Διάλογος σε ένα από τα πιο γνωστά καφέ της Λευκωσίας:
Τύπος: Τι να σας φέρουμε;
Ερυκίνη και φίλες: ένα φραπέ, ένα κοκτέιλ και δύο νερά.
Τύπος: καλά μα εσείς μόνο νερό εννά πιείτε;
φίλη Ερυκίνης: Ε...ξέρετε ερκούμασεν που αλλού τζαι εν θέλουμεν κάτι άλλο.
Τύπος: (εν το θυμούμαι ακριβώς, παραφράζω) Ξέρετε υπάρχει μια πολιτική Τάδε, γράφουμεν το τζαι στο μενού (κάτι ψιλά γράμματα κάτω κάτω), επειδή μετά που κάποιαν ώραν το 1/5 των πελατών έρκουνται που αλλού τζαι εν θέλουν να πιουν τίποτε, μόνο νερό.... μπλά μπλά ..... δικαιούμαστε να χρεώνουμεν 3 ευρά το νερό γιατί εν γίνεται διαφορετικά
Ερυκίνη και φίλες:........ (μούγκα στη στρούγκα, επροσπαθούσαμεν να καταλάβουμεν, εν το εφόρεν ο νους που λαλούμεν)
Τύπος: αλλά εντελώς κατ' εξαίρεσην, εσάς εννά σας φέρω τα νερά χωρίς έξτρα χρέωση, για χάρην σας οκ;
ΙΝΤΑ ΠΡΑΜΑΝ;;;; εννά μας κάμει τζαι χάρην μίσηι μου να μας χρεώσει τα νερά κανονικά. Εκατάλαβες; κάμνουν μας τζαι χάρην. Αλλά όι αγάπη μου εμείς είμαστεν οι μαλάκες που καθούμαστεν τζαι ανεχούμαστεν τα. να πίνουμεν φραπέ πάνω που 4 ευρώ τζαι να μας κάμνουν τζαι χάρην που πάνω.
Μια εισήγηση στούς ιδιοκτήτες των καφέ: μετά τις 12 να έχουν κάποιον έξω στην είσοδο τζαι να πιάνουν παραγγελία πριν να μπεις μέσα. τζαι τζείνοι που εννά θέλουν νερό να τρών πόρτα. Ή μπορείς να πιάνεις το νερό σου τζαι να στέκεσαι στην είσοδο να το πιείς τζαι να κάθουνται τζείνοι που πίνουν οτιδήποτε πάνω των 3 ευρώ. Ή να υπάρχει χρέωση για το τραπέζι και την καρέκλα. Ή ακόμα καλλύτερα να φκεί ένας νόμος να μεν σερβίρουν καθόλου νερά στα καφέ. τζείνος που θέλει νερό να πάει στο περίπτερο.
ρε παιδί μου εν ιφκαίνει ο άθρωπος, να παττίσει η επιχείρηση που θέλεις;
στήριξε την οικονομία του τόπου σου, γίνε κι εσύ μαλάκας, μπορείς....
Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008
Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008
Χάππι πέρτει του γιου
Σήμερα εκαθάρισα. Η αλήθκεια εν ότι είμαι εντελώς ανοικοτζύρευτη, αλλά άμαν η σκόνη φτάσει το ένα εκατοστό τζαι τα ρούχα ξεκινούν να πέφτουν που την καρέκλαν, συγκινούμαι λλίον τζαι κάμνω τα που πάνω που πάνω (όσα θωρεί η πεθερά που λαλούμεν).
επίσης, εκτός που παντελή έλλειψη νοικοτζυροσύνης έχω τζαι τζείνον το πράμαν, το εν πετάσσω τίποτε (πολλά άσηιμος συνδυασμός), το οποίο πέρσι έμαθα ότι εν σύμπτωμα ιδεο-ψυχαναγκαστικής διαταραχής, αλλά αγνόησα το.
Τέλος πάντων, ως αποτέλεσμα το δωμάτιό μου εν γεμάτο που ένα σωρό πράματα εντελώς άχρηστα που εν το κάμνει η καρκιά μου να τα πετάξω. Όποτε εννά καθαρίσω ξεκινώ με την ιδέα να πετάξω λλία πράματα. Παίρνει μου περίπου 2 ώρες να συγυρίζω τα πράματα μου τζαι να αποφασίσω τι να πετάξω τζαι στο τέλος εν πετάσσω τίποτε, γιατί το έναν "εν κρίμαν να το πετάξω", το άλλον " εν δώρο" κλπ. Έτσι ούλλα τα πράματα παν πάλε πίσω στη θέσην τους. Αποτέλεσμα; Εξακολουθώ να έχω (ενδεικτικά μόνο, γιατί αν τα έγραφα ούλλα...):
επίσης, εκτός που παντελή έλλειψη νοικοτζυροσύνης έχω τζαι τζείνον το πράμαν, το εν πετάσσω τίποτε (πολλά άσηιμος συνδυασμός), το οποίο πέρσι έμαθα ότι εν σύμπτωμα ιδεο-ψυχαναγκαστικής διαταραχής, αλλά αγνόησα το.
Τέλος πάντων, ως αποτέλεσμα το δωμάτιό μου εν γεμάτο που ένα σωρό πράματα εντελώς άχρηστα που εν το κάμνει η καρκιά μου να τα πετάξω. Όποτε εννά καθαρίσω ξεκινώ με την ιδέα να πετάξω λλία πράματα. Παίρνει μου περίπου 2 ώρες να συγυρίζω τα πράματα μου τζαι να αποφασίσω τι να πετάξω τζαι στο τέλος εν πετάσσω τίποτε, γιατί το έναν "εν κρίμαν να το πετάξω", το άλλον " εν δώρο" κλπ. Έτσι ούλλα τα πράματα παν πάλε πίσω στη θέσην τους. Αποτέλεσμα; Εξακολουθώ να έχω (ενδεικτικά μόνο, γιατί αν τα έγραφα ούλλα...):
- θκυό κακάσηιμα διακοσμητικά που μου εφέραν δώρο η διπλανή μου στην 1η γυμνασίου τζαι μια φίλη μου που το Δημοτικό (!!!). Α τζαι έναν άρωμαν που βρωμοζολά, τζαι εν το εχρησιμοποίησα ποττέ.
- το βιβλιαρούιν της εκδρομής μας στην Ελλάδα στην 2α λυκείου
- την εικόναν του Αγίου Σπυρίδωνα που μου έφερεν μια θκειά μου (οκ είμαι άθεη, αλλά εν θα τη σύρω μες τον κάλαθο)
- το πρόχειρο με τες πελλάρες της 3ης λυκείου (εξηγώ: εγώ τζι η διπλανή μου είχαμεν έναν πρόχειρον πάνω στο θρανίο τζαι εγράφαμεν η μια της άλλης πελλάρες άμαν εβαρκούμασταν στο μάθημα, κατά βάση περιλαμβάνει κουβέντες για γκομενικά και θάψιμο των καθηγητών μας)
- ούλλα τα γράμματα απόρριψης που τα πανεπιστήμια που έκαμα αίτηση για μεταπτυχιακό
- ένα κομμάτιν κούζαν που την Ανάστασην στην Κέρκυρα (αναμνηστικόν, εν πετάσσεται)
- ούλλα τα διαφημιστικά του Ομίλου Φίλων Κινηματογράφου
- το Σχέδιον Ανάν
- Φοιτητικές που το πρώτον μου έτος στο πανεπιστήμιον (πριν κάτι αιώνες) τζαι Υστερόγραφα
- έναν cd με βυζαντινή μουσική που δεν άκουσα ποττέ τζι ούτε πρόκειται
- ούλλες τες κάρτες γενεθλίων που έπιασα ποττέ
- το παντελονάκι της γυμναστικής το μαύρο που το σχολείον (όι κάτσε τούτον επέταξα το τον προηγούμενο μήνα τζαι είμαι πολλά περήφανη)
- τες κάρτες του μετρό που ούλλες τες χώρες που επήα
- τζαι άλλα πολλά τέλος πάντων
Γιατί τα κρατώ; όπως είπεν τζι ο Elijah Wood σε μιαν ταινίαν ("όλα είναι πεφωτισμένα"- "everything is illuminated"), φοούμαι να μεν ξεχάσω. τους ανθρώπους που επεράσαν που τη ζωή μου, το τι έζησα, το τι είμαι. Να μεν ξεχάσω τζαι να μεν ξεχαστώ.
Κάθε φοράν που τελειώνω τούτην τη διαδικασία, του να δω τα πράματα μου για να διαλέξω τι να πετάξω συνειδητοποιώ πως επέρασα ωραία, έκαμα μιαν αναδρομήν στη ζωή μου που σήμερα κλείνει αισίως 24 χρόνια συνεχούς παρουσίας και προσφοράς.
Απλά σε κάποια φάσην εννα πρέπει να κάμω τόπον ανάμεσα στα παλιά για να βάλω τα καινούργια άχρηστα πράματα. Τέλος πάντων. Χρόνια μου Πολλά!
PS: Σήμερα έσηει γενέθλια τζαι το google. Δηλαδή, σήμερα ήβρεν; είναι μια διεθνής συνωμοσία για να επισκιάζεται η δική μου ύπαρξη, αλλά ρε γκούγκλε εν θα σου περάσει...
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
Λάλε μου να σου λαλώ
Βασικά συνήθως λαλώ πολλές τσιόφτες. Μια φίλη μου λαλεί ότι το μεγαλύτερο μου ταλέντο εν το να ''χτίζω'' πάνω στες τσιόφτες των άλλων (αν ήταν ολυμπιακόν άθλημα ασυζητητί το χρυσόν εννά ήταν δικό μου). Μέσα μέσα, όμως, όι να το παινευτώ δηλαδή, σύρνω κάτι πετυχημένα... μεν το συζητάς.
Πριν λλίες μέρες που λαλείτε είπα μεγάλην κουβένταν (ύστερα το κατάλαβα ότι ήταν μεγάλη). είπα μιας φίλης μου πως όποια τζαι να' σαι, όπως τζαι να' σαι (κάνε μου απόψε συντροφιάαααα) πάντα εννά υπάρχει κάποια άλλη που εννάν πιο όμορφη που σέναν.
Τζαι πιο όμορφη, τζαι πιο ψηλή, τζαι με πιο λλίην κυτταρίτιδαν, τζαι με πιο ωραία μαλλιά, πόθκια, ρούχα και τα λοιπά, και τα λοιπά... Γι' αυτόν, για μέναν εν εντελώς άσκοπον να σκέφτεσαι πράματα τύπου "είμαι όμορφη;'' τζαι να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλες. Μόνον κατάθλιψην μπορείς να πάθεις (εκτός αν είσαι η Τζολί ή ξέρω γω).
απλά πρέπει να το πάρεις απόφασην. ναι, φυσικά τζαι έσιει πιο όμορφες που μέναν ή πιο ενδιαφέρουσες ή πιο σχετικές με την πολιτική ή πιο... οτιδήποτε. εν τζαι μπορείς να κάμεις τίποτε για τούτον.
λογική απορία: ε, καλά γιατί κάποιος να γυρίσει να δει εμέναν τζι όι την άλλην την πιο όμορφην; ε.... τούτον ακόμα εν το εξεκαθάρισα. υποθέτω γιατί τζαι τζείνος έννεν ο brad ( ο pitt ρε), ή εν ανώμαλος (για την περίπτωση μου συνήθως τούτον εν το πρώτον πράμαν που σκέφτουμαι) ή τέλος πάντων επειδή γουστάρει κάτι μη τυπικό. ξέρω γω;
Συμπέρασμα: Ούτε να χαλιέσαι, ούτε να τρώεις τες ώρες σου να αλλάξεις τούτον που είσαι (με σοβατίσματα, πλαστικές, κομμωτήρια, νυχούδες κοκ). απλά καρτεράς να βρεθεί κάποιος αρκετά ανώμαλος, όι τόσον όμορφος τζαι αρκετά παράξενος να σου την πέσει ... ή να του την πέσεις εσύ (ειδικά αν εν κυπραίος).
εν τζαι πολλά δύσκολο να έβρεις, απλά πρέπει να δεις γυρόν σου. εμείς οι άσιημοι είμαστεν πιο πολλοί (μεταφράζω στα κυπριακά μια ισπανική φράση που λαλεί μια φίλη μου, που εν την αθθυμούμαι στα ισπανικά). Τζαι άμαν θέλουμεν κάμνουμεν τζαι επανάστασην ενάντια στο κατεστημένον της ομορφιάς, του στυλ, της εικόνας και της επιφανειακής τελειότητας... τζαι να απαιτήσουμε η Τζολί, ο άντρας της τζαι οι λοιποί παρόμοιοι να παν σε έναν άλλον πλανήτη να ζήσουν τζαι να μας αφήκουν στην ησυχίαν μας.
εν τέλει, τζαι η μια μεγάλη κουβέντα που είπα εκατέληξε σε τσιόφτες. Τς, τς
Πριν λλίες μέρες που λαλείτε είπα μεγάλην κουβένταν (ύστερα το κατάλαβα ότι ήταν μεγάλη). είπα μιας φίλης μου πως όποια τζαι να' σαι, όπως τζαι να' σαι (κάνε μου απόψε συντροφιάαααα) πάντα εννά υπάρχει κάποια άλλη που εννάν πιο όμορφη που σέναν.
Τζαι πιο όμορφη, τζαι πιο ψηλή, τζαι με πιο λλίην κυτταρίτιδαν, τζαι με πιο ωραία μαλλιά, πόθκια, ρούχα και τα λοιπά, και τα λοιπά... Γι' αυτόν, για μέναν εν εντελώς άσκοπον να σκέφτεσαι πράματα τύπου "είμαι όμορφη;'' τζαι να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλες. Μόνον κατάθλιψην μπορείς να πάθεις (εκτός αν είσαι η Τζολί ή ξέρω γω).
απλά πρέπει να το πάρεις απόφασην. ναι, φυσικά τζαι έσιει πιο όμορφες που μέναν ή πιο ενδιαφέρουσες ή πιο σχετικές με την πολιτική ή πιο... οτιδήποτε. εν τζαι μπορείς να κάμεις τίποτε για τούτον.
λογική απορία: ε, καλά γιατί κάποιος να γυρίσει να δει εμέναν τζι όι την άλλην την πιο όμορφην; ε.... τούτον ακόμα εν το εξεκαθάρισα. υποθέτω γιατί τζαι τζείνος έννεν ο brad ( ο pitt ρε), ή εν ανώμαλος (για την περίπτωση μου συνήθως τούτον εν το πρώτον πράμαν που σκέφτουμαι) ή τέλος πάντων επειδή γουστάρει κάτι μη τυπικό. ξέρω γω;
Συμπέρασμα: Ούτε να χαλιέσαι, ούτε να τρώεις τες ώρες σου να αλλάξεις τούτον που είσαι (με σοβατίσματα, πλαστικές, κομμωτήρια, νυχούδες κοκ). απλά καρτεράς να βρεθεί κάποιος αρκετά ανώμαλος, όι τόσον όμορφος τζαι αρκετά παράξενος να σου την πέσει ... ή να του την πέσεις εσύ (ειδικά αν εν κυπραίος).
εν τζαι πολλά δύσκολο να έβρεις, απλά πρέπει να δεις γυρόν σου. εμείς οι άσιημοι είμαστεν πιο πολλοί (μεταφράζω στα κυπριακά μια ισπανική φράση που λαλεί μια φίλη μου, που εν την αθθυμούμαι στα ισπανικά). Τζαι άμαν θέλουμεν κάμνουμεν τζαι επανάστασην ενάντια στο κατεστημένον της ομορφιάς, του στυλ, της εικόνας και της επιφανειακής τελειότητας... τζαι να απαιτήσουμε η Τζολί, ο άντρας της τζαι οι λοιποί παρόμοιοι να παν σε έναν άλλον πλανήτη να ζήσουν τζαι να μας αφήκουν στην ησυχίαν μας.
εν τέλει, τζαι η μια μεγάλη κουβέντα που είπα εκατέληξε σε τσιόφτες. Τς, τς
Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008
Εσού τι γλώσσαν μιλάς / Εσύ τι γλώσσα μιλάς;
Έναν που τα πράματα που με ενθουσιάσαν μόλις ανακάλυψα τα blog (τα κυπριακά blog) ήταν που εθκιάβαζα κυπριακά, που εθόρουν γραμμένα τα κυπριακά. Aσυνήθιστη εμπειρία. Εν πολλά περίεργον πράμαν τούτο. Άμαν γράφω, φκαίνει μου πολλά πιο εύκολα να γράψω ελληνικά αντί κυπριακά, αλλά σκέφτουμαι τζαι μιλώ κυπριακά... άμαν προσπαθώ να μιλήσω ελληνικά (καλαμαρίστικα δηλαδή, γιατί τζαι τα κυπριακά ελληνικά ένουν) νιώθω λλίον ανάπηρη, ψάχνω τες λέξεις, ζορίζουμαι να συντάξω προτάσεις, τέθκοια. νομίζω πως εν φυσιολογικόν όμως, γιατί εφκήκα που έναν εκπαιδευτικό σύστημαν που τούτον μου έμαθε, να θκιαβάζω τζαι να γράφω ελληνικά, τζαι όι τζείνον που μιλώ καθημερινά.
τέλος πάντων το θέμαν του πόουστ έννεν τούτον το παράδοξον, ούτε το γιατί να μαθαίνουμεν ελληνικά στο σχολείο (εμέναν προσωπικά αρέσκουν μου). το θέμα του πόουστ έννεν ούτε το αν μας αρέσκουν τα καλαμαρίστικα, αλλά το αν μας αρέσκουν τα κυπριακά.
τι εννοώ; πριν λλίον τζαιρό εγνώρισα έναν ερασμικό φοιτητήν στο πανεπιστήμιο, τζαι η πρώτη ερώτηση που μου έκαμεν ήταν αν μου αρέσκουν τα κυπριακά. Εχασκιάστηκα (άκρως πετυχημένη τζαι περιγραφική κυπριακή λέξη). το πρώτον πράμαν που εσκέφτηκα ήταν: τι σόιν ερώτηση εν τούτη;
λαλώ του: εν η γλώσσα μου, φυσικά τζαι αρέσκουν μου, γίνεται να μεν μαρέσκουν; τζαι είπεν μου ο άνθρωπος ότι εγνώρισεν άλλους κυπραίους που εν τους αρέσκουν τα κυπριακά.
τζαι κάπου δαμέ αναρωθκιούμαι: πως μπορεί κάποιου να μεν του αρέσκει η γλώσσα που μιλά; πως εκαταντήσαμεν έτσι; να ντρεπούμαστεν για το πως μιλούμεν; γιατί πιστεύκω τούτον ένι. εδιαμορφώθηκε με κάποιον τρόπον η εντύπωση πως τα κυπριακά εν παρακαθκιανά, χωρκάτικα, μη σοβαρά / μη επίσημα, ή τέλος πάντων εν ξέρω ακριβώς τι. έχουμεν τόσον κόμπλεξ με τη γλώσσα μας (τζαι με πολλά άλλα δηλαδή), που προσπαθούμεν να την αρνηθούμεν σαν τζαι εννα σταματήσουμεν να είμαστεν κυπραίοι, άμαν καλαμαρίζουμεν.
Σπάζουν τα νεύρα μου, άμαν ακούω ηθοποιούς σε κυπριακές σειρές να καλαμαρίζουν (σαν να τζαι το "Αγαπώ σε" έσηει λλιότερη σημασίαν που το "Σ' αγαπώ"). Σπάζουν τα νεύρα μου ακόμα παραπάνω άμαν στες κυπριακές σειρές χρησιμοποιούν τα κυπριακά με τρόπον περιπαιχτικόν, τζαι νευριάζω άμαν ακούω κυπραίους να καλαμαρίζουν ξέρω γω στο πανεπιστήμιο, στο καφέ, γιατί θέλουν να το παίξουν κάπως. τζαι πιο πολλά που ούλλα νευριάζω με τον εαυτόν μου άμαν μπαίνω τζαι εγώ στη διαδικασία πχ. άμαν πρέπει να κάμω μιαν παρουσίασην, μιαν ομιλίαν (συνήθως ξεκινώ ελληνικά, εν τα καταφέρνω, τζαι καταλήγω σε σοφτ κυπριακά).
εν λαλώ να μεν μαθαίνουμεν ελληνικά (ειδικά τα αρχαία εν τόσον κοντά σε τούτον που μιλούμεν), ούτε το να μεν μιλούμεν ελληνικά ποττέ, κυρίως άμαν ο συνομιλητής εν καταλάβει κυπριακά (πχ. καλαμαράες), αλλά να απενοχοποιήσουμεν τη διάλεκτον που μιλούμεν. Εννεν αντροπή να γράψει κάποιος έναν τραούδιν στα κυπριακά, ή να μιλήσει ένας υπουργός κυπριακά, ή να σηκώσεις το σηέριν σου στο μάθημαν να πεις απάντησην στα κυπριακά, ή να πεις πως νιώθεις στα κυπριακά.
τέλος πάντων το θέμαν του πόουστ έννεν τούτον το παράδοξον, ούτε το γιατί να μαθαίνουμεν ελληνικά στο σχολείο (εμέναν προσωπικά αρέσκουν μου). το θέμα του πόουστ έννεν ούτε το αν μας αρέσκουν τα καλαμαρίστικα, αλλά το αν μας αρέσκουν τα κυπριακά.
τι εννοώ; πριν λλίον τζαιρό εγνώρισα έναν ερασμικό φοιτητήν στο πανεπιστήμιο, τζαι η πρώτη ερώτηση που μου έκαμεν ήταν αν μου αρέσκουν τα κυπριακά. Εχασκιάστηκα (άκρως πετυχημένη τζαι περιγραφική κυπριακή λέξη). το πρώτον πράμαν που εσκέφτηκα ήταν: τι σόιν ερώτηση εν τούτη;
λαλώ του: εν η γλώσσα μου, φυσικά τζαι αρέσκουν μου, γίνεται να μεν μαρέσκουν; τζαι είπεν μου ο άνθρωπος ότι εγνώρισεν άλλους κυπραίους που εν τους αρέσκουν τα κυπριακά.
τζαι κάπου δαμέ αναρωθκιούμαι: πως μπορεί κάποιου να μεν του αρέσκει η γλώσσα που μιλά; πως εκαταντήσαμεν έτσι; να ντρεπούμαστεν για το πως μιλούμεν; γιατί πιστεύκω τούτον ένι. εδιαμορφώθηκε με κάποιον τρόπον η εντύπωση πως τα κυπριακά εν παρακαθκιανά, χωρκάτικα, μη σοβαρά / μη επίσημα, ή τέλος πάντων εν ξέρω ακριβώς τι. έχουμεν τόσον κόμπλεξ με τη γλώσσα μας (τζαι με πολλά άλλα δηλαδή), που προσπαθούμεν να την αρνηθούμεν σαν τζαι εννα σταματήσουμεν να είμαστεν κυπραίοι, άμαν καλαμαρίζουμεν.
Σπάζουν τα νεύρα μου, άμαν ακούω ηθοποιούς σε κυπριακές σειρές να καλαμαρίζουν (σαν να τζαι το "Αγαπώ σε" έσηει λλιότερη σημασίαν που το "Σ' αγαπώ"). Σπάζουν τα νεύρα μου ακόμα παραπάνω άμαν στες κυπριακές σειρές χρησιμοποιούν τα κυπριακά με τρόπον περιπαιχτικόν, τζαι νευριάζω άμαν ακούω κυπραίους να καλαμαρίζουν ξέρω γω στο πανεπιστήμιο, στο καφέ, γιατί θέλουν να το παίξουν κάπως. τζαι πιο πολλά που ούλλα νευριάζω με τον εαυτόν μου άμαν μπαίνω τζαι εγώ στη διαδικασία πχ. άμαν πρέπει να κάμω μιαν παρουσίασην, μιαν ομιλίαν (συνήθως ξεκινώ ελληνικά, εν τα καταφέρνω, τζαι καταλήγω σε σοφτ κυπριακά).
εν λαλώ να μεν μαθαίνουμεν ελληνικά (ειδικά τα αρχαία εν τόσον κοντά σε τούτον που μιλούμεν), ούτε το να μεν μιλούμεν ελληνικά ποττέ, κυρίως άμαν ο συνομιλητής εν καταλάβει κυπριακά (πχ. καλαμαράες), αλλά να απενοχοποιήσουμεν τη διάλεκτον που μιλούμεν. Εννεν αντροπή να γράψει κάποιος έναν τραούδιν στα κυπριακά, ή να μιλήσει ένας υπουργός κυπριακά, ή να σηκώσεις το σηέριν σου στο μάθημαν να πεις απάντησην στα κυπριακά, ή να πεις πως νιώθεις στα κυπριακά.
τζαι, τέλος πάντων, το "Αγαπώ σε" εν πιο αληθινόν που το "Σ'αγαπώ" (εκτός αν είσαι καλαμαράς, οπόταν οκ).
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008
Γκράφιτι
Η φωτογραφία του τίτλου (δεν μπορούσα να τη μικράνω, είμαι άλλωστε αφόρητα άσχετη με αυτά) είναι από ένα δρόμο στο Buenos Aires, την πιο ζωγραφισμένη πόλη που είδα ποτέ μου.
Η Ερυκίνη όπως καταλαβαίνετε ταξίδεψε μέχρι την Αρζεντίνα, που είναι χώρα μαγική (τζαι ονειρεμένη μεν σας πω) τζαι ερωτεύτηκε, όι μόνον τους (ομολογουμένως) πανέμορφους Αργεντίνους, αλλά κάθε γωνιά της πόλης, τζαι κάθε τοίχον γεμάτον χρώματα, τζαι φαντασία. Που τες πιο μεγάλες λεωφόρους, ως τες πιο παλιές, τζαι φτωχές γειτονιές (σαν τούτην που την οποίαν εν η καρδιά πιο πάνω) εννά έβρεις τέχνην. Ακόμα τζαι σε καταστήματα, έτυχεν να μπούμεν για έναν ζευκάριν παπούτσια τζαι εχάσκαμεν τον τοίχον.... κάτι έχουν τούτοι οι άνθρωποι, οι Λατίνοι τζαι κάθε τι ακόμα τζαι τη διαμαρτυρία στολίζουν την με χρώμα, πολύ χρώμα.
Μεν με παρεξηγείτε απλά λείπει μου....
(θερμές ευχαριστίες στη φίλη, συνάδελφο, συνοδοιπόρο και συνταξιδιώτη Μ. για την ευγενή προσφορά της φωτογραφίας)
Η Ερυκίνη όπως καταλαβαίνετε ταξίδεψε μέχρι την Αρζεντίνα, που είναι χώρα μαγική (τζαι ονειρεμένη μεν σας πω) τζαι ερωτεύτηκε, όι μόνον τους (ομολογουμένως) πανέμορφους Αργεντίνους, αλλά κάθε γωνιά της πόλης, τζαι κάθε τοίχον γεμάτον χρώματα, τζαι φαντασία. Που τες πιο μεγάλες λεωφόρους, ως τες πιο παλιές, τζαι φτωχές γειτονιές (σαν τούτην που την οποίαν εν η καρδιά πιο πάνω) εννά έβρεις τέχνην. Ακόμα τζαι σε καταστήματα, έτυχεν να μπούμεν για έναν ζευκάριν παπούτσια τζαι εχάσκαμεν τον τοίχον.... κάτι έχουν τούτοι οι άνθρωποι, οι Λατίνοι τζαι κάθε τι ακόμα τζαι τη διαμαρτυρία στολίζουν την με χρώμα, πολύ χρώμα.
Μεν με παρεξηγείτε απλά λείπει μου....
(θερμές ευχαριστίες στη φίλη, συνάδελφο, συνοδοιπόρο και συνταξιδιώτη Μ. για την ευγενή προσφορά της φωτογραφίας)
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008
Επαναπροσέγγιση...
Σήμερα εθκιάβασα στην εφημερίδα ότι εγίνην ολόκληρος χαμός επειδή κάποιοι μαθητές επίαν να παίξουν μάππαν (ή κάτι τέθκιον τελοσπάντων) στα κατεχόμενα τζαι εξεκινήσαν τα ποιος έδωκεν έτσι άδειαν τζαι ξέρω γω. Την ίδιαν ώραν που στην "άλλην μερκάν", κάποιοι άλλοι νέοι πασιν δικαστήριον επειδή εγράψαν γκράφιτι που ελάλεν ότι ο τουρκικός στρατός εν στρατός κατοχής τζαι να σηκωστούν να φύουσιν.
Αν ήμουν εγιώ στη θέσην των Ε/Κ που μάχουνται τουντες πελλάρες, εννά ανησυχούσα παραπάνω που τα κοπελλούθκια στην "ποδά μερκάν" συγκινούνται να γράψουν στους τοίχους μόνον για το ΑΠΟΕΛ τζαι την ΟΜΟΝΟΙΑ, όι επειδή επίαν στα κατεχόμενα (ου παναγία μου πέρκει να μιλήσαν τζαι κανενού τουρκοκύπριου, κύριε ελέησον!!!).
Γιατί για την επαναπροσέγγιση εν χρειάζεται μόνο να αλλάξουμεν βιβλία (που τζαι τζείνον χρήσιμον ένι), αλλά τζαι μυαλά. Τζαι όι μόνον των κοπελλουθκιών, αλλά τζαι τα δικά μας μερικοί μερικοί.
PS: (εντελώς άσχετο, μιας τζαι μιλούμεν για τα σχολεία) πρέπει να είμαστεν η μόνη χώρα, στην οποία χρειάζεται να κάμει διαφήμισην στο ράδιο το σχολικό λεωφορείο.... Yo yo παω στο σχολείο, yo yo με το λεωφορείο.... ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν ρε...
Αν ήμουν εγιώ στη θέσην των Ε/Κ που μάχουνται τουντες πελλάρες, εννά ανησυχούσα παραπάνω που τα κοπελλούθκια στην "ποδά μερκάν" συγκινούνται να γράψουν στους τοίχους μόνον για το ΑΠΟΕΛ τζαι την ΟΜΟΝΟΙΑ, όι επειδή επίαν στα κατεχόμενα (ου παναγία μου πέρκει να μιλήσαν τζαι κανενού τουρκοκύπριου, κύριε ελέησον!!!).
Γιατί για την επαναπροσέγγιση εν χρειάζεται μόνο να αλλάξουμεν βιβλία (που τζαι τζείνον χρήσιμον ένι), αλλά τζαι μυαλά. Τζαι όι μόνον των κοπελλουθκιών, αλλά τζαι τα δικά μας μερικοί μερικοί.
PS: (εντελώς άσχετο, μιας τζαι μιλούμεν για τα σχολεία) πρέπει να είμαστεν η μόνη χώρα, στην οποία χρειάζεται να κάμει διαφήμισην στο ράδιο το σχολικό λεωφορείο.... Yo yo παω στο σχολείο, yo yo με το λεωφορείο.... ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν ρε...
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
Κύπρος, ένα ταξίδι ή...;
Ε, λοιπόν, όσο τζαι αν θορώ τζαι βιώνω καθημερινά κάποιες καταστάσεις σε τούτον τον τόπο, εν η αλήθκεια πως κάθε φοράν που ακούω ξένους (μη κύπριους) να παραπονιούνται για τα ίδια πράματα που παραπονιούμαι τζι εγώ, πάντα νιώθω πιο άσhιμα, σαν να μεν τα ξέρω ήδη. Δηλαδή, φαντάστου να είσαι ξένος (τζι όι απαραίτητα ξένος εργάτης, που τραβούν τα πλάσματα ΤΟΝ εξευτελισμό τζαι ΤΗΝ εκμετάλλευση) αλλά να είσαι τουρίστας ή φοιτητής erasmus ή "καλαμαράς" τζαι ζεις για λλίον ή πολλύν στην Λευκωσία (είμαι Λευκωσιατού είπαμεν). Πρέπει να εν πολλά ισχυρόν πολιτισμικό σοκ. ούτε μετρό, ούτε τραμ, ούτε λεωφορεία, ούτε πεζοδρόμια, ούτε χώρος για ποδήλατα μες τους δρόμους. τζαι εν κανεί που ρισκάρεις τη ζωή σου για να κυκλοφορήσεις (αφού στην Κύπρο το ποδήλατο μπαίνει στην ίδια κατηγορία με το μπάντζι τζάμπινγκ), θορούν σε ούλλοι σαν εξωγήινο, σαν έναν περίεργο, σνομπάρουν σε...
τζαι θορείς τους κάτοικους τούτης της περίεργης χώρας να φορούν ούλλοι τα ίδια (πανάκριβα) ρούχα, τα ίδια (πανάκριβα) γυαλιά, να οδηγούν τα ίδια (πανάκριβα) αυτοκίνητα (το γνωστό τρίπτυχο: αυτοκίνητο, γυαλί, μαλλί, τέλος πάντων) και να επιδεικνύουν τον εαυτό τους στα πιο κεντρικά σημεία της πόλης σαν τα ζώα του τσίρκου...
τέλος πάντων, νιώθω πάντα πιο άσηιμα, νομίζω, γιατί εμείς εγεννηθήκαμεν δαμέ, εσυνηθίσαμεν κάποια πράματα, αναπτύξαμεν αντισώματα ρε παιδί μου, ενώ τούτοι οι άνθρωποι ...
στην πραγματικότηταν, όμως, εμείς είμαστεν πιο κρίμαν ακριβώς για τον ίδιο λόγο, γιατί εμείς εν εμάθαμεν το άλλως πως για να το απαιτούμεν, γιατί εμάθαμεν να λειτουργούμεν μέσα σε τούτον το πράμαν που λέγεται κυπριακή κοινωνία, τζαι εσυνηθίσαμεν το τζιόλας. πολλά γαμημένον πράμαν η συνήθεια (συγχωρήστε τα "γιαπωνέζικά" μου), κάμνει τζαι τα σηειρόττερα ανεκτά ....
ώσπου να ξυπνήσουμεν δηλαδή, γιατί που έννα πάει;
τζαι θορείς τους κάτοικους τούτης της περίεργης χώρας να φορούν ούλλοι τα ίδια (πανάκριβα) ρούχα, τα ίδια (πανάκριβα) γυαλιά, να οδηγούν τα ίδια (πανάκριβα) αυτοκίνητα (το γνωστό τρίπτυχο: αυτοκίνητο, γυαλί, μαλλί, τέλος πάντων) και να επιδεικνύουν τον εαυτό τους στα πιο κεντρικά σημεία της πόλης σαν τα ζώα του τσίρκου...
τέλος πάντων, νιώθω πάντα πιο άσηιμα, νομίζω, γιατί εμείς εγεννηθήκαμεν δαμέ, εσυνηθίσαμεν κάποια πράματα, αναπτύξαμεν αντισώματα ρε παιδί μου, ενώ τούτοι οι άνθρωποι ...
στην πραγματικότηταν, όμως, εμείς είμαστεν πιο κρίμαν ακριβώς για τον ίδιο λόγο, γιατί εμείς εν εμάθαμεν το άλλως πως για να το απαιτούμεν, γιατί εμάθαμεν να λειτουργούμεν μέσα σε τούτον το πράμαν που λέγεται κυπριακή κοινωνία, τζαι εσυνηθίσαμεν το τζιόλας. πολλά γαμημένον πράμαν η συνήθεια (συγχωρήστε τα "γιαπωνέζικά" μου), κάμνει τζαι τα σηειρόττερα ανεκτά ....
ώσπου να ξυπνήσουμεν δηλαδή, γιατί που έννα πάει;
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
Buenos Aires
Κόκκινο. Το χρώμα της πόλης. Το χρώμα του πάθους. Κόκκινα φώτα και κόκκινα φορέματα και κόκκινα λουλούδια στα μαλλιά. Στριφογυρίζω, στροβιλίζομαι.Αβέβαια τα βήματα σε ρυθμούς ερωτικούς. Ποτέ δε μου άρεσαν οι στροφές, μα τώρα γυρίζω, γυρίζω. Και με κρατά. Το χέρι του στη μέση μου σε ένα αέναο ταγκό. Μέχρι να ξημερώσει, μέχρι… ποιος ξέρει μέχρι πότε.
Ο χρόνος, άλλωστε, σ’αυτή την πόλη δεν κυλά. Ο χρόνος εδώ δεν τρέχει βιαστικά. Κάθεται στη γωνιά του δρόμου, πλανώδιος ανθοπώλης, φτιάχνει μπουκέτα από μαργαρίτες και τριαντάφυλλα και τα χαρίζει σε ερωτευμένους περαστικούς. Δε θυμάμαι τι μέρα είναι, δεν μπορώ να υπολογίσω την ώρα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ούτε καν την εποχή. Τίποτα εδώ δεν μετρά το χρόνο. Ο χρόνος έχει ελάχιστη σημασία. Ακόμη και για μένα πια.
Τα μάτια του είναι μπλε και η πόλη ποτέ δεν κοιμάται. Το χέρι του στη μέση μου, η ανάσα του στο λαιμό μου. Και στροβιλίζομαι σε ένα όνειρο χωρίς τέλος.
Σημείωση: Στην πραγματικότητα το χρώμα της πόλης δεν είναι το κόκκινο. Είναι μάλλον πολύχρωμη.
Ο χρόνος, άλλωστε, σ’αυτή την πόλη δεν κυλά. Ο χρόνος εδώ δεν τρέχει βιαστικά. Κάθεται στη γωνιά του δρόμου, πλανώδιος ανθοπώλης, φτιάχνει μπουκέτα από μαργαρίτες και τριαντάφυλλα και τα χαρίζει σε ερωτευμένους περαστικούς. Δε θυμάμαι τι μέρα είναι, δεν μπορώ να υπολογίσω την ώρα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ούτε καν την εποχή. Τίποτα εδώ δεν μετρά το χρόνο. Ο χρόνος έχει ελάχιστη σημασία. Ακόμη και για μένα πια.
Τα μάτια του είναι μπλε και η πόλη ποτέ δεν κοιμάται. Το χέρι του στη μέση μου, η ανάσα του στο λαιμό μου. Και στροβιλίζομαι σε ένα όνειρο χωρίς τέλος.
Σημείωση: Στην πραγματικότητα το χρώμα της πόλης δεν είναι το κόκκινο. Είναι μάλλον πολύχρωμη.
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
Τι θέλει να πει ο ποιητής ;
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα εν αποφάσισα εάν το βλογ θα είναι σοβαρό ή όχι, ίσως γιατί ακόμη δεν αποφάσισα εάν παίρνω τον εαυτό μου σοβαρά ή όχι, αλλά τούτον εν έναν άλλο θέμα. Ούτε αποφάσισα τι ακριβώς θα γραφω εδώ. Το μόνο σίγουρο είναι πως που και που θα ανεβάζω κανένα κείμενο που γράφω έτσι για να έχω τη ψευδαίσθηση ότι κάποιος τα διαβάζει....
Όπως και να έχει, ξεκινώ με αυτό.
Εχω μια τρύπα στο στόμα μου.
Όχι αυτή στο κέντρο, το φάρυγγα, που έχουν όλοι οι άνθρωποι, μια άλλη, πιο μικρή, κάτω αριστερά, πίσω ακριβώς από το τελευταίο δόντι. Διευκρινίζω: όχι πάνω στο δόντι (αυτό θα σήμαινε απλά κακή στοματκή υγιεινή, τίποτα ενδιαφέρον δηλαδή), πίσω απ’το δόντι.
Δεν πονάω, δεν τρέχει αίμα. Απλά δεσπόζει εκεί μια τρύπα. Μια τρύπα. Πραγματική. Την κοιτάζω μέρες τώρα. Με κάθε τρόπο προσπαθώ να τη μελετήσω εξονυχιστικά. Αν δεν ήτανε στο βάθος του στόματός μου, θα την έβαζα κάτω από το μικροσκόπιο που δεν έχω. Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς προσπαθώ να βρω. Πάντως, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Τίποτα. Κενό. Μια τρύπα άδεια. Ούτε αίμα, ούτε κανένας ξεχασμένος μικροοργανισμός που βρήκε καταφύγιο στη στοματική μου κοιλότητα, τίποτα.
Η αλήθεια είναι ότι με ενοχλεί λίγο· δεν πονάω, μα με ενοχλεί. Μόνο όταν μετά από ένα λαμπρό γεύμα από πατάτες τηγανιτές, μακαρονάδες και άλλα συναφή, η τρύπα καλύπτεται πλήρως από ένα στρώμα μασημένης τροφής και νιώθω καλά. Κάπως έτσι βέβαια πάει περίπατο η στοματική υγιεινή που λέγαμε. Οι πιθανότητες μόλυνσης είναι πράγματι μεγάλες, μα δεν ξέρω εάν αυτό με ανησυχεί. Πιο πολύ με ανησυχεί η ύπαρξή της. Γιατί και πως; και πάνω από όλα γιατί είναι άδεια; πως μπορεί να είναι άδεια;
Στέκομαι μπροστά στον καθέφτη και κοιτάζω άλλη μια φορά. Προσπαθώ να δω μέσα από το κενό. Δεν φαίνεται καν ο πάτος, αν υπάρχει πάτος. Τίποτα που να υποδεικνύει το άδυτο του οργανισμού μου. Τα κύτταρα και τα αιμοφόρα αγγεία, τους νευρώνες, τους μυικούς ιστούς. Δε θα έπρεπε να περιέχει κάτι ή τουλάχιστον να οδηγεί κάπου; Σαν υπόγεια σήραγγα, ας πούμε, στα έγκατα της στοματικής μου κοιλότητας. Μόνο που στην περίπτωσή μου δε φαίνεται να οδηγεί πουθενά, δε φαίνεται να περιλαμβάνει κάτι, δε φαίνεται να εξυπηρετεί κάτι, απλά υφίσταται.
Ξέρω τι σκέφτεσαι αγαπητέ αναγνώστη κι έχεις δίκιο. Μπορώ απλά να πάω στον οδοντίατρο.
Όπως και να έχει, ξεκινώ με αυτό.
Η τρύπα
Εχω μια τρύπα στο στόμα μου.
Όχι αυτή στο κέντρο, το φάρυγγα, που έχουν όλοι οι άνθρωποι, μια άλλη, πιο μικρή, κάτω αριστερά, πίσω ακριβώς από το τελευταίο δόντι. Διευκρινίζω: όχι πάνω στο δόντι (αυτό θα σήμαινε απλά κακή στοματκή υγιεινή, τίποτα ενδιαφέρον δηλαδή), πίσω απ’το δόντι.
Δεν πονάω, δεν τρέχει αίμα. Απλά δεσπόζει εκεί μια τρύπα. Μια τρύπα. Πραγματική. Την κοιτάζω μέρες τώρα. Με κάθε τρόπο προσπαθώ να τη μελετήσω εξονυχιστικά. Αν δεν ήτανε στο βάθος του στόματός μου, θα την έβαζα κάτω από το μικροσκόπιο που δεν έχω. Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς προσπαθώ να βρω. Πάντως, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Τίποτα. Κενό. Μια τρύπα άδεια. Ούτε αίμα, ούτε κανένας ξεχασμένος μικροοργανισμός που βρήκε καταφύγιο στη στοματική μου κοιλότητα, τίποτα.
Η αλήθεια είναι ότι με ενοχλεί λίγο· δεν πονάω, μα με ενοχλεί. Μόνο όταν μετά από ένα λαμπρό γεύμα από πατάτες τηγανιτές, μακαρονάδες και άλλα συναφή, η τρύπα καλύπτεται πλήρως από ένα στρώμα μασημένης τροφής και νιώθω καλά. Κάπως έτσι βέβαια πάει περίπατο η στοματική υγιεινή που λέγαμε. Οι πιθανότητες μόλυνσης είναι πράγματι μεγάλες, μα δεν ξέρω εάν αυτό με ανησυχεί. Πιο πολύ με ανησυχεί η ύπαρξή της. Γιατί και πως; και πάνω από όλα γιατί είναι άδεια; πως μπορεί να είναι άδεια;
Στέκομαι μπροστά στον καθέφτη και κοιτάζω άλλη μια φορά. Προσπαθώ να δω μέσα από το κενό. Δεν φαίνεται καν ο πάτος, αν υπάρχει πάτος. Τίποτα που να υποδεικνύει το άδυτο του οργανισμού μου. Τα κύτταρα και τα αιμοφόρα αγγεία, τους νευρώνες, τους μυικούς ιστούς. Δε θα έπρεπε να περιέχει κάτι ή τουλάχιστον να οδηγεί κάπου; Σαν υπόγεια σήραγγα, ας πούμε, στα έγκατα της στοματικής μου κοιλότητας. Μόνο που στην περίπτωσή μου δε φαίνεται να οδηγεί πουθενά, δε φαίνεται να περιλαμβάνει κάτι, δε φαίνεται να εξυπηρετεί κάτι, απλά υφίσταται.
Ξέρω τι σκέφτεσαι αγαπητέ αναγνώστη κι έχεις δίκιο. Μπορώ απλά να πάω στον οδοντίατρο.
η αρχή εν το ήμισυ του παντός λαλούσιν
Τι γίνεται άμαν ένας άσχετος προσπαθεί να κάμει blog??? τρώει (κάτσε να δω), ναι ναι, 2 ώρες για να γραψει το όνομάν του. τέλος πάντων. ας ένι.
εν ξέρω αν έν η ψωνάρα που με δέρνει, η ανάγκη που με πιάνει καμιά φορά να τα χώσω ρε παιδί μου ή απλή καθημερινή ζήλεια που τα blogs των άλλων, αλλά είπα να κάμω τζαι γω το δικό μου.
Για να μεν αναρωθκιέστε Ερυκίνη είναι μια ονομασία της θεάς Αφροδίτης (από μια περιοχή της Σικελίας). Τζαι όι εν είμαι τοόσο ψωνάρα ώστε να με παρομοιάζω με την Αφροδίτη, απλά έπιασεν το κάπου το μάτι μου τζαι εκόλλησεν μου.
Τι άλλον να πω; εν εξανάκαμα έτσι πράμαν. ξαναπεράστε τζαι εννά σhει τζιάλλα!!!
εν ξέρω αν έν η ψωνάρα που με δέρνει, η ανάγκη που με πιάνει καμιά φορά να τα χώσω ρε παιδί μου ή απλή καθημερινή ζήλεια που τα blogs των άλλων, αλλά είπα να κάμω τζαι γω το δικό μου.
Για να μεν αναρωθκιέστε Ερυκίνη είναι μια ονομασία της θεάς Αφροδίτης (από μια περιοχή της Σικελίας). Τζαι όι εν είμαι τοόσο ψωνάρα ώστε να με παρομοιάζω με την Αφροδίτη, απλά έπιασεν το κάπου το μάτι μου τζαι εκόλλησεν μου.
Τι άλλον να πω; εν εξανάκαμα έτσι πράμαν. ξαναπεράστε τζαι εννά σhει τζιάλλα!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)