Δυόμιση χρόνια μετά

 Σήμερα (τρίτη μέρα στη σειρά) το τέκνο εξύπνησε που τες 5 και 15 κλαίγοντας και φώναζε στο κρεβάτι του 

"θέλω να πάω κουζίνα"

"θέλω να πάω κουζίνα" 

"θέλω να πάω κουζίνα". 

Δεν ξέρω τι κάμνουν άλλες φυσιολογικές μάνες σε έτσι περιπτώσεις, αλλά εγώ άγρυπνη έδωκα στο τέκνο a taste of his own medicine.  

εξεκίνησα τζι εγώ να κλαίω τζαι να λαλώ 

"γιατί δεν τζοιμάσαι;" 

"γιατί δεν τζοιμάσαι;"

"γιατί δεν τζοιμάσαι;"

ήρτεν η σχέση, έπιασεν το κοπελλούδιν τζαι είπεν μου πίεννε τζοιμήθου (στα αγγλικά, εν επροσαρμόστηκε τόσο πολλά να μου μιλά κυπριακά). 

Τζαι να φανταστείς αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, εχτές που εφαντασιώννουμουν να τα φατζιήσω ούλλα, να παραιτηθώ που τες θκυό μου δουλειές, να πιάσω ότι λεφτά έχω τζαι να φύω, να εγκαταλείψω άντρα, κοπελλούδι, γονιούς, οικοδομή (ότι χτίζω είπα σας το;), ελάλουν του εαυτού μου ότι δεν μπορώ να κάμω έτσι πράμαν στο κοπελλούδι μου. 

Σήμερα σκέφτουμαι ότι μπορεί να του κάμνω τζαι χάρη.

(Ναι, η μητρότητα πάει τόοοοσον καλά).

ΥΓ: ήμουν μεταξύ του να γράψω έναν ποστάκιον ή ήμειλ παραίτησης. Τελικά είπα πρώτα το ποστάκιον τζαι για την παραίτηση, βλέπουμε (ίσως μια άλλη μέρα που θα έχω κοιμηθεί παραπάνω).