Διακοπές/reunion

 Τούτον το καλοκαίριν αγαπητέ αναγνώστη, με το τέκνον να έχει μεγαλώσει λλίον τζαι την πανδημία να αποτελεί ένα (όχι τόσο) μακρινό, (ούτε τόσο) τελειωμένο εφιάλτη, είπα της σχέσης ότι ήθελα να πάω πίσω Βέλγιο, να ξαναβρεθούμε με τα κοπέλια εκεί (στα ίδια μέεεερη θα ξαναβρεθούυυυυυυμε φάση), να κάνουμε ρε παιδί μου ένα reunion. Ε τζαι με το Βέλγιο, 2 ώρες τρένο απόσταση, είπαμε ας κάνουμε μετά και ένα reunion με τα κοπέλια στην Αγγλία. Οπότε οι διακοπές μας φέτος δεν είχαν θάλασσα (επία 1 φορά), ούτε ήλιο (είμαι ακόμα σταρένη, η σχέση γαλατένα και το τέκνον κάπου μεταξύ), αλλά ταξίδι σε 3 χώρες και 3 πόλεις, γιατί φυσικά πήγαμε και Ιρλανδία να δούμε την οικογένεια. 

Οπότε από Galway, σε Βρυξέλλες & Λέουβεν και Λονδίνο (και περίχωρα). Πηγαίνοντας πίσω 4.5 χρόνια μετά, ήβρα τες πόλεις πολλά αλλαγμένες. Εν πάντα υποθέτω το ίδιο σοκ, έχεις έναν τόπο στο νού σου, όπως τον άφηκες τζαι νομίζεις ότι ο χρόνος επέρασεν τζαι δεν του έτζισεν, αλλά εν αδύνατον (επέρασεν τζαι μια πανδημία τζαι ένας πόλεμος να θυμούμαστε). 

Τρία πράγματα μου εκάμαν εντύπωση που ήταν κοινά ως ένα βαθμό τζαι στες 3 χώρες:

1. η ακρίβεια: η ζωή έγινεν παντού πάρα πολλά ακριβή. Οι γνωστοί μου και στες 3 χώρες θα εμπαιναν σε τούτον που λέμε μεσαία τάξη (άρα δεν εμίλησα καν με κανένα φτωχό πλάσμα), τζαι για πρώτη φορά επαραπονιούνταν ούλλοι για το κόστος ζωής. Με ούλλους εκάμναμεν συζητήσεις για λεφτά, το πόσον ακριβόν εν το τάδε και το τάδε. Ο τόπος με την πιο εμφανή αλλαγή ήταν το Βέλγιο. Μιλούμεν έφυεν η φάτσα μου που τες τιμές σε ούλλα τα πράματα. Ας πούμεν 5 ευρώ για έναν καφέ στις Βρυξέλλες θα ήταν ανήκουστο. Ως τζαι ένα σάντουιτς που τον Πάνο (μια πολλά basic αλυσίδα, σαν να γοράζεις σάντουιτς διάφορα που το Ζορπά ένα πράμα) ήταν τουλάχιστον 5 ευρώ. Ο τόπος με τη λλιόττερη αλλαγή ήταν το Λονδίνο αγαπητέ αναγνώστη (γιατί ήταν πάντα πανάκριβο).

2. Ο αριθμός άστεγων στο δρόμο:  Μεν φανταστείτε ότι δεν είσιεν τζαι πριν, φυσικά τζαι είσιεν, τζαι στους τρεις τόπους, εννοείται πιο λλίον στην Ιρλανδία και το Βέλγιο, τζαι  παραπάνω στο Λονδίνο. Αλλά τωρά επολλήναν παντού. Εβρέθηκα για πρώτη φορά στο κέντρο των Βρυξελλών η ώρα 730 το πρωί (εαν δεν έσιεις κοπελλούδιν που ξυπνά η ώρα 6, δεν έχει λόγο να κυκλοφοράς έτσι ώρες σε καμιά πόλη) τζαι αλήθκεια ήταν λυπηρό τζαι φοητσιάρικο μαζί. Ήμασταν εγώ, το τέκνο τζαι μια στρατιά ανθρώπων που ετζοιμηθήκαν μες τες στράτες ή εκυκλοφορούσαν μεθυσμένοι που την προηγούμενη νύχτα. Τζαι δεν ξέρω εαν ήταν πάντα έτσι απλά εν ήμουν ποττέ τζιαμέ τζείνες τις ώρες ή εαν άλλαξε κάτι. Τζαι πάλε η λλιόττερη διαφορά ήταν στο Λονδίνο (γιατί είσιεν που πάντα άστεγους).  

3. Η ξιμαρισιά/χρήση ουσιών: Τζαι τούτον δεν είμαι σίουρη εαν υπήρχε τζαι παλιά, αλλά εγώ ήμουν σε άλλη φάση ζωής τζαι δεν το πρόσεχα ή εάν εντάθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά ήβρα πολλήν παραπάνω ξιμαρισιά από ότι θυμούμουν. Η μυρωδιά των ούρων, σπασμένα μπουκάλια, σκουπίδια, η μυρωθκιά του χασισιού. Τζαι πάλε πολλά έντονη αλλαγή στες Βρυξέλλες. Τη μικρότερη αλλαγή την είδα στο Λονδίνο, που ήταν πάντα ξιμαρισμένο. Δηλαδή, να είμαι ακριβής, όπως τζαι παλαιότερα έσιει ένα πολλά συγιρισμένο façade στες κεντρικές, πλούσιες περιοχές (πχ. εαν πάεις γυρώ στα μουσεία) τζαι ένα πιο ξιμαρισμένο κομμάτι εαν μετακινηθείς λλίον έξω που το κέντρο σε πιο alternative, cool, αλλά και πιο φτωχές περιοχές (τύπου east London). Ακόμα τζαι τζιαμέ, πάντως το χασίσιη πολλά πιο έντονο που παλιά.

Οι διακοπές ήταν τέλειες, αλλά (όπως τζαι στην Κύπρο βέβαια), συχνά επιαννα τον εαυτό μου να σκέφτεται , "πως τα φκάλλουν πέρα οι άνθρωποι δαμέ; Φκάλλουν τα πέρα;". Για πρώτη φορά εφάνηκε μου η Ευρώπη (τζείνη που είδα τουλάχιστον), πιο φτωχή, πιο ταλαίπωρη. 

ΥΓ: επερίμενα τούτον το ταξίδι reunion να είναι γεμάτο συγκίνηση. Ενόμιζα ότι άμαν δω τους παρέες μου στο Βέλγιο μετά που 5 χρόνια θα λουθώ του κλαμάτου. Αλλά τα κλάματα δεν ήρταν. Η μόνη στιγμή στις 20 μέρες ταξιδιού που ένιωσα τα μμάθκια μου να γεμώννουν ήταν όταν εφτάσαμε στο Λονδίνο την πρώτη μέρα, εκατεβήκαμε που το τρένο (όχι σε ώρα αιχμής, το τονίζω γιατί η εμπειρία είναι πολύ διαφορετική άμα βιάζεται ο κόσμος) τζαι επερπατούσαμε στο σταθμό να πάμε να πιάσουμε το underground, σε έναν έτσι μακρύ διάδρομο τζαι ακούετουν η κιθάρα ενός μουσικού που έπαιζε Beatles "here comes the sun". 

ΥΓ2: τούτον το ταξίδι ήταν για το τέκνον ουσιαστικό για να αναπτυχθεί το πάθος με τα τρένα. Δεν εβαρέθηκε ούτε στιγμή να μπαινοφκαίνει σε τρένα, λεωφορεία, μετρό. Τζαι συνέχεια ρωτά πότε θα ξαναπάμε με το τρένο (δεν του είπα ακόμα ότι δεν έσιει στην Κύπρο). 

ΥΓ3: για να έρτει ένα ποστάκιο τόσο σύντομα που το προηγούμενο ίσως να το μαντεύετε αγαπητοί αναγνώστες, είμαι σε φάση βαρεμάρας και αποφυγής στη δουλειά. Δεν είμαι έτοιμη να πάω πίσω, δεν είμαι...