Χάππι πέρτει του γιου

Σήμερα εκαθάρισα. Η αλήθκεια εν ότι είμαι εντελώς ανοικοτζύρευτη, αλλά άμαν η σκόνη φτάσει το ένα εκατοστό τζαι τα ρούχα ξεκινούν να πέφτουν που την καρέκλαν, συγκινούμαι λλίον τζαι κάμνω τα που πάνω που πάνω (όσα θωρεί η πεθερά που λαλούμεν).
επίσης, εκτός που παντελή έλλειψη νοικοτζυροσύνης έχω τζαι τζείνον το πράμαν, το εν πετάσσω τίποτε (πολλά άσηιμος συνδυασμός), το οποίο πέρσι έμαθα ότι εν σύμπτωμα ιδεο-ψυχαναγκαστικής διαταραχής, αλλά αγνόησα το.
Τέλος πάντων, ως αποτέλεσμα το δωμάτιό μου εν γεμάτο που ένα σωρό πράματα εντελώς άχρηστα που εν το κάμνει η καρκιά μου να τα πετάξω. Όποτε εννά καθαρίσω ξεκινώ με την ιδέα να πετάξω λλία πράματα. Παίρνει μου περίπου 2 ώρες να συγυρίζω τα πράματα μου τζαι να αποφασίσω τι να πετάξω τζαι στο τέλος εν πετάσσω τίποτε, γιατί το έναν "εν κρίμαν να το πετάξω", το άλλον " εν δώρο" κλπ. Έτσι ούλλα τα πράματα παν πάλε πίσω στη θέσην τους. Αποτέλεσμα; Εξακολουθώ να έχω (ενδεικτικά μόνο, γιατί αν τα έγραφα ούλλα...):

• θκυό κακάσηιμα διακοσμητικά που μου εφέραν δώρο η διπλανή μου στην 1η γυμνασίου τζαι μια φίλη μου που το Δημοτικό (!!!). Α τζαι έναν άρωμαν που βρωμοζολά, τζαι εν το εχρησιμοποίησα ποττέ.
• το βιβλιαρούιν της εκδρομής μας στην Ελλάδα στην 2α λυκείου
• την εικόναν του Αγίου Σπυρίδωνα που μου έφερεν μια θκειά μου (οκ είμαι άθεη, αλλά εν θα τη σύρω μες τον κάλαθο)
• το πρόχειρο με τες πελλάρες της 3ης λυκείου (εξηγώ: εγώ τζι η διπλανή μου είχαμεν έναν πρόχειρον πάνω στο θρανίο τζαι εγράφαμεν η μια της άλλης πελλάρες άμαν εβαρκούμασταν στο μάθημα, κατά βάση περιλαμβάνει κουβέντες για γκομενικά και θάψιμο των καθηγητών μας)
• ούλλα τα γράμματα απόρριψης που τα πανεπιστήμια που έκαμα αίτηση για μεταπτυχιακό
• ένα κομμάτιν κούζαν που την Ανάστασην στην Κέρκυρα (αναμνηστικόν, εν πετάσσεται)
• ούλλα τα διαφημιστικά του Ομίλου Φίλων Κινηματογράφου
• το Σχέδιον Ανάν
• Φοιτητικές που το πρώτον μου έτος στο πανεπιστήμιον (πριν κάτι αιώνες) τζαι Υστερόγραφα
• έναν cd με βυζαντινή μουσική που δεν άκουσα ποττέ τζι ούτε πρόκειται
• ούλλες τες κάρτες γενεθλίων που έπιασα ποττέ
• το παντελονάκι της γυμναστικής το μαύρο που το σχολείον (όι κάτσε τούτον επέταξα το τον προηγούμενο μήνα τζαι είμαι πολλά περήφανη)
• τες κάρτες του μετρό που ούλλες τες χώρες που επήα
• τζαι άλλα πολλά τέλος πάντων

Γιατί τα κρατώ; όπως είπεν τζι ο Elijah Wood σε μιαν ταινίαν ("όλα είναι πεφωτισμένα"- "everything is illuminated"), φοούμαι να μεν ξεχάσω. τους ανθρώπους που επεράσαν που τη ζωή μου, το τι έζησα, το τι είμαι. Να μεν ξεχάσω τζαι να μεν ξεχαστώ.

Κάθε φοράν που τελειώνω τούτην τη διαδικασία, του να δω τα πράματα μου για να διαλέξω τι να πετάξω συνειδητοποιώ πως επέρασα ωραία, έκαμα μιαν αναδρομήν στη ζωή μου που σήμερα κλείνει αισίως 24 χρόνια συνεχούς παρουσίας και προσφοράς.

Απλά σε κάποια φάσην εννα πρέπει να κάμω τόπον ανάμεσα στα παλιά για να βάλω τα καινούργια άχρηστα πράματα. Τέλος πάντων. Χρόνια μου Πολλά!

PS: Σήμερα έσηει γενέθλια τζαι το google. Δηλαδή, σήμερα ήβρεν; είναι μια διεθνής συνωμοσία για να επισκιάζεται η δική μου ύπαρξη, αλλά ρε γκούγκλε εν θα σου περάσει...