Μια μέρα στο Λογιστήριο αλλιώς Ψάξε ψάξε δε θα το βρεις

(τιμής ένεκεν δημοσιεύκω τζαι το παλιόν ποστ που είχα γράψει για το λογιστήριο του ΠανΚυ τον Οκτώβρη του 2009, έτσι γιατί έσιει χάζι. Εννοείται από το 2009 στο 2019 το ΠανΚυ εγίνην ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, ερευνητικό και εκπαιδευτικό κέντρο τζαι έτσι κουβέντες δεν παίζουν πλέον)

Θυμάστε τούτον το παιδικόν τραούδιν; Με τούτα τζαι με τζείνα εγώ εξαναθυμήθηκα το. Ας εν καλά η γραφειοκρατία του funky Panky (τουτέστιν Πανεπιστήμιο Κύπρου).

Για να καταλάβετε πρέπει να πιάσω το πράμαν που την αρκήν.

Εγώ, είπαμεν είμαι, ήμουν δηλαδή, τωρά πάει ετέλειωσεν (πάι πάι που λαλούμεν), φοιτήτρια στο ΠανΚυ, μεταπτυχιακή. Τζαι η Μ. το ίδιον. Κολλητή τζαι συνοδοιπόρισσα. Τζαι εκάμαμεν αίτησην στο τμήμα μας για προπληρωμήν για έναν ταξίδιν. Τον Ιούλην η προ-πληρωμή, τον Ιούλην το ταξίδιν. Ως δαμέ καλά.

Το πρόβλημαν έγκειται βασικά σε καθαρά εννοιολογικό επίπεδο. Τι θέλω να πω; Εγώ στο μυαλό μου την έννοια προπληρωμή την έχω με ένα δεδομένο τρόπο, το Πανεπιστήμιο με έναν άλλο. Η διαφορά είναι στο πρόθεμα προ-, φίλες και φίλοι, γιατί εγώ στο προπληρωμή καταλάβω κάποιος να πληρωθεί πριν γινεί κάτι. Αν ήταν να πληρωθεί μετά θα λεγόταν μεταπληρωμή. Έννεν;

Δεν βαριέσαι. Για το Πανεπιστήμιον μας όλες οι πληρωμές είναι μεταπληρωμές, πολυμεταπληρωμές κατακρίβειαν, γιατί γίνονται πολύ πολύ μετά.

Αφού επεράσαν ένας, δύο, τρεις μήνες από την προπληρωμή, την υποτιθέμενη δηλαδή, τζείνην που εγίνηκεν πολυμεταπληρωμή, είπαμεν με τη Μ. να πάμεν ολάν να γυρέψουμεν τα ριάλλια μας. Πάμεν στο Λογιστήριον, μπαίνουμεν στο γραφείον του υπεύθυνου, πας το φαίν τζιόλας, ο άνθρωπος εν επρόλαβεν να φάει το σαντουιτσούδιν του, αλλά πολλά καλός, έβαλεν το σάντουιτσιν στην άκραν ερούφησεν λλίον που το φραπέ του τζαι άκουσεν μας με προσοχήν. "μεν ανησυχείτε λαλεί μας εννά πω της κυρίας Π. να έβρει τες επιταγές σας να τες πιάσετε τωρά". Αλληλούια, εμάχουνταν τα αγγελούθκια μες τα φκιά μου τζαι οι κόρες των αμμαθκιών μου επήραν το διακριτικό σηματάκι του ευρού, όπως τα μικυμάου.

Θορούμεν που λαλείτε την κυρίαν Π. να περνά μιαν φοράν, προς τα δεξιά, τζαι φκαίνουμεν έξω στο διάδρομο, τόσο σίουρον το είχαμεν ότι η κυρία Π. θα μας έκανε περήφανες. Άτε κυρία Π. πιστεύουμε σε σένα. Μπορείς!!!

Πάει η κυρία Π. ως το τέρμα του διαδρόμου, μπαινοφκαίνει σε γραφεία. Ξαναστρέφεται. "'Εναν λεπτόν" λαλεί μας. Πάει αριστερά τούντην φοράν. Ξαναστρέφεται. "'Εναν λεπτόν". Όσα θέλεις, σκέφτουμαι.

Τζαι το έναν λεπτόν, εγινήκαν θκυό, τρία, τέσσερα.

Η κυρία Π. να φακκά ούλλες τες πόρτες με ύφος "Ποιος είδε τα μάτια που αγαπάω" να γυρεύκει τες επιταγές μας. Εγώ τζαι η Μ. στον διάδρομον, να τραουδούμεν "πούντο πούντο το τσιεκκούιν, ψάξε ψάξε, δε θα το βρεις" τζαι να παρατηρούμεν ότι η κυρία Π. κινείται σε πολλά ασυνήθιστους ρυθμούς για το χώρο. Όπως είπεν τζι η Μ. "Έτσι αργά που περπατούν ως που να παν στο τέλος του διαδρόμου, ήρτεν η ώρα να σκολάσουν", τζι όι εν ήταν κατζία επειδή ήμασταν απιέρωτες τζι απάκκιρες, αλλά όντως οι κινήσεις ούλλων ήταν τόοοσο νωχελικές που τζαι τωρά που το θυμούμαι χασμουρκούμαι.

Στο τέλος, η κυρία Π., αφού τα έκοψεν τα χιλιόμετρα της, έφαεν τον τόπον, έψαξεν παντού τζαι που γωνιάς που λαλούμεν, απεφάνθη ότι "εμείς την επιταγήν σας εν την έχουμεν.......άαααρα έφυεν που δαμέ αλλά εν έφτασεν στο Τμήμα σας ακόμα". Τζαι σκέφτεσαι πόσον τζαιρόν εννά της πάρει να πάει που την Πανεπιστημιούπολη στην Καλλιπόλεως τα γέριμα; Τζαι περπατητή να επίεννεν ήταν να έφτανεν. Μούγγα στην στρούγκα η κυρία Π. "εγώ έκαμα ότι εμπόρεσα είπεν". Μάλιστα. Μόνον η κούππα με το νερόν έλειπεν για να νείψει τα σιέρκα της.

Φεύκοντας που το Λογιστήριο πιάνει το μάτι μου στον τοίχο φωτογραφίες με διάφορα ρητά. "Όσο χαμηλά κι αν νομίζεις ότι βρίσκεσαι, πάντα έχεις περιθώριο για να φτάσεις στον πάτο" λαλεί το ένα.

Αμ,... έτσι εξηγούνται όλα.....

Μια μέρα στο λογιστήριο (έναν θεωρητικό σίκουελ)

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

σήμερα το πρωί ήταν η μέρα (που το έξερα θα έρκετουν) που έπρεπεν να πάω στο Λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας (μεν με ρωτάς γιατί έτο εργασιακά ατυχήματα), τζαι σαν ήμουν τζιαμέ εσκέφτουμουν που μέσα μου, έτο θορώ το το ποστ να γράφεται μπροστά στα μμάθκια μου. Θα γράψω ένα σικουελ του παλιού μου του πόστ που είχα γράψει για το Λογιστήριο τότε που επίεννα τακτικά πριν 10 ακριβώς χρόνια.

Τελικά, το σίκουελ είναι θεωρητικό γιατί προφανώς δεν έγραψα ποττέ ποστ για το Λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας. Έγραψα ένα για το Λογιστήριο του ΠανΚυ, αλλά εν στα πρόχειρα μου για 10 χρόνια. 'Αααααρα, άκυρο το σίκουελ.

Τέλοσπάντων, αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια. Να μεν στα πολυλογώ, το μόνο που θυμούμαι που την τελευταία φορά που είχα έτσι συχνή επαφή με το Λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας τότε το 2008-2009, κάπου τζιαμέ, εν ότι κάθε φορά που επίεννα τζιαμέ, κάθε φορά, ασχέτως του τι ώραν επίεννα, οι 4 κοπέλλες του γραφείου είτε ετρώαν είτε επαραγγέλλαν φαί είτε ελαλούσαν τι θα παραγγείλουν ή τι θα μαειρέψουν/τι εμαειρέψαν εψες. Κάθε φορά. Τζαι είσιεν τζαι έναν τύπο, που δε θυμούμαι το όνομαν του, αλλά ο γέρημος εβούραν σαν τον Βέγγο, γιατί ήταν βασικά το μόνον πλάσμαν που εδούλευκεν (όταν ήμουν εγώ τζιαμέ τουλάχιστον) τζαι ήταν εξαιρετικός, έκαμνα τη δουλειά μου πάντα μια χαρά. Το άλλο που θυμούμαι εν ότι το γραφείο με 5 υπαλλήλους είχε 0 υπολογιστές. Αφού θυμούμαι μιαν ημέραν επία τζιαμέ τζαι είσιεν έναν υπολογιστή, αρχαίο μεν φανταστείτε ότι ήταν τζαι η πιο σύγχρονη τεχνολογία τζαι εκάθουνταν 4 πλάσματα που πάνω με δέος να έβρουν ίνταλως δουλεύκει.

Οπόταν αντιλαμβάνεσαι ότι επία σήμερα με πολλά χαμηλές προσδοκίες στο Υπουργείο. Στην υποδοχή είσιεν έναν τύπο που επιαεν τα στοιχεία μου, ποια ειμαι τζαι που πάω, που μου έδωκεν σε παρακαλώ κάρταν επισκέπτη για να μπω στο κτήριο (τζαι είσαι κάπως, ουαο, αλήθκεια;) τζαι είπε μου που να παω. Επία τζαι ήβρα μιαν κοπέλα στο γραφείον της, που είσιεν σημειωτέον υπολογιστή, η οποία έπιασεν τα λεφτούθκια μου, τζι έδωκε μου απόδειξη μέσα σε 5 λεπτά. Συγκλονιστικές στιγμές. Φοβούμενη ότι θα καταλήξω πάλε σε καμιά καττίνα, ερώτησα με δισταγμό εαν μπορώ να έχω κανένα κκόπυ της απόδειξης τζαι η κοπέλα έδειξε μου τη φωτοτυπική στο διάδρομο.
- Να πάω μόνη μου λαλώ της (έκπληκτη) να φκάλω κόπυ;
- Εν ξέρεις να φκάλεις κόπυ, θέλεις βοήθεια;
- Όι, όι, εννά τα καταφέρω.

Αν μη τι άλλο, όσο κι αν εξελιχθεί η δημόσια υπηρεσία, τουλάχιστον τούτον το χαλαρό και ανεπίσημο της διαδικασίας για κκόπυ που είναι και σήμα κατατεθέν του κυπριακού δημόσιου παραμένει. Όι μπράβο.

Back

Εν θα σε κουράσω αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια με τες λεπτομέρειες του πως εβρέθηκα πάλε δαμέ, να σου γράφω ποστάκιον που το ΠανΚυ αντί να εργάζομαι (το ΠανΚυ έπρεπε να εξηγήσω μιας φίλης πριν λλίες μέρες έννεν καινούργιο καφφέ στη Λευκωσία, εν η συντόμευση του Πανεπιστημίου Κύπρου, γιατί κάμνει ρίμα με το φανκυ, φανκυ ΠανΚυ, αλλά ουδεμία σχέση δεν έχει. Το ΠανΚυ με φανκ).

 Έεεεενιγουει (καθαρά κυπριακά), με τούτα τζαι με τζείνα επέστρεψα στην Κύπρο μετά που μια 10ετία στην ξενιθκιά. Για λλίον, για παραπάνω εννά δείξει. Με λλίην προφορά, όι πολλή, αλλά αρκετή για να με ρωτούν διάφοροι αχάπαροι αν είμαι τσιάρλισσα, με ιρλανδό σύζυγο που δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τα πεθερικά του τζαι δεν καταλάβει τι λαλούν στην κυπριακή τηλεόραση (ευτυχώς), με υπάρχοντα που έρκουνται σε κάποια φάση με το βαπόρι που την Αγγλία (εαν έρτουν ποττέ), ε τζαι με πολλήν υπομονή. Εαν εν αρκετή κανένας δεν ξέρει.

(τζαι εντελώς μεταξύ μας τζαι με μια άλφα δόση χαράς, γιατί άμαν το πλάσμα εν λλίο μαζόχα...)

Οπόταν ναι, πίσω στη Λευκωσία. Που τα μετρό τζαι τα τρένα θκιαβαζοντας βιβλία τζαι london evening standard, στο μεταχειρισμένον γιαπωνέζικο αυτοκίνητο να τσακρώ με την παντελή αγνόηση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας που τους μισούς κυπραίους οδηγούς. Που το πανάκριβο διαμέρισμα στο Λονδίνο με μηνιαίο ενοίκιο ίσια με τον τοπικό βασικό μισθό, σε έναν άλλο πανάκριβο διαμέρισμα στη Λευκωσία πάλε με μηνιαιό ενοίκιο ίσια με τον τοπικό βασικό μισθό (εγινήκαμεν Λονδίνο τρομάρα μας). 

Ο Ιρλανδός σύζυγος μετά την πρώτη του εβδομάδα ως κάτοικος και όχι ως επισκέπτης στη νήσο έκαμεν την εξης βαρυσήμαντη ερώτηση: όσα πλάσματα είδα τούτη τη βδομάδα είπαν μου θκυό αντιφατικά πράματα, ότι εν πελλάρα που έκαμα που έρκουμαι Κύπρον, τζαι ότι η ζωή δαμέ μπορεί ναν πολλά πολλά ωραία. Τι διαφοροποιεί το έναν που το άλλο; Πως πάεις που το ένα στο άλλο;

Τζαι δεν είχα απάντηση. Γιατί η αλήθκεια ούτε εγώ ένι ξέρω.

Back to the good old days ή Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος ή Η επιστροφή της ασώτου

ή Στα ίδια μέεεερηηηη θα ξαναβρεθούυυυυυυυυμε....

Τζι ο Θεός βοηθός...

ΥΓ: έδωκα πας σε μιαν πρώην αναγνώστρια εχτές τζαι εθύμισεν μου το μπλόγκ. Τζαι είπα, α είδες τι μου λείπει για να νιώσω ακόμα παραπάνω ότι είμαι πίσω στο 2009; Here it is !
ΥΓ2: η μόνη παραφωνία εν ο ιρλανδός σύζυγος φυσικά που χαλά λλίον το σεττάκι. Τζαι οι ρυτίδες που μου θυμίζουν ότι κατακρίβειαν επεράσαν 10 χρόνια
ΥΓ3: πέτε ότι θέλετε για την κίνηση, αλλά αλήθκεια τζείνον το συναίσθημα του να οδηγάς μόνος σου στο αυτοκίνητο, να μεν βιάζεσαι, να παίζει το ράδιο ττάππο, τζαι να τη βρίσκεις πρωί πρωί.