Κυνόδοντας

............

Η απεικόνιση μιας οικογένειας στην Ελλάδα, αλλά τζαι οπουδήποτε στον κόσμο.

Θκιαβάζεις στην περίληψη τα εξής

"Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα..."

τζαι ξέρεις τι σε περιμένει. Μια πολλά σκληρή ταινία. Διαταραγμένη, άρρωστη.

Ίσως που το περίμενα, ίσως που έχω δει τζι άλλες άρρωστες ταινίες στο παρελθόν, ίσως που ήταν τόσο μα τόσο καλογυρισμένη (καμία υπερβολή σεναριακά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, μόνο όπως έπρεπε) το στομάσιην μου άντεξεν την. Ο νους μου ακόμα παλεύκει το. Μια εξαιρετική παρουσίαση της πιο ακραίας επιβολής ενός ανθρώπου πάνω στον άλλον. Τζαι όι η πιο ακραία δεν ήταν ο εγκλεισμός ο σωματικός, μα ο εγκλεισμός ο νοητικός. Κάπως έτσι ξεκινά η ταινία άλλωστε ("θάλασσα είναι η πολυθρόνα στο σαλόνι"). Η πλήρης διαστρέβλωση των εννοιών, του κόσμου γύρω μας. Η παντελώς αυθαίρετη διαμόρφωση της αντίληψης του κόσμου. Μήπως τζαι η δική μας αντίληψη του κόσμου κάπως έτσι δεν διαμορφώθηκε; Ποια εν τα όρια του άρρωστου τελικώς; Που σταματά το "φυσιολογικό" τζαι που ξεκινά το άρρωστο στο "για το καλό τους";

Τζείνον δε που συγκλονίζει παραπάνω είναι τζείνα τα ξεσπάσματα, τα διάσπαρτα στην ταινία, με όλους τους πιθανούς τρόπους, της πιο άγριας, καταλυτικής ανάγκης του ανθρώπου (τζαι άλλων όντων), ακόμα τζαι σε τζείνους που δεν την εμάθαν ποττέ, της ανάγκης για ελευθερία....

Τελειώνει η ταινία, κλείνεις το λαπτοπ, λαλείς ψέματα του εαυτού σου ότι τούτα ούλλα ήταν μυθοπλασία, εν γίνουνται στον πραγματικό κόσμο τζαι προσπαθείς να τζοιμηθείς. Μάταια. Μόνον άμαν σου φκεί ο κυνόδοντας υποθέτω είσαι πραγματικά προετοιμασμένος...

ΥΓ: οι λεπτομέρειες που εκράτησα; η ερμηνεία των δύο κοριτσιών ειδικά ο τρόπος ομιλίας.Τα αυτοκόλλητα (σκέφτουμαι το τζι ανατρισιάζω), τόσο συνδεδεμένα με τη διαμόρφωση της συμπεριφοράς (της καλής συμπεριφοράς). Η εικόνα των παίδιών τζαι της μάνας να γαυγίζουν σαν σκύλοι, σαν πιστοί σκύλοι. Η εργοτεχνική τοποθέτηση του Ρόκυ Μπαλπόα στην ταινία. τζαι το τέλος, που μπορεί να πεθανίσκω να το συζητήσω, αλλά εν σας το χαλώ...

ΥΓ2: ετοίμαζα ένα κείμενο τούτες τες μέρες, ειρωνικά για τζείνα τα κοπελλούθκια στο Λονδίνο που σκοτώνουν ηλικιωμένους εν ψυχρώ έτσι για την πλάκα, τζι αναρωθκιούμουν, που πάμεν τα γέριμα; τι κάμνουν οι γονιοί τους; τι τους εμάθαν, τι τους μαθαίνει ο κόσμος γύρω μας τζαι τι σόι σκατόκοσμος εν τούτος. Όσον σκέφτουμαι ότι τζαι τούτοι οι γονιοί στην ταινία που παρόμοιες σκέψεις εξεκινήσαν, ανατρισιάζω...

Babylon Circus

και όλα τα λεφτά λουλούδια. Τζι ας μιλούν γαλλικά.!!!




τζαι που κάπου αλλού (ο ήχος εν καλλύττερος)

Καλύτερα μαλάκας παρά σκυλί

(ποστ γραμμένον για άσχετο λόγο στες 7/1/10, ξεχασμένο στο πρόχειρο. Να μεν αρκέψει η χρόνια με παράπονα, μιζέριες τζαι εκνευρισμούς ιμισh. Τρομάρα μας)

Επειδή πολλοί που με θκιαβάζουν ξέρουν με τζαι προσωπικά έννεν τζαι το καλλύττερον να τα λαλώ τούτα, αλλά εννά τα πω. Τι σκατά δηλαδή έχω το μπλόκ; Για να μεν τα λαλώ; Εγώ που λαλείτε είμαι φοιτήτρια. Τζαι μάχουμαι να γινώ ψυχολόγα, όι που τζείνες τες ψυχολόγες που βοηθούν κόσμο, που τζείνες τες ψυχολόγες που κάμνουν (εννά κάμουν κάποτε δηλαδής) καριέρα, τζαι μάλιστα ακαδημαϊκή, που τζείνους τους ανθρώπους που κάμνουν έρευνες μες τα πανεπιστήμια τζαι δημοσιεύσεις, τζαι μπαίνει το όνομα τους πρώτον στα διεθνή περιοδικά, τζαι ανελίσσουνται τζαι πιάννουν έδρες τζαι γίνουνται καθηγητές. Κάποιοι γίνουνται τζαι υπουργοί καμιά φορά. Που ξέρεις;

Είμαι που λαλείτε αισίως στον όγδοο μου χρόνο μες τα πανεπιστήμια. Τζαι μέσα που την τεράααστια πείρα μου στον ακαδημαϊκό χώρο, εσυνειδητοποίησα ότι έννεν τυχαίον το ποιοι μπαίνουν σε τούτη τη διαδικασία. Ποια πλάσματα δηλαδή θα συνεχίσουν να σπουδάζουν μετά το πρώτο πτυχίο, μετά το πρώτο μάστερ, ποιοι θα παν να κάμουν διδακτορικά τζαι έρευνες τζαι τα παρελειπόμενα. Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που θα τα δεις πολλά συχνά που έναν επίπεδον τζαι μετά, γιατί τούτα κινητοποιούν τα άτομα να κάμνουν τούτη τη ζωή τζι όι μιαν άλλην.

Πρώτον τζαι καλλύττερον, η φιλοδοξία. Εν κανεί να κάμνεις καλά τη δουλειά σου, τζαι να πιερώννεσαι, πρέπει να έσιεις τζι όνομα, να ξεχωρίζεις ρε παιδί μου που τους άλλους. Εν σε κανεί να έσιεις μιαν θέση, πρέπει να ανελιχθείς. Εν κανεί να κάμνεις μιαν έρευναν, πρέπει να κάμεις 15, άμπα τζαι φκεί τίποτε καλόν τζαι έννεν το όνομαν σου μέσα. Τζαι τζείνον το διδακτορικόν το γέριμον, πρέπει να το κάμεις, για να βάλεις τζείνον το Δρ. μπροστά που το όνομα σου, να το γράψεις στο cv σου. Να είσαι κάποιος. Όι ότι χωρίς το διδακτορικόν εν είσαι κάποιος, αλλά (πώς να το κάμουμεν;) με το διδακτορικόν, είσαι κάποιος παραπάνω που ούλλους τους άλλους.

Δεύτερον, τζαι η χαριστική βολή, ο ανταγωνισμός. Τούτους τους ανθρώπους στην ψυχολογία λαλούμεν τους Type A personality. Τζείνους που τα θορούν ούλλα ως έναν αγώνα, που πρέπει πάντα να κερτίζουν. Τζαι πάλε το θέμαν έννεν να είσαι εσύ καλός, πρέπει να είσαι ο καλλύττερος, καλλύττερος που τους άλλους. Τούτον εν άσιημον χαρακτηριστικόν, γιατί εν επηρεάζει μόνον τα πλάσματα που το έχουν, αλλά τζαι τους υπόλοιπους, τους "στόχους" του ανταγωνιστικού πνεύματος.

Τούτους που λαλείς καταλάβεις τους που το πρώτον πτυχίον, τότε που τα πράματα εν χαλαρά τζαι είμαστεν ούλλη μια ωραία παρέα, δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε τζαι σίουρα εν ανταγωνιζούμαστεν ο ένας τον άλλον. Αλλά έσιει κάποιους τύπους που σταθερά εννά ρωτήσουν πόσα έπιασες στην ενδιάμεση, στην τελική, να συγκρίνουν ξέρεις, αν επιάσαν καλό βαθμό, καλλύττερο βαθμό. Που εννά πάρουν έναν ξινισμένον ύφος αν δουν ότι ένας άλλος συμφοιτητής τους έπιασεν bonus, αν τους συμπαθά παραπάνω ο καθηγητής κλπ.

Τζαι στην αρκήν εν ακίνδυνοι. Αλλά όσον περνά ο τζαιρός, τζαι τα πράματα σοβαρεύκουν τζαι οι συμφοιτητές έννεν μόνον παρέα τζαι συνεργάτες στες ομαδικές εργασίες, αλλά τζαι ανταγωνιστές σου στην εισδοχή σε μεταπτυχιακά, σε διδακτορικά, στες θέσεις εργασίας, στες δημοσιεύσεις, στη σχέση με τον επόπτη κλπ. τζιαμέ φκαίνουν τα μασιέρκα, τζαι τα άκακα χαρακτηριστικά προσωπικότητας μπορούν να σε καρφώσουν στον τοίχο. Τζαι τούτους βρίσκεις τους παντού. Όι μόνον δαμέ που ήρτα ή στην Αγγλίαν που βολοδέρνει η κολλητή Μ.#2 ή στο Αμέρικα (τζιαμέ εκάμαν τον ανταγωνισμόν επιστήμην), αλλά τζαι στο Κύπρος ωραιότατα. Μόνο που η μνήμη εν εποικοδομητική διαδικασία (μεν ρωτάτε, αστείο μεταξύ ψυχολόγων, που τζείνα που εν γελά κανένας) τζαι άμαν περάσει ο τζαιρός θυμάσαι τα ωραία τζαι ξιχάννεις τα άσιημα. Τζαι λαλείς "Στην Κύπρον οι φοιτητές εν κάμνουν έτσι". Αμ δε….

Έτσι ένι. Σε ούλλα τα πανεπιστήμια του κόσμου σε ούλλες τες ειδικότητες, άμαν ανοίξεις τες πόρτες που γράφουν, διδακτορικός φοιτητής, post-doc, λέκτορας, καθηγητής, θα έβρεις κάμποσους ανθρώπους με λλίην κοινωνικήν ζωήν (γιατί τόσον θκιάβασμαν μόνον έτσι γίνεται), γεμάτους παραξενιές τζαι κόμπλεξ, αλλά κυρίως φιλόδοξους τζαι ανταγωνιστές. Κάμποσους.

Γιατί υπάρχουν τζαι εξαιρέσεις. Ευτυχώς. Τζείνοι οι ξώφαλτσοι που καταλήγουν να κάμνουν διδακτορικά τζαι έρευνες, γιατί αρέσκει τους ένα συγκεκριμένο θέμα πολλά τζαι θέλουν να προσφέρουν, γιατί αρέσκει τους η φάση του να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο ή το ευέλικτο ωράριο του ακαδημαϊκού. Ξέρω γω; Τούτοι εν οι τύποι που κάμνουν το δικόν τους, τζαι κάθουνται τζαι θορούν παραξενεμένα τους άλλους, σκεφτόμενοι «μα’ νταλως κάμνουν έτσι, ολάν;», που διούν περιθώριον στα άλλα τα όρνεα να δείξουν ότι αν μη τι άλλο μπορεί να μεν εν τόσον ανταγωνιστικοί ή τόσον φιλόδοξοι όσον φαίνουνται. Κάποιοι ακόμα πιστεύκουν στην κατά βάθος καλοσύνην ούλλων.

Τζαι τούτοι εν τζείνοι που καταλήγουν οι μαλάκες της υπόθεσης στο τέλος.

ΥΓ. Μόλις εσυνειδητοποίησα ότι τούτον εν το πρώτον ποστ της χρονιάς. Καλή χρονιά να έχετε εύχομαι σε ούλλους σας, τζαι σε μέναν πιο ευχάριστα θέματα για αναρτήσεις τζαι πιο θετική σκέψη για το υπόλοιπο του χρόνου, ΑΝ γίνεται.

Update 18/08/2010:

το ποστάκιον εξεθάφτην και βλέπει το φως της δημοσιότητας διότι αναθεωρήσαμεν κύριε μου. Ναι, ναι, τζαι εμείς όχι μόνον η Πέγκυ (η Ζήνα ολάν). Αναθεωρήσαμεν τζαι αλλάσσουμεν γραμμήν πλεύσεως. ήρτεν ο τζαιρός να φκάλω την κυπραία (τζαι μάλιστα Μορφίτισσαν στην καταγωγή) γεναίκα που μέσα μου. Με λλία λόγια, ΤΕΡΜΑΝ ΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ. ήρτεν ο τζαιρός να σιυλλιάσω (ευχηθείτε μου καλήν τύχην).

and suddently it struck me

i-phone

i-pad

i-pod

i.... i..... i....

εγώ...... εγώ..... εγώ....

τωρά εξηγείται γιατί ονομάζουνται έτσι.... (τα μαραφέθκια του εγώ, τζαι προφανώς όι του εμείς)

The elephant man

(που σας παίρνω τωρά. που τη "ζωή της άλλης" στον Lynch. οι σινεφίλ καλά θα κάμουν να με Lynchάρουν).

Η γνωριμία μας με τον κύριο Lynch έχω να πω ότι εξεκίνησεν λλίον άδοξα με τζείνον το Straight Story που η κολλητή Μ. κι εγώ είδαμεν στο Fast Forward γιατί εν εμπόραμεν άλλον. Μετά ήρτεν το Mulholland Drive. Παράξενον, αινιγματικό, ένα παιχνίδι κάπου ανάμεσα στο όνειρο (ή τον εφιάλτη) τζαι την πραγματικότητα, ποιον εν το όνειρο τζαι ποια η πραγματικότητα αλήθκεια; Τζείνην την νύχταν άρκησα να τζοιμηθώ πασκίζοντας να έβρω άκρην θυμούμαι. Αμφιβάλλω αν μπορεί να φκάλει κανένας άκρην με τον Lynch εκατέληξα.

Τζαι εψές ήρτεν το Elephant man. Έσιει τζαιρόν που το εστάμπαρα στο dvdάδικο, αλλά κάτι η ιστορία, κάτι το ότι ήταν του Lynch.... έθελα να είμαι στην κατάλληλη φάση και διάθεση για να το δω.

Η ταινία, γυρισμένη το '80 σε μαυρόασπρο, αφηγείται την ιστορία του elephant man, μιαν "αληθινήν ιστορίαν κουράγιου και αξιοπρέπειας" ελάλεν έξω που το dvd. Ποιος εν ο elephant man ρωτάς; Ένας νεαρός άντρας (που τον υποδύεται ο Τζον Χερτ) με παραμορφωμένο πρόσωπο και σώμα, μετά που τον τραυματισμό της μητέρας του από έναν ελέφαντα κατά την εγκυμοσύνη (μια εναρκτήρια σκηνή που μπορεί να εν τζι η ιδέα μου, αλλά εθύμιζε κάτι μεταξύ ατυχήματος και βιασμού, τουλάχιστον σε μένα. Υποθέτω τα κόλπα του Lynch).

Ένα παραμορφωμένο πλάσμα λοιπόν που περνά ούλλην του τη ζωή θύμαν εκμετάλλευσης, ένα φρικιό του τσίρκου, που τζείνα που οι άνθρωποι πληρώνουν για να δουν, να χλευάσουν, να τους προκαλέσει ένα ανάμεικτο συναίσθημα στιγμιαίας αηδίας, λύπης τζαι φόβου. Αλήθκεια πόσο παράξενοι εν οι άνθρωποι. Φοούνται τόσον πολλά το κάθε τι διαφορετικό, το ξένο, αλλά που την άλλην κάτι τους τραβά, ίσως το λυτρωτικό συναίσθημα του "εγώ τουλάχιστον εν είμαι έτσι"....

Τζαι μετά που τα χρόνια κακομεταχείρισης, εξευτελισμού, ταπείνωσης, τζαι εκμετάλλευσης στα τσίρκα, ο άνθρωπος-ελέφαντας γίνεται η ανακάλυψη ενός νεαρού γιατρού (που υποδύεται ο μάστρος ο Άντονι Χόπκινς, που έσιει έναν τρόπον τα γέριμα τζείνη η μαθκιά του να με διαπερνά κάθε φορά) που προσπαθεί να τον βοηθήσει. Τζαι έτσι ο άνθρωπος- ελέφαντας φκαίνει που τα σκοτάδια τζαι μπαίνει στο φως, στον εξευτελισμό, την ταπείνωση τζαι την εκμετάλλευση με το γάντι (το γάντι της αριστοκρατίας). Ο παραμορφωμένος άντρας γίνεται case study για τους λαμπρούς επιστήμονες (σε μια συγκλονιστική σκηνή που στέκεται στο αμφιθέατρο σαν τζείνον τον ανθρώπινο σκελετό στα μαθήματα ιατρικής, μόνο που τα κόκαλα στην προκειμένη περίπτωση έχουν τζαι σάρκα τζαι ψυσιήν) τζαι γίνεται το τελευταίο trend στον κόσμο της αριστοκρατίας (ξέρεις εν της μόδας να κάμνουμεν παρέαν με το φρικιό).

Ο άνθρωπος-ελέφαντας φορεί τα καλά του, την γραβάτα του, τα δακτυλίθκια του, πίνει τσάι με τες κυρίες, για να καταφέρει το πιο απλόν. Να γινεί αποδεκτός. Να γινεί αποδεκτός ως άνθρωπος (I am not an elephant, i am human φωνάζει). Τζαι αν ο τίτλος λαλεί ότι εν μια ιστορία αξιοπρέπειας, εννα έλεγα μάλλον το αντίθετο. Μια ιστορία για το πως τούτοι ούλλοι, η κοινωνία, απογύμνωσεν έναν πλάσμαν που την αξιοπρέπειάν του. Γιατί ήταν διαφορετικός.

Τέλοσπάντων, η ταινία μπορεί να είσιεν φάσεις τύπου "μα περιπαίζουν μας τωρά;" (πχ. ο άνθρωπος-ελέφαντας μετά που χρόνια που δεν εμίλαν, ξεκινά έτσι ξαφνικά να απαγγέλλει με πλήρη ευφράδεια ψαλμούς;), αλλά εν θα σας απογοητεύσει. Έσιει μηνύματα καμπόσα (ίσως παραπάνω για μας που το παίζουμε επιστήμονες της ανθρώπινης ψυσιής που κάμνουμεν αμάν για να έβρουμεν τούτα τα case studies) τζαι έσιει να πει μιαν ιστορία που μπορεί να σας κάμει να δακρύσετε (αν έσιετε περίοδο μπορεί τζαι να λουθείτε του κλαμάτου). Έσιει κάποιες σκηνές που μου εθυμήσαν τζείνα τα στοιχεία που είδα τζαι στο Mulholland Drive, κάποια επαναλαμβανόμενα θέματα θα έλεγα του Lynch τζαι τζείνην την δόση του ονειρικού, του ψυχεδελικού ακόμα.

Μπορεί να μεν σε κρατήσει ξύπνιο επειδή εν εκατάλαβες τίποτε, αλλά σίουρα εν κάτι που θα το θυμάσαι.

Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος....

Μα να θορώ μανιωδώς (τζαι στα ξένα, χωρίς τον καταναγκασμό της μάνας μου) την "Ζωή της Άλλης"??? (τζαι τούτοι πιο ηλίθιον τίτλο δεν εμπορούσαν να έβρουν;)

Μα την "ζωή της άλλης";

Τη "Ζωή της Άλλης";


Τούτον ήταν. Εννά πάω να κάμω αναλύσεις. Εν γίνεται, πρέπει να έχω τίποτε ορμονικόν. Κάτι τελοσπάντων. Εν εξηγείται αλλιώς.