Κυνόδοντας

............

Η απεικόνιση μιας οικογένειας στην Ελλάδα, αλλά τζαι οπουδήποτε στον κόσμο.

Θκιαβάζεις στην περίληψη τα εξής

"Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα..."

τζαι ξέρεις τι σε περιμένει. Μια πολλά σκληρή ταινία. Διαταραγμένη, άρρωστη.

Ίσως που το περίμενα, ίσως που έχω δει τζι άλλες άρρωστες ταινίες στο παρελθόν, ίσως που ήταν τόσο μα τόσο καλογυρισμένη (καμία υπερβολή σεναριακά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, μόνο όπως έπρεπε) το στομάσιην μου άντεξεν την. Ο νους μου ακόμα παλεύκει το. Μια εξαιρετική παρουσίαση της πιο ακραίας επιβολής ενός ανθρώπου πάνω στον άλλον. Τζαι όι η πιο ακραία δεν ήταν ο εγκλεισμός ο σωματικός, μα ο εγκλεισμός ο νοητικός. Κάπως έτσι ξεκινά η ταινία άλλωστε ("θάλασσα είναι η πολυθρόνα στο σαλόνι"). Η πλήρης διαστρέβλωση των εννοιών, του κόσμου γύρω μας. Η παντελώς αυθαίρετη διαμόρφωση της αντίληψης του κόσμου. Μήπως τζαι η δική μας αντίληψη του κόσμου κάπως έτσι δεν διαμορφώθηκε; Ποια εν τα όρια του άρρωστου τελικώς; Που σταματά το "φυσιολογικό" τζαι που ξεκινά το άρρωστο στο "για το καλό τους";

Τζείνον δε που συγκλονίζει παραπάνω είναι τζείνα τα ξεσπάσματα, τα διάσπαρτα στην ταινία, με όλους τους πιθανούς τρόπους, της πιο άγριας, καταλυτικής ανάγκης του ανθρώπου (τζαι άλλων όντων), ακόμα τζαι σε τζείνους που δεν την εμάθαν ποττέ, της ανάγκης για ελευθερία....

Τελειώνει η ταινία, κλείνεις το λαπτοπ, λαλείς ψέματα του εαυτού σου ότι τούτα ούλλα ήταν μυθοπλασία, εν γίνουνται στον πραγματικό κόσμο τζαι προσπαθείς να τζοιμηθείς. Μάταια. Μόνον άμαν σου φκεί ο κυνόδοντας υποθέτω είσαι πραγματικά προετοιμασμένος...

ΥΓ: οι λεπτομέρειες που εκράτησα; η ερμηνεία των δύο κοριτσιών ειδικά ο τρόπος ομιλίας.Τα αυτοκόλλητα (σκέφτουμαι το τζι ανατρισιάζω), τόσο συνδεδεμένα με τη διαμόρφωση της συμπεριφοράς (της καλής συμπεριφοράς). Η εικόνα των παίδιών τζαι της μάνας να γαυγίζουν σαν σκύλοι, σαν πιστοί σκύλοι. Η εργοτεχνική τοποθέτηση του Ρόκυ Μπαλπόα στην ταινία. τζαι το τέλος, που μπορεί να πεθανίσκω να το συζητήσω, αλλά εν σας το χαλώ...

ΥΓ2: ετοίμαζα ένα κείμενο τούτες τες μέρες, ειρωνικά για τζείνα τα κοπελλούθκια στο Λονδίνο που σκοτώνουν ηλικιωμένους εν ψυχρώ έτσι για την πλάκα, τζι αναρωθκιούμουν, που πάμεν τα γέριμα; τι κάμνουν οι γονιοί τους; τι τους εμάθαν, τι τους μαθαίνει ο κόσμος γύρω μας τζαι τι σόι σκατόκοσμος εν τούτος. Όσον σκέφτουμαι ότι τζαι τούτοι οι γονιοί στην ταινία που παρόμοιες σκέψεις εξεκινήσαν, ανατρισιάζω...