Διαφημιστικό διάλλειμμα

οι ιστορίες για αγρίους από τα ταξίδια του Γκιούλιβερ θα συνεχιστούν σύντομα. Μέχρι τότε η εισήγηση της ημέρας, άμα δεν έχετε τίποτε να κάμνετε, μπορείτε να δείτε (αν δεν το είδετε) το ντοκυμαντέρ The USA vs. John Lennon (που το ξαναθορώ έτσι γιατί το θυμήθηκα).

έσιει έναν απίστευτο εφφεκτ τούτο το ντοκυμαντέρ (εκτός που τες πληροφορίες που μαθαίνεις για τον Λένον τζαι την εποχή των late 60s). διά σου τζείνον το συναίσθημα ρε παιδί μου, το επαναστατικό. Θορείς το τζαι σκέφτεσαι που επίεν τζείνος ο τζαιρός, που επίεν τζείνον το πάθος για ειρήνη? Ότι οφείλουμε στον εαυτό μας τζαι στο κόσμο να το παλέψουμε όσον πάει.

την πρώτη φορά θυμούμαι που είδα τούτο το ντοκυμαντέρ με τη Μ. (my partner in crime), εκαταλήξαμε στο Σκαραβέο (οέο) μετά την προβολή να πίνουμε τζαι να σχεδιάζουμε τρόπους να ξυπνήσουμε την επανάσταση στο ΠανΚυ. Λλίες μέρες μετά στο σπίτι της Μ. επογιατίζαμε πάνω σε ένα λευκό σεντόνι ένα κομμάτι του Νίκου Δήμου (χάλιν μαύρον, όπως ήταν αναμενόμενο που θκυό πρωτάρες της επανάστασης, λέμε τώρα, που ιδέα δεν είχαν που πανώ) τζαι λλίες μέρες μετά εκρεμμάσαμεν το στες κολόνες του ΠανΚυ, δίπλα που τα πανώ των παρατάξεων για να αγνοηθεί από όλους τζαι στο τέλος να συναχτεί δεν ξέρω που ποιόν τζαι να πεταχτεί υποθέτω.

Τωρά που το θορώ μόνη μου δαμέ στα ξένα, δεν ξέρω τι ακριβώς να κάμω. Μάλλον εννά πάω να ππέσω.

ΥΓ: Αναρωθκιούμουν βλέποντας το για δεύτερη φορά, πόσο έντονη επίδραση τζαι συμμετοχή είχαν οι καλλιτέχνες εκείνη την εποχή στα κοινωνικά δρώμενα, τζαι πόσο αισθητά λιγότερη εν τούτη σήμερα...