Π.

Ήμουν δευτέρα λυκείου. Πολλά ωραία χρονιά. Είχαμεν τζείνην τη χρονιά την εβδομάδα εργασίας, εν επιένναμεν σχολείο, αλλά τάχα σε ένα χώρο εργασίας να δούμε ένα επάγγελμα από κοντά (επιαίναμεν 1-2 ώρες τζαι μετά εβρεθούμασταν ούλλοι κάτω Λευκωσίαν τζαι εγυρίζαμεν). Επαίζαν τζαι κουβέντες με κάτι παιθκιά του πρακτικού, πολύ χάζι. Κυρίως, όμως, είχαμεν στη δευτέρα τάξη το ταξίδι στην Ελλάδα που το καρτερούσαμεν ούλλην τη χρονιά (είχαμεν τζαι ημερολόγιον τζαι εσβήναμεν τες ημέρες, σαν τους στρατιώτες). Είχα περάσει πάρα πολλά ωραία τζείνην τη χρονιά. Εκτός που έναν πράμαν. Έκαμνα υπολογιστές τζείνην τη χρονιάν, τζαι είσιεν στο μάθημαν έναν παιδίν που το πρακτικόν, που για κάποιον λόγο εν με επίεννεν. εν ξέρω γιατί αλλά πάντα αγριοθόρεν με (σαν να του είχα κάμει κάτι). Εγώ εν τω μεταξύ, ούτε που τον έξερα. Μόνο στο μάθημα τον εθόρουν. Τζι εσπάζεν μου τα νεύρα μου που έκαμνεν έτσι. Ως τον τζαιρόν που ήταν να πάμεν Ελλάδαν, το Πάσχα δηλαδή, εν άντεχα να τον θορώ, ούτε τζείνος να με θορεί. Σύμπτωσις: στην Ελλάδα, που τα τμήματα εμπαίναν πάντα θκυό-θκυό στα λεωφορεία για να μεν γίνεται χαμός, το τμήμα μου ήταν με το δικόν του, τζαι εθορκούμασταν κάθε μέρα, ούλλη μέρα. Όποτε εβρεθούμασταν ετσακωνούμασταν ή απλά εθορούσαμεν απειλητικά ο ένας τον άλλον. Τζείνος εν ξέρω γιατί, εγώ απλά αμυντικά, έμπαινα στην αντεπίθεση.

Έχω να τον δω που τότε. Το μόνο που θυμούμαι που τζείνον εν ότι ήταν ένα βλαμμένον κοπελλούιν, αλητεία βασικά, που το έπαιζεν τζαι γκάνγκστερ, τρομάρα του, τζαι έβαλεν τα τζαι μαζίν μου. Ακόμα εν εκατάλαβα τι του είχα κάμει. Ούτε εννά μάθω ποττέ.

Τούτον το παιδίν επέθανεν προχτές. Σε τροχαίο. Επήρεν μου θκυό μέρες να καταλάβω ότι εν τούτος που επέθανεν. Τζαι εν θυμούμαι καν τη φάτσαν του....