γιατί δεν μπορώ.
ΤΣΑΚΡΩ.
ΤΣΑΚΡΩ.
ΤΣΑΚΡΩ.
Γιατί ο επόπτης μου δεν εκατάλαβε ακόμα, 2.5 χρόνια μετά, ποιον εν το θέμαν του διδακτορικού μου.
ότι εγώ στον εγκέφαλο μου μέσα έχω άλλα πράματα που το τι έσιει τζείνος.
Ότι τα ΓΕΡΙΜΑ ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ. Είμαστεν σε άλλο θέμα. Σε άλλο θέμα. Σε άλλο θέμα.
Ελαλούσαν μου τα εμένα. Κάμε τζείνον που σου λαλεί ο επόπτης σου, μεν προσπαθείς να κάμεις το δικό σου. Αλλά όοοοοιι. Εγώ η μαζόχα επέμενα, που θα πάει εννά τον πείσω.
Λες τζαι εν έξερα ίντα πείσμαν έσιει (σαν το δικό μου πάνω κάτω).
έτα τωρά.
Να ξαναγράφεις το κείμενο σου δεύτερη φορά (παρά το ότι η πρώτη ήταν μια χαρά) για να του αρέσκει, τζαι να το πιάννεις πίσω με 2 ολοκληρες παραγράφους (ας πούμε το δικό μου ινπουτ που λέμεν στα ελληνικά) εξαφανισμένες εντελώς, τζαι στη θέση τους πράματα που ΚΑΜΙΑ ΚΑΜΙΑ ΚΑΜΙΑ σχέση δεν έχουν με το θέμα (ας πούμεν τζείνα που εξαρχής έθελεν ο επόπτης).
όι πέτε μου, τι να κάμω. τι να κάμω? όσον τζαι να λαλώ του εαυτού μου "ούσσου τζαι κάμε τζείνον που λαλεί ο μάστρος" δεν μπορω. ΤΣΑΚΡΩ. ΤΣΑΚΡΩ.
ουυυυυυυυφφφοοοοοοουυυυ.
ΥΓ: συγγνώμη για το ξέσπασμαν, αλλά αν δεν τα πω κάπου κυπριακά δεν θα φκει που μέσα μου.
2 σχόλια:
καταλαβαίνω σε πάρα πολλά. τζι εγώ έτσι συμπεριφέρουμαι σε πιο καθημερινές καταστάσεις, πόσο μάλλον σε κάτι τόσο σημαντικό...
Εν δύσκολη η θέση σου, όντως. Μήπως αν μιλούσες με άλλους συναδέλφους σου, που έκαναν διδακτορικό μαζί του, να σου δώσουν μια γνώμη για το πώς να τον χειριστείς; Γιατί μετά από 2,5 χρόνια θα είναι δύσκολο φαντάζομαι να αρχίσεις άλλο θέμα ή άλλη προσέγγιση or whatever.
Δημοσίευση σχολίου