Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,
με τούτα τζαι με τζείνα επέρασεν ο τζαιρός. Το σουκου που μας επέρασεν επία στες Αγγλίες για την παράδοση του διδακτορικού της κολλητής της Μ.#2.
Η πρώτη της παρέας.
Μεν σου πω πόσος ενθουσιασμός τζαι συγκίνηση. Πολλή χαρά για την κολλητή. Τζαι συγκίνηση. έναν πράμαν, άμαν είσαι μέσα στο διδακτορικό, τζαι άμαν 80% των πλασμάτων που κάμνεις παρέα κάμνουν/έχουν ένα, εν συνειδητοποιάς πόσον.. επίτευγμαν ένι (όι το δικό μου, της κολλητής). Επήραν με τα ζουμιά ομολογώ. Αλλά εν τζαι φταίω. Η Μ.#2 που το έκαμεν συγκινητικόν φταίει.
Τέλοσπάντων, όταν ετελειώσαν ούλλα εβρεθήκαμεν με την Μ.#2 να καθούμαστεν σε κάτι καναπέδες στο κολλέγιο της, να τρώμεν ελλιόπιττες τζαι να συζητούμεν τη ζωή μας. Τες αλλαγές που έρκουνται. Πόσον είμαστεν σε τζείνον που λεν οι λάτρεις των κλισέ, κομβικό σημείο. Σε τζείνη τη φάση που κάτι μεγάλο τελειώνει τζαι ατενίζουμεν το κενό.
Εκουβεντιάζαμεν για τες άπειρες πιθανότητες που μας καρτερούν άουτ δέαρ τζαι τους περιορισμούς ατ δε σέιμ τάιμ.
Εσυνειδητοποίησα, πόσον εννά αλλάξει τζαι η δική μου η ζωή σύντομα.
Να υποστηρίξω τη διατριβή μου (τζαι με ίντα ψυσιήν έτσι που την έκαμα). Να την γράψω πρώτα. Αλλά δε πως τα φέρνει η ζωή, σιγά σιγά γράφεται. Σιγά σιγά έρκεται έναν τέλος.
Σε 15 μέρες σταματώ επισήμως να είμαι φοιτήτρια, πράγμαν που υπήρξα για ακριβώς 10 χρόνια φέτι. Εν έγραψα το βιβλίον ακόμα, αλλά εν έσιει σημασία. Σημασίαν έσιει η αλλαγή στάτους που λένε.
Σε 30 μέρες μετακομίζω. Σε πραγματική μεγαλούπολη, σε πραγματικό διαμέρισμα, τζαι αν έβρω ποττέ, με πραγματική δουλειά. Συγκατοίκηση με τη σχέση (που τζαι τζείνη θα γινεί πλέον όσον πραγματική γίνεται).
Πολλά πράματα τελειώνουν με το τέλος τούτου του πράματος, τζι όι μόνον έναν βιβλίο. Όπως είπεν ο παρέας ο Π., όταν του είπα ότι αφήνω την κότζινη φοσφοριζέ τσέντα του λαπτοπ για μια βαρετή, μαύρη, σκέττη νέττη: Δε εντ οφ αν έρα. Τέλος εποχής.
Να κάμω μια μικρή, τόση δα, εξομολόγηση; Εν είμαι σίουρη πως εννά τα καταφέρω άουτ δέαρ. Αλήθκεια.
Αλλά, να σου πω κάτι; εν φοούμαι. Εν φοούμαι καθόλου. Ίσως ναν η πρώτη φορά που δεν σιέζουμαι πάνω μου στην προοπτική τόσων αλλαγών. Τζαι ούλλοι ξέρουν πόσο σιέσισσα είμαι.
Ίσως πραγματικά στο τέλος της ημέρας να εμεγαλώσαμεν. Εν ιξέρω.
Να κάμω ακόμα μια; Λυπούμαι λλίον. Υπάρχουν πράματα, τζαι καταστάσεις τζαι πλάσματα τζαι κομμάθκια του εαυτού μου που πραγματικά τελειώνουν. Κάποια ετελειώσαν ήδη. Τζαι εν δύσκολο να ποσιερετήσεις έναν κομμάτιν του εαυτού σου. ίσως πιο δύσκολο που το να ποσιερετήσεις έναν καλό φίλο (ίνταλως το ελάλεν ο Κούντερα; οι φίλοι μας εν σημαντικοί γιατί θυμίζουν μας πρότερες φάσεις του εαυτού μας. Τέλοσπάντων, άσχετο). Ξέρω ότι εννά την πεθυμήσω τζείνην την Ερυκίνη. Εν δύσκολο να την αφήκω να πάει.
Τέλοσπάντων, τι σου λαλώ τωρά φίλε/φίλη. Έτο τα τέλη (όι τα τέλη κυκλοφορίας) τζαι οι αποσιερετισμοί εν ήταν ποττέ το φόρτε μου.
Ας πάω καλλύττερα να γράψω καμιάν πρόταση.
ΥΓ: αναρωθκιούμαι πραγματικά πως θα εν η ζωή χωρίς ούλλον τούτον το δράμα (γιατί ζω ένα δράμα) του διδακτορικού.
ΥΓ2: αν αναρωθκιούμουν λλιόττερον τζαι έγραφα παραπάνω υποθέτω θα έξερα πιο νωρίς...
με τούτα τζαι με τζείνα επέρασεν ο τζαιρός. Το σουκου που μας επέρασεν επία στες Αγγλίες για την παράδοση του διδακτορικού της κολλητής της Μ.#2.
Η πρώτη της παρέας.
Μεν σου πω πόσος ενθουσιασμός τζαι συγκίνηση. Πολλή χαρά για την κολλητή. Τζαι συγκίνηση. έναν πράμαν, άμαν είσαι μέσα στο διδακτορικό, τζαι άμαν 80% των πλασμάτων που κάμνεις παρέα κάμνουν/έχουν ένα, εν συνειδητοποιάς πόσον.. επίτευγμαν ένι (όι το δικό μου, της κολλητής). Επήραν με τα ζουμιά ομολογώ. Αλλά εν τζαι φταίω. Η Μ.#2 που το έκαμεν συγκινητικόν φταίει.
Τέλοσπάντων, όταν ετελειώσαν ούλλα εβρεθήκαμεν με την Μ.#2 να καθούμαστεν σε κάτι καναπέδες στο κολλέγιο της, να τρώμεν ελλιόπιττες τζαι να συζητούμεν τη ζωή μας. Τες αλλαγές που έρκουνται. Πόσον είμαστεν σε τζείνον που λεν οι λάτρεις των κλισέ, κομβικό σημείο. Σε τζείνη τη φάση που κάτι μεγάλο τελειώνει τζαι ατενίζουμεν το κενό.
Εκουβεντιάζαμεν για τες άπειρες πιθανότητες που μας καρτερούν άουτ δέαρ τζαι τους περιορισμούς ατ δε σέιμ τάιμ.
Εσυνειδητοποίησα, πόσον εννά αλλάξει τζαι η δική μου η ζωή σύντομα.
Να υποστηρίξω τη διατριβή μου (τζαι με ίντα ψυσιήν έτσι που την έκαμα). Να την γράψω πρώτα. Αλλά δε πως τα φέρνει η ζωή, σιγά σιγά γράφεται. Σιγά σιγά έρκεται έναν τέλος.
Σε 15 μέρες σταματώ επισήμως να είμαι φοιτήτρια, πράγμαν που υπήρξα για ακριβώς 10 χρόνια φέτι. Εν έγραψα το βιβλίον ακόμα, αλλά εν έσιει σημασία. Σημασίαν έσιει η αλλαγή στάτους που λένε.
Σε 30 μέρες μετακομίζω. Σε πραγματική μεγαλούπολη, σε πραγματικό διαμέρισμα, τζαι αν έβρω ποττέ, με πραγματική δουλειά. Συγκατοίκηση με τη σχέση (που τζαι τζείνη θα γινεί πλέον όσον πραγματική γίνεται).
Πολλά πράματα τελειώνουν με το τέλος τούτου του πράματος, τζι όι μόνον έναν βιβλίο. Όπως είπεν ο παρέας ο Π., όταν του είπα ότι αφήνω την κότζινη φοσφοριζέ τσέντα του λαπτοπ για μια βαρετή, μαύρη, σκέττη νέττη: Δε εντ οφ αν έρα. Τέλος εποχής.
Να κάμω μια μικρή, τόση δα, εξομολόγηση; Εν είμαι σίουρη πως εννά τα καταφέρω άουτ δέαρ. Αλήθκεια.
Αλλά, να σου πω κάτι; εν φοούμαι. Εν φοούμαι καθόλου. Ίσως ναν η πρώτη φορά που δεν σιέζουμαι πάνω μου στην προοπτική τόσων αλλαγών. Τζαι ούλλοι ξέρουν πόσο σιέσισσα είμαι.
Ίσως πραγματικά στο τέλος της ημέρας να εμεγαλώσαμεν. Εν ιξέρω.
Να κάμω ακόμα μια; Λυπούμαι λλίον. Υπάρχουν πράματα, τζαι καταστάσεις τζαι πλάσματα τζαι κομμάθκια του εαυτού μου που πραγματικά τελειώνουν. Κάποια ετελειώσαν ήδη. Τζαι εν δύσκολο να ποσιερετήσεις έναν κομμάτιν του εαυτού σου. ίσως πιο δύσκολο που το να ποσιερετήσεις έναν καλό φίλο (ίνταλως το ελάλεν ο Κούντερα; οι φίλοι μας εν σημαντικοί γιατί θυμίζουν μας πρότερες φάσεις του εαυτού μας. Τέλοσπάντων, άσχετο). Ξέρω ότι εννά την πεθυμήσω τζείνην την Ερυκίνη. Εν δύσκολο να την αφήκω να πάει.
Τέλοσπάντων, τι σου λαλώ τωρά φίλε/φίλη. Έτο τα τέλη (όι τα τέλη κυκλοφορίας) τζαι οι αποσιερετισμοί εν ήταν ποττέ το φόρτε μου.
Ας πάω καλλύττερα να γράψω καμιάν πρόταση.
ΥΓ: αναρωθκιούμαι πραγματικά πως θα εν η ζωή χωρίς ούλλον τούτον το δράμα (γιατί ζω ένα δράμα) του διδακτορικού.
ΥΓ2: αν αναρωθκιούμουν λλιόττερον τζαι έγραφα παραπάνω υποθέτω θα έξερα πιο νωρίς...
4 σχόλια:
Πάντως τούτο που κάμνεις εν θα μπορούσα ποτέ να το κάμω, όσο κι αν το ήθελα.
Για μένα τα κομμάτια του εαυτού σου που θέλεις και που "είσαι" ακόμα, παίρνεις τα μαζί σου.
Τζείνα που αφήνεις πίσω, αφήνεις τα επειδή αντικαθιστούν τα τα νέα πράματα που είσαι πλέον. Τζαι τούτο έννε κακό. Αν δεν αλλάζεις, γιατί να υφίστασαι; Ήταν να νοιώθεις απλά ότι αιωρείσαι ότι πλέεις πάνω που ούλλα τζαι παρατηρείς τα σάννα τζαι εν ούλλα ένα βίντεο time lapse.
Cheers! To what shall come. :)
καλημερα μουνλαιτ,
να είμαι ειλικρινής, εν ξέρω γιατί θα έθελε κάποιος να κάμει έτσι πράμαν :))). Εγώ έγραψα σχεδόν το 1/3 τζαι ακόμα εν το πιστεύκω ότι μπορώ να το τελειώσω. Εν λλίον φάση που μπαίνεις μέσα τζαι απλά παίρνει σε. Εν θα το εσυνιστούσα πάντως σε κάποιον που έννεν αλήθκεια πορωμένος με το θέμαν του. Αλλιώς εν απλά ταλαιπωρία (τούτον εν το απόσταγμαν 4 χρόνων :))
όσο για τα "κομμάθκια" του εαυτού, εντάξει κάποια απλά αλλάσσουν. Εν όπως το λαλείς, άμαν ζεις τη ζωή οι αλλαγές απλά συμβαίνουν. Εντάξει θέλει προσαρμογή το πράμαν.
Ας καρτερούμεν λλίον πριν τες προπόσεις :)))
Όσο πορωμένος τζαι αν είσαι ξεκινώντας το διδακτορικό, εννάρτουν στιγμές που εννά είσαι στα κάτω σου. Για μένα τούτες οι στιγμές εν όταν πρέπει να κάτσω τζαι να γράψω. Μεγάλη ταλαιπωρία το γράψιμο! Νομίζω όμως ότι όταν πλέον θωρείς το διδακτορικό (εννοώ ούλλη την περίοδο των σπουδών, όι τις 300 σελίδες που θα γράψεις)που μια απόσταση, καταλάβεις πόσα έμαθες. Τζαι κυρίως συνειδητοποιάς τα πόσα έσιεις ακόμα να μάθεις. Εν φοϊτσιάρικη συνειδητοποίηση, αλλά αμαν είσαι πνεύμα ανήσυχο, εν σιουρκάζεσαι με τίποτε λλιόττερο νομίζω. Αξίζει. Στο τέλος του δρόμου, αξίζει. Για την προσωπική ανάπτυξη τζαι μόνο.
Καλές νέες αρχές!
Όντως αποχαιρετάς ένα κομμάτι του εαυτού σου με το τέλος της φοιτητικής ζωής και μάλιστα μετά από ένα διδακτορικό αυτό το κομμάτι θα είναι και πολύ μεγαλύτερο απ᾽ότι αν ξεκινούσες μια 'πραγματική' δουλειά μετά το μεταπτυχιακό. Η Ερυκίνη του διδακτορικού θα είναι πάντα μέσα σου, βέβαια, και θα εκδηλώνεται σε επιλεγμένες στιγμές!
Κι εγώ άλλαξα τσάντα του λάπτοπ με το τέλος του διδακτορικού. Είχα μια μπεζ με βαρκούλες και κυματάκια και τώρα κυκλοφορώ με μια πολύ πιο επαγγελματική, αν και όχι μαύρη σκέτη!
Καλή συνέχεια!
Δημοσίευση σχολίου