Κάθε χρόνον τούτη η επέτειος, που πολλοί αγαπούν να την λεν επέτειο του ΟΧΙ (εγιώ προτιμώ να την λαλώ επέτειο του χαμένου ΝΑΙ) κάμνει με να σκέφτουμαι τα ίδια πράματα.
Το πόσον η διαδικασία της αντίληψης (όπως τζαι τζείνη της μνήμης, α ρε αθάνατο μπατσελορ ψυχολογίας στο ΠανΚυ) εν μια εποικοδομητική διαδικασία. Τα μμάθκια μας δεν είναι κάμερες, τα αυτιά μας δεν είναι μαγνητόφωνα. Τζείνον που υπάρχει έξω στον κόσμον (ή τζαι τζείνον που υπάρχει μέσα στο σώμα μας για κάτι τύπους που κάμνουν διατριβές στην αντίληψη των σωματικών συμπτωμάτων), έννεν ακριβώς το ίδιον με τζείνον που αισθανόμαστεν υποκειμενικά. Δεν μπορεί να υπάρξει περσέπσιον χωρίς περσίβερ (απλά ελληνικά). Ο περσίβερ αναπόφευκτα επηρεάζει με τζείνα ούλλα που κουβαλεί μαζίν του το αποτέλεσμαν της αντιληπτικής διαδικασίας (το αν τούτο σημαίνει ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια εν τεράστιο φιλοσοφικό ερώτημα στο οποίο δεν θα εμπλακώ).
Το με πόσον εκ διαμέτρου αντίθετους τρόπους αντιληφθήκαμεν το τι έγινεν στο ΑΝΑΝ εν μια έκφανση για μένα τούτης της θεμελιώδους θεώρησης της αντίληψης. Το ίδιον αντικειμενικά πράμαν, ακόμα τζαι τότε που εγίνετουν κάποιοι αντιλαμβάνουνταν το ως ευκαιρία που εχάθηκε τζαι κάποιοι άλλοι ως πατριωτικόν καθήκον/σωτηρία/ότι θέλεις πε το. Τζαι που τότε, 9 χρόνια μετά δυστυχώς, ακόμα θυμούμαστεν, αντιλαμβανούμαστεν τζαι ερμηνεύουμεν τα γεγονότα που έρκουνται αναλόγως.
Ήλπιζα ότι με τον τζαιρόν κάποιοι θα εβλέπαν τζείνον που εχάθηκεν, πιο καθαρά αν θέλεις.
Πράγμα που ήταν λάθος. Πρώτον, γιατί υπέθεσα πως ο δικός μου τρόπος αντίληψης εν ο σωστός/καθαρός, ενώ στην ουσία εν έσιει σωστόν τζαι λάθος (έσιει όμοιο τζαι διαφορετικό). Τζαι δεύτερον, γιατί εξέχασα ότι τζείνον που έκαμεν τους ανθρώπους τότε να βλέπουν το ΟΧΙ ως ηρωικό εν ακόμα τζιαμέ, τζαι κάμνει τους ανθρώπους να μεταφράζουν τα μετέπειτα γεγονότα ούτως ώστε να επιβεβαιώνεται η άποψή τους, τζαι να αγνοούν τζείνα που δεν πολλοταιρκάζουν.
Όσα χρόνια τζι αν περάσουν, άμαν εν αλλάξει ο περσίβερ (τζείνον που έσιει κάποιος μες την κκελλέν του), εν αλλάσσει ούτε η αντίληψη.
ΥΓ: που σημαίνει ότι θα πρέπει να υποστούμεν για πολλά χρόνια ακόμα τους αδιανόητους διθυράμβους για το πόσο γαμάτος ηγέτης ήταν ο ακατονόμαστος (τζιαμέ τζι αν έσιει διαφορετικές αντιλήψεις).
ΥΓ2: σόρυ για τες πελλάρες. εν προφανές ότι άρκεψα να γράφω το παλιοβιβλίο, έννε???
Το πόσον η διαδικασία της αντίληψης (όπως τζαι τζείνη της μνήμης, α ρε αθάνατο μπατσελορ ψυχολογίας στο ΠανΚυ) εν μια εποικοδομητική διαδικασία. Τα μμάθκια μας δεν είναι κάμερες, τα αυτιά μας δεν είναι μαγνητόφωνα. Τζείνον που υπάρχει έξω στον κόσμον (ή τζαι τζείνον που υπάρχει μέσα στο σώμα μας για κάτι τύπους που κάμνουν διατριβές στην αντίληψη των σωματικών συμπτωμάτων), έννεν ακριβώς το ίδιον με τζείνον που αισθανόμαστεν υποκειμενικά. Δεν μπορεί να υπάρξει περσέπσιον χωρίς περσίβερ (απλά ελληνικά). Ο περσίβερ αναπόφευκτα επηρεάζει με τζείνα ούλλα που κουβαλεί μαζίν του το αποτέλεσμαν της αντιληπτικής διαδικασίας (το αν τούτο σημαίνει ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια εν τεράστιο φιλοσοφικό ερώτημα στο οποίο δεν θα εμπλακώ).
Το με πόσον εκ διαμέτρου αντίθετους τρόπους αντιληφθήκαμεν το τι έγινεν στο ΑΝΑΝ εν μια έκφανση για μένα τούτης της θεμελιώδους θεώρησης της αντίληψης. Το ίδιον αντικειμενικά πράμαν, ακόμα τζαι τότε που εγίνετουν κάποιοι αντιλαμβάνουνταν το ως ευκαιρία που εχάθηκε τζαι κάποιοι άλλοι ως πατριωτικόν καθήκον/σωτηρία/ότι θέλεις πε το. Τζαι που τότε, 9 χρόνια μετά δυστυχώς, ακόμα θυμούμαστεν, αντιλαμβανούμαστεν τζαι ερμηνεύουμεν τα γεγονότα που έρκουνται αναλόγως.
Ήλπιζα ότι με τον τζαιρόν κάποιοι θα εβλέπαν τζείνον που εχάθηκεν, πιο καθαρά αν θέλεις.
Πράγμα που ήταν λάθος. Πρώτον, γιατί υπέθεσα πως ο δικός μου τρόπος αντίληψης εν ο σωστός/καθαρός, ενώ στην ουσία εν έσιει σωστόν τζαι λάθος (έσιει όμοιο τζαι διαφορετικό). Τζαι δεύτερον, γιατί εξέχασα ότι τζείνον που έκαμεν τους ανθρώπους τότε να βλέπουν το ΟΧΙ ως ηρωικό εν ακόμα τζιαμέ, τζαι κάμνει τους ανθρώπους να μεταφράζουν τα μετέπειτα γεγονότα ούτως ώστε να επιβεβαιώνεται η άποψή τους, τζαι να αγνοούν τζείνα που δεν πολλοταιρκάζουν.
Όσα χρόνια τζι αν περάσουν, άμαν εν αλλάξει ο περσίβερ (τζείνον που έσιει κάποιος μες την κκελλέν του), εν αλλάσσει ούτε η αντίληψη.
ΥΓ: που σημαίνει ότι θα πρέπει να υποστούμεν για πολλά χρόνια ακόμα τους αδιανόητους διθυράμβους για το πόσο γαμάτος ηγέτης ήταν ο ακατονόμαστος (τζιαμέ τζι αν έσιει διαφορετικές αντιλήψεις).
ΥΓ2: σόρυ για τες πελλάρες. εν προφανές ότι άρκεψα να γράφω το παλιοβιβλίο, έννε???
9 σχόλια:
επικροτώ και επαυξάνω
Κρεμμάστε με αλλά εν συμφωνώ.
Επίσης βρίσκω το πολλά controversial το ότι ο Αναστασιάδης είπε ναι τότε.
Επίσης εν πολλά συναισθηματικό το θέμα για να σκεφτεί ο καθένας νηφάλια. Εγώ θωρώ το πολλά ψυχρά για κάποιο λόγο, αλλά αν με ρωτούσαν τωρά θα έλεα όχι. Και σκέφτου ότι το ναι οι περισσότεροι που το εψηφίσαν φαίνεται ότι ήταν απλά για να μειωθεί η διαφορά του που το όχι...
Εν διαφωνούμεν απαραιτήτως.
εν έσιει σωστόν τζαι λάθος. εννοώ ο καθένας έσιει την οπτικήν του στο τέλος της ημέρας. δικαίωμαν του καθένα να βλέπει τα πράματα όπως θέλει (τζια τούτον εν το θέμαν του κειμένου, το πόσον διαφορετικά βλέπουμεν τα ίδια πράματα). Σίουρα το συναισθηματικόν εν ένα τεράστιο κομμάτι που προφανώς επηρεάζει τζαι την αντίληψη των γεγονότων τζαι τες αποφάσεις κάποιου.
Εν ούλλα πολλά νωπά για να μεν υπάρχει συναισθηματισμός.
Για μένα πάντως (αν τζαι δεν ήταν τούτον το σημείο του κειμένου) ήταν πιο κοντροβέρσιαλ το οχι του Τάσσου παρά το Ναι του αναστασιάδη (γιατί εν πιο πολύπλοκο αν είσαι ο διαπραγματευτής εκ μέρους του λαού αλλά δεν θέλεις το σχέδιο).
Το σίουρον ένι ότι εμείς όντας μες στα γεγονότα εν μπορούμε να ξέρουμε πιοιου η αντίληψη εν πιο κοντά στην πραγματικότητα τζαι ποιου όχι. Η ιστορία εννά δείξει. Σε μερικές δεκαετίες μπορεί τα κοπελλούθκια μας ή τα αγγόνια μας να μας πουν μπράβο ή ίντα μαλάκες είσαστεν. Τζείνοι εννά ξέρουν. προς το παρόν πάμεν ο καθένας τζαι οι αντιλήψεις του.
Ερυκίνη,
Εν είμαι τζιαι τόσο σίουρος αν εκατάλαβα τι θέλεις να πεις με το κείμενο ΣΟΥ [ειδικά τον όρο «περσίβερ» - σε «απλά ελληνικά»], όμως θα προσπαθήσω να βάλω κάτω κάποιες σκέψεις μου που γεννήθηκαν εξ αφορμής του…
Λες, ας πούμεν: «Το με πόσον εκ διαμέτρου αντίθετους τρόπους αντιληφθήκαμεν το τι έγινεν στο ΑΝΑΝ…» --- Μα τούτοι οι τρόποι ήταν μεν «εκ διαμέτρου αντίθετοι», αλλά δεν ήταν πολλοί. Βασικά ήταν δύο τους οποίους κι ΕΣΥ κατονομάζεις πιο κάτω [στο κείμενο ΣΟΥ] και είχαν να κάνουν με τις δύο επιλογές μας [το ΝΑΙ και το ΟΧΙ] στο Δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Όπως λες, «κάποιοι αντιλαμβάνουνταν το [το Σχέδιο Ανάν] ως ευκαιρία που εχάθηκε τζαι κάποιοι άλλοι ως πατριωτικόν καθήκον/σωτηρία…», κι αυτό ισχύει μέχρι και σήμερα. Επέστρεψε μου όμως, να πω ότι τούτο ορθώς «εν έσιει [να κάμει με] σωστόν τζαι λάθος», αλλά ούτε με «… όμοιο τζαι διαφορετικό», αλλά πιο πολύ με προσωπικά/ατομικά ή συλλογικά συμφέροντα [κυρίως οικονομικά, αλλά και πολιτικά που πάλι έχουν σχέση με τα οικονομικά], που συγκρούονται με κάποια άλλα… Ο τρόπος που προσλαμβάνουμε ως δεκτές και αντιλαμβανόμαστε τη δεδομένη στιγμή κάποια οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα και εξελίξεις [και γενικότερα ό,τι συμβαίνει γύρω μας] δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων τυχαίων, αυθόρμητων, παρορμητικών ή και αμελέτητων αποφάσεων της στιγμής. Αυτό που ΕΣΥ ονομάζεις «περσίβερ», αποτελεί [κατ’ ΕΜΕΝΑ] ένα σύνολο ιδεών, αντιλήψεων και προσεγγίσεων που υπάρχει ήδη μέσα μας [ως ένα φίλτρο στο μυαλό μας] μέσα από το οποίο περνούν τα πάντα. Τούτο το “φίλτρο” δημιουργήθηκε στη βάση κάποιων παραμέτρων, όπως το κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναγιωθήκαμε ή/και ζούμε σήμερα, η παιδεία και η κουλτούρα που αποκτήσαμε, ο συναισθηματικός μας κόσμος. Όλ’ αυτά αποτελούν παράλληλα και τη υλική βάση πάνω στην οποία κτίστηκε η αντίληψη μας για τον κόσμο [η κοσμοθεωρία μας] και είναι αυτά που μας κάνουν να δεχόμαστε ή να απορρίπτουμε θέσεις και τοποθετήσεις άλλων ή και να εκφράζουμε δικές μας ιδέες και σκέψεις. Κοντολογίς, εν αρχή ΔΕΝ ήταν ο Λόγος, αλλά η Ύλη.
Τζιαι για να «αλλάξει ο περσίβερ (τζείνον που έσιει κάποιος μες την κκελλέν του)», άρα και η «αντίληψη», πρέπει να αλλάξουν τα υλικά δεδομένα γύρω μας, δηλ. κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και η κοινωνικοοικονομική μας θέση [να συνειδητοποιήσουμε επιτελούς τη κοινωνικο-ταξική μας θέση και τα πραγματικά συλλογικά μας συμφέροντα – στην πράξη δεν υπάρχει αυτό που κάποιοι λένε “εθνικό” συμφέρον], όπως και η μόρφωση μας [και δεν εννοώ κατ’ ανάγκη την απόκτηση ακαδημαϊκής μόρφωσης, αλλά πιο πολύ την απόκτηση μορφωτικών ικανοτήτων για να μπορέσουμε διαλεκτικά να αμφισβητήσουμε τον κυρίαρχο αστικό λόγο, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό]… Λόγου χάριν, σήμερα που η κυπριακή κοινωνία οδηγείται ένεκα της οξύτατης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην φτωχοποίηση, είτε θα υπάρξει στροφή προς τον ριζοσπαστισμό [αν κυριαρχήσει ένας ριζοσπαστικός λόγος που θα αναδείξει τα προβλήματα του καπιταλιστικού συστήματος και κύρια το ό,τι οι οικονομικές κρίσεις και οι καταστροφικές τους συνέπειες είναι γέννημα και θρέμμα του καπιταλισμού], ή θα προκύψει άνοδος ακροδεξιών φασιστικών καταστάσεων αν ο κυρίαρχος λόγος επικεντρωθεί στις ευθύνες προσώπων, λανθασμένων χειρισμών και διαφθοράς. Τούτα δεν είναι τα βασικά αίτια των κρίσεων αλλά τα εγγενή χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος…
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός, αλλά και στο θέμα της επίλυσης του κυπριακού [είτε με το Σχέδιο Ανάν, είτε με κάτι άλλο], αν δεν υπάρξουν τέτοια [νέα] δεδομένα που να ΜΑΣ κάνουν [πλειοψηφικά] να αντιληφτούμε ότι ΜΑΣ “συμφέρει” και τους μεν και τους δε το όποιο Σχέδιο κι έτσι [δηλ. στη βάση αυτών των δεδομένων] ν’ αλλάξει και ο «περσίβερ» μας, ΤΙΠΟΤΑ δεν θα γίνει! Κι όταν λέω «δεδομένα» εννοώ ΚΑΙ τα γεωπολιτικά δεδομένα στην περιοχή, αλλά το πολιτικό σκηνικό και την πολιτική γεωγραφία [δηλ. τις πολιτικές δυνάμεις] και εντός Κύπρου, αλλά και εκτός – τουλάχιστον περιφερειακά.
Τζιαι «τα κοπελλούθκια μας ή τα αγγόνια μας» εν να ΜΑΣ] κρίνουν με τα δεδομένα της εποχής τους…
Άτε τζιαι μακρηγόρησα…
Άνευ,
δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύττερα :))).
συμφωνώ απόλυτα, τούτον που έθελα να πω με τον όρο περσίβερ εν τούτον που λες ακριβώς ένα φίλτρο μέσα που το οποίο ερμηνεύουμεν την πραγματικότητα τζαι τούτον το φίλτρο κτίζεται που τες εμπειρίες τζαι ούλλα τα κοινωνικο/πολιτικο/οικονομικά που αναφέρεις. Συμφωνώ απόλυτα.
Για να αλλάξει το φίλτρο.... δεν ξέρω πολλά πράματα πρέπει να αλλάξουν, όι μόνον τα δεδομένα. Τζαι τα δεδομένα βέβαια, αλλά τζαι κίνητρα μας, τζαι τα στερεότυπά μας, τζαι τα σχήματα που έχουμεν για πολλές έννοιες. Το ερώτημα βέβαια εν το αν θέλουμε βέβαια να αλλάξει.
Ερυκίνη,
Κάπου μου χαλάς! :)
Εκεί που πάεις να διαλεκτείς μαρξιστικά, κλώθεις καντούνιν! :)
Τι είν’ εκείνα που θα συμβάλουν ν’ αλλάξουν «τζαι [τα] κίνητρα μας, τζαι τα στερεότυπά μας, τζαι τα σχήματα που έχουμεν για πολλές έννοιες»; Τζιαι τι πάει να πει «αν θέλουμε βέβαια να αλλάξει»; Δεν εξαρτάται κι αυτό από τα ατομικά και συλλογικά μας συμφέροντα;
Διαλέγομαι ψυχολογικά που το κατέχω λλίον παραπάνω :)))
Κοίτα, τι μπορεί να αλλάξει τα στερεότυπα, τζαι τα σχήματα (ή τις στρέβλώσεις που έχουμε στο νου μας) εν μεγάλη κουβέντα. Η παιδεία, η μόρφωση, η επαφή με την άλλη πλευρά. Πολλά που τούτα τα πράματα εν πολιτική απόφαση (ακόμα την ιστορία στα σχολεία εν την μαθαίνουμε ολόκληρη, όξα??), αλλά τζαι κάποια εν προσωπικά/οικογενειακά κλπ κλπ.
τζαι φαντάζουμαι έσιει τζι άλλους πολλούς παράγοντες που εν τους ξέρω (έννεν ο τομέας μου).
Τζαι ξέρεις τούτοι οι ψυχολογικοί παράγοντες εν σημαντικοί. Δηλαδή μήπως η λύση δεν ήταν πάντα προς το συλλογικό μας συμφέρον?? τζαι οικονομικά τζαι πολιτικά?? Αλλά κάτι κάμνει μια μεγάλη μερίδα να προτιμά να μεν έσιει τούτον το κέρδος. Φόβος, προκατάληψη, βόλεμα, δεν ξέρω.
Όσο για το αν θέλουμε... αναφέρουμαι στο ότι όπως είπαμεν εν έσιει σωστόν τζαι λάθος. ο καθένας νιώθει όπως νιώθει. άμαν η πλειοψηφία θέλει τζείνοι ποτζεί τζι εμείς ποδά, πρέπει εμείς σώνει τζαι καλά να τους αλλάξουμε?? εγώ προσωπικά (καθαρά προσωπική άποψη) πιστεύκω ότι θα ήταν κέρδος μεγάλο αν εξεπερνούσαμε τούτην την "εμείς ποτζεί, εσείς ποδά" φάση, αλλά εν η άποψη μου, εν μπορώ τζαι εν θέλω τζιόλας να την επιβάλω. Εύχομαι τζαι οι συνθήκες τζαι οι πολιτικές αποφάσεις τζαι ο κόσμος κάποτε να οδηγήσει σε τούτην την αλλαγή.
Αλλά εν μπορείς να πιέσεις κανένα. Τζαι αν έσιει κάτι που μας απέδειξεν μια μεγάλη μερίδα της κυπριακής κοινωνίας εν ότι έννεν έτοιμοι για κάτι τέθκοιον ακόμα. Κλασικό παράδειγμα η σύντομη θητεία του Δημητρίου στο υπουργείο παιδείας, η τεράστια επιρροή που ακόμα έσιει ένας παπάς στην κοινωνία μας.
Εν είμαι απαραιτήτως αρνητική. Απλά οι αλλαγές γίνουνται αργά. Αν η επερχόμενη φτώσια εννά κάμει τες ζυμώσεις πιο γλήορες δεν ξέρω. Εννά δείξει.
Ερυκίνη,
Εκείνο που προσπαθώ να πω είναι ότι «ο φόβος, η προκατάληψη, το βόλεμα», τα αισθήματα [δηλ. «ο καθένας νιώθει όπως νιώθει»], ή η κουβέντα «τζείνοι ποτζεί τζι εμείς ποδά», ή ότι «μια μεγάλη μερίδα της κυπριακής κοινωνίας εν ότι έννεν έτοιμοι για κάτι τέθκοιον ακόμα», είναι αποτελέσματα μιας υλικής πραγματικότητας, κάποιων διαμορφωμένων κοινωνικών και οικονομικών δεδομένων [συμφερόντων, στερεότυπων, επηρειών] που υπάρχουν στην κοινωνία και αναπαράγονται μέσα από τους υφιστάμενους θεσμούς και κατεστημένα… Εξ ου και η αποτυχία για ουσιαστικές αλλαγές στην Εκπαίδευση [συμπεριλαμβανομένου και του μαθήματος της Ιστορίας] παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πρώην Υπουργού Παιδείας Αντρέα Δημητρίου… Ένας φίλος εκ της αλλοδαπής [που ΔΕΝ είναι και αριστερός αλλά έχει μελετήσει τον Μαρξ] μού είπε προχτές στο τηλέφωνο ότι ο Μαρξ είπε πως το σημαντικό είναι ν’ αλλάξει τον κόσμο, αλλά δεν έχει σημασία πώς θα το κάνεις!!! Δεν ξέρω αν είπε κάτι τέτοιο [εγώ ξέρω ότι είπε πως δεν είναι αρκετό να ερμηνεύσεις τον κόσμο αλλά να τον αλλάξεις, ή κάτι τέτοιο], όμως τελικά χωρίς κινητοποιήσεις ΤΙΠΟΤΑ δεν πετυχαίνεται!!!
Δημοσίευση σχολίου