Βέλγιο: 4 χρόνια τζαι 2 μήνες - Μια αποτίμηση πριν το τέλος (1)

Οι τελευταίες μέρες στο Βέλγιο εν πολλά παράξενες. Πολλά πολλά αγχωτικές, γιατί έχω να γράψω τζαι έναν παλιοβιβλίο (που δεν θα γραφτεί δυστυχώς πριν να φύω, ας ξαναδοκιμάσουμε το 2014), αλλά τζαι πολλά συναισθηματικές μέρες, μια τζαι μπαίνουμε σε περίοδο αποχαιρετισμών.

Η βελγίδα κολλητή η Ε. εμέτρησεν τους. τρεις ακόμα καφέδες ώσπου να φύω. Εν προλαβαίνουμε παραπάνω. Υποσχέθηκα της εννά έρκουμαι, έσιει τζαι πολλά καφέ στο Λονδίνο, έσιει τζαι καφέν διαδικτυακόν, "εσύ καπουτσίνο στη Φλάνδρα, εγώ νέσκαφε στο μπρικ λέιν".

Εγώ πάλε εν μπορώ τους αποχαιρετισμούς. ειδικά άμαν είμαι αγχωμένη, πχ. άμαν έχω να γράψω ένα διδακτορικό (λέμε τώρα). Συνήθως ή που φύρνουμαι ή που γίνουμαι παγοκολώνα. συναισθηματισμός μηδέν. Σε τούτη τη φάση: παγοκολώνα.

Αλλά ξέρω σε κάποια φάση θα έρτει.

Τέλοσπάντων.

Η αποτίμησις:

Όταν επρωτοήρτα δαμέ ούλλοι είπαν μου, ουυυ σε 6 μήνες εννά θέλεις να φύεις βουρητή. Εν ήταν αλήθκεια. Εξάλλου εγώ ήρτα που το χωρκό μου λλίον έξω που τη Λευκωσία, ξέρω που μιτσιούς τόπους.

Εν μπορώ να πω βέβαια ότι εν το ένιωσα ποττέ το συναίσθημα του θέλω να φύω βουρητή. Αλλά ήταν παραπάνω το συναίσθημα του "θέλω να φύω βουρητή όσον πιο μακριά γίνεται που το διδακτορικό μου". Ναι, το πιο μεγάλο μειονέκτημα της Λουέβεν, ήταν τζαι ένι τζείνη η σύνδεση της με το διδακτορικό. Εν τζείνος ο τόπος που αγχώθηκα πιο πολλά από ότι επερίμενα ποττέ στη ζωή μου, εν τζείνος ο τόπος που δεν εμπόρεσα ποττέ  (ακόμα τζαι σήμερα) να τζοιμηθώ έναν ύπνον βαθύ, βαθύν τζαι ήσυχον. Σε περιόδος άγχους να φανταστείς, πχ. πριν καναθκυό μήνες, έπρεπε να πάω Λονδίνον να τζοιμηθώ κανονικά (καλλύττερος ύπνος όμως τζείνος της πρώτης νύχτας στην Κύπρο).

Που την άλλην, όμως, η Λουέβεν εσυνδέθηκεν άρρηκτα τζαι με τα πιο ωραία πράματα. Εν ο πρώτος τόπος που έζησα ανεξάρτητα, μόνη μου. Τζαι γι'αυτόν εννάν πάντα ξεχωριστή για μένα. Θυμούμαι τζείνες τες πρώτες μέρες. Να γυρίζω μόνη μου στην πόλη. Να έβρω δωμάτιο, να γοράσω κουζινικά τζαι έτσι πράματα. Οι πρώτες νύχτες στη Λουέβεν, μόνη μου. Εν θα μπορούσα ποττέ να διανοηθώ στην Κύπρο ότι θα επίεννα μόνη μου σε έναν μπαρ. Αλλά επία. Τζείνον το συναίσθημαν του δεν σε καρτερά κανένας σπίτι, κανένας δεν ενδιαφέρεται πόσο συχνά σφουγγαρίζεις, ή τι ακριβώς τρώεις κάθε μέρα. Σύντομα βέβαια ξεκινά τζαι χαλά σε, γιατί εν άσιημο πράμα η μοναξιά, αλλά τζείνες οι πρώτες μέρες... ήταν απίστευτες.

Τζαι εν ο πρώτος τόπος που εγνώρισα πραγματικά, που έκαμα παρέα δηλαδή, με ξένα πλάσματα. Ξένα τουτέστιν μη κυπραίοι. Όι ότι σνομπάρω τους Κυπραίους, εν είμαι έτσι ψωνάρα (μπορεί να χάννω κάτι λέξεις ποτζεί ποδά στα ελληνικά, αλλά έννεν που ψωνηλίαση). Αλλά όπως τζαι να το κάμουμεν, άλλοι άνθρωποι έχουν άλλη προοπτική, άλλα ήθη τζαι έθιμα, άλλη νοοτροπία, άλλον τρόπον σκέψης. όι καλλύττερον ή σιηρόττερον, απλά άλλον. Τζαι η αλληλεπίδραση έσιει ενδιαφέρον. Εν διαδικασία που σε κάμνει να αναθεωρήσεις εν τέλει τζαι το δικό σου τρόπο ζωής τζαι σκέψης. Τζείνον τέλοσπάντων που φέρνεις μαζί σου. Κάμνει σε να το εχτιμήσεις τζιόλις. Να το εχτιμήσεις, τζαι να το μελετήσεις, γιατί ίσως για πρώτη φορά βλέπεις το τζαι λλίον που έξω.

Εγνώρισα πολλά ενδιαφέροντες ανθρώπους δαμέ, ενδιαφέροντες όι λόγον εθνικότητας, βέβαια, αλλά τούτη η διαφορετικότητα όπως τζαι να το κάμουμεν προσθέτει λλίον αλατοπίπερον. Τζαι μπορεί οι συναναστροφές στα ξένα να έχουν μιαν αίσθηση ανάγκης (ανάγκης για παρέα), αλλά τζαι μιαν αίσθησην παροδικότητας (γιατί στο τέλος ούλλοι παν πίσω έσσω τους ή τζαι κάπου αλλού), αλλά έχουν κάτι πολλά ιδιαίτερο. Ξέρεις τζείνον το δέσιμο που αποκτάς με κάποιους ανθρώπους που έτυχε να περάσετε μαζί κάτι ουσιαστικό, τζαι μετά μοιραία χάννεις τους (υποθέτω εν κάτι σαν τους σειράες στον στρατό). Για πρώτη φορά έπρεπε να αποσιερετήσω πλάσματα, χωρίς να ξέρω ακόμα τζαι σήμερα αν θα τα φέρει ποττέ η ζωή έτσι ώστε να ξαναβρεθούμεν. Τζαι εν δύσκολο συναίσθημα... τόσο δύσκολο.

Τέλος, στη Λουέβεν εγίνηκεν η επαφή/γνωριμία σχέση. Τη σχέσην δηλαδή έξερα την που πριν, αλλά εν θα εγίνετουν ποττέ σχέση αν δεν έρκουμουν Βέλγιο. Άρα φίλοι αναγνώστες, τι να συζητούμε, για τον καιρό, τζαι την κρυάδα, τζαι τα φρούτα τα άνοστα τούτης της χώρας τζαι τους απόμακρους ανθρώπους. Άμα βάλεις την αγάπη στη ζυαρκά, ξέρεις που εννά γύρει....

Τέλοσπάντων. Πλατειάζω.

Τέσσερα χρόνια μετά (τζαι θκυό μήνες) φεύκω που την Λουέβεν
με διπλάσιες βαλίτσες απ'όταν ήρτα,
χωρίς διδακτορικό στες αποσκευές,
αλλά με σχέση (που στην κύπρο ούτε στον αιώνα τον άπαντα),
με φίλους καλούς κάπου άουτ δέαρ,
με λλία παραπάνω ριάλλια,
τζαι λλία παραπάνω κιλά,
με παραπάνω σοφία (ελπίζω),
παραδόξως τζαι με παραπάνω αυτοπεποίθηση,
αλλά λλιόττερην υπομονή (εξαντλήθηκε στο διδακτορικό).
Αλλά τζαι λλιόττερα νεύρα (βασικά τα νεύρα εν αντιστρόφως ανάλογα με την απόσταση σου που την Κύπρο, όσο πιο μακριά τόσο λλιόττερα νεύρα).
Εν τέλει λλίον ή πολλά (πως το υπολογίζει κανείς άραγε;) αλλαγμένη.
Τι σημασία έχουν οι εμπειρίες, άλλωστε, αν δεν σε αλλάσσουν, αν δεν σου αφήνουν κάτι, έναν αποτύπωμα τελοσπάντων.

Μα πάνω που ούλλα φεύκω που το Βέλγιο με τζείνον το συναίσθημα, το ολοκαίνουργιο για μένα, του οτιδήποτε μπορεί να συμβεί.
άμα γεννιέσαι τζαι μεγαλώνεις σε μιαν φτωσιήν οικογένεια, σε ένα χωρκό της Κύπρου, ξέρετε, τα όνειρά σου έχουν έναν όριο. Υπάρχει τέλοσπάντων έναν συγκεκριμένο φάσμα δυνατοτήτων τζαι πιθανοτήτων, μέσα στο οποίο αναλόγως προσωπικότητας τζαι περιβαλλοντικών συνθηκών μπορεί να κινηθεί κανείς.
Που τη μέρα που επάτησα το πόδι μου δαμέ είμαι εκτός. Εκτός φάσματος. Εκτός προκαθορισμένου ορίου. Εκτός τροχιάς. Στο διάστημα κατά κάποιο τρόπο. Μετά που τούτον ο,τιδήποτε μπορεί να συμβεί. Ή τουλάχιστον τούτην τη ψευδαίσθηση έχω.

Τζαι τούτον εν το πιο πολύτιμο αναμνηστικό δώρο μου.

ΥΓ: κατά τα άλλα, εννά πεθυμήσω τες σοκολάτες, τζαι τα φριτουράδικα, τους καφέδες τζαι τα κροκ λέφφε με την Ε., το λαφαζαννίκκιν με τον Β. τζαι τον Ε. (σε ότι χώρα βρεθώ λαφαζανεύκω εν πράμα?), τα δείπνα στο μεξικάνικο με τον Ε. τα συνοδευόμενα με πολιτικές τζαι άκρως προσωπικές αναλύσεις, ακόμα τζαι τες μπύρες που δεν πίνω, τον παλιοκαττο της σπιτονοικοτζυράς, τες ατέρμονες φιλοσοφικές συζητήσεις με τους συναδέλφους στο γραφείο, να πιάννουμεν τέικ αγουέι μακαρόνια που απέναντι τζαι να τα τρώμε στο μεταφόορ, τη μουσική στες βρυξέλλες τζαι τες νύχτες στο παμπ ατ δε κορνερ (άτε κανεί γιατί εξεκίνησε να γίνεται πολλά μελό)
ΥΓ2: σε κάποια φάση θα γράψω το δεύτερο μέρος.