Ά-τιτλο

(έσιει μέρες να ποστάρω. Κυρίως γιατί ότι έγραψα (για τες διαδηλώσεις κατά βάση) επούλησα τα ποτζεί ποδά. Έτσι είπα σήμερα να πάω σε κάτι άσχετο που εξεκίνησα πριν μέρες. Ατέλειωτον τζαι άτιτλον.)


Στο τραπέζι κάθομαι μόνη.

Και το ποτήρι μπροστά μου, μισογεμάτο ή μισοάδειο;

Δεν έχει σημασία. Σίγουρα πάντως το έχω μισοπιεί.

Το μισοάδειο ποτήρι μου ποτέ δεν το τσούγκρισα μαζί σου. Μόνη μου το μισοήπια. Και σε περίμενα. Γουλιά, γουλιά. Και σε περίμενα. Δεν ήρθες ποτέ.

Το μισογεμάτο ποτήρι μου στο μισογεμάτο ποτήρι σου πλάι το άφησα. Ίσα που τα δάχτυλα μου άγγιξαν τα δικά σου, καθώς αγκάλιαζες το ποτήρι. Στην υγειά μου. Ψέλλισες. Και ήπιαμε. Κι έφυγες.

Το μισοάδειο/μισογεμάτο ποτήρι μου είναι ακόμη πάνω στο τραπέζι.

Μισοτελειωμένο.

Στο τραπέζι κάθομαι μόνη.

Σταματώ το ρολόι στον τοίχο. Παγώνω τους δείκτες.

Λίγα δευτερόλεπτα μόνο.

Δεν θέλω να το τελειώσω.

Δε θέλω να κοιτάξω το άδειο ποτήρι.

Δε θέλω να σηκωθώ από το τραπέζι που ήπιαμε, από το τραπέζι που θα πίναμε μαζί.

Δε θέλω να ανοίξω την πόρτα. Δε θέλω να φύγω.

Μόνη.

Όχι ακόμα.

Αμείλικτος που είναι ο χρόνος. Δε θέλει να μου κάνει μια τόση δα χάρη….