Την τελευταία φορά που επία Ιρλανδία, αρχές του Νιόβρη με τη σχέση για οικογενειακή ιρλανδέζικη θαλπωρή στο Κόρκ (που μεν ακούτε τζείνα που λαλούν μια χαρά ωραιότατη πόλη ένι), οι εφημερίδες είχαν τεράστια συζήτηση για την Erin Gallagher, μια 13χρονη που λλίες μέρες πριν πάμεν αυτοκτόνησε λόγω cyber-bullying. Τζαι από ότι φαίνεται δεν ήταν η μόνη (λίγο καιρό πριν είχε συμβεί ακόμη μια αυτοκτονία).
Εσυζητούσαμεν με τη σχέση τότε πόσον απαίσιον πράμαν ένι. Εννοώ το bullying υπήρχεν πάντα τζαι τα παιδιά εν καμιά φορά πολλά σκληρά. Εννοώ ούλλοι θυμούμαστεν τζείνα τα άτομα που πάντα ετυγχάναν περιπαιξίματος στο σχολείο. Παρόλα αυτά ελαλούσα της σχέσης πως πρέπει τούτα τα πράματα που τα εζήσαμεν ούλλοι λλίον πολλά (εμέναν εφωνάζαν με τζαμαρία στο δημοτικό γιατί εφορούσα τεράστια γυαλιά τύπου 80ς που τωρά εν μόδα αλλά τότε καθόλου) οι σημερινοί μιτσιοί να τα βιώννουν σε τόοοοσο μεγεθυμένο βαθμό με τα Φατσοβιβλία... Εννοώ εν άλλο πράμα να σου πει κάποιος κάτι στην αυλή τζι αλλον να το γράψει κάποιος στο Φατσοβιβλίον σου τζαι να εν τζιαμέ συνέχεια τζαι να το θορούν ούλλοι. Η αμεσότητα της τεχνολογίας μπορεί να προσδώσει τεράστιες διαστάσεις στο κάθε τι. Άσε που δεν μπορείς να το αποφύγεις. Το περιπαίξιμον επεκτείνεται που την τάξη τζαι τη σχολική αυλή ως το δωμάτιο σου, ώσπου έσιεις ίντερνετ, εν έσιεις ησυχία... φαντάζει αδιανόητο...
Εθυμήθηκα τα τούτα γιατί είδα σήμερα ότι κάτι παρόμοιο εγίνηκεν στην Ιταλία (εντάξει τζιαμέ παίζει τζαι το θέμα της ομοφυλοφοβίας, αλλά εννεν το ουσιαστικό σημείο πιστεύκω).
Εν ξέρω τι γίνεται. Έχουν γινει τα κοπελλούθκια πιο σκληρά, ή έχουν γινει τα θύματα του bullying πιο ευάλωτα (δεν "εξοπλίζουμε" τα κοπελλούθκια με αρκετά coping strategies), δεν ξέρω. Ίσως το δεύτερο. Πολλά πράματα επιρρίπτω (σωστά λανθασμένα δεν ξέρω) σε τούτον. Που τα κοπελλούθκια μεγαλώνουν με ένα σωρό άι-στανάθθεμαν πράματα, αλλά λλίην γονική παρουσία (γιατί οι γονιοί τους δουλεύκουν 3 δουλειές να πιερώννουν τα άι-ποτούτα τους) τζαι λλίην ουσιαστικήν γονική παρουσία, στήριξην...
Πάντως σιέρουμαι που δεν είμαι έφηβη σε έτσι εποχήν (τζαι που όταν ήμουν έφηβη εν είσιεν έτσι πράματα). επίσης σιέρουμαι που δεν είμαι μάνα σε έτσι εποχή (τζαι τρέμω την πιθανότητα να γινώ), γιατί δεν ξέρω τι θα έκαμνα αν το παιδίν μου είσιεν λογαριασμόν στο φατσοβιβλίο (μάλλον θα ήμουν που τζείνους τους παράλογους που κάμνουν ψεύτικους λογαριασμούς τζαι παρακολουθούν τα κοπελλούθκια τους).
Εσυζητούσαμεν με τη σχέση τότε πόσον απαίσιον πράμαν ένι. Εννοώ το bullying υπήρχεν πάντα τζαι τα παιδιά εν καμιά φορά πολλά σκληρά. Εννοώ ούλλοι θυμούμαστεν τζείνα τα άτομα που πάντα ετυγχάναν περιπαιξίματος στο σχολείο. Παρόλα αυτά ελαλούσα της σχέσης πως πρέπει τούτα τα πράματα που τα εζήσαμεν ούλλοι λλίον πολλά (εμέναν εφωνάζαν με τζαμαρία στο δημοτικό γιατί εφορούσα τεράστια γυαλιά τύπου 80ς που τωρά εν μόδα αλλά τότε καθόλου) οι σημερινοί μιτσιοί να τα βιώννουν σε τόοοοσο μεγεθυμένο βαθμό με τα Φατσοβιβλία... Εννοώ εν άλλο πράμα να σου πει κάποιος κάτι στην αυλή τζι αλλον να το γράψει κάποιος στο Φατσοβιβλίον σου τζαι να εν τζιαμέ συνέχεια τζαι να το θορούν ούλλοι. Η αμεσότητα της τεχνολογίας μπορεί να προσδώσει τεράστιες διαστάσεις στο κάθε τι. Άσε που δεν μπορείς να το αποφύγεις. Το περιπαίξιμον επεκτείνεται που την τάξη τζαι τη σχολική αυλή ως το δωμάτιο σου, ώσπου έσιεις ίντερνετ, εν έσιεις ησυχία... φαντάζει αδιανόητο...
Εθυμήθηκα τα τούτα γιατί είδα σήμερα ότι κάτι παρόμοιο εγίνηκεν στην Ιταλία (εντάξει τζιαμέ παίζει τζαι το θέμα της ομοφυλοφοβίας, αλλά εννεν το ουσιαστικό σημείο πιστεύκω).
Εν ξέρω τι γίνεται. Έχουν γινει τα κοπελλούθκια πιο σκληρά, ή έχουν γινει τα θύματα του bullying πιο ευάλωτα (δεν "εξοπλίζουμε" τα κοπελλούθκια με αρκετά coping strategies), δεν ξέρω. Ίσως το δεύτερο. Πολλά πράματα επιρρίπτω (σωστά λανθασμένα δεν ξέρω) σε τούτον. Που τα κοπελλούθκια μεγαλώνουν με ένα σωρό άι-στανάθθεμαν πράματα, αλλά λλίην γονική παρουσία (γιατί οι γονιοί τους δουλεύκουν 3 δουλειές να πιερώννουν τα άι-ποτούτα τους) τζαι λλίην ουσιαστικήν γονική παρουσία, στήριξην...
Πάντως σιέρουμαι που δεν είμαι έφηβη σε έτσι εποχήν (τζαι που όταν ήμουν έφηβη εν είσιεν έτσι πράματα). επίσης σιέρουμαι που δεν είμαι μάνα σε έτσι εποχή (τζαι τρέμω την πιθανότητα να γινώ), γιατί δεν ξέρω τι θα έκαμνα αν το παιδίν μου είσιεν λογαριασμόν στο φατσοβιβλίο (μάλλον θα ήμουν που τζείνους τους παράλογους που κάμνουν ψεύτικους λογαριασμούς τζαι παρακολουθούν τα κοπελλούθκια τους).
5 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρον αλλά και περίπλοκο θέμα. Αν θυμηθώ τα δικά μου μαθητικά χρόνια (που δεν το κάνω συχνά), κι εμένα με φώναζαν διάφορα όχι μόνο λόγω τζαμαρίας αλλά και γενικότερης εκκεντρικής εμφάνισης (περίεργα μαλλιά και ρούχα - πέρασα φάση!), αλλά δεν καθόμουν να σκάσω. Το bullying μάλλον ενίσχυσε τις μισανθρωπικές τάσεις που ούτως ή άλλως είχα («οι άλλοι είναι ηλίθιοι και δεν με πιάνουν»). Προφανώς παίζει πολύ ρόλο ο χαρακτήρας του κάθε ατόμου. Ούτε εγώ θα χαιρόμουν όμως να με προσβάλλουν σε ένα μέσο «παγκόσμιας εμβέλειας» όπως το Φατσοβιβλίο - μέχρι σήμερα πάντως δεν έχω λογαριασμό και πιστεύω ότι, αν είχα παιδί, δεν θα του επέτρεπα να έχει, ειδικά αν ένιωθα ότι είναι τύπος που επηρεάζεται πολύ από τις αποψάρες του κάθε ενός.
Συγγνώμη για το κουίλτ (εσιειμώνιασε για τα καλά!)
@Νοορ,
καλημέρα. Φέρτε κούιλτ να έχουμεν!
Εν όντως αρκετά πολύπλοκο θεμα. Το καλόν υπάρχουν προσπάθειες, πάμεν λλίον αργά, υπάρχουν προσπάθειες τουλάχιστον να υπάρξει ενημέρωση για τους κινδύνους των κοινωνικών μίντια. απλά εντάξει πρέπει να πάθουμεν πάλε για να μάθουμε. Στην ιρλανδία ας πούμεν εξεκινήσαν (τούτη ήταν η συζήτηση στα ΜΜΕ) μαθήματα στα κοπελλούθκια για τρόπους αντιμετώπισης του εκφοβισμού (τζαι νομίζω ότι τζαι στην Κύπρο αρκέφκουν προγράμματα)
τούτον που λες, το δεν κάθουμαι να σκάσω εν κάτι που αναπτύσσεται σταδιακά. Δηλαδή τζαι εγώ που μιαν ηλικία τζαι μετά είχα τούτην την αντιμετώπιση, αλλά στα 10 μου εν εφόρουν τα γυαλιά μου στο σχολείο (για να αποφύγω τα σχόλια). Τζείνο που θέλω να πω εν ότι τα σχόλια σίουρα πειράζουν. Ευελπιστείς ότι μέσα που την εμπειρία τζαι μεγαλώνοντας ένας έφηβος βρίσκει τον εαυτόν του τζαι λλίην αυτοπεποίθηση τζαι λαλεί σίκκιμε. αλλά προφανώς δεν φτάνουν τζιαμέ ούλλοι. Εν θέμα χαρακτήρα όπως λες.
Το Φατσοβιβλίον. εγώ έχω λογαριασμό, που τον απέκτησα στα 20-22 μου ή κατι, εννοώ ήμουν ήδη σε μιαν ηλικία που δεν με έκοφτε να το χρησιμοποιήσω, όπως το χρησιμοποιούν τα κοπελλούθκια σήμερα. Ιδανικά θα έθελα να έκαμνα το ίδιο αν ήμουν μάνα, αλλά αλήθκεια πιστεύκεις ότι μπορείς να απαγορεύσεις ή να ελέγξεις έτσι πράμαν?
«πιστεύκεις ότι μπορείς να απαγορεύσεις ή να ελέγξεις έτσι πράμαν» χε χε, το σκέφτηκα με το που δημοσίευσα το σχόλιο! Φαντάζομαι ότι το επιχείρημα «όσο σου παρέχω στέγη, τροφή και ρούχα, θα κάνεις ό,τι σου πω» δεν θα μας πάρει και πολύ μακριά. Ένα από τα «πλεονεκτήματα» πάντως του να ήσουν εσύ στόχος πειράγματος είναι ότι έχεις εμπειρίες να πατήσεις όταν κάνεις κήρυγμα στο παιδί σου. Πιστεύω, ας πούμε, ότι θα μπορούσα να του / της δείξω φωτογραφίες του πώς ήμουν τότε, να του / της πω τι με αποκαλούσαν και ότι προφανώς επέζησα και είμαι μια χαρά, αλλά δεν θα ήθελα οι φωτογραφίες μου του τότε να κυκλοφορούν εκεί έξω τώρα που είμαι μία εν πολλοίς νορμάλ ενήλικας και άρα προσέχουμε τι δημοσιεύουμε για εμάς και αυτά που σε εκφράζουν σήμερα μπορεί να μη σε εκφράζουν αύριο κτλ.
Πιστεύκω ότι τα κοπελλούθκια σήμερα μεγαλώνουν που μια γεννιά που ο τρόπος σκέψης τους στην πλειοψηφία ήταν το "σύρ'τον άλλο να φανείς εσύ καλύτερος" αντί το "προσπάθα για να γίνεις εσύ καλύτερος".
Άρα τζαι τα ίδια τα μωρά εν πιο ταφ. Οι γονείς εν έχουν ιδέα σε τι περιεχόμενο έχουν πρόσβεση τα παιδιά τους, έρκουνται τους ιδέες για να πειράξουν πολλά πιο άγριες από ότι εμάς τότε.
Άμα τύχει να εν ένα μωρό πιο ευάλωτο που τα άλλα, απομονώνεται τζαι γίνεται θύμα των άλλων.
Θεωρώ ότι αν ο γονιός το καταλάβει, στην Κύπρο εν πιο εύκολο να το βοηθήσει το μωρό του με παρεμβάσεις που έννεν τόσο περίεργες για το μωρό-θύμα. Πχ ένα μωρό που έννεν τόσο καλό στα ομαδικά παιχνίδια/αθλητικά πχ ποδόσφαιρο, μπορεί να γραφτεί στο προσκοπείο για παράδειγμα κλπ.
Κατά τα άλλα, εν νομίζω ότι εν σωστό να απαγορεύεις πράματα που τα μωρά σου, τα οποία εν τόσο "καθημερινά". Πρέπει να τους χτίζεις χαρακτήρα, να ξέρουν να εν ρεαλιστές, να ξέρουν τα δυνατα και αδύνατα τους σημεία, να ξέρουν να προσπαθούν, να κρίνουν χαρακτήρες, να μην χάνουν τον εαυτό τους, τζαι πότε κάτι εν πρέπον να το πουν ότι συμβαίνει ή πότε εν κάτι που εν εντάξει να μείνει μυστικό.
h teleutea sou paragrafos me ekfrazei apolita. epsiloperasa k ego paromoies katastaseis mono p tote den xerame oti onomazete bullying. ego den exo facebook oute thelo giati polloi den to xrhsimopoioun sosta k den hthela na xerei o kathenas ta prosopika mou stoixeia oute ti kamno.
an hmoun mana simera den xero an tha mporousa na prostatepso ta paidia mou apo tous bullies.
Δημοσίευση σχολίου