Ας μεν απορούμεν μετά....

Που ήμουν μιτσιά επιαίνναμεν τζι εγώ τζι ο αδελφός μου στην κατασκήνωση της ΠΕΟ τα καλοτζαίρκα. Γιατί η μάνα μου ως εργάτρια με ειδίκευση στα δικαίωματα του εργαζομένου ήταν γραμμένη στη συντεχνία της ΠΕΟ. Τζαι επειδή εν είχαν ποττέ πολλά λεφτά να μας στέλνουν summer school να προσκολιούμαστεν, η μάνα μου έκαμνεν αίτηση τζαι έστελνεν μας καταστήνωσην της συντεχνίας. Παρόλαυτα οι γονιοί μου εν ήταν ΑΚΕΛικοί. οι γονιοί μου εν ήταν ποττέ τίποτες. Παρά τες όποιες απόψεις μπορεί να έχουν, τζαι οι θκυό τους κατά βάση πιστεύκουν (τζαι εμεταδώσαν το τζαι στα παιθκιά τους) πως ότι κάμεις μες τούτην την ζωή κάμνεις το με τα θκυό σου τα σιέρκα τζαι στηρίζεσαι στον εαυτόν σου. Τζαι αφού ποττέ εν εθέλαν χάρες τζαι κανονίσματα (αν τζαι τωρά η μάνα μου θα επαρακάλαν να κανονίσουν την κόρην της στην κυβέρνηση, αλλα δυστυχώς ακόμα εν ήβρεν τρόπον να πείσει την κόρην της), ούτε εξέραν ποττέ καμπόσα γράμματα για να ασχολούνται τζαι να καταλάβουν που πολιτικήν, εν είχαν ποττέ την ανάγκη να στολιστούν οπαδοί κανενού κόμματος.

Στην κατασκήνωσην που λαλείτε, επερνούσαμεν πολλά ωραία, αρεσκεν μου πάρα πολλά τζαι καθόλου δεν ήμουν σαν τζείνα τα μωρά που στη δεύτερη μέρα εκλαίαν τζαι εθέλαν την μάναν τους (ήμασταν μιτσιοί που επαένναμεν κατασκήνωση). Θυμούμαι κάθε πρωίν ετρώαμεν πρόγευμαν που το ετοιμάζαμεν μόνοι μας, κάθε μέρα άλλη ομάδα, τζαι πρόγευμαν απλόν, αλλά χορταστικόν, αυκόν, τζαι φέτες με μαρμελάδα, γάλα τζαι δημητριακά. Τζαι μετά άρκεφκεν η μέρα μας. Κατά βάση θάλασσα τζαι παιχνίδιν. Αλλά το πρώτον πράμαν κάθε μέρα ήταν η ομαδική συγκέντρωση τζαι τα ομαδικά τραγούδια, ξέρετε τωρά τα τραγούδια της κατασκήνωσης. Πριν τα τραγούδια ήταν τα συνθήματα. Τζιαμέ που εξεκινούσαν τα συνθήματα εγώ τζαι ο αρφός μου ήμασταν οι μόνοι που εχάσκαν. Εν είχαμεν ξανακούσει τίποτε που τούτα ποττέ στη ζωή μας πρίν. Έσσω μας έτσι πράματα εν επαίζαν ούτε για αστείο (οι γονιοί μου θα επαθαίναν κρίσην αν ακούαν πολιτικά συνθήματα έσσω μας για οποιοδήποτε κόμμα. Συνθήματα έσσω μας μόνον της Ομόνοιας, γιατί είμαστεν τζαι παραδοσιακά Ομονοιάτικη παθιασμένη οικογένεια).

Θυμούμαι την πρώτη φορά που ελαλούσαν οι υπόλοιποι μιτσιοί "Της Κύπρου η καρδιά χτυπά αριστερά" εγώ εθόρουν την καρθκιάν μου τζαι εσκέφτουμουν ότι ούλλους η καρδιά εν στα αριστερά, μα τι λαλούν τούτοι; τίποτε εν εκάταλαβαινα τζαι τίποτε εν έξερα. Εγώ τζαι το αδέρφιν εμπαίναμεν εν τέλει με πάθος στο "χαρωπά τα δυό μου χέρια τα κτυπώ" σε έδαφος γνώριμον και κατανοητόν.

Εν ξέρω γιατί το εθθυμήθηκα τούτον τούτες τες μέρες, μπορεί επειδή καμιά φορά τείνουμε να αγνοούμε τα πραματα που κάμνουμεν τζαι να απορούμεν μα γιατί τα κοπελλούθκια μας κάμνουν έτσι; τότε ως παιδί εφαίνετουν μου μεν παράξενον, αλλά εν εμπορούσα να αντιληφθώ το τι ακριβώς εβίωνα. το πως μικρά παιδάκια (που φαντάζομαι εν εκαταλαβαίναν παραπάνω που μέναν) εδιδάσκουνταν να υποστηρίζουν ένα πράμα, μηχανιστικά, παπαγαλίστικα, εσύ λαλείς τζαι εγώ επαναλαμβάνω. εδιδάσκουνταν που άλλους πιο μεγάλους, στα 15-16, οι οποίοι δεν είχαν πρόβλημα να κάμνουν τούτην την παπαγαλία σε μιτσιούς πόσο 8-9 χρονών; τζαι χωρίς να έχω πάει ποττέ σε κατασκήνωση άλλων συντεχνιών (η μάνα μου επειδή δεν εφάκκαν πενιά για κανέναν κόμμα, παρά μόνο για την καλοπέραση των παιδιών της, έκαμνεν αίτησην παντού τζαι όπου κάτσει), πιστεύκω ότι αν επιαίνναμεν μια από τα ίδια θα έπαιζεν τζαι τζιαμέ. Εν μπορώ να ξέρω, υποθέτω...

Μια βιομηχανία παραγωγής αρνιών. Που ούλλες τες πάντες (τζι ό μόνον την αριστερή). Εν χρειάζεται να καταλάβει τι λαλεί, φτάνει να το λαλεί τζαι να το υποστηρίζει. Τζαι ξέρω ότι τζιαμέ έξω έσιει κοπελλούθκια που τζαι σήμερα μεγαλώνουν έτσι. Που τους κοττούν συνθήματα για κόμματα, ομάδες, απόψεις, πριν καλά καλά αρκέψουν να καταλάβουν. Γιατί το να ακολουθήσει το κοπελλούδιν μας τα πιστεύω μας εν πιο σημαντικόν που το να αναπτύξει δικά του.

Ας μεν απορούμεν μετά....