Πως περνά ο τζαιρός

Ο καθένας έσιει τες επετείους του.

Ακριβώς τέσσερα χρόνια πριν, στες 28 του Οκτώβρη έφκαιννα για πρώτη φορά έξω πόσσω μου (τζαι εν μεγάλη επέτειος τούτη) τζι έγραφα σας τούτα στην άφιξή μου δαμέ.

http://erykini.blogspot.be/2009/10/blog-post_29.html

Ίντα παράξενον πράμαν.

Τέσσερα χρόνια μετά τζαι φεύκοντας που το Βέλγιο (που τούτην την πόλην την μιτσιάν όπου ένιωσα πρώτη φορά τόσον ελεύθερη) γεμώννει με τζείνον το συναίσθημαν ξανά.

Επιτέλους ελεύθερη.

Σύντομα.


ΥΓ: κάμνει σε να αναρωθκιέσαι καμιά φορά, πόσον γρήγορα μπορεί να περάσει κανείς στο συναίσθημαν του εγκλωβισμού. Εγκλωβισμού ακόμα τζαι μέσα σε επιθυμητές, τζαι επιδιωκώμενες καταστάσεις. Πως το ελάλεν τζείνον το στένσιλ; if you don't move you don't feel your chains.

ΥΓ: έθελα να προλάβω να γράψω κάτι για τούτα τα τέσσερα χρόνια μέχρι σήμερα, αλλά εν τα κατάφερα. Πιο μετά, όταν θα έχω ξανά εγκεφαλικά κύτταρα. 

Άρνηση

Κάθε φορά που προσπαθώ να πω του επόπτη μου ότι φεύκω τζαι τέλοσπάντων "βιάζουμαι τα γέριμα τα σκοτεινά, κάμε κάτι, σταμάτα να ζεις στην άρνηση τζαι να συμπεριφέρεσαι λες τζι είμαι δαμέ επ'αόριστον", γεμώννουν τα μμάθκια του τζαι στο τέλος κολώννω.

Ας πούμεν πως να νευριάσεις μαζίν του μετά?

άγχος αποχωρισμού επόπτη πρώτη φορά θορώ. δεν ξέρω τι να κάμω.

ΥΓ: το προηγούμενο σουκου αποφάσισα ότι θα κάμω το τσάιν σε θκυό πλάσματα, του επόπτη τζαι της συγκατοίκου. ήμουν τζαι πολλά πορωμένη γιατί εξύπνησα που τες 7 το πρωί τζαι η αϋπνία οδηγεί σε επιθετικότητα λαλούσιν. Τέσσερεις μέρες μετά ακόμα δεν τα κατάφερα. Τίποτε μάνα μου εγώ δεν κάμνω για έτσι δουλειές. Τίποτε.  

Αλλαγές...

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

με τούτα τζαι με τζείνα επέρασεν ο τζαιρός. Το σουκου που μας επέρασεν επία στες Αγγλίες για την παράδοση του διδακτορικού της κολλητής της Μ.#2.
Η πρώτη της παρέας.

Μεν σου πω πόσος ενθουσιασμός τζαι συγκίνηση. Πολλή χαρά για την κολλητή. Τζαι συγκίνηση. έναν πράμαν, άμαν είσαι μέσα στο διδακτορικό, τζαι άμαν 80% των πλασμάτων που κάμνεις παρέα κάμνουν/έχουν ένα, εν συνειδητοποιάς πόσον.. επίτευγμαν ένι (όι το δικό μου, της κολλητής). Επήραν με τα ζουμιά ομολογώ. Αλλά εν τζαι φταίω. Η Μ.#2 που το έκαμεν συγκινητικόν φταίει.

Τέλοσπάντων, όταν ετελειώσαν ούλλα εβρεθήκαμεν με την Μ.#2 να καθούμαστεν σε κάτι καναπέδες στο κολλέγιο της, να τρώμεν ελλιόπιττες τζαι να συζητούμεν τη ζωή μας. Τες αλλαγές που έρκουνται. Πόσον είμαστεν σε τζείνον που λεν οι λάτρεις των κλισέ, κομβικό σημείο. Σε τζείνη τη φάση που κάτι μεγάλο τελειώνει τζαι ατενίζουμεν το κενό.

Εκουβεντιάζαμεν για τες άπειρες πιθανότητες που μας καρτερούν άουτ δέαρ τζαι τους περιορισμούς ατ δε σέιμ τάιμ.

Εσυνειδητοποίησα, πόσον εννά αλλάξει τζαι η δική μου η ζωή σύντομα.

Να υποστηρίξω τη διατριβή μου (τζαι με ίντα ψυσιήν έτσι που την έκαμα). Να την γράψω πρώτα. Αλλά δε πως τα φέρνει η ζωή, σιγά σιγά γράφεται. Σιγά σιγά έρκεται έναν τέλος.

Σε 15 μέρες σταματώ επισήμως να είμαι φοιτήτρια, πράγμαν που υπήρξα για ακριβώς 10 χρόνια φέτι. Εν έγραψα το βιβλίον ακόμα, αλλά εν έσιει σημασία. Σημασίαν έσιει η αλλαγή στάτους που λένε.

Σε 30 μέρες μετακομίζω. Σε πραγματική μεγαλούπολη, σε πραγματικό διαμέρισμα, τζαι αν έβρω ποττέ, με πραγματική δουλειά. Συγκατοίκηση με τη σχέση (που τζαι τζείνη θα γινεί πλέον όσον πραγματική γίνεται).

Πολλά πράματα τελειώνουν με το τέλος τούτου του πράματος, τζι όι μόνον έναν βιβλίο. Όπως είπεν ο παρέας ο Π., όταν του είπα ότι αφήνω την κότζινη φοσφοριζέ τσέντα του λαπτοπ για μια βαρετή, μαύρη, σκέττη νέττη: Δε εντ οφ αν έρα. Τέλος εποχής.

Να κάμω μια μικρή, τόση δα, εξομολόγηση; Εν είμαι σίουρη πως εννά τα καταφέρω άουτ δέαρ. Αλήθκεια.
Αλλά, να σου πω κάτι; εν φοούμαι. Εν φοούμαι καθόλου. Ίσως ναν η πρώτη φορά που δεν σιέζουμαι πάνω μου στην προοπτική τόσων αλλαγών. Τζαι ούλλοι ξέρουν πόσο σιέσισσα είμαι.

Ίσως πραγματικά στο τέλος της ημέρας να εμεγαλώσαμεν. Εν ιξέρω.

Να κάμω ακόμα μια; Λυπούμαι λλίον. Υπάρχουν πράματα, τζαι καταστάσεις τζαι πλάσματα τζαι κομμάθκια του εαυτού μου που πραγματικά τελειώνουν. Κάποια ετελειώσαν ήδη. Τζαι εν δύσκολο να ποσιερετήσεις έναν κομμάτιν του εαυτού σου. ίσως πιο δύσκολο που το να ποσιερετήσεις έναν καλό φίλο (ίνταλως το ελάλεν ο Κούντερα; οι φίλοι μας εν σημαντικοί γιατί θυμίζουν μας πρότερες φάσεις του εαυτού μας. Τέλοσπάντων, άσχετο). Ξέρω ότι εννά την πεθυμήσω τζείνην την Ερυκίνη. Εν δύσκολο να την αφήκω να πάει.

Τέλοσπάντων, τι σου λαλώ τωρά φίλε/φίλη. Έτο τα τέλη (όι τα τέλη κυκλοφορίας) τζαι οι αποσιερετισμοί εν ήταν ποττέ το φόρτε μου.

Ας πάω καλλύττερα να γράψω καμιάν πρόταση.

ΥΓ: αναρωθκιούμαι πραγματικά πως θα εν η ζωή χωρίς ούλλον τούτον το δράμα (γιατί ζω ένα δράμα) του διδακτορικού.
ΥΓ2: αν αναρωθκιούμουν λλιόττερον τζαι έγραφα παραπάνω υποθέτω θα έξερα πιο νωρίς...

Εξύπνησα με τούτον μες το νου μου σήμερα

Μπορεί να φταίει που εξεκίνησεν πάλε ο ύπνος (άμαν είμαι σε φάση κατάθλιψης/εν θέλω να αντιμετωπίσω τον κόσμο, απλά τζοιμούμαι τζοιμούμαι τζοιμούμαι).

ΥΓ: Συνειρμικά τζαι τούτον το τραούδιν του

Έτσι στα γληορα γιατί βιάζουμαι...

(γράφουμεν τζι ένα γέριμο διδακτορικό)

Οι κάτοχοι αξιογράφων να ΣΚΑΣΟΥΝ. άτε τζαι κανεί.

Άμαν ξέρεις ίνταμπου κάμνεις, εν σε παραπλανά κανένας. Έπαιξες τζι έχασες. Αν έξερες τι έκαμνες τζι έχασες τα ριάλλια σου εγιώ τι φταίω.

Τζείνοι που επαραπλανηθήκαν, τζαι είμαι σίουρη ότι έσιει που επαραπλανηθήκαν, εν τζείνοι που δεν εξέραν τι εκάμναν. Τζι αν δεν εξέραν τι εκάμναν, ας μεν επίενναν να επενδύσουν τα ριάλλια τους. Εν τζαι επίεσεν τους κανένας να το κάμουν, ήταν επιλογή τους. Εγώ ας πούμεν, εν καταλάβω γρι, εν ανακατώνουμαι. Εν κοντά στο νου, αν δεν το κατέχεις μεν μουντάρεις. Αν έκαμες βλακεία, πρέπει να πιερώσεις τζαι τες συνέπειες της.

Τζαι αν έσιει τραγικές περιπτώσεις ανθρώπων φτωχών που εξαπατηθήκαν, που είμαι σίουρη ότι έσιει, να είμαστεν ξεκάθαροι. Η τραγικότητα που επήλθεν πάνω τους εν επήλθεν επειδή απολυθήκαν που τη δουλειάν τους (όπως πολλοί πολλοί συνανθρώποι μας που μεινίσκουν άνεργοι τζαι δεν μπορούν να φροντίσουν τες οικογένειες τους). Επάθαν την που την απληστείαν τους ή τη βλακεία τους ή την άγνοια τους. όπως θέλεις πε το. Είπεν τους κάποιος κάμε το, τζαι επίαν τζι εδώκαν.

Με ποια λογική, με ποια λογική, με ποια λογική, να πάει το κράτος να τους αποζημειώσει;
Το κράτος που δεν έσιει ριάλλια να πιερώννει νοσοκόμες τζαι αστυνόμους, τζαι πυροσβέστες για υπερωρίες. Το κράτος που δεν έσιει ριάλλια να προσλάβει κόσμον τζαι κλείουν σχολεία ποτζεί ποδά. Το κράτος που αρνείται να κάμει κρατικόν ογκολογικό κέντρο τη στιγμή που ο καρκίνος θερίζει.

Το κράτος δόξα τω θεώ έσιει τρύπες δικές του να κλείσει με τα ριάλλια του γκαζιού (που να μεν σώσει να φκει το αναθεματισμένο).

Εν εκατάλαβα γιατί θα πρέπει ο φορολογούμενος πολίτης να πιερώννει τες μαλακίες του καθενιού.

Ατε γιατί πολλύν περιπαίξιμον εφάμεν ποιον.

Μουσικό διάλειμμα

Με το τραούδιν που με κάμνει να ανατρισιάζω τούτες τες μέρες... 

ΥΓ: ναν καλά η Μαριάννα στο Κανάλιν 6 που μας μαθαίνει καινούργιες μουσικές (καινούργιες τζαι παλιές δηλαδής).

Για τα κυπριακά (ξανά)

(αλλιώς αναμνήσεις μιας χωριατοπούλας)

Στο τέλος της ημέρας, εμέναν αρέσκει μου τούτον που γίνεται. Τζι ας ωρύεται ο παπάς, τζι ας το επήρε ζεστά το υπουργείο παιδείας να μας ξανά-"ελληνοποιήσει" (μετά τον οου μαι γκοτ "αφελληνισμό" που έχουμεν υποστεί, τρομάρα μας). Γιατί το μήνυμαν που επήρα εγώ εν ότι αν μη τι άλλο γίνεται δημόσια συζήτηση για το θέμα. Που εν μια πρόοδος που τα τρελά '90ς, τότε που εμάθαινα εγώ ελληνικά στο σχολείο τζαι δεν ετίθετο καμία συζήτηση περί του θέματος.

Θυμούμαι την πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο, γυμνάσιο σε χαικλασάτη περιοχή της Λευκωσίας (Μακεδονίτισσα, τι να κρυφκούμαστεν). Στο γυμνάσιο Μακεδονίτισσας που λαλείτε, όσοι ερκούμασταν που το χωρκόν με το που επατούσαμεν στο σχολείο εξεκινούσαμεν που το πλην στο νου των πλασμάτων του σχολείου. Γιατί είμασταν καταρχήν αλήτες τζαι εγκληματίες (εν η αλήθκεια να είσαι αρσενικός γεννημένος μεταξύ 1975-1985 με λευκό ποινικό μητρώο στο χωρκό μου πολλά πολλά δύσκολο, αλλά αλλάξαν πολλά τα πράματα τα τελευταία χρόνια), είμασταν φτωσιοί (εν εφορούσαμεν ακριβά ρούχα), με "ταπεινήν" καταγωγή (άλλον να είσαι παιδίν δικηγόρου τζι άλλον παιδί φορτηγατζή), ακαλλιέργητοι (μάντεψε ποιοι εν επηένναν πιάνο τζαι γαλλικά μετά το σχολείο), τζαι πάνω που ούλλα χώρκατοι. Χώρκατοι για τζείνους γιατί εμιλούσαμεν κυπριακά, ομολογουμένως πιο βαρετά που τους λευκωσιάτες (λες τζαι το χωρκατιλλίκκιν εξαρτάται που τη γλώσσα, τελοσπαντων). Σημαντικόν να πω ότι τούτη την προκατάληψη ενιώθαμεν την που ούλλους, τζαι τους συμμαθητές μας (τα βουτυρόπαιδα) τζαι τους καθηγητές μας. Τζαι τα θκυό ήταν άσιημα.

Θυμούμαι στην τάξη τη δική μου είμασταν 6 που το χωρκόν με διαφορετικό βαθμό κυπριακής προφοράς. Θυμούμαι μια συμμαθήτρια μου είσιεν την πιο βαρετή προφορά που ούλλους. Κάθε φορά που εσήκωννεν το σιέριν της τζαι ελάλεν απάντηση στην τάξη ελάλεν την στα κυπριακά, τζαι κάθε φορά, κάθε φορά η καθηγήτρια (τζαι όι μόνον μια) εδιόρθωννεν την με θυμωμένον ύφος, ακόμα τζι αν η απάντηση της ήταν απόλυτα σωστή. Το ύφος ήταν θυμωμένον γιατί ελάλεν την στα κυπριακά τζαι εν εγίνετουν. Το σιηρόττερον ήταν ότι κάθε φορά, κάθε φορά που άννοιεν το στόμαν της να πει απάντησην η κορούα ούλλη η τάξη (εκτός που εμάς τους συγχωρκανούς) εφύρνετουν που τα γέλια. Κάθε φορά. ώσπου στο τέλος η συμμαθήτρια μου απλά εσταμάτησε να σηκώννει το σιέριν της να πει απάντηση.

Τζαι τότε δεν το συνειδητοποιούσα να είμαι ειλικρινής (γιατί τόσον δεδομένον εθεωρείτο τούτον το πράμαν), αλλά πόσον πόσον λάθος ιν έβρι γουέι ήταν που η καθηγήτρια μας όι μόνον αντιμετωπίζε μια μαθήτρια με τόσον εμφανή θυμό τζαι αγανάκτηση (αντί να τη διορθώσει με τρόπο τζαι να της εξηγήσει τη σχέση κυπριακών τζαι ελληνικών), αλλά άφηννεν ούλλην την τάξη να την χλευάζει για την προφορά της. Πως γίνεται να επιτρέπεις κάτι τέθκοιον να γίνεται σαν είσαι μπροστά, εν ώρα μαθήματος....

Αν μη τι άλλον, σήμερα κάτι τέθκοια έννεν δεδομένα. Επήρεν 15-20 χρόνια, αλλά αρκέψαμεν να το συζητούμεν το θέμα. Εν τζαι τούτον μια κάποια πρόοδος. Τζαι ελπίζω ότι τέθκοια φαινόμενα εν υπάρχουν στα σχολεία πλέον. Τζαι ελπίζω οι δασκάλες τζαι οι δάσκαλοι άουτδέαρ τζαι οι καθηγητές τζαι οι καθηγήτριες να κάμουν τζείνον που εν καλλύττερον για τα κοπελλούθκια (τζαι χέστε τες εγκυκλίους του υπουργείου)

ΥΓ: τζείνος που νομίζει ότι στηρίζοντας τα κυπριακά, σημαίνει ότι υποβαθμίζουμεν τα ελληνικά, προφανώς δεν έσιει κάμει τζαι πολλά αρχαία ελληνικά στη ζωήν του.
ΥΓ2: αλλά ο παλιοπαπάς εν θα εγούσταρεν πολλά τα αρχαία ελληνικά. Εν έσιει τζαι πολλά πράματα στα αρχαία κείμενα που θα εστήριζαν την ύπαρξην τζαι την θέση του άλλωστε. 

Βία στην οικογένεια

Στην γραμμή για τη Βία στην οικογένεια ήμουν 4-5 χρόνια εθελόντρια, νομίζω ώσπου τζαι έφυα για Βέλγιο.

Ούφφου το να κρατώ τη γραμμή δεν μου άρεσκεν τίποτε. Που την άλλη έξερα πόσον εδυσκολεύκουνταν τα παιθκιά τζαι εθέλαν βοήθεια σε τζείνον το 6-10, που την ώραν που εσκολάνναν οι λειτουργοί ως τες 10 που η γραμμή γυρίζει στην αστυνομία. Κρίμας, όποτε κάμνουν σεμινάρια τα παιθκιά παν κάμποσοι στην εκπαίδευση για να πιαν το χαρτί (τζαι να το βάλουν στο βιογραφικόν) αλλά λλίοι συνεχίζουν τον εθελοντισμόν. Τέλοσπάντων, άλλη ιστορία τούτη.

Εσκέφτουμουν θυμούμαι πως δεν ξέρω πως αντέχουν τούτα τα πλάσματα να ασχολούνται με ενδο-οικογενειακή βία κάθε μέρα. εγώ είχα τη γραμμή μια φορά κάθε 2 εφτομάδες για 4 ώρες τζαι τες παραπάνω φορές εν εχτύπαν καν το τηλέφωνο. αλλά είχα τζείνον τον κόμπο στο στομάσιη. Μόνο που το θυμούμαι, χαλά με.

Επεράσαν χρόνια που τότε που είχα τη γραμμή τζαι επαφή με τον Σύνδεσμο, τζαι ελπίζω να άλλαξαν λλίον τα πράματα που τότες. Θυμούμαι τες ιστορίες των λειτουργών τζαι τζείνες τες 1-2 γεναίτζες που μου ετηλεφωνήσαν εμέναν. Μεγάλες σε ηλικία. Που έπρεπεν να υποφέρουν την βία σωματική ή ψυχολογική των αντράων τους. Γιατί έτσι έπρεπεν. Γιατί εν θα επιένναν ποττέ στην αστυνομία να καταγγείλουν τον άντραν τους. ήταν αντροπή. Γιατί είχαν κοπελλούθκια, τζαι εν υπάρχει η έννοια του διαζυγίου. έπρεπε να μείνουν για τα κοπελλούθκια τους. Ετηλεφωνούσαν όμως μέσα μέσα γιατί κάπου έπρεπεν να τα πουν. Να ξαλαφρώσουν.

Θυμούμαι τζαι τζείνες ούλλες τες υποθέσεις που εφτάνναν στα φκιά μου, που μια γεναίκα επίεννεν στην αστυνομία τζαι συχνά η προτροπή ήταν "πάεννε σπίτι σου, έβρε τα με τον άντρα σου". Γιατί η βία εμεταφράζετουν ως "προστριβές" (όπως ακριβώς επαρουσιάστηκεν στα μέσα η υπόθεση τούτης της καημένης της κοπέλλας). Τζαι ποττέ εν ξέρεις, μπορεί όντως ναν προστριβές (δηλαδή καυγάες στους οποίους συμπράττουν τζαι οι θκυό). Παράξενη λέξη, εξισώννει τα δύο μέρη, εν έσιει θύτη τζαι θύμα, έσιει θκυό που τσακκώννουνται. όσον είχα τη γραμμή, που ούλλα τα τηλεφωνήματα που έπιασα, έναν, μόνον έναν ήταν τέθκοιας φύσης, προστριβή. Τα υπόλοιπα εν θα τα περιέγραφα έτσι. Αλλά άτες, εν ξέρεις.

Τζαι θυμούμαι επίσης τζείνα τα θκυό τηλεφωνήματα που πλάσματα που δεν ήταν θύματα, αλλά εξέραν. Γειτόνοι, συγγενείς, ποιος ξέρει. Καμιά φορά τζαι τα ίδια τα άτομα (που αντρέπουνται να πουν ακόμα τζαι σε ένα ανώνυμο τηλεφώνημα ότι κάτι τέθκοιον συμβαίνει έσσω τους, τζαι προτιμούν να πουν το 'έχω μια γνωστή/συγγενή'). Εν μπορείς να ξέρεις τζαι εν έσιει τζαι σημασία να είμαι ειλικρινής. Τζείνον που έσιει σημασία εν ότι τζαι τες θκυό φορές που μου ετηλεφώνησεν κάποιος που έξερεν, στη φράση "γραφείο ευημερίας" εκλείαν μου το τηλέφωνο. Τζαι στες θκυό περιπτώσεις επεριλαμβάνετουν ανήλικος. υποθέτω κανένας εν θέλει να ανακατωθεί σε τέθκοιον επίπεδο..

Που τούτην την τραγική ιστορία εγώ εκράτησα ότι η οικογένεια τούτου του ανθρώπου, παρά τες "προστριβές", ας τες πούμεν έτσι, επροσπάθησεν να πείσει τούτην τη γεναίκα να πάει πίσω στον άντραν της. Γιατί έτσι "πρέπει", να μεν διαλύεται μια οικογένεια για τέθκοια πράματα. Μόνο που κάποια πράματα διαλύουν στην ουσία μιαν οικογένεια έτσι τζι αλλιώς, ακόμα τζι αν εν οικογένεια στα χαρκιά.

Τέλοσπάντων, εν έχω κάτι να πω. Απλά εσκέφτουμουν το πολλά σήμερα. Τζείνον το πρώτον τηλεφώνημα που έπιασα στη γραμμή, που μια γεναίκα αρκετά πιο μεγάλη μου, που έκλαιεν τζαι ελάλεν μου (εμέναν, μιας σίνγκολ μιτσιάς) για τον άντρα της. Τον οποίο δεν επρόκειτο να αφήκει ποττέ. Θυμούμαι πως μέσα μου τζείνη η φωνή ετσιρίλλαν "παναγία μου, σήκου φύε, σήκου φύε, μεν το ανέχεσαι". Αλλά εν εμπόρουν να πω έτσι πράμαν. Απλά εκλείσαμεν με την επίγνωση ότι εν θα έκαμνεν τίποτε. Μόνον υπομονή. Τζαι τι υπομονήν....

Μεν την παρεξηγείτε. Εν εμπορούσεν να πάρει την απόφαση. Τζαι η απόφαση πρέπει ναν απόφαση του πλασμάτου, κανενού άλλου (εκτός τζαι αν εν βία ενάντια σε ανήλικους). Τζαι εν μεγάλη, πολλά μεγάλη απόφαση να πάρει μια γεναίκα εναντίον του άντρα της (που τον αγαπά πιθανώς). Εν ακόμα πιο μεγάλη απόφαση άμαν η αστυνομία, οι δικοί σου, το χωρκόν, η κοινωνία γενικότερα προωθεί τζείνην την ιδέα. Της ανοχής για το "καλόν" της οικογένειας.

Ας ελπίσουμεν ότι γινούμαστεν λλιόττερον ανεχτικοί σε κάποια πράματα. Μακάρι.

ΥΓ: Ίσως τίποτε που τα πιο πάνω να μεν σχετίζουνται με την υπόθεση που υπάρχει τωρά στες ειδήσεις. απλά γράφω τους συνειρμούς μου, που μπορεί ναν σχετικοί, μπορεί τζαι όι.
ΥΓ2: Λλίον αντροπή παρακαλώ. Κανεί τα όσα επεράσαν τα πλάσματα. Μεν βάλλετε φωτογραφίες τους στα ιντερνέθκια. Εν υπάρχει λόγος πέραν της ικανοποίησης της περιέργειας του θεατή. Απλά εν χρειάζεται.