Εν ιξέρω ποιος το είπεν ακριβώς τούτον, το να είσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο, αλλά τωρά τελευταία εσκέφτουμουν το πολλά. Η φίλη μου η Κάτω Ύδατα είσιεν μιλήσει για τούτην την αλλαγήν την από κάτω δαμέ πριν λλίον τζαιρόν. Μιαν αλλαγήν που την πιστεύκω πολλά ή μάλλον επίστευκα την. Γιατί ακόμα εν είδα χαίριν.
Τα χρόνια που έζησα στην Κύπρο ως σκεπτόμενο ον (τζαι δυστυχώς δεν είναι όσα εν τα χρόνια μου) πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να διαφοροποιηθεί που τους τριγύρω μου (όι που ψωνάραν, απλά γιατί εν εμπορούσα να κάμω αλλιώς).
Που τζείνους τους ανθρώπους που βάλλουν μέσα να κάμουν την δουλειάν τους,
που τζείνους τους ανθρώπους που γελούν στην ουράν τζαι μπαίνουν πρώτοι,
που τζείνους τους ανθρώπους που θεωρούν κοψονουρκάν το να καταφέρεις να πιάννεις όσον το δυνατόν παραπάνω ριάλλια με όσον το δυνατόν λλιόττερη δουλειά.
Που τζείνους που ξιτιμάζουν τους ιταλικούς καναπέδες Νατούτζι (έμαθα τα τζαι τούτα) γιατί "κόφκουν κκελλέν τζαι εν είμαστεν τζαι Σιακόλιες", αλλά γοράζουν τους γιατί τι θα πει η συναδέλφισσα που την τράπεζαν αν δεν έσιεις ιταλικόν καναπεν...
που τζείνους που συμπεριφέρουνται στες φιλιππενέζες τους σαν ναν γαούρκα...
που τζείνους που εθορούσαν τους παρέες μου τους καλαμαράες με μισό μάτι στο πανεπιστήμιο γιατί εν ήταν τρέντηδες
που τζείνους που χρεώννουνται διπλά τζαι τρίδιπλα για να χτίσουν σπιταρώνες που στα βελγικά δεδομένα είναι σπίθκια για πρέσβη ατ λιστ....
θα μπορούσα να συνεχίσω φορ έβερ εντ έβερ. Εγώ που λέτε με το σιέριν στην καρκιάν εν έβαλα μέσον ούτε μιαν φοράν για κάτι (που επία να φκάλω άδειαν οδήγησης η μάνα μου είσιεν τη φαεινή ιδέα να βάλει μέσον άμπα τζαι εν τα καταφέρω που ήμουν ασχέτου, τζαι εγίνηκεν έσσω μας καφκάς άσιημος. τελικά έπια τη με το τιμόνι-σπαθί μου). δεν μπορώ να διανοηθώ να μεν κάμω με ευσυνειδησία κάτι για το οποίο πιερώννουμαι. Δεν έκαμα ποττέ μαφία για να πιάσω λεφτά που την κυβέρνηση με οιονδήποτε τρόπο. ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου. τζαι τολμώ να πω, ότι στον τομέα μου (τη ψυχολογία), όταν ήρτεν τζείνη η ώρα που ένιωσα ότι έπρεπε να κάμω κάτι που εμπορούσα, που εν εμπορούσα εν τέλει να κάμω τζαι τίποτες, επάλεψα το για τζείνον που επίστευκα ότι ήταν σωστό τζαι δίκαιο (παίξαμε και χάσαμε βέβαια), τζαι παρά την απογοήτευση τζαι σχετική αηδία που σε πιάννει άμαν ανακατώνεσαι με βουλευτές, πολιτικούς, φοιτητικές οργανώσεις κλπ. εννά το ξανάκαμμα σιήλλιες φορές (νομίζω).
Εγώ που λαλεί τζι ο λαός, το κούτελλον μου έχω το καθαρό. Αναρωθκιούμαι πόσοι άλλοι στη γέρημη τη νήσο μπορούν να πουν τούτον το πράμαν. Πάντα ελαλούσα ότι που εννά πάει κάποτε εννά γινούμεν πολλοί τόσοι που εννά είμαστεν παραπάνω που τους άλλους, τζαι έτσι χωρίς να το καταλάβουμε η Κύπρος θα εν πολλά διαφορετική. Είμαστεν πιστεύκω όμως πολλά μακριά ακόμα.
μιλούμεν για φοροδιαφυγήν, αλλά ποιος εν τζείνος που φοροδιαφεύγει? Μιλούμεν για ρουσφέτιν, αλλά ποιος εν που κάμνει ρουσφέτιν? Μιλούμεν για χρηματισμό δημοσίων/δημοτικών υπαλλήλων, αλλά ποιος εν που κάμνει τούτον τον χρηματισμό? Μιλούμεν για "εικονικές αναπηρίες" τζαι άλλα όμορφα που τρών τα λεφτά του φορολογούμενου, μα ποιος τες κάμνει τούτες τες μαφίες? Μιλούμεν για τους ανάξιους που μπαίνουν σε θέσεις ποτζεί ποδά? Μα ποιοι εν τούτοι οι ανάξιοι?
Άμαν ψαχτούμεν, ούλλοι ξέρουμεν έναν, θκυό, τρεις που τα κάμνουν τούτα. μπορεί τζαι εμείς να είμαστεν/υπήρξαμεν στη θέσην τους. Τζαι αλί έννεν μόνον υψηλόβαθμοι. Εν τζαι η γειτόνισσα πάρατζει που εκανόνισεν τσιέκκιν που το Γραφείον (Μα εν κρίμαν φτωσιή γεναίκα να χάσει το τσιέκκιν, δαμέ τόσοι τζαι τόσοι τρώσιν. τι να πάεις να καταγγείλεις??).
Το θέμαν ένι, να μεν απαιτούμεν μόνον που τους άλλους να αλλάξουν πράματα αλλά να είμαστεν έτοιμοι να αλλάξουμεν τζι εμείς, να καθαρίσουμεν τζι εμείς. Κάποιος Έλληνας είσιεν γράψει για τα εκεί χάλια "τουλάχιστον να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι". Νομίζω ταιρκάζει, όχι για το φτωχοί απαραιτήτως (που μακάρι να μεν φτάσουμεν τζιαμέ), αλλά για τζείνην την τιμιότηταν που εχάσαμεν....
5 σχόλια:
Χμμ, μετά που έναν σημείον αποφασίζεις να είσαι περισσότερο πρακτικός παρά ονειροπόλος.
Χωρίς να σημαίνει απαραιτήτως πως η πράξη εξαφανίζει το όνειρον.
Ωραίο ποστ Ερυκίνη.
Νομίζω πως τα πράματα για τα οποία μιλάς, καθορίζονται που κάτι πιο αόρατο τζαι βαθύ μέσα στον κάθε άνθρωπο. Ας το πούμε, που τη σχέση του κάθε ανθρώπου με το χρήμα. Όι σαν λεφτά, αλλά σαν "αίσθημα ιδιοκτησίας".
Η διάθεση να μεν δέχεται κάποιος το ρουσφέτι πχ ως "έχω περηφάνεια, τζαι κάμνω τζαι καφκά" εκκινεί που μια διεκδίκηση για προσωπική αξιοπρέπεια που λέει "οι ποιότητες μου σαν άνθρωπος εν συμπυκνωνουνται σε κάτι που μπορεί να ανταλλαγεί".
σε έναν εντελώς εμπορευματοποιημένο κοσμο,επιβάλλεται μας όμως να είμαστε αναξιοπρεπεις με τη βία. Όι με την άμεση βία. Αλλά με τον "βιασμό" των αντιστάσεων τζαι του τρόπου αντίληψης.
Αν πιστέφκεις πως αξίζει να ζεις με αξιοπρέπεια, τα πάντα γυρώ σου λαλού σου πως θα χάσεις γιατί είσαι μειοψηφία.
Η κάθε εποχή έσιει ένα κακό δαίμονα. Ο κακος δαίμονας της δικής μας εποχής εν η αλλοτρίωση του ανθρώπου μεσα στα εμπορευματα. ακόμα τζαι τα μωρά μας θωρούμεν τα σαν ανταλλακτικές αξίες για υλικά οφέλη.εν τα πουλούμεν απευθείας, αλλά μαθαίνουμεν τους ότι χωρίς πούλημαν εν θα έχουν τάχα "καλή ζωή" τζαι θα εξαρτούνται! σαν την πορνεία ένα πράμα αλλά μεσα σε "κοινωνικά αποδεκτά" πλαίσια.
Αναρωθκιούμαι πόσοι άλλοι στη γέρημη τη νήσο μπορούν να πουν τούτον το πράμαν.
Λλίοι πολλά.
Πάντα ελαλούσα ότι που εννά πάει κάποτε εννά γινούμεν πολλοί τόσοι που εννά είμαστεν παραπάνω που τους άλλους, τζαι έτσι χωρίς να το καταλάβουμε η Κύπρος θα εν πολλά διαφορετική. Είμαστεν πιστεύκω όμως πολλά μακριά ακόμα.
Πολλά ωραίον ποστ. Δυστυχώς η διαφθορά σε ούλλα τα επίπεδα, που τα υπουργεία ως τα νοσοκομεία, νομιμοποιεί την στάσην του κόσμου, το "αφού ούλλοι κάμνουν το γιατί να μεν το κάμω τζιαι γω;". Αν εκατάλαβες ένας που τους λόγους που ζιούμεν έξω εν το ότι έχουμεν παραπάνω ελπίδαν να κάμουμεν κάτι με το σπαθίν μας. Όι ότι ρουσφέτιν εν έσιει αλλού, αλλά όσον νάναι μπορείς να εύρεις δουλειά χωρίς μέσον, τζιαι καλή μάλιστα.
Είμαστεν πολλοί Ερυκίνη, αλλά κουρασμένοι τζιαι απογοητευμένοι.
Πολλα ωραίο ποστ, δεν μπορώ να προσθέσω κάτι...
Εν θα ετολμούσα να γράψω αν έξερα ότι έκαμα έστω τζαι ένα πράμα που τούτα που λαλείς εγώ ή οι δικοί μου....
Εν έχω κάτι να προσθέσω πέραν μου το ότι οι παραπάνω που τα κάμνουν έννεν πονηροί, απλά εν υπερβολικά χαζοί για να καταλάβουν ότι εν κακό που κάμνουν στην τελική ή ότι έπρεπε να ντρέπουνται...
Στροβολιώτη,
εν θα πω ότι έσιεις λάθος. Εννοώ, άμαν είσαι στη λίστα διοριστέων, πολλά διαφορετική οπτική έσιεις. παίζεται το ψουμίν σου τζαι η ζωή σου. Τζαι όπως λαλεί τζαι η Δυσδαιμόνα αν παίζεις με αξιοπρέπεια το μόνον σίουρον εν ότι εννά χάσεις. Εν εύκολον για μέναν να λαλώ ότι εν εχρησιμοποίησα ποττέ μαφίες τζαι μέσα, πρώτον γιατί εν είχα ποττέ μέσα τζαι δεύτερον γιατί ίσως να μεν είχα ποττέ τζαι την τεράστια ανάγκη (τύπου να χάσω το σπίτι μου ή να μεν έχω να φάω). Κάπου τζιαμέ έξω όμως εν η ζωή η πραγματική.
Δυσ,
μπαίνεις σε άλλα!! Η προσωπικότητα του κάθε πλασμάτου...Μεγάλη ιστορία. ίσως για άλλο ποστ. Η αξιοπρέπεια μας γενικώς βάλλεται που παντού τη σήμερον ημέραν, που τα ριάλιτι τζαι το φατσοβιβλίον, ως το πιάννω μια θέση χωρίς να ξέρω γριν πως γίνεται η δουλειά χωρίς αντροπήν. Αλλά όπως τζι αν ένι η κοινωνία, όσον αυξημένες εν οι πιθανότητες να φκεις χαμένος, έτσι τζι έσιεις την τούτην ανάγκην για αξιοπρέπειαν, δεν μπορείς παρά να την επιλέξεις. Τζαι τούτη η επιλογή σήμερα εν πολλά πιο δύσκολη από ότι ήταν τον τζαιρόν του παππού μου για παράδειγμα.
Παττιχάρη,
έσιεις δίκαιον, για το κουρασμένοι τζι απογοητευμένοι. Για το πολλοί εν ξέρω. Πολλινίσκουμεν μεν, αλλά μακριά που την κύπρο, γιατί όπως λαλείς έχουμεν πιο πολλές πιθανότητες, αλλά τζαι γιατί μακριά που την κύπρον έσιει ανθρώπους σαν εμάς. Εγώ δαμέ όσο τζι αν νιώθω μακριά που το σπίτι μου τζαι το φυσικό μου χώρο, νιώθω φυσιολογική, τζαι τα πράματα που σκέφτουμαι εν φυσιολογικά τζαι δεδομένα, τζαι τα πράματα που λαλούμεν τζαι συλλοιζούμαστεν δαμέ πάλε εν δεδομένα. Τζι αφού έζησες το ωραίον ένι να ζεις κάπου με τόσα δεδομένα πράματα με ίντα κκότσια πάεις πίσω για να παλεύκεις κάθε τι??
Moonlight
η ρήση λαλεί απον αντρέπεται ο κόσμος εν δικός του. τζαι το προσωπικόν όφελος καλύπτει τα υπόλοιπα.
Δημοσίευση σχολίου