Ιστορίες της καφετέριας

Ότι με φλερτάρει ένα Βελγούδι στην καφετέρια είπα το στο προηγούμενο ποστ... εν το είπα?

Σε στυλ νεανικής αμερικάνικης ταινίας (εγώ υποθέτω πρωταγωνιστώ λόγω υφέρποντος παλιμπαιδισμού που κάμνει πλάσματα που εν εκλείσαν τα 20 να με θεωρούν τζαι πολλά κατάλληλον ταίριν, τι να πω???).

Το πρόβλημαν εν το πως αντιδρά το πλάσμαν. Γιατί λαλεί σου ο άλλος θέλεις να φάμε λαντς στο ίδιο τραπέζι αύριο? τζαι απαντάς εσύ (που το μεσημεριανό στην καφετέρια εν το έσιεις στη λίστα με τα πιθανά σενάρια απιστίας)... γουάι νοτ? εν μεσημεριανό που επρότεινεν ο άνθρωπος, όι βραδυνό τζαι με άφτερ (ιφ γιου νοου γοτ αι μιν). τζαι λαλείς εντάξει σε κάποια φάση εννά σύρεις τζιολας πας την κουβέντα ότι έσιεις φίλο, εννά εμφανιστεί μια στιγμιαία απογοήτευση στα μμάθκια του άλλου, αλλά μετά εννά του περάσει. εννά τεθεί το όλο πράγμα σε καθαρά φιλικό επίπεδο. εντ οφ στόρυ.

Κάπως έτσι το εσκέφτηκα, τζαι μετά που 3 μέρες αποφυγήν της καφετέριας αποφάσισα να πάω ολάν. σιγά. το πολλύν πολλύν να αποκτήσω παρέαν στην καφετέρια να μεν τρώω μόνη μου σαν τον κούκο. Αλλά εν εφκήκεν ακριβώς έτσι. γιατί πάω εγώ, χαλάρα, καθουμαι στο τραπέζιν που εκάθετουν τζαι το Βελγούδιν τζαι λαλώ

"γεια ίντα μπου κάμνεις?"

τζαι απαντά μου

"Do you approve this???".

χάσκιασμαν η Ερυκίνη σας. ααααααααα, πολλά λάθος εξεκινήσαμεν, εσκέφτηκα. Τάχα για ίντα πράμαν θέλει μου τζαι έγκρισην τούτος??? ίντα σκοπούς έσιει? είπα έναν : "eating? yes, i approve eating, χαχα" (είμαι τζαι χιουμορίστας τρομάρα μου) τζαι έκατσα.

Τζαι εν ήταν μόνον η αρκή. ήταν τζαι η συνέχεια, που ο άνθρωπος ήταν τόσον αγχωμένος ενόμιζα ήταν να φυρτεί. άρα καθόλου φιλική τζαι χαλαρή κουβέντα για τζείνον. άσε που η κουβέντα εκινήθηκε στα τυπικά, ίντα μπου σπουδάζεις, τζαι ξέρω γω τζαι πούποτε μα πουποτε εν εκόλλαν ο γκόμενος τζαι έτσι δεν το έσυρα διακριτικά (ούτε αδιάκριτα). και κατά συνέπεια δεν ετέθηκε το καθαρά φιλικό επίπεδο που ήλπιζα (δηλαδής εγώ ήμουν τέλεια μα τέλεια φιλικιά, τζείνος όμως ήταν αγχωμένος φουλ λες τζαι επίεννεν στον χορό των αποφοίτων με τη αρχηγό των μαζορέτων, τόοοοοσο αμερικανιά).

Τζαι τι κάμνουμεν ερωτω? Να παέννω στην καφετέρια τζαι να κάθουμαι σε άλλο τραπέζι? εν πάει, εν πολλά φτύσιμον τζαι εν κριμαν το κοπελλούιν. Να κόφκουμεν καμιάν κουβένταν τζαι να καμνουμεν παρέα έτσι φυσιολογικά δεν το βλέπω... μήπως να κόψω το φαίν τα μεσημέρια??? επάσιηνα τζιόλις...