Musicophilia

Ετέλειωσα προχτές (μετά που κάτι μήνες που το παιδεύκω εν η αλήθκεια) τούτον το βιβλίον του Oliver Sacks, ενός νευρολόγου που γράφει τες ιστορίες των ασθενών του. Ίσως να τον ξέρετε που την ταινία "Αwakenings" που εν βασισμένη στο πιο γνωστόν του βιβλίο. Οι ψυχ που εκάμαν νευροψυχολογία στο ΠανΚυ σίουρα ξέρουν τον που το "The man who mistook his wife for a hat".

Ο Sacks στα βιβλία του περιγράφει προβλήματα που πηγάζουν που βλάβες σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου τζαι διαταραχές σχετικά παράξενες, πχ. προσωπαγνωσία, που για κάτι φοιτητές ψυχολογίας εν  ενθουσιασμός φουλ. Για τους υπόλοιπους δεν ξέρω. Σε τούτον το βιβλίο ο Sacks εσύναξεν ούλλα τζείνα τα προβλήματα, ούλλα τζείνα τα σύνδρομα που μπορεί να σχετίζουνται με μουσική, που αμουσία τζαι δυσκινησία ως μουσικές παραισθήσεις, αλλά τζαι εντυπωσιακές μουσικές δεξιότητες που εμφανίζουνται ξαφνικά ή που παραμένουν ανέπαφες ακόμα τζαι μετά που αμνησίαν. Ίσως το πιο βατό τζαι πιο ενδιαφέρον βιβλίο του για μη ψυχολόγους (τζαι το πιο πασιύν από όσα έχω διαβάσει).

Θκιαβάζοντας τούτον το βιβλίο συνειδητοποιεί κανείς πόσον ουσιαστικόν πράμαν ένι για τες ζωές μας η μουσική, ο ρυθμός. Πόση δύναμη μπορεί να έσιει η μουσική, να ξυπνά δεξιότητες που εχαθήκαν, να αντιστέκεται τη φθορά του χρόνου τζαι να μας γεννά συναισθήματα. Πόσον κεντρική ένι στες ζωές μας τζι ας μεν το συνειδητοποιούμεν.

Εθύμησεν μου τούτον το βιβλίο τη γιαγιά μου (εν ξέρω αν σας είπα ποττέ τούτην την ιστορία). Η γιαγιά μου που λέτε, που τη μερκάν της Μητέρας, είσιεν τα τελευταία 1-2 χρόνια της ζωής της Αλτζχάιμερς, το οποίο ήρτεν αργά αλλά επροχώρησεν γλήορα. Τους τελευταίους της μήνες η γιαγια δεν επικοινωνούσεν με το περιβάλλον, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει κανέναν μας όταν την επισκεφτούμασταν, τζαι μνήμην άστα να πάνε. εθθυμάτουν άσχετα πράματα μεταξύν τους, εν αθθυμάτουν τι έφαεν. Τζαι εμίλαν πολλά λλίον προς το τέλος. Με το ζόριν καμιάν λέξην.

Ως τζείνην την ημέραν που επία να τη δω. Εν ξέρω πως ήρτεν η κουβέντα στον Άη Γιώρκην, ίσως να ήταν η μέρα του, εν αθθυμούμαι. Αλλά είπεν μου "Να σου πω το τραούδιν του Αη Γιώρκη?" τζαι είπεν το ούλλον σαν το νερό. Τζαι ήταν πολλύν τζαι δύσκολον. Τζαι αθθυμάτουν το ούλλον. Που τότες όποτε επίεννα ελάλουν της "Πε το τραούδιν του Αη Γιώρκη γιαγιά" τζαι ελάλεν το, ούλλον, μόνο σε μένα. Εν το ελάλεν σε κανέναν άλλον.

Εσκέφτουμουν τότε πόσον εντυπωσιακόν πράμαν εν ο νους. Που μιαν ζωήν 85 χρόνων η γιαγιά επέλεξεν τούτον το τραούδιν να μείνει στη μνήμην της, ακόμα τζαι σε τζείνη τη φάση που δεν θυμάτουν τα ονόματα των παιθκιών της. Η "επιλογή" δεν ήταν τυχαία βέβαια. Το κατεχόμενον χωρκόν της γιαγιάς (που επέθανεν πριν το άνοιγμα των οδοφραγμάτων) έκαμνεν το πιο μεάλον παναύριν της Κύπρου (έτσι λαλεί η μάνα μου δηλαδή) την ημέραν του Αη Γιώρκη. Τζαι το σπίτιν της γιαγιάς τζείνον που δεν εκατάφερεν να ξαναδει ήταν πας τη γωνιά ακριβώς απέναντι που την εκκλησιάν του.

Χρόνια μετά άκουσα το που τη φωνή του Αλκίνοου (ναν καλά όπου τζι αν ένι). Τζαι άμαν την πεθυμώ βάλλω το στο γιουτούμπιν τζαι ακούω το.



Η μουσική (όπως τζαι οι μυρωθκιές, αλλά τούτον εν άλλη ιστορία) έσιει την ιδιότητα να κολλά στες μνήμες μας, να αποτυπώνεται τζαι να αποτυπώνει. Γι'αυτό η μουσική έσιει την ίδιαν δύναμη, είτε μιλούμεν για μουσικές ιδιοφυίες τζαι καλλιτέχνες, είτε μιλούμεν για απλούς άμουσους ανθρώπους που δεν μπορούν να έβρουν τον τόνο. Ωραίο βιβλίο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις της μουσικής, της ψυχολογίας ή και των δύο.