Περί πορνείας

(Καταρχήν να πω ότι το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα ασχοληθεί με το αν πρέπει να νομιμοποιηθεί η πορνεία ή όχι. Εν πολλά μεγάλη συζήτηση τζαι εν μπορώ να πω ότι έχω το ξεκάθαρον μες το νου μου)

Πριν λλίες μέρες ένας πολιτικός επαραδέχτηκεν ότι υπήρξεν πελάτης πορνείου. Είπεν επίσης ότι εν υπέρ της νομιμοποίησης της πορνείας.

Χωρίς να λαλώ ότι συμφωνώ, εν με πειράζει που το είπεν, ούτε μπορώ να καταλάβω γιατί ενοχλούμαστεν που το είπεν. Μήπως εν εξέραμεν ότι τούτα τα πράματα γίνουνται στην Κύπρο; Για μέναν το ότι το είπεν δημόσια εν το κάμνει εντάξει, αλλά ναι, προσωπικά προτιμώ το που την υποκρισία τζαι τον καθωσπρεπισμό του "εγώ εν τζαι". Εν θα ήταν παραπάνω ξεφτίλα αν δεν το ελάλεν; Τι μας κόφτει εν τέλει, η ουσία όξα οι λέξεις;

Ούτε με πειράζει που είπεν την άποψην του για την νομιμοποίηση της πορνείας. Να κάτσουμεν ως κοινωνία να το συζητήσουμεν τούτον το πράμαν. Να επιχειρηματολογήσουμεν. Να φκει το θέμαν που τα σκοτάδια τζαι που το χαλίν που το χώννουμεν. Τζαι κυρίως να φκουν τα πλάσματα που τα σκοτάδια. Οι γεναίτζιες τούτες που εν σαν ναν αόρατες για μιαν κοινωνία που προσποιείται ότι το θέμαν εν υπάρχει.

Τζαι να συζητήσουμεν λύσεις. Λυπούμαι να απογοητεύσω τες φεμινίστριες, αλλά η ιδέα της μηδενικής ζήτησης εν λλίον ουτοπική. Ή τουλάχιστον φαίνεται σε μένα (όι ότι τζαι εγώ εν θα έθελα ναν έτσι, εννοείται). Σίουρα πιστεύκω ότι χρειάζεται μια αλλαγή νοοτροπίας, τζαι πιστεύκω/ελπίζω συμβαίνει ήδη, τουλάχιστον σε σχέση με το παρελθόν. Για το σεξ, για τες γυναίκες γενικότερα. Εκάμαμεν βήματα, τζαι έχουμεν τζιάλλα ακόμα να κάμουμεν. Αλλά ώσπου να αλλάξει η νοοτροπία, ώσπου να σταματήσει να υπάρχει ζήτηση (αν ποττέ μπορεί να υπάρξει έτσι πράμαν) τι κάμνουμεν;

Ποιος εν ο καλλύττερος τρόπος να προστατευτούν οι γεναίτζες, να μειωθεί αν μη τι άλλον η εκμετάλλευση; Εν λαλώ ότι η απάντηση εν η νομιμοποίηση της πορνείας, αλλά εν τζαι τούτον έναν θέμα προς συζήτηση. Έννενι;

Ας ξεκινήσει η συζήτηση. Πιο ειλικρινά.
Η αλήθκεια εν καλόν πράμαν, ακόμα τζαι αν δεν μας αρέσκει.
   

   

Θέλει η αλήθκεια να κρυφτεί τζαι οι αριθμοί δεν την αφήνουν

Σήμερα δαμέ στα Λονδίνα "τιμούμεν τους ήρωες του Αφγανιστάν". Το Μπι-Μπι-Σι εμάσιετουν το πρωίν για τη θυσία των εγγλέζων στρατιωτών κουλουπου κουλουπου.

Έννεν η πρώτη φορά που ακούμεν τέθκοια στην τηλεόραση. Έσιει μια διαφήμιση του στρατού τωρά τελευταία (ναι, ναι, στες χώρες που εν έσιει υποχρεωτική στράτευση ο στρατός κάμνει διαφημιστικά σπότ για να ελκύσει μελλοντικούς στρατιώτες) που εκθιάζει τες "ευγενείς" πράξεις του εγγλέζικου στρατού, που εβοηθήσαν τους αμάχους στον τάδε σεισμό (τούτον εν ευγενές όντως), στην τάδε φυσική καταστροφή(τζαι τούτον), στην τάδε επιδημία, πχ. εμπόλα (τζαι τούτον), τζαι... που εφέραν την ειρήνη στο Ιράκ (χμμμμ). Εεε εντάξει ρε φίλε, ττου σουν, τττου σουν, έσιει τζαι πλάσματα μιας ηλικίας που αθθυμούνται το Ιράκ. Αν εν να διαστρεβλώνετε την αλήθκειαν καρτεράτε λλίον να ξιάσουμεν. Μείνετε στες φυσικές καταστροφές καλλύττερα...

Τέλοσπάντων, σήμερα το ρεπορτάζ για τους νεκρούς στρατιώτες που εθυσιαστήκαν στο Αφγανιστάν, αφού είπεν είπεν είπεν για τον ηρωισμόν τζαι για τη θυσία του εγγλέζικου στρατού, είπεν τζαι τους αριθμούς, τες ζωές που εστοίχησεν το "πρότζεκτ" στο Αφγανιστάν. έχουμεν και λέμε:

453 εγγλέζοι στρατιώτες νεκροί
καμιάν 600σιά σοβαρά τραυματίες (για τούτους τους βετεράνους φαντάζουμαι εννά κάμνουμεν φιλανθρωπικούς εράνους του χρόνου)
τζαι περίπου ... 18.000 νεκροί Αφγανοί πολίτες (όι στρατιώτες, πολίτες, σιβιλιανς).

Τζαι είσαι κάπως, φίλε, ότι εστοίχησεν ζωές το "πρότζεκτ", εστοίχησεν, αλλά από ότι φαίνεται κατά βάση αφγανικές. Τι μας μάσιεσαι τωρά για τη θυσία των εγγλέζων για να βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων στο Αφγανιστάν. Αν εν να περιπαιζούμαστεν τουλάχιστον μεν πείτε τους αριθμούς καθόλου. Αλλά εννά μου πεις κόφτει κανέναν; Οι αφγανοί πεθαμένοι εν κάπου πολλά μακριά, οι εγγλέζοι δαμέ στον καθεδρικό να λαμβάνουν τιμές που τη βασίλισσα.

Cheers.    

Στο νεκροταφείο

Με την συν-μπλογκερού Ούφ (τώρα ακόμα περισσότεροι κύπριοι μπλόγκερς στο Λονδίνο)

Ερυκίνη: Τι εννά ελάλεν νομίζεις ο Μάρξ για τούτον ούλλον το πράμαν;

Ούφ: Ότι ο καπιταλισμός ενίκησεν; 

ΥΓ: η ειρωνεία: το νεκροταφείο στο οποίον εν θαμμένος ο Μάρξ ελειτουργούσεν το μιαν ιδιωτική εταιρεία, η οποία σύμφωνα με το φυλλάδιον, τη δεκαετία του '70 εσυνειδητοποίησεν ότι η μπίζνα του νεκροταφείου εν είσιεν πολλύν κέρδος τζαι επαρέτησεν το στο έλεος του Θεού (τζαι της φύσης). Εξού τζαι η εικόνα η όι ακριβώς συγυρισμένη που έσιει σήμερα (που του διά έναν Τιμ-Μπαρτονικό χαρακτήρα σύμφωνα με την Ούφ, μπορείτε να το πείτε τζαι φοητσιάρικον, εμέναν άρεσεν μου πάντως). Εν τέλει ανέλαβεν μια φιλανθρωπική ομάδα να σώσει το νεκροταφείο, τζαι τωρά λειτουργούν το οι ίδιοι τζαι χρεώνουν 4 λίρες είσοδον. Τα έξοδα συντήρησης εν 1000 λίρες την ημέραν ακούεις. Αναρωθκιέσαι τι να χρειάζουνται ακριβώς οι πεθαμένοι που κοστίζει 1000 λίρες;

Όνειρα

Εψές είδα στον ύπνο μου ότι η Ελλάδα εκατάφερεν τα. Εν είμαι σίουρη τι ακριβώς, αλλά ότι εκατάφερεν τα.

Στην αρκήν του ονείρου ήταν ο Τσίπρας τζαι η Μέρκελ, σε έναν έτσι σκοτεινό σοκάκι. Ο Τσίπρας με παλτό μακρίν τζαι γιακάν γυρισμένον τζαι καπέλο, φάση υπόκοσμος περίοδον ποτοαπαγόρευσης, τζαι απείλησεν την Μέρκελ Νονός-στάιλ (εν είσιεν ήχον το όνειρο οπόταν εν εμπορούσα να ακούσω τι ακριβώς της ελάλεν) τζαι η Μέρκελ στο όνειρον εν ήταν τόσον φοητσιάρικη όσον εν στην πραγματικότητα. 

Τζαι τέλοσπάντων, η Μέρκελ εν μπορώ να πω ότι έσιεσεν πάνω της, απλώς εβρέθηκεν σε φάση μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου τζαι υποχώρησεν. 

Τζαι στην επόμενη σκηνή του ονείρου ήταν η επόμενη μέρα το πρωί τζαι στην Ελλάδα ετοιμάζουνταν ούλλοι για μεγάλο μεγάλο ολοήμερο πάρτυ. Είμαστεν έσσω του Τσίπρα τζαι η οικογένεια Τσίπρα εκάτσεν στο τραπέζι για πρωινό (εν το μεταξύν εν ξέρω τίποτε για την οικογένεια του Τσίπρα, αλλά στο όνειρο η γεναίκα του Τσίπρα μόλις είσιεν γεννήσει ένα μωρό). Τζαι το εορταστικό πρωινό, λαλεί σου, ήταν σύκα. Σύκα, σύκα, σύκα. ήταν ο Τσίπρας τζαι μπροστά του καμιάν 25αρκά κιλά σύκα. 

Τζαι εξύπνησα. 

Άτε τωρά ψυχανάλυσε έτσι όνειρο (εκτός που το ότι προφανώς επεθύμησα τα σύκα). 

Στο διάδρομο

(ποστ γραμμένον πάνω σε μιαν κόλλαν που έφερεν ο ταχυδρόμος προχτές)

Μάλιστα. Εκατάφερα τα τζαι εκλειδώθηκα πόξω πόσσω μου. Με κλειθκιά, με τηλέφωνον, με τίποτε. Πάλε καλά που εκλειδώθηκα πόξω που το διαμέρισμαν, αλλά μέσα στο κτίριο. Ευτυχώς σήμερα η σχέση εννά σχολάσει νωρίς. Τζαι ευτυχώς στην μιαν ώρα αναμονής ήβρα εν τέλει μιαν πένναν στην είσοδο τζαι τούτην την κόλλαν να περάσει η ώρα πιο εύκολα.
 
Τζαι (αν θέλει ο Θεός) τι νομίζετε ήταν το πρώτον πράμαν που μου ηρτεν να κάμω με την πέννα; Να ζωγραφίσω!!! Ας πούμεν, πόθεν στα πόθθε; Εγώ έχω να ζωγραφίσω που το σχολείο, που τζείνα τα τραγικά μαθήματα τέχνης. Τζαι ξέρετε γιατί; Γιατί απλώς εν μπόρω να ζωγραφίσω, εν μου γιουτά πως το λεν; Βασικά, σχέδιον επιπέδου προ-νηπιαγωγείου. Ούφφου ίνταλως τα κατάφερνα στην τέχνη; Α, ναι, εν τα κατάφερνα. Μέχρι στιγμής επροσπάθησα να σχεδιάσω ένα πρόσωπο (προφίλ τζιόλις όι ανφάς, έτσι για να σιει τζι ενδιαφέρον τρομάρα μου), έναν φτερό του μπάντμιντον (μεν ρωτάτε γιατί, η σχέση επεκτείνεται τρομακτικά στο ασυνείδητο μου), τζαι έναν κύβο (έτσι κάτι σχετικά εύκολο, για να ξεπεράσω την απογοήτευση των προηγούμενων προσπαθειών). Τον κύβον εκατάφερα τον αν μη τι άλλο. έννεν πολλά ίσιες οι γραμμές, αλλά εν κύβος.

Τέλοσπάντων, αφού με τη ζωγραφική εν μας εφκήκεν ίσως να εδοκιμάζαμεν λλίην ποίηση; Όπως ακριβώς στα μαθήματα της τέχνης στο σχολείο (αφού εν τα κατάφερνα με τα παστέλ, ο καθηγητής εδίαν μου στιχάκια να κάμω ρίμες). Πούντον όμως τωρά που το χρειάζουμαι έναν έναυσμα; Εν μου έρκεται τίποτες ρε γαμώτο. Αμαν σας λαλώ ότι τούτη η ζωή σκοτώνει τη δημιουργικότητα λαλείτε με υπερβολική. Έτα τωρά. Χρόνος άπλετος να χαθώ στες σκέψεις μου, αλλά πούντες; Το απόλυτο κενό.

Οπόταν μια εν η λύση. αυτόματη γραφή για έναν ποστ, τόπον έσιει ακόμα η κόλλα (ευτυχώς τα σχέδια έκαμνα τα μιτσιά).

Χμμ... Που λέτε, η ζωή τούτη εν ώρες ώρες τόσον βαρετή. Τίποτε παλαβόν εν συμβαίνει πλέον, παλαβό με την έννοια του του τρελού/αναπάντεχου. Εν τόσον... ρουτίνα ρε παιδί μου που ακόμα τζαι το να κλειδωθώ έξω πόσσω μου εννεν ούτε ιδιαιτέρως ενοχλητικόν, ούτε λόγος δυσπυρκού, αλλά κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου. Τραγικόν, έννε; Τούτες τες μέρες νιώθω το πολλά. Το σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Πως αντέχει ο κόσμος ρε παιδί μου τούτον το πράμαν; Τη φθορά της καθημερινότητας που λαλούσιν. Μάντα φθορά, αποσύνθεση καλλύττερα. Τζαι έννεν η έλλειψη διαφορετικών διαστηριοτήτων (που εν τζαι τούτον), απλά η έλλειψη ενδιαφέροντος. Που πάεις στη δουλειά τζαι δουλεύκεις. Παραγωγικά τζαι αποτελεσματικά. Τζαι κόφκεις με τους συναδέλφους σου τες συνηθισμένες, βαρετές κουβέντες. Τζαι με τους υπόλοιπους που ξέρω δαμέ δηλαδής. Εν έσιει φιλοσοφικά ή υπαρξιακά ερωτήματα ή έστω σουρεαλιστικά βρε παιδί μου (πχ. are we humans or are we dancers? κλασικές στιγμές βελγικού μεγαλείου). Έσιει ερωτήματα επιβίωσης, αλλά όι ύπαρξης.

Τέλοσπάντων, τι να συζητούμεν. Μόλις ήρτεν η σχέση. Επιτέλους. Ώρα για καφέ. Τζαι κατούρημαν. Όχι απαραιτήτως με τούτη τη σειρά

ΥΓ (εκ των υστέρων): η πρώτη ερώτηση της σχέσης ήταν "γιατί εν επίες κανέναν γυρό να περάσει η ώρα;" - Με τες ροζέ τες παντόφλες με τα αστεράκια τζαι τες καρδιούλες:::!!! Πάεις καλά;; Τζαι η δεύτερη: χμμμ θορώ την κόλλα γεμάτη... έγραψες το επόμενον σου ποστ?? - ίνταλως το κατάλαβες;;