(έσιει μέρες να ποστάρω. Κυρίως γιατί ότι έγραψα (για τες διαδηλώσεις κατά βάση) επούλησα τα ποτζεί ποδά. Έτσι είπα σήμερα να πάω σε κάτι άσχετο που εξεκίνησα πριν μέρες. Ατέλειωτον τζαι άτιτλον.)
Στο τραπέζι κάθομαι μόνη.
Και το ποτήρι μπροστά μου, μισογεμάτο ή μισοάδειο;
Δεν έχει σημασία. Σίγουρα πάντως το έχω μισοπιεί.
Το μισοάδειο ποτήρι μου ποτέ δεν το τσούγκρισα μαζί σου. Μόνη μου το μισοήπια. Και σε περίμενα. Γουλιά, γουλιά. Και σε περίμενα. Δεν ήρθες ποτέ.
Το μισογεμάτο ποτήρι μου στο μισογεμάτο ποτήρι σου πλάι το άφησα. Ίσα που τα δάχτυλα μου άγγιξαν τα δικά σου, καθώς αγκάλιαζες το ποτήρι. Στην υγειά μου. Ψέλλισες. Και ήπιαμε. Κι έφυγες.
Το μισοάδειο/μισογεμάτο ποτήρι μου είναι ακόμη πάνω στο τραπέζι.
Μισοτελειωμένο.
Στο τραπέζι κάθομαι μόνη.
Σταματώ το ρολόι στον τοίχο. Παγώνω τους δείκτες.
Λίγα δευτερόλεπτα μόνο.
Δεν θέλω να το τελειώσω.
Δε θέλω να κοιτάξω το άδειο ποτήρι.
Δε θέλω να σηκωθώ από το τραπέζι που ήπιαμε, από το τραπέζι που θα πίναμε μαζί.
Δε θέλω να ανοίξω την πόρτα. Δε θέλω να φύγω.
Μόνη.
Όχι ακόμα.
Αμείλικτος που είναι ο χρόνος. Δε θέλει να μου κάνει μια τόση δα χάρη….
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Σημαντικές ανακοινώσεις
1. Οι "άσκοπες", σύμφωνα με κάποιους, εκδηλώσεις αντίδρασης (αλήθεια αν εν τόσον άσκοπες γιατί τους ενοχλούν;) συνεχίζονται.... Σήμερα 12:30 διαδήλωση στα δικαστήρια. Αύριο 18:00, στο πάρκινγκ του Όχι, ενημερωτική εκδήλωση και συναυλία και το Σάββατο 11 το πρωί συγκέντρωση στην Πλατεία Ελευθερίας και πορεία στο κέντρο της πόλης. Όσοι πιστοί προσέλθετε, όσοι πιστεύετε ότι δεν υπάρχει τίποτα άσκοπο στο να εκφράζεις την άποψή σου τελοσπάντων. ώρα να μιλήσουμε!!
2. Άσχετο αλλά θα το πω, Ο Βουκώλος έχει πλέον ηλεκτρονική μορφή, για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν κείμενα από τα πρώτα δύο τεύχη μπείτε στο www.voukwlos.blogspot.com . Το βλογ μόλις δημιουργήθηκε έτσι θα γίνονται πολλές αλλαγές, προσθήκες και ανακατατάξεις, είμαστεν νάκκον ασυγύριστα προς το παρόν, αλλά κοπιάστε... Σύμπτωσις: η φίλη βουκώλα ξεκινά το βλογ με ένα ρεπό της ηθικής. Για κάποιους η ηθική έπιασεν άδειαν επ'αόριστον τζαι μετ'απολαβών, εν πράμαν;
2. Άσχετο αλλά θα το πω, Ο Βουκώλος έχει πλέον ηλεκτρονική μορφή, για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν κείμενα από τα πρώτα δύο τεύχη μπείτε στο www.voukwlos.blogspot.com . Το βλογ μόλις δημιουργήθηκε έτσι θα γίνονται πολλές αλλαγές, προσθήκες και ανακατατάξεις, είμαστεν νάκκον ασυγύριστα προς το παρόν, αλλά κοπιάστε... Σύμπτωσις: η φίλη βουκώλα ξεκινά το βλογ με ένα ρεπό της ηθικής. Για κάποιους η ηθική έπιασεν άδειαν επ'αόριστον τζαι μετ'απολαβών, εν πράμαν;
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009
Όχι μόνο ποστ!!
Πριν λίγο καιρό ήμουν μπροστά σε μιαν συζήτηση για το βλογγινγκ. Εν εσυμμετείχα γιατί ήμουν φτώμαν που την κούρασην τζαι οι υπόλοιποι συνομιλητές όντας καλαμαράες επιαίναν τόσον γλήορα που με κόπον επαρακολουθούσα όι να μιλήσω τζιόλας. Τελοσπάντων, έναν που τα παιθκιά ελάλεν (κάμνω σούμαν ότι αθθυμούμαι) ότι τα βλογς κάμνουν τζαι κακόν, γιατί ξεθυμαίνουν μας, τζοιμίζουν μας τούτα τα ηλεκτρονικά. ο καθένας κάμνει με τούτον τον τρόπο την "μικρήν" του επανάσταση, τζιαμέ που είσαι έξω φρενών γράφεις έναν πόστ τζαι χώνεις τα, αν δεν είσιες τούτον το πράμαν, τούντην εκτόνωσην, μπορεί τζαι να έφκαινες στο δρόμο, να έκαμνες κάτι.
Τι να πω. Έσιει τζαι δίκαιον εν μέρει, αλλά ας μεν ξεχνούμεν τζαι όσα έκαμεν, πραγματικές πράξεις μιλούμεν, η μπλογκόσφαιρα στην Ελλάδα, ας πούμεν, άμαν εχρειάστηκεν.
Τζαι τωρά ήρτεν τζείνη η ώρα που έννεν αρκετόν να γράψουμεν έναν πόστ. Να πούμεν πόσον μαλάκες εν οι μαλακισμένοι που αθωώσαν τζείνους τους μπάτσους, πόσα παραθυράκια υπάρχουν στους νόμους ώστε να μπορέσουν τούτοι οι άθθρωποι να τη σκαπουλάρουν, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν γαμώτο ντοκουμέντα, ποιος φταίει, οι δικαστές, οι βουλευτές, οι νόμοι, το κράτος το ίδιον...
Το θέμαν εν να κάμουμεν κάτι. ήδη σε άλλα μπλοκς εππέσαν ιδέες. Εν ξέρω τι μπορεί να εν τούτον προς το παρόν. Ξέρω πως εννά έσιει συνάντησην σήμερα η ώρα 730 στα Αγράμματα (δεν ξέρω που ενι να είμαι ειλικρινής). Να πάμεν στο Ευρωπαϊκόν Δικαστήριον, να κάμουμεν πορείαν, να φκούμεν στο δρόμον να φωνάξουμεν, να βάλουμεν ομπρός κανένα δημοσιογράφον (όποιος ξέρει καποιον παρακαλώ κουντάτε το) να γινεί ντόρος, να πιεστεί με κάποιον τρόπον η κυβέρνηση. Τούτον το πράμαν εν πρέπει να κουκουλωθεί, εν με κόφτει αν έχουν οικογένειες τζαι τι άλλον, τούτοι οι άνθρωποι που δεν διστάζουν να βάλλουν χαμέ έναν πλάσμαν άοπλον, διμμένον, τζαι να το σαπατζιάζουν, δεν το δέχουμαι να παμεν αύριον τζαι να τους δώκουμεν τζαι όπλον, τζαι σήμαν, τζαι την εξουσίαν να το ξανακάμουν. ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ.
Τι να πω. Έσιει τζαι δίκαιον εν μέρει, αλλά ας μεν ξεχνούμεν τζαι όσα έκαμεν, πραγματικές πράξεις μιλούμεν, η μπλογκόσφαιρα στην Ελλάδα, ας πούμεν, άμαν εχρειάστηκεν.
Τζαι τωρά ήρτεν τζείνη η ώρα που έννεν αρκετόν να γράψουμεν έναν πόστ. Να πούμεν πόσον μαλάκες εν οι μαλακισμένοι που αθωώσαν τζείνους τους μπάτσους, πόσα παραθυράκια υπάρχουν στους νόμους ώστε να μπορέσουν τούτοι οι άθθρωποι να τη σκαπουλάρουν, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν γαμώτο ντοκουμέντα, ποιος φταίει, οι δικαστές, οι βουλευτές, οι νόμοι, το κράτος το ίδιον...
Το θέμαν εν να κάμουμεν κάτι. ήδη σε άλλα μπλοκς εππέσαν ιδέες. Εν ξέρω τι μπορεί να εν τούτον προς το παρόν. Ξέρω πως εννά έσιει συνάντησην σήμερα η ώρα 730 στα Αγράμματα (δεν ξέρω που ενι να είμαι ειλικρινής). Να πάμεν στο Ευρωπαϊκόν Δικαστήριον, να κάμουμεν πορείαν, να φκούμεν στο δρόμον να φωνάξουμεν, να βάλουμεν ομπρός κανένα δημοσιογράφον (όποιος ξέρει καποιον παρακαλώ κουντάτε το) να γινεί ντόρος, να πιεστεί με κάποιον τρόπον η κυβέρνηση. Τούτον το πράμαν εν πρέπει να κουκουλωθεί, εν με κόφτει αν έχουν οικογένειες τζαι τι άλλον, τούτοι οι άνθρωποι που δεν διστάζουν να βάλλουν χαμέ έναν πλάσμαν άοπλον, διμμένον, τζαι να το σαπατζιάζουν, δεν το δέχουμαι να παμεν αύριον τζαι να τους δώκουμεν τζαι όπλον, τζαι σήμαν, τζαι την εξουσίαν να το ξανακάμουν. ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ.
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009
Τέσσερεις νύχτες με την Άννα
Μετά τα σχόλια της βουκωλούς και της αιόλικας στο προηγούμενο πόστ δεν μπορώ να καθυστερώ άλλον την αναφορά μου σε τούτην την ταινία.
Τέσσερεις νύχτες με την Άννα.....
Θκιαβάζω που λαλείτε στο ενημερωτικό του φεστιβάλ ότι η ταινία εν για έναν εσωστρεφή άντρα που "εκδηλώνει την στοργή και αγάπη που νιώθει προς μια νεαρή και όμορφη νοσοκόμα με το να εισβάλλει κατ' επενάληψη στο δωμάτιό της καθώς αυτή κοιμάται". Η ταινία εν ενός μεγάλου Πολωνού σκηνοθέτη, λαλεί, του Skolimowski. Να την πω την αλήθκεια μου, εγώ τον άνθρωπον εν τον εξανάκουσα, έτσι αδιαφόρησα για το γεγονός. Άρεσεν μου το στόρυ όμως , εκατάλαβα ότι εννάν μια όμορφη ερωτική ιστορία ανομολόγητου έρωτα, λλίον ακραίου βέβαια, αλλά όμορφη.
όχι ότι δεν υπήρχε αγάπη, αλλά μόνον όμορφην εν τη λαλείς τούτη την ταινία, τζαι σίουρα όχι ρομαντική. Σκληρή, δύσκολη, που τζείνες που σου δείχνουν πράματα που εν θέλεις να θορείς, αλλά που την άλλην σε παράξενον συνδυασμόν με μιαν ισχυρή δόση τρυφερότητας, που εν διάχυτη στην ταινίαν.
Δεν στέκομαι στην "αποβλητοποίηση" του ήρωα, αλλά πρέπει να πω ότι τούτος ο άνθρωπος εδυσκόλεψεν με. Μπορείς να τον πεις άρρωστο, φοητζιάρικον, αλλά μάλλον θλιβερό στο πλείστον κομμάτιν του έργου, έναν πλάσμαν απομονωμένον που τους υπόλοιπους ανθρώπους για ούλλην του τη ζωή όπως φαίνεται. Πολλά εν ξέρουμε για την ζωήν του πριν, αλλά δι΄΄α μας νύξεις, για μιαν ζωήν πολλά μοναχικήν γεμάτην αποβλητοποίηση. Τζαι τούτον εν αρκεί να οδηγήσει σε συμπεριφορές όχι και τόσο συνηθισμένες.
Μέσα που την ψυχοπαθολογίαν του, που την άλλη, φκάλει μια συγκλονιστική έκφραση στοργής παραπάνω, παρά αγάπης (κατά τη γνώμη μου), σε μιαν γυναίκα που την εχρειάζετουν, σε μιαν γυναίκαν που αγάπησεν βλέποντας την στην πιο ακραίαν στιγμήν απόλυτης αδυναμίας της, μιαν γυναίκαν που δεν μπόρεσε να βοηθήσει. Ακόμα εν εκατάλαβα γιατί. Γιατί εν την εβοήθησεν. Ίσως γιατί ήταν τόσον απομονωμένος που τον κόσμον που τον εσυγκλόνισεν η βία του. Εν ξέρω.
Όπως τζαι να' ναι, εν ένας ήρωας που κουβαλά μιαν ενοχήν που μετατρέπεται σε αγάπη, τζαι μετά σε εμμονή. Που καταλαμβάνει ούλλην του τη ζωή τζαι γίνεται η μόνη γέφυρα του με τον έξω κόσμο. Χωρίς τζείνην, μόνον ένας τοίχος. Εγώ κάπως έτσι θα το μετάφραζα το τέλος.
Γενικώς εν μια θλιβερή ταινία. Τα πάντα σε τζείνην επροκαλούσαν λύπην. Η πόλη που απεικονίζεται σε τούτην την ταινίαν εν έσιει καμίαν σχέσην με τες πόλεις του Night on earth, εν έσιει καμίαν σχέσην με τον δυτικόν κόσμον. Τζαι εν κάτι που ένιωσα τζαι σε άλλες ανατολικοευρωπαϊκές ταινίες. Μια αίσθηση μαρασμού. Οι ξεφτισμένοι τοίχοι, τα παλιά εργοστάσια. Οι άνθρωποι έχουν τζαι τζείνοι μιαν θλίψην, μια θλίψην πολλά ιδιαίτερην. Που ένας δυτικός εν μπορεί εύκολα να κατανοήσει, γιατί εν πολλά διαφορετική ως συναίσθημα. Αλλά τούτον εν μια άλλη ιστορία.
Τέλος πάντων, Ιδιαίτερη ταινία, συγκλονιστική. Εγώ εψήφισα Πολύ Καλή.
Τούτα. Εν θα σας γράφω για ούλλες τες ταινίες που θα δω στο φεστιβάλ υπόσχομαι.
Τζαι φίλοι, συνάδελφοι, σύντροφοι, βλόγγερς που μπορεί να τύχει να βρεθείτε στο φεστιβάλ, άμαν δείτε μιαν κορούδαν κοντήν, αχτένιστη με μωβ γυαλιά, ελάτε να μου μιλήσετε ρε...
ΥΓ: τα βασικά προσωπικά συμπεράσματα είναι δύο: α) το μουσικόν κουτίν ως αντικείμενον εμφανίζεται μόνον σε δράματα τζαι θρίλερ τζαι πλέον εσυνδέθηκεν (κλασσική εξαρτημένη μάθηση) μόνον με αρνητικά συναισθήματα, σε σημείον που εν θα ήθελα με τίποτε να δω έναν. β) ενώ είδα τόσα τζαι τόσα σε ταινίες με τους βιασμούς, αντί να συνηθίζω, γίνεται για μέναν όλο και πιο δύσκολο να το βλέπω. Όλο τζαι πιο δύσκολο, εν αντέχεται.
Τέσσερεις νύχτες με την Άννα.....
Θκιαβάζω που λαλείτε στο ενημερωτικό του φεστιβάλ ότι η ταινία εν για έναν εσωστρεφή άντρα που "εκδηλώνει την στοργή και αγάπη που νιώθει προς μια νεαρή και όμορφη νοσοκόμα με το να εισβάλλει κατ' επενάληψη στο δωμάτιό της καθώς αυτή κοιμάται". Η ταινία εν ενός μεγάλου Πολωνού σκηνοθέτη, λαλεί, του Skolimowski. Να την πω την αλήθκεια μου, εγώ τον άνθρωπον εν τον εξανάκουσα, έτσι αδιαφόρησα για το γεγονός. Άρεσεν μου το στόρυ όμως , εκατάλαβα ότι εννάν μια όμορφη ερωτική ιστορία ανομολόγητου έρωτα, λλίον ακραίου βέβαια, αλλά όμορφη.
Χα.
Μικρή κι ανόητη Ερυκίνη.... ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.όχι ότι δεν υπήρχε αγάπη, αλλά μόνον όμορφην εν τη λαλείς τούτη την ταινία, τζαι σίουρα όχι ρομαντική. Σκληρή, δύσκολη, που τζείνες που σου δείχνουν πράματα που εν θέλεις να θορείς, αλλά που την άλλην σε παράξενον συνδυασμόν με μιαν ισχυρή δόση τρυφερότητας, που εν διάχυτη στην ταινίαν.
Δεν στέκομαι στην "αποβλητοποίηση" του ήρωα, αλλά πρέπει να πω ότι τούτος ο άνθρωπος εδυσκόλεψεν με. Μπορείς να τον πεις άρρωστο, φοητζιάρικον, αλλά μάλλον θλιβερό στο πλείστον κομμάτιν του έργου, έναν πλάσμαν απομονωμένον που τους υπόλοιπους ανθρώπους για ούλλην του τη ζωή όπως φαίνεται. Πολλά εν ξέρουμε για την ζωήν του πριν, αλλά δι΄΄α μας νύξεις, για μιαν ζωήν πολλά μοναχικήν γεμάτην αποβλητοποίηση. Τζαι τούτον εν αρκεί να οδηγήσει σε συμπεριφορές όχι και τόσο συνηθισμένες.
Μέσα που την ψυχοπαθολογίαν του, που την άλλη, φκάλει μια συγκλονιστική έκφραση στοργής παραπάνω, παρά αγάπης (κατά τη γνώμη μου), σε μιαν γυναίκα που την εχρειάζετουν, σε μιαν γυναίκαν που αγάπησεν βλέποντας την στην πιο ακραίαν στιγμήν απόλυτης αδυναμίας της, μιαν γυναίκαν που δεν μπόρεσε να βοηθήσει. Ακόμα εν εκατάλαβα γιατί. Γιατί εν την εβοήθησεν. Ίσως γιατί ήταν τόσον απομονωμένος που τον κόσμον που τον εσυγκλόνισεν η βία του. Εν ξέρω.
Όπως τζαι να' ναι, εν ένας ήρωας που κουβαλά μιαν ενοχήν που μετατρέπεται σε αγάπη, τζαι μετά σε εμμονή. Που καταλαμβάνει ούλλην του τη ζωή τζαι γίνεται η μόνη γέφυρα του με τον έξω κόσμο. Χωρίς τζείνην, μόνον ένας τοίχος. Εγώ κάπως έτσι θα το μετάφραζα το τέλος.
Γενικώς εν μια θλιβερή ταινία. Τα πάντα σε τζείνην επροκαλούσαν λύπην. Η πόλη που απεικονίζεται σε τούτην την ταινίαν εν έσιει καμίαν σχέσην με τες πόλεις του Night on earth, εν έσιει καμίαν σχέσην με τον δυτικόν κόσμον. Τζαι εν κάτι που ένιωσα τζαι σε άλλες ανατολικοευρωπαϊκές ταινίες. Μια αίσθηση μαρασμού. Οι ξεφτισμένοι τοίχοι, τα παλιά εργοστάσια. Οι άνθρωποι έχουν τζαι τζείνοι μιαν θλίψην, μια θλίψην πολλά ιδιαίτερην. Που ένας δυτικός εν μπορεί εύκολα να κατανοήσει, γιατί εν πολλά διαφορετική ως συναίσθημα. Αλλά τούτον εν μια άλλη ιστορία.
Τέλος πάντων, Ιδιαίτερη ταινία, συγκλονιστική. Εγώ εψήφισα Πολύ Καλή.
Τούτα. Εν θα σας γράφω για ούλλες τες ταινίες που θα δω στο φεστιβάλ υπόσχομαι.
Τζαι φίλοι, συνάδελφοι, σύντροφοι, βλόγγερς που μπορεί να τύχει να βρεθείτε στο φεστιβάλ, άμαν δείτε μιαν κορούδαν κοντήν, αχτένιστη με μωβ γυαλιά, ελάτε να μου μιλήσετε ρε...
ΥΓ: τα βασικά προσωπικά συμπεράσματα είναι δύο: α) το μουσικόν κουτίν ως αντικείμενον εμφανίζεται μόνον σε δράματα τζαι θρίλερ τζαι πλέον εσυνδέθηκεν (κλασσική εξαρτημένη μάθηση) μόνον με αρνητικά συναισθήματα, σε σημείον που εν θα ήθελα με τίποτε να δω έναν. β) ενώ είδα τόσα τζαι τόσα σε ταινίες με τους βιασμούς, αντί να συνηθίζω, γίνεται για μέναν όλο και πιο δύσκολο να το βλέπω. Όλο τζαι πιο δύσκολο, εν αντέχεται.
Night on earth
Μιαν νύχταν (μάλλον απόγευμα) πάνω σε τούντην γην, η Ερυκίνη σας αποφάσισεν να πάει σινεμά. Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος, τζαι όπου γάμος τζαι χαρά η (εν θθυμούμαι ποια) πρώτη.
(τούτον, όπως αντιλαμβάνεστε, έννεν παρουσίαση ταινίας, είναι αυτοβιογραφία...)
τέλος και πάντων. πάω τζιαμέ λλίον πιο νωρίς, μαζεμένοι πολλοί και διάφοροι. εν το περίμενα ότι εννά είσιεν τόσους κατακρίβειαν. έδωκεν μου τζείνη η καταραμένη μυρωθκιά της σιταροπούλας. έχω έναν πρόβλημαν με το ποπ-κορν, εν ξέρω αν σας το είπα: δεν μπορώ να αντισταθώ. Πιάνω λοιπόν τους σίταρους μου τζαι θορώ όλους τους τάχα κουλτουριάρηδες με τες σιαρπούες τους, τα γυαλλάκια τους τζαι τους καφέδες ή το κρασίν στο σιέριν να με θορούν τζαι να γελούν. Που τα αλήθκεια εγελούσαν. Τζι όι μόνον κομπλεξάρες κυπραίοι, τζαι κάτι ξένοι που ήταν δίπλα μου τζι ετζείνοι εγελούσαν. Έθελα να τους πω άει και γαμηθείτε, εν που ζηλεύκετε γιατί θέλετε τζι εσείς αλλά εν μπορείτε γιατί παίζετε το τζαι βαριά κουλτούρα (πως λέμε βαριά βιομηχανία). Τέλοσπάντων, αφού με απέκλεισεν και η σινεφίλ-κουλτουρέ κοινωνία μπήκα στην αίθουσαν τζαι έπιασα την καλλύττερην θέσην. Πριν να ξεκινήσει η ταινία τούτον το τυπούδιν, ανάθθεμαν ποιος ένι, έκαμεν μας μιαν εισαγωγήν στο αφιέρωμαν η πόλη στον κινηματογράφο, πολλά ενδιαφέρον, έκαμεν αναφοράν σε ταινίες σταθμούς στες οποίες η πόλη είσιεν διαφορετικόν ρόλον, στην πόλην στο ευρωπαϊκό σινεμά, στην αμερικάνικην πόλην. Πολλά καλά πράματα γενικώς. Εντάξει εθκιάβαζεν τα που μέσα σαν το ποίημαν, αλλά έστω.
Τζαι πάμεν στην ταινία. "Night on Earth" του Jarmusch. Παιθκιά αλήθκεια απόλαυσα την. άμαν την έβρετε δείτε την, ανεπιφύλακτα. Εννά σε κάμει να χαμογελάσεις, να γελάσεις, να γελάσεις παραπάνω, τζαι να μαραζώσεις τζαι νάκκον, όι πολλά, νάκκον. Πέντε πόλεις του κοσμου παρουσιάζουνται μέσα που πέντε ταξιτζήδικες ιστορίες. Με πέντε διαφορετικούς ταξιτζήδες που άλλοτε εν εντελώς κόντρα με την πόλην που διασχίζουν με τις ρόδες του ταξί τους (όπως η χωρίς υψηλές φιλοδοξίες ταξιτζού Γουινόνα Ραιντερ στο χολλυγουντιανό Λος Άντζελες κι ο αφελής, γλυκούλης κλόουν Χέλμουτ στη Νέα Υόρκη) ή εντελώς δεμένοι με την ψυχήν τζαι την ουσίαν της πόλης που παρουσιάζουν (σαν τον εξωφρενικό, πληθωρικό τζαι καθόλα ξεκαρδιστικόν πελλοταξιτζήν Μπενίνι στη Ρώμη ή τον θλιμμένο Μίκα στο χιονισμένο, κάπως θλιβερό Ελσίνκι). Ξιχάννω τον μαυρήν ταξιτζήν στο Παρίσι, αλλά έννεν επειδή εν μου έκαμεν εντύπωσην, αλλά επειδή εν είμαι σίουρη ακόμα για την σχέσην του με την πόλην.
όσον για τες πόλεις τζαι το πως παρουσιάζουνται.... κάθε φοράν που πάει σε άλλην πόλην ο σκηνοθέτης ξεκινά με μιαν σειρά εικόνων που την πόλη, αλλά όι τα μνημεία, ούτε τες ομορφκιές που έχουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, τα σοκάκια, τα φώτα, τα απίστευτα φώτα, τα φαστφουντάδικα, τα σκουπίθκια τα γκράφιτι, τζείνα τα πράματα που κάμνουν μιαν μεγαλούπολην, μεγαλούπολην.... Εν παρουσιάζει την άσιημη πλευράν των πόλεων, ούτε την ωραιοποιημένην, μιαν πραγματικήν. Μιαν πραγματικήν εικόναν των δρόμων μιας πόλης σε τζείνες τες παράξενες ώρες της νύχτας, που τα πάντα μπορεί να συμβούν.
Ωραία, ωραία. Πολλά καλή, τζαι ευχάριστη. άσε που εν αρχές '90 η ούλλη φάση τζαι εν εντελώς η παιδική μας ηλικία (εντάξει, η παιδική ΜΟΥ ηλικία). ξέρετε, με τα καππελλούθκια τα φορημένα ανάποδα, τα εξωφρενικά ταγιεράκια, χαμός....!!!
παέννετε δαμέ να ακούσετε το τραούδιν των τίτλων, "back in the good old world"
Back In The Good Old World
Tom Waits
When I was a boy,
the moon was a pearl
the sun a yellow gold.
But when I was a man,
the wind blew cold
the hills were upside down.
But now that I have gone from here
there's no place I'd rather be
than to float my chances on the tide
Back in the good old world.
On October's last
I'll fly back home
rolling down winding way.
Scare crows are all dressed in rags
out at the edge of the field I lay
and all I've got's a pocket
full of flowers on my grave.
Oh but summer is gone
I remember it best
Back in the good old world.
(τούτον, όπως αντιλαμβάνεστε, έννεν παρουσίαση ταινίας, είναι αυτοβιογραφία...)
τέλος και πάντων. πάω τζιαμέ λλίον πιο νωρίς, μαζεμένοι πολλοί και διάφοροι. εν το περίμενα ότι εννά είσιεν τόσους κατακρίβειαν. έδωκεν μου τζείνη η καταραμένη μυρωθκιά της σιταροπούλας. έχω έναν πρόβλημαν με το ποπ-κορν, εν ξέρω αν σας το είπα: δεν μπορώ να αντισταθώ. Πιάνω λοιπόν τους σίταρους μου τζαι θορώ όλους τους τάχα κουλτουριάρηδες με τες σιαρπούες τους, τα γυαλλάκια τους τζαι τους καφέδες ή το κρασίν στο σιέριν να με θορούν τζαι να γελούν. Που τα αλήθκεια εγελούσαν. Τζι όι μόνον κομπλεξάρες κυπραίοι, τζαι κάτι ξένοι που ήταν δίπλα μου τζι ετζείνοι εγελούσαν. Έθελα να τους πω άει και γαμηθείτε, εν που ζηλεύκετε γιατί θέλετε τζι εσείς αλλά εν μπορείτε γιατί παίζετε το τζαι βαριά κουλτούρα (πως λέμε βαριά βιομηχανία). Τέλοσπάντων, αφού με απέκλεισεν και η σινεφίλ-κουλτουρέ κοινωνία μπήκα στην αίθουσαν τζαι έπιασα την καλλύττερην θέσην. Πριν να ξεκινήσει η ταινία τούτον το τυπούδιν, ανάθθεμαν ποιος ένι, έκαμεν μας μιαν εισαγωγήν στο αφιέρωμαν η πόλη στον κινηματογράφο, πολλά ενδιαφέρον, έκαμεν αναφοράν σε ταινίες σταθμούς στες οποίες η πόλη είσιεν διαφορετικόν ρόλον, στην πόλην στο ευρωπαϊκό σινεμά, στην αμερικάνικην πόλην. Πολλά καλά πράματα γενικώς. Εντάξει εθκιάβαζεν τα που μέσα σαν το ποίημαν, αλλά έστω.
Τζαι πάμεν στην ταινία. "Night on Earth" του Jarmusch. Παιθκιά αλήθκεια απόλαυσα την. άμαν την έβρετε δείτε την, ανεπιφύλακτα. Εννά σε κάμει να χαμογελάσεις, να γελάσεις, να γελάσεις παραπάνω, τζαι να μαραζώσεις τζαι νάκκον, όι πολλά, νάκκον. Πέντε πόλεις του κοσμου παρουσιάζουνται μέσα που πέντε ταξιτζήδικες ιστορίες. Με πέντε διαφορετικούς ταξιτζήδες που άλλοτε εν εντελώς κόντρα με την πόλην που διασχίζουν με τις ρόδες του ταξί τους (όπως η χωρίς υψηλές φιλοδοξίες ταξιτζού Γουινόνα Ραιντερ στο χολλυγουντιανό Λος Άντζελες κι ο αφελής, γλυκούλης κλόουν Χέλμουτ στη Νέα Υόρκη) ή εντελώς δεμένοι με την ψυχήν τζαι την ουσίαν της πόλης που παρουσιάζουν (σαν τον εξωφρενικό, πληθωρικό τζαι καθόλα ξεκαρδιστικόν πελλοταξιτζήν Μπενίνι στη Ρώμη ή τον θλιμμένο Μίκα στο χιονισμένο, κάπως θλιβερό Ελσίνκι). Ξιχάννω τον μαυρήν ταξιτζήν στο Παρίσι, αλλά έννεν επειδή εν μου έκαμεν εντύπωσην, αλλά επειδή εν είμαι σίουρη ακόμα για την σχέσην του με την πόλην.
όσον για τες πόλεις τζαι το πως παρουσιάζουνται.... κάθε φοράν που πάει σε άλλην πόλην ο σκηνοθέτης ξεκινά με μιαν σειρά εικόνων που την πόλη, αλλά όι τα μνημεία, ούτε τες ομορφκιές που έχουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, τα σοκάκια, τα φώτα, τα απίστευτα φώτα, τα φαστφουντάδικα, τα σκουπίθκια τα γκράφιτι, τζείνα τα πράματα που κάμνουν μιαν μεγαλούπολην, μεγαλούπολην.... Εν παρουσιάζει την άσιημη πλευράν των πόλεων, ούτε την ωραιοποιημένην, μιαν πραγματικήν. Μιαν πραγματικήν εικόναν των δρόμων μιας πόλης σε τζείνες τες παράξενες ώρες της νύχτας, που τα πάντα μπορεί να συμβούν.
Ωραία, ωραία. Πολλά καλή, τζαι ευχάριστη. άσε που εν αρχές '90 η ούλλη φάση τζαι εν εντελώς η παιδική μας ηλικία (εντάξει, η παιδική ΜΟΥ ηλικία). ξέρετε, με τα καππελλούθκια τα φορημένα ανάποδα, τα εξωφρενικά ταγιεράκια, χαμός....!!!
παέννετε δαμέ να ακούσετε το τραούδιν των τίτλων, "back in the good old world"
Back In The Good Old World
Tom Waits
When I was a boy,
the moon was a pearl
the sun a yellow gold.
But when I was a man,
the wind blew cold
the hills were upside down.
But now that I have gone from here
there's no place I'd rather be
than to float my chances on the tide
Back in the good old world.
On October's last
I'll fly back home
rolling down winding way.
Scare crows are all dressed in rags
out at the edge of the field I lay
and all I've got's a pocket
full of flowers on my grave.
Oh but summer is gone
I remember it best
Back in the good old world.
Σάββατο 14 Μαρτίου 2009
Απορία ΙΙΙ
Γιατί στες ταινίες/σειρές οι ερωτευμένοι πάντα κουτουλιούνται (κάτι εννά ππέσει, εννά παν τζι οι θκυό να το πιάσουν, τζαι εννά σιήσουν τες κκελλάες τους) ;
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009
Το σύστημα
Εψές εμιλούσα με μιαν φίλην. Ελάλουν της πόσον παράξενα νιώθω τωρά τελευταία, μοναχικά, πως τα πράματα αλλάσσουν τζαι ξαφνικά είσαι μόνος σου σε έναν δρόμον (μεταφορικά μιλώ, χα, το δρόμον της ζωής). Μεγαλώνω, τζαι παθαίνω κατάθλιψην.
Τζαι η φίλη μου, η Μ#2 (σοφή κορούδα), είπεν τζείνην την μεγάλην κουβένταν, "έννεν το ότι μεγαλώνουμεν, εν το ότι ξεκινούμεν να μπαίνουμεν μες το σύστημαν".
τζείνον το σύστημαν, στο οποίον είσαι παραγωγικός πολίτης, που έσιεις κοινωνικές ασφαλίσεις, ταμείον προνοίας τζαι άλλα ακαταλαβίστικα σε μένα (ξέρω ότι εν καλά πράματα όμως τζαι πρέπει να τα απαιτώ, τζαι να σιέρουμαι που τα έχω), που έσιεις "δικαιώματα τζαι υποχρεώσεις", που αναμένει που σέναν, που μάλλον σε οδηγεί αναπόφευκτα, σε μιαν εξέλιξην, προσωπικήν, επαγγελματικήν, στες δεξιότητες, στον τρόπον σκέψης κλπ. Εν καλά τούτα ούλλα τα πράματα, εν αμφιβάλλω. Αλλά εγώ γιατί χαλιούμαι;
Το σύστημαν.....
Σε τούτον το σύστημαν θέλω να απαντήσω με έναν τραούδιν, εν το ήβρα σε βίντεο που το YouTube (η ελληνική μετάφραση θα ήταν ΕσύΣωλήνας;), τζαι εν έξερα τζαι που αλλού να ψάξω (είπαμεν είμαι άσχετη). Περιοριστείτε στους στίχους.
Το σύστημα
Στίχοι/Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Όσοι χτυπάνε μάγκα κάρτα στις εφτά
ξέρουν καλά τι πάει να πει
ορθά κοφτά
πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή
ένα δυάρι με κουζίνα το πολύ
Ένα δυάρι με κουζίνα
άιντε άντε το πολύ
τόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή
Όσοι κρατάνε μάγκα βάρδια ως το πρωί
μπορεί και να 'ναι σαν το θάνατο σκληροί
γιατ' η καρδιά καιρούς παλεύει
όσο αντέχει το σκαρί
ενώ το σύστημα εκπαιδεύει φαβορί
Γιατί το σύστημα έχει κι άλλα
συστήματα φριχτά
σε κλείνει μεσ' στη γυάλα
σε κόβει σε λεφτά
σε παίρνει σε σηκώνει
σε αποσυντονί-
σε καταβαραθρώνει
σε στίβει σε λιώνει
σου δένει το σκοινί.
Λοιπόν μ' αυτό το σύστημα
Σύστημα
το 'χουνε βάλει σύστημα
να πάμε πριν την ώρα μας
παιδιά στα κυπαρίσσια.
Αίσθημα αίσθημα
παίρνω κι εγώ το αίσθημα
μετράμε και τα φράγκα μας
και πάμε στα Παρίσια.
Σύστημα σύστημα
σ' αυτό το παλιοσύστημα
η πρώτη σοκολάτα μας
τα πρώτα μας μεθύσια
Αίσθημα αίσθημα
φιγούρα και συναίσθημα
τα φάγαμε τα νιάτα μας
σε γάμους και βαφτίσια
Όσοι κρατάνε αγκαλιά ένα παιδί
παιδί δικό τους,
εαυτό τους δηλαδή.
Αυτοί το ξέρουνε, στον έρωτα γιατί
δυο που αγαπιούνται
είναι μάτια μου αρκετοί
Ένα δυάρι με κουζίνα
και τα γούστα ασορτί
δυο που αγαπιούνται
είναι μάτια μου αρκετοί.
Γιατί, το σύστημα έχει κι άλλα
δυάρια με τι-βί
κλεισμένοι μεσ' στη γιάλα
τι λεν κι οι δυο βουβοί
και κινητά κι ακίνη-
και βίλες και αυτοκίνη-
παιδιά σκυλιά στη σάλα
να παίζουν μπουκάλα
μπροστά στη συσκευή.
Λοιπόν μ' αυτό το σύστημα
Σύστημα
το 'χουνε βάλει σύστημα
να πάμε πριν την ώρα μας
παιδιά στα κυπαρίσσια.
Αίσθημα αίσθημα
παίρνω κι εγώ το αίσθημα
μετράμε και τα φράγκα μας
και πάμε στα Παρίσια.
Σύστημα σύστημα
σ' αυτό το παλιοσύστημα
η πρώτη σοκολάτα μας
τα πρώτα μας μεθύσια.
Αίσθημα αίσθημα
φιγούρα και συναίσθημα
τα φάγαμε τα νιάτα μας
σε γάμους,
σε γάμους και
τα φάγαμε τα νιάτα μας
σε γάμους και βαφτίσια.
ΥΓ 1: εμέναν αγαπητό σύστημα μπορεί να με εκπαίδευσες για φαβορί, αλλά έτσι όπως το θορώ, μάλλον χάνω. Σορι α.
ΥΓ 2: Προς όσους έχουν λινκ που οδηγά στο βλογ μου, απολογούμαι, έκαμα μιαν ματσουτζιάν προσπαθώντας να βάλω ποτζίνον το πραματούδιν για τα πρόσφατα σχόλια τζαι για κάποιον λόγον τα λινκ σας αντί να παραπέμπουν στα ποστ μου παραπέμπουν στα σχόλια. Δεν ξέρω πως να το κάνω να επανέλθει. Η χαμένη στην μετάφραση Ερυκίνη σας.
Τζαι η φίλη μου, η Μ#2 (σοφή κορούδα), είπεν τζείνην την μεγάλην κουβένταν, "έννεν το ότι μεγαλώνουμεν, εν το ότι ξεκινούμεν να μπαίνουμεν μες το σύστημαν".
τζείνον το σύστημαν, στο οποίον είσαι παραγωγικός πολίτης, που έσιεις κοινωνικές ασφαλίσεις, ταμείον προνοίας τζαι άλλα ακαταλαβίστικα σε μένα (ξέρω ότι εν καλά πράματα όμως τζαι πρέπει να τα απαιτώ, τζαι να σιέρουμαι που τα έχω), που έσιεις "δικαιώματα τζαι υποχρεώσεις", που αναμένει που σέναν, που μάλλον σε οδηγεί αναπόφευκτα, σε μιαν εξέλιξην, προσωπικήν, επαγγελματικήν, στες δεξιότητες, στον τρόπον σκέψης κλπ. Εν καλά τούτα ούλλα τα πράματα, εν αμφιβάλλω. Αλλά εγώ γιατί χαλιούμαι;
Το σύστημαν.....
Σε τούτον το σύστημαν θέλω να απαντήσω με έναν τραούδιν, εν το ήβρα σε βίντεο που το YouTube (η ελληνική μετάφραση θα ήταν ΕσύΣωλήνας;), τζαι εν έξερα τζαι που αλλού να ψάξω (είπαμεν είμαι άσχετη). Περιοριστείτε στους στίχους.
Το σύστημα
Στίχοι/Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Όσοι χτυπάνε μάγκα κάρτα στις εφτά
ξέρουν καλά τι πάει να πει
ορθά κοφτά
πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή
ένα δυάρι με κουζίνα το πολύ
Ένα δυάρι με κουζίνα
άιντε άντε το πολύ
τόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή
Όσοι κρατάνε μάγκα βάρδια ως το πρωί
μπορεί και να 'ναι σαν το θάνατο σκληροί
γιατ' η καρδιά καιρούς παλεύει
όσο αντέχει το σκαρί
ενώ το σύστημα εκπαιδεύει φαβορί
Γιατί το σύστημα έχει κι άλλα
συστήματα φριχτά
σε κλείνει μεσ' στη γυάλα
σε κόβει σε λεφτά
σε παίρνει σε σηκώνει
σε αποσυντονί-
σε καταβαραθρώνει
σε στίβει σε λιώνει
σου δένει το σκοινί.
Λοιπόν μ' αυτό το σύστημα
Σύστημα
το 'χουνε βάλει σύστημα
να πάμε πριν την ώρα μας
παιδιά στα κυπαρίσσια.
Αίσθημα αίσθημα
παίρνω κι εγώ το αίσθημα
μετράμε και τα φράγκα μας
και πάμε στα Παρίσια.
Σύστημα σύστημα
σ' αυτό το παλιοσύστημα
η πρώτη σοκολάτα μας
τα πρώτα μας μεθύσια
Αίσθημα αίσθημα
φιγούρα και συναίσθημα
τα φάγαμε τα νιάτα μας
σε γάμους και βαφτίσια
Όσοι κρατάνε αγκαλιά ένα παιδί
παιδί δικό τους,
εαυτό τους δηλαδή.
Αυτοί το ξέρουνε, στον έρωτα γιατί
δυο που αγαπιούνται
είναι μάτια μου αρκετοί
Ένα δυάρι με κουζίνα
και τα γούστα ασορτί
δυο που αγαπιούνται
είναι μάτια μου αρκετοί.
Γιατί, το σύστημα έχει κι άλλα
δυάρια με τι-βί
κλεισμένοι μεσ' στη γιάλα
τι λεν κι οι δυο βουβοί
και κινητά κι ακίνη-
και βίλες και αυτοκίνη-
παιδιά σκυλιά στη σάλα
να παίζουν μπουκάλα
μπροστά στη συσκευή.
Λοιπόν μ' αυτό το σύστημα
Σύστημα
το 'χουνε βάλει σύστημα
να πάμε πριν την ώρα μας
παιδιά στα κυπαρίσσια.
Αίσθημα αίσθημα
παίρνω κι εγώ το αίσθημα
μετράμε και τα φράγκα μας
και πάμε στα Παρίσια.
Σύστημα σύστημα
σ' αυτό το παλιοσύστημα
η πρώτη σοκολάτα μας
τα πρώτα μας μεθύσια.
Αίσθημα αίσθημα
φιγούρα και συναίσθημα
τα φάγαμε τα νιάτα μας
σε γάμους,
σε γάμους και
τα φάγαμε τα νιάτα μας
σε γάμους και βαφτίσια.
ΥΓ 1: εμέναν αγαπητό σύστημα μπορεί να με εκπαίδευσες για φαβορί, αλλά έτσι όπως το θορώ, μάλλον χάνω. Σορι α.
ΥΓ 2: Προς όσους έχουν λινκ που οδηγά στο βλογ μου, απολογούμαι, έκαμα μιαν ματσουτζιάν προσπαθώντας να βάλω ποτζίνον το πραματούδιν για τα πρόσφατα σχόλια τζαι για κάποιον λόγον τα λινκ σας αντί να παραπέμπουν στα ποστ μου παραπέμπουν στα σχόλια. Δεν ξέρω πως να το κάνω να επανέλθει. Η χαμένη στην μετάφραση Ερυκίνη σας.
Τρίτη 10 Μαρτίου 2009
Τι μπορεί να μάθει κανείς από το DownTown
Ξέρω τι εννά πεις, ρε παρέα. DownTown τζαι πελλάρες. Τζαι ενόμιζα τούτη η Ερυκίνη εν σοβαρός άθθρωπος, έσιει πιο σημαντικά πράματα να κάμνει που το να θκιεβάζει περιοδικά με τον κάθε κεντικελένη, ου σόρυ, σελέμπριτυ, να ποζάρει στες φωτογραφίες (συνήθως με ύφος εγώ είμαι Ο γκόμενος/Η γκόμενα), τι θα φορεθεί φέτος την άνοιξη, συνταγές για χοιρινό με μέλι, τα πιο in μπαράκια της πόλης κλπ κλπ. Αλλά εξανάπα σας το ΔΕΝ είμαι κουλτούρα. Τζαι έτσι για να ξέρεις το Down Town έσιει άκρως εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Όι σεξουαλικόν εκπαιδευτικόν χαρακτήρα (σαν το cosmopolitan). Μιλούμεν για ουσιαστικά ψήγματα γνώσης. Για παράδειγμα στο DownTown της Κυριακής εγώ έμαθα ότι:
- Η κυπριακή εκκλησία δίνει 10.000 ευρώ την ημέρα (!!!) σε φιλανθρωπίες για τους φτωχούς και τους άρρωστους της Κύπρου μας. (που τα διάτε ρε, να'ρτω τζαι εγώ, η φτωχιά πλην τίμια;)
- Η κυπριακή εκκλησία έχει καταφέρει το ακατόρθωτο αψηφώντας τους νόμους της λογικής και της επιστήμης των οικονομικών ή των απλών μαθηματικών, δίνει περισσότερα από όσα εισπράττει, αλλά παράλληλα έχει χρήματα. (πέτε μου ρε παιθκιά το κόλπον, εγώ διώ ακριβώς όσα εισπράττω τζαι μεινίσκω με μηδέν στο πηλίκο)
- Ο λόγος που θέλουμεν έναν τεράστιον καθεδρικόν είναι καθαρά λειτουργικός. Τα περί ντροπής του Αρχιεπισκόπου εν κακοήθειες των δημοσιογράφων (τζαι αν επιαίννετε τζαι λλίον εκκλησιάν ήταν να θορούσατε τους πιστούς που κάμνουν ουράν έξω που την εκκλησιάν, εν τους φορεί ρε παιθκιά... )
- Το δεξίν εν προφανώς το καλόν προφίλ του Αρχιεπισκόπου, λαλείτε ναν τυχαίο;
* (για τους ελλαδίτες επισκέπτες) κεντικελένης = συνώνυμον του τζέγκενος, σημαίνει χαραμοφάης, άνθρωπος αργόσχολος, που γυρνάει από'δω και από κει, αλλά με περισσότερη αρνητική χροιά. ε, εν είμαι τζαι γλωσσολόγος!
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Babam ve Oglum (Ο πατέρας μου και ο γιος μου)
Σ' αυτή την εξαιρετική πραγματικά τουρκική ταινία, ένα μικρό αγοράκι ρωτά
(σε αγγλική μετάφραση):
- when we grow up our dreams become smaller ?
άτε απάντα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)