Γιατί μερικές φορές απλά ξιάννεις ότι φορείς φούστα (τζαι τους περιορισμούς που περιλαμβάνει τούτον) τζαι χωρίς να το πολλοσκεφτείς σιήφκεις να πιάσεις κάτι που έππεσεν πίσω που το γραφείο σου. Τζαι έτσι όπως είσαι σιηφτή ακούεις έναν πνιχτόν γελούιν πίσω σου, γυρίζεις τζαι θορείς ακριβώς πίσω σου τον μάστρο σου που μόλις εμπήκεν στο γραφείον.
Νομίζω επροσπάθησα τόσον έντονα να συγκρατήσω το κοτζίνισμαν μου που εμπορούσα να ακούσω τους νευρώνες που τον προ-μετωπιαίο λοβό να στέλνουν μήνυμαν στες βούτσιες μεν κοτσιηνίσεις, μεν κοτσιηνίσεις. Εν ξέρω αν τα κατάφερα.
Ρεζίλιν.
ΥΓ: Ευτυχώς εφόρουν το μουσταρδίν το κλατσό μου, οπόταν το θέαμαν μόνον αστείον εμπορούσεν να ένι.
Νομίζω επροσπάθησα τόσον έντονα να συγκρατήσω το κοτζίνισμαν μου που εμπορούσα να ακούσω τους νευρώνες που τον προ-μετωπιαίο λοβό να στέλνουν μήνυμαν στες βούτσιες μεν κοτσιηνίσεις, μεν κοτσιηνίσεις. Εν ξέρω αν τα κατάφερα.
Ρεζίλιν.
ΥΓ: Ευτυχώς εφόρουν το μουσταρδίν το κλατσό μου, οπόταν το θέαμαν μόνον αστείον εμπορούσεν να ένι.
2 σχόλια:
εν χτυπά ο μάστρος;
επισης με φούστες δυσκολα κάθεσαι σταυροπόδι στην καρέκλα.
πως τα εκαταφέρναμε στο σχολείο;
Όι, τωρά που το λαλείς εν χτυπά !!
Εν μας επολλοκοφτεν στο σχολείο υποθέτω.
Δημοσίευση σχολίου