Εχτές έκαμνα βόλταν με τη Μ.#2 στη γειτονιάν της τζαι είδαμεν κάτι μιτσιούς να παίζουν μαντίλι. Καλά φυσικά εν κρατούσαν μαντίλιν, αλλά έναν ξυλούδιν. Ας ένι. Εσυγκινήθηκα. Εν έξερα ότι έσιει ακόμα μωρά τη σήμερον ημέραν που παίζουν όπως επαίζαμεν εμείς, μες τες στράτες τζαι τα χωράφκια.
Εχτές έκαμα έναν γυρόν που το Πανεπιστήμιον Κύπρου. Είσιεν μέρες να δώκω παρόν. Είδα κάτι κοπέλες που αποφοιτούν, ετοιμάζουνταν για το αυριανόν παναϋριν (κάθε χρόνο η τελευταία μέρα των μαθημάτων στο Πανεπιστήμιον γιορτάζεται παραδοσιακά κυπριακά με σούβλες, μπύρες τζαι μουσικήν. Εχτές εσυνειδητοποίησα ότι αποφοιτώ, που τ' αλήθκεια. Την αυριανήν μέραν είδα την στον ύπνον μου μιαν φοράν, είπα σας το; Τζαι ήταν η πιο χαρούμενη μέρα. Αποφοιτώ.
Φυσικά αύριον όπως τζαι σήμερα εγώ εννά γράφω το κείμενον της διατριβής μου που αισίως έχει φτάσει τις 22 σελίδες, άρα εννά είμαι πιθανότατα το ίδιον φαλλαρισμένη που είμαι τωρά. Εαν σας γράφω πολλές ασυνάρτητες πελλάρες τουντες μέρες μεν με παρεξηγήσετε. Σας φιλώ γλυκά όλους και πάω να συνεχίσω.
Τρίτη 28 Απριλίου 2009
Conan the Irish
(ακολουθεί κείμενο στα αγγλικά γιατί υποσχέθηκα σε ένα φίλο αγγλόφωνον, εξάλλου εν κατζία να μίλας για κάποιον σε γλώσσαν που εν μπορεί να καταλάβει, έννεν;)
So, i already mentioned that my friend M.#2 had a guest during easter vacations right??
He is Irish as you can tell, his name is not Conan of course, but lets call him Conan for this post (his name resembles Conan but he does not resemble a barbarian). Well, Conan, my friends, went all over Cyprus during his stay, even to places i have never been.
The Turtle Beach (at Karpasia i think)
He saw our lovely beaches and villages, got a reddish sunburn (what do you expect from an Irish man??) and i think he had a good time. I think. anyway, the truth is that i enjoyed following M.#2 and Conan at their trips, there is nothing better than showing your country to a tourist, you see it from a totally different point of view. Conan said a few times: "I have the impression that i am not the only tourist here", and he was right. Tourist in your country??* E, sometimes....
So, within a week at Cyprus... what left dear Conan with eyes wide open are:
1. Our easter decoration. At the first round-about we crossed leaving the airport he said " Oh my God, there are eggs and chicken", and at the second one: "Oh my God, eggs and chicken are everywhere!!!!". can you blame him? ha? ha?
2. the fact that everydoby drives to go to places even within the city. I guess that strikes every single foreigner that comes to Cyprus. It is called lack of public transportation Conan, not Erykini's lazyness, ok???
And completely ignored the breathtaking view
What can i say?? No goats in London i guess.
4. he was shocked with people smoking indoors at a pub in Nicosia and wanted to open a window!!! he finally got used to it.
5. the amount of food when we went for meze. But he did eat everything. More than anyone else. He doesnt know Cypriots very well, so i guess he doesnt realize what an achievement this is.
6. The fact that me, M. and Kalioush, the old gang in action, gather up every now and then and find a nice place with coffee and sweets preferably chocolate related. I dont know whats notable in this. he liked it though.
your beloved Erykini was caught right before attacking the cupcakes by a mean Irish photographer.
As for what left me with eyes wide open during this week:
1. His hi-tech phone slash camera slash laptop slash whatever gadget. i am completely useless with new technology, and tried not touch it cause everyone knows what i touch is in great danger usually. It doesnt make frappee though**.
2. Irish people have an Irish language, not just an Irish accent, that Kalioush has been trying to teach Conan (if you know Kalioush, then you realize that it is not irrational to teach an Irish man the Irish accent).
3. Irish people really hate the English. they have good reasons of course, but dont tell an Irish man that he is like an English, he becomes a Turk***, trust me.
4. The shamrock (= τριφύλλι) is some sort of symbol for Irish, i dont know why, but our guest wanted to buy an OMONOIA**** t-shirt !!! omonoia fans should not be called Chinese anymore....
5. His reaction to frappee. his first words were "That's like coffee, just cold coffee. what's so different aboutit?" he even asked if you can drink frappee without a straw !!!!! that's what i call cultural differences, men. GOD.
For Conan:
*tourist in my country, NEVER, was and still is a motto by nationalists in Cyprus. Big story, but it is supposed to be funny for Cypriot people.
**cypriot expression. usually said about gadgets when we want to say that it doent do anything. For some people frappee is THAT important.
***another expression. Said when someone becomes really furious, not fast and furious, just furious.
****the shamrock team!!
So, i already mentioned that my friend M.#2 had a guest during easter vacations right??
He is Irish as you can tell, his name is not Conan of course, but lets call him Conan for this post (his name resembles Conan but he does not resemble a barbarian). Well, Conan, my friends, went all over Cyprus during his stay, even to places i have never been.
The Turtle Beach (at Karpasia i think)
He saw our lovely beaches and villages, got a reddish sunburn (what do you expect from an Irish man??) and i think he had a good time. I think. anyway, the truth is that i enjoyed following M.#2 and Conan at their trips, there is nothing better than showing your country to a tourist, you see it from a totally different point of view. Conan said a few times: "I have the impression that i am not the only tourist here", and he was right. Tourist in your country??* E, sometimes....
So, within a week at Cyprus... what left dear Conan with eyes wide open are:
1. Our easter decoration. At the first round-about we crossed leaving the airport he said " Oh my God, there are eggs and chicken", and at the second one: "Oh my God, eggs and chicken are everywhere!!!!". can you blame him? ha? ha?
2. the fact that everydoby drives to go to places even within the city. I guess that strikes every single foreigner that comes to Cyprus. It is called lack of public transportation Conan, not Erykini's lazyness, ok???
3. The fact that Cypriots honk much much more than English people. His explanation: people at Cyprus are more relaxed and are not in a hurry when lights go green, so others honk. I didnot tell him that people actually start honking before the green light!!
4. The goats at Akama. He was completely thrilled as you can see...
And completely ignored the breathtaking view
What can i say?? No goats in London i guess.
4. he was shocked with people smoking indoors at a pub in Nicosia and wanted to open a window!!! he finally got used to it.
5. the amount of food when we went for meze. But he did eat everything. More than anyone else. He doesnt know Cypriots very well, so i guess he doesnt realize what an achievement this is.
6. The fact that me, M. and Kalioush, the old gang in action, gather up every now and then and find a nice place with coffee and sweets preferably chocolate related. I dont know whats notable in this. he liked it though.
your beloved Erykini was caught right before attacking the cupcakes by a mean Irish photographer.
As for what left me with eyes wide open during this week:
1. His hi-tech phone slash camera slash laptop slash whatever gadget. i am completely useless with new technology, and tried not touch it cause everyone knows what i touch is in great danger usually. It doesnt make frappee though**.
2. Irish people have an Irish language, not just an Irish accent, that Kalioush has been trying to teach Conan (if you know Kalioush, then you realize that it is not irrational to teach an Irish man the Irish accent).
3. Irish people really hate the English. they have good reasons of course, but dont tell an Irish man that he is like an English, he becomes a Turk***, trust me.
4. The shamrock (= τριφύλλι) is some sort of symbol for Irish, i dont know why, but our guest wanted to buy an OMONOIA**** t-shirt !!! omonoia fans should not be called Chinese anymore....
5. His reaction to frappee. his first words were "That's like coffee, just cold coffee. what's so different aboutit?" he even asked if you can drink frappee without a straw !!!!! that's what i call cultural differences, men. GOD.
For Conan:
*tourist in my country, NEVER, was and still is a motto by nationalists in Cyprus. Big story, but it is supposed to be funny for Cypriot people.
**cypriot expression. usually said about gadgets when we want to say that it doent do anything. For some people frappee is THAT important.
***another expression. Said when someone becomes really furious, not fast and furious, just furious.
****the shamrock team!!
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
24 Απριλίου
(η Ερυκίνη εν επίεν στην πορείαν σήμερα γιατί εν ένιωθεν καλά. Ελπίζω οι υπόλοιποι να είσαστεν τζιαμέ, γιατί το θέμαν έννεν να φωνάξουμεν μιαν φοράν να ξεθυμάνουμε, αλλά να είμαστεν ALERT συνέχεια, πάντα.)
Επέτειος μίσιη μου που το δημοψήφισμαν του 2004. Κάποιοι γιορτάζουν. Φκαίνουν τζαι στους δρόμους τζαι κάμνουν εορταστικές εκδηλώσεις.
Τι; Μπορείτε να μου πείτε τι; Τι σκατά γιορτάζουν; Τι;
2004 τζαι σήμερα εν 2009. εν η ιδέα μου όξα επεράσαν 5 γρόνια; πέντε χρόνια που τότε που οι διορατικοί πολιτικοί του τόπου μας, που εν μπορούν να δουν την μούττην τους μπροστά στα μμάθκια τους, υπόσχονταν μετά πάσης βεβαιότητας ότι σε 6 μήνες, το πολλύν ρε παιθκιά, εννά έσιει άλλον σχέδιον.
Επέτειος. Γιορτάζουμεν που εν ίβραμεν λύσην. πέντε χρόνια. Κάπου φυλαμένον σε ένα συρτάριν έχω έναν αυτοκόλλητον του ΝΑΙ, που τα ελάχιστα που εκυκλοφορήσαν τότε, πίσω γράφει με τα πατσιογράμματα μου 24 Απριλίου 2004. Για να θθυμούμαι, πάω τα χάλια με τες ημερομηνίες. Είχα πει τότε σε όσους ελαλούσαν ότι εννά έρτει άλλον σχέδιον σύντομα "χορείς τουντην κόλλαν; θα την πετάξω μόνον άμαν λυθεί το Κυπριακό". Ακόμα εν στο γραφείο μου.
Επέτειος. Γιορτάζουμεν. Το ένδοξο ΟΧΙ. Το ΟΧΙ στο Ανάν τζαι το ΟΧΙ του Μεταξά, το ένα και το αυτό. Εντάξει ο δικός μας ο παρέας έκλαψουρισεν τζιόλας νακκουρούδιν. Σημαντική διαφορά. Γιορτάζουμεν που η πλατφόρμα του ΟΧΙ έππεσεν τζαι επλάκωσεν μας.
Γιορτάζουμεν που η Χίλαρι Κλίντον επαραδέχτηκεν ότι επιέσαν μας τότε στο δημοψήφισμαν τζαι φκαίνουν ούλλοι στα κανάλια να το υπογραμμίσουν, κάμνουν τζαι χαρούες,. Που η δικαιολογία τους τωρά έσιει τζαι βούλλαν αμερικάνικην. Ναι, κυρίες και κύριοι είναι μια παγκόσμια συνομωσία, με τους Αμερικάνους πρωτοστατούντες, να μας λύσουν αμάν αμάν το Κυπριακόν, θέλουμεν εν θέλουμεν. Τζαι παρά να τους κάμουμεν το χαττίριν προτιμούμεν να μείνουμεν με το πρόβλημαν. Εμάς αρέσκει μας ολάν....
Γιορτάζουμεν τα 90στα γενέθλια του Κληρίδη. Ο άθθρωπος εννά γινεί υπεραιωνόβιος, καρτερά να δει το πρόβλημαν λυμένον φαίνεται, μα 'ντα ξέρω....
Εν υπάρχει αντικειμενική αλήθκεια λαλούν, για κάποιους εν μια χαμένη ευκαιρία, για κάποιους άλλους η σωτηρία τούτου του τόπου. Ναι, τούτος ο τόπος εσώθηκεν που την λύσην, τούτον εν το μόνον σίουρον. Τζι αφού οι παραπάνω εν την εθελήσαν ποττέ, υποθέτω ότι όντως έχουν κάτι να γιορτάζουν.
ΥΓ: εν αντρέπουμαι πιον να το πω. Εβαρήθηκα. Εβαρήθηκα το Κυπριακό. Εβαρήθηκα. Τζι ας πουν μερικοί ότι εν είμαι αρκετά πατριώτισσα Κυπραία. Ε-ΒΑ-ΡΗ-ΘΗ-ΚΑ. Τζαι πιο πολλά εβαρήθηκα τες ίδιες μαλακίες. Στην πραγματικότηταν τούτοι ούλλοι που πιπιλούν τα περί μάχης τζαι άσβεστου αγώνα για την πατρίδαν θέλουν διχοτόμησην. Ας το αποδεχτούν, τζαι να το παραδεχτούν να τελειώνουμεν.
Επέτειος μίσιη μου που το δημοψήφισμαν του 2004. Κάποιοι γιορτάζουν. Φκαίνουν τζαι στους δρόμους τζαι κάμνουν εορταστικές εκδηλώσεις.
Τι; Μπορείτε να μου πείτε τι; Τι σκατά γιορτάζουν; Τι;
2004 τζαι σήμερα εν 2009. εν η ιδέα μου όξα επεράσαν 5 γρόνια; πέντε χρόνια που τότε που οι διορατικοί πολιτικοί του τόπου μας, που εν μπορούν να δουν την μούττην τους μπροστά στα μμάθκια τους, υπόσχονταν μετά πάσης βεβαιότητας ότι σε 6 μήνες, το πολλύν ρε παιθκιά, εννά έσιει άλλον σχέδιον.
Επέτειος. Γιορτάζουμεν που εν ίβραμεν λύσην. πέντε χρόνια. Κάπου φυλαμένον σε ένα συρτάριν έχω έναν αυτοκόλλητον του ΝΑΙ, που τα ελάχιστα που εκυκλοφορήσαν τότε, πίσω γράφει με τα πατσιογράμματα μου 24 Απριλίου 2004. Για να θθυμούμαι, πάω τα χάλια με τες ημερομηνίες. Είχα πει τότε σε όσους ελαλούσαν ότι εννά έρτει άλλον σχέδιον σύντομα "χορείς τουντην κόλλαν; θα την πετάξω μόνον άμαν λυθεί το Κυπριακό". Ακόμα εν στο γραφείο μου.
Επέτειος. Γιορτάζουμεν. Το ένδοξο ΟΧΙ. Το ΟΧΙ στο Ανάν τζαι το ΟΧΙ του Μεταξά, το ένα και το αυτό. Εντάξει ο δικός μας ο παρέας έκλαψουρισεν τζιόλας νακκουρούδιν. Σημαντική διαφορά. Γιορτάζουμεν που η πλατφόρμα του ΟΧΙ έππεσεν τζαι επλάκωσεν μας.
Γιορτάζουμεν που η Χίλαρι Κλίντον επαραδέχτηκεν ότι επιέσαν μας τότε στο δημοψήφισμαν τζαι φκαίνουν ούλλοι στα κανάλια να το υπογραμμίσουν, κάμνουν τζαι χαρούες,. Που η δικαιολογία τους τωρά έσιει τζαι βούλλαν αμερικάνικην. Ναι, κυρίες και κύριοι είναι μια παγκόσμια συνομωσία, με τους Αμερικάνους πρωτοστατούντες, να μας λύσουν αμάν αμάν το Κυπριακόν, θέλουμεν εν θέλουμεν. Τζαι παρά να τους κάμουμεν το χαττίριν προτιμούμεν να μείνουμεν με το πρόβλημαν. Εμάς αρέσκει μας ολάν....
Γιορτάζουμεν τα 90στα γενέθλια του Κληρίδη. Ο άθθρωπος εννά γινεί υπεραιωνόβιος, καρτερά να δει το πρόβλημαν λυμένον φαίνεται, μα 'ντα ξέρω....
Εν υπάρχει αντικειμενική αλήθκεια λαλούν, για κάποιους εν μια χαμένη ευκαιρία, για κάποιους άλλους η σωτηρία τούτου του τόπου. Ναι, τούτος ο τόπος εσώθηκεν που την λύσην, τούτον εν το μόνον σίουρον. Τζι αφού οι παραπάνω εν την εθελήσαν ποττέ, υποθέτω ότι όντως έχουν κάτι να γιορτάζουν.
ΥΓ: εν αντρέπουμαι πιον να το πω. Εβαρήθηκα. Εβαρήθηκα το Κυπριακό. Εβαρήθηκα. Τζι ας πουν μερικοί ότι εν είμαι αρκετά πατριώτισσα Κυπραία. Ε-ΒΑ-ΡΗ-ΘΗ-ΚΑ. Τζαι πιο πολλά εβαρήθηκα τες ίδιες μαλακίες. Στην πραγματικότηταν τούτοι ούλλοι που πιπιλούν τα περί μάχης τζαι άσβεστου αγώνα για την πατρίδαν θέλουν διχοτόμησην. Ας το αποδεχτούν, τζαι να το παραδεχτούν να τελειώνουμεν.
Παρασκευή 24 Απριλίου 2009
Αποφοίτηση
(θα έγραφα κάτι εντελώς άλλο, αλλά μετά από το σχόλιο-ερώτημα περί τηβέννου και αποφοίτησης η Ερυκίνη ανακαλεί στη μνήμη της μια όχι και τόσο μεγαλειώδη μέρα).
Ιούλης. 2006 νομίζω (στο Πανεπιστήμιο Κύπρου όλα τα χρόνια φαίνουνται τα ίδια. Τέλος και πάντων). Η μέρα, τυπική, κυπριακή, καλοκαιριάτικη. Πελλολαλλαρκά δηλαδή. Η οικογένεια Ερυκίνης στο σπίτι να ετοιμάζεται. Η μάνα μου να προσπαθεί να πεισει τον αδελφό μου, ο οποίος βαριέται να έρτει. Ο πατέρας να καταριέται που εβάλαν την αποφοίτησην καθημερινή τζαι ήταν πτώμαν που την κούρασην. Η Ερυκίνη σας θορεί τον εαυτόν της στον καθρέφτη. Μαύρη τήβεννος τζαι μαύρον καπέλλον, τζαι γυαλιά. μόνον έναν όνομαν μού έρκεται στον νου, έναν όνομαν, ένας μύθος: Χάρυ Πότερ....
Το καπέλο στρογγυλό με ένα εξόγκωμα στο κέντρο, σαν το μανιτάρι όπως σχολίαζε τότε θυμάμαι η φίλη και συνοδοιπόρος Kalioush. Νευριάζω. Συγγνώμην, αλλά εγώ εγεννήθηκα μες την αμερικανιά. Που εν τα τετράγωνα τα καππελλούθκια, που εν λεπτά όπως το χαρτόνιν τζαι έχουν έναν λουρούδιν που κρέμμεται ποτζί ποδά;;; Τι σκατά εσπούδαζα τόσα χρόνια, τόσος κόπος, έναν λουρούδιν εν το δικαιούμαι; Αντ'αυτού το μανιτάρι...... Χάλιν μαύρον. Ας ένι.
Η τελετή αρχίζει στις 7. Οι απόφοιτοι μισή ώρα πιο νωρίς. Μαζευόμαστε όλοι σε ένα δωμάτιο. Η ξανθιά μπαρμπέ (αλά Barbie δηλαδή) γραμματέας του τμήματος είναι μαζί μας, τζαι μερικοί καθηγητές που ήρταν να μας καμαρώσουν, να μας πουν το στερνό (που αλί και τρις αλί δεν ήτανε στερνό) αντίο, να μας θκιώξουν ποιος ξέρει.... τζαι ούλλοι εμείς με την ίδιαν γελοιότηταν την όποιαν ενοικιάσαμεν μιαν φάουσαν ριάλλια, να γελούμεν ο ένας με το χάλιν του άλλου. Τζαι μετά φωτογραφίες. Σαν τους κομπάρσους στην τελευταία Χαριποτερική ταινία. Κανένας που μας εν ήταν συγκινημένος. Κανένας. Ίσως γιατί για κανέναν που μας εν ήταν το τέλος των σπουδών. Γιατί ούλλοι εθέλαν να τελειώσει ή και τα δύο μαζί.
Η τελετή ξεκινά τζι εμείς καθούμαστεν με τα μαύρα μες τον ήλιον. Το γαμημένο το μανιτάριν εν πολλά βαρύν, εν μπορεί να σου κάμει αέραν. Πυρά, πολλή πυρά. Ξεκινούν οι ομιλίες. Βαρετά, βαρετά. Χασμουριέμαι, χασμουριέσαι, χασμουριέται, χασμουριόμαστε, χασμουριέστε, χασμουριούνται. Εμίλησεν τζι ο πρύτανης, τζαι ο Υπουργός Παιδείας, τζι ο Πρόεδρος της ΦΕΠΑΝ που άρεσεν την μάνας μου (εγυάλλισεν της για γαμπρός φαντάζουμαι), τζαι μετά ξεκινά η χαιρετούρα. Έδωκα το σιέριν μου του πρύτανη σε version Kellog's-Frosties-πρωινό-για-δύναμη. Έδωκεν μου έναν πορτοκαλίν φάκελον με το πτυχίον μου μέσα. Επρόσεξεν τα μωβ γυαλιά μου, έκαμεν μου τζαι κομπλιμέντον, τζαι μετά ο επόμενος. Μετά που ώρες, στην πραγματικότηταν ήταν 3, εμέναν εφανήκαν μου απλά πάαρα πολλές, εσηκωθήκαμεν να σύρουμεν το καππελλίν ψηλά ψηλά στα πέρατα του ουρανού. Ούλλοι μαζίν συγχρονισμένα όπως στα έργα. Ε, όι ακριβώς. Κανένας εν έξερεν πότε να σύρει το καππέλον τζαι εθορούσαν ούλλοι τον δίπλα τους, τζαι τζιαμέ που έθελες να το σύρεις ως τζιαμέ που φτάνει η κουτάλα σου (που λαλεί τζι η kalioush) επρόσεχες να το σύρεις κοντά γιατί πρώτον επιασες το (είπαμεν) μιαν φάουσαν ριάλλια, τζαι δεύτερον ήταν κουττούτζιν, αν έβρισκεν κανέναν πας την κκελλέν;;;
Το μόνον που θθυμούμαι που τζείνην την ημέραν εν ότι είχα βαρεθεί πάααρα πολλά, πάρα πολλά, τζι ήταν πυρά. Τζαι επίεννεν πολλήν ώραν. Φυσικά οι επόμενες αποφοιτήσεις που παρακολούθησα ήταν πολύ καλύτερες, πιο σύντομες τουλάχιστον. Καμιάν συγκίνησην, ούτε χαράν, ούτε λύπην τζείνην την ημέραν.
Το μόνον ωραίον που μου έμεινεν εν τζείνες οι φωτογραφίες με τους υπόλοιπους συμφοιτητές πριν να ξεκινήσει με τη γελοία περιβολή. Αρέσκει μου να τες θορώ. Έχουν χάζιν.
Τζείνην την ημέραν είπα ότι εν έπρεπεν να επίεννα ποττέ. Τωρά λαλώ ότι τζαι με τούτα που ξέρω πάλε εννά επίεννα, μιαν φοράν έτσι για την εμπειρίαν, με την τήβεννον τζαι ούλλες τες μαλακίες... Δεύτερην, όμως, με τίποτε!!!! Έτσι, φέτος, που αποφοιτώ (ελπίζω δηλαδή) ΠΑΛΕ που το Πανεπιστήμιον Κύπρου, τη μέρα της αποφοίτησης ψάξτε με σε κανένα παρακμιακό μπαρ, θα κάθομαι στο μπαρ και θα αποχαιρετίσω εφτά χρόνια πανεπιστημιακής ζωής με ένα σφηνάκι-μπόμπα. ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ!
ΥΓ: αλλά όσοι εν το εζήσαν το παναύριν ποττέ να το πράξουν, ειδικά εάν έχεις καλή σχέση με τους συμφοιτητές σου (θα είναι άλλη μια στιγμή παραλογισμού στο UCY που θα μοιραστείς με φίλους) τζαι ειδικά εάν οι γονιοί σου κόφκουνται να σε δουν με τήβεννο, έν ένας σχετικά ανώδυνος τρόπος να τους κάμεις να χαρούν (σε σύγκριση πχ. με το γάμο)
Ιούλης. 2006 νομίζω (στο Πανεπιστήμιο Κύπρου όλα τα χρόνια φαίνουνται τα ίδια. Τέλος και πάντων). Η μέρα, τυπική, κυπριακή, καλοκαιριάτικη. Πελλολαλλαρκά δηλαδή. Η οικογένεια Ερυκίνης στο σπίτι να ετοιμάζεται. Η μάνα μου να προσπαθεί να πεισει τον αδελφό μου, ο οποίος βαριέται να έρτει. Ο πατέρας να καταριέται που εβάλαν την αποφοίτησην καθημερινή τζαι ήταν πτώμαν που την κούρασην. Η Ερυκίνη σας θορεί τον εαυτόν της στον καθρέφτη. Μαύρη τήβεννος τζαι μαύρον καπέλλον, τζαι γυαλιά. μόνον έναν όνομαν μού έρκεται στον νου, έναν όνομαν, ένας μύθος: Χάρυ Πότερ....
Το καπέλο στρογγυλό με ένα εξόγκωμα στο κέντρο, σαν το μανιτάρι όπως σχολίαζε τότε θυμάμαι η φίλη και συνοδοιπόρος Kalioush. Νευριάζω. Συγγνώμην, αλλά εγώ εγεννήθηκα μες την αμερικανιά. Που εν τα τετράγωνα τα καππελλούθκια, που εν λεπτά όπως το χαρτόνιν τζαι έχουν έναν λουρούδιν που κρέμμεται ποτζί ποδά;;; Τι σκατά εσπούδαζα τόσα χρόνια, τόσος κόπος, έναν λουρούδιν εν το δικαιούμαι; Αντ'αυτού το μανιτάρι...... Χάλιν μαύρον. Ας ένι.
Η τελετή αρχίζει στις 7. Οι απόφοιτοι μισή ώρα πιο νωρίς. Μαζευόμαστε όλοι σε ένα δωμάτιο. Η ξανθιά μπαρμπέ (αλά Barbie δηλαδή) γραμματέας του τμήματος είναι μαζί μας, τζαι μερικοί καθηγητές που ήρταν να μας καμαρώσουν, να μας πουν το στερνό (που αλί και τρις αλί δεν ήτανε στερνό) αντίο, να μας θκιώξουν ποιος ξέρει.... τζαι ούλλοι εμείς με την ίδιαν γελοιότηταν την όποιαν ενοικιάσαμεν μιαν φάουσαν ριάλλια, να γελούμεν ο ένας με το χάλιν του άλλου. Τζαι μετά φωτογραφίες. Σαν τους κομπάρσους στην τελευταία Χαριποτερική ταινία. Κανένας που μας εν ήταν συγκινημένος. Κανένας. Ίσως γιατί για κανέναν που μας εν ήταν το τέλος των σπουδών. Γιατί ούλλοι εθέλαν να τελειώσει ή και τα δύο μαζί.
Η τελετή ξεκινά τζι εμείς καθούμαστεν με τα μαύρα μες τον ήλιον. Το γαμημένο το μανιτάριν εν πολλά βαρύν, εν μπορεί να σου κάμει αέραν. Πυρά, πολλή πυρά. Ξεκινούν οι ομιλίες. Βαρετά, βαρετά. Χασμουριέμαι, χασμουριέσαι, χασμουριέται, χασμουριόμαστε, χασμουριέστε, χασμουριούνται. Εμίλησεν τζι ο πρύτανης, τζαι ο Υπουργός Παιδείας, τζι ο Πρόεδρος της ΦΕΠΑΝ που άρεσεν την μάνας μου (εγυάλλισεν της για γαμπρός φαντάζουμαι), τζαι μετά ξεκινά η χαιρετούρα. Έδωκα το σιέριν μου του πρύτανη σε version Kellog's-Frosties-πρωινό-για-δύναμη. Έδωκεν μου έναν πορτοκαλίν φάκελον με το πτυχίον μου μέσα. Επρόσεξεν τα μωβ γυαλιά μου, έκαμεν μου τζαι κομπλιμέντον, τζαι μετά ο επόμενος. Μετά που ώρες, στην πραγματικότηταν ήταν 3, εμέναν εφανήκαν μου απλά πάαρα πολλές, εσηκωθήκαμεν να σύρουμεν το καππελλίν ψηλά ψηλά στα πέρατα του ουρανού. Ούλλοι μαζίν συγχρονισμένα όπως στα έργα. Ε, όι ακριβώς. Κανένας εν έξερεν πότε να σύρει το καππέλον τζαι εθορούσαν ούλλοι τον δίπλα τους, τζαι τζιαμέ που έθελες να το σύρεις ως τζιαμέ που φτάνει η κουτάλα σου (που λαλεί τζι η kalioush) επρόσεχες να το σύρεις κοντά γιατί πρώτον επιασες το (είπαμεν) μιαν φάουσαν ριάλλια, τζαι δεύτερον ήταν κουττούτζιν, αν έβρισκεν κανέναν πας την κκελλέν;;;
Το μόνον που θθυμούμαι που τζείνην την ημέραν εν ότι είχα βαρεθεί πάααρα πολλά, πάρα πολλά, τζι ήταν πυρά. Τζαι επίεννεν πολλήν ώραν. Φυσικά οι επόμενες αποφοιτήσεις που παρακολούθησα ήταν πολύ καλύτερες, πιο σύντομες τουλάχιστον. Καμιάν συγκίνησην, ούτε χαράν, ούτε λύπην τζείνην την ημέραν.
Το μόνον ωραίον που μου έμεινεν εν τζείνες οι φωτογραφίες με τους υπόλοιπους συμφοιτητές πριν να ξεκινήσει με τη γελοία περιβολή. Αρέσκει μου να τες θορώ. Έχουν χάζιν.
Τζείνην την ημέραν είπα ότι εν έπρεπεν να επίεννα ποττέ. Τωρά λαλώ ότι τζαι με τούτα που ξέρω πάλε εννά επίεννα, μιαν φοράν έτσι για την εμπειρίαν, με την τήβεννον τζαι ούλλες τες μαλακίες... Δεύτερην, όμως, με τίποτε!!!! Έτσι, φέτος, που αποφοιτώ (ελπίζω δηλαδή) ΠΑΛΕ που το Πανεπιστήμιον Κύπρου, τη μέρα της αποφοίτησης ψάξτε με σε κανένα παρακμιακό μπαρ, θα κάθομαι στο μπαρ και θα αποχαιρετίσω εφτά χρόνια πανεπιστημιακής ζωής με ένα σφηνάκι-μπόμπα. ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ!
ΥΓ: αλλά όσοι εν το εζήσαν το παναύριν ποττέ να το πράξουν, ειδικά εάν έχεις καλή σχέση με τους συμφοιτητές σου (θα είναι άλλη μια στιγμή παραλογισμού στο UCY που θα μοιραστείς με φίλους) τζαι ειδικά εάν οι γονιοί σου κόφκουνται να σε δουν με τήβεννο, έν ένας σχετικά ανώδυνος τρόπος να τους κάμεις να χαρούν (σε σύγκριση πχ. με το γάμο)
Πέμπτη 23 Απριλίου 2009
Δουλειές με φούντες
Δουλειές με φούντες εν λαλείς τίποτε....
έχω να καταθέσω σε όσους με διαβάζουν εκεί έξω (στο υπερπέραν :))) τα εξής άσχετα:
1. η μούττη μου ακόμα τρέχει, εγίνην παπουτσόσυκον τζι ακόμα τρέσιει. εβαρήθηκα.
2. έχω πολλήν πολλήν δουλειάν
3. εν έχω καμίαν απολύτως διάθεσην να κάμω τη δουλειάν
4. εν είμαι σίουρη ότι ξέρω ακριβώς πως να την κάμω
5. είμαι τόσο μαλάκας γιατί εννά μπορούσα να ζητήσω περισσότερη βοήθεια που την επόπτριαν μου, αλλά εν το κάμνω. Καρτερώ την να μου πει που μόνη της, "μάνα μου θέλεις να τα κάμουμεν μαζίν, να δω τι κάμνεις κλπ." Τζαι επειδή εν πρόκειται να το κάμει ποττέ, εγώ μαζοχίζουμαι τζαι θα μαζοχιζουμαι τζι άλλο, να κάμνω τα ίδια τζαι τα ίδια πράματα (trial and error) ώσπου να τα κάμω σωστά.
6. Αντι να δουλεύκω τόσες μέρες γυρίζω ποτζεί ποδά γιατί η φίλη μου η Μ.#2 έσιει έναν καλεσμένον τζαι κουλιαντιρίζουμεν τον στες γωνιές της Κύπρου μας. Νομίζω ότι εγώ ενθουσιάζουμαι πιο πολλά που τζείνον. Αναμένατε στες οθόνες σας τζαι εννά έσιει τζαι φωτογραφικόν υλικό soon.
Άτε πάω να κάμω καμιά δουλειά.... εν μπορώ, εν θέλω....
Δευτέρα 20 Απριλίου 2009
Τα χρώματα του Πάσχα
Μαύρο: Το χρώμα των φλαούνων μας φέτι, μαυρο-καφέ να είμαι ειλικρινής. Η προσπάθεια μετρά, λαλώ εγώ. Η μάνα μου ακόμα μάσιεται να πείσει εμέναν τζαι τον εαυτόν της ότι έννεν κρουσμένες, απλά καλοψημένες. Πάω πάσον.
Χαλκινο-μπρουντζινο κόκκινο: το χρώμα των αυκών μας, βαμμένα με ρίζες (παραδοσιακά πράματα), τζαι με κλάτσαν τζαι φυλλούιν, είμαστεν μάστροι όι πελλάρες!
Κόκκκινο σκέτο νέττο: το χρώμαν της μούττης μου, είμαι γριππωμένη ρε γαμώτο, τζαι φύσα φύσα εγίνηκα ρούντολφ παράτζαιρα
Άσπρο: το χρώμαν της λαμπάδας μου φέτος (η μάνα μου εν με άφηκεν να πάρω την περσινήν πράσινην-λαχανιά, γιατί ήταν να μας φκάλουν πας τη μούττην του καμπαναρκού ιμίσh), άσπρα και τα απροσδιορίστου αριθμού χαρτομάντιλα που κατανάλωσα τις τελευταίες 4 μέρες...
Πορτοκαλλίν: το χρώμαν της λέξης πρόχειρο στο blog, που συνοδεύει ούλλα τα κείμενα που έγραψα τες τελευταίες μέρες, ατέλειωτα τζαι χάλια, εν ξέρω τι μου συμβαίνει ρε παιθκιά τωρά τελευταία....
Κίτρινο: το χρώμα του τετραδίου μου με τες σημειώσεις για τη διατριβή μου, κλειστόν λόγω μελαγχολίας για μέρες. Εν γίνεται να παραδώσω καρακατσούνες; πρέπει να εν κείμενον; Σκέφτουμαι ότι αν δε δουλέψω εννά μείνω για πάντα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, αλλά ούτε μια τόσον τρομακτική σκέψη εν με κινητοποιεί. Αλήθκεια κάτι μου συμβαίνει...
Α, κίτρινον τζαι το χρώμαν της αυκολέμονης που εφάμεν μετά τον καλό λόον. Το καλλύττερον έθιμον που ούλλα!
Κίτρινον τζαι το τζερούιν πάνω στην τουρτούαν της κολλητής μου που είσιεν γενέθλια εχτές. Έναν τζερούιν. Ποιος θέλει να αθθυμάται ότι γίνεται 25; έναν τέταρτον του αιώνα...
Πράσινον: το χρώμαν του βιβλίου που θκιαβάζω τουντες μέρες. Μπουκόφσκι. Τζαι λαλεί μια φίλη μου, ίνταλως τζαι θκιαβάζεις Μπουκόφσκι; ένας καμένος. Πε τζαι εσού. Έτο τζαι τούτος ατέλειωτος κάθεται στο γραφείον τζαι καρτερά με πότε εννά κάμω όρεξην να θκιαβάσω το υπόλοιπο.... Όντως κάτι μου συμβαίνει.
Ροζ: που εν διαφορετικόν πράμαν που το φούξια (διευκρίνηση για τους άντρες αναγνώστες, γιατί που την ελάχιστην πείρα μου με το εν λόγω φύλο, παρουσιάζουν μια μικρή δυσκολία λεπτού διαχωρισμού των χρωμάτων!!!). Το χρώμα που έχουν οι πιτζάμες μου, ροζ με καρδιούλες (πάει εξεφτιλίστικα τέλεια). ΦΥΣΙΚΑ εν τες εγόρασα εγώ που μόνη μου. Δώρον της κολλητής Σ., όταν επισκέφτηκεν την Αγγλία (πράγμα που οδήγησε και την ίδια και τους Εγγλέζους ένα βήμα πριν το νευρικό κλονισμό, αλλά τούτον εν θέμαν για άλλο πόστ)... τέλος πάντων, τούτες τες γελοίες ροζέ πιτζάμες φορώ τες για πιο πολλές ώρες από ότι τα ρούχα μου... πραγματικά κάτι μου συμβαίνει.... λαλείτε να παθαίνω κατάθλιψην;
Πορτοκαλί (πάλε): το χρώμαν του κουμπιού για δημοσίευση ανάρτησης, σαννα μου τζαι εννά τα καταφέρω σήμερα να ποστάρω κείμενον....
Χαλκινο-μπρουντζινο κόκκινο: το χρώμα των αυκών μας, βαμμένα με ρίζες (παραδοσιακά πράματα), τζαι με κλάτσαν τζαι φυλλούιν, είμαστεν μάστροι όι πελλάρες!
Κόκκκινο σκέτο νέττο: το χρώμαν της μούττης μου, είμαι γριππωμένη ρε γαμώτο, τζαι φύσα φύσα εγίνηκα ρούντολφ παράτζαιρα
Άσπρο: το χρώμαν της λαμπάδας μου φέτος (η μάνα μου εν με άφηκεν να πάρω την περσινήν πράσινην-λαχανιά, γιατί ήταν να μας φκάλουν πας τη μούττην του καμπαναρκού ιμίσh), άσπρα και τα απροσδιορίστου αριθμού χαρτομάντιλα που κατανάλωσα τις τελευταίες 4 μέρες...
Μπλέ: το χρώμαν της θάλασσας στο Κάβο Γκρέκο, που τα πιο όμορφα πράματα που μπορείς να δεις στο νησίν της Αφροδίτης. Μίνι εκδρομή σε Αγία Νάπα, Πρωταρά μες το πάσκαν. Τέλεια!!!
Φούξια: (όι η αίγια). Τα λουλούδια στες γλαστρούες που κρέμουνται στη βεράντα ενός σπιθκιού στο χωρκόν μας που πρόσφατα αναπαλαιώθηκεν. Ευτυχώς που έσιει τζαι πλάσματα που αντί να χτίζουν γελοίες σπιταρώνες, αναπαλαιώνουν κάτι "χαλαμάντουρα", πανέμορφα τζαι παραδοσιακά, αλλά αφημένα για χρόνια στο χωρκόν μας, τζαι ομορφίζουν τον τόπον.
Πορτοκαλλίν: το χρώμαν της λέξης πρόχειρο στο blog, που συνοδεύει ούλλα τα κείμενα που έγραψα τες τελευταίες μέρες, ατέλειωτα τζαι χάλια, εν ξέρω τι μου συμβαίνει ρε παιθκιά τωρά τελευταία....
Κίτρινο: το χρώμα του τετραδίου μου με τες σημειώσεις για τη διατριβή μου, κλειστόν λόγω μελαγχολίας για μέρες. Εν γίνεται να παραδώσω καρακατσούνες; πρέπει να εν κείμενον; Σκέφτουμαι ότι αν δε δουλέψω εννά μείνω για πάντα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, αλλά ούτε μια τόσον τρομακτική σκέψη εν με κινητοποιεί. Αλήθκεια κάτι μου συμβαίνει...
Α, κίτρινον τζαι το χρώμαν της αυκολέμονης που εφάμεν μετά τον καλό λόον. Το καλλύττερον έθιμον που ούλλα!
Κίτρινον τζαι το τζερούιν πάνω στην τουρτούαν της κολλητής μου που είσιεν γενέθλια εχτές. Έναν τζερούιν. Ποιος θέλει να αθθυμάται ότι γίνεται 25; έναν τέταρτον του αιώνα...
Πράσινον: το χρώμαν του βιβλίου που θκιαβάζω τουντες μέρες. Μπουκόφσκι. Τζαι λαλεί μια φίλη μου, ίνταλως τζαι θκιαβάζεις Μπουκόφσκι; ένας καμένος. Πε τζαι εσού. Έτο τζαι τούτος ατέλειωτος κάθεται στο γραφείον τζαι καρτερά με πότε εννά κάμω όρεξην να θκιαβάσω το υπόλοιπο.... Όντως κάτι μου συμβαίνει.
Ροζ: που εν διαφορετικόν πράμαν που το φούξια (διευκρίνηση για τους άντρες αναγνώστες, γιατί που την ελάχιστην πείρα μου με το εν λόγω φύλο, παρουσιάζουν μια μικρή δυσκολία λεπτού διαχωρισμού των χρωμάτων!!!). Το χρώμα που έχουν οι πιτζάμες μου, ροζ με καρδιούλες (πάει εξεφτιλίστικα τέλεια). ΦΥΣΙΚΑ εν τες εγόρασα εγώ που μόνη μου. Δώρον της κολλητής Σ., όταν επισκέφτηκεν την Αγγλία (πράγμα που οδήγησε και την ίδια και τους Εγγλέζους ένα βήμα πριν το νευρικό κλονισμό, αλλά τούτον εν θέμαν για άλλο πόστ)... τέλος πάντων, τούτες τες γελοίες ροζέ πιτζάμες φορώ τες για πιο πολλές ώρες από ότι τα ρούχα μου... πραγματικά κάτι μου συμβαίνει.... λαλείτε να παθαίνω κατάθλιψην;
Πορτοκαλί (πάλε): το χρώμαν του κουμπιού για δημοσίευση ανάρτησης, σαννα μου τζαι εννά τα καταφέρω σήμερα να ποστάρω κείμενον....
Τρίτη 14 Απριλίου 2009
Στιγμές οικογενειακής ευτυχίας
Το φαΐ στο τραπέζι αρχίζει να μειώνεται, όχι να εξαφανίζεται βέβαια, καμία νοικοκυρά που σέβεται τον εαυτό της δεν μαγειρεύει ακριβώς όσο θα φάνε οι καλεσμένοι. Μην πουν ότι τσιγκουνεύτηκες κιόλας... υπολογίζεις ένα περίπου πόσο θα χρειαστείς και βάζεις κάτιτις παραπάνω, το οποίο κατιτίς εννά κάμει περίπου θκυό μέρες να το καταναλώσει η οικογένεια, αλλά εν έσιει σημασίαν.
Οι γυναίκες αρχίζουν να μαζεύουν τα πιάτα. Αντανακλαστικά. Οι άντρες απορροφημένοι στη συζήτηση κάπου μεταξύ της Ομόνοιας που τα έκαμεν σκατά φέτος, του καινούργιου Μερσεντές που πήρε ο ξάδελφος μου, του κυνηγιού και του τελευταίου κινητού του πατέρα μου, που εμέναν φαίνεται μου ακριβώς το ίδιον με το προηγούμενον, αλλά αστο καλύτερα Ερυκίνη.
Κοιτάζω μάνα, θεία, ξάδελφη. Μαζεύουν τα πιάτα μπροστά από τον πασά. Πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο πράγμα... να μαζεύει. Ασυνείδητα. Θυμάμαι ένα ξάδελφο μου από τότε που ήμασταν παιδιά όποτε με έβλεπε να σηκώνω πιάτα στα οικογενιακά τραπέζια σαν τούτο σταματούσε ότι έκανε, κι έλεγε με απορημένο ύφος "Τι κάμνεις;" και εγώ δεν είχα απάντηση, σαν τον κλέφτην που τον επιάσαν με τα κλοπιμαία ή σαν τον υπνοβάτη που τον ξύπνησαν απότομα και απορεί που βρίσκεται. Άφηνα τα πιάτα κάτω κι απαντούσα "τίποτε"...
Ωχ, πόσο μισώ αυτές τις στιγμές. Τις οικογενειακές. Πρέπει να εξηγήσω σε όλους τι κάνω στη ζωή μου, πότε θα σταματήσω να σπουδάζω, που θα βρω μετά δουλειά, που δουλεύω, αν δουλεύω, πόσο πληρώνομαι, γιατί δεν κάνω μια φυσιολογική δουλειά, γιατί δεν δίνω τις εξετάσεις για την τράπεζα, για την κυβέρνηση, όπως όλα τα φυσιολογικά κορίτσια. Αν έχω γκόμενο και πότε θα παντρευτώ, γιατί τα χρόνια περνούν. Η γιαγιά μου να υπενθυμίζει ότι επιθυμεί να παντρευτώ πριν να πεθάνει, να με δει νύφη κλείσει τα μάτια της (κλασικός κυπριακός εκβιασμός). Θέλω να φωνάξω σε όλους ότι ΧΕΣΤΗΚΑ, αλλά θα ήταν αγενές κι εγώ είμαι πάντα ευγενική. Τζαι το χειρότερο, δεν μπορώ καν να κατηγορήσω κανέναν ότι ανακατεύεται, γιατί απλούστατα δεν είναι ότι τους νοιάζει, "κουβέντα να γίνεται, πως κάνεις έτσι;" Μόνο που η κουβέντα στρέφεται κατά μυστήριο τρόπο πάντα στο πότε θα πιάσω δουλειά κανονική, σαν άνθρωπος, και στο πότε θα παντρευτώ, σαν άνθρωπος.
Το σόι περνά για καφέ μετά τον αγλέωρα (αλήθεια τι να είναι ο αγλέωρας;;) κι εγώ ακόμη αναρωτιέμαι ποια κανονικότητα παραβιάζω. Με κοιτάζω καθώς περνώ απ' τον καθρέφτη κρατώντας το δίσκο με το γλυκό. Μου φαίνομαι απελπιστικά κανονική. Τρομακτικά κανονική. Λυπηρά κανονική. Σαν όλα τα φυσιολογικά κορίτσια. Σαν άνθρωπος μη σου πω. Τι εννοούν όλοι αυτοί αλήθεια;
Αφήνω το δίσκο στο τραπέζι και πάω να παίξω με τα μωρά της οικογένειας, που αν μη τι άλλο με βρίσκουν κανονικό άνθρωπο, και θα συνεχίσουν να με θεωρούν κανονικό άνθρωπο μέχρι να βγάλω ουρά, φτερά, να γίνω πράσινη ή να μεγαλώσουν. Έχουμε καιρό ακόμη.
Υπομονήν τζαι εννά τη σκαπουλάρουμε τζαι σήμερα....
(η πιο πάνω είναι μια σχεδόν ψεύτικη ιστορία, θα το καταλάβατε υποθέτω από το σημείο εκείνο με το δίσκο με το γλυκό. Προς τιμήν των οικογενειακών στιγμών που αναμένονται λόγω Πάσχα. Οποιαδήποτε σχέσις με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική)
Οι γυναίκες αρχίζουν να μαζεύουν τα πιάτα. Αντανακλαστικά. Οι άντρες απορροφημένοι στη συζήτηση κάπου μεταξύ της Ομόνοιας που τα έκαμεν σκατά φέτος, του καινούργιου Μερσεντές που πήρε ο ξάδελφος μου, του κυνηγιού και του τελευταίου κινητού του πατέρα μου, που εμέναν φαίνεται μου ακριβώς το ίδιον με το προηγούμενον, αλλά αστο καλύτερα Ερυκίνη.
Κοιτάζω μάνα, θεία, ξάδελφη. Μαζεύουν τα πιάτα μπροστά από τον πασά. Πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο πράγμα... να μαζεύει. Ασυνείδητα. Θυμάμαι ένα ξάδελφο μου από τότε που ήμασταν παιδιά όποτε με έβλεπε να σηκώνω πιάτα στα οικογενιακά τραπέζια σαν τούτο σταματούσε ότι έκανε, κι έλεγε με απορημένο ύφος "Τι κάμνεις;" και εγώ δεν είχα απάντηση, σαν τον κλέφτην που τον επιάσαν με τα κλοπιμαία ή σαν τον υπνοβάτη που τον ξύπνησαν απότομα και απορεί που βρίσκεται. Άφηνα τα πιάτα κάτω κι απαντούσα "τίποτε"...
Ωχ, πόσο μισώ αυτές τις στιγμές. Τις οικογενειακές. Πρέπει να εξηγήσω σε όλους τι κάνω στη ζωή μου, πότε θα σταματήσω να σπουδάζω, που θα βρω μετά δουλειά, που δουλεύω, αν δουλεύω, πόσο πληρώνομαι, γιατί δεν κάνω μια φυσιολογική δουλειά, γιατί δεν δίνω τις εξετάσεις για την τράπεζα, για την κυβέρνηση, όπως όλα τα φυσιολογικά κορίτσια. Αν έχω γκόμενο και πότε θα παντρευτώ, γιατί τα χρόνια περνούν. Η γιαγιά μου να υπενθυμίζει ότι επιθυμεί να παντρευτώ πριν να πεθάνει, να με δει νύφη κλείσει τα μάτια της (κλασικός κυπριακός εκβιασμός). Θέλω να φωνάξω σε όλους ότι ΧΕΣΤΗΚΑ, αλλά θα ήταν αγενές κι εγώ είμαι πάντα ευγενική. Τζαι το χειρότερο, δεν μπορώ καν να κατηγορήσω κανέναν ότι ανακατεύεται, γιατί απλούστατα δεν είναι ότι τους νοιάζει, "κουβέντα να γίνεται, πως κάνεις έτσι;" Μόνο που η κουβέντα στρέφεται κατά μυστήριο τρόπο πάντα στο πότε θα πιάσω δουλειά κανονική, σαν άνθρωπος, και στο πότε θα παντρευτώ, σαν άνθρωπος.
Το σόι περνά για καφέ μετά τον αγλέωρα (αλήθεια τι να είναι ο αγλέωρας;;) κι εγώ ακόμη αναρωτιέμαι ποια κανονικότητα παραβιάζω. Με κοιτάζω καθώς περνώ απ' τον καθρέφτη κρατώντας το δίσκο με το γλυκό. Μου φαίνομαι απελπιστικά κανονική. Τρομακτικά κανονική. Λυπηρά κανονική. Σαν όλα τα φυσιολογικά κορίτσια. Σαν άνθρωπος μη σου πω. Τι εννοούν όλοι αυτοί αλήθεια;
Αφήνω το δίσκο στο τραπέζι και πάω να παίξω με τα μωρά της οικογένειας, που αν μη τι άλλο με βρίσκουν κανονικό άνθρωπο, και θα συνεχίσουν να με θεωρούν κανονικό άνθρωπο μέχρι να βγάλω ουρά, φτερά, να γίνω πράσινη ή να μεγαλώσουν. Έχουμε καιρό ακόμη.
Υπομονήν τζαι εννά τη σκαπουλάρουμε τζαι σήμερα....
(η πιο πάνω είναι μια σχεδόν ψεύτικη ιστορία, θα το καταλάβατε υποθέτω από το σημείο εκείνο με το δίσκο με το γλυκό. Προς τιμήν των οικογενειακών στιγμών που αναμένονται λόγω Πάσχα. Οποιαδήποτε σχέσις με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική)
Κυριακή 12 Απριλίου 2009
Μονο-επεισοδιακοί δολοφόνοι
Στην Ελλάδα ένας οπλισμένος μαθητής μπαίνει στο σχολείο, πυροβολεί κάποιους άσχετους που βρέθηκαν μπροστά του και μετά αυτοκτονεί. Στην Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών ένας φοιτητής ορμά στο Πανεπιστήμιο και αφού σκοτώνει καμιά 30 ανθρώπους αυτοκτονεί. Πολλά τέτοια επεισόδια, πάρα πολλά. Οι ΗΠΑ έχουν τα ηνία στους αριθμούς και τις στατιστικές, μα τέτοια συμβάντα έχουν σημειωθεί κι αλλού, Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Φινλανδία, πρόσφατα Γερμανία και προχτές στην Ελλάδα.
Τι συμβαίνει; Ποιος μπορεί να φτάσει σε αυτό το σημείο; Γιατί; Πως;
Θυμάμαι που έγραφα κάποτε μια εργασία γι’ αυτό. Πάντα με ήλκυε ο «εγκληματικός νους», το γιατί, ειδικά σε τέτοιου είδους «παράλογα» εγκλήματα, χωρίς οικονομικό ή άλλο κίνητρο. Ξέθαψα, λοιπόν, σήμερα τις σημειώσεις μου από το μάθημα της εγκληματολογίας κι αντιγράφω.
Μονο-επεισοδιακοί δολοφόνοι ή μαζικοκτόνοι. Σκοτώνουν πολλά άτομα όχι σε μια περίοδο χρόνου, όπως οι serial killers, αλλά σε ένα συνεχές περιστατικό.
Δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο, διαβάζω. Μια από τις παλαιότερες μαζικοκτονίες έγινε στη Γερμανία από τον Ernst Wagner το 1913!! Απορώ πως...
Οι μαζικοκτόνοι φαίνεται να μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Είναι άνδρες (δεν έχω ακούσει περίπτωση γυναίκας), συνήθως με αγάπη για τα όπλα και τη στρατιωτική ζωή. Άτομα κοινωνικά απομονωμένα, εγωκεντρικά, στην πλειοψηφία τους οι «αποτυχημένοι» στη δουλειά ή στο σχολείο. Έχουν έμμονη ιδέα με την επιτυχία και το κύρος, ένα κύρος που δεν επιτυγχάνουν να αποκτήσουν. Έχουν την αίσθηση ότι απέτυχαν στα όνειρά τους. Είναι καχύποπτοι με τους άλλους, πιστεύουν ότι όλοι θέλουν το κακό τους και θέλουν να εκδικηθούν τον κόσμο.
Οι πυροβολισμοί στα σχολεία από μαθητές φαίνεται να είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις μαζικοκτονίας και ο δράστης μπορεί να μην ταιριάζει με το παραπάνω προφίλ. Σε αρκετές περιπτώσεις είναι μαθητής πέραν πάσης υποψίας χωρίς πρόβλημα στο σχολείο ή την οικογένεια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις οι πράξεις τους είναι μια μορφή αυτοκτονίας. «Θα πεθάνω, αλλά θα σας πάρω μαζί μου». Οι μαζικοκτόνοι, αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν, είναι έτοιμοι να πεθάνουν εξαρχής και προγραμματίζουν το μακελειό. Συνήθως δηλαδή δεν γίνεται εν βρασμώ. Παρόλα αυτά στις πλείστες περιπτώσεις το συμβάν γίνεται σε περίοδο που στην ζωή του μαζικοκτόνου έχει συμβεί κάτι αρνητικό (θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου, απόλυση από τη δουλειά κλπ).
Το φαινόμενο ανθεί στις ΗΠΑ λόγω της μεγάλης ευκολίας στην πρόσβαση σε όπλο και της υπερέκθεσης σε βία.
Κλασσική περίπτωση της επίδρασης της βίας είναι ο Vitkovic (1987), ο οποίος επηρεασμένος από τις βίαιες ταινίες που αγαπούσε να βλέπει μπήκε σε ένα κτίριο και σκότωσε γυναίκες.
Τα ΜΜΕ, γράφω, δίνουν τη ψευδαίσθηση ότι τέτοια συμβάντα είναι συχνά, πράγμα που δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα είναι σπάνιο είδος δολοφονίας. Δημιουργείται έτσι πανικός που συνήθως οδηγεί στην ενδυνάμωση του κοινωνικού ελέγχου.
Σημειώνω ότι αυτοί οι άνθρωποι είτε θεωρούνται ανισόρροποι, τρελοί, είτε ως επαναστάτες που αντιδρούν ενάντια στην κοινωνία.
Στην πραγματικότητα πολύ λίγα μπορούμε να ξέρουμε γι’ αυτούς, γιατί ελάχιστοι επιζούν μετά από το συμβάν.
Κι όντως πολύ λίγα μπορούμε να ξέρουμε γι' αυτούς. Το τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι τους, στη ζωή τους. Κι αν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικά.
Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικά κατακρίβειαν...
Τι συμβαίνει; Ποιος μπορεί να φτάσει σε αυτό το σημείο; Γιατί; Πως;
Θυμάμαι που έγραφα κάποτε μια εργασία γι’ αυτό. Πάντα με ήλκυε ο «εγκληματικός νους», το γιατί, ειδικά σε τέτοιου είδους «παράλογα» εγκλήματα, χωρίς οικονομικό ή άλλο κίνητρο. Ξέθαψα, λοιπόν, σήμερα τις σημειώσεις μου από το μάθημα της εγκληματολογίας κι αντιγράφω.
Μονο-επεισοδιακοί δολοφόνοι ή μαζικοκτόνοι. Σκοτώνουν πολλά άτομα όχι σε μια περίοδο χρόνου, όπως οι serial killers, αλλά σε ένα συνεχές περιστατικό.
Δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο, διαβάζω. Μια από τις παλαιότερες μαζικοκτονίες έγινε στη Γερμανία από τον Ernst Wagner το 1913!! Απορώ πως...
Οι μαζικοκτόνοι φαίνεται να μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Είναι άνδρες (δεν έχω ακούσει περίπτωση γυναίκας), συνήθως με αγάπη για τα όπλα και τη στρατιωτική ζωή. Άτομα κοινωνικά απομονωμένα, εγωκεντρικά, στην πλειοψηφία τους οι «αποτυχημένοι» στη δουλειά ή στο σχολείο. Έχουν έμμονη ιδέα με την επιτυχία και το κύρος, ένα κύρος που δεν επιτυγχάνουν να αποκτήσουν. Έχουν την αίσθηση ότι απέτυχαν στα όνειρά τους. Είναι καχύποπτοι με τους άλλους, πιστεύουν ότι όλοι θέλουν το κακό τους και θέλουν να εκδικηθούν τον κόσμο.
Οι πυροβολισμοί στα σχολεία από μαθητές φαίνεται να είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις μαζικοκτονίας και ο δράστης μπορεί να μην ταιριάζει με το παραπάνω προφίλ. Σε αρκετές περιπτώσεις είναι μαθητής πέραν πάσης υποψίας χωρίς πρόβλημα στο σχολείο ή την οικογένεια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις οι πράξεις τους είναι μια μορφή αυτοκτονίας. «Θα πεθάνω, αλλά θα σας πάρω μαζί μου». Οι μαζικοκτόνοι, αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν, είναι έτοιμοι να πεθάνουν εξαρχής και προγραμματίζουν το μακελειό. Συνήθως δηλαδή δεν γίνεται εν βρασμώ. Παρόλα αυτά στις πλείστες περιπτώσεις το συμβάν γίνεται σε περίοδο που στην ζωή του μαζικοκτόνου έχει συμβεί κάτι αρνητικό (θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου, απόλυση από τη δουλειά κλπ).
Το φαινόμενο ανθεί στις ΗΠΑ λόγω της μεγάλης ευκολίας στην πρόσβαση σε όπλο και της υπερέκθεσης σε βία.
Κλασσική περίπτωση της επίδρασης της βίας είναι ο Vitkovic (1987), ο οποίος επηρεασμένος από τις βίαιες ταινίες που αγαπούσε να βλέπει μπήκε σε ένα κτίριο και σκότωσε γυναίκες.
Τα ΜΜΕ, γράφω, δίνουν τη ψευδαίσθηση ότι τέτοια συμβάντα είναι συχνά, πράγμα που δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα είναι σπάνιο είδος δολοφονίας. Δημιουργείται έτσι πανικός που συνήθως οδηγεί στην ενδυνάμωση του κοινωνικού ελέγχου.
Σημειώνω ότι αυτοί οι άνθρωποι είτε θεωρούνται ανισόρροποι, τρελοί, είτε ως επαναστάτες που αντιδρούν ενάντια στην κοινωνία.
Στην πραγματικότητα πολύ λίγα μπορούμε να ξέρουμε γι’ αυτούς, γιατί ελάχιστοι επιζούν μετά από το συμβάν.
Κι όντως πολύ λίγα μπορούμε να ξέρουμε γι' αυτούς. Το τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι τους, στη ζωή τους. Κι αν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικά.
Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικά κατακρίβειαν...
Παρασκευή 10 Απριλίου 2009
DVDας
Ο dvdας εν σημαντικόν πρόσωπον στη ζωήν κάποιου, εάν τέλοσπάντων κάποιος πάει τζαι γοράζει dvd που έναν σταθερόν dvdαδικον, τζαι όι ποτζίνον με τη μηχανούδαν, που το άλλον, με το πλάσμαν. Ο dvdας του χωρκού μου που λαλείτε, χάλιν μαύρον, τρεις φορές επάτησα στο dvdαδικον του τζαι εν εξαναπία. Μούτρα ως το πάτωμα. Παρατήρηση δώστου. Ναι ρε, εγώ είμαι ιδιότροπη τζαι κάμνω τουλάχιστον 20 λεπτά στο dvdαδικο, θέλω να δω πρώτα ούλλες τες ταινίες, μετά να θκιαλέξω κάπου μεταξύ 2 και 4 ταινιών ως επικρατέστερες επιλογές τζαι μετά να προβληματιστώ για το ποια 2 θα πάρω (πάντα πιάνουμε 2, μιαν ρομαντικήν κωμωδίαν πουτζίνες του Χόλλυγουντ που γουστάρουν οι άλλες τζαι μιαν για μένα). Ε, ο dvdας του χωρκού μου ελάλεν μου, "εννά κλείσουμεν σε 15 λεπτά" (εντάξει λαλώ εγώ).... "εννά κλείσουμε σε 10 λεπτά" (εντάξει εγώ)........." εννά κλείσουμε σε 5 λεπτά" (ε δε μας χέζεις λέω γω;).
Μεν σας τα πολυλογώ, άλλαξα dvdαδικον τζαι ησυχάσαμεν τζι οι θκυό.
Το dvdαδικον του δίπλα χωρκού έγινεν ο τόπος μας. Τζαι μέναν τζαι των κολλητών μου που θορούμεν μαζίν dvd. Πάντα που τζιαμέ το dvd. Ο άνθρωπος, νέος άνθρωπος, πάνω στα 30, εργένης, συμπαθητικός, όποτε έμπαινα," ωω καλώς την", έμαθεν τζαι την παρέα μας, ερώταν τζαι για τες άλλες αν εν καλά, ευγενέστατος, τζαι με κανέναν απολύτως πρόβλημαν να κάμνω 10 φορές το γυρό του καταστήματος ώσπου να βρω τι να πιάσω. Αντιθέτως. Ερώταν με τζιόλας μερικές φορές "είδες τα ούλλα, α;" (μικρό dvdαδικο σε χωριό, περιορισμένη ποικιλία). Ο καημένος δαμέ εσυνεννοήθην με τη Μ.#3, κολλητή από το σχολείο, η οποία διαλέγει ταινία βάσει ομορφιάς του πρωταγωνιστή.... υπομονήν που την έσιει ο dvdας, να θκιαλέει ποιος εν πιο όμορφος. Που την είσιεν δηλαδή....
Λαλώ το, τζαι τρέμω. Ο dvdας επέθανεν. έμαθα το πριν 10 λεπτά. είσιεν μιαν σπάνιαν μορφήν καρκίνου. Τζαι, όμως, ήταν κάθε μέρα στο dvdαδικο, χαρούμενος, ευγενικός, τζαι καλός με ούλλους όπως πάντα. Σόρυ που σας στεναχωρώ, αλλά έθελα να το μοιραστώ με κάποιον.....
Μεν σας τα πολυλογώ, άλλαξα dvdαδικον τζαι ησυχάσαμεν τζι οι θκυό.
Το dvdαδικον του δίπλα χωρκού έγινεν ο τόπος μας. Τζαι μέναν τζαι των κολλητών μου που θορούμεν μαζίν dvd. Πάντα που τζιαμέ το dvd. Ο άνθρωπος, νέος άνθρωπος, πάνω στα 30, εργένης, συμπαθητικός, όποτε έμπαινα," ωω καλώς την", έμαθεν τζαι την παρέα μας, ερώταν τζαι για τες άλλες αν εν καλά, ευγενέστατος, τζαι με κανέναν απολύτως πρόβλημαν να κάμνω 10 φορές το γυρό του καταστήματος ώσπου να βρω τι να πιάσω. Αντιθέτως. Ερώταν με τζιόλας μερικές φορές "είδες τα ούλλα, α;" (μικρό dvdαδικο σε χωριό, περιορισμένη ποικιλία). Ο καημένος δαμέ εσυνεννοήθην με τη Μ.#3, κολλητή από το σχολείο, η οποία διαλέγει ταινία βάσει ομορφιάς του πρωταγωνιστή.... υπομονήν που την έσιει ο dvdας, να θκιαλέει ποιος εν πιο όμορφος. Που την είσιεν δηλαδή....
Λαλώ το, τζαι τρέμω. Ο dvdας επέθανεν. έμαθα το πριν 10 λεπτά. είσιεν μιαν σπάνιαν μορφήν καρκίνου. Τζαι, όμως, ήταν κάθε μέρα στο dvdαδικο, χαρούμενος, ευγενικός, τζαι καλός με ούλλους όπως πάντα. Σόρυ που σας στεναχωρώ, αλλά έθελα να το μοιραστώ με κάποιον.....
Τετάρτη 8 Απριλίου 2009
Όταν η Ερυκίνη κρυφακούει ΙΙΙ
Στο κομμωτήριο της γειτονιάς. Η κομμώτρια, που μονίμως φκάλλει μου δίχρωμα μαλλιά τζαι βάφει μου το μισό μέτωπο μαζί με το μαλλί, η Ερυκίνη σας τζαι θκυό γιαγιάες συγχωρκανές υποτίθεται (εν τες εξανάδα στη ζωή μου), τζι οι θκυό πάνω που 70 γρονών μιλούμεν.
Σκηνή 1
ένας γέρος περνά έξω που το κομμωτήριον
Γιαγιά 1: Γεια σου ρε γέρο πον έσιεις ! ! (κομμώτρια, Ερυκίνη να φυρτούν που το γέλιο, αλλά συνεχίζει)... Εκτός τζι αν έσιεις, τζαι εμείς εν το ξέρουμεν...
Γιαγιά 2: (θιγμένον ύφος) ε φυσικά τζαι εν ιξέρουμεν. Εμείς πόθεν στα πόθεν να ξέρουμεν; Η κοτζιάκαρη του εννά ξέρει....
Σκηνή 2
η Γιαγιά 2 σηκώνεται για να φύει
Γιαγια 2: Μα που εν το παστούνι μου; Είδετε που έφερα τζαι το παστούνι μου σήμερα, να σας διώ...
Γιαγιά 1: ε, άμαν σου πιάμεν το πουλλίν σου, να μας τη δώκεις που πάνω
Γιαγιά 2: (το υπέρτατο) που να το έβρετε το πουλίν μου τζιμέσα;
Γιαγιά 1: ε, κάτι εννά έβρουμεν....
ΘΕΕΣ, απλά ΘΕΕΣ οι γιαγιάδες.
Σκηνή 1
ένας γέρος περνά έξω που το κομμωτήριον
Γιαγιά 1: Γεια σου ρε γέρο πον έσιεις ! ! (κομμώτρια, Ερυκίνη να φυρτούν που το γέλιο, αλλά συνεχίζει)... Εκτός τζι αν έσιεις, τζαι εμείς εν το ξέρουμεν...
Γιαγιά 2: (θιγμένον ύφος) ε φυσικά τζαι εν ιξέρουμεν. Εμείς πόθεν στα πόθεν να ξέρουμεν; Η κοτζιάκαρη του εννά ξέρει....
Σκηνή 2
η Γιαγιά 2 σηκώνεται για να φύει
Γιαγια 2: Μα που εν το παστούνι μου; Είδετε που έφερα τζαι το παστούνι μου σήμερα, να σας διώ...
Γιαγιά 1: ε, άμαν σου πιάμεν το πουλλίν σου, να μας τη δώκεις που πάνω
Γιαγιά 2: (το υπέρτατο) που να το έβρετε το πουλίν μου τζιμέσα;
Γιαγιά 1: ε, κάτι εννά έβρουμεν....
ΘΕΕΣ, απλά ΘΕΕΣ οι γιαγιάδες.
Δευτέρα 6 Απριλίου 2009
Εβδομάδα 23-27 Μαρτίου
(πιο κάτω ένα κείμενο που έγραψα για το Βουκώλο εν βρασμώ ψυχής και τελικά δεν μπήκε. Το αναρτώ για όσους ενδιεφέρονται.)
Δευτέρα 23 Μαρτίου.
Πέρασε κιόλας μια εβδομάδα. Μια γεμάτη εβδομάδα. Με φοιτητικές εκλογές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου την Πέμπτη, μια αθωωτική απόφαση, μια διαδήλωση την Παρασκευή και μια αυθόρμητη πορεία το Σάββατο.
Δευτέρα πρωί και οι δύο μεγάλες παρατάξεις του Πανεπιστημίου Κύπρου διανέμουν παντού τα καθιερωμένα εβδομαδιαία ενημερωτικά δελτία τους, που λίγες ώρες μετά θα γίνουν εβδομαδιαία ενημερωτικά σκουπίδια (λόγω αργίας είμαι ευγενική και δεν τα αποκαλώ εξαρχής εβδομαδιαία ενημερωτικά σκουπίδια).
Πάρτε βαθιά ανάσα και πάμε αγαπητοί αναγνώστες.
Στην κουρτίνα Νούμερο 1. Οι Μπλε. Το τετρασέλιδο της Πρωτοπορίας: ωραιότατο. Στην πρώτη σελίδα το πανηγυρικό ποσοστό νίκης σε τεράστιο μέγεθος γραμματοσειράς (για να δουν κι οι τυφλοί) και στις επόμενες δύο τα σχετικά των εκλογών και των ψηφισθέντων εκπροσώπων. Που είναι η ανακοίνωση για τη σημερινή διαδήλωση; Ο τύπος στο παγκάκι των Μπλε μου είπε πως έχουν ενημερωθεί για τη σημερινή εκδήλωση και το γράφουν στο δελτίο τους. Α, έτο ρε. Στην τέταρτη και τελευταία σελίδα. Πάνω πάνω. Ακριβώς πάνω από τα καυτά ερωτήματα που ταλανίζουν τους απανταχού Πρωτοπόρους. Όλα βέβαια περιστρέφονται γύρω από το τι λέει και τι κάνει η Προοδευτική. Σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια. Άλλα ερωτήματα, όπως «Βάση ποιων κριτηρίων αθωώθηκαν οι 10 αστυνομικοί; Τι έκαμαν θκυό φοιτητές για να τρων έτσι ξύλον; Τούτοι οι άνθρωποι εννά παν πίσω στες δουλειές τους;» κλπ., δεν είναι και τόσο καυτά, μάλλον χλιαρά, γι’ αυτό δεν μπαίνουν στο τετρασέλιδο. Δεν υπάρχει χώρος για δευτερεύοντα, συγγνώμη.
Και πάμε στο έτερον ήμισυ, στην κουρτίνα Νούμερο 2. Οι Κόκκινοι. Ένα άλλο συγκλονιστικό τετρασέλιδο. Στολίδι. Οι πρώτες δύο σελίδες είναι αφιερωμένες στα των εκλογών. Ενημερώνουν τους φοιτητές για τους εκλεχθέντες αντιπροσώπους. Η τρίτη σελίδα αναφέρεται στις επερχόμενες Ευρωεκλογές και τους Ακελικούς υποψηφίους. Η τέταρτη και τελευταία σελίδα: διαφημίσεις. Γιατί ένα διάλειμμα το χρειάζεσαι. Ή γιατί δεν είχαν τι άλλο να βάλουν, ξέρω γω; Από ερωτήματα οι Προοδευτικάριοι μηδέν αυτή τη βδομάδα στο ενημερωτικό. Βλέπετε είναι Μάρτης και το Μάρτη στην Προοδευτική κάνουν διάλειμμα. Αχ, τούτοι οι δικαστές. Εν εμπορούσαν να αφήσουν την απόφαση για τον Απρίλη; Για να μπορούν και οι της Προοδευτικής να απορήσουν μαζί μας.
Οι φοιτητικές μας παρατάξεις κυρίες και κύριοι. Και έχεις δίκιο. Άφησε τα κομματόσκυλα, ούτως ή αλλιώς τίποτα δεν κάνουν, πήγαινε στον απλό φοιτητή, μίλα του, ως ένας απλός συμφοιτητής του να δεις πως ήδη ξέρει, πως ενημερώθηκε κι αν δεν ξέρει, θα θέλει να μάθει.
Τι λε ρε; Σε ποιο πανεπιστήμιο ζεις εσύ; Η αδιαφορία, η πλήρης αδιαφορία. Μόνον εάν εγίνουμουν καμικάζι ήταν να εσηκώννετουν κανένας που την καφετέρια (για να κάτσει πιο κάτω να μεν τον έβρουν τα γαίματα).
Που λαλείτε φίλοι αναγνώστες, εν πιο πιθανόν στις διαδηλώσεις τούτες τες μέρες να δείτε τους καθηγητές του Πανεπιστημίου, τη μάνα μου, τη θκειά μου τζαι τη γιαγιά μου με το τσεμπέριν, παρά τους φοιτητές του UCY, υπογράφω σας το άμα θέλετε (με κότζινο σαν τον Αρχιεπίσκοπο).
Όσον περνά ο τζαιρός τόσο βεβαιώνουμαι ότι οι άνθρωποι πόξω που τούτον το πανεπιστήμιον εν σιήλιες φορές καλλύττεροι που τζείνους που εν μέσα. Ένας τόπος που καταφέρνει να «ξυπνήσει» 1 στους 100 τζαι να «τζοιμίσει» ακόμα παραπάνω τους υπόλοιπους 99. Ξεφτίλα. Ούστ.
Το εορταστικό πρόγραμμα για την επέτειο της 25ης Μαρτίου τελειώνει άδοξα κάπου εδώ. Η Ερυκίνη σας πάει να ξεράσει.
Δευτέρα 23 Μαρτίου.
Πέρασε κιόλας μια εβδομάδα. Μια γεμάτη εβδομάδα. Με φοιτητικές εκλογές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου την Πέμπτη, μια αθωωτική απόφαση, μια διαδήλωση την Παρασκευή και μια αυθόρμητη πορεία το Σάββατο.
Δευτέρα πρωί και οι δύο μεγάλες παρατάξεις του Πανεπιστημίου Κύπρου διανέμουν παντού τα καθιερωμένα εβδομαδιαία ενημερωτικά δελτία τους, που λίγες ώρες μετά θα γίνουν εβδομαδιαία ενημερωτικά σκουπίδια (λόγω αργίας είμαι ευγενική και δεν τα αποκαλώ εξαρχής εβδομαδιαία ενημερωτικά σκουπίδια).
Πάρτε βαθιά ανάσα και πάμε αγαπητοί αναγνώστες.
Στην κουρτίνα Νούμερο 1. Οι Μπλε. Το τετρασέλιδο της Πρωτοπορίας: ωραιότατο. Στην πρώτη σελίδα το πανηγυρικό ποσοστό νίκης σε τεράστιο μέγεθος γραμματοσειράς (για να δουν κι οι τυφλοί) και στις επόμενες δύο τα σχετικά των εκλογών και των ψηφισθέντων εκπροσώπων. Που είναι η ανακοίνωση για τη σημερινή διαδήλωση; Ο τύπος στο παγκάκι των Μπλε μου είπε πως έχουν ενημερωθεί για τη σημερινή εκδήλωση και το γράφουν στο δελτίο τους. Α, έτο ρε. Στην τέταρτη και τελευταία σελίδα. Πάνω πάνω. Ακριβώς πάνω από τα καυτά ερωτήματα που ταλανίζουν τους απανταχού Πρωτοπόρους. Όλα βέβαια περιστρέφονται γύρω από το τι λέει και τι κάνει η Προοδευτική. Σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια. Άλλα ερωτήματα, όπως «Βάση ποιων κριτηρίων αθωώθηκαν οι 10 αστυνομικοί; Τι έκαμαν θκυό φοιτητές για να τρων έτσι ξύλον; Τούτοι οι άνθρωποι εννά παν πίσω στες δουλειές τους;» κλπ., δεν είναι και τόσο καυτά, μάλλον χλιαρά, γι’ αυτό δεν μπαίνουν στο τετρασέλιδο. Δεν υπάρχει χώρος για δευτερεύοντα, συγγνώμη.
Και πάμε στο έτερον ήμισυ, στην κουρτίνα Νούμερο 2. Οι Κόκκινοι. Ένα άλλο συγκλονιστικό τετρασέλιδο. Στολίδι. Οι πρώτες δύο σελίδες είναι αφιερωμένες στα των εκλογών. Ενημερώνουν τους φοιτητές για τους εκλεχθέντες αντιπροσώπους. Η τρίτη σελίδα αναφέρεται στις επερχόμενες Ευρωεκλογές και τους Ακελικούς υποψηφίους. Η τέταρτη και τελευταία σελίδα: διαφημίσεις. Γιατί ένα διάλειμμα το χρειάζεσαι. Ή γιατί δεν είχαν τι άλλο να βάλουν, ξέρω γω; Από ερωτήματα οι Προοδευτικάριοι μηδέν αυτή τη βδομάδα στο ενημερωτικό. Βλέπετε είναι Μάρτης και το Μάρτη στην Προοδευτική κάνουν διάλειμμα. Αχ, τούτοι οι δικαστές. Εν εμπορούσαν να αφήσουν την απόφαση για τον Απρίλη; Για να μπορούν και οι της Προοδευτικής να απορήσουν μαζί μας.
Οι φοιτητικές μας παρατάξεις κυρίες και κύριοι. Και έχεις δίκιο. Άφησε τα κομματόσκυλα, ούτως ή αλλιώς τίποτα δεν κάνουν, πήγαινε στον απλό φοιτητή, μίλα του, ως ένας απλός συμφοιτητής του να δεις πως ήδη ξέρει, πως ενημερώθηκε κι αν δεν ξέρει, θα θέλει να μάθει.
Τι λε ρε; Σε ποιο πανεπιστήμιο ζεις εσύ; Η αδιαφορία, η πλήρης αδιαφορία. Μόνον εάν εγίνουμουν καμικάζι ήταν να εσηκώννετουν κανένας που την καφετέρια (για να κάτσει πιο κάτω να μεν τον έβρουν τα γαίματα).
Που λαλείτε φίλοι αναγνώστες, εν πιο πιθανόν στις διαδηλώσεις τούτες τες μέρες να δείτε τους καθηγητές του Πανεπιστημίου, τη μάνα μου, τη θκειά μου τζαι τη γιαγιά μου με το τσεμπέριν, παρά τους φοιτητές του UCY, υπογράφω σας το άμα θέλετε (με κότζινο σαν τον Αρχιεπίσκοπο).
Όσον περνά ο τζαιρός τόσο βεβαιώνουμαι ότι οι άνθρωποι πόξω που τούτον το πανεπιστήμιον εν σιήλιες φορές καλλύττεροι που τζείνους που εν μέσα. Ένας τόπος που καταφέρνει να «ξυπνήσει» 1 στους 100 τζαι να «τζοιμίσει» ακόμα παραπάνω τους υπόλοιπους 99. Ξεφτίλα. Ούστ.
Το εορταστικό πρόγραμμα για την επέτειο της 25ης Μαρτίου τελειώνει άδοξα κάπου εδώ. Η Ερυκίνη σας πάει να ξεράσει.
Βουκώλος, τρίτος και φαρμακερός
Αγαπημένοι μου αναγνώστες, το καινούργιο τεύχος του Βουκώλου είναι πλέον γεγονός. Όσοι περνάτε από Πανεπιστήμιο Κύπρου τρέξτε αύριο καφετέρια μπας και βρείτε κανένα έντυπο τεύχος. Δυστυχώς, η συντονιστική των Ομίλων δεν επιθυμεί να δώσει 200 ευρώ για ένα μαυρόασπρο Βουκώλο, τζαι τα παιθκιά του Λογοτεχνικού φκάλλουν το με λεφτά που την πούγκαν τους. Έτσι αναγκαστικά τα τεύχη είναι λίγα, όποιος προλάβει επρόλαβεν. Εν θέλω καν να διερωτηθώ που παν τα λεφτά των ομίλων, ποιος τα διαχειρίζεται τζαι με ποιαν λογικήν τα κατανέμει έτσι όπως τα κατανέμει. Το θέμαν εν ότι εφκήκεν. Πιο αφοπλιστικόν τζαι φαρμακερόν, με πολλά κι ενδιαφέροντα. Αξίζει να το βρεις!!
Τζαι όσοι εν έβρουν έντυπο ή εν έχουν καμιάν σχέσην με το Πανεπιστήμιον Κύπρου μπορούν να διαβάσουν την ηλεκτρονική μορφή δαχαμέ.
Αγαπητέ Άνευ Ορίων και λοιποί συνταξιδιώτες, η συζήτηση που είχαμε στο φτωχό μου σπιτικό τελικά δεν εκδόθηκε γιατί προέκυψαν άλλα ζητήματα, τα οποία απασχόλησαν το τρίτο τεύχος του Βουκώλου. Βλέπετε η παραμικρή αναφορά στις φασαρίες του '63 και στα κατορθώματα των Ελληνοκυπρίων είναι ταμπού ακόμη και στο Πανεπιστήμιο και προκαλεί τους ευαίσθητους πατριώτες φοιτητές. Μπορεί να πουλιέται ως εκπαιδευτικό ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά κατά βάθος το UCY έχει πολλά κοινά με το δημοτικό. Η μόνη επαφή με την κυπριακή ιστορία της περιόδου 60-74 είναι το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ. Έτσι στο τεύχος θα βρείτε λίγα κομμάτια ιστορίας, που εν πιο ενδιαφέροντα, νομίζω.
Οι συντάκτες του Βουκώλου εκτιμούν και αναμένουν τα σχόλια σας, καλά και κακά. Να θυμάστε μόνο ότι στο Βουκώλο ο καθένας γράφει την άποψή του, ελεύθερα κι απρόσκοπτα. Δε συστήνεται η ανάγνωσις σε άτομα που μπορούν να δουν μια μόνο προοπτική...
Χάτε τζαι καλά θκιαβάσματα!!!
Τζαι όσοι εν έβρουν έντυπο ή εν έχουν καμιάν σχέσην με το Πανεπιστήμιον Κύπρου μπορούν να διαβάσουν την ηλεκτρονική μορφή δαχαμέ.
Αγαπητέ Άνευ Ορίων και λοιποί συνταξιδιώτες, η συζήτηση που είχαμε στο φτωχό μου σπιτικό τελικά δεν εκδόθηκε γιατί προέκυψαν άλλα ζητήματα, τα οποία απασχόλησαν το τρίτο τεύχος του Βουκώλου. Βλέπετε η παραμικρή αναφορά στις φασαρίες του '63 και στα κατορθώματα των Ελληνοκυπρίων είναι ταμπού ακόμη και στο Πανεπιστήμιο και προκαλεί τους ευαίσθητους πατριώτες φοιτητές. Μπορεί να πουλιέται ως εκπαιδευτικό ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά κατά βάθος το UCY έχει πολλά κοινά με το δημοτικό. Η μόνη επαφή με την κυπριακή ιστορία της περιόδου 60-74 είναι το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ. Έτσι στο τεύχος θα βρείτε λίγα κομμάτια ιστορίας, που εν πιο ενδιαφέροντα, νομίζω.
Οι συντάκτες του Βουκώλου εκτιμούν και αναμένουν τα σχόλια σας, καλά και κακά. Να θυμάστε μόνο ότι στο Βουκώλο ο καθένας γράφει την άποψή του, ελεύθερα κι απρόσκοπτα. Δε συστήνεται η ανάγνωσις σε άτομα που μπορούν να δουν μια μόνο προοπτική...
Χάτε τζαι καλά θκιαβάσματα!!!
Τετάρτη 1 Απριλίου 2009
Τιμοκατάλογος
Έσιει μιαν κυπριακήν έκφρασην που λαλεί η μάνα μου... άμαν θκυό πλάσματα μοιάζουν πάρα πολλά στη συμπεριφορά, ταιρκάζουν, κουβαλούν τον ίδιον νουν, κάμνουν τες ίδιες βλακείες, η μάνα μου λαλεί ότι φακκούν ττακκάζιν.
Ε, τα δικαστήρια Κύπρου-Ελλάδος φακκούν ττακκάζιν. Μπορούν να καταρρίψουν κάθε κανόνα λογικής με την ίδιαν ευκολίαν, τζι όταν λέμεν λογικής εννοούμεν της κοινής, τζείνης που έχουν τζαι τα μωρά. Μετά τες εξαιρετικές επιδόσεις των κυπριακών δικαστηρίων, τα οποία βλέπουν έναν ελέφαντα, τζαι μεταξύ της πιθανότητας να είναι όντως ελέφαντας τζαι του να εν ένα μυρμηγκάκι που μεταμφιέστηκε σε ελέφαντα, θεωρούν πιο αξιόπιστον το δεύτερον, έρκουνται τα ελληνικά δικαστήρια με έναν τιμοκατάλογον αδικημάτων που ξεπερνά τη λογική και τη φαντασία (ακόμα τζαι του Spielberg).
Άγριος ξυλοδαρμός (κοινώς σαπάτζιασμαν) αόπλου και ανήμπορου να αντιδράσει φοιτητή στα καλά του καθουμένου = 5000 ευρώ (με έκπτωση άμαν εμφανίσεις κάρταν πολυτέκνου)
Υποψία εμπλοκής σε τρομοκρατική οργάνωση, κατοχή μολότωφ και υποψία συμμετοχής σε σπάσιμο βιτρίνας τραπεζικού υποκαταστήματος = 15000 ευρώ και κλείσαμε.
Χάτε τζαι αγνόησα τη λέξην υποψία στη δεύτερην περίπτωσην. Συγγνώμην ρε παιθκιά, που πότε το να σπάζεις μιαν βιτρίνα εν πιο ακριβόν που το να σπάζεις τα μούτρα νιού πλασμάτου;
Εν σαν να χρεώνεις τη σαλάταν πιο πολλά που το κυρίως πιάτον.
Τωρά εννά μου πεις παρά να τρώεις μούχτιν....
Μόνον μεν ανοίξετε ταβέρναν ρε παιθκιά, εννά παττίσετε.
Ε, τα δικαστήρια Κύπρου-Ελλάδος φακκούν ττακκάζιν. Μπορούν να καταρρίψουν κάθε κανόνα λογικής με την ίδιαν ευκολίαν, τζι όταν λέμεν λογικής εννοούμεν της κοινής, τζείνης που έχουν τζαι τα μωρά. Μετά τες εξαιρετικές επιδόσεις των κυπριακών δικαστηρίων, τα οποία βλέπουν έναν ελέφαντα, τζαι μεταξύ της πιθανότητας να είναι όντως ελέφαντας τζαι του να εν ένα μυρμηγκάκι που μεταμφιέστηκε σε ελέφαντα, θεωρούν πιο αξιόπιστον το δεύτερον, έρκουνται τα ελληνικά δικαστήρια με έναν τιμοκατάλογον αδικημάτων που ξεπερνά τη λογική και τη φαντασία (ακόμα τζαι του Spielberg).
Άγριος ξυλοδαρμός (κοινώς σαπάτζιασμαν) αόπλου και ανήμπορου να αντιδράσει φοιτητή στα καλά του καθουμένου = 5000 ευρώ (με έκπτωση άμαν εμφανίσεις κάρταν πολυτέκνου)
Υποψία εμπλοκής σε τρομοκρατική οργάνωση, κατοχή μολότωφ και υποψία συμμετοχής σε σπάσιμο βιτρίνας τραπεζικού υποκαταστήματος = 15000 ευρώ και κλείσαμε.
Χάτε τζαι αγνόησα τη λέξην υποψία στη δεύτερην περίπτωσην. Συγγνώμην ρε παιθκιά, που πότε το να σπάζεις μιαν βιτρίνα εν πιο ακριβόν που το να σπάζεις τα μούτρα νιού πλασμάτου;
Εν σαν να χρεώνεις τη σαλάταν πιο πολλά που το κυρίως πιάτον.
Τωρά εννά μου πεις παρά να τρώεις μούχτιν....
Μόνον μεν ανοίξετε ταβέρναν ρε παιθκιά, εννά παττίσετε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)