Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Θλιμμένη Κυριακή

Μάλιστα. Ο οργασμός έλαβε τέλος. ο οργασμός της μετακόμισης (ο μόνος οργασμός που σιέρεσαι άμαν τελειωνει). Ούλλα τα πράματα εφκήκαν που τα κουθκιά τζαι εμπήκαν στα ράφκια, τα ρούχα στο ερμάρι (εφόρησεν τα ούλλα ρε!). Μόνο οι αφίσες του Pulp Fiction τζαι της χέιγουορθ εμείναν να μπουν στον τοίχο. Τζαι οι φωτογραφίες. Με τη μάνα και το αδέρφιν. Με τες Μ. και Μ.#2. φωτογραφίες που την Φλωρεντία, σιηλαρωμένες ιταλικό παγωτό, φωτογραφίες από το Σαλόνικα, εγώ με κόκκινα μαλλιά (ναι ναι υπήρξε τζαι τέτοια περίοδος)...

Επαρέλειψα να καθαρίσω γιατί εν αντέχω άλλον τόσον καθάρισμα. Επιαστήκαν σιέρκα-πόθκια με τη μετακόμιση, είμαι τζαι αμάθητη της φυσικής δραστηριότητας.... που φτομάδας. Λίγη βρωμιά δεν έβλαψε κανένα. Αναπτύσσουμε αντισώματα. το σπίτι εψάχτηκεν ενδελεχώς και δεν έχει νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου, οπόταν είμαστεν καλά. Σπίτι. Σπίτι κανονικό. Με μπάνιο και ντους. Με κουζίνα σε ξεχωριστό δωμάτιο, με φούρνο (ε ρε ψητό που έσιει να ππέσει, άτε τζαι κανένα κέικ άμα έχουμεν όρεξην ποττέ, τα μακαρόνια του φούρνου είναι φαί με στάδια πρέπει να έχουμεν πολλήν όρεξην για τέθκοια).

Γενικώς, έχει επέλθει μια ηρεμία, μετά τες τελευταίες τρελές μέρες. Ηρεμία και θλίψη. Μεν με ρωτάτε γιατί. Έτο έππεσεν θλίψη..... μπορεί να φταίει που οι άνθρωποι που νοιάζουμαι εν αλλού, που οι άνθρωποι που θέλω να τους ακούσω, να τους δω μες τα μμάθκια τζαι να κρατήσω το σιέριν τους, να κλάψουμεν παρέαν, εν αλλού... μπορεί να φταίει που καμιά φορά θέλεις να βοηθήσεις αλλά εν μπόρεις. μπορεί να φταίει που κάποια αδιέξοδα φαίνουνται να μεν επιλύουνται όσον τζαι αν το παλεύκεις (μια φίλη μου κάποτε είπεν ότι εν υπάρχουν πραγματικά αδιέξοδα, απλά επιλογές που δεν βλέπουμε). Μπορεί να φταίει που εν Κυριακή.

το τραγούδιν της ημέρας... δεν αντέχω μιλούμεν να το ακούσω ακόμα μια φορά.... υπέροχο τραγούδι όμως...


4 σχόλια:

Moonlight είπε...

Oh my.... bon courage with whatever you are going through...
Κατά τα άλλα εγώ ήρτα πίσω σπίτι τζαι ακόμα τα βιβλία εν μες τες κάσhες (μες στο δωμάτιο), τωρά έννα πάω να βρω βιβλιοθήκες.
Η αφίσα του Pulp Fiction είναι ένα στάνταρ. Άλλη κάθε φορά, αλλά το έργο πάντα ίδιο. :p

Noor είπε...

Μήπως να βάλεις κάτι πιο χαρωπό στους τοίχους, Ερυκίνη querida; Καλορίζικο το καινούργιο σπιτι! Το μοιράζεσαι φαντάζομαι... Τι λένε οι συγκάτοικοι;

Ερυκίνη είπε...

χιχι. ναι moonlight, εν τυπικόν πλέον. αλλά εν εμπόρεσα να αντισταθώ. πρόσφατο απόκτημα εξ Ελλάδος! Σιγά σιγά ρε τζαι εννά γινούν ούλλα στην ώραν τους.

Νοοr, όταν λες χαρωπό τι εννοείς ακριβώς; γιατί εν είμαι τζαι πολλά της χαράς, αν το εκαταλάβετε. έχω όμως ωραία ποστκαρτς, τζαι τέθκοια πραματούθκια. εννά γινεί ωραίον. τζαι η θλίψης ήταν περαστική. έννεν καλόν να μεινίσκω μέσα για 2 μέρες. αποφασίστηκεν. μοιράζομαι μια κουζίνα και ένα μπάνιο (αλλά τι μπάνιο, μιλούμε πολυτέλεια. ξιμαρισμένο, αλλά πολυτέλεια) με μια κοπέλα. Σαλόνι ούτε κατά διάνοια. είμαστεν βέλγιο. θκυό πράματα μεν γυρέψεις, σαλόνι τζαι φούρνο.... η συγκάτοικος κάμνει διδακτορικό στη φιλοσοφία και μελετά την ανθρώπινη συνείδηση.... τζαι σε αντίθεση με την υποφαινόμενη είναι ολημερίς στην δουλειά... εννά δείξει ρε... ευχαριστώ για τες ευχές!!!

Noor είπε...

Yeap, αυτό εννοούσα: ποστκαρτς από ηλιόλουστα μέρη, φωτογραφίες με φίλους, άντε το πολύ καμιά αφίσα από μουσείο. Καλό και άγιο το Pulp Fiction (η Μισιρλού του Ντέιλ θα παίξει και ως εισαγωγή στο γάμο, χε χε), αλλά δεν θα ήθελα να βλέπω αίματα και μαυρίλες κάθε μέρα στον τοίχο μου.

Τα σαλόνια δεν εφευρέθηκαν ακόμα στο Βέλγιο; Και πού θα διαβάζεις; Στο δωμάτιο σου, περιτριγυρισμένη από αφίσες του Pulp Fiction;! Τς τς τς...

Εργασιομανής μου ακούγεται η συγκάτοικος... Μεν την αφήνεις να σε αγχώνει, ΟΚ;