Post-partum

05/02/2020

Που την ησυχίαν στο μπλογκ ίσως να κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια ότι το τέκνον εκατέφθασεν. Έχω πολλά που θα έθελα να μοιραστώ μαζί σου, να καταγράψω τέλοσπάντων πριν να τα ξιάσω (βασικά εν ήδη αρκετά θολά τα παραπάνω), για την εμπειρία της γέννας, τζαι τα σουρεαλιστικά μετά τη γέννα, αλλά εν τέλει θα ξεκινήσω που αλλού.

Βάσει προηγούμενης εμπειρίας τζαι όλων όσων ξέρω για τον εαυτό μου πάντα υπέθετα ότι εάν έβρισκα τον εαυτό μου σε τούτη την κατάσταση, της λεχώνας (όι χελώνα, όι χελώνα), πιθανότατα θα ανέπτυσσα συμπτώματα τούτου που λέμεν επιλόχεια κατάθλιψη. Ας πούμεν ότι έχω το προφίλ τέλοσπάντων. Ήταν μια που τες πολλές ανησυχίες που με έκαμναν να διστάζω για το όλο κόνσεπτ της μητρότητας (όι η πιο ουσιαστική να είμαι ειλικρινής).

Τζείνον που δεν έξερα εν το πόσο γλήορα θα έρκετουν. Το τέκνον εν σήμερα 6 ημερών (κυριολεκτικά έπρεπε να κάτσω να μετρήσω τες μέρες τωρά, εάν με ερώτας πριν μισή ώρα θα σου ελάλουν ότι εν Γενάρης ακόμα) τζαι δεν επέρασεν ούτε μια που τούτες τες 6 που να μεν εξέσπασα σε κάποια φάση σε κλάματα, έξι στα έξι μέχρι στιγμής. Τζαι δεν εννοώ κλάματα συγκίνησης για το θαύμα της ζωής και άλλα τέθκοια ρομαντικά (είχα τζαι καναθκυό που τούτα βέβαια. Σήμερα ετραούδουν του τέκνου το παπάκι του Άσιμου, που εν που μόνον του συγκινητικό ένιγουέι, τζαι εθώρεν με, τζαι ελούθηκα τα). Μιλούμεν για κλάματα απελπισίας, άγχους, τούτο που οι εγγλέζοι λαλούν over-whelmed (τι ένι στα ελληνικά;). Απελπισίας βασικά, εν έσιει πιο ταιρκαστή λέξη. 

Στην κλινική  σαν έκαμνα τέστ μπάνιου την τρίτην ημέρα κατά τας γραφάς (ακούω σε να λαλείς του εαυτού σου ούλλον απορία «τεστ μπάνιου; Τι εν τούτο;», ααα, τούτην εν ιστορία για άλλο ποστ) κάπου μεταξύ σπαρακτικών κλαμάτων του τέκνου τζαι πανικόβλητων κινήσεων δικών μου είπα της νοσοκόμας ότι είμαι λλίον άχρηστη τζαι εξεπλάγην τζι εγώ τζαι τζείνη με τη λέξη που εφκήκεν που το στόμα μου. Εγύρισεν πάνω μου τζαι εκοίταξεν με αυστηρά, είπεν μου «μεν ξανακούσω να λαλείς έτσι πράματα. Εννά μάθεις τζαι εννά είσαι μια χαρά», τζαι εν εσυνέχισε ώσπου να πω εντάξει. Τζαι τούτην ήταν η τρίτη μέρα.

 

Εγώ ενόμιζα ότι χρειάζουνται μέρες, εβδομάδες, κούρασης, αυπνίας, ορμονικής διαταραχής τζαι ταλαιπωρίας για να φτάσει κάποιος στην απελπισία. Turns out, το ζόρι ξεκινά κατευθείαν, εν έσιει χάνιμουν περίοδο, για μένα τουλάχιστον (φυσικά υπάρχει η πιθανότητα τούτον τωρά να εν το χάνιμουν σε σχέση με τα σιηρόττερα που έρκουνται, αλλά εν θέλω καν να το φανταστώ τούτο). Ως άσχετη με τούτα τα πράματα, δεν έξερα ότι ξεκινάς τη μητρότητα ήδη φτώμα (που τες ώρες ταλαιπωρίας κατά τη γέννα), ασθενής ουσιαστικά που χρειάζεσαι βοήθεια εσύ η ίδια (γιατί μπορεί να έκαμες εγχείρηση τζαι να πονείς) ενώ παράλληλα εάν θηλάζεις ξεκινάς που την πρώτη μέρα τη μητρότητα με ένα πλάσμα που τρώει τα βυζιά σου. Να μεν μπορείς να φκείς που το κρεβάτι ή να ταράξεις χωρίς βοήθεια ή χωρίς πόνο, τζαι ταυτόχρονα ο μόνος τρόπος να φροντίσεις το κοπελλούιν σου (που ενστικτωδώς γίνεται το πιο σημαντικό πράμα στη λίστα) είναι να υποφέρεις εθελοντικά επώδυνην σωματικήν επίθεσην που τούτον το πλασματούιν. Βασικά πολύς πόνος. Τζαι τζείνον το συναίσθημα του δεν έχω ιδέα τι κάμνω. Απελπισία. 

Μια μέραν ερώτησα τη σχέση σαν τον εκρατούσαμεν «Αγαπάς τον;» τζαι η σχέση ήταν κάπως… Εν το εσκέφτηκα τουτον, ναι αγαπώ τον. Έμεινα κρυφτή... τζαι δεν ετόλμησα να κάμω του εαυτού μου την ερώτηση, γιατί δεν έξερα εαν η απάντηση θα ήταν ναι. Ακόμα τζαι τωρά δηλαδή έννεν ακριβώς ναι.

08/02/2020

Εσυνειδητοποίησα ότι εν ετέλειωσα το προηγούμενον. Ούτε ξέρω τι έθελα να πω παρακάτω. Υποθέτω εξεκίνησεν το baby brain, οι γνωστικές μου δεξιότητες μόνον κάτω μπορούν να παν που δαμέ τζαι πέρα.

Τα καλά νέα εν ότι που τότε είχα θκυό μέρες χωρίς δάκρυα (δικά μου γιατί το τέκνον κλαίει γοερά και ασταμάτητα, ας πούμεν πόσα ντεσιμπελ μπορεί να ένι το κλάμαν ενός μωρού;).

Επίσης, έκαμα επιτυχώς μπάνιο το μωρό. Little victories υποθέτω.

Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το ίδιο επίρρημα για ούλλες τες πάνες που άλλαξα βέβαια: μέχρι στιγμής το τέκνον εκατούρησεν 3 φορές στα ρούχα του, 1 φορά πάνω μου τζαι στο ταβάνι τζαι μια φορά πάνω στα σεντόνια μας, αλλά που θα πάει… εννά τα βρουμε.

UPDATE:

ΥΓ: δεδομένου ότι πολλοί που με θκιεβάζουν ξέρουν ποια είμαι στην έξω που το ίντερνετ ζωή, εσκέφτηκα το ότι το ποστ ίσως ναν λλίον too much sharing, αλλά που την άλλην όντας ψυχολόγα (όι πραγματική) δεν έχω και πολλύν ταμπού να μιλήσω για τούτα τα πράματα. Στο μπλογκ δηλαδή, δεν χρειάζεται να με ρωτήσετε τζαι στην πραγματική ζωή. άμαν με δείτε ποττέ δηλαδή (γιατί τωρά είμαι έγκλειστη)
ΥΓ2: ξέρω ότι τούτα εβιώσαν τα πολλές άλλες μάνες, τουλάχιστον ούλλες όσες ξέρω/εμίλησα μέχρι στιγμής  (της γενιάς μου δηλαδή, τη δική μου τη μάνα δεν τη βάλλω μέσα). Καταλάβεις το που τες ερωτήσεις των μανάδων, που εν διαφορετικές που τζείνες των μη μανάδων. Τζαι που μιαν συνεννόηση μη λεκτική, με τα μμάθκια. Τζαι ναν καλά ούλλες, γιατί ακόμα τζι αν δε έχει κάποια πρακτική χρησιμότητα, το ότι εν είσαι μόνη σου βοηθά.