Στο διάδρομο

(ποστ γραμμένον πάνω σε μιαν κόλλαν που έφερεν ο ταχυδρόμος προχτές)

Μάλιστα. Εκατάφερα τα τζαι εκλειδώθηκα πόξω πόσσω μου. Με κλειθκιά, με τηλέφωνον, με τίποτε. Πάλε καλά που εκλειδώθηκα πόξω που το διαμέρισμαν, αλλά μέσα στο κτίριο. Ευτυχώς σήμερα η σχέση εννά σχολάσει νωρίς. Τζαι ευτυχώς στην μιαν ώρα αναμονής ήβρα εν τέλει μιαν πένναν στην είσοδο τζαι τούτην την κόλλαν να περάσει η ώρα πιο εύκολα.
 
Τζαι (αν θέλει ο Θεός) τι νομίζετε ήταν το πρώτον πράμαν που μου ηρτεν να κάμω με την πέννα; Να ζωγραφίσω!!! Ας πούμεν, πόθεν στα πόθθε; Εγώ έχω να ζωγραφίσω που το σχολείο, που τζείνα τα τραγικά μαθήματα τέχνης. Τζαι ξέρετε γιατί; Γιατί απλώς εν μπόρω να ζωγραφίσω, εν μου γιουτά πως το λεν; Βασικά, σχέδιον επιπέδου προ-νηπιαγωγείου. Ούφφου ίνταλως τα κατάφερνα στην τέχνη; Α, ναι, εν τα κατάφερνα. Μέχρι στιγμής επροσπάθησα να σχεδιάσω ένα πρόσωπο (προφίλ τζιόλις όι ανφάς, έτσι για να σιει τζι ενδιαφέρον τρομάρα μου), έναν φτερό του μπάντμιντον (μεν ρωτάτε γιατί, η σχέση επεκτείνεται τρομακτικά στο ασυνείδητο μου), τζαι έναν κύβο (έτσι κάτι σχετικά εύκολο, για να ξεπεράσω την απογοήτευση των προηγούμενων προσπαθειών). Τον κύβον εκατάφερα τον αν μη τι άλλο. έννεν πολλά ίσιες οι γραμμές, αλλά εν κύβος.

Τέλοσπάντων, αφού με τη ζωγραφική εν μας εφκήκεν ίσως να εδοκιμάζαμεν λλίην ποίηση; Όπως ακριβώς στα μαθήματα της τέχνης στο σχολείο (αφού εν τα κατάφερνα με τα παστέλ, ο καθηγητής εδίαν μου στιχάκια να κάμω ρίμες). Πούντον όμως τωρά που το χρειάζουμαι έναν έναυσμα; Εν μου έρκεται τίποτες ρε γαμώτο. Αμαν σας λαλώ ότι τούτη η ζωή σκοτώνει τη δημιουργικότητα λαλείτε με υπερβολική. Έτα τωρά. Χρόνος άπλετος να χαθώ στες σκέψεις μου, αλλά πούντες; Το απόλυτο κενό.

Οπόταν μια εν η λύση. αυτόματη γραφή για έναν ποστ, τόπον έσιει ακόμα η κόλλα (ευτυχώς τα σχέδια έκαμνα τα μιτσιά).

Χμμ... Που λέτε, η ζωή τούτη εν ώρες ώρες τόσον βαρετή. Τίποτε παλαβόν εν συμβαίνει πλέον, παλαβό με την έννοια του του τρελού/αναπάντεχου. Εν τόσον... ρουτίνα ρε παιδί μου που ακόμα τζαι το να κλειδωθώ έξω πόσσω μου εννεν ούτε ιδιαιτέρως ενοχλητικόν, ούτε λόγος δυσπυρκού, αλλά κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου. Τραγικόν, έννε; Τούτες τες μέρες νιώθω το πολλά. Το σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Πως αντέχει ο κόσμος ρε παιδί μου τούτον το πράμαν; Τη φθορά της καθημερινότητας που λαλούσιν. Μάντα φθορά, αποσύνθεση καλλύττερα. Τζαι έννεν η έλλειψη διαφορετικών διαστηριοτήτων (που εν τζαι τούτον), απλά η έλλειψη ενδιαφέροντος. Που πάεις στη δουλειά τζαι δουλεύκεις. Παραγωγικά τζαι αποτελεσματικά. Τζαι κόφκεις με τους συναδέλφους σου τες συνηθισμένες, βαρετές κουβέντες. Τζαι με τους υπόλοιπους που ξέρω δαμέ δηλαδής. Εν έσιει φιλοσοφικά ή υπαρξιακά ερωτήματα ή έστω σουρεαλιστικά βρε παιδί μου (πχ. are we humans or are we dancers? κλασικές στιγμές βελγικού μεγαλείου). Έσιει ερωτήματα επιβίωσης, αλλά όι ύπαρξης.

Τέλοσπάντων, τι να συζητούμεν. Μόλις ήρτεν η σχέση. Επιτέλους. Ώρα για καφέ. Τζαι κατούρημαν. Όχι απαραιτήτως με τούτη τη σειρά

ΥΓ (εκ των υστέρων): η πρώτη ερώτηση της σχέσης ήταν "γιατί εν επίες κανέναν γυρό να περάσει η ώρα;" - Με τες ροζέ τες παντόφλες με τα αστεράκια τζαι τες καρδιούλες:::!!! Πάεις καλά;; Τζαι η δεύτερη: χμμμ θορώ την κόλλα γεμάτη... έγραψες το επόμενον σου ποστ?? - ίνταλως το κατάλαβες;;