Χρυσοπράσινον αποξηραμένον φύλλο

Σε τούτον τον σκατότοπο ο κάθε ένας μπορεί να πει τζαι να κάμει ό,τι, μα ό,τι θέλει. Απλούστατα γιατί κανένας εν θα βρεθεί να του κάμει ποττέ κριτικήν, να του πει ρε μαλάκα τι εν τούτα που κάμνεις ή τι εν τούτα που λαλείς. τζαι τούτον ισχύει για ούλλους, μα για ούλλους. Τους δημόσιους υπάλληλους, ούλλους τους υπουργούς, τους πολιτικούς, τους πρυτάνεις (και αντιπρυτάνεις), τους διευθυντές, όσους έχουν εξουσία. Κανένας εν χάννει τη θέσην του, όσες ματσουτζιές τζι αν κάμει, ότι να' ναι. κανένας ποττέ εν αναλαμβάνει προσωπικήν ευθύνην, τζαι κανένας ποττέ εν τιμωρείται (φυσικά τζαι κανένας εν παραιτείται).

Μετά τη μαλακία με το νερό επλήρωσεν κανένας; Όι. Μετά τη μαλακία με τες αφλατοξίνες, τζείνοι οι υπάλληλοι που απλά εν εκάμαν το καθήκον τους σωστά ("όι που δόλον, απλή αμέλεια" είπεν ο άλλος στο ραδιόφωνο) ετιμωρηθήκαν; Όι βέβαια.

Κάμνουν ό,τι θέλουν, τρών που παντού, κάμνουν κοντραμπάντα (και κοντραμπάσσα άμα λάχει) πίσω που τη ράσιη μας, πας τη ράσιην μας κατακρίβειαν τζαι μένουν στο απυρόβλητο. Γιατί απλούστατα εμείς είμαστεν αρνιά, αρνιά, αρνιά. Κανένας εν διαμαρτύρεται, κανένας εν ψάχνει να μάθει, κανένας εν απαιτεί. ούτε η αντιπολίτευση, ούτε οι δημοσιογράφοι, τζαι προ πάντων ούτε τζαι εμείς. κάνενας εν ιφκαίνει στους δρόμους να διαδηλώσει (μόνον οι γεωργοκτηνοτρόφοι άμαν θέλουν τζι άλλα ριάλλια), κανένας εν πάει να απαιτήσει πράματα. απλά χάφτουμεν τα. Ούλλα.

εν τζαι εν ότι είμαστεν παλαβοί. Ξέρουμεν τα, αλλά κάμνουμεν τους παλαβούς. Ούσσου να περάσουμεν ως πάρατζει. έννεν;