Κύπρος, ένα ταξίδι ή...;

Ε, λοιπόν, όσο τζαι αν θορώ τζαι βιώνω καθημερινά κάποιες καταστάσεις σε τούτον τον τόπο, εν η αλήθκεια πως κάθε φοράν που ακούω ξένους (μη κύπριους) να παραπονιούνται για τα ίδια πράματα που παραπονιούμαι τζι εγώ, πάντα νιώθω πιο άσhιμα, σαν να μεν τα ξέρω ήδη. Δηλαδή, φαντάστου να είσαι ξένος (τζι όι απαραίτητα ξένος εργάτης, που τραβούν τα πλάσματα ΤΟΝ εξευτελισμό τζαι ΤΗΝ εκμετάλλευση) αλλά να είσαι τουρίστας ή φοιτητής erasmus ή "καλαμαράς" τζαι ζεις για λλίον ή πολλύν στην Λευκωσία (είμαι Λευκωσιατού είπαμεν). Πρέπει να εν πολλά ισχυρόν πολιτισμικό σοκ. ούτε μετρό, ούτε τραμ, ούτε λεωφορεία, ούτε πεζοδρόμια, ούτε χώρος για ποδήλατα μες τους δρόμους. τζαι εν κανεί που ρισκάρεις τη ζωή σου για να κυκλοφορήσεις (αφού στην Κύπρο το ποδήλατο μπαίνει στην ίδια κατηγορία με το μπάντζι τζάμπινγκ), θορούν σε ούλλοι σαν εξωγήινο, σαν έναν περίεργο, σνομπάρουν σε...

τζαι θορείς τους κάτοικους τούτης της περίεργης χώρας να φορούν ούλλοι τα ίδια (πανάκριβα) ρούχα, τα ίδια (πανάκριβα) γυαλιά, να οδηγούν τα ίδια (πανάκριβα) αυτοκίνητα (το γνωστό τρίπτυχο: αυτοκίνητο, γυαλί, μαλλί, τέλος πάντων) και να επιδεικνύουν τον εαυτό τους στα πιο κεντρικά σημεία της πόλης σαν τα ζώα του τσίρκου...

τέλος πάντων, νιώθω πάντα πιο άσηιμα, νομίζω, γιατί εμείς εγεννηθήκαμεν δαμέ, εσυνηθίσαμεν κάποια πράματα, αναπτύξαμεν αντισώματα ρε παιδί μου, ενώ τούτοι οι άνθρωποι ...

στην πραγματικότηταν, όμως, εμείς είμαστεν πιο κρίμαν ακριβώς για τον ίδιο λόγο, γιατί εμείς εν εμάθαμεν το άλλως πως για να το απαιτούμεν, γιατί εμάθαμεν να λειτουργούμεν μέσα σε τούτον το πράμαν που λέγεται κυπριακή κοινωνία, τζαι εσυνηθίσαμεν το τζιόλας. πολλά γαμημένον πράμαν η συνήθεια (συγχωρήστε τα "γιαπωνέζικά" μου), κάμνει τζαι τα σηειρόττερα ανεκτά ....

ώσπου να ξυπνήσουμεν δηλαδή, γιατί που έννα πάει;