The elephant man

(που σας παίρνω τωρά. που τη "ζωή της άλλης" στον Lynch. οι σινεφίλ καλά θα κάμουν να με Lynchάρουν).

Η γνωριμία μας με τον κύριο Lynch έχω να πω ότι εξεκίνησεν λλίον άδοξα με τζείνον το Straight Story που η κολλητή Μ. κι εγώ είδαμεν στο Fast Forward γιατί εν εμπόραμεν άλλον. Μετά ήρτεν το Mulholland Drive. Παράξενον, αινιγματικό, ένα παιχνίδι κάπου ανάμεσα στο όνειρο (ή τον εφιάλτη) τζαι την πραγματικότητα, ποιον εν το όνειρο τζαι ποια η πραγματικότητα αλήθκεια; Τζείνην την νύχταν άρκησα να τζοιμηθώ πασκίζοντας να έβρω άκρην θυμούμαι. Αμφιβάλλω αν μπορεί να φκάλει κανένας άκρην με τον Lynch εκατέληξα.

Τζαι εψές ήρτεν το Elephant man. Έσιει τζαιρόν που το εστάμπαρα στο dvdάδικο, αλλά κάτι η ιστορία, κάτι το ότι ήταν του Lynch.... έθελα να είμαι στην κατάλληλη φάση και διάθεση για να το δω.

Η ταινία, γυρισμένη το '80 σε μαυρόασπρο, αφηγείται την ιστορία του elephant man, μιαν "αληθινήν ιστορίαν κουράγιου και αξιοπρέπειας" ελάλεν έξω που το dvd. Ποιος εν ο elephant man ρωτάς; Ένας νεαρός άντρας (που τον υποδύεται ο Τζον Χερτ) με παραμορφωμένο πρόσωπο και σώμα, μετά που τον τραυματισμό της μητέρας του από έναν ελέφαντα κατά την εγκυμοσύνη (μια εναρκτήρια σκηνή που μπορεί να εν τζι η ιδέα μου, αλλά εθύμιζε κάτι μεταξύ ατυχήματος και βιασμού, τουλάχιστον σε μένα. Υποθέτω τα κόλπα του Lynch).

Ένα παραμορφωμένο πλάσμα λοιπόν που περνά ούλλην του τη ζωή θύμαν εκμετάλλευσης, ένα φρικιό του τσίρκου, που τζείνα που οι άνθρωποι πληρώνουν για να δουν, να χλευάσουν, να τους προκαλέσει ένα ανάμεικτο συναίσθημα στιγμιαίας αηδίας, λύπης τζαι φόβου. Αλήθκεια πόσο παράξενοι εν οι άνθρωποι. Φοούνται τόσον πολλά το κάθε τι διαφορετικό, το ξένο, αλλά που την άλλην κάτι τους τραβά, ίσως το λυτρωτικό συναίσθημα του "εγώ τουλάχιστον εν είμαι έτσι"....

Τζαι μετά που τα χρόνια κακομεταχείρισης, εξευτελισμού, ταπείνωσης, τζαι εκμετάλλευσης στα τσίρκα, ο άνθρωπος-ελέφαντας γίνεται η ανακάλυψη ενός νεαρού γιατρού (που υποδύεται ο μάστρος ο Άντονι Χόπκινς, που έσιει έναν τρόπον τα γέριμα τζείνη η μαθκιά του να με διαπερνά κάθε φορά) που προσπαθεί να τον βοηθήσει. Τζαι έτσι ο άνθρωπος- ελέφαντας φκαίνει που τα σκοτάδια τζαι μπαίνει στο φως, στον εξευτελισμό, την ταπείνωση τζαι την εκμετάλλευση με το γάντι (το γάντι της αριστοκρατίας). Ο παραμορφωμένος άντρας γίνεται case study για τους λαμπρούς επιστήμονες (σε μια συγκλονιστική σκηνή που στέκεται στο αμφιθέατρο σαν τζείνον τον ανθρώπινο σκελετό στα μαθήματα ιατρικής, μόνο που τα κόκαλα στην προκειμένη περίπτωση έχουν τζαι σάρκα τζαι ψυσιήν) τζαι γίνεται το τελευταίο trend στον κόσμο της αριστοκρατίας (ξέρεις εν της μόδας να κάμνουμεν παρέαν με το φρικιό).

Ο άνθρωπος-ελέφαντας φορεί τα καλά του, την γραβάτα του, τα δακτυλίθκια του, πίνει τσάι με τες κυρίες, για να καταφέρει το πιο απλόν. Να γινεί αποδεκτός. Να γινεί αποδεκτός ως άνθρωπος (I am not an elephant, i am human φωνάζει). Τζαι αν ο τίτλος λαλεί ότι εν μια ιστορία αξιοπρέπειας, εννα έλεγα μάλλον το αντίθετο. Μια ιστορία για το πως τούτοι ούλλοι, η κοινωνία, απογύμνωσεν έναν πλάσμαν που την αξιοπρέπειάν του. Γιατί ήταν διαφορετικός.

Τέλοσπάντων, η ταινία μπορεί να είσιεν φάσεις τύπου "μα περιπαίζουν μας τωρά;" (πχ. ο άνθρωπος-ελέφαντας μετά που χρόνια που δεν εμίλαν, ξεκινά έτσι ξαφνικά να απαγγέλλει με πλήρη ευφράδεια ψαλμούς;), αλλά εν θα σας απογοητεύσει. Έσιει μηνύματα καμπόσα (ίσως παραπάνω για μας που το παίζουμε επιστήμονες της ανθρώπινης ψυσιής που κάμνουμεν αμάν για να έβρουμεν τούτα τα case studies) τζαι έσιει να πει μιαν ιστορία που μπορεί να σας κάμει να δακρύσετε (αν έσιετε περίοδο μπορεί τζαι να λουθείτε του κλαμάτου). Έσιει κάποιες σκηνές που μου εθυμήσαν τζείνα τα στοιχεία που είδα τζαι στο Mulholland Drive, κάποια επαναλαμβανόμενα θέματα θα έλεγα του Lynch τζαι τζείνην την δόση του ονειρικού, του ψυχεδελικού ακόμα.

Μπορεί να μεν σε κρατήσει ξύπνιο επειδή εν εκατάλαβες τίποτε, αλλά σίουρα εν κάτι που θα το θυμάσαι.