Συζητήσεις του χωρκού (παραδόξως ενδιαφέρουσες)

(καταρχήν να πω ότι είμαι Κύπρον, άρα το αναφερθέν χωρκόν εν το χωρκόν λλίον έξω που τη Λευκωσία, όι το χωρκόν στο κάμτεν που πάμε για καφέ τζαι χαλλούμι ραπ)

Στον σημερινό καφέ στη γειτονιά τον δεκαθκιάτικο, ήμουν τζι εγώ καλεσμένη. Γιατί έκαμνεν τον η νούννα μου (που μεινίσκει απέναντι), τζαι ήταν τζι η γιορτή της, τζαι άτε έλα να σε κεράσω τζαι εν εμπορούσα να πω όι.

Οπόταν εφορτώθηκα με θάρρος για να αντιμετωπίσω την ανάκριση τζαι επία. Στα πέντε λεπτά, μετά την παρασκευή των καφέδων τζαι των σπιθκιάσιμων λεμονάδων, εφκήκεν η στριφτή η τυρόπιττα
τζαι το κατεΐφιν, τζαι τζιαμέ η συζήτηση επήρεν εντελώς απροσδόκητη τροπή, κανένας δεν ασχολήθηκε μαζί μου, βασικά εγώ εκάθουμουν στη γωνιά μου τζαι άκουα. ΄

Γειτόνισσα 1: πόθθεν το έπιασες το κατεΐφιν σου τζαι ήρτεν έτσι καλά τυλιμένον, γιατί τζείνον το τάδε (βάλε δαμέ μιαν μάρκαν, εν εσυγκράτησα έτσι λεπτομέρειες) λουβά.
Νούννα Ερυκίνης: Να σου πω επία προχτές στο χωρκόν μας....
Γ.1: Μα στους Τούρκους; Μα εν που τους Τούρκους; (τζαι κουντά το πιατούιν πίσω με την ίδιαν ορμήν που το ετράβησεν κοντά μερικά δευτερόλεπτά πριν. Στο πρόσωπον εμφανής η αηδία.)
Ν.Ε.: όι, κόρη, το κατεΐφιν έπιατο που τη μπακκάλενα. κάτσε να σου πω (ακολουθεί ιστορία που περιλαμβάνει τρικ για τον καλύτερο χειρισμό του κατεΐφκιού που έμαθεν η νούννα που τους κατεξοχήν αρμόδιους στην άλλη μερκά της νήσου, παντελώς αδιάφορη για το συγκεκριμένο ποστ)
Γ.1: Α, είπα τζι εγιώ, γιατί εγώ εν τζαι τρώω τίποτε που τους Τούρκους.
Γ.2: Ούτε εγιώ. Όσες φορές επία κατεχόμενα, δεν εγόρασα μίτε το νερόν τους
(ερυκίνη αντίδραση μηδέν. Νομίζω εν άκουσα τες συγκεκριμένες γειτόνισσες σε έτσι συζήτησην ποττέ, ίσως λλίον το 2004)
Γ1:Έννεν τούτον που λαλούν ότι έν θέλω να τους δώκω λεφτά, εν με πειράζει. Απλά.... ανακατσιώ.
Ν.Ε: Όι ρε γειτόνισσα, εν έσιεις δίκαιον, εγώ επία τζαι σε ζαχαροπλαστείον ποτζεί τζαι ήταν μια χαρά καθαρά σιόνιν. Τα πλάσματα εν μια χαρά, εν εμείς που έχουμεν κακές προθέσεις.
Γ2: Εμέναν εν με κόφτει με αν εν καθαρά, με αν εν ξιμαρισμένα. Εγώ ξέρω ότι εφκάλαν μας έξω πόσσω μας, εσκοτώσαν μας. Εκάμαν μας τόσα. Εν το θέλω το φαίν τους.
Ν.Ε.: Εν τζείνοι που τα εκάμαν; Ποιος φταίει για όσα εγινήκαν; έννεν η κκελλέ μας που φταίει; Τζαι τζείνοι εφκήκαν έξω πόσσω τους, τζαι τζείνοι εχάσαν κόσμον δικόν τους, να μεν θορούμεν μόνον τα δικά μας. Εν τζαι φταισιν μόνον τζείνοι, φταίμεν τζι εμείς.
Γ2: Εν ξέρω τι λαλείτε, εγώ ξέρω τζείνον που έζησα. Τζείνον που είδαν τα μμάθκια μου, την κκελλέν του αρφού μου αννοιμένη με τη ππάλα. Εν θα φύει τούτη η εικόνα ποττέ. Εν μπορώ να το ξιάσω. Τζαι εν τζείνοι που τον εσκοτώσαν. Τζείνον τζι αλλο 8, εστήσαν τους παγίδαν οι εγγλέζοι, εβάλαν τους σε έναν αυτοκίνητον τζαι επήραν τους στο Κιόνελλι, αφήκαν τους τζιαμέ τζαι εσκοτώσαν τους οι Τούρτζοι. Εγώ τούτον ξέρω ότι εσκοτώσαν τον.

Η συζήτηση μετά απομακρύνθηκε τζαι εν η αλήθκεια εν την επαρακολούθουν πλέον. Εσκέφτουμουν τη γειτόνισσαν. Που εν η αλήθκεια εν έξερα τούτην την ιστορίαν, το τι έζησεν, τζαι τι πόνον είσιεν ο τόνος της φωνής της. Τζαι ας επεράσαν 40 χρόνια. Τι να πει κάποιος τούτης της γεναίκας. Τίποτε. Εσκέφτουμουν πως έτσι βιώματα (που ήμουν τυχερή να μεν ζήσω προσωπικά, άρα εν ξέρω) εν δύσκολον ίσως αδύνατον να τα αφήκει κάποιος πίσω ή στην άκρη τέλοσπάντων.

Μερικά λεπτά μετά εφύαμεν (παραδόξως σύντομος ο καφές) τζαι επέστρεψα σπίτι. Που το σπίτιν της γειτόνισσας δευτερόλεπτα μετά ακούετουν μουσική, κυπριακή. όι το Εσιεβερεβε, αλλά κάτι που εν το έξερα, κάτι θλιβερό, για τα βάσανα της Κύπρου, κάτι για το '74 τέλοσπάντων. Εσυνειδητοποίησα ότι στα 25 χρόνια που έζησα σε τούτον το σπίτι, πρώτη φοράν άκουσα μουσικήν να φκαίνει που το σπίτιν της γειτόνισσας.

Τζαι ήταν σήμερα. Τζαι ήταν τούτον.

Ελυπήθηκα.