Τούτην την ταινίαν είδα την επιτέλους μες τες γιορτές τζαι που τότε έθελα να γράψω για τζείνη.
Ναι, ναι, ξέρω ότι έσιει ένα χρόνον που εφκήκεν η ταινία στους σινεμάδες, έννεν ακριβώς πρόσφατη, αλλά κάποιοι που μας εκάμαν κοπελλούθκια τζαι εν εσώνναν να παν σινεμάδες μετά που ώρες με το νεογέννητον, ΟΚ;
Τζαι ναι, ξέρω ότι έσιει ένα μήνα που ήταν οι γιορτές που την είδα, γιατί δεν έγραψα πιο γλήορα. Ε... δεν ξέρω. Υποθέτω, ήμουν απασχολημένη με σιήλλιες άλλες πελλάρες, αλλά σήμερα εν η μέρα. Γιατί έσιει καναθκυό μέρες που τρώουμαι με τα ρούχα μου, εν έχω όρεξη για τίποτε, είμαι απογοητευμένη με τη δουλειά μου, με τον εαυτό μου.... σήμερα εν έσιει δουλειά. Σήμερα το πρωίν, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι το πρόβλημαν μου εν ότι μου λείπει το πάθος στη ζωή. Ο καθένας μας έσιει κάτι με το οποίο παθιάζεται, μπορεί ναν η δουλειά του, η μουσική, η μάππα... δεν ξέρω. Εμέναν τα πάθη μου ανέκαθεν ήταν θκυό, τα βιβλία τζαι οι ταινίες (βάλλω τζαι έναν τρίτον άτε, τη δουλειά, γιατί κάποτε έκαμνα την με πάθος). Έσιει κανέναν ανάμιση γρόνο που με στη δουλειά μου έχω πάθος (τζαι να είσιεν λλίον να αργοσβήνει επέθανεν με την πανδημία τζαι το working from home), με βιβλία θκιεβάζω, με ταινίες πολλοθορώ. Επήρεν μήνες μετά τη γέννα να καταφέρω να δω ταινία που την αρκήν ως το τέλος.... τζι αμαν τες θορώ, εν σε κατάσταση ψιλούπνου στον καναπέ... έννεν το ίδιο.
Το Parasite ήταν διαφορετικό. Επία να τζοιμηθώ τζαι δεν εμπόρια, εξύπνησα την άλλην ημέρα τζαι εσκέφτουμουν το (σαν ετάιζα κρεμούδαν το τέκνο). Εν που τζείνες τες ταινίες που δεν κατηγοριοποιούνται εύκολα. Εν δράμαν, εν κωμωδία, εν θρίλερ; Τζαι εν που τζείνες τες ταινίες που δεν χώννουν το θέμαν τους (γενικώς δεν μου πολλοαρέσκει να εν τόσο μες τα μούτρα σου τζείνον που θέλει να σου πει ο ποιητής, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωσην άρεσε μου). Τζαι για τζείνους που δεν την είδαν ακόμα, το θέμαν εν γνωστόν τζαι χιλιοειπωμένον, η διαφορά ανάμεσα σε πλούσιους τζαι φτωχούς, το πως ζει το άλλο 5% (ή τέλοσπάντων πόσον εν το ποσοστό των πλουσίων), οι παράλληλες ζωές των ανθρώπων που εν στον ίδιο τόπο, αλλά σε θκυό πολλά διαφορετικούς κόσμους. Που τούτη την πλευρά θεματικά μπορεί να θυμίζει λλίον το Ρόμα, αλλά αν το Ρόμα ήταν ένας διακριτικός ψίθυρος, το Parasite εν τσιριλλιά.
Η ταινία, δείχνει μας θκυό οικογένειες στη Σεούλ, μια οικογένεια φτωχών που προσπαθεί να φκάλει λεφτά δουλεύκοντας για μιαν οικογένεια πλουσίων. Το στόρυ μπορεί να μεν λαλεί πολλά σε μια γραμμή, αλλά η ταινία εκουβάλαν καμπόσα θέματα μέσα, τροφή για σκέψη. Άρεσεν μου πολλά η μετάφραση της διαφοράς ανάμεσα στην υψηλή και τη χαμηλή κοινωνία σε φυσική διαφορά ύψους μέσα στην ταινία. Έσιει μια σκηνή που οι φτωχοί βουρούν που το πλούσιο σπίτι, στο υπόγειο που ζουν κάπου στες παρυφές της πόλης (σε ούλλες τες πόλεις οι πλούσιοι ζιουν σε λόφους ψηλά, Beverly Hill, Notting Hill, Penn Hill, ξέρετε) τζαι δείχνει τους να κατεβαίνουν, να κατεβαίνουν, να κατεβαίνουν σκάλες, που ήταν απλά αριστουργηματική (μάστρος ο σκηνοθέτης).
Άρεσε μου, επίσης, το πόσο μοντέρνα ήταν η θεώρηση του θέματος. Έννεν τυχαίο που ο άντρας της πλούσιας οικογένειας δουλεύκει σε κάποιο tech company ή έτσι μου φάνηκε. Τέλοσπάντων εν παραπάνω zuckerberg ή Μπέζος (όχι ο Γιάννης) παρά ξέρω γω αριστοκράτες της Γαλλικής επανάστασης. Τζι έννεν τυχαίο που το πλούσιο σπίτι, δεν είναι παλάτι, με χρυσοπίκιλτα, αλλά μινιμαλιστ σπίτι, μοντέρνας αρχιτεκτονικής, σκανδιναβικό στυλ, κλπ. Τζαι βέβαια οι πλούσιοι εν φαν των αγγλικών. Το επίθετό τους τζαι το πάθος τους για οτιδήποτε εγγλέζικο, αμερικάνικο. Οι πλούσιοι τέλοσπάντων, εν πλούσιοι της εποχής μας. Αλλά τζαι οι φτωχοί εν φτωχοί της εποχής. Η κίνηση του φκαίνω πάνω στην τουαλέτα για να πιάσω σήμα ίντερνετ στο κινητό... μοντέρνες πρώτες ανάγκες. Τζι ας έχουμεν όσα γκάτζετ θέλουμε, κάποια πράματα παραμένουν κοινά υποθέτω στες κοινωνίες ανά τους αιώνες.
Τζαι ναι, μπορεί κάποιοι να το ήβρετε μπανάλ, αλλά τζείνον το κομμάτι με τη μυρωθκιά ήβρα το τόσον αληθινό, ρε παιδί μου έτζισεν κάπου πολλά βαθκιά. Νομίζω ήταν η στιγμή στην ταινία που τα ελούθηκα (εν τζαι θέλω τζαι πολλά γενικώς). Όταν ο πλούσιος λαλεί ότι ρε παιδί μου ο φτωχός σωφέρ του κάτι μυρίζει, κάτι απροσδιόριστο... η μυρωθκιά της φτώχιας... Όσο τζι αν προσπαθείς να χωστείς, η μυρωθκιά προδίδει σε. Τζι αν νομίζετε εν υπερβολικός ο ποιητής, πόσες φορές ακούσετε άτομα να λαλούν ότι οι μετανάστες βρωμούν (ότι πέτε αλήθκεια);
Επίσης, η ταινία είσιεν κάμποσες αναφορές για την Κορέα, που είμαι σίουρη κάποιος που ξέρει λλίον παραπάνω για Κορέα μπορεί να πιάσει περισσότερα που μένα. Αλλά ούτως ή αλλιώς νομίζω τζείνον που θέλει να πει η ταινία έννεν κορεάτικη ιδαιτερότητα, αλλά παγκόσμιον.
Τέλος παρά το γεγονός ότι οι ήρωες μπαίνουν σε δύο κατηγορίες, οι φτωχοί και οι πλούσιοι, η παρουσίαση των χαρακτήρων δεν σε αφήνει να συμπαθήσεις ή να αντιπαθήσεις εύκολα κάποιους, εν έσιει ξεκάθαρα καλούς τζαι κακούς. Που κάποιες πλευρές αντιπαθείς τους ούλλους, τζαι που κάποιες πλευρές συμπαθείς τους ούλλους (σχεδόν). Τζαι τούτον εν επίτευγμα.
Συστήνω ανεπιφύλακτα.
