Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

St Paddy's

Τούτον το σαββατοκυρίακο στο Λονδίνο ήταν διαφορετικό που τα υπόλοιπα.

Saint Patrick's βλέπετε το Σάββατο τζαι ο τελικός του ράγκμπυ, τζαι pre-saint patrick's party σπίτιν της σχέσης την Παρασκευή, που με υποδέχτηκε στην πόρτα ντυμένος στα ολοπράσινα που πάνω ως κάτω, σαν την κάμπια έναν πράμα (ή σαν ομονοιάτης, το ένα και το αυτό).

Το highlight του Σαββατοκυρίακου δεν ήταν το παρτυ, το γεμάτο μεθυσμένους εγγλέζους, ούλλοι ξέρουμεν τι σημαίνει μεθυσμένος εγγλέζος άλλωστε. Ούτε οι ιρλανδικές σημαίες οι χρωματισμένες με παστέλ πάνω στες βούτζιες μας. Ούτε ο περίπατος στο Κάμπτεν τζαι το φλοράλ πορτοκαλλίζον φόρεμα που εγόρασα εν τέλει (όχι ακριβώς όπως το έθελα αλλά εν πειράζει ρε Ερυκίνη βάλε τζαι λλίον νερόν στο κρασίν σου τα γέριμα).

Ούτε η παρέλαση της Κυριακής, που πρώτη φορά επάεννα σε παρέλαση που δεν επεριλάμβανε μπλε και άσπρα ριγέ σημαιάκια, την ανακατωσούσα που την πολλήν εθνική υπερηφάνια, βαρετές (= βαριές) σημαίες τζαι βαρετό βηματισμό. είσιεν όμως τιτσίρες με κυτταρίτιδα τζαι πολλούς πελλο-ιρλανδούς που ετσιριλλούσαν (η σχέση επήρεν τη βουβουζέλαν του μαζί τζαι επόφκαλεν τα φκιά μου, εμίλησεν με ούλλους τους συντοπίτες του,
τζαι γενικώς εφκήκεν του το Ιρλανδέζικον του τζαι εχάρηκεν πολλά).



Ίσως έναν που τούτα να ήταν το highlight της σχέσης ή του βέλγου παρέα που έσιει φλέβαν ιρλανδέζικην (εν εξηγείται αλλιώς).

Για μέναν πάντως, το καλλύττερον κομμάτιν του σαββατοκυρίακου ήταν που ήρτεν η κολλητή η Μ.#2 που τες Οξφόρδες. Που εβρεθήκαμεν φάτσα φάτσα μετά που ναι ναι 4 ολόκληρους μήνες (εμετρήσαμεν τους). Εμιλήσαμεν (αγένεια ξέρω το) κάμποσα κυπριακά μεταξύ μας, είπαμεν, είπαμεν, είπαμεν. Ρε παιδί μου, τζείνα ούλλα τα μικρά μικρά τζαι μεγάλα μεγάλα πράματα που φυλάεις να πεις με τζείνον το δικό σου πλάσμα που κοντά. Τζαι τόσα φυλαμένα πως καταλήγουμεν στο τέλος να λαλούμεν πελλάρες δεν ξέρω.

Τέλοσπαντων, το πιο ωραίον κομμάτιν τούτου του σουκου ήταν η φίλη τζαι οι φίλοι.

ΥΓ: τζαι το τεράστιο πανώ έξω που το Hayward Gallery με το μότο της δεκαετίας ίσως (εν είχα μπαταρία για φωτογραφία):

Fight the nothingness

4 σχόλια:

Moonlight είπε...

άλλη μια ψήφος για το πανό.

Ανώνυμος είπε...

το παιδί που κάθεται πάνω στο σανό με τη κιθάρα ενε τζίνος που μας εκπροσώπησε μια χρονιά γιουροβίζιον στο η ζωή είναι πιο ωραία την άνοιξη??

Ina είπε...

Heeelllp. Θα έρθω Βρυξέλλες έχεις καθόλου tips, dos& don´ts? Επίσης σκεφτόμαστε να πάμε οδικώς για Άμστερνταμ. Αξίζει τον κόπο η διαδρομή? Υπάρχει καμιά πόλη κοντά στις Βρυξέλλες που αξίζει τον κόπο να την επισκεφθεί κάποιος?

Ερυκίνη είπε...

Νεκατωμένη μου εν ξέρω :))) Εκπροσώπησεν μας κάποιος Ιρλανδός στη Γιουροβίζιον?????

Ίνα
Καλώς να ορίσεις. Το λοιπόν συντόμως πριν τα φτύσει το κομπιουτερ (δεν με θέλει σήμερα)
Δεν ξέρω πολλά βρυξέλλες θα σου πω τι μου αρέσκει κυρίως στο κέντρο (γιατί εν εγύρισα τζαι πολλά).
Που μπαρ: Bonnefooi, moeder lambic στο κέντρο (κάποιες μέρεσ της βδομάδας έχουν λάιβ), Τοον (εν σε ένα στενό, κάπου κοντά στην grant place, Goupil le fol
Να πατε ως το δρόμο με τες αντίκες, η αγαπημένη μου προσωπικά περιοχή (Marolles) τζαι να περπατήσετε ως πάνω στο Justice Palace, προς βραδάκι ώρα να δείτε την θέα της πόλης άμα νυχτώνει.
Που φαίν: το πιο άπαιχτο αιθιοπιαν που έφα έβερ εν στο κέντρο των βρυξελλών, κοκομπ λέγεται.
μεν δοκιμάσετε βελγικό φαί που τα τουριστο-εστιατόρια στο κέντρο των Βρυξελλών, εν λλίον χάλια. Μεν ψουμνίσετε επίσης, εν ούλλα ακριβα :))).

άμστερνταμ δεν πήγα ποτέ με αυτοκίνητο, μόνο με τρένο (3 ώρες) κατακρίβειαν εν Λέιντεν που επία. Που τες βρυξέλλες είμαστεν εμείς 20 λεπτά αλλά εντάξει εν έσιει τζαι πολλά να δεις, ωραία πόλη (η αγαπημένη μου) εν το Ghent, μισήν ώραν με το τρένο που βρυξέλλες. Αλήθκεια αξίζει αξίζει αξίζει τον κόπο να πάτε μονοήμερο. έννεν πολλά μεγάλη, αλλά εν όμορφη. εν τυπική βελγική θα έλεγα (τζιαμέ θα έβρετε ίσως τζαι καλλύττερο βελγικό φαί, συστήνω stoovles, κρέας σε σως που μπύρα). άτε τζαι να μας πεις πως πέρασες!