αρμενίων- Τούρκων), αλλά κατά τα άλλα ήταν χάλια, απλά χάλια που πολλές απόψεις.

Τελοσπαντων, εισιεν μια φάση στο βιβλίο που η συγγραφέας επεριεγραφε ένα καφέ στην Κωνσταντινούπολη, ένα εναλλακτικό (ψευδο)κουλτουρέ καφέ, λλιον σαν τα καλά καθούμενα της Πόλης. Έκαμε μου εντύπωση το πιο κάτω απόσπασμα:

"Νothing could upset the sluggish rhythm that prevailed at Cafe Kundera. Those in need of speed and variation could simply go out, for there was plenty of that on the streets. Here it was about mandatory indolence and eternal recurrence. This place was about fixations, repetitions and obsessions; it was for those who didn't want to have anything to do with the bigger picture, if there indeed was such a thing."

Εσυνειδητοποίησα τζεινη την ώρα τι εν τζείνο που λείπει σε τούτο τον τόπο, στο "πάμε για καφέ" στην Αγγλία (κατ' ακριβειαν νομίζω στο "πάμε για καφέ" οπουδήποτε, γιατί στο τέλος της ημέρας εννεν θέμα τόπου εν θέμα φάσης τζαι πλασμάτου), τούτη η δυνατότητα της φυγής, του να σταματά ο χρόνος (ή μάλλον να μεν έσιει σημασία) όσον είσαι τζιαμε τζαι όσον διαρκεί η συζήτηση. Εν έσιει καφέ δαμέ, όσον ωραίον τζι αν ένι που να προσφέρει έτσι πράμαν. Τζεινον το πράμα του να είσαι τζιαμε, στον ίδιο συγκεκριμένο τόπο, με τα ίδια συγκεκριμένα πλάσματα, τζαι να κάμνετε τες ίδιες ατέρμονες ή τζαι ανεξοδες συζητήσεις, τελετουργικά τζαι καθηλωτικά. Η δυνατότητα του να μπαίνεις σε έναν άλλο μικρο-κοσμο με διαφορετικούς ρυθμούς που τη ζωήν εκεί έξω. Του να αφήνεις τη ζωήν τέλοσπάντων εκεί έξω.

Εν απίστευτον το πόσον έντονα νιώθω την απώλεια τούτης της φάσης, ότι κάτι λείπει που εν ουσιαστικό, το πόσο νοσταλγικά το θυμούμαι τωρά, αλλά παράλληλα πόσο έντονα, σε κάποια φάση στη Λευκωσία (μια δεκαετία σχεδόν πριν), εν το άντεχα άλλον. Ήταν καιρός υποθέτω να προχωρήσω. Ήμουν ίσως έτοιμη τότε να φκω που την καθήλωση. Να ενταχθώ στη ζωή εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο.

Τζαι, δυστυχώς, άμαν πεις τζαι πάεις πάρακατω, εν έσιει επιστροφήν. Εν μπορεις να ξαναπάεις πίσω, να ξαναμπείς στην καθήλωση, να ξαναέβρεις ένα χώρο φυγής που το bigger picture.

Όσον τζι αν θέλεις. It's too late, είσαι ήδη κάποιος άλλος.

ΥΓ 1: όσο ζεις κάπου αλλού, μπορείς να λαλείς ότι εν τα κκαφφέ του Λονδίνου (πχ) που φταιν που έννεν τα ίδια, αλλά ξέρεις το ότι κατα βάθος... εν εσύ που εν είσαι ο ίδιος.
ΥΓ 2:τωρά που μιλούμε για καφέδες εθυμηθηκα τουτην τη ταινία

Απολογισμός τριμήνου

Αστεία αστεία έσιει 3 μήνες που την τελευταία φορά που έγραψα δαμέ. Εν ξέρω τι με έσπρωξε να γράψω σήμερα, ο εκνευρισμός υποθέτω.


εάν αναρωθκιέσαι αγαπητέ αναγνώστη/ αναγνώστρια που και πως με βρίσκεις σήμερα, wonder no more.


Το λοιπόν
- εξακολουθώ να είμαι στα Λονδίνα μαζί με τρομοκράτες και κομμουνιστάς. Ναι ναι ακόμα και οι κυράτσες στο κενσιγκτον Λέιμπορ λαλεί σου. Το πόσο διασκεδαστική εν η πολιτική τωρά τελευταία δε λεγεται.
- Εγκατέλειψα το άντρο του χιπστερισμού και μετακόμισα με βαριά καρδιά στα προάστια. Οι γιατί εσιει τίποτε ο καινούργιος τόπος έτο γιατί πλέον σηματοδοτείται η αρχή του τέλους. Πρώτα έρχεται η δουλειά η φουλ ταιμ, το σπίτι με τη βεράντα τζαι τη λλιη παραπάνω βολή τελοσπαντων μετά τα κοπελλουθκια κλπ κλπ. Το πέρασμα στο μικροαστισμό με λλια λόγια.
- εξακολουθώ να σιοκάρω κόσμο στο εργαστήριο χωρίς φόβο και χωρίς πάθος
- πάω τριφτή στη δουλειά που περιλαμβανει συναντησεις στες οποιες δεν καταλάβω τίποτε τζαι αντί (σαν ένα φυσιολογικό πλάσμα) να πω παιθκια σορρυ αλλά δεν έχω ιδέα τι λαλείτε, απλά γνεφω καταφατικά τζαι λαλώ ναι θα το κάμω τζαι τούτο (νομίζω η μόνη λύση εν να παραιτηθώ πριν το deadline. Η παραίτηση ακουεται μου πιο πιθανή που το να παραδεχτώ άγνοια. Είμαι που τούτους).
- τι άλλο; α ναι αψιουριζουμαι. Αφόρητα, ασταμάτητα. Πέντε φορές το δευτερόλεπτο.
Τζαι έτσι ξέρω ότι ηρτεν το καλοτζαιριν...
άλλοι φραπέδες τζαι παραλίες, άλλοι πάρκα τζαι χαρτομάντηλα....

Χτυποκάρδια (όχι στα θρανία)

Καταρχήν, πριν πάω παρακάτω, θέλω να ξεκαθαρίσω, να δηλώσω ευθαρσώς και με το χέρι στην καρδιά, ότι εγώ τη σχέση, τη συζυγική, τζαι πριν γινεί συζυγική δηλαδή, μιλούμεν... κορόνα στο κεφάλι μου που λαλούσιν. Θορώ τον μες τα μμάθκια. Τζαι άλλους αρσενικούς εν έσιει. Εν γυρεύκουμαι ρε παιδί μου. Ότι εγύρευκα, ήβρα το. Τέλος αναζήτησης.

Τούτων λεχθέντων ακούστε τι μου εσυνέβηκε προχτές.

Εκαρτέρουν τον συμμετέχοντα της ημέρας (είπαμεν κάμνουμεν ηλεκτροσοκ του κόσμου), εν έτρεχα εγώ το πείραμα (ευτυχώς), εγώ έκαμνα τον επιστάτη, απλά να βεβαιωθώ ότι ούλλα παν καλά. Τζαι πάω στην είσοδο να συνάξω τον συμμετέχοντα, τζαι με το που τον είδα, ούτε καν που κοντά, μια φιγούρα που μακριά, σαν εστέκετουν στο ρεσέψιον τζαι ερώταν ποια εν η Ερυκίνη, εχτύπησε το φυλλοκάρδι μου. Έτσι πάνω σ' άνεμο. Ξέρετε πόσα χρόνια έσιει να μου συμβεί έτσι πράμαν; Ούτε εγώ εν αθθυμούμαι πλέον.

Αλλά εχτύπησεν. Στην αρκήν εν εκατάλαβα τι εγίνηκεν, τόσος τζαιρός επέρασεν που την τελευταία φορά. Εσκέφτουμουν προς τι αυτή η αναστάτωση. Γιατί υπήρξεν αναστάτωση. Μετά αθθυμήθηκα.

Τζαι να πεις, εν ήταν τζαι κανένας αντικειμενικά ωραίος. Ήταν που τζείνους που αντικειμενικά έννεν ωραίοι, αλλά... υπάρχει κάτι τέλοσπάντων. Τζαι μιτσής. Παναγία μου, τζαι που το λαλώ ντρέπουμαι. Μιτσής, φοιτητούιν ας πούμεν, αναμαλλιασμένος, λέτσης.

Τι να σου λαλώ τωρά. Εν έσιει τζαι σημασία βέβαια.

Μετά που επόκατσεν η αναταραχή, σαν έκαμνεν ο συνάδελφος το πείραμαν τζαι έκαμνεν ηλεκτροσοκ του μιτσή, εγώ αντί να ελέγχω ότι ούλλα παν καλά,εκάθουμουν στη γωνιά τζαι εσκέφτουμουν, επροσπαθούσα να ζυγίσω μέσα μου, εαν ήταν κάτι κακό, ηθικά κακό. Εαν θα έπρεπε να νιώσω άσιημα που εκαρδιοχτύπησα για κάποιον που έννεν η σχέση. Εν εξαναβρέθηκα σε τούτην τη θέση πριν, οπόταν υποθέτω δεν έξερα τα ηθικά μου κριτήρια (παρεμπιπτόντως, αποφάσισα ότι εν ένι. Στο τέλος την ημέρας, δεν έκαμα τζαι τίποτε, δεν θα έκαμνα ποττέ βέβαια. έτο ήταν έναν στιγμιαίον καρδιοκτύπιν τζαι επέρασεν. Εν το ίδιον πράμαν με το να περνά μια θεά με κάτι μίνια ας πούμεν τζαι μεινίσκει ένας άντρας τζαι χάσκει. Εν το ίδιον έννεν; ..... Εν η αλήθκεια, εν το ένιωσα ακριβώς το ίδιο... Λλλίον σιηρόττερον... ).

Μετά εσκέφτουμουν ότι τέλοσπάντων, έσιει πολλά πράματα που μπορεί να πει κανείς για τον έρωταν, να γράψει τόμους τζαι τόμους, αλλά έσιει έναν κομμάτι, που δεν σηκώνει συζήτηση, που δεν έσιει τζαι κάτι να πεις, που δεν είναι αντικείμενον σκέψης, επιχειρηματολογίας λογικής, τίποτες,  σκέττη νέττη χημεία ή βιολογία αν προτιμάτε.

Εθθύμησεν μου η φάση (τζι ας ήταν για αστείον ο τίτλος) τους έρωτες του σχολείου. Που δεν ήταν έρωτες, ήταν απλά εκφάνσεις τζείνου του σύστηματος που εξύπναν, ήταν ανατριχίλες, τζαι κοτσινίσματα, τζαι ναι, χτυποκάρδια, σαν επαίρναν κάποιος που ούτε του εμίλησες ποττέ. 'Ηταν έρωτας με την ιδέαν του έρωτα.

Ίσως εν τέλει να μεν εγέρασα τόσον όσον νομίζω.     

Ηλεκτροσοκ

Ο τίτλος αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια δεν είναι μεταφορικός.

Όταν λέω ηλεκτροσοκ, εννοώ κανονικό, που τζείνο με το ρεύμα. 

Τι εννοείς δεν ξέρεις για τι μιλώ; Εν σου είπα τι δουλειάν κάμνω; 

Ναι, ναι, αγαπητέ/ή αναγνώστη/αναγνώστρια, ήρτεν τζείνη η φάση στη ζωή μου που εβρέθηκα στο εργαστήριο, τζαι επάτησα τζείνον το κουμπίν, το κουμπίν που έδωκεν σε έναν άλλον πλάσμαν ηλεκτροσοκ. 4 χρόνια διδακτορικό στο Βέλγιο επεριτριγυρίζουμουν που πλάσματα που εκάμναν πειράματα με ηλεκτροσοκ, υπήρξα μεν σας πω τζαι πειραματόζωον τους τζαι εδοκίμασα τα τζαι η ίδια (έννεν τόσον άσιημον όσον το φαντάζεται κανείς, αλλά έννεν ακριβώς ωραίον τζιόλις), τζαι επερίπαιζα τους, εγώ η κυρία Ηθική, ελάλουν τους ότι εγώ ποττέ, ποττέ εν θα έκαμνα πειράματα με σοκ. Έννεν του στυλ μου ρε παιδί μου. 

Ποτέ μη λες ποτέ που λαλεί τζι ο Καρβέλας (εν ο Καρβέλας που το λαλεί έννε;). Γιατί αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, αυτή είναι η καινούργια μου δουλειά. Πειράματα με ηλεκτροσοκ. Τζαι με άλλα ενδιαφέροντα πράματα βέβαια, αλλά ναι, ηλεκτροσοκ. Την πρώτη φορά που ήταν να κάμουμε εξάσκηση με το συνάδελφο ήταν μια φάση εξω-πραγματική, είχα πλήρην επίγνωση κάθε δευτερολέπτου, λες τζαι είσιεν σταματήσει ο χρόνος, εθόρουν το δάκτυλο μου σαν εκόντευκεν να πατήσει το κουμπίν τζαι ελάλουν που μέσα μου "έτο τωρά εννά του κάμω ηλεκτροσοκ, σε λλία δευτερόλεπτα, τωρά, τωρά", εδίστασα για λλίον είπα "θεέ μου τι κάμνω" (ναι ναι είπα τη λέξη θεέ) τζαι έκαμα το. Τζαι τζείνον ήταν. Παν οι ηθικοί δισταγμοί. 

Αφού οι συμμετέχοντες ξέρουν τι να περιμένουν, διουν τη συγκατάθεσην τους. μπορούν να σταματήσουν όποτε θέλου, τζαι εν τζαι πονουν τζαι πολλά. Εν οκ. έννε;

Προχτές αγαπητοί αναγνώστες είχα τον πρώτο συμμετέχοντα, το πρώτο κανονικό άτομο να κάμνει το πείραμα (όχι συνάδελφοι τζαι φοιτητές για εξάσκηση). τζαι ήμουν εγώ, μόνη μου που επάτουν το κουμπιν, τζαι κάθε φοράν ο γέριμος ο συμμετέχοντας επετάσσετουν ίσιαπάνω, ελαχτάραν σαν το ψάριν, ή τουλάχιστον τούτη ήταν η νοητική εικόνα που επέρναν που τον νου μου. Τζαι με κάθε ηλεκτροσοκ, να τον ακούω να πετάσσεται ίσιαπανω, τζαι να νιώθω πιο άσιημα, τζαι πιο άσιημα, τζαι πιο άσιημα. Ως το τέλος του 20λεπτου έθελα να κάμω εμετόν, τόση ήταν η αναστάτωση μου. Τζείνος δε, όταν του εμίλησα μετά, χαλάρας, "μα τούτον ήταν"; Τι λαλείς άνθρωπε μου ήταν να του πω....

Τέλοσπάντων, ένιωθα απαίσια, απαίσια. Τύψεις φουλ, δε διανοείστε αγαπητοί αναγνώστες. Την επομένη εξανάρτεν στο εργαστήριν ο ίδιος για το δεύτερο μέρος του πειράματος, που ευτυχώς εν είσιεν ηλετροσοκ, μόνο ΙQ testing, στο οποίο έπρεπεν να τον ρωτήσω διάφορα πράματα. Τζαι ξεκινά να απάντα σε ούλλα τσιόφτες. Στην αρκήν ενόμισα ότι εν εκατάλαβεν τες οδηγίες, αλλά μετά εκατάλαβα, εκατάλαβα το που το υφάκιν, αλλά είπεν μου το τζιόλις, ότι έκαμνεν το επίτηδες, απάνταν τσιόφτες γιατί διαφωνεί με την ιδέα των τεστ νοημοσύνης. έθελεν να κάμει έναν πόιντ (καθαρά κυπριακά) ιδεολογικόν. Ιμίσιη μου. Μια ώρα τωρά που τη ζωή μου τζαι 50 λίρες μείον (γιατί επιερώθηκεν τζιόλις για τούτες τες τσιόφτες). Αψαν τα λαμπούθκια μου μιλούμεν. Τζαι με κάθε τσιοφτο-απάντησην, με καθε υφάκιν ψευτοδιανοουμενίστικης σνομπαρίας (μόνον έτσι μπορώ να το χαρακτηρίσω), να νευριάζω ακόμα παραπάνω. 

Ώσπου να τελειώσει το δεύτερο ραντεβού είσιεν μου τσακρίσει τόσον πολλά τα νεύρα που είπα που μέσα μου (εσυγκρατήθηκα τζαι εν το είπα πόξω μου): "καλά να πάθεις, αξίζαν σου τα ηλεκτροσοκ, ούλλα ως το ένα. Εγώ φταίω που είχα τζαι τύψεις." 

Τζαι εννοούσα το. Παναγία μου, λαλείτε να γίνουμαι τέρας;  

ΥΓ: το άλλο θέμα που έχω στη δουλειά εν ότι πρέπει να γράψω έναν ποστ για το μπλογκ της δουλειάς (ναι το εργαστήρι έχει μπλογκ), τζαι εγώ επαγγελματίας μπλογκερού, με 600 ποστ σε τούτο το ταπεινό τσαρδί, δεν μπορώ να γράψω λέξη. εμπλοκκαρίστηκα. Δε ξέρω τι να κάμω... ως πότε θα μπόρω να το αποφεύγω δεν ξέρω...

Η πρώτη εντύπωση ότι τζι αν ένι

Έτυχε σου ποττέ αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια να πάεις στην τουαλέτα στη δουλειά τζαι να είσαι μόνη σου, να μεν έσιει κανέναν άλλον τζείνην την ώρα; Τζαι πάεις στην πρώτη τουαλέτα, λέσιην, πάεις στη δεύτερη, πάλε λέσιην, αλλά θέλεις να κατουρήσεις ρε παιδί μου, επειγόντως μιλούμεν, οπόταν... αναγκαστικά... κάμνεις την καρθκιά σου πέτρα τζαι παεις σε μιαν που τες θκυό τζαι κατουράς όπως όπως.

Τζαι σαν φκαίνεις που το δωμάτιο μπαίνει τζείνην την ώρα μια κοπέλα. Σιερετάς την γιατί εν η καινούργια σου συνάδελφος, που κάθεται ακριβώς απέναντι σου στο γραφείο. Συμπαθητική κοπέλα, ιταλίδα. Σιερετάς την, σιερετά σε. Περνούν 1-2 δευτερόλεπτα, τζαι έρκεται η συνειδητοποίηση... ω τι τρόμος... ότι η συνάδελφος, όπως τζι εσύ, εννά πάει στην πρώτη τουαλέτα, λέσιην, μετά στη δεύτερη, πάλε λέσιην, τζαι μια που εσύ είσαι το μοναδικό άλλο άτομο που εφκήκεν τζείνην την ώρα που τες τουαλέτες εννά υποθέσει λογικά ότι έναν που τα θκυό λέσια έκαμες το εσύ.

Τζαι θέλεις να στραφείς στες τουαλέτες τζαι να πεις... "έννεν εγώ. τζι εγώ έτσι τα ήβρα", αλλά εν ττού λέιτ τζαι ξέρεις το....

Τζαι κάπως έτσι ετζύλησεν η πρώτη μέρα στη δουλειά. Ακόμα δεν εξανακοιταχτήκαμεν με την ιταλίδα...    

United (ε καλά όι τζαι τόσο) Kingdom (περασμένα μεγαλεία) αλλιώς Don't cry for me Erykini

(26/01/17: έθελα να γράψω κάτι για τες πρόσφατες αποφάσεις του δικαστηρίου δαμέ για το Μπρέξιτ, αλλά μετά ήβρα τούτο το άρθρο στα πρόχειρα μου που το έχω γραμμένο που το καλοτζαίρι, μετά διαφοροποιημένο το Νιόβρη, αλλά για κάποιο λόγο έμεινεν στα πρόχειρα. Ε σήμερα εν η μέρα του).

(Έθελα να γράψω κάτι για τον Τράμπαν τούτες τες μέρες, τζαι μετά αθθυμήθηκα ότι είχα γράψει κάτι τότε με το Μπρέξιτ, το οποίο για κάποιο λόγο δεν εδημοσίευσα. Βάλλω το δαμέ, γιατί οι σκέψεις μου εν πάνω κάτω οι ίδιες στα θκυό θέματα. Περιληπτικώς: Κανεί κλάμαν, ολάν, κανεί. Ειδικά οι πόξω που την Αμερική, θα έπρεπεν να εκάμναν πάρτυ που οι Αμερικάνοι έχουν έναν τράμπαν για πρόεδρο, πέρκει τζαι κόψει κανένας πόλεμος πίσω, τζαι γλυτώσει κανένας σύριος ή άλλη μαυριδερή ράτσα.) 

Τα νέα του δημοψηφίσματος εμέναν ήβραν με στη Χαλκιδική, εφτομάδα του μέλιτος, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς ίντερνετ (η σχέση ήταν να πεθάνει, έπαιρνεν κάθε πρωίν βαθιές ανάσες τζαι ελάλεν του εαυτού του "this is good for me, this is a good exercise, this is good, this is good"). Μόνον παραλία, ήλιον τζαι φαίν (δώστου μπουγάτσα).

Εννοείται εψηφίσαμεν πριν να φύουμεν, με ταχυδρομική ψήφο (γιατί έσιει τζαι έτσι πράμαν), αλλά τον πανικό του αποτελέσματος εν τον εβιώσαμεν ευτυχώς. Ώσπου να στραφούμεν επεράσαν οι πρώτες 2-3 μέρες. Φυσικά ο πανικός επαρέμεινε, τζαι κυρίως το κλάμαν τζαι ο θρήνος. Τζείνον το "εν γίνεται, μεν μου το πείτε ότι εν αλήθκεια, εν θα το αντέξω" τζαι το "απαναγία μου εκαταστράφηκεν ο κόσμος τζαι τι θα απογίνουμε σε τούτη τη ζωή".

Εγώ εν το εσυμμερίζουμουν ούτε το συμμερίζουμαι το κλάμαν, παρά το ότι εψήφισα remain γιατί αν έσιει κάτι που μας έμαθεν η ιστορία εν το "τους εγγλέζους μην τους κλαις". Προχτές που εφκήκεν στη δημοσιότητα η έκθεση για το Ιράκ μετά που τόσα χρόνια, εσκέφτουμουν εν τούτον το κράτος που αγωνιούμεν τι θα απογίνει; Ίσως για το ευτύτερο καλό, να πρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο να αποκτήσει τζαι λλία παραπάνω δικά του προβλήματα.

Ο άλλος λόγος που δεν συμμετέχω καθόλου στον πανικό εν το ότι είμαι δημοκράτισσα κατά βάθος (αν τζαι έχω ώρες ώρες δικτατορικόν ύφος) τζαι ούλλη η συζήτηση κάμνει με να νιώθω άβολα. Στη δημοκρατίαν (τάχα μου ότι εν δημοκρατία) ο λαός επήρεν μιαν απόφαση. Αν εν ηλίθια απόφαση, που ένι, ο λαός εννά μάθει που τα λάθη του. Ενοχλούν με οι συζητήσεις του τύπου οι μεγάλοι σε ηλικία εψηφίσαν έξοδο λες τζαι η ψήφος σου πρέπει να έσιει διαφορετική βαρύτητα αναλόγως της ηλικίας σου. Ενοχλούν με αφάνταστα τα πετίσιον στο ίντερνετ για να ακυρωθεί το δημοψήφισμα/να γινεί έναν άλλον, που ανθρώπους που δεν μπορούν να δεχτούν τον απλόν (τζαι μερικές φορές οδυνηρό) κανόνα της πλειοψηφίας. Καταλάβω ήταν κοντά το αποτέλεσμαν, αλλά τζαι πάλε. πλειοψηφία.

Ούτε μου αρέσκει ο τρόπος που παρουσιάζουνται οι ρατσιστικές επιθέσεις μετά το δημοψήφισμαν, λες τζαι εν το δημοψήφισμαν που έκαμεν τους ανθρώπους ρατσιστές τζαι όι το αντίθετον.

Μπορούμεν να συζητήσουμεν πολλά, αν ήταν λάθος να κάμει το δημοψήφισμαν, αν ήταν η σωστή στιγμή, κυρίως τζαι πιο σημαντικό για μένα, το τι γίνεται μετά, αλλά όι το αποτέλεσμαν. Το αποτέλεσμαν εν τζείνον που ένι. Τζι αν ο κόσμος επαρασύρθηκεν που ηλίθιους με ψευδή επιχειρήματα, υπάρχουν πολλά αληθείς λόγοι που εγίνηκεν τούτον τζαι κανένας δεν κάθεται να ασχοληθεί.

Το μέλλον δεν προβλέπεται ιδιαιτέρως καλό. Αλλά όι επειδή εννά φύει το ΗΒ που την Ευρώπη (AN τζαι όποτε φύει), αλλά γιατί λαλεί σου θα μειωθεί ο φόρος των επιχειρήσεων, τζαι άμαν μειωθεί ο φόρος στες επιχειρήσεις εννά αυξηθούν οι φόροι στους υπολοίπους τζαι άλλα τέθκοια καλά που έρκουνται. Γιατί στο τέλος της ημέρας το σημαντικόν εν το πως ζεις τη ζωή σου, ίντα κοινωνίαν φτιάχνεις για τον εαυτό σου τζαι τους συμπολίτες σου όι εαν είσαι μέσα ή πόξω που την Ευρώπη.

ΥΓ (11/11/2016): σήμερα το πρωίν είδα παρόμοια πετίσιον στο Ίντερνετ για ανατροπή του αποτελέσματος στο Αμέρικα. Το πόσον εύκολα πετάσσουνται τα αποτελέσματα εκλογών/δημοψηφισμάτων άμαν εν μας βολεύκουν εν τραγικό. Πρώτα ήταν ο Τσίπρας που έκαμεν το όχι, ναι, πριν λλίες μέρες το δικαστήριον αποφάσισεν δαμέ ότι ασχέτως του δημοψηφίσματος για το Μπρέξιτ, το άρθρο 50 (για την έξοδο) θα πρέπει να περάσει που κοινοβουλευτική ψηφοφορία τζαι τωρά τούτα. Τζαι κάπως έτσι η δημοκρατική ψήφος εγίνηκεν ενοχλητικό κουνουπούδιν, ψεκάστε, τελειώσατε.

ΥΓ (26/01/2017): Η άνεργη διδακτόρισσα που τα χτες παύει να είναι άνεργη διδακτόρισσα, μετά που ένα σερί συνεντεύξεων, στα οποία ήμουν θεά, πάλε, τζαι έναν έκατσεν κοπέλλια. Οπότε κάτι μου λέει ότι εννά έχω υλικό να σας πρήζω σύντομα.

Ο ατομικισμός των ατομικών δικαιωμάτων

(θέλω να σας γράψω ποστάκιον για τα πάμπολλα ίντερβιου που έχω τούτες τες μέρες τζαι τα εργασιακά διλήμματα, σκέψεις, καταθλίψεις, που έρκουνται μαζίν τους, αλλά άτε τούτον εν λλίον πιο επείγον. τα προσωπικά θα έρτουν μετά).

Αφορμή για τούτον το ποστ εν τζείνον το Women's March που έγινε στο Αμέρικα προχτές, που μου έφερε στο νου σκέψεις που έχω κάμει τζαι στο παρελθόν (είπαμεν είμαι άνεργη διδακτόρισσα, έχω χρόνο να σκέφτουμαι πράματα).

Το λοιπόν... πριν λλίον τζαιρόν είδα μιαν ταινία που λέγεται Pride, εν ξέρω αν σας το είπα. Έν ήταν ακριβώς αριστούργημα της έβδομης τέχνης, αλλά ήταν βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία, που μου έκαμεν πολλήν εντύπωση. Ήταν που λέτε η ιστορία μιας ομάδας LGBT ακτιβιστών που το Λάντον τη δεκαετία του 1980, που αποφασίσαν να συμπαρασταθούν στους μεταλλορύχους που εκάμναν τότε απεργίες (κάπου στην Ουαλλία ή κάτι). Εν μια ιστορία βασικά τούτου που λαλούμεν solidarity.

'Εκαμεν μου εντύπωση τότε που το είδα τζαι έκαμεν με τζαι εσκέφτηκα λλίον το πόσον ωραίον ήταν τούτο το solidarity, μεταξύ ανθρώπων που επεράσαν παρόμοια (όπως λαλεί ο πρωταγωνιστής μες την ταινία) τζι ας εν που πολλά διαφορετικούς κόσμους, αλλά τζαι πόσον σπάνιον ένι επίσης. Το πόσον ο ακτιβισμός συχνά οδηγεί σε μη βοηθητικούς διαχωρισμούς. Ενώ εν ένας τρόπος συλλογικής αντίδρασης, έσιει τζαι έναν πολλά ατομικιστικόν κομμάτιν, όταν ουσιαστικά τζείνον για το οποίον παλεύκεις εν τα δικά σου δικαιώματα, αναλόγως με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου (τζαι τα δικαιώματα των υπολοίπων σαν εσένα φυσικά).

Ελάλεν κάποιος σε ένα μπλογκ για το κίνημα black lives matter για παράδειγμα, για το πως τούτον το μόττο το black lives matter εν λλίον λειψόν, ότι λείπει του έναν too. black lives matter too. Τζαι τι γίνεται με τζείνες τες ζωές τες καφετούες; Εννά σου πει ο άλλος, οι καφέ ας κάμουν τες δικές τους διαδηλώσεις. Εμείς είμαστεν μαύροι (αφρο-αμερικάνοι ή τέλοσπάντων ποιος εν ο πολιτικάλλυ κκορρέκτ τρόπος να πεις ένα μαύρο άνθρωπο μαύρο, ας μεν αρκέψω με τον πολίτικαλλυ κορρέκτ κατακερματισμό της γλώσσας), κόφτει μας μόνο για τους μαύρους. Τζαι γιατί ναν black lives matter τζι όχι all lives matter, εν τζαι έσιει τίποτε που θέλουν οι μαύροι που εν διαφορετικό που τζείνο που θέλουν τζαι οι  άσπροι τζαι οι κίτρινοι τζαι οι μπλε, έννε; Κανένας εν θέλει να τον παίζει η αστυνομία χωρίς λόγο.

Έβλεπα λοιπόν τες χιλιάδες των γυναικών που εμαζευτήκαν να κάμουν πορεία προς το Λευκό Οίκο στην Αμερική τζαι εσκέφτουμουν που ήταν τούτες ούλλες οι γυναίκες όταν οι αστυνομικοί επαίζαν μαύρους χωρίς λόγο πριν λλίους μήνες; Γιατί εν έγινε αντίστοιχη πορεία καμιά φορά για το σύστημα υγείας στην Αμερική; Που ήταν τούτες ούλλες οι γεναίτζες όταν ο Μπους εξεκίναν πόλεμο, όταν ο Κλίντον εξεκίναν πόλεμον, όταν ο Ομπάμα εξεκίναν πόλεμο; (α ναι ούλλοι οι πόλεμοι εν σε χώρες μακρινές τζαι εξωτικές, δεν μας επηρεάζει άμεσα).

Ενοχλεί με βέβαια τζαι το ότι εκάμναν πορεία ενάντια στον πρόεδρο που εψηφίσαν οι συμπολίτες τους (όι στες πολιτικές του), αλλά τούτον εν άλλη συζήτηση. Ενοχλεί με κυρίως τούτος ο διαχωρισμός των δικαιωμάτων. Είμαστε γυναίκες τζαι παλεύκουμε για τα δικαιώματα των γυναικών. Εν γίνεται να είμαστεν άνθρωποι τζαι να παλεύκουμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων; Τζαι υποθέτω ενοχλεί με που κινητοποιείται κάποιος άμαν θιχτούν τα δικά του δικαιώματα, γιατί εν τζείνα που έχουν σημασία. Ακόμα παραπάνω ενοχλεί με που τα δικαιώματα έχουν demographics, γιατί κανονικά εν θα έπρεπεν. Έννε;

ΥΓ: εννά μου πεις άτε τζι εσού κάτι εννά έβρεις να κατακρίνεις, κάθεσαι έσσω σου με το πληκτρολόγιο τζαι κρίνεις τζείνους που κάμνουν κάτι. Εν θα έπρεπε καν να μιλάς. Ίσως να έσιεις δίκαιο, αλλά τουλάχιστον εγώ εν το παίζω ακτιβίστρια.

Στην ακαδημία

(χρόνια πολλά τζαι καλή χρονιά τζαι τα λοιπά μπάι δε γούει. Ακολουθεί ποστάκιον που εκαρτέραν να γραφτεί που πριν τα Χριστούγεννα, αλλά ας ένι επλακώσαν δουλειές)

Όχι του Πλάτωνα, του Τόνυ τζαι του παρέα του.

Με λλία λόγια εν θα σας πω για φιλοσοφία, αλλά για τρίσιες.

Έπρεπεν που λέτε να κουρευτώ. Εν επίεννεν άλλον. Τζαι δαμέ στα Λονδίνα ανακάλυψα ότι ο πιο φτηνός τρόπος να κουρευτείς (είμαι ακόμα άνεργη διδακτόρισσα, όπως αντιλαμβάνεστε) εν το να γινείς μοντέλο στην ακαδημία του Τόνυ τζαι του παρέα του. Απλά πρέπει να έσιεις χρόνο (γιατί εν μάθημα τζαι παίρνει παραπάνω) τζαι να είσαι οκ με το να σε κουρέψουν όπως θέλουν.

Τζαι είπα ας το δοκιμάσω. Πόσο χάλια να ένι δηλαδή;

Πάω που λέτε τζαι κάθουμαι στη μεσαία καρέκλα, δεξιά τζι αριστερά μου θκυό άλλες κοπέλλες που επίαν επίσης να κουρευτούν. Τρια μοντέλα, τρεις εκπαιδευόμενοι κομμωτές/κομμώτριες τζαι μια κοπέλα που έκαμνεν την εκπαίδευση (μια καλαμαρού με φοσφοριζέ ροζ μαλλίν που εν η αλήθκεια εδημιουργούσεν μου μιαν ανησυχία). Τζαι οι τρεις εκπαιδευόμενοι ήταν που την Κορέα (μεν με ρωτάτε γιατί), που μας είπαν ήρταν την προηγούμενη τζαι είχαν τζετ λαγκ τζαι εν ετζοιμηθήκαν τίποτε, τζαι εν η αλήθκεια εφαίνουνταν λες τζαι ήταν να δώκουν ο ένας πάνω στον άλλο.

Οπόταν αντιλαμβάνεστε η ανησυχία εμεγάλωσεν. Εδιαπραγματεύτηκα με την καλαμαρού εκπαιδεύτρια για το πόσο κοντά ήταν να κόψουν τα μαλλιά μου (ευτυχώς εγλύτωσα την ξιουρισμένην κκελλέ, πράγμα που δε μπορώ να πω για την κοπέλα στα αριστερά μου) τζαι ένιωσα λλίον πιο καλά, ότι ρε παιδί μου εν οκ, όλα υπό έλεγχο. Όσον επέρναν η ώρα όμως τόσον εσυνειδητοποιούσα ότι που τους τρεις κορεάτες εκπαιδευόμενους εμέναν έτυχεν μου η σιηρόττερη μαθήτρια της τάξης. Έβλεπα την που τον καθρέφτη σαν της εξήγαν η καλαμαρού εκπαιδεύτρια τι να κάμει τζαι είσιεν τζείνον το βλέμμαν το όφκερον, του βοδιού που λέμεν, τζείνον το βλέμμαν το "εν καταλάβω λέξην τι λαλείς". Εκούναν την κκελλέν της τζαι ελάλεν "οκ οκ, εκατάλαβα", αλλά τα μμάθκια της ελαλούσαν ότι δεν εκατάλαβεν τίποτε.

Τζαι εξεκίνησεν. Τζαι τζιαμέ που οι άλλοι θκυό εξεκινήσαν να κουρεύκουν με αυτοπεποίθησην εμέναν η δική μου εξεκίνησεν με αργές τζαι φοητσιασμένες κινήσεις, με ένα ανήσυχο ύφος που εφώναζεν σχεδόν "δεν ξέρω τι κάμνω, δεν ξέρω τι κάμνω". Προσεκτικά, προσεκτικά έκοφκεν 5 τρίσιες (κυριολεκτικά), τζαι εσταμάταν, εσκέφτετουν, εξανάκοφκεν αλλό 5. Μετά εσύγκρινεν τες τρίσιες να δει αν τες έκοφκεν ίσια, κάθε 2 λεπτά μιλούμεν. Ας πούμεν που ούλλους τους εκπαιδευόμενους εμέναν έτυχεν μου η αχάπαρη!! Τρεις ώρες επήρεν η κουβέντα, τρεις ώρες αγωνίας. Ναι, ναι, τρεις ώρες για ένα κούρεμα. Η καλαμαρού εκπαιδεύτρια εν τω μεταξύ νιώθωντας το άγχος μου επέρναν κάθε τρεις τζαι λλίον τζαι επροσπαθούσεν να με καθησυχάσει λέγοντας "τέλειο το μαλλί, τεεεέλειο το μαλλί" τζαι έβαλλεν στο λάπτοπ της μουσική, το Γκανμαν στάιλ τζαι άλλα σουξέ της κορεάτικης ποπ, για να ενθαρρύνει τους εκπαιδευόμενους, δε ξέρω, δεν εκατάλαβα.

Τρεις ώρες κούρεμα, με μουσικό υπόβαθρο το Γκανμαν στάιλ. Σουρεαλισμός.

Στην έξοδο η καλαμαρού εκπαιδεύτρια είπεν μου αν θέλω να στραφώ τζαι για βάψιμον.
Είπα "εννά το σκεφτώ" πόξω μου τζαι "πέρκει να σοβαρομιλάς!!!" που μέσα μου τζαι έφυα.

Την επόμενη φορά νομίζω εννά πάω στο κομμωτήριο τζαι κανεί.

ΥΓ: αστεία αστεία, το μαλλίν εφκήκεν μια χαρά στο τέλος.