Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Πάντα ματαιότης τ' ανθρώπινα

Έναν που τα συγκινητικά πράματα του χωρκού. Ο ένας συμμερίζεται τον άλλον τζαι στη χαρά τζαι στη λύπη. Αν κάποιος παντρεύκεται, ούλλον το χωρκόν εννάν τζιαμέ να χαρεί μαζίν του, αν κάποιος πεθανίσκει, ούλλον το χωρκόν εν τζιαμέ. Αμαν έσιει κηδείαν με το που χτυπά η καμπάνα λυπητερά, φκαίνουν ούλλοι που τα σπίθκια τους τζαι παν ως την εκκλησιάν, ακόμα τζι αν δεν ξέρουν ποιος επέθανεν, βουρούν βάλλουν κάτι σκούρον, τζαι παν να δουν ποιος ένι. Άλλωστε σίουρα εννά τον ιξέρουν.

Η μάνα μου δηλαδή έτσι κάμνει. Πάει ως τζιαμέ. Εγιώ μιαν φοράν το έκαμα τούτον στη ζωή μου. Να πάω σε κηδείαν αγνώστου. Ήμουν γυμνάσιον ή λύκειον τζι είπεν μου η μάνα μου πάμεν ως την εκκλησιάν να δούμεν ποιος επέθανεν. Έσυρα, μιλούμεν, έναν κλάμαν, ούτε συγγενής μου να ήταν ο άθθρωπος. Που τότε η μάνα μου εν με ξαναπήρεν μαζίν της.

Έτσι κάμνει η μάνα μου. τζι οι γειτόνισσες. Ούλλοι δηλαδή. εγώ ως νεο-κυπραία (όπως λέμε νεο-έλληνας, νεο-ναζί, νεο-νουάρ κλπ.) εν πάω, εν τόσον θλιβερόν τζαι άβολον, δαμέ στους συγγενείς μου τζαι ζορίζουμαι, εν το αντέχω. Άσε που νιώθω ότι έτσι στιγμές εν προσωπικές, για την οικογένειαν, τι γυρεύκουμεν εμείς οι άσχετοι τζιαμέ; τζαι βασανίζουμεν τα πλάσματα, να στέκουνται 3 ώρες ώσπου να τους συλλυπηθούν ούλλοι. Αλλά οι παλιοί εν το θορούν έτσι, εν θεωρούν το συγχωρκανόν τους ξένον, εν θεωρούν τους εαυτούς τους άσχετους, θέλουν να τον ποσιερετίσουν. Τζαι για τους αθθρώπους του χωρκού, όσον τζι αν ταλαιπωρούνται, νομίζω ότι εν μια ανακούφιση το ότι εν τζαι το χωρκόν δίπλα τους. Να τους σταθεί. Στα χωρκά άμαν πεθανίσκει κάποιος χάνεται έναν μέλος όι μόνον που μιαν οικογένειαν, αλλά που την κοινότηταν ολόκληρην. "Φέτος εχάσαμεν 3 πλάσματα ως τωρά" είπεν μια φίλη μου προχτές, τζαι κανένας εν ήταν συγγενής της.

Πόσον διαφορετικοί είμαστεν αλήθκεια που τους γονιούς μας, τους παππούες μας ...

Σήμερα επία σε μιαν κηδείαν. Σε αντίθεση με την 14χρονη Ερυκίνη, εν έκλαψα καθόλου, εν έσυρα ούτε έναν δάκρυν, εν εβουρκώσαν τα μμάθκια μου.

Πως εγίνηκα έτσι;

ΥΓ: οι επικήδειοι εν ξενόφερτον έθιμον, που τωρά τελευταία υιοθετήθηκεν στες κηδείες, έννεν μέσα στα έθιμα τζαι στην κουλτούραν του λαού μας. Εν ξέρω γιατί το κάμνουν. Το πένθος εν χρειάζεται έκθεση ιδεών.

Δεν υπάρχουν σχόλια: