Νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου εκατάντησε τούτο το μπλοκ που τη συχνότητα των αναρτήσεων μου. Ή εαν το δούμε κινηματογραφικά (κι όχι στον κόσμο του Καζαντζίδη) θα επερνούσαν tumbleweeds (εν ξέρω πως τα λαλούν στα ελληνικά τζείνα τα στρογγυλά που μπαίνουν μες το δρόμο άμα φυσά ο αέρας) σε έναν έρημο δρόμο, μιας έρημης πόλης που δεν επισκέπτεται κανένας. Τέλοσπάντων, you got the picture.
Σπάζω, όμως, τούτη τη σιωπή τη διαδικτυακή (και την Ερυκινική μες το νού μου, γιατί έννεν μόνο που δεν τα γράφω δαμέ, η Ερυκίνη δε μου μιλά και στην καθημερινότητα, γενικώς δε μιλά), γιατί είμαι συκκιρτισμένη. Ναι συκκιρτισμένη είναι η σωστή απάντηση γι'αυτό που νιώθω, έννεν απογοήτευση σκέτη, εν απογήτευση με θυμό.
Γιατί αγαπητέ αναγνώστη (τζαι όι δε χρησιμοποιώ "gender inclusive language", γράφω μόνο ένα φύλο κάθε φορά, γιατί βαρκούμαι τα slashes /, τζαι όποιος πιστεύκει ότι τούτον εν ουσιαστικόν πρόβλημα, ας αγγριστεί, μάλλο για πάντα για ούλλες τες ημέρες), εψές επία σινεμά. Ξέρεις κάποτε επίεννα σινεμά κάθε τρεις τζαι λλίον, τότε που ήμασταν παιδιά και τίποτε άλλο δεν είχαμε να κάνουμε επιένναμε ζήνα παλας, πάνθεον, όπερα (τότε που υπήρχαν τούτα ούλλα). Τόσες ταινίες, εαν εθόρες τζαι καμιάν πατάτα μέσα μέσα ξίκκος σου. Που φτομάδας κάτι καλλύττερο. Βασικά κυρίως πατάτες εθορούσαμεν τότες.
Τωρά αγαπητέ αναγνώστη ξέρεις πόσο συχνά πάω σινεμά; 2-3 φορές το χρόνο. Τζαι για να πάω πρέπει ναν κάτι που να θέλω να το δω. Να το βιώσω στο σινεμά, όι έσσω μου στον καναπέ. Τζαι, ναι, η καινούργια ταινία του Αλμοδοβάρ, με την Tilda Swinton τζαι τη Julianne Moore, ε.... σίουρα εν λόγος να σηκωθείς που τον καναπέ να πάεις σινεμά. Γι' αυτό σικκιρτώ, για τις μεγάλες προσδοκίες.
Ούφφου, δε ξέρω από που να ξεκινήσω. Οκ, θα ξεκινήσω από το ότι η μια κολλητή που την μιαν πλευρά ετζοιμάτουν κάπου στο πρώτο μισάωρο (μπορεί να μεν επεράσαν καν 30 λεπτά), η άλλη η κολλητή που την άλλη μου πλευρά άντεξε, άντεξε ετζοιμήθηκε στα τελευταία 15-20 λεπτά. Τζαι εγώ, δεν εκοιμήθηκα μεν, αλλά τα ένιωθα τα βλέφαρα, βαριάααααααα. Γιατί ΟΚ, ήταν αργό.... αργό, ατμοσφαιρικό, με μουσική. Εν τζαι θέλει πολλά το πλάσμα, που εν κουρασμένον ούτως ή αλλιώς στο τέλος της μέρας....
Τζείνον που με κράτησε εμένα που τον ύπνο ήταν κυρίως ο εκνευρισμός. Γιατί η ταινία ήταν χάλια. Ναι, θα την πω τη λέξη, χάλια. Η κολλητή η Μ. μετά που ετέλειωσε ήταν κάπως "έν ήταν καλόν έννε..." με μια δυσπιστία στη φωνή της, λες τζαι δεν επίστευκεν τζαι τζείνη τον εαυτό της. Ούτε τζι εγώ το πίστευκα, αλλά εν η αλήθκεια. Δε μου άρεσε.
OK, να είμαι ειλικρινής στυλιστικά και ατμοσφαιρικά ήταν Αλμοδοβαρικό, σίουρα πράγματα. Το στυλ, τα χρώματα, ακόμα τζαι το λλίον υπερφυσικό κομμάτι του ξαφνικά σιονίζει, το πάμε μπρος- πίσω σε ιστορίες, είσιεν τέλοσπάντων κομμάτια του Αλμοδοβαρ που ξέρουμε κι αγαπούμε. Το βασικό πρόβλημα ήταν το κείμενο. Το θέμα της ταινίας πολλά ενδιαφέρον εν το συζητώ, αλλά το κείμενο, Χριστέ μου, οι διαλόγοι, δεν ήταν πιστευτοί/αληθοφανείς. Ακόμα και στον αλμοδοβαρικό παραλογισμό, τα λόγια των ηρωίδων πιστεύκεις τα ότι εν τα δικά τους κι όχι έκθεση ιδεών woke 15χρονου (τύπου διακόπτω το στόρυ για να περάσω σημαντικό κοινωνικό μήνυμα). Όσο θεάρα τζι αν είναι η Τίλντα, πως να το σώσει αμάν τη βάλλεις να λαλεί πελλάρες; Ειδικά ένα λογύδριο που είσιε σε κάποια φάση για την κλιματική αλλαγή (με ρωτάτε που κολλά σε μια ταινία για την ευθανασία, η κλιματική αλλαγή κολλά παντού), πραγματικά νομίζω ήταν να κάμω εμετό.
Βασικά, τούτον ήταν το πρόβλημα. Το κείμενο ήταν χάλια, πραγματικά χάλια. Τα υπόλοιπα, όσον καλά τζι αν είναι, τίποτε δε φτουρούν εαν δεν έχει τίποτε να υποστηρίξουν. Ήταν λες τζαι ήθελε κάποιος να σου κάμει κήρυγμα, τζαι το κήρυγμα δεν ήταν καν για την ευθανασία by the way. Ήταν λες τζαι τζείνοι που κάμνουν PR για το δημοκρατικό κόμμα, ετελειώσαν με την Καμάλα τζαι ερίξαν το στα σενάρια κινηματογράφου. Αυτό. Εμείς οι φιλελεύθεροι, τζαι οι άλλοι οι ακροδεξιοί, φονταμενταλιστές που καταστρέφουν τον κόσμο μας (άσχετο που η ηρωίδα πάει να μείνει σε έναν εκτρωμα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής που εν χτισμένο μέσα σε ένα δάσος, πλήρης καταστροφή του φυσικού τοπίου, πισίνα μέσα στα πευκόδεντρα, ξανά εμετός).
Τέλοσπάντων, τέχνη εν το να μπορείς να δώκεις του άλλου να καταλάβει το μήνυμά σου χωρίς να χρειάζεται να του το πεις επι λέξη. Τζαι πραγματικά τέχνη τέθκοιου τύπου δεν είσιεν η ταινία. Τζαι εν Αλμοδοβάρ ρε γαμώτο. Έτσι πράματα καρτεράς που ταινίαν του Νετφλιξ, όι που τον Αλμοδοβάρ. Γι' αυτό θα κλείσω με μια προτροπή, όχι προς εσάς αγαπητοί σινεφιλ αναγνώστες ως προς το αν θα πάτε ή να μεν πάτε να το δείτε (να πάτε να κρίνετε τζαι που μόνοι σας, τζαι εαν δείτε κάτι διαφορετικό που εγώ δεν είδα να έρτετε να μου το πείτε), αλλά προς τον Αλμοδοβάρ.
Προς θεού, μείνε μακριά που το Χόλλυγουντ (τζαι την Αμερική). Κράτα την τέχνη σου έξω, στην Ισπανία, στην Ευρώπη, όπου θέλεις. Αλλά μακριά που την Αμερική. Από ότι φαίνεται, ότι τζι αν έχουν εν κολλητικό.
ΥΓ: εναποθέτω τις ελπίδες μου στον ΚΚίλιαν (τον Μέρφυ) και στην Ιρλανδέζικη παράδοση σε ταινιάρες γιατί αυτή θα είναι η επόμενη μου. άμαν έρτει δηλαδή.
