(αλλιώς αναμνήσεις μιας χωριατοπούλας)
Στο τέλος της ημέρας, εμέναν αρέσκει μου τούτον που γίνεται. Τζι ας ωρύεται ο παπάς, τζι ας το επήρε ζεστά το υπουργείο παιδείας να μας ξανά-"ελληνοποιήσει" (μετά τον οου μαι γκοτ "αφελληνισμό" που έχουμεν υποστεί, τρομάρα μας). Γιατί το μήνυμαν που επήρα εγώ εν ότι αν μη τι άλλο γίνεται δημόσια συζήτηση για το θέμα. Που εν μια πρόοδος που τα τρελά '90ς, τότε που εμάθαινα εγώ ελληνικά στο σχολείο τζαι δεν ετίθετο καμία συζήτηση περί του θέματος.
Θυμούμαι την πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο, γυμνάσιο σε χαικλασάτη περιοχή της Λευκωσίας (Μακεδονίτισσα, τι να κρυφκούμαστεν). Στο γυμνάσιο Μακεδονίτισσας που λαλείτε, όσοι ερκούμασταν που το χωρκόν με το που επατούσαμεν στο σχολείο εξεκινούσαμεν που το πλην στο νου των πλασμάτων του σχολείου. Γιατί είμασταν καταρχήν αλήτες τζαι εγκληματίες (εν η αλήθκεια να είσαι αρσενικός γεννημένος μεταξύ 1975-1985 με λευκό ποινικό μητρώο στο χωρκό μου πολλά πολλά δύσκολο, αλλά αλλάξαν πολλά τα πράματα τα τελευταία χρόνια), είμασταν φτωσιοί (εν εφορούσαμεν ακριβά ρούχα), με "ταπεινήν" καταγωγή (άλλον να είσαι παιδίν δικηγόρου τζι άλλον παιδί φορτηγατζή), ακαλλιέργητοι (μάντεψε ποιοι εν επηένναν πιάνο τζαι γαλλικά μετά το σχολείο), τζαι πάνω που ούλλα χώρκατοι. Χώρκατοι για τζείνους γιατί εμιλούσαμεν κυπριακά, ομολογουμένως πιο βαρετά που τους λευκωσιάτες (λες τζαι το χωρκατιλλίκκιν εξαρτάται που τη γλώσσα, τελοσπαντων). Σημαντικόν να πω ότι τούτη την προκατάληψη ενιώθαμεν την που ούλλους, τζαι τους συμμαθητές μας (τα βουτυρόπαιδα) τζαι τους καθηγητές μας. Τζαι τα θκυό ήταν άσιημα.
Θυμούμαι στην τάξη τη δική μου είμασταν 6 που το χωρκόν με διαφορετικό βαθμό κυπριακής προφοράς. Θυμούμαι μια συμμαθήτρια μου είσιεν την πιο βαρετή προφορά που ούλλους. Κάθε φορά που εσήκωννεν το σιέριν της τζαι ελάλεν απάντηση στην τάξη ελάλεν την στα κυπριακά, τζαι κάθε φορά, κάθε φορά η καθηγήτρια (τζαι όι μόνον μια) εδιόρθωννεν την με θυμωμένον ύφος, ακόμα τζι αν η απάντηση της ήταν απόλυτα σωστή. Το ύφος ήταν θυμωμένον γιατί ελάλεν την στα κυπριακά τζαι εν εγίνετουν. Το σιηρόττερον ήταν ότι κάθε φορά, κάθε φορά που άννοιεν το στόμαν της να πει απάντησην η κορούα ούλλη η τάξη (εκτός που εμάς τους συγχωρκανούς) εφύρνετουν που τα γέλια. Κάθε φορά. ώσπου στο τέλος η συμμαθήτρια μου απλά εσταμάτησε να σηκώννει το σιέριν της να πει απάντηση.
Τζαι τότε δεν το συνειδητοποιούσα να είμαι ειλικρινής (γιατί τόσον δεδομένον εθεωρείτο τούτον το πράμαν), αλλά πόσον πόσον λάθος ιν έβρι γουέι ήταν που η καθηγήτρια μας όι μόνον αντιμετωπίζε μια μαθήτρια με τόσον εμφανή θυμό τζαι αγανάκτηση (αντί να τη διορθώσει με τρόπο τζαι να της εξηγήσει τη σχέση κυπριακών τζαι ελληνικών), αλλά άφηννεν ούλλην την τάξη να την χλευάζει για την προφορά της. Πως γίνεται να επιτρέπεις κάτι τέθκοιον να γίνεται σαν είσαι μπροστά, εν ώρα μαθήματος....
Αν μη τι άλλον, σήμερα κάτι τέθκοια έννεν δεδομένα. Επήρεν 15-20 χρόνια, αλλά αρκέψαμεν να το συζητούμεν το θέμα. Εν τζαι τούτον μια κάποια πρόοδος. Τζαι ελπίζω ότι τέθκοια φαινόμενα εν υπάρχουν στα σχολεία πλέον. Τζαι ελπίζω οι δασκάλες τζαι οι δάσκαλοι άουτδέαρ τζαι οι καθηγητές τζαι οι καθηγήτριες να κάμουν τζείνον που εν καλλύττερον για τα κοπελλούθκια (τζαι χέστε τες εγκυκλίους του υπουργείου)
ΥΓ: τζείνος που νομίζει ότι στηρίζοντας τα κυπριακά, σημαίνει ότι υποβαθμίζουμεν τα ελληνικά, προφανώς δεν έσιει κάμει τζαι πολλά αρχαία ελληνικά στη ζωήν του.
ΥΓ2: αλλά ο παλιοπαπάς εν θα εγούσταρεν πολλά τα αρχαία ελληνικά. Εν έσιει τζαι πολλά πράματα στα αρχαία κείμενα που θα εστήριζαν την ύπαρξην τζαι την θέση του άλλωστε.
Στο τέλος της ημέρας, εμέναν αρέσκει μου τούτον που γίνεται. Τζι ας ωρύεται ο παπάς, τζι ας το επήρε ζεστά το υπουργείο παιδείας να μας ξανά-"ελληνοποιήσει" (μετά τον οου μαι γκοτ "αφελληνισμό" που έχουμεν υποστεί, τρομάρα μας). Γιατί το μήνυμαν που επήρα εγώ εν ότι αν μη τι άλλο γίνεται δημόσια συζήτηση για το θέμα. Που εν μια πρόοδος που τα τρελά '90ς, τότε που εμάθαινα εγώ ελληνικά στο σχολείο τζαι δεν ετίθετο καμία συζήτηση περί του θέματος.
Θυμούμαι την πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο, γυμνάσιο σε χαικλασάτη περιοχή της Λευκωσίας (Μακεδονίτισσα, τι να κρυφκούμαστεν). Στο γυμνάσιο Μακεδονίτισσας που λαλείτε, όσοι ερκούμασταν που το χωρκόν με το που επατούσαμεν στο σχολείο εξεκινούσαμεν που το πλην στο νου των πλασμάτων του σχολείου. Γιατί είμασταν καταρχήν αλήτες τζαι εγκληματίες (εν η αλήθκεια να είσαι αρσενικός γεννημένος μεταξύ 1975-1985 με λευκό ποινικό μητρώο στο χωρκό μου πολλά πολλά δύσκολο, αλλά αλλάξαν πολλά τα πράματα τα τελευταία χρόνια), είμασταν φτωσιοί (εν εφορούσαμεν ακριβά ρούχα), με "ταπεινήν" καταγωγή (άλλον να είσαι παιδίν δικηγόρου τζι άλλον παιδί φορτηγατζή), ακαλλιέργητοι (μάντεψε ποιοι εν επηένναν πιάνο τζαι γαλλικά μετά το σχολείο), τζαι πάνω που ούλλα χώρκατοι. Χώρκατοι για τζείνους γιατί εμιλούσαμεν κυπριακά, ομολογουμένως πιο βαρετά που τους λευκωσιάτες (λες τζαι το χωρκατιλλίκκιν εξαρτάται που τη γλώσσα, τελοσπαντων). Σημαντικόν να πω ότι τούτη την προκατάληψη ενιώθαμεν την που ούλλους, τζαι τους συμμαθητές μας (τα βουτυρόπαιδα) τζαι τους καθηγητές μας. Τζαι τα θκυό ήταν άσιημα.
Θυμούμαι στην τάξη τη δική μου είμασταν 6 που το χωρκόν με διαφορετικό βαθμό κυπριακής προφοράς. Θυμούμαι μια συμμαθήτρια μου είσιεν την πιο βαρετή προφορά που ούλλους. Κάθε φορά που εσήκωννεν το σιέριν της τζαι ελάλεν απάντηση στην τάξη ελάλεν την στα κυπριακά, τζαι κάθε φορά, κάθε φορά η καθηγήτρια (τζαι όι μόνον μια) εδιόρθωννεν την με θυμωμένον ύφος, ακόμα τζι αν η απάντηση της ήταν απόλυτα σωστή. Το ύφος ήταν θυμωμένον γιατί ελάλεν την στα κυπριακά τζαι εν εγίνετουν. Το σιηρόττερον ήταν ότι κάθε φορά, κάθε φορά που άννοιεν το στόμαν της να πει απάντησην η κορούα ούλλη η τάξη (εκτός που εμάς τους συγχωρκανούς) εφύρνετουν που τα γέλια. Κάθε φορά. ώσπου στο τέλος η συμμαθήτρια μου απλά εσταμάτησε να σηκώννει το σιέριν της να πει απάντηση.
Τζαι τότε δεν το συνειδητοποιούσα να είμαι ειλικρινής (γιατί τόσον δεδομένον εθεωρείτο τούτον το πράμαν), αλλά πόσον πόσον λάθος ιν έβρι γουέι ήταν που η καθηγήτρια μας όι μόνον αντιμετωπίζε μια μαθήτρια με τόσον εμφανή θυμό τζαι αγανάκτηση (αντί να τη διορθώσει με τρόπο τζαι να της εξηγήσει τη σχέση κυπριακών τζαι ελληνικών), αλλά άφηννεν ούλλην την τάξη να την χλευάζει για την προφορά της. Πως γίνεται να επιτρέπεις κάτι τέθκοιον να γίνεται σαν είσαι μπροστά, εν ώρα μαθήματος....
Αν μη τι άλλον, σήμερα κάτι τέθκοια έννεν δεδομένα. Επήρεν 15-20 χρόνια, αλλά αρκέψαμεν να το συζητούμεν το θέμα. Εν τζαι τούτον μια κάποια πρόοδος. Τζαι ελπίζω ότι τέθκοια φαινόμενα εν υπάρχουν στα σχολεία πλέον. Τζαι ελπίζω οι δασκάλες τζαι οι δάσκαλοι άουτδέαρ τζαι οι καθηγητές τζαι οι καθηγήτριες να κάμουν τζείνον που εν καλλύττερον για τα κοπελλούθκια (τζαι χέστε τες εγκυκλίους του υπουργείου)
ΥΓ: τζείνος που νομίζει ότι στηρίζοντας τα κυπριακά, σημαίνει ότι υποβαθμίζουμεν τα ελληνικά, προφανώς δεν έσιει κάμει τζαι πολλά αρχαία ελληνικά στη ζωήν του.
ΥΓ2: αλλά ο παλιοπαπάς εν θα εγούσταρεν πολλά τα αρχαία ελληνικά. Εν έσιει τζαι πολλά πράματα στα αρχαία κείμενα που θα εστήριζαν την ύπαρξην τζαι την θέση του άλλωστε.
3 σχόλια:
Να στειλει καποιος δωρο του παπα τα μολλωμενα του Β.Μηχαηλιδη να τα μεταφρασει.
Ανεράδα,
χαχαχα. έφυρες με. θα ήταν τέλεια ιδέα !!!!
Γεια σου Ερινικη.Ενα πρωι πηγα να σηκωσω τον γιο μου για το σχολειο και κοιμοταν με τα απαντα του Μηχαηλιδη ενοιωσα μιαν απεραντη χαρα που διαβαζε ποιηματα ,επηρα το βιβλιο και ηταν στην σελιδα με τα μυλλωμενα πεσουμενος.Ε παλε τζαι τουτα εν καλα.
Δημοσίευση σχολίου