Περι διαδηλώσεως

Ένας Ιούλης που γράφω πόστ στες 15 χωρίς αναφοράν στο Πραξικόπημαν. Ποιος να μου (μας) το ελάλεν?

τέσσερεις μέρες παλεύκω με το να γράψω ή να μη γράψω. τζαι όι επειδήν μιαν έσιει ιντερνετ μιαν εν έσιει. αλλά τζαι τι να πεις? τι να πεις του πλασμάτου που εννά απαλύνει τον πόνον του μπροστά σε έτσι κακόν? τίποτες.

άσε που με έτρωεν (τζαι τρώει με ακόμα) έναν συναίσθημαν αντροπής. Εν έχω μούτρα να φκω να πω κάτι. Γιατί στες διαδηλώσεις εν επία την πρώτη μέρα τζαι τη δεύτερη. ήμουν που τζείνους που τα εθορούσαν που τον καναπέ (έτσι καλλύττερα να σιωπάς). τζαι ένιωθα τζαι άσιημα που εν ήμουν τζιαμέ. Αλλά κάτι... κάτι... κάτι εν μου εκάθετουν να πάω. εν έφκεννεν που μέσα μου.

Εν ξέρω αν ήταν η παρουσία των ΕΛΑΜιτών (που όπως λαλεί τζι ο Αγρινός στο ποστ του σήμερα πατούν πας την αγανάκτησην του κόσμου τζαι ο κόσμος που συνάεται τζιαμέ εν μπορεί να τους αποτινάξει γιατί εν έσιει απάντησην αποστομοτικήν να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα), εν ξέρω αν ήταν η υποψία του κινήτρου (που μερικούς) Αγανακτίστας wannabies in Nicosia (ότι θορούμεν στην τηλεόραση θέλουμεν), εν ξέρω αν ήταν το ότι δεν ήξερα ποιος οργανώνει τούτον το πράμαν, ποια εν τα αιτήματα, το ότι τούτον ούλλον το πράμαν εφαίνετουν να στερείται ψυχραιμης αντιμετώπισης (το αίτημαν μας εν απλά να παραιτηθεί ο πρόεδρος τελεία, λες τζαι τούτον αυτομάτως θα τα λύσει ούλλα) κλπ κλπ.

Εχτές για να εξιλεώσω τη συνείδηση μου (παραπάνω) επία στη διαδήλωσην (ίσως τζαι επειδή ο πρόεδρος απογοήτευσε με τζείνα που ΔΕΝ είπεν). Τζαι εν θα πάω σε άλλην. Γιατί πρώτη φορά μου συμβαίνει να είμαι σε διαδήλωση τζαι τα 3/4 των συνθημάτων να μεν φκαίνουν που το στόμα μου. Δεν μπορώ να πω "θάνατος στο Χριστόφια" λυπούμαι. μπορώ να πω πολλά, αλλά όι τούτον. δεν μπορώ να χειροκροτήσω στο "Ζήτω η ελλάς", λυπούμαι. Δεν είμαι ωραία ελληνίδα (είμαι ωραία κυπραία) τζαι δεν μπορώ να ακούω έναν παππούν να λαλεί πόξω που το προεδρικόν ότι ακόμα τζαι τωρά που εν 85 χρονών (νομίζω) δεν θα διστάσει να πιάσει το ντουφέκιν του (εναντίον ποιου αλήθκεια?) τζαι να του χειροκροτήσω τζαι που πάνω.

Ξέρω ότι οι διαδηλώσεις δεν είναι κομματικές, δεν είναι εναντίον του Χριστόφκια ως αριστερού προέδρου, αλλά ως προέδρου που φταίει (που μεγάλη μερίδα ανθρώπων τουλάχιστον), ότι ο πραγματικά πολύς κόσμος που πρώτη φορά φκαίνει στους δρόμους (τζαι μαγκιά τους, σιέρουμαι πολλά) δεν αποτελείται από μια συγκεκριμένη ομάδα, ότι δεν έχουν όλοι τες ίδιες απόψεις τζαι κυρίως ΔΕΝ υποστηρίζουν τους ελαμίτες τζαι τα χουλινγκανιλλίκκια. Δυστυχώς όμως τούτη η πολυφωνία δεν φαίνεται. εγώ εψές ένιωσα πολλύν οργήν για τζείνον που εγίνηκεν μεν, αλλά τζαι πολλύν θυμόν απέναντι στην κυβέρνηση για ένα σωρό άσχετα με το θέμα πράματα. τζαι το "ε καλά έσιει τζαι μερικούς που λαλούν μαλακίες/το μακρύν τους τζαι το κοντόν τους" για μέναν δεν είναι ασήμαντον πράμαν που μπορώ να το αγνοήσω.

εχτές εστέκουμουν στη διαδήλωση χασκιασμένη, συγχυσμένη πραγματικά.

Γι' αυτόν τζαι δεν θα πάω ούτε σήμερα ούτε την άλλην εφτομάδαν....

Απολογούμαι. Δεν μπόρω.

ΥΓ: (επειδή δεν αντέχω) το συγχωροχάρτιν στους Πραξικοπηματίες ήταν η πιο μεγάλη "ε σιγά ρε κουμπάρε, εν τζαι παρέας/συγγενής/κουμπάρος/οικογενειάρχης/κρίμαν"- ανοχή του κυπριακού λαού τζαι η απαρχή για πολλά που ακολουθήσαν μετά, πάρα πολλά, μικρά τζαι μεγάλα. Το κτίσιμο ενός πολιτικού συστήματος πας τα σκατά, εν μπορεί παρά να βρωμά που ούλλες τες πάντες. Η ανοχή κάποτε πρέπει να σταματήσει. Καθολικά, για όλα τα χρώματα της ίριδας. Τζαι να σταματήσει για πάντα.