Τέσσερεις νύχτες με την Άννα

Μετά τα σχόλια της βουκωλούς και της αιόλικας στο προηγούμενο πόστ δεν μπορώ να καθυστερώ άλλον την αναφορά μου σε τούτην την ταινία.

Τέσσερεις νύχτες με την Άννα.....

Θκιαβάζω που λαλείτε στο ενημερωτικό του φεστιβάλ ότι η ταινία εν για έναν εσωστρεφή άντρα που "εκδηλώνει την στοργή και αγάπη που νιώθει προς μια νεαρή και όμορφη νοσοκόμα με το να εισβάλλει κατ' επενάληψη στο δωμάτιό της καθώς αυτή κοιμάται". Η ταινία εν ενός μεγάλου Πολωνού σκηνοθέτη, λαλεί, του Skolimowski. Να την πω την αλήθκεια μου, εγώ τον άνθρωπον εν τον εξανάκουσα, έτσι αδιαφόρησα για το γεγονός. Άρεσεν μου το στόρυ όμως , εκατάλαβα ότι εννάν μια όμορφη ερωτική ιστορία ανομολόγητου έρωτα, λλίον ακραίου βέβαια, αλλά όμορφη.

Χα.

Μικρή κι ανόητη Ερυκίνη.... ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.

όχι ότι δεν υπήρχε αγάπη, αλλά μόνον όμορφην εν τη λαλείς τούτη την ταινία, τζαι σίουρα όχι ρομαντική. Σκληρή, δύσκολη, που τζείνες που σου δείχνουν πράματα που εν θέλεις να θορείς, αλλά που την άλλην σε παράξενον συνδυασμόν με μιαν ισχυρή δόση τρυφερότητας, που εν διάχυτη στην ταινίαν.

Δεν στέκομαι στην "αποβλητοποίηση" του ήρωα, αλλά πρέπει να πω ότι τούτος ο άνθρωπος εδυσκόλεψεν με. Μπορείς να τον πεις άρρωστο, φοητζιάρικον, αλλά μάλλον θλιβερό στο πλείστον κομμάτιν του έργου, έναν πλάσμαν απομονωμένον που τους υπόλοιπους ανθρώπους για ούλλην του τη ζωή όπως φαίνεται. Πολλά εν ξέρουμε για την ζωήν του πριν, αλλά δι΄΄α μας νύξεις, για μιαν ζωήν πολλά μοναχικήν γεμάτην αποβλητοποίηση. Τζαι τούτον εν αρκεί να οδηγήσει σε συμπεριφορές όχι και τόσο συνηθισμένες.

Μέσα που την ψυχοπαθολογίαν του, που την άλλη, φκάλει μια συγκλονιστική έκφραση στοργής παραπάνω, παρά αγάπης (κατά τη γνώμη μου), σε μιαν γυναίκα που την εχρειάζετουν, σε μιαν γυναίκαν που αγάπησεν βλέποντας την στην πιο ακραίαν στιγμήν απόλυτης αδυναμίας της, μιαν γυναίκαν που δεν μπόρεσε να βοηθήσει. Ακόμα εν εκατάλαβα γιατί. Γιατί εν την εβοήθησεν. Ίσως γιατί ήταν τόσον απομονωμένος που τον κόσμον που τον εσυγκλόνισεν η βία του. Εν ξέρω.

Όπως τζαι να' ναι, εν ένας ήρωας που κουβαλά μιαν ενοχήν που μετατρέπεται σε αγάπη, τζαι μετά σε εμμονή. Που καταλαμβάνει ούλλην του τη ζωή τζαι γίνεται η μόνη γέφυρα του με τον έξω κόσμο. Χωρίς τζείνην, μόνον ένας τοίχος. Εγώ κάπως έτσι θα το μετάφραζα το τέλος.

Γενικώς εν μια θλιβερή ταινία. Τα πάντα σε τζείνην επροκαλούσαν λύπην. Η πόλη που απεικονίζεται σε τούτην την ταινίαν εν έσιει καμίαν σχέσην με τες πόλεις του Night on earth, εν έσιει καμίαν σχέσην με τον δυτικόν κόσμον. Τζαι εν κάτι που ένιωσα τζαι σε άλλες ανατολικοευρωπαϊκές ταινίες. Μια αίσθηση μαρασμού. Οι ξεφτισμένοι τοίχοι, τα παλιά εργοστάσια. Οι άνθρωποι έχουν τζαι τζείνοι μιαν θλίψην, μια θλίψην πολλά ιδιαίτερην. Που ένας δυτικός εν μπορεί εύκολα να κατανοήσει, γιατί εν πολλά διαφορετική ως συναίσθημα. Αλλά τούτον εν μια άλλη ιστορία.

Τέλος πάντων, Ιδιαίτερη ταινία, συγκλονιστική. Εγώ εψήφισα Πολύ Καλή.

Τούτα. Εν θα σας γράφω για ούλλες τες ταινίες που θα δω στο φεστιβάλ υπόσχομαι.
Τζαι φίλοι, συνάδελφοι, σύντροφοι, βλόγγερς που μπορεί να τύχει να βρεθείτε στο φεστιβάλ, άμαν δείτε μιαν κορούδαν κοντήν, αχτένιστη με μωβ γυαλιά, ελάτε να μου μιλήσετε ρε...

ΥΓ: τα βασικά προσωπικά συμπεράσματα είναι δύο: α) το μουσικόν κουτίν ως αντικείμενον εμφανίζεται μόνον σε δράματα τζαι θρίλερ τζαι πλέον εσυνδέθηκεν (κλασσική εξαρτημένη μάθηση) μόνον με αρνητικά συναισθήματα, σε σημείον που εν θα ήθελα με τίποτε να δω έναν. β) ενώ είδα τόσα τζαι τόσα σε ταινίες με τους βιασμούς, αντί να συνηθίζω, γίνεται για μέναν όλο και πιο δύσκολο να το βλέπω. Όλο τζαι πιο δύσκολο, εν αντέχεται.