Ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνουμε.
Στο γιατί να μεν είμαι εγώ τζείνος/η που εννά πεθάνει το επόμενο δευτερόλεπτο, εν υπάρχει απάντηση. Γιατί θα μπορούσα κάλλιστα να πεθάνω το επόμενο δευτερόλεπτο. Το επόμενο λεπτό. Σήμερα. Αύριο. Ο θάνατος δε θα με περιμένει να κλείσω τα 25, να ερωτευτώ, να τελειώσω το πανεπιστήμιο, να δω την τελευταία ταινία του Johnny Depp, να πάω στο Άμστερνταμ το καλοκαίρι, να πάρω το δικό μου διαμέρισμα, να κάνω σεξ, να αρχίσω να φοράω τακούνια, να βάψω τα μαλλιά μου, να αγοράσω ένα σακάκι, να βρω δουλειά, να πληρωθώ, να πάω Αθήνα, να δω τον Κραουνάκη, να εξομολογηθώ τον ερωτά μου στον x, να ξεκαθαρίσω τα πράγματα με τον y, να...., να...., να ....
Η ζωή δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.
7 σχόλια:
akrivws! tzai gia tounton logo, en kairos na arkepseis na ta kamneis tzina oulla pu eipes
φίλη cake ήταν να σου απαντήσω αναπτύσσοντας τη ματαιότητα του κάθε στόχου στη ζωή, αλλά να είμαι ειλικρινής εν έχω αντοχές τωρά για άλλην απαισιοδοξία έτσι θα το αφήσω έτσι ασχολίαστον. ευχαριστώ για το σχόλιο πάντως.
αύριον εννάν μια πιο ωραία μέρα. Παρασκευή. Εν τζαι της Παναγίας (έχουμεν παναϊριν στο χωρκόν). εννά ξυπνήσω τζαι να γράψω ένα χαρούμενο πόουστ. Παναϊρκώτικο.
Οοοh yesss... προσωπικά θεωρώ θλιβερό που ενώ ο θάνατος είναι το *μόνο* σίγουρο πράγμα στη ζωή μας, εντούτοις συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε αθάνατοι!
Συμφιλιώθου όμως με την ιδέα, μπορείς. Ίσως σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, προσγειωμένο αλλά και θετικό :)
το λυπητερό κατά τη γνώμη μου δεν είναι που υπάρχει ο θάνατος παντού, αλλά που μεγαλώνουμε αποφεύγοντάς τον, αγνοώντας τον και έτσι αναβάλλοντας πράγματα, φτιάχνοντας ένα σχέδιο στη ζωή σου, ασχολείσαι με τα ασήμαντα
υπάρχειένα ρεύμα στη ψυχολογία που λαλεί ότι τα ψυχολογικά μας προβλήματα έχουν τη ρίζα τους σε κάτι πάρα πολλά βαθύ, σε τούτον ακριβώς, το άγχος του θανάτου. τζαι η μεγαλλύτερη υπέρβαση που μπορεί να κάμει ένας άνθρωπος εν το να ξεπεράσει τούτον το φόβο, να συμφιλιωθεί με την ιδέα. τζαι εν πολλά δύσκολον πιστεύκω να συμφιλιωθείς με τούτον το πράμαν (εγώ τελοσπάντων ζορίζουμαι). όι μόνον με την ιδέα ότι κάποτε εννά πεθάνεις, αλλά ότι τούτον το κάποτε μπορεί να είναι το επόμενο λεπτό, την επόμενη εβδομάδα, σε 40 χρόνια, εν μπορείς, μα ποττέ εν μπορείς να ξέρεις.
ο κάθε ένας χειρίζεται τούτον το φόβο διαφορετικά. κάποιοι πιστεύκουν στη μετά θάνατον ζωή ή σε κάποια συνέχεια τέλοσπάντων, άλλοι (σχεδόν ψυχαναγκαστικά) προσπαθούν να ζουν κάθε στιγμή σαν ναν η τελευταία τους, να κάμνουν πράματα και να κερδίζουν εμπειρίες κλπ.
ναι, το μόνον πράμαν που εν σίουρον στη ζωή εν ο θάνατος. γιαυτό τζαι πλησιάζω όλο και περισσότερο στην ιδέα ότι η ζωή εν έσιει κανέναν απολύτως νόημα. αποκτούμε ύπαρξη εντελώς συμπτωματικά τζαι μετά απλά διανύουμε τον κύκλο, όπως το διανύει ένα φυτό, ένα σκουλουκούι, έναν καττούιν. με μας τους ανθρώπους το πράμαν γίνεται ενδιαφέρον γιατί έχουμε συνείδηση τζαι ανώτερες λειτουργίες, τζαι που τη στιγμή που μπορούμε να αναλογιζούμαστεν για τον εαυτό μας, προσπαθούμεν ακριβώς να του δώκουμεν νόημαν, λόγον, τζαι να απαντήσουμε σε ερωτήματα που απλώς εν έχουν απάντηση. όσον λογικόν τζι αν ακούεται όμως κατά βάθος κανένας εν το αποδέχεται, ούτε τζι εγώ νομίζω. τζαι τούτον εν καλό. τούτη η διαρκής αναζήτηση των αιωνίων ερωτημάτων ήταν η αρχή για πολλά αξιοθαύμαστα πράματα, έννεν;
εγω πιστεύω στην επόμενη και αιώνια ζωή και ότι απο εδώ είμαστε περαστικοί. Κάποιες φορές κατάφερα να το νιώσω τούτο, αλλά μετά ξεχάννω :)
Πρόσφατα άκουσα το εξής:
η παρούσα ζωή είναι ο χώρος αναμονής για την επόμενη. Όπως οι 9 μήνες που είμαστε στην κοιλιά της μάνας μας και αυτός είναι ο κόσμος μας όλος και δεν γνωρίζουμε τι υπάρχει μετά, έτσι και η ζωή αυτή. Η γέννησή μας ήταν η έξοδος από τη προηγούμενη κατάσταση και η είσοδος σ' αυτή. Ο "θάνατός" μας θα είναι η 2η γέννησή μας και η είσοδός μας στην άλλη ζωή.
ελπίζω να μην ακούστηκα μακάβρια ορ σαμθιγκ, εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η ιδέα, με αυτή τη διατύπωση... Για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, μου κάνει την ιδέα του θανάτου και του άγνωστου έως και not as unwelcome! :P
λυπαμαι αλλα «αυριο» δεν θαναι μια καλυτερη μερα, αστα αυτα για τη scarlet που ειχε και την paramount και το σεναριογραφο απο πισω της. το αυριο θα φερει περισσοτερους συμβιβασμους, ηθικη και βιολογικη καταπτωση, καταναγκσμους, πρεπει και ψυχικη εξαθλιωση. Συμφωνω οτι η ζωη δεν εχει απολυτωσ κανενα νοημα και οτι δεν διαφερουμε απο τα μυρμηγκια. το γεγονος δε οτι εμενα μου παιρνει 5 χρονια στο πολυτεχνειο για να φτιαχνω υπογεια εργα ενω αυτα το κανουν πολυ πιο πετυχημενα απο γεννησημιου τους(!) με κανει να νιωθω ακομα πιο καραγκιοζης. Τελος (ξερω οτι δεν θα το πιστεψετε!αλλα προβλημα σας κυριολεκτικα) επειδη ακριβως η ζωη δεν εχει νοημα και εγω δεν εχω κανενα απολυτωσ φοβο για το θανατο
Δημοσίευση σχολίου