Καλύτερα μαλάκας παρά σκυλί

(ποστ γραμμένον για άσχετο λόγο στες 7/1/10, ξεχασμένο στο πρόχειρο. Να μεν αρκέψει η χρόνια με παράπονα, μιζέριες τζαι εκνευρισμούς ιμισh. Τρομάρα μας)

Επειδή πολλοί που με θκιαβάζουν ξέρουν με τζαι προσωπικά έννεν τζαι το καλλύττερον να τα λαλώ τούτα, αλλά εννά τα πω. Τι σκατά δηλαδή έχω το μπλόκ; Για να μεν τα λαλώ; Εγώ που λαλείτε είμαι φοιτήτρια. Τζαι μάχουμαι να γινώ ψυχολόγα, όι που τζείνες τες ψυχολόγες που βοηθούν κόσμο, που τζείνες τες ψυχολόγες που κάμνουν (εννά κάμουν κάποτε δηλαδής) καριέρα, τζαι μάλιστα ακαδημαϊκή, που τζείνους τους ανθρώπους που κάμνουν έρευνες μες τα πανεπιστήμια τζαι δημοσιεύσεις, τζαι μπαίνει το όνομα τους πρώτον στα διεθνή περιοδικά, τζαι ανελίσσουνται τζαι πιάννουν έδρες τζαι γίνουνται καθηγητές. Κάποιοι γίνουνται τζαι υπουργοί καμιά φορά. Που ξέρεις;

Είμαι που λαλείτε αισίως στον όγδοο μου χρόνο μες τα πανεπιστήμια. Τζαι μέσα που την τεράααστια πείρα μου στον ακαδημαϊκό χώρο, εσυνειδητοποίησα ότι έννεν τυχαίον το ποιοι μπαίνουν σε τούτη τη διαδικασία. Ποια πλάσματα δηλαδή θα συνεχίσουν να σπουδάζουν μετά το πρώτο πτυχίο, μετά το πρώτο μάστερ, ποιοι θα παν να κάμουν διδακτορικά τζαι έρευνες τζαι τα παρελειπόμενα. Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που θα τα δεις πολλά συχνά που έναν επίπεδον τζαι μετά, γιατί τούτα κινητοποιούν τα άτομα να κάμνουν τούτη τη ζωή τζι όι μιαν άλλην.

Πρώτον τζαι καλλύττερον, η φιλοδοξία. Εν κανεί να κάμνεις καλά τη δουλειά σου, τζαι να πιερώννεσαι, πρέπει να έσιεις τζι όνομα, να ξεχωρίζεις ρε παιδί μου που τους άλλους. Εν σε κανεί να έσιεις μιαν θέση, πρέπει να ανελιχθείς. Εν κανεί να κάμνεις μιαν έρευναν, πρέπει να κάμεις 15, άμπα τζαι φκεί τίποτε καλόν τζαι έννεν το όνομαν σου μέσα. Τζαι τζείνον το διδακτορικόν το γέριμον, πρέπει να το κάμεις, για να βάλεις τζείνον το Δρ. μπροστά που το όνομα σου, να το γράψεις στο cv σου. Να είσαι κάποιος. Όι ότι χωρίς το διδακτορικόν εν είσαι κάποιος, αλλά (πώς να το κάμουμεν;) με το διδακτορικόν, είσαι κάποιος παραπάνω που ούλλους τους άλλους.

Δεύτερον, τζαι η χαριστική βολή, ο ανταγωνισμός. Τούτους τους ανθρώπους στην ψυχολογία λαλούμεν τους Type A personality. Τζείνους που τα θορούν ούλλα ως έναν αγώνα, που πρέπει πάντα να κερτίζουν. Τζαι πάλε το θέμαν έννεν να είσαι εσύ καλός, πρέπει να είσαι ο καλλύττερος, καλλύττερος που τους άλλους. Τούτον εν άσιημον χαρακτηριστικόν, γιατί εν επηρεάζει μόνον τα πλάσματα που το έχουν, αλλά τζαι τους υπόλοιπους, τους "στόχους" του ανταγωνιστικού πνεύματος.

Τούτους που λαλείς καταλάβεις τους που το πρώτον πτυχίον, τότε που τα πράματα εν χαλαρά τζαι είμαστεν ούλλη μια ωραία παρέα, δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε τζαι σίουρα εν ανταγωνιζούμαστεν ο ένας τον άλλον. Αλλά έσιει κάποιους τύπους που σταθερά εννά ρωτήσουν πόσα έπιασες στην ενδιάμεση, στην τελική, να συγκρίνουν ξέρεις, αν επιάσαν καλό βαθμό, καλλύττερο βαθμό. Που εννά πάρουν έναν ξινισμένον ύφος αν δουν ότι ένας άλλος συμφοιτητής τους έπιασεν bonus, αν τους συμπαθά παραπάνω ο καθηγητής κλπ.

Τζαι στην αρκήν εν ακίνδυνοι. Αλλά όσον περνά ο τζαιρός, τζαι τα πράματα σοβαρεύκουν τζαι οι συμφοιτητές έννεν μόνον παρέα τζαι συνεργάτες στες ομαδικές εργασίες, αλλά τζαι ανταγωνιστές σου στην εισδοχή σε μεταπτυχιακά, σε διδακτορικά, στες θέσεις εργασίας, στες δημοσιεύσεις, στη σχέση με τον επόπτη κλπ. τζιαμέ φκαίνουν τα μασιέρκα, τζαι τα άκακα χαρακτηριστικά προσωπικότητας μπορούν να σε καρφώσουν στον τοίχο. Τζαι τούτους βρίσκεις τους παντού. Όι μόνον δαμέ που ήρτα ή στην Αγγλίαν που βολοδέρνει η κολλητή Μ.#2 ή στο Αμέρικα (τζιαμέ εκάμαν τον ανταγωνισμόν επιστήμην), αλλά τζαι στο Κύπρος ωραιότατα. Μόνο που η μνήμη εν εποικοδομητική διαδικασία (μεν ρωτάτε, αστείο μεταξύ ψυχολόγων, που τζείνα που εν γελά κανένας) τζαι άμαν περάσει ο τζαιρός θυμάσαι τα ωραία τζαι ξιχάννεις τα άσιημα. Τζαι λαλείς "Στην Κύπρον οι φοιτητές εν κάμνουν έτσι". Αμ δε….

Έτσι ένι. Σε ούλλα τα πανεπιστήμια του κόσμου σε ούλλες τες ειδικότητες, άμαν ανοίξεις τες πόρτες που γράφουν, διδακτορικός φοιτητής, post-doc, λέκτορας, καθηγητής, θα έβρεις κάμποσους ανθρώπους με λλίην κοινωνικήν ζωήν (γιατί τόσον θκιάβασμαν μόνον έτσι γίνεται), γεμάτους παραξενιές τζαι κόμπλεξ, αλλά κυρίως φιλόδοξους τζαι ανταγωνιστές. Κάμποσους.

Γιατί υπάρχουν τζαι εξαιρέσεις. Ευτυχώς. Τζείνοι οι ξώφαλτσοι που καταλήγουν να κάμνουν διδακτορικά τζαι έρευνες, γιατί αρέσκει τους ένα συγκεκριμένο θέμα πολλά τζαι θέλουν να προσφέρουν, γιατί αρέσκει τους η φάση του να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο ή το ευέλικτο ωράριο του ακαδημαϊκού. Ξέρω γω; Τούτοι εν οι τύποι που κάμνουν το δικόν τους, τζαι κάθουνται τζαι θορούν παραξενεμένα τους άλλους, σκεφτόμενοι «μα’ νταλως κάμνουν έτσι, ολάν;», που διούν περιθώριον στα άλλα τα όρνεα να δείξουν ότι αν μη τι άλλο μπορεί να μεν εν τόσον ανταγωνιστικοί ή τόσον φιλόδοξοι όσον φαίνουνται. Κάποιοι ακόμα πιστεύκουν στην κατά βάθος καλοσύνην ούλλων.

Τζαι τούτοι εν τζείνοι που καταλήγουν οι μαλάκες της υπόθεσης στο τέλος.

ΥΓ. Μόλις εσυνειδητοποίησα ότι τούτον εν το πρώτον ποστ της χρονιάς. Καλή χρονιά να έχετε εύχομαι σε ούλλους σας, τζαι σε μέναν πιο ευχάριστα θέματα για αναρτήσεις τζαι πιο θετική σκέψη για το υπόλοιπο του χρόνου, ΑΝ γίνεται.

Update 18/08/2010:

το ποστάκιον εξεθάφτην και βλέπει το φως της δημοσιότητας διότι αναθεωρήσαμεν κύριε μου. Ναι, ναι, τζαι εμείς όχι μόνον η Πέγκυ (η Ζήνα ολάν). Αναθεωρήσαμεν τζαι αλλάσσουμεν γραμμήν πλεύσεως. ήρτεν ο τζαιρός να φκάλω την κυπραία (τζαι μάλιστα Μορφίτισσαν στην καταγωγή) γεναίκα που μέσα μου. Με λλία λόγια, ΤΕΡΜΑΝ ΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ. ήρτεν ο τζαιρός να σιυλλιάσω (ευχηθείτε μου καλήν τύχην).