Επικίνδυνα μονοπάθκια

Επειδή σε 1-2 χρόνια ή όποτε τέλοσπάντων εννά έρτουν να μας έβρουν οι ρατσιστικές δολοφονίες τζαι εννά φκούν οι πολιτικοί να καταδικάσουν, ας σημειωθούν παρακαλώ τα όσα γίνουνται τες τελευταίες μέρες.

Η δημόσια υγεία θα μπορούσεν να εξορθολογιστεί με το να μπούν εισοδηματικά κριτήρια σε ούλλους ανεξαρτήτου εθνικότητας (ελληνοκυπριους, τουρκοκύπριους ξένους), δίνοντας το μήνυμαν ότι σε ώρες δύσκολες οι φτωσιοί έχουν προτεραιότητα στην κρατική βοήθεια. Τζαι δεν θα είσιεν πρόβλημαν κανένας.

Τουναντίον, κάποιος αποφάσισεν ότι το μήνυμαν που θέλουμεν να περάσουμεν εν ότι η δημόσια υγεία σε δύσκολες ώρες εν για τους ελληνοκύπριους τζαι κανέναν άλλον, γιατί ένας ελληνοκύπριος αξίζει παραπάνω που μιαν οποιαδήποτε άλλη ράτσα.

Ούτε που ξέρω τι λαλεί το καινούργιο νομοσχέδιο, τζείνον που ξέρω εν το πως παρουσιάζεται στες εφημερίδες, ότι εμείς οι Ε/Κ βάλλουμεν τα ριάλλια τζαι μόνον εμείς οι Ε/Κ θα πρέπει να απολαμβάνουμεν τζείνον που το κράτος προσφέρει.

Με λλία λόγια τζείνον που θα έπρεπεν να αξιολογείται εισοδηματικά τωρά αξιολογείται βάσην ράτσας.

Τζαι τούτον εσείς το αρκέψατε κύριε Αναστασιάδη για λλίους έξτρα ψήφους στες εκλογές που έτσι τζι αλλιώς φαίνεται να κερδίζετε. Να το θυμάστε αύριον που θα καταδικάζετε, να το θυμάστε.

ΥΓ: Μικρή λεπτομέρεια αλλά ουσιαστική: τα ριάλλια βάλλουν τα οι εργαζόμενοι στην Κύπρο (που δεν είναι το ένα και το αυτό με το Ελληνοκύπριος μπάι δε γουέι), τζαι με τούτην την λογική μόνον οι εργαζόμενοι στην Κύπρο πρέπει να απολαμβάνουν τες υπηρεσίες του κράτους. Αναρωθκιούμαι τι λαλεί το νομοσχέδιον για τες σιηλλιάες Ε/Κ ανέργων που συνάουνται τζαι δεν συνεισφέρουν στον ΤΚΑ.

ΥΓ2: πολλύς πολλύς καμός για του πολιτικούς πρόσφυγες. Να υπενθυμίσω ότι με τες τελευταίες στατιστικές οι πολιτικοί πρόσφυγες εν κάπου κοντά στους 1500. Οι φιλιππινέζες οικιακές βοηθοί που τες φέρνουν οικειοθελώς (το τονίζω τούτον) κύπραιοι τζαι κυπραίες να τους καθαρίζουν το σπίτιν/ξεσκατίζουν τους γέρους κλπ κλπ επειδή δεν θέλουν να πιερώσουν μιαν κυπραίαν να το κάμει ή δεν έσιει κυπραίαν/κυπραίον που καταδέχεται να το κάμει εν 37.000 (ή κάπου τζιαμέ). Απλά για μια μικρή σύγκριση

ΥΓ3: Σκατάες, σκατάες άνθρωποι εγινήκαμεν. ή μάλλον ήμασταν πάντα αλλά τωρά μας εφάνηκεν παραπάνω.    

Μιτσιά-μιτσιά

- Το διάγγελμαν του Προέδρου εν το είδα (είχα τα καταθλιπτικά μου τούτες τες μέρες), αλλά εθκιάβασα ποτζεί ποδά στες εφημερίδες πάνω κάτω. Ο Τριμ πάνω κάτω είπεν τζείνα που με εκφράζουν. Αφού οι τράπεζες φταίσιν γιατί τες επιβραβεύουμεν με το να δεχούμαστεν αδιαμαρτύτητα τζαι αδιαμβισβήτητα το σώσιμον τους? (λες τζαι το να σώσουμεν μιαν τζαι να αήκουμεν τες άλλες να πάσιν έννεν επιλογή, ή να σώσουμεν υγιή κομμάθκια τζαι τα άλλα να χρεωκοπήσουν όπως εγίνηκεν με την Dexia, νυν Belfius δαμέ ή ρε παιδί μου να τες αήκουμεν ούλλες να πάσιν τζαι να γίνει που το κράτος εγγύηση καταθέσεων ως ένα ποσό, ώστε οι φτωχοί/μεσαία τάξη να μεν χάσουν τα ριάλλια τους έννεν πιθανότητες)

- Επίσης τα κλάματα του προέδρου εν θα τα σχολιάσω (λυπούμαι τον Χριστόφκια τωρά τελευταία γιατί δέχεται τόσην τόσην τόσην άδικη κριτική, εν τον υποστηρίζω, αλλά εν τόσον προφανής η στοχοποίηση που εν αντέχεται). Τα κλάματα όμως εθυμίσαν μου κάτι άλλα κλάματα που με ενοχλήσαν εξίσου τζείνου του εθνικού προδότη, περίπου 8 (πόσα??) χρόνια πριν. Τζαι καπάκι (εν η επέτειος του θανάτου του ή κάτι??) να ακούω κάτι μαλακίες στο ράδιο για το πόσο μεγάλος ηγέτης ήταν. Τζαι είσαι κάπως ή οι άλλοι εχάσαν επαφή με την πραγματικότητα ή εσύ, εν υπάρχει άλλη εξήγηση. Εντάξει επέθανεν ο άνθρωπος, ας πούμεν έναν ρεστ ιν πις τζαι κανεί, εν ανάγκη να τον ονομάζουμεν μεγάλον ηγέτη? εν του μάτς.


- Εν τω μεταξύ ακόμα δεν εκατάλαβα γιατί ψηφίζουνται ήδη νομοσχέδια για το Μνημόνιο πριν καν να ψηφιστεί. Ίντα μπου είμαστεν τα σπάσματα που θκιαβάζουν το επόμενον κεφάλαιο πριν να το κάμει ο δάσκαλος στο μάθημα για να παίξουμεν τους έξυπνους?? είμαστεν παλαβοί ή κάτι?

- Εξεκινήσαν δε τα όργανα. Που καθόλου δεν αμφέβαλλα. Γιατί ρε παιδί μου οποιοσδήποτε που είσιεν κάτι (ανεξαρτήτως του πόσον δίκαιον ήταν που το είσιεν) άμαν το χάννει νιώθει ότι αδικείται. τζαι με όσα πρόκειται να έρτουν σύντομα πολλοί θα νιώσουν να αδικούνται. Μόνον που έσιει αδικίες τζαι αδικίες. έτσι έσιεις εποχιακούς που επιάνναν 1000 ευρώ τζαι τωρά χάννουν τη δουλειάν τους που εν μεγάλη αδικία τζαι καλά εκάμαν αν με ρωτά εμέναν που επίαν στη βουλή. Αλλά έσιεις τζαι δασκάλους που θα χάσουν που τον μισθόν τους κάπου μεταξύ 100 ευρώ τζαι 500 ευρώ, οι οποίοι πιάννουν που 2000 ευρώ εως 4500 η ανώτατη βαθμίδα. Που εννά μου πεις εννά τους φανούν εν θα τους φανούν? Προφανώς εννά τους φανούν αλλά υποθέτω όι όσον τζείνου που πιάννει 1000 ευρώ τζαι έσιει επίσης οικογένεια/δανεια κλπ. Επίσης, συγγνώμην έσιει δάσκαλον που πιάννει 4500??? Εγώ πάντως, τζαι λαλώ το με κάθε ειλικρίνεια, αν έπιαννα 4000 το μήνα θα εισηγούμουν οικειοθελώς να μου κόψουν το μισθό στα μισά τζαι να μεν απολυθεί κανένας άλλος δάσκαλος (γιατί ας μεν ξεχνούμεν έσιει περίπου 1000 που τους καρτερά απόλυση). Εκτός φυσικά αν τα τόσα ριάλλια εκάμναν με υλίστριαν τζαι εγωκεντρικήν.

- οι πιο γελοίοι δε εν οι ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας. εντάξει κανενιού εν του αρέσκει το Μνημόνιο (εγώ είμαι κάθετα εναντίον), αλλά τζαι δίχα μνημόνιον ήρτεν ο τζαιρός τωρά που εζορίσαν τα πράματα, τζείνα που ήταν "ανώμαλα" να σταματήσουν να υφίστανται. Τζαι να υπάρχουν 1500 ντιβέλοππερς σε μιαν κουκκίδαν γην εν ανώμαλον. Τζαι όσον τζι αν προσπαθεί ο κύριος εκπρόσωπος των ντιβέλοππερς να υπερασπιστεί την τιμή των σπιθκιών ακόμα τζαι σε καιρόν κρίσης, δηλαδή πρέπει να είσαι αμοιβάδα για να πειστείς. Η κατάσταση εν τραγική τζαι με ή χωρίς μνημόνιο (εγώ θα ήλπιζα χωρίς) τζείνοι ούλλοι που τόσα χρόνια απολάμβαναν κέρδη που τη φούσκα πρέπει να τη φαν στα μούτρα τους, όι άλλοι να κερδίζουν τζαι άλλοι να τρων τη φάκκα. Φυσικά τούτα σε έναν θεωρητικά δίκαιον κόσμον όπου ότι έσπειρες θερίζεις.

Φυσικά ξέρουμεν ότι ο κόσμος ο συγκεκριμένος έτσι όπως ένι εν τα πάει τζαι τόσον καλά με την αντιστοιχία. Έτσι πρέπει κάπως να το πιέσουμεν το πράμαν.

UPDATE 13/12: τζαι που ούλλα τα νομοσχέδια φυσικά τζείνον που επήραν πίσω να το ξανασκεφτούν ήταν ο φόρος ακίνητης περιουσίας.... 

Αν εκατάλαβα καλά...

Δεν υπάρχει υποψήφιος στες εκλογές που να προτείνει άλλον οικονομικό πρόγραμμαν που τζείνον του Μνημονίου (εκτος που την ΕΡΑΣ που ακόμα εν εκατάλαβα αν θα κατέβουν στες εκλογές ή όι).

Ότι γίνεται, γίνεται με την συναίνεση ούλλων. Τζαι εν θα σταματήσει με τες εκλογές (για τζείνους που έχουν φαντασιώσεις). Βασικά ότι τζι αν ψηφίσουμεν, εν την γλυτώνουμεν.

(τζαι υπάρχει εναλλακτική επιλογή, πάντα υπήρχεν τζαι ακόμα υπάρχει. Απλά η εναλλακτική απαιτεί α) που τους πολιτικούς να κάμουν κάτι ουσιαστικό, τζαι τούτον έννεν μέσα στες δραστηριότητες τους τζαι β) που ούλλους τους υπόλοιπους αλλαγή ρότας, που είμαστεν πολλά βαστούμενη κοινωνία για να προχωρήσουμεν σε έτσι πράματα. Δυστυχώς όσον πολιτικοί τζαι πολίτες φαντασιώννουνται την Κύπρο ως έναν "χρηματο-πιστωτικόν κέντρο" τζαι λίαν συντόμως ως "ενεργειακόν παράγοντα στην περιοχή" τζι όι σαν τη γη της λεμονιάς τζαι της ελιάς που ήμασταν πάνταν, τα μνημόνια θα εν πάντα ο μόνος δρόμος.)

Bullying...

Την τελευταία φορά που επία Ιρλανδία, αρχές του Νιόβρη με τη σχέση για οικογενειακή ιρλανδέζικη θαλπωρή στο Κόρκ (που μεν ακούτε τζείνα που λαλούν μια χαρά ωραιότατη πόλη ένι), οι εφημερίδες είχαν τεράστια συζήτηση για την Erin Gallagher, μια 13χρονη που λλίες μέρες πριν πάμεν αυτοκτόνησε λόγω cyber-bullying. Τζαι από ότι φαίνεται δεν ήταν η μόνη (λίγο καιρό πριν είχε συμβεί ακόμη μια αυτοκτονία).

Εσυζητούσαμεν με τη σχέση τότε πόσον απαίσιον πράμαν ένι. Εννοώ το bullying υπήρχεν πάντα τζαι τα παιδιά εν καμιά φορά πολλά σκληρά. Εννοώ ούλλοι θυμούμαστεν τζείνα τα άτομα που πάντα ετυγχάναν περιπαιξίματος στο σχολείο. Παρόλα αυτά ελαλούσα της σχέσης πως πρέπει τούτα τα πράματα που τα εζήσαμεν ούλλοι λλίον πολλά (εμέναν εφωνάζαν με τζαμαρία στο δημοτικό γιατί εφορούσα τεράστια γυαλιά τύπου 80ς που τωρά εν μόδα αλλά τότε καθόλου) οι σημερινοί μιτσιοί να τα βιώννουν σε τόοοοσο μεγεθυμένο βαθμό με τα Φατσοβιβλία... Εννοώ εν άλλο πράμα να σου πει κάποιος κάτι στην αυλή τζι αλλον να το γράψει κάποιος στο Φατσοβιβλίον σου τζαι να εν τζιαμέ συνέχεια τζαι να το θορούν ούλλοι. Η αμεσότητα της τεχνολογίας μπορεί να προσδώσει τεράστιες διαστάσεις στο κάθε τι. Άσε που δεν μπορείς να το αποφύγεις. Το περιπαίξιμον επεκτείνεται που την τάξη τζαι τη σχολική αυλή ως το δωμάτιο σου, ώσπου έσιεις ίντερνετ, εν έσιεις ησυχία... φαντάζει αδιανόητο...

Εθυμήθηκα τα τούτα γιατί είδα σήμερα ότι κάτι παρόμοιο εγίνηκεν στην Ιταλία (εντάξει τζιαμέ παίζει τζαι το θέμα της ομοφυλοφοβίας, αλλά εννεν το ουσιαστικό σημείο πιστεύκω).

Εν ξέρω τι γίνεται. Έχουν γινει τα κοπελλούθκια πιο σκληρά, ή έχουν γινει τα θύματα του bullying πιο ευάλωτα (δεν "εξοπλίζουμε" τα κοπελλούθκια με αρκετά coping strategies), δεν ξέρω. Ίσως το δεύτερο. Πολλά πράματα επιρρίπτω (σωστά λανθασμένα δεν ξέρω) σε τούτον. Που τα κοπελλούθκια μεγαλώνουν με ένα σωρό άι-στανάθθεμαν πράματα, αλλά λλίην γονική παρουσία (γιατί οι γονιοί τους δουλεύκουν 3 δουλειές να πιερώννουν τα άι-ποτούτα τους) τζαι λλίην ουσιαστικήν γονική παρουσία, στήριξην...

Πάντως σιέρουμαι που δεν είμαι έφηβη σε έτσι εποχήν (τζαι που όταν ήμουν έφηβη εν είσιεν έτσι πράματα). επίσης σιέρουμαι που δεν είμαι μάνα σε έτσι εποχή (τζαι τρέμω την πιθανότητα να γινώ), γιατί δεν ξέρω τι θα έκαμνα αν το παιδίν μου είσιεν λογαριασμόν στο φατσοβιβλίο (μάλλον θα ήμουν που τζείνους τους παράλογους που κάμνουν ψεύτικους λογαριασμούς τζαι παρακολουθούν τα κοπελλούθκια τους). 

Περιπαίζουν μας

Εν έσιει άλλην εξήγηση

Προχτές άκουα νέα στη δουλειά τζαι ήταν κάπως κλάμαν τζαι κακόν έφυεν η τρόικα τζαι εν υπογράψαμεν, εννά ξανάρτουν πίσω για εννά σύρουν μαύρη πέτρα πίσω τους? μη φύγεις τρόικα θα φαρκακωθώ ένα πράμα...

Εχτές δια μαγείας είπαν μας, ου μα είμαστεν κοντά σε συμφωνία.

Σήμερα το πρωίν, ου έτσι ξαφνικά, έκλεισεν.

Έτσι θκυό ππαλιές. Στο τσακ-μπαμ.

Τζαι η λυπητερή εφκήκεν στα 17,5 δις τζιόλις. 10 που τα οποία διούμεν τα στες τραπεζες τζαι θα τα φκιερώννουμεν τόκους ώσπου να φκάλουν μουστάτζιν τα αγγονούθκια μας. Τζαι 10 δις τα οποία θα μπορούσαμεν να απαιτούσαμεν να χρεωθούν οι τράπεζες απευθείας τζαι να μεν μπουν στο χρέος μας, αλλά εν το εκάμαμεν. Η οικονομία μας ήταν να καταρρεύσει αν το ετραβούσαμεν τζιάλλον (όπως ήταν να καταρρεύσει πριν τες 12 του Νιόβρη τζαι το καλοτζαίριν κλπ κλπ).

Με τες υγείες μας.

ΥΓ: Ας ελπίσουμεν ότι καμιά άλλη χώρα του νότου εννά έσιει παραπάνω α*****α να διεκδικήσει κάποια πράματα, αλλά φυσικά όπως είδαμεν τζαι που τους προηγούμενους, άμαν πεις τζαι υπογράψεις ετέλειωσεν. Οι όροι εν αλλάσσουν.
ΥΓ2: το σιηρόττερον εν ότι είμαι σίουρη μεγάλη μερίδα του λαού τωρά εχάρηκεν, γιατί εσώσαμεν την οικονομία μας (τζαι το πουτζίν μας). Που αποδεικνύει ότι είμαστεν ανεπίδεκτοι μαθήσεως by vicarious experience, πρέπει πρώτα να πάθουμεν τζι ύστερα να μάθουμεν.... 

Cant stop the music...

Σήμερα που κοπροσκυλιάζω στο γραφείο (επιτέλους δηλαδή, τωρά τελευταία ούτε να κοπροσκυλιάσουμεν εν μπορούμεν σε τούτη τη δουλειά) για κάποιο λόγο έκατσα τζαι θορώ flash mobs.

Εν ξέρω γιατί. Μπορεί να φταίει που εθκιάβασα δαμέ σήμερα ότι στη Λευκωσία πιερώννεις πρόστιμον αν είσαι στριτ άρτιστ (που συμμετέχει σε φεστιβάλ με άδειες με ποούλλα). Ας πούμεν πόση μα πόση μα πόση βλακεία...

Αλλά αγαπητοί κυπραίοι καλλιτέχνες που το κατέχετε το αντικείμενο, μεν πτοείστε. Τουναντίον. Δώκετε του που πάνω. Επιτέλους καιρός να μπει λλίη τέχνη στη ζωή μας τζικάτω στη νήσο. Μεν ακούετε της αστυνομίας, με κανενιού. Η μουσική εν αγαθόν ελεύθερον, τζαι όσον τζι αν προσπαθήσεις, όσον τζι αν προσπαθήσεις, εν μπορείς να την σταματήσεις.

Η μουσική εν παντού ακόμα τζαι στα σούπερμάρκετ (ανάμεσα στα μαρούλια τζαι τα ζαρζαβατικά) άμα λάχει:

ΥΓ: το classic fm εν ο αγαπημένος σταθμός της σχέσης, που τόσον πάθος έσιει με την κλασσική μουσική (παρά το γεγονός ότι δηλώνει ασχέτου) που το ξυπνητήριν του εν συνδεδεμένο με το  classic fm, για να ξυπνά όμορφα λαλεί. Τέικ μαι γουόρτ φορ ιτ, εν έσιει πιο συντρομακτικό πράμα... ωραίο  flash mob παρόλα αυτά

Musicophilia

Ετέλειωσα προχτές (μετά που κάτι μήνες που το παιδεύκω εν η αλήθκεια) τούτον το βιβλίον του Oliver Sacks, ενός νευρολόγου που γράφει τες ιστορίες των ασθενών του. Ίσως να τον ξέρετε που την ταινία "Αwakenings" που εν βασισμένη στο πιο γνωστόν του βιβλίο. Οι ψυχ που εκάμαν νευροψυχολογία στο ΠανΚυ σίουρα ξέρουν τον που το "The man who mistook his wife for a hat".

Ο Sacks στα βιβλία του περιγράφει προβλήματα που πηγάζουν που βλάβες σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου τζαι διαταραχές σχετικά παράξενες, πχ. προσωπαγνωσία, που για κάτι φοιτητές ψυχολογίας εν  ενθουσιασμός φουλ. Για τους υπόλοιπους δεν ξέρω. Σε τούτον το βιβλίο ο Sacks εσύναξεν ούλλα τζείνα τα προβλήματα, ούλλα τζείνα τα σύνδρομα που μπορεί να σχετίζουνται με μουσική, που αμουσία τζαι δυσκινησία ως μουσικές παραισθήσεις, αλλά τζαι εντυπωσιακές μουσικές δεξιότητες που εμφανίζουνται ξαφνικά ή που παραμένουν ανέπαφες ακόμα τζαι μετά που αμνησίαν. Ίσως το πιο βατό τζαι πιο ενδιαφέρον βιβλίο του για μη ψυχολόγους (τζαι το πιο πασιύν από όσα έχω διαβάσει).

Θκιαβάζοντας τούτον το βιβλίο συνειδητοποιεί κανείς πόσον ουσιαστικόν πράμαν ένι για τες ζωές μας η μουσική, ο ρυθμός. Πόση δύναμη μπορεί να έσιει η μουσική, να ξυπνά δεξιότητες που εχαθήκαν, να αντιστέκεται τη φθορά του χρόνου τζαι να μας γεννά συναισθήματα. Πόσον κεντρική ένι στες ζωές μας τζι ας μεν το συνειδητοποιούμεν.

Εθύμησεν μου τούτον το βιβλίο τη γιαγιά μου (εν ξέρω αν σας είπα ποττέ τούτην την ιστορία). Η γιαγιά μου που λέτε, που τη μερκάν της Μητέρας, είσιεν τα τελευταία 1-2 χρόνια της ζωής της Αλτζχάιμερς, το οποίο ήρτεν αργά αλλά επροχώρησεν γλήορα. Τους τελευταίους της μήνες η γιαγια δεν επικοινωνούσεν με το περιβάλλον, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει κανέναν μας όταν την επισκεφτούμασταν, τζαι μνήμην άστα να πάνε. εθθυμάτουν άσχετα πράματα μεταξύν τους, εν αθθυμάτουν τι έφαεν. Τζαι εμίλαν πολλά λλίον προς το τέλος. Με το ζόριν καμιάν λέξην.

Ως τζείνην την ημέραν που επία να τη δω. Εν ξέρω πως ήρτεν η κουβέντα στον Άη Γιώρκην, ίσως να ήταν η μέρα του, εν αθθυμούμαι. Αλλά είπεν μου "Να σου πω το τραούδιν του Αη Γιώρκη?" τζαι είπεν το ούλλον σαν το νερό. Τζαι ήταν πολλύν τζαι δύσκολον. Τζαι αθθυμάτουν το ούλλον. Που τότες όποτε επίεννα ελάλουν της "Πε το τραούδιν του Αη Γιώρκη γιαγιά" τζαι ελάλεν το, ούλλον, μόνο σε μένα. Εν το ελάλεν σε κανέναν άλλον.

Εσκέφτουμουν τότε πόσον εντυπωσιακόν πράμαν εν ο νους. Που μιαν ζωήν 85 χρόνων η γιαγιά επέλεξεν τούτον το τραούδιν να μείνει στη μνήμην της, ακόμα τζαι σε τζείνη τη φάση που δεν θυμάτουν τα ονόματα των παιθκιών της. Η "επιλογή" δεν ήταν τυχαία βέβαια. Το κατεχόμενον χωρκόν της γιαγιάς (που επέθανεν πριν το άνοιγμα των οδοφραγμάτων) έκαμνεν το πιο μεάλον παναύριν της Κύπρου (έτσι λαλεί η μάνα μου δηλαδή) την ημέραν του Αη Γιώρκη. Τζαι το σπίτιν της γιαγιάς τζείνον που δεν εκατάφερεν να ξαναδει ήταν πας τη γωνιά ακριβώς απέναντι που την εκκλησιάν του.

Χρόνια μετά άκουσα το που τη φωνή του Αλκίνοου (ναν καλά όπου τζι αν ένι). Τζαι άμαν την πεθυμώ βάλλω το στο γιουτούμπιν τζαι ακούω το.



Η μουσική (όπως τζαι οι μυρωθκιές, αλλά τούτον εν άλλη ιστορία) έσιει την ιδιότητα να κολλά στες μνήμες μας, να αποτυπώνεται τζαι να αποτυπώνει. Γι'αυτό η μουσική έσιει την ίδιαν δύναμη, είτε μιλούμεν για μουσικές ιδιοφυίες τζαι καλλιτέχνες, είτε μιλούμεν για απλούς άμουσους ανθρώπους που δεν μπορούν να έβρουν τον τόνο. Ωραίο βιβλίο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις της μουσικής, της ψυχολογίας ή και των δύο.

Μα τόσον επιφανειακή??

Ακούτε τωρά προβλήματα που έσιει ο κόσμος, εγώ δηλαδής.

Από πούθε να ξεκινήσω? Που την αρκήν υποθέτω.

Εγώ εν ξέρω αν σας το είπα ποττέ αλλά τη σχέση εγνώρισα την άνευ κοκκινόχρωμης (λόγω ιρλανδικής καταγωγής) γενειάδα. Έναν ασπρουλιάρικον, ξερόπαστον, καστρίσιηκον Ιρλανδούιν.

Στην πρώτη φάση της γνωριμίας μας που λέτε, τότε που η σχέση ήταν απλά γνωριμία, τζαι που όλα ήταν στο πολλά φιλικόν επίπεδον, εμέναν η σχέση δεν μου άρεσκεν τίποτε. Ως άντρας δηλαδή. Δεν με ενέπνεεν ρε παιδί μου.

Στη δεύτερη φάση της γνωριμίας μας τη σχέσην εξαναήβρα την με ελαφρά γενειάδα (εξού και το παρατσούκλι Καπετάν Κοκκινογένης). Συγκλονιστικά βελτιωμένη έκδοση. Που τότες τζαι όσον τζαιρόν είμαστεν σε σχέση με τη σχέση ήταν πάντα μα πάντα γενειοφόρος. Για αστείον καμιά φορά επερίπαιζα τη σχέση, έτσι τζαι "ξιουρίσεις τα μούσια, γυρεύτου αλλού", αλλά που μέσα μου είχα τζαι μια μικρή αμφιβολία.

Ώσπου τζαι εμπήκεν ο Νοέμβρης, μήνας φιλανθρωπικής δραστηριότητας τζαι δη αντρικής. τζαι όι τύπου Ραδιομαραθώνιος, ζηθκιανεύκω ριάλλια στες στράτες. Δημιουργική δραστηριότητα. Το Movember, για τζείνους που δεν ξέρουν (στην Κύπρο μάλλον εν θα είσιεν πολλύν σουξέ), εν ουσιαστικά μια διοργάνωση όπου τολμηροί άντρες (σαν την σχέση ας πούμεν) αποφασίζουν να αφήκουν μουστάκαν για ένα μήνα (το Νοέμβρη) τζαι δέχουνται εισφορές για να "πειστούν" κατά κάποιο τρόπο να διατηρήσουν το λουκ. Οι εισφορές παν στην έρευνα τζαι αντιμετώπιση αντρικού καρκίνου (κατά βάση προστάτη). Πολλά καλή ιδέα γενικώς.

Ειδικώς όμως...
Ναι αγαπητή αναγνώστρια (απευθύνουμαι μόνο σε γεναίτζες δαμέ για συμπαράσταση), η σχέση εξιούρισεν τα μούσια τζαι αναμένεται οσονούπω να κυκλοφορεί με μουστάκα. Τζαι όσον τζαι αν σε σοκάρει το πρόβλημα μου δεν είναι τόσον η μουστάκα, όσον η απώλεια της γενειάδας.

Γιατί .. ναιιιι είμαι εν τέλει τόοοοοσο επιφανειακός τζαι ρηχός άνθρωπος. Ούλλα τούτα τα ευτυχισμένα χρόνια σχέσης, που κακόν λόον δεν ανταλλάξαμεν, ούλλος τούτος ο έρωτας, δεν εκατάφερεν να με τυφλώσει.

Η σχέση εξακολουθεί να εν χάλια δίχα το μούσι. Χ-ά-λ-ι-α.

Εννά μου πεις τωρά, εντάξει εν ένας μήνας. Εννά περάσει (ευελπιστώ δηλαδή ότι η σχέση εν πάει πίσω στου μούσι μετά). Εννά κάμνεις σεξ με τα μμάθκια κλειστά (ένας συγγραφέας έγραψεν κάποτε ότι το σεξ είναι 80% μυρωδιά). Αλλά τα γέριμα, ας πούμεν νιώθω λες τζαι απατώ τη σχέση με έναν άγνωστο φρεσκοξουρισμένον τύπο, τζαι δεν είναι ΚΑΝ ωραίος....

Είμαι πολλά γαούρα που σκέφτουμαι έτσι? Είμαι έννε?

UPDATE: Τούτον το ποστ εξεκίνησεν μες το νου μου ως έναν αστείον ποστ για το πως ο καπετάν κοκκινογένης έμεινεν δίχα γένιν, αλλά όσον το θκιαβάζω τοσον πιο απαίσιον τζαι καθόλου αστείον μου ακούεται. έτσι σήμερα στο "χαλλόου τι κάμνεις, πως ήταν η μέρα σου " της σχέσης απάντησα με το "ξέρεις ότι αγαπώ σε είτε έσιεις μούσιν είτε εν έσιεις έννε;" τζαι η σχέση έμεινεν λλίον χάσκωντα αφού απολογούμουν του για έναν ποστ που εν μπορεί έτσι τζι αλλιώς να θκιαβάσει τουλάχιστον όι ακόμα (ευτυχώς).

Διάσημοι...

(εθελα να σας πω άλλα, αλλά άτε μόλις το είδα τούτον τζαι εσοκαρίστηκα..)

Το βελγικό μου YouTube που συνήθως προτείνει λινκς για Βελγικά πράματα, σήμερα είσιεν έναν λινκ που ελάλεν Κύπρος τζαι είπα να το δω το βίντεο , να δω για ίντα πράμαν εμπήκαμεν στο ιντερνέττιν πάλε.

Ο τίτλος εν ο ακόλουθος τζαι αμαν πατήσετε πάνω του εννά δειτε τζαι το βίντεο.

Players get hit with a bomb inside the stadium (Cyprus)

Δεν ξέρω πότε εγίνηκεν τούτον τζαι αν ανακαλύπτω κάτι  που εγίνην ξέρω γω πριν 4 μήνες ή κάτι. Αλλά ο τίτλος εν σοκαριστικός τζαι το βίντεο ακόμα παραπάνω. Εννοώ που τα αλήθκεια σοκαριστικό. Τζαι είδαν το προφανώς καμιάν 600.000 (άρα εκυκλοφόρησεν καλά)

Κάποιος που ξέρει να μου πει. ήβραν ποιος παλαβός έκαμεν τούτον το πράμαν? Που δεν καταλάβω που νομικά αλλά πρέπει να εν τζαι σοβαρή κατηγορία στο δικαστήριο που παίρνει φυλάκαν. Εσυλλάβαν κανέναν? Εμεινεν κανένας φυλακήν?

Απορώ πως μετά που τούτον δεν έκλεισεν ακόμα το πρωτάθλημα. Τούτη εν η λύση. Τέρμαν η μάππα.  Τη μια μασιερώματα, την άλλην πόμπες. Τι άλλον καρτερούμεν δηλαδή? Κλείστε την πρώτη κατηγορία να τελειώννουμεν. Για 1-2 χρόνια, όσα χρειαστεί να φέρουν κάποιοι τα μίλια τους. Τζείνος που γουστάρει μάππαν να παέννει στα ματς της Δ' κατηγορίας.

Έχουμεν τζαι κρίσην. Τι να ξοθκιαζουνται δηλαδής???

ΥΓ: πιστεύκω το ακράδαντα ότι η βία στα γήπεδα δεν είναι καθόλου άσχετη με το τι γίνεται στην κοινωνία. Ας κλείσουν τα γήπεδα, ας φκει η βία στους δρόμους. Ίσως έτσι τζαι η τελευταία στρουθοκάμηλος αποφασίσει να δει το πρόβλημα στες πραγματικές του διαστάσεις.
ΥΓ2: Αν τζείνος που το καμεν εν ανήλικος εισηγούμαι να μπει λλίον φυλάκαν ο γονιός. Επειδή κύριε χώρκατε (σόρυ για την έκφραση) έννεν κα-θό-λου κουλ η πρώτη λέξη του μωρού σου ναν Ομόνοια/Ανόρθωση/Αποελ/Απολλωνας, τζαι έννεν κα-θό-λου κουλ να φανατίζεις το κοπελλούιν σου που γεννησιμιού τζαι ύστερα να απορείς, "Ου μα έκαμεν καυκάες? Πέφτω που τα σύννεφα"
ΥΓ3: συγγνώμην για τα ξεσπάσματα ρε κοπέλλια, αλλά τωρά τελευταία έχω νεύρα, πολλά νεύρα. Πάαααρα πολλά νεύρα.

\

Αποφάσεις...

Πότε αλήθκεια εν καλή στιγμή να πάρει κάποιος αποφάσεις για τη ζωή του εν έναν ερώτημαν.

Άμαν είσαι χαρούμενος τζαι καλά εν θέλεις να σκέφτεσαι τούτα τα πράματα (δουλειές, μετακομίσεις) γιατί είσαι καλά τζαι εν θέλεις να ππέσσεις με τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Άμαν εν είσαι καλά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, έρκεται σου τζείνη η επιθυμία αυτόματα του να πάρεις αποφάσεις, ενώ ξέρεις πολλά καλά ότι έννεν σοφό να παίρνεις αποφάσεις σε τέθκοιες περιόδους που τα θορείς ούλλα μαύρα.

Πρέπει δηλαδή να έβρεις μια φάση που να μεν είσαι ούτε καλά, ούτε κακά. Αλλά πούντην τούτην την περίοδο?

Τον τελευταίο καιρό σκέφτουμαι πολλά πράματα. ήρτεν ο τζαιρός των αποφάσεων, ανεξαρτήτως διάθεσης, κάποιες αποφάσεις πρέπει να παρθούν. Κάποιες επαρθήκαν, κάποιες εμισο-παρθήκαν αλλά τρέμουμεν να τες παραδεχτούμεν, κάποιες ακόμα εκκρεμούν.

Καταρχήν αποφάσισα (λαλώ σας τζείνες που επαρθήκαν έτσι για να δεσμευτώ δημόσια να τες υλοποιήσω) ότι εννά το γράψω τζείνον το γέριμον το βιβλίον. Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω πότε, ούτε ίντα πράμαν εννα φκει, αλλά έφτασεν η στιγμή, το βιβλίον πρέπει να αρκέψει να γράφεται. Έχω ήδη δηλαδής πάνω κάτω 40 σελίδες (εμείναν οι υπόλοιπες 160).

Επίσης εμισο-αποφάσισα (αλλά εν το είπα ακόμα της Μάνας τζαι του Πατέρα) ότι με το πέρας του βιβλίου, αν είμαι ακόμα ζωντανή τζαι με σώας τας φρένας, τζαι η σχέση εξακολουθεί να με θέλει ως τότε, μάλλον (εν εκλείσαμεν 1000%) θα πάω να μείνω Λονδίνον για λλίον.

Τζείνον που δεν αποφάσισα ακόμα εν το για πόσο. Εκκρεμότητα 1 που δεν μπορεί να λυθεί με τίποτες. Που την μιαν κόφκεται η καρκιά μου στη σκέψη να μείνω τζιάλλον μακριά που τη νήσο. Που την άλλην, εν ξέρω αν μπορώ να την αντιμετωπίσω ξανά με τα παλιά της χούγια συν τα καινούργια ζόρκα της κρίσης. Τζαι εν τζαι η σχέση που θέλει να έρτει, εν θέλει. Τζι αν δεν θέλει, εγώ τι κάμνω? Μπρος γκρεμός τζαι πίσω ρέμα η κατάστασης.

Εκκρεμότητα 2 που ακόμα δεν ελύθηκε, αν τζαι εμισο-επάρθηκεν απόφαση, εν το τι στανάθεμα θα κάμω για να φκάλω τον άρτον ημών τον επιούσιον σε τούτην τη ζωή. Μετά που τόσα χρόνια έρευνας νομίζω εμισο-αποφάσισα ότι τούτην τη ζωή ίσως δεν μπορώ τζαι μάλλον δεν θέλω να την κάμω. Γουστάρω την έρευνα τζαι την ψυχολογία όσον δεν παίρνει αλλά αρέσκει μου να την κάμνω όπως παλιά, απιέρωτη τζαι με καλήν παρέα. Τούτον το πράμαν που εγίνηκεν δουλειά μου δεν το αντέχω τζαι ένας Θεός ξέρει (ή τζαι παραπάνω αν είσαστεν του πολυθεικού) πόσον το κουντώ να φκει ως το τέλος. Εν μπόρω να το κουντώ για πάντα. Ούτε μπόρω να μπω στο παιχνιδάκι τούτο που παίζουν ούλλοι δαμέ ο θάνατός σου η ζωή μου τζι όποιος δημοσιεύσει πρώτος, οι υπόλοιποι ας παν να γ*****. Ούτε μπόρω στην σκέψη να κάμνω τούτον το πράμαν με τούτην την ταχύτηταν. Η επιστήμη θέλει χρόνον. Τζαι εν μπορείς να τη μετράς με όρους παραγωγικότητας λες τζαι είμαστεν εργοστάσιον. Παρόλα αυτά, έτσι εν τα πράματα. Έτσι εν τούτος ο κόσμος. Τέικ ιτ ορ λίβ ιτ που λεν τζαι οι εγγλέζοι.

Τζαι δαμέ έρκεται το ερώτημα. άμαν δεν κάμω τούτον το πράμαν (που εν το μόνον που ξέρω να κάμνω, μαζί με το να πουλώ τυρόπιττες στο Ζορπά) τι να κάμω? Τούτη η απόφαση αναβάλλεται λόγω έλλειψης εναλλακτικής, θα επανέλθει άμαν βρεθεί κατάλληλη εργασία που να με θέλει τζαι να τη θέλω.

ΥΓ1: τούτον ήταν ποστ αυτο-ανάλυση τζαι αυτο-ρεφλέξιον, αν δεν κάμνει νόημαν σε σας εν πειράζει, εν για μέναν που την εγραψα παραπάνω τζαι σόρυ που σας πρήζω τζιόλις

ΥΓ2: για το Μνημόνιο τζαι την Κύπρο δεν γράφω γιατί εν αξίζει τζαι το ψηφιακό μελάνι. Άμαν, παρά τα όσα γίνουνται στην Ελλάδα τζαι ενώ την ίδια στιγμή θκυό άλλες χώρες που σούζουνται τζαι καίγουνται (δες Ισπανία τζαι Ιταλία) κάμνουν τα κούτζια της ζωής τους να αποφύγουν να υπογράψουν επίσημο μνημόνιο, εμείς αποφασίσαμεν σε ποσοστό 60% ότι το μνημόνιο εν καλό πράμα τζαι οι άλλοι ούλλοι εν παλαβοί, τι να πεις? Η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά.   

Let the truth be said

Happy birthday John Lennon...

Με κάτι πάντα επίκαιρον

 τζαι κάτι πάντα όμορφο (καλά το ενδυματολογικό της εποχής ασυναγώνιστο :))))

.

Ενδιαφέρουσα παρατήρηση

Στο περιοδικό της "De Morgen" πριν λλίες μέρες εθκιάβαζα κουτσά στραβά (τα Ολλανδικά μου εν λειψά) το άρθρο στην τελευταία τελευταία σελίδα.
Είσιεν τον τίτλο "Ποιοι εν οι πιο φτωσιοί άνθρωποι στον κόσμο" τζαι ο αρθρογράφος επροσπαθούσεν να έβρει το γιατί ενώ φκαίνει μια λίστα με "τους πλουσιόττερους ανθρώπους στον κόσμο", δεν εφκήκεν ούτε μιαν φορά μια λίστα με τους "φτωχόττερους".

Η άποψή του αρθρογράφου ήταν πάνω κάτω η εξής:
στο νούμερο ένα των πιο φτωχών σίουρα θα έμπαινεν κάποιος πολλά φτωχός, κάποιος που εν έσιει καν να φάει. Κάποιος που εν στα πρόθυρα να πεθάνει που την πείνα γιατί δεν έσιει να φάει για πολλύν τζαιρόν. Παρόλα αυτά άμαν σκεφτούμεν πόσα πλάσματα πεθανίσκουν κάθε μέρα, κάθε λεπτόν που την πείνα σε τούτον τον κόσμο, εν λογικό ότι τζείνος ο πρώτος, ο πιο φτωχός στο επόμενον λεπτόν θα εν πεθαμένος τζαι τη θέση του θα πάρει ο επόμενος. Η λίστα με τους φτωχόττερους ανθρώπους δεν μπορεί να υπάρξει γιατί οι φτωσιοί (όπως λαλεί τζαι η βελγική φράση) πέφτουν ένας ένας σαν τες μούγιες τζαι δεν μπορεί κανείς να καθορίσει τον φτωχόττερον που ούλλους γιατί δεν είναι κάτι σταθερό.

Η δική μου η εξήγηση εν πιο απλή: Γιατί εν πάρα πολλοί, πάααααρα πολλοί τζείνοι που θα ισοψηφούσαν στην πρώτη θέση, τζαι τζείνοι στη δεύτερη τζαι τζείνοι στην τρίτη. Τόσοι που δεν έσιει νόημαν να κάμεις λίστα.

Για τον Λιλλήκκα έχω να πω...

(αν τζαι είπα να μεν ασχολούμαι καθόλου με οτιδήποτε αρνητικό τζαι να εστιαστώ στα όμορφα πράματα της ζωής εν αντέχω, θα σας τα πω, επέλλανα σας σήμερα)

ότι εν ένας παλαβός τζαι δεν τον εσυμπάθησα ποττέ μου τζαι δεν επίστευκα ποττέ μου ότι θα εφτάνναμεν σε έτσι κατάντιαν να εν υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ποιος, ο Λιλλήκκας.

Ο καθένας δικαιούται να έσιει την άποψην του, εσείς αν θέλετε συμπαθάτε τον, ψηφίστε τον τζιόλις αν το επιθυμείτε, αλλά εμέναν τούτη εν η άποψή μου. Τζαι με τες τελευταίες μαλακίες (ούτε καν αστερίσκους εν βάλλω) επιβεβαιώθηκεν ακόμα παραπάνω.

Το γεγονός δε ότι υποστηρίξαν το κλείσιμον των οδοφραγμάτων τζι άλλοι τζαι γενικώς ακούεται σαν λογική ενέργεια αποδεικνύει ότι η παλαβομάρα εν κολλητική τζαι στην Κύπρον έππεσεν επιδημία.

Το ότι δε μια μεγάλη πλειοψηφία του λαού επιθυμεί κάτι τέθκοιον, δηλαδή μιαν ενέργεια που θα θάψει τζιάλλον την οποιαδήποτε διαδικασία λύσης τζαι θα αποδείξει σε ούλλους (όσοι εν ήταν σίουροι ακόμα) ότι η ε/κ κοινότητα ΔΕΝ θέλει λύση, αποδεικνύει τούτον που εξανάπα κάπου. Ότι θέλουμεν διχοτόμησην. Τζαι ας το παραδεχτούμεν. Δεν μας κόφτει τζαι δεν θέλουμεν. Δεν θέλουμεν να το παλέψουμεν. Αρέσκει μας έτσι. Όι ούλλους, τους παραπάνω.

Τα άλλα ούλλα εν μουσκουρούθκια. Τι σημαίνει εν αξιοποιούμεν τα ανοιχτά οδοφράγματα όπως πρέπει? Εφκήκεν ο Λιλλήκας ή ο κάθε Λιλλήκκας να προωθήσει ουσιαστικήν αλληλεπίδρασην μεταξύ των δύο πλευρών τόσα χρόνια? Τζαι δηλαδή αν είσιεν καζίνον στη Λεμεσό θα εστήνναμεν οδοφράγματα για να μεν "αξιοποιούν" οι κουμαρόφατσες τη Λεμεσό λάθος?

Επίσης ο μόνος, ο ΜΟΝΟΣ αποτελεσματικός τρόπος να ελέγξεις τι γίνεται στο Βορρά τζαι ποιος μπαινοφκαίνει εν ένας. ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ. λυση του κυπριακού, λύση του κυπριακού. Ούλλες οι άλλες πιθανότητες δεν μας εγγυούνται τίποτες (συμπεριλαμβανομένης της διχοτόμησης).

Τούτα ούλλα τέλοσπάντων, εν πελλάρες τζαι φτηνές δικαιολογίες. Απλά υπάρχουν δυστυχώς ακόμα πολλοί (υπερβολικά πολλοί) στην κοινωνία μας που θέλουν "τζείνοι ποτζεί τζαι μεις ποδά". Σίμπλ ας δατ. Θέλω να δω τι θα κάμουν, άμα γινεί η διχοτόμηση (γιατί θα γινεί σε κάποια φάση) τζαι το όνειρό τους ΔΕΝ θα γινεί πραγματικότητα, γιατί απλούστατα θα είναι αδύνατο να κλείσεις τα σύνορα σου στους κατοίκους μια αναγνωρισμένης πλέον γειτονικής χώρας (αναγκαστικά θα εν οι πιο στενοί μας συνεργάτες λόγω εγγύτητας).

ΥΓ: σε τζείνους τους χτυπημένους που επίαν να κλείσουν που μόνοι τους τα οδοφράγματα... Η ελευθερία διακίνησης εν θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, ναι που τζείνο που κατηγορούμεν τους Τούρκους ότι καταπατούν τόσα χρόνια. Μόνον τούτον έχω να πω. Ποιος είσαι ρε Τάδε τέλοσπάντων, που θα εμποδίσεις τη διακίνηση άλλων ανθρώπων??  
ΥΓ2: δυσκολεύκουμαι πολλά φέτι με τες εκλογές. Ο Ούτοπος αν ιξέρετε θα βάλει υποψηφιότητα?

Σάιπρους, μη φεύγεις. γύρνα πίσω. Θα φαρμακωθώ !!

Μάλιστα,
αποκλειστήκαμεν. 
Που τον Νιόβρη, με ΡάιανΈαρ, με Σάιπρους, με τίποτες.
Καμία κατευθείαν πτήση Βρυξέλλες-Κύπρος, μόνον ενδιάμεσες με κάτι στάσεις των 6 ωρών.

Πως τα γέριμα θα έρτουμεν έσσω μας λαλείτε μου??

Προς το παρόν για τα Χριστούγεννα έκλεισα εισιτήρια να έρτω που Λονδίνον. 600 ευρώ !!!!!
600 ευρώ σαν το κουττούτζιν !!!!
600 ευρώ πάω στον Καναδά τζαι έρκουμαι που δαμέ!!!!
Πάω Νέαν Υόρκην.
Ξαναπάω Νέαν Ορλεάνη.
Πάω Μεξικό.

Αν είναι δυνατόν....


(επειδή τη Ράιαν Έαρ εν την παρακαλώ....)

Σάιπρουυυυυυς!! γύρνα πίσω!!! θα συρθώ στα πατώματα σαν τες παλιές ελληνικές ταινίες αν χρειαστεί.

(ή μάλλον ακόμα καλλύττερα: Ειτζείααααααν κάμε απευθείας πτήσεις Βρυξέλλες-Λάρνακα σε εκλιπαρώ...)

NOLA

Άρκησεν τούτον το ποστ ξέρω το, αλλά άτε μιαν το’να μιαν τ’άλλο, έτα ούλλα τζιαμέ.

Για τη Νέα Ορλεάνη δεν έχω πολλά να πω. Εξάλλου ότι γίνεται στη Νέα Ορλεάνη, μένει στη Νέα Ορλεάνη που λένε. Όι ότι εγίνηκεν τζαι τίποτες συγκλονιστικό. Το να είσαι τζιαμέ εν που μόνον του συγκλονιστικόν. 

Η Νέα Ορλεάνη εν πραγματικά τούτον που λέμεν πάρτυ σίτυ. Τζαι μπορεί να μεν έσιει τα εντυπωσιακά κτήρια τζαι μνημεία άλλων πόλεων (για τζείνους που εντυπωσιάζουνται με τούτα), αλλά έσιει (πάνω από όλα) ατμόσφαιραν. Ατμόσφαιραν τζαι μουσικήν. Τέλοσπάντων, τι να σας λαλώ? ούλλες οι προσδοκίες εκαλυφτήκαν τζαι με το παραπάνω.

Τζαι με τους συνάδελφους εντάξει ήταν.

Ήπιαμεν τα Hurricanes μας (εκτός που έναν που εν πίνει αλκοόλ ημίσιη μου) στην Bourbon street, μια μικρή Αγία Νάπα εντός Νέας Ορλεάνης (με λλιόττερο ξεπεσμό τζαι καλλύττερη μουσική)...

Εφάαμεν τους αλιγάτορες μας (ξέρω τι εννά πείτε εν αντρέπεσαι?? Αλλά τα γέριμα τα σκοτεινά επείσαν με οι συνάδελφοι ότι άμαν είσαι στη Ρώμη πρέπει να κάμνεις ότι κάμνουν τζαι οι Ρωμαίοι. Εεεε τζαι μετά που κάμποσην αντίστασην ενέδωσα τζαι εδοκίμασα. Να πω την αμαρτία μου ήταν ωραία τα κομματάκια ουράς αλιγάτορα με σως μουστάρδας. Πάντως σούπα χελώνας δεν έφαα, δεν επέλλανα ακόμα)

Επεράσαμεν κάμποσες ώρες στην Jackson Square με τους «καροτσέρη- καροτσέρη ας το καμουτσίκι απ’το χέρι» τζαι τους street artists 

Επίαμεν τζαι στο French Market (εν εψούμνισα τζιαμέ εσυγκρατήθηκα)

Επίαμεν τζαι στον Μισισσίπη αλλά εν εφκήκαμεν σε ατμόπλοιον (γιατί τα ωράρια του εν εταιρκάζαν με τζείνα του συνεδρίου)

Ε καλά εννοείται ότι εκάμαμεν άπειρες βόλτες στο French Quarter, εμείνίσκαμεν τζιαμέ. Εθαυμάσαμεν τα μπαλκόνια του, τζαι τα δρομάκια του.

Επετύχαμεν τζι έναν γάμο στην  Royal street, τον ωραιόττερο για μένα δρόμο της γειτονιάς, που δυστυχώς δεν πρόλαβα να βιντεογραφήσω με τη νύφη το γαμπρό και όλους τους καλεσμένους (με άσπρα μαντίλια) να ακολουθούν μια μπάντα με χάλκινα που έπαιζεν νεο-ορλεανικούς ρυθμούς (ο πιο ΓΑΜΑΤΟΣ γάμος έβερ)

Ακούσαμεν κάμποση τουριστική τζαζ στην Bourbon street τες πρώτες 2-3 μέρες τζαι μετά ανακαλύψαμεν την Frenchmen street, where the real thing is. Ακούσαμεν απίστευτη μουσική τζαι εφάμεν απίστευτον φαίν στο μπαρ-τάπας εστιατόριο Three Muses, το οποίο συστήνω σε όσους θα τύχει ναν ποττέ στην πόλη. Δίπλα που το blue nile.

Το πιο απίστευτο δε που ούλλα ήταν που επίαμεν στο μπαρ-ρέστοραν του Kermit Ruffins τη νύχτα που ήταν να φκει στον αέρο το πρώτο επεισόδιο της καινούργιας σεζόν του Treme τζαι είσιεν λάιβ μουσική. Τζαι αννοίω την πόρτα τζαι θορώ τον Κέρμιτ ομπρός μου (όι τον βάτραχο, τον τρομπεττίστα), ο οποίος ήταν σούπερ σούπερ πορωμένος, είσιεν μιαν άπαιχτη μαύρη τραγουδίστρια, μιαν τεράστια μπάντα, τζαι έπειξεν μας κάμποση κάμποση μουσική τζαι μετά το λάιβ έκαμεν μας τον ντι-γκέυ τζαι εχορεύκαμεν. Σημειώστε το εχορεύκαμεν παρακαλώ. Εγώ τζαι η μια μου συνάδελφος ήμασταν οι μόνες άσπρες που εχορεύκαν μαζί με μαύρες καλλονές που εσούζαν τον σέξι πισινό τους στους ρυθμούς της μαύρικης μουσικής. Εγώ τζαι η συνάδελφος επροσπαθήσαμεν τα μάλα να ακολοθήσουμεν, αλλά είμασταν σαν τη μούγια μες το γάλαν. Που πάεις ξυπόλητος που λένε. 

Τέλοσπάντων. Ωραία επεράσαμεν. Α επίαμεν τζαι στο συνέδριο. 

ΥΓ: Για όσους δεν ξέρουν τον Κέρμιτ (ούτε εγώ τον έξερα πριν το Treme να είμαι ειλικρινής)  

ΥΓ2: η Νέα Ορλεάνη ονομάζεται τζαι Big Easy, τζι άμαν πάεις τζιαμέ καταλάβεις γιατί. Ίσως οι ανθρώποι της να εν το πιο ενδιαφέρον κομμάτιν της. Όπως μας είπεν κάποιος στο δρόμο "ούλλα να τα καρτεράς στην Νέα Ορλεάνη. Έχουμεν τους δικούς μας κώδικες, το δικό μας νόμο. είμαστεν έναν κομμάτι ξεχωρον που τον υπόλοιπον κόσμο". 

Γενέθλια

Σήμερα εξύπνησα τζαι αναρωθκιούμουν πόσων χρονών γίνουμαι. έπρεπεν να κάμω αφαίρεσην γιατι εν εθθυμούμουν την ηλικίαν μου.

Άρκεψεν που τα τωρά φαίνεται η επιλεκτική αμνησία.

Ακόμα δηλαδή εν είμαι σίουρη αν είσαι όσα κλείνεις ή όσα πιάννεις (εγώ κλείνω 28 προφανώς, τζαι πιάννω τα 29. Να φρικάρω ή να καρτερώ αλλό έναν χρόνο?)

Το δώρο μου στον εαυτό μου για τούτα τα γενέθλια εν θκυό σιντιά που μιαν μπάντα στη Νέα Ορλεάνη (θα ακολουθήσει σε κάποια φάση ποστάκιον για την καλλύττερην έβερ πόλη στο Αμέρικα) τζαι τα ποτά που θα ακολουθήσουν πόψε με την παρέα. Τζαι που εννά δω τη σχέσην αύριο τζαι την κολλητήν την Κάτω Ύδατα το Σάββατον.

Μουσική, φίλοι, μπύρες τζαι λιξιά. Τι άλλον θέλει το πλάσμαν?*  

* Το συγκεκριμένον πλάσμα έθελεν κιοφτέδες με πουρκούριν, αλλά βαρκέται να μαειρέψει σήμερα, καθώς τζαι δάχτυλα που μου εμυρίσαν στον δρόμο προχτές τζαι που να τα βρω. Τέλοσπαντων, τζαι οι πίτσες καλές ένι.



Ανάρπαστον...

Μάλιστα.

Ο Φιλελεύθερος εχτές επληροφόρησεν μας (έκοψα τον Πολίτη τωρά) ότι το Άι να-πας-στα-ανάθεμα φόουν 5 εγίνηκεν ανάρπαστον μέσα σε μιαν ώραν στη Νέα Υόρκη.

Τζαι αναρωθκιέσαι πόσοι που τούτους εν είχαν κινητό τζαι εχρειάζουνταν ένα τζαι πόσοι είχαν το Αί (στ'ανάθεμα) φόουν 1, 2, 3, ή 4 τζαι είπαν να πιαν τζαι το 5 να κάμουν συλλογή.

Τζαι ας τους υπόλοιπους να γυρεύκουν φαίν μες τα ποσκούπιδα.
Αυτό είναι που λένε live and let die.

Ίσως να σας το ξανα-έδειξα τούτον, αλλά έτο ήρτεν μου στο νου τούτον το "buying things you don't need with money you don't have" του George Carlin καθώς τζαι τα υπόλοιπα που λαλεί σε τούτον το βίντεο.

Αθάνατος.
  

ΥΓ: ο οποίος είπεν κάποτε σε μια συνέντευξη ότι το ανθρώπινο είδος δεν τον πολλο-αφορά πλέον. Κάπου στην πορεία εξελίχθηκεν σε κάτι που ελάχιστο ενδιαφέρον του προκαλεί το αν θα επιβιώσει ή όχι. Αμήν μάι φρέντ αμήν. 

Speechless...

Παρά να σας ζαλίζω με τες βλακείες μου είπα να σας στείλω κάπου αλλού για κάτι πολλά ουσιαστικό:

http://tovytio.wordpress.com/2012/09/13/now_i_am/

Διαφήμιση Οδοντόκρεμας

Είμαι που λέτε την Παρασκευή σε ένα συμπόσιο με διαλέξεις για τη μνήμη (τωρά εννά μου πείτε που κολλά η οδοντόκρεμα, αλλά κάμετε λλίην υπομονήν). Μια που τες διαλέξεις είσιεν θέμα την επιτυχημένη γήρανση (δηλαδής successful aging) τζαι όι όταν λέμεν επιτυχίαν δεν εννοούμε να καταφέρεις να χώσεις τες ρυτίδες σου παθιασμένη μποτοξού, εννοούμε να καταφέρεις να κρατήσεις τες γνωστικές σου λειτουργίες ανέπαφες.

Κάποιοι ερευνητές λοιπόν στη Νορβηγία ακολουθήσαν 1000 πλάσματα τρίτης ηλικίας για διάστημα 10 χρόνων εστιάζοντας σε τζείνο το μικρό ποσοστό των ηλικιωμένων που δεν είχαν μείωση στες γνωστικές τους λειτουργίες τζαι είχαν επίδοση σε μια σειρά που γνωστικά έργα παρόμοια με τζείνη νέων ανθρώπων. Επροσπαθήσαν λοιπόν να δουν ποια χαρακτηριστικά σχετίζουνται με την επιτυχημένη γήρανση, τι μπορεί να προστατεύσει τους ανθρώπους που την εκπτωση των λειτουργιών τζαι όπως είπεν ο κύριος που επαρουσίαζεν:

"Επροκύψαν που τες αναλύσεις κάποιοι αναμενόμενοι παράγοντες, όπως για παράδειγμα τα χρόνια μόρφωσης τζαι το ΚΟΕ (κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο), αλλά τζαι κάποιοι όχι τόσο αναμενόμενοι, όπως για παράδειγμα η ανεξάρτητη κατοικία τζαι ...... το να έχει κάποιος τα δικά του δόντια τζαι όχι μασέλλα !!!!!! άαααρα το τεικ χόουμ μέσσειτζ της παρουσίασης: βρουτσίζετε τα δόντια σας όσο τα έχετε" 

ΥΓ1: εννοείται πως τζαι η υγιεινή των δοντιών εν μια άλλη ένδειξη ΚΟΕ. γενικώς άμαν σε τούτη τη ζωή γεννηθείς πλούσιος έσιεις την καλά, ακόμα τζαι στην άνοια τα γέριμα

ΥΓ2: ένας άλλος παράγοντας που εσχετίζετουν με την επιτυχή γήρανση ήταν τζαι το πόσο ποσοστό του χρόνου περνά κάποιος μόνος του. Σε συνδυασμόν με τον παράγοντα "ανεξάρτητη κατοικία" έκαμεν με να σκεφτώ πόσον ευάλωτος πληθυσμός εν τζείνοι ούλλοι οι παππούδες/γιαγιάδες στα γηροκομεία. Τζαι όι μόνον ευάλωτοι προς κατάθλιψη τζαι άλλα συναισθηματικά προβλήματα, αλλά τζαι γνωστικά. Να παέννετε να τους θορείτε συχνά όσοι έσιετε. Να μεν βαρκέστε, να μεν τους αφήνετε μόνους τους. Εν πολλά σημαντικό.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...

Κοπέλλες τζαι κοπέλια,

Καλως σας ήβρα τζαι καλώς με δεχτήκετε πάλε πίσω. Η Ερυκίνη σας εστράφηκεν στα βρεμένα εδάφη του Βελγίου (γιατί ναι άρκεψεν να βρέσιει πάλε κάτι ψιλά μεν φανταστείτε) μετά που μιαν εβδομάδαν στο νησί που δεν είναι απλώς ένα νησί είναι ιδέα (όπως ελάλεν η κυρία Τασία που μας εφιλοξέναν), στην Ιθάκη.

Η Νότια Ιθάκη (θέα που τη Μονή των Καθαρών στη Βόρεια Ιθάκη)

Μια εφτομάδα δίχα κομπιούτερ, δίχα ίντερνετ, με τηλέφωνο μεν (αλλά εν μου ετηλεφώνησεν κανένας δε). καμία επαφή με τον κόσμο έξω που το νσί καμία. Με ξέρω τι εγίνηκεν στον κόσμον όσον έλειπα. Πραγματικές διακοπές που λένε. Τζι όι όπου τζι όπου. Σε τζείνον τον ευλογημένον τόπο που λέγεται Ελλάδα. τζαι μεν αστειέψετε το "ευλογημένον", όποιος δεν είδεν το γαλάζιον της θάλασσας, όποιος δεν έφαεν τομάταν τζαι λάδιν τζαι φέτταν σπιθκιάσιμην δεν ξέρει. Εντάξει εμείς εκεί στη νήσο έχουμεν τα τούτα πάνω κάτω τζαι εν τα εκτιμούμεν, αλλά όπουδήποτε μακριά που τη Μεσόγειο.... τίποτε δεν είναι δεδομένον.

Οι διακοπές στην Ελλάδα τούτη τη φορά είχαν άλλη γλύκα. Πρώτη φορά σε νησί, όι στην Αθήνα. Στο νησί η θλίψη της κρίσης εν έφτασεν ακόμα. Δεν έφτασε εδώ η πείνα λαλεί η κυρία Τασία (η μάνα ενός παρέα που μας εφιλοξέναν σπίτιν του), ο κόσμος έσιει τα δεντρά του, τα ψάρκα του, περνά. Όι όπως στην πόλη. Στο νησί, ειδικά στο συγκεκριμένον που εν έσιει τρελό τουρισμό, απολαμβάνεις φύση, δίχα πολυκοσμίαν, ησυχία, ηρεμία, πράσινο (παραπάνω από ότι επερίμενα) τζαι μπλέ (που όσον τζι αν το καρτεράς πάντα εκπλήσσει σε). Ο χρόνος λες τζαι σταματά. Τζείνον το πράμαν που νιώθεις ότι βουρά τζαι εσύ ταπισών του αλλού, όι τζιαμέ.

Οι Αφάλες από ψηλά

Τζαι ο κόσμος πάνω-κάτω γνώριμη κατάσταση για μας που Κύπρο. Μιτσίν νησούιν, ούλλοι γνωρίζουνται με ούλλους, σιερεθκιούνται φωναχτά στους δρόμους, στη θάλασσα, κουτσομπολεύκουν, καλιούν ο ένας τον άλλον για φαίν. Τζειντο "κόπιασε" σε άλλη γλώσσα που τη δική μας δεν έσιει τόση γλύκα.

Τζείνα που μου εκάμαν εντύπωσην τούτην την φορά που τες διακοπές στην Ελλάδα ήταν πρώτον το πως οι τιμές των πραμάτων ήταν σχετικά ακριβές, πράγμαν που εν θα επερίμενες με όσα ακούεις για τους μισθούς στην Ελλάδα (πως τα φκάλλουν πέρα οι ντόπιοι αναρωθκιούμαι) τζαι δεύτερον το πόσον μα πόσον μεγάλον πράμαν ήταν για τους κατοίκους ενός νησιού τζείνη η αυγουστιάτικη πανσέληνος. Τα λιγοστά μπαρ του νησιού εκάμναν πάρτυ επι τη ευκαιρία, πολλοί εκανονίζαν σε ποιαν παραλία θα παν να δουν την πανσέληνο. Λες τζαι ήταν πρωτοχρονιά. Πόσον ωραίον πράμαν ένι αλήθκεια. Που αλλού στον κόσμο υπάρχει τέθκοια λατρεία για το φεγγάρι; Αναρωθκιούμαι.

Η σχέση ελάλεν "πρώτη φορά τυχαίνει στη ζωή μου να περιμένω κάπου για να δω τον ήλιο να δύσει." Αν δεν ήταν Ιρλανδός θα επρόσθετεν τζαι το "εν έσιει έτσι πράμαν"  

Τέλοσπάντων, μεν σας τα πολυλογώ. Ωραία η Ιθάκη. Αν άξιζε να βολοδέρνει κανείς 20 χρόνια για να πάει τζιαμέ εν ξέρω, αλλά ήταν πολλά ωραία. Μακάρι να σιεν τζι άλλον.





ΥΓ. Το τιπ των διακοπών. Αν ταξιδεύκετε με αυτοκίνητο προς Πάτρα τζαι περνώντας που τη γέφυρα Ρίου-ΑντιΡίου, έρτει σας η επιθυμία (αθώοι τουρίστες τζι εσείς) να ρέξετε που τη γέφυρα έτσι για την εμπειρία που εν τζαι τόσο γαμάτη και τα λοιπά, πάρτε 10 βαθειές αναπνοές ώσπου να σας περάσει. Γιατί αγαπητέ αναγνώστη το πέρασμα της γέφυρας κοστίζει σου ναι ναι 13 ευρά στο πάεννε τζαι 13 στο στράφου. Τέικ μαι γουόρντ φορ ιτ, φκάλε φωτογραφίες που μακριά καλλύττερα.
ΥΓ2. εντυπωσιάστηκα με το πως ούλλοι εδιούσαν μας αποδείξεις όπου επαένναμεν. Ακόμα παραπάνω δε που οι αποδείξεις ήταν νόμιμες. Εγράφαν το πάνω άλλωστε: "Νόμιμη απόδειξη". Τάχα τι, υπάρχει τζαι παράνομη???

Κάτσε τζαι λλίον τον κώλο σου χαμέ (αλλιώς Χουμίσια ν.2)

Έτσι θα μου ελάλεν η Μάνα, τζαι έτσι θα μου πει δηλαδής άμαν μάθει ότι εκτός που τες διακοπές στην Κύπρον τζαι το συνέδριο στη Νέα Ορλεάνη μαζί με τα κακά της μοίρας μου τον άλλο μήνα, στο ενδιάμεσο θα την κάνω για σύντομες διακοπές "έλα να πάμε στο νησί η μάνα σου εγώ κι εσύ".

Γιατί εν χορτάννουνται οι γέριμες. Θα σας αφήσω να μαντέψετε πάλε τραγουδιστικά που πάω.

ΥΓ1: ο ενθουσιασμός εν τόσον μα τόσον μεγάλος που εν μπορώ να δουλέψω (5 μέρες πριν το ταξίδι), αλλά που την άλλην εν μπορώ ούτε τζαι να προσκολιούμαι γράφοντας σας πελλάρες δαμέ γιατί μετά την ανακαίνηση του γραφείου απέκτησα τεράστιαν οθόνην που φαίνεται σε ούλλους, έτσι εν μπορώ να χωστώ πλέον. Ούυφφου
ΥΓ2: αναμνήσεις του κάποτε. οι Νάμα αρέσκαν μου που τότε που ήμουν μιτσιά. ήταν έναν που τζείνα τα μικρά μικρά στοιχεία που εδείχναν στην μικρήν Ερυκίνη ότι κάτι εν πάει καλά, εγώ με τους συγχωρκανούς εν πολλοταιρκάζουμεν. Ως παιδί είχα ρωτήσει ούλλα τα πλάσματα που αποτελούσαν τον τότε κόσμο μου αν ξέρουν τους ΝΑΜΑ. Κανένας εν τους έξερεν. Την πρώτη φορά που κάποιος είπεν α ναι ξέρω τους (μια συμμαθήτρια μου κάπου στην εφηβεία), έθελα να την αγκαλιάσω σχεδόν. Εν ήταν τόσον οι ΝΑΜΑ, όσον τζείνον το αίσθημαν το "όι τελικά δεν είμαι εξωγήινος"

Πέτε μου ότι έννεν αλήθκεια...

Συγγνώμη,

μπορεί να μου πει κάποιος που εν στην νήσον εαν τζαι πόσος ντόρος εγίνηκε με τούτον ?? Γιατί αν δεν εγίνηκεν είμαστεν για να' μαστεν.

Μάλιστα. εμπήκεν τιμοκατάλογος τζαι στο νοσοκομείον ποιον. Θέλεις να  δεις γιατρόν, 5 ευρώ (αντί για 2). Είπε σου ο γιατρός να κάμεις αναλύσεις αίματος, 50 σεντ. Είσαι στη θάλασσα τζαι έτυχε ρε παιδί μου να "κλειδώσει" η σαούνα σου τζαι πρέπει να πάεις Πρώτες Βοήθειες? 10 ευρώ. εν έσιει σημασίαν που εν έσιει πούγγες το μαγιό οφείλεις να κουβαλείς 10 ευρώ πάνω σου γιατί αν σου τύχει τίποτες τζαι πάεις στες Πρώτες Βοήθειες χωρίς λεφτά εννά σε αήκουν τζιαμέ να υποφέρεις ώσπου να έβρεις τα ριάλλια.

Το πιο αστείο δε εν ο λόγος που εμπήκεν ο τιμοκατάλογος. Για να μεν γίνεται κατάχρηση ιμίσιη μου. Τι εννοεί ακριβώς ο παρέας με το κατάχρηση εν εκατάλαβα. Δηλαδή έσιει κόσμον που πάει-έρκεται στες Πρώτες Βοήθειες για χόμπι?? Γιατί εννά πελλάνω. Αν έχουμεν τόσα πλάσματα με τούτον που λέμεν υποχονδρίαση, ψυχοσωματικά συμπτώματα ή ιατρικώς ανεξήγητα συμπτώματα, τότε θα έπρεπε το Υπουργείο Υγείας να κάμει εκστρατείες/δομές να τους βοηθήσει, όι να τους βάλει είσοδο. Αλήθκεια τι σημαίνει κατάχρηση του συστήματος υγείας να μας πει ο Υπουργός γιατί εννά πελλάνω (εξανάπα το τούτον έννε? έτο άρκεψα ήδη).

Η άλλη δε εξήγηση εν ότι πιέζουνται πολλά οι γιατροί τζαι εν φκαίνει το πράμαν (που εν αλήθκεια, να λαλούμεν τα σύκα σύκα). Λύση σε τούτον εν συνήθως να πολλύνουν οι γιατροί όι να λλιάνουν οι άρρωστοι !!!! Πρώτη φορά θορώ έτσι αντιμετώπιση. Αφού εν μπορούμεν να στηρίξουμεν σύστημαν υγείας για τόσα πλάσματα ας αποθαρρύνουμεν τον κόσμο που το να παέννει στο νοσοκομείο. Μπορεί κάλλιστα α) να παέννει σε ιδιωτικές κλινικές ή β) να αναπτύξει αντοχές τζαι να σκληραγωγηθεί γιατί εγινήκαμεν τέλεια μυγιάγγικτοι με το παραμικρό τσουκ γιατρός.

Το δεν έχουμεν ριάλλια για να προσλάβουμε γιατρούς/στηρίξουμε το σύστημα υγείας ΔΕΝ είναι δικαιολογία. Έναν κράτος θκυό πράματα οφείλει να παρέχει εμπα να ππέσουν ούλλα κάτω. υγείαν τζαι παιδείαν. Αν δεν έσιει ριάλλια, εισηγούμαι να κλείσουν λλίοι δήμοι, το 70% των στρατοπέδων, τζαι να μειωθούν οι μισθοί ούλλων των Υπουργών/διευθυντάδων τζαι να προσλάβουμεν παραπάνω γιατρούς. Γίνεται??

ΥΓ. το επόμενον στάδιο εν Αμέρικα στάιλ σύστημα υγείας, φυσική επιλογή φαστφόργουορντ. Είσαι δυνατός (έσιεις ριάλλια) επιβιώννεις, είσαι αδύνατος (φτωχός), να πας να μεν κανίσεις. ΟΥΣΤ! 

Οι Γάλλοι έχουν ρέντα

Έτσι όπως πάει το πράμαν εν θα μπόρω να περιπαίζω το γαλλικό σινεμά. Με τούτα τζαι με τζείνα άφηκεν με πάλε άφωνη.

Μετά το "Poulet aux prunes"  ήρτεν το "Intouchables" να μας αποτελειώσει. Δεν έχω τζαι τι να πω. Απλά δέτε το, έβρετε το, αν το έσιει στο σινεμά βουράτε. Ενι ξέρω.

Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω έναν κλισέ θα εθκιάλεα το "είναι μια ταινία ύμνος στη φιλία". Αλλά δεν είμαστεν του κλισέ τζαι θα πω απλά ότι εν πολλά συναισθηματική, τζιήζει κάτι μέσα σου (ή τουλάχιστον εμέναν έτζιησεν μου). Έμεναν πάντως άρεσεν μου. Πέντε αστερούθκια (άτε εντάξει τεσσερισήμιση απλά για να είμαστεν αυστηροί)

Το καλοκαίρι θα' ρθει

Τες τελευταίες μέρες για κάποιο λόγο ακούω τούτον το τραούδιν ξανά τζαι ξανά.



Κάθουμαι στο γραφείο τζαι ονειρεύκουμαι τες διακοπές (τζείνες που θα έρτουν σε θκυό εφτομάδες) σε μια ελληνική παραλία, χωρίς ίντερνετ, χωρίς κομπιούτερ. Χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο. Καλοτζαίριν.

Θορώ τα to do lists μου, που τα οποία ακόμα δεν μπορώ να σβήσω τίποτε τζαι ξαναβάλλω το να παίξει.

Θκιαβάζω ειδήσεις στο ίντερνετ τζαι κλείω τα μμάθκια μου σφικτά. Στέλνω κύματα ενέργειας στο σύμπαν να μπορούσε να πάρει πίσω δολοφονίες μεταναστών τζαι πυρκαγιές τζαι κρίσεις τζαι τρόικες. Κλείω τα μμάθκια μου σφικτά (λες τζαι η ύπαρξη ή μη της πραγματικότητας εξαρτάται που την πρόσβασην στον αμφιβληστροειδή μου) τζαι βάλλω το να παίξει ξανά.

Πρωί πρωί στο γραφείο, θκιαβάζω τον Ίνβικτο τζαι το καλοτζαίριν μαυρίζει. Ίντα μοίρα τζαι τούτη, ούλλες οι μαύρες επέτειοι στες πιο φωτεινές μέρες. Προσπαθώ να μεν σκέφτουμαι τζαι βάλλω το τραούδιν να παίξει ακόμα μια φοράν.

Εν ξέρω γιατί. Γιατί τούτον το τραούδιν. Πολλούς εν τους αρέσκει ο Φοίβος. Εμέναν πάλε αρέσκει μου. Αλλά πάλε τούτον έννεν που τα αγαπημένα μου. Εν ξέρω. Ίσως γιατί έσιει μια θλίψην έντονην μέσα του συνυφασμένην με το καλοτζαίριν τζαι ταιρκάζει με την ατμόσφαιρα.

Ο Φοίβος θυμίζει μου τζείνον τον τζαιρόν που τον είδα πρώτη φορά. Τότε, πρώτη εβδομάδα στο πρώτο μου έτος στο Πανεπιστήμιο. Πάρτυ καλωσορίσματος που τες παρατάξεις τζαι μια (η Αναγέννηση αλόπως) είσιεν φέρει το Φοίβο. Να καθούμαστεν ούλλοι χαμέ στο γρασίδι τζαι ο Φοίβος να τραουδά στην σκηνή αρχικά τζαι μετά να περνά ανάμεσα μας στο γρασίδι. Δεκαοκτώ. Τότε που ούλλα ήταν απλά. Ίσως όι τζαι τόσον απλά, αλλά πιο εύκολα. Ή τελοσπάντων, τότε που ούλλα ήταν πιθανά τζαι τίποτε τετελεσμένον.

Τότε που το καλοτζαίριν εμπορούσεν να τα διορθώσει ούλλα. Ρε παιδί μου, τούτον το τότε κάποτε μοιάζει σαν χτες τζαι κάποτε σαν να επεράσαν εκατοντάδες χρόνια.

Ίσως το καλοκαίρι να μεν μπορεί να ξανάρτει όπως παλιά. Αθώα τζαι ξέγνοιαστα τζαι καταλυτικά. Ίσως να μεν είμαστεν ποττέ οι ίδιοι. Ίσως έτσι ναν τα πράματα εκ φύσεως. Σταματώ τες σκέψεις τζαι ακούω το ακόμα μια φορά.

Το καλοκαίρι θα' ρθει υποθέτω τζι ας μεν γίνουμεν χαζούληδες όπως ήμασταν μικροί. 

Εμείς οι αθώοι...

Εχτές ετσακώθηκα με τη Μάνα μου. Όι ακριβώς καυκάς αλλά έτο, εδιαφωνήσαμεν. Τζαι παρά το γεγονός ότι εν αρκετά προσωπικά πράματα (τωρά εννά μου πεις τι αντρέπεσαι, τόσα τζαι τόσα είπαμεν δαμέσα) θα έθελα να μοιραστώ μαζί σας τη συζήτηση γιατί έσιει ενδιαφέρον.

Που λέτε... η Μάνα ελάλεν μου τα νέα της οικογένειας εχτές. Πως το ανεργιακόν επίδομα του Πατέρα με τον Αύγουστο έληξεν αισίως τζαι πως στη συζήτηση του ίντα μπου κάμνουμεν που δαμέ τζαι πέρα είπαν της (ποιος ξέρει ποιος) ότι δικαιούται ο Πατέρας το επίδομαν Ασθενείας που δεν είχεν πάρει (ούτε πέρσι, ούτε πρόπερσι, ούτε για πάρα πολλά πολλά χρόνια, γιατί εδούλευκεν αδιαλλείπτως).

"Ναι, μα έννεν άρρωστος" λαλώ εγώ
"Ναι, αλλά αφού δικαιούται το τζαι εν το έπιασεν" λαλεί η Μάνα
"Ναι αλλά αφού ΕΝ ήταν άρρωστος, πως ήταν να το πιάσει?" επαναλαμβάνω
"Ναι, αλλά μπορεί να το πιάσει τωρά"
"Ναι, μα ΕΝΝΕΝ ΑΡΡΩΣΤΟΣ", δαμέ αφτένω γιατί υποψιάζουμαι τι θα ακολουθήσει
"Ε να πάει σε ένα γιατρό να του υπογράψει ότι εν άρρωστος."
" ΡΕ ΜΑΜΜΑ μαφίες? Μαφίες? Εν αντρέπεσαι?"
"Ε... τζαι η τάδε η γεναίκα του τάδε έτσι έκαμεν τζαι έπιασεν το επίδομαν. Είπεν μου ο τάδε ότι τζαι εγώ μπορώ να το κάμω"
"Εν με κόφτει τι κάμνει ο ένας τζαι ο άλλος. Τζαι επειδή οι άλλοι κάμνουν μαφίες εννά τες κάμουμεν τζαι εμείς?"
Δαμέ εσυνειδητοποίησα ότι φωνάζω γιατί η Μάνα μου λαλεί με ύφος μωρού που του εκάμαν παρατήρησην
"Ούλλοι οι άλλοι να τα κάμνουν τζαι να κανονίζουνται, μόνον εμείς εμείναμεν αθώοι...."
"Ο καθένας κάμνει ότι καταλάβει. Αλλά αν κάμεις έτσι κουβένταν, μεν τολμήσεις να ξαναπαραπονεθείς για τες μαφίες που κάμνουν οι άλλοι εντάξει?"
Τούτον το επιχείρημαν φαίνεται να πιάννει πολλά στη Μάνα (που πάντα εδιαμαρτύρετουν για τους άλλους, γιατί εν ιμπόρει τες αδικίες). Εξάλλου είπεν "ο Πατέρας σου εδήλωσεν ευθαρσώς ότι δεν μπορεί ποττέ να φανταστεί τον εαυτόν του να παέννει στο γιατρό (ακόμα τζαι τζείνον του χωρκού) τζαι να ζητά έτσι πράμαν. Εν μπορεί λαλεί αντρέπεται."

Ξέρω ότι εν θα εκάμναν έτσι πράμαν, αλλωσπως δεν θα είχα την τόλμη να σας τα πω τούτα ούλλα δαμέ. Ξέρω τους. Αλλά εσκέφτουμουν εχτές μετά το τηλεφώνημαν τούτον, πόσο πόσο πόσο tempting ένι άμαν μεινίσκεις σε έναν τόπον που τούτα τα πράματα εν ο κανόνας τζαι όι η εξαίρεση, να τα κάμεις τζαι εσύ. Τζαι πόσον το σύστημαν όχι μόνο επιβραβεύει τζείνους που τα κάμνουν, αλλά τζαι τούτον εν το πιο δύσκολον, τιμωρεί στην ουσία τζείνους που μένουν αθώοι (τζαι που αθώοι γίνουνται μαλάκες). Πόσο μπορεί κανείς να παραμένει αθώος λαμβάνοντας τέθκοιαν τιμωρία?

ΥΓ: η πρώτη φορά που εσυνειδητοποίησα τούτην την τιμωρία την αθωότητας ήταν τότε όταν ούλλοι ετελειώσαμεν το μάστερ μας. Νέοι επαγγελματίες. Εγώ θα επάεννα για δικτατορικά, έτσι εν με έκοφτεν, αλλά οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου, εκάμαν ούλλοι αιτήσεις για θέση ψυχολόγου στην κυβέρνηση. Ούλλοι να γνωρίζουνται μεταξύ τους, να ξέρουν τα προσόντα του καθενού. έτσι όταν εφκήκεν η λίστα, όσες παρατυπίες εγινήκαν για να φκούν κάποιοι πουπάνω, ήταν τόσον μα τόσον εμφανείς. Θυμούμαι την απογοήτευση τότε τζείνων που, αλί, ωσαν αθώοι, εβάλαν στην αίτησην τα πιστοποιητικά τους όπως ήταν, τα προσόντα τους όπως ήταν ειλικρινώς τζαι δίχα να κουντήσουν γνωστούς. Τζαι πως τούτοι εκαταλήξαν άνεργοι. Εσκέφτουμουν τότε, τι μαθαίνουν τούτοι οι νέοι στην πρώτη τους φορά που φκαίνουν στη δουλειά? τι τους μαθαίνει το σύστημα? Μεν είσαι ειλικρινής γιατί θα χάσεις.
Ευτυχώς υπάρχουν τζείνοι οι ρομαντικοί σε τούτον τον κόσμον, που δεν μαθαίνουν... Αλλά ως πόσον?  

Τα πάσιη μου τα κάλλη μου..

(δεδομένου του τι συμβαίνει γύρω μας τζαι τούτον το πόστ μπαίνει στην κατηγορία "και το ***** χτενίζεται". εσυναχτήκαν τόσα πλέον που γίνεται τζαι επισήμως κατηγορία να ησυχάσουμεν)

Ναι αγαπητέ αναγνώστη επάσιηνα. Τζαι ξέρεις, όσο δεν έσεις αντικειμενικές αποδείξεις (έσσω μας δεν είχαμεν ποττέ ζυαρκάν έτσι ζυγίζουμαι σε σπάνιες περιστάσεις), εν έσιει πρόβλημαν. Μπορείς να αγνοείς όσο θέλεις σημάδια τύπου: τα ρούχα σου εν τσας πιο στενά πλέον, το φερμουάρ θέλει λλίην παραπάνω προσπάθεια να κλείσει, η Μάνα σου άμαν πάεις πίσω Κύπρον μετά το δακρύβρεχτον καλωσόρισες εν κάπως "επάσιηνες α;" κοκ.

Τέλοσπάντων, όσο δεν ξέρεις δεν έσιεις πρόβλημαν. Έλα όμως που θα έρτει τζείνη η μέρα που θα είσαι σε ένα σπίτι συγγενικό τζαι η Μάνα σου θα αποφασίσει να λύσει μια για πάντα τη διένεξη "επάσιηνες-όι εν η ιδέα σου". Τζαι φκαίνεις πας τη ζυαρκά. Τζαι όπως πάντα η μάνα σου θα έσιει δίκαιο.

Αχχχχ. Τι τό θελα αγαπητέ αναγνώστη; Τι το θελα. Επάσιηνα. Επισήμως. Έφτασα σε τζείνον τον στροτζυλόν αριθμό που πάντα είχα ως σημείον αναφοράς στες ελάχιστες εμπειρίες ζυγιάσματος (άμαν είσαι κάτω που τόσα είσαι καλά). Ε δεν είμαι πλέον.

Τζαι κάπως έτσι εξεκίνησεν το δράμαν. Θκυό εφτομάδες τωρά, που τότε που ήρτα που Κύπρον, κομμένα ούλλα. Εν η αλήθκεια πάντα είχα φοβερό αυτο-έλεγχο. Κομμένες οι σοκολάτες (τζαι υπενθυμίζω ζω στο Βέλγιο), κομμένα τα κεμπάμπ, οι πίτσες, τα φριτουράδικα, μόνο φαί μαειρευτό, κομμένες ή μάλλον περιορισμένες οι πατάτες οι τηανιτές (εν αδύνατον σε τούτη τη χώρα να μεν φάεις πατάτες τηανιτές, εννά πάθεις τίποτες). Έσσω σαλάτες τζαι πολλύ φασολάκι (μεν ρωτήσετε γιατί, έτο έτυχε). Κομμένα τζαι τα πολλά ψουμιά τζαι το σηρόττερο που ούλλα κομμένο τζαι το παγωτό, παρά το ότι εν καλός ο καιρός (πάααρα πολλά σχετικά) τζαι ούλλοι μα ούλλοι στους δρόμους κυκλοφορούν με τα παωτά τζαι εγώ να φύρνουμαι.

Τζαι εν μας εκανούσαν τούτα ούλλα άρκεψα τζαι γυμναστική, βέεεεεβαια. Μεν φανταστείτε κανένα σπορ. εγώ εν είμαι για τούτα, γυμναστική του 20λεπτού με το γιουτιούπ, τζαι συγκεκριμένα με κάτι βίντεο τύπου shake your booty and lose weight (μεν ακούσω κανένα να γελά), γιατί μπορεί την άσκηση να τη βαρκούμαι αλλά τα ταχτιριντι, ουυυυ, μια χαρά περνούν μου.

Αποτέλεσμα; Δύο εβδομάδες μετά είμαι ακριβώς στα ίδια κιλά (μεν ρωτήσετε που ήβρα ζυαρκάν, είναι μια ελαφρώς ντροπιαστική ιστορία) τζαι που πάνω α) νιώθω αφάνταστα μίζερη που δεν μπορώ να τρώω ότι θέλω τζαι να το ευκαριστιούμαι (έξερες ότι το φαίν εν ένα που τα οχτώ πιο σημαντικά συστατικά τούτου που λέμεν ευτυχία?) τζαι β) είμαι πιασμένη. ΠΑΝΤΟΥ!! Εν πιασμένοι οι κοιλιακοί μου (ο ένας κοιλιακός να ακριβολογούμεν), η ράσιη μου, τα σιέρκα μου, τα πόθκια μου τζαι ο κώλος μου (ειδικά τούτον το τελευταίον εν πολλά ζόριν). Τζαι τούτα ούλλα για το τίποτε!

Γι'αυτόν τζαι αποφάσισα. Παρά παστή τζαι μίζερη καλλύττερα πασιά τζαι ευτυχισμένη.

Ο κύβος ερρίφθη. Σήμερα εννά φάω παγωτόν (αν δεν βρέξει δηλαδή).

Επιστροφή νούμερο 3

Η τρίτη μου καλοκαιρινή επιστροφή που Κύπρον ήταν ζόρικη  (οι επιστροφές το σιημώναν έννεν οι ίδιες εν μετρούν). Τρίτο καλοτζαίρι που πάω Κύπρο σαν τουρίστας (φέτι εγόρασα τζαι καπέλο που τη Λαική Γειτονιά να φαίνουμαι τέλεια τουρίστας). Δυσκολεύκουν τα πράματα φίλε αναγνώστη. Το μαράζι εν λλίον πιο μεγάλο, παιρνεί λλίον παραπάνω τζαιρόν να περάσει. Η Κύπρος λείπει μου λλίον παραπάνω. Τζαι παράλληλα η Κύπρος φαντάζει τζαι λλίον πιο ξένη. Τι να πεις??

Έφαα μεάλην φατζιάν φίλε αναγνώστη τούτες τες 3-4 πρώτες μέρες. Εγινήκαν τζαι διάφορα που ποδά. Τωρά εκατάφερα να φέρω λλίον τα μίλια μου. Τζαι τωρά που μου επέρασεν το μεάλον το μαράζιν είπα να σου πω τα νέα μου. 

Που λες που ήμουν στην Κύπρο είχα στο νου να σου πω για μιαν ταινιάρα που είδα στο θερινό σινεμά (όποιος δεν πάει στον μαραθώνιο κατίσιη του, έσιει εξαιρετικό πρόγραμμα όπως πάντα), το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα. Τρεις μέρες αφού εκατέφθασα Κύπρον αγαπημένε αναγνώστη, άκου πρόβλημαν, η πρώην επόπτρια που το ΠανΚυ εκάλεσεν με μαζί με άλλους τωρινούς φοιτητές της έσσω της για ποτά τύπου γνωριμία-πάρτυ (γιατί εγώ λείπω τζαι 3 χρόνια εν τους ιξέρω ούλλους στο ΠανΚυ πλέον). Έλα όμως που εγώ έφτασα στη νήσο κουρτισμένη να δω τζείνην την ημέραν τη συγκεκριμένη τούτην την ταινία κάτω που τον Λευκωσιάτικο ουρανό στην αυλή του Κωστάντια να μυρίζουν τα δεντρά τζαι τα γαριδάκια Χαραλάμπους. Αλλά τζαι πάλε γουρουνιά να πω όι της επόπτριας (εξανακάλεσεν με τζαι πάλε εν επία). Δύο μέρες αν το πιστεύκεις δεν έξερα τι να κάμω. Η σχέση έβαλλεν στοιχήματα: θα συμπεριφερθώ selfish or selfless; εν ήταν σίουρος που ήταν να κάτσει η πίλλια. Τζαι έκατσεν στο σινεμά φίλε μου.

Τζαι έτσι για να ξέρεις η ταινία ήταν τόοοοοοοοοσο τόσο ωραία, ίσως όι τόσο το στόρυ όσον η ατμόσφαιρα. Έχω να δω τόσο ατμοσφαιρική-τύπου-"παραμύθια της χαλιμάς" ταινία που την Πολίτικη Κουζίνα (εν ξέρω πως μου ήρτεν αλλά τούτον εθθυμήθηκα σαν την εθόρουν). Ατμόσφαιρα δεν φαντάζεσαι αναγνώστη. Ρομαντική. Τούτον που ελάλεν η Μ. πριν λλίον τζαιρόν ότι λείπει μας το παραμύθι. Τούτον ακριβώς ήταν. Παραμύθι. Έτσι καθόλου εν εμετάνιωσα που εσυμπεριφέρθηκα γαιδουρίσιμα. Γιατί ήταν τέλεια. 

Κατά τα άλλα, έκαμα λλία πράματα φέτι να σου πω την αλήθκεια στες διακοπές. Εν επία Πάφο να φανταστείς, ούτε κάμπινγκ, ούτε στον παράδεισο του Πωμού, ως τζαι Καλά Καθούμενα επία μια φορά μόνο (επία όμως στο καινούργιο το Χαράτσι, εγκρίνεται φούλ). Ούτε πολλές θάλασσες επία. Έτο με τες πυράες τζαι με τες δουλειές επεριοριστήκαμεν λλίον. Αλλά είδα τες φίλες μου. Εκόψαμεν κουβέντες, εκάμαμεν παρουσιάσεις (γιατί κάποιοι δουλεύκουν) στα κκαφέ σαν τον παλιό καλό καιρό, εκυνηγήσαμεν μελλοντικούς γκόμενους στες Φοινικούες με την κολλητή που το σχολείο (όπως ακριβώς στο σχολείο). Είδα την οικογένεια παραπάνω από ότι συνήθως. Επία στο ΠανΚυ, παραπάνω φορές από ότι υπολόγισα, αλλά έτο, έσιει τζείνον το κάτι. Εν οικογένεια το ΠάνΚυ. Με έναν τρόπον που εν θα μπορέσει να εν άλλον πανεπιστήμιο ποττέ. Γενικώς είσιεν ανθρώπους τούτον το καλοκαίριν. Λλία πράματα πολλά πλάσματα. Νοτ μπαντ ατ ολ. 

Εξού βέβαια τζαι η φατζιά γιατί δαμέ συνήθως εν το ανάποδο, πολλά πράματα (τα μισά ξενέρωτα αλλά ας ένι), αλλά λλία πλάσματα. Αααααχχχχχχχ. 

ΥΓ: Βεβαίως δεν ελείψαν τα παρατράγουδα. Στο αεροδρόμιο έπετυχα για ΑΚΟΜΑ μια φορά αστυνομικό στον έλεγχο να συμπεριφέρεται σε τουρίστες σαν να εν γαούρκα ή φυλακισμένοι (Τζαι τες θκυό φορές σε μελαμψους. Τυχαίο; Δε νομίζω). Δηλαδή, πως καρτεράς τουρίστας να ξαναέρτει στη χώρα σου άμαν ο χώρκατος τσιριλλά του πλασμάτου?? Εν τους μαθαίνουν τρόπους ολάν? αν όι έσσω τους τζιαμέ στην αστυνομία, στο αεροδρόμιο?? Σε ούλλα τα αεροδρόμια να σου συμπεριφερτούν με το σεις τζαι με το σας. Εμάς τούτα εν μας χρειάζουνται. Ας φκάλουμεν τουλάχιστον τζείνον το χοσπιταλιτυ που τα διαφημιστικά του ΚΟΤ, εν παραπλάνηση. Μιλούμεν ύστερα που το εσκέφτουμουν ενευρίασα τόοοοοοοοοοσον πολλά που αποφάσισα να κάμω καταγγελίαν κάπου, δηλαδή εν γίνεται. Αλλά που???

38 χρόνια μετά...

εύχομαι να ήμασταν λλίον πιο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.

Πριν λλίες μέρες σε μιαν εκπομπήν του ΡΙΚ εμιλούσαν κάτι παιθκιά ελληνοκύπριοι τζαι τουρκοκύπριοι. Ένας είσιεν πει πας στην κουβένταν (παραφράζω ότι αθθυμούμαι) ότι τα συρματομπλέγματα τα φυσικά ανοίξαν, αλλά τα συρματομπλέγματα στην ουσίαν εν ακόμα τζιαμέ.

Εσκέφτηκα πόσον αλήθκεια ήταν τούτον. Τόσα χρόνια μετά το 2003 οι ζωές μας εν οι ίδιες όπως ήταν πριν (ως προς τούτον εννοώ). ίσως με εξαίρεσην τζείνην την μειονότητα που ενδιαφέρετουν να έσιει σχέσεις με τους "άλλους" που πριν τζαι τωρά μπορεί να το κάμνει με παραπάνω ευκολία. Για τους υπόλοιπους, το άνοιγμα των συρματομπλεγμάτων δεν άλλαξεν τίποτες άλλον πέραν του περιστασιακού ψουμνίσματος στην άλλην μερκάν (άτε τζαι κανέναν καζίνον).

Το ότι θέλουμεν διακαώς να ζούμεν μαζίν τζαι οι κατζοί οι Τούρτζοι εν μας αφήνουν εν ψέμαν. Εν μια αφήγηση που την είπαμεν τόσες πολλές φορές μπας τζαι πιστέψουμεν την. Το ότι λαχταρούμεν να ενώσουμεν το νησί μας εν άλλον έναν που τούτα τα ψέματα. Τζείνον που θορώ εγώ εν ότι εξεγράψαμεν τον τον Βορράν μες το νου μας, μες την καρκιά μας. Ή μάλλον μες την καρκιά μας κραούμεν την ανάμνησην του Βορρά όπως ήταν προ πολέμου. Τούτος ο τωρινός εν μας αφορά στην πολλά ουσίαν του πράματος (μιλώ για την πλειοψηφία όπως την ζω όι για ούλλους προφανώς).

Το "τζείνοι ποτζεί τζι εμείς ποδά", το επιβαλλόμενον αρχικά, εγίνην στο τέλος τρόπος ζωής τζαι σκέψης, αποδεκτός τζαι προτιμώμενος.

Σε τούτην την επέτειον την τόσο επώδυνην (πως μεταφέρεται αλήθκεια ο πόνος ενός πολέμου που γενιά σε γενιά), άλλον δεν έχω τι να πω φέτι (μήπως εν τα είπαμεν ούλλα ήδη??) πέραν του ότι είμαι έτοιμη να δεχτώ όσον τζι αν με πονεί τζι αν με πληγώνει, μιαν ειλικρινήν τοποθέτηση της πλειοψηφίας απέναντι στο κυπριακόν πρόβλημαν.

Αν εκαιγούμασταν για επανένωσην, έτσι μέραν κάθε χρόνον θα επλημμυρίζαν οι στράτες με σιηλλιάες Ε/Κ τζαι Τ/Κ μαζί (τωρά που εν έσιει συρματομπλέγματα) να διαδηλώνουν ενάντια στην κατάσταση. Σιηλλιάες. Γιατί εν το κάμνουμεν ? Εν μας κόφτει, εν καιγούμαστεν τόσον πολλά πλέον, εσυνηθίσαμεν, αποδεχτήκαμεν την κατάσταση, εν τζαι πολλοθέλουμεν anyway να αλλάξει η ζωή μας που με τόσον κόπον εσάσαμεν; Εν ξέρω.

Όποια τζι αν εν η αλήθκεια, ας την πούμεν κάποτε στους εαυτούς μας.

Θέλουμεν διχοτόμηση (η πλειοψηφία τουλάχιστον), ή μάλλον έχουμεν διχοτόμησην που επιλογήν πλέον. 

Ας υπογράψουμεν τα χαρκιά να τελειώννουμεν.

ΥΓ: άσχετον τζαι σχετικόν. σήμερα ήρτεν μου στο νου τζείνη η μέρα που επίαμεν στο χωρκόν της μάνας μου το 2005, θκυό χρόνια μετά το άνοιγμα (τόσον μας επήρεν να το αποφασίσουμεν). Τζείνη η μέρα ήταν η πιο θλιβερή της ζωής μου. όποτε τη θυμούμαι γεμώννουν τα μμάθκια μου. Το σπίτιν της, τζείνον με ούλλες τες ιστορίες, τζείνον που εν είδεν 30 χρόνια, εν ήταν τζιαμέ. εστέκετουν θυμούμαι στην μέση του έρημου χωραφκιού ανήμπορη να ταράξει, να κλάψει ακόμα. Αν είσιεν ήχον η καρκιά άμαν ραγίζει θα εξεκουφάνισκεν τα στενά του χωρκού. Κάτι επέθανεν τζείνην την ημέραν. Που τότες εν εξαναπίαμεν. Εν θέλει να το ξαναδει λαλεί. Το χωρκόν της. Το αγαπημένον. 

Το άκρον άωτον της πυράς..

(σύντομο ποστ από το καζάνι σλασh Κύπρος)

Να αννοίεις τη τσέντα σου να έβρεις τον σκληρό δίσκο που έσιεις φυλαμένα ούλλα σου τα μπακαπ τζαι (αυτό το τονίζω) δύο σεζόν Γκέιμ οφ Θρόουν τζαι περίπου 20 ταινίες (ούλλα νόμιμα) τζαι να ανακαλύπτεις ότι που τες ψηλές θερμοκρασίες εζάωσεν το usb τζαι δεν μπαίνει πάνω σε υπολογιστή.

Φάουσαν ολάν!

My hero

Κανονικά θα σας έγραφα ένα ποστ λέγοντας πόσο πόσο ανυπομονώ που έρκουμαι Κύπρο σε 3 μέρες (εν έσιει έτσι πράμαν σαν τη χαρά του να παέννεις έσσω σου ρε παιδί μου, παττίσιες σαστείτε τζαι έρκουμαι με όρεξην).
Αλλά άλλαξα γνώμην. Αποφάσισα να σας γράψω έναν ποστ για τον επόπτη μου, μετά τα celebration drinks της ομάδας την Παρασκευή μια που επιάσαμεν υποτροφίες τζαι ριάλλια για έρευνα.


Δεν θυμούμαι πόσα σας είπα στο παρελθόν για τον επόπτη μου, αλλά εν ένας πολλά καλός άνθρωπος τζαι παίρνει το ρόλο του Πατέρα όλων μας μερικές φορές. Ως πατέρας λοιπόν, πιστεύκω θα του άρεσκε να τον εθαυμάζαμεν, να τον είχαμεν πρότυπο ξέρετε. 


Εγώ όμως η γαϊδούρα, λόγω διαφορετικών ερευνητικών ενδιαφερόντων είχα τζαι έχω άλλα πλάσματα στην έρευνα που θαυμάζω φουλ. Τζαι χωρίς να ξέρω έκαμνα ενθουσιασμένα σχόλια στον επόπτη μου του στυλ "αα εθκιάβασα το βιβλίο του τάδε, τζαι άρεσε μου τόοοοσον πολλά η θεωρία του, εν τόσον κουλ, my new hero". Τζαι ο επόπτης ο καημένος εξίνιζεν λλίον τα μούτρα του, τζαι έκαμνεν σχόλια του τύπου, "ε καλά εν τζαι λαλεί τζαι τίποτε σπουδαίο". Απογοητεύκετουν λλίον νομίζω.


Τούτα τα εισαγωγικά. Την Παρασκευή που λέτε είμαστεν κάπου σε έναν καφέ τζαι πίνουμεν μπύρες κάτω που τον βελγικό ήλιο (ναι υπάρχει έτσι πράμαν) τζαι εγώ με τον επόπτη να έχουμε ξεκινήσει συζήτηση για το πως ήταν στο πανεπιστήμιο στον τζαιρόν του. Τζαι ο επόπτης να μου λαλεί για την "κρίσιμην" (όπως την είπε) χρονιάν του '68. Ο ίδιος τότε 15 χρονών εβούραν στες διαδηλώσεις μαζί με τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς του που ήταν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο. 


Τζαι ελάλεν (ελεύθερη μετάφραση) "Ποτέ ξανά μέχρι και σήμερα δεν υπήρξε τέθκοια αμφισβήτηση της εξουσίας, της κάθε εξουσίας. Ούτε που θυμούμαι γιατί διαδηλώναμε. Διαδηλώναμε για τα πάντα. Είχε κλείσει το πανεπιστήμιο θυμούμαι για ένα εξάμηνο γιατί οι φοιτητές αρνούνταν να κάμουν μαθήματα. είχε μια διαδήλωση κάθε εβδομάδα στην bondgenotelaan (ειρωνικά η Μακαρίου της Λουέβεν σήμερα). Θυμούμαι ακόμα τα σημάδια στην πλάτη μου που το water canon. Ήταν η ατμόσφαιρα διαφορετική τζείνον το τζαιρόν. υπήρχεν τζείνη η ιδέα, η παράλογη, ότι εμπορούσαμεν να αλλάξουμεν τον κόσμο. Ήμασταν σίγουροι ότι εμπορούσαμεν. Σήμερα οι νέοι δεν νοιάζονται".


Κάπου τζιαμέ στο water canon έθελα να του πω, "wow you are my hero", αλλά εντράπηκα. Εν ξέρω εν μου εφκήκεν να το πω. Έπρεπεν, έννεν??

Χτυπήματα..

Ο Βέλγος συνάδελφος του γάλλου παρέα προχτές μετά που τη δεύτερη στη ζωή του επίσκεψη στην Κύπρο (για συνέδριο) είπε μου ως τελικό συμπέρασμα για τη νήσον μας, ότι εντάξει:

"... it wouldn't be my preferred holiday destination". 

IN YOUR FACE (που λαλούν τζαι οι εγγλέζοι) αχάπαροι ιδιοκτήτες παραλιακών τουριστικών εστιατορίων/μπαρ/καφέ που κοττάτε του τουρίστα χαμηλήν ποιότητα αλλά πανύψηλες τιμές επειδή ως ττόππουζοι νομίζετε ότι ούλλοι οι άλλοι εν παλαβοί τζαι εσείς είσαστεν έξυπνοι. 

IN YOUR FACE αχάπαροι ιθύνοντες που τόσα χρόνια δεν εσυγκινηθήκετε να κάμετε κάτι αξιόλογο που να ελκύσει τουρίστες πχ. πραγματικά μουσεία όι τούτα που έχουμεν να παραπαίουν που παεννουν τα πλάσματα τζαι περιπαίζουν μας ύστερα. 

έτα τωρά.

ΥΓ: κατά τα άλλα εντυπωσιάστηκε που το ΠανΚυ (εδώ αίσθημα υπερηφάνιας) τζαι το επίπεδο της έρευνας. τζαι το φαίν εννοείται.

ΥΓ: εν λλίον αστείο βέβαια του άλλου να του ξινίζει τζαι σέναν να τρέχουν τα σάλια σου τζαι να λαλείς "άτε πότε εννά πάω, πότε εννά πάω", αλλά συμβαίνει σε ούλλους υποθέτω.

Διεθνής καριέρα

Επεράσαν μέρες που την τελευταία φορά που είχα ώραν μπροστά στο ιντερνέττιν (ενώ τωρά δευτέρα πρωί στη δουλειά ουυυυ χρόνος άπλετος).

Που την τελευταία φορά που σας εμίλησα εγινήκαν καμπόσα. Επία Άμστερνταμ, έκαμα πίττες της σάτζιης (τέλειες όι πελλάρες) τζαι μετά που πίεσην των θαυμαστών μου άρκεψα έναν μπλόγκ στα Αγγλικά. Γιατί έχουμεν τζαι σουξέ, τι να κάμουμεν?? Φάε τη σκόνη μου Άννα (Βίσση). Κάμνω διενθή καριέρα (τζαι δίχα να τραουδώ, όπως τζαι εσύ).

http://inky-eri.blogspot.com (για όποιον μπορεί να ενδιαφέρεται).

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι γίνεται?

κάμνεις 4-5 μέρες να θκιεβάσεις ειδήσεις τζαι έρκουνται τα πάνω κάτω.

Πως γίνεται να εκάμαμεν αίτηση στο μηχανισμό ενώ 3 μέρες πριν οι ανακοινώσεις ήταν για δάνεια που Ρωσία, Κίνα τζαι κάμνουμεν ότι μπόρουμεν να το αποφύγουμεν? Εννά μας πει κανένας ίνταλως επάρθηκεν τούτη η απόφαση?

Τζαι γιατί κύριε μου το δάνειο μας εν 10 δις τζιαμέ που πριν μιαν εφτομάδαν εξέραμεν ότι το πρόβλημαν εν τα 1.8 δις της Λαϊκής?? Μήπως τζαι οι άλλες τράπεζες εν έτοιμες να ππέσουν τζαι εμεις βουρούμεν να τες σώσουμεν ούλλες (ας αίκουμεν μιαν να πάει ολάν) ή μήπως λέω μήπως τζείνα τα καλά παιθκιά θέλουν να μας δανείσουν τόσα που να μεν μπορούμεν να τα δώκουμεν πίσω??

Ελπίζω τουλάχιστον οι δικοί μας να μεν κάμουν ότι ο ΓΑΠ. να μεν το υπογράψουν νύχτα τζαι να μας πουν ύστερα που μήνες τι έγραφεν το παλιόχαρτον μέσα. Πριν να υπογράψετε ρε να μας πείτε ποιοι εν οι όροι να ξέρουμεν.

ΥΓ: μετά τζαι τα τελευταία σχόλια τύπου " να μεν αναλάβουμεν την προεδρία μια τζαι είμαστε που τζείνα τα γουρούνια που γυρεύκουν ριάλλια" θα έθελα να συμφωνήσω με τα λεγόμενα του Ασέρα κάπου ότι άλλην Ευρώπην μας εδείξαν τζαι άλλην μας εμπήξαν. Η Ευρώπη εσταμάτησε να λειτουργά δημοκρατικά εδώ τζαι καιρό, τζαι τα μέλη της δεν είναι ισότιμα έγινεν προφανές. Τζαι πολλά φοούμαι ότι επειδή εν τόσον ππαραόπιστοι, εν θα καταλάβουν ότι σκοτώνουν την Ευρώπην ώσπου να την κάνει ο πρώτος που μέσα τζαι να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος που λένε.

ΥΓ2: η σχέση εδούλεψεν το τζαι εκατέληξε ότι με την είσοδο της Κύπρου στο κλαμπ χαλά η τόσο πετυχημένη ονομασία PIIGS αλλά γίνεται μια άλλη ωραία (αλλά ανορθόγραφη) GIPCI.

Το κοτο-πάρτυ (τουτέστιν Hen Party)

(αγαπητέ αναγνώστη ακολουθεί ποστ σιδηρόδρομος γιατί σήμερα βαρκούμαι να δουλέψω)

Το πρώτο κοτο-παρτυ που επία στη ζωή μου πρέπει να πω ήταν μια τραυματική εμπειρία. Μιας συμφοιτήτριας στο ΠάνΚυ που επαντρεύκετουν τζαι εκάλεσεν μας, εμέναν τζαι την Μ., στο κοτο-παρτυ της, παρά το γεγονός ότι εν την εξέραμεν τζαι πολλά καλά. Νομίζω εν γιαυτόν που εν εμπήκαμεν τζαι πολλά στο πνεύμα.

Εγώ τζαι η Μ. εν τω μεταξύ να μεν έχουμεν ξανακάμει έτσι κουβέντα (τζαι παράλληλα να φρικάρουμεν που εφτάσαμεν σε τζείνην την ηλικίαν που οι γνωστοί μας παντρεύκουνται). Εν εξέραμεν τι κάμνεις ακριβώς σε έτσι περιπτώσεις. Αποφασίσαμεν το λοιπόν να γοράσουμεν δώρον της νύφης κατάλληλο για την περίσταση που ένα κατάστημα τζιαμέ στη Ρηγαίνης, ξέρετε ποτζείνα με τα τσιηππο-προστυχο-καπαρε σουιταπολ εσώρουχα. Που μπορεί να μεν εντράπηκα ποττέ τόσον να μπω σε κατάστημα. Τζαι επίαμεν στο ππάρτυ με τα βρατζιά στο σιέριν (όι τα δικά μας, της νύφης). Το ππάρτυ σε γνωστή ταβέρνα της πρωτεύουσας, με ζωντανη μουσική, τα πιο ωραία λαϊκά. Νοτ μπαντ. Ο σουρεαλισμός άρκεψεν στο τραπέζι, πέη ποδά πέη ποτζεί πέη παραπέρα. εννοείται μετά το φαίν είσιεν τούρταν σε σχήμαν πέους (εγώ θυμούμαι έφαα έναν κομμάτιν που το αριστερόν αρχίδιν (σόρυ για τα γαλλικά), θυμούμαι το γιατί εν συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή νιου πλασμάτου). Το σιηρόττερον δε ήταν που είχαμεν τζαι τέικ χόουμ ζαχαρωτό σε σχήμα πέους (τζαι άτε να εξηγήσεις της μάνας σου την επόμενη μέρα γιατί έσιει έναν πέος μέσα στο ψυγείο). Τέλοσπάντων, θυμούμαι εφίαμεν πρώτες (ως τζαι οι λλιόττερο σχετικές με τη νύφη, η οποία εχόρευκεν στην πίστα με 5 στρινγκ στην κκελλέν) τζαι ήμασταν κάπως "νέβερ αγκέν μαν". όι επειδή είμαστεν συντηρούκλες (εγώ είμαι λλίον) αλλά εντάξει ας πούμεν πρέπει εγώ τωρά να κάμω χάζι με τούτα τα πράματα?? εννοώ αλήθκεια, αν δεν είσαι 13 κάμνεις χάζι με τούτα τα πράματα?

Τέλοσπάντων, μετά που τούτον ούυυυλλον το τραύμαν αποφάσισα στο επόμενο κοτο-πάρτυ που ήμουν καλεσμένη (τζείνον της βελγίδας φιλενάδας Ε.) να είμαι στην οργανωτική επιτροπή, έτσι για να το σιουρέψουμεν ότι εν θα έσιει πέη (αν τζαι οι βέλγοι εν πολλά ξενερουά τζαι συνεσταλμένοι για έτσι κουβέντες) τζαι ροζ πελλάρες, τύπου φουστούες, φτερά τζαι πούπουλλα γιατί έχουμεν τζαι έναν πρόσωπο στην κοινωνία (τούτον ήταν μια πιθανότητα). Η οργάνωση επεριλάμβανε πολλές συναντήσεις με ένα τσούρμο γεναίτζες που με δική μου προτροπή εμιλούσαν ολλανδέζικα (αφού καταλάβω ολάν. φυσικά άλλον το να σου μιλά έναν πλάσμαν τζι άλλον 5 γεναίτζες ταυτόχρονα). Εγώ εν τω μεταξύ εβαρκούμουν φούλ τζαι στες τελευταίες θκυό επροσπάθησα να πω ψέματα να μεν πάω αλλά εν τα κατάφερα (άτιμη εντιμότητα).

Το τελικό πρόγραμμα αγαπητέ αναγνώστη επεριλάμβανε πικ-νικ στο πάρκο αργά το πρωί με πράματα που θα εφτιάχναμεν εμείς (εγώ ως ελληνοκύπρια, δηλαδή "κάτι σαν ελληνίδα" για τους βέλγους, ανέλαβα την ελληνική σαλάτα τζαι το τζατζίκι), μετά εργαστήρι κατασκευής κοσμημάτων, μετά μαροκαν εστιατόριο τζαι τελικός προορισμός καραόκε αγάπη μου.

Απανταχού φιλενάδες, αν ποττέ αποφασίσετε να παντρευτείτε τζαι θέλετε να κάμετε κοτο-πάρτυ σας εκλιπαρώ μεν με βάλετε να μαειρέψω. αγχώνουμαι. πιάννει με η τελειομανία μου τζαι μετά απογοητεύκουμαι. έτσι την Παρασκευή στες 11 τη νύχτα (τη νύχτα πριν την κοτο-μέρα) η Ερυκίνη σας εκλαιεν μισήν ώραν, όι που τα κρομμύθκια, αλλά που τα σκόρτα γιατί το τζατζίκιν ήρτεν τόσον σκορδάτον που εταίρκαζεν παραπάνω σε χοροεσπερίδα το Συνδέσμου Φορτηγατζίων Κύπρου παρά σε βελγικό κοτο-παρτυ (τζαι δεν είχα ωρα να κάμω άλλον). ας πούμεν, σοβαρά, επιστήμων άνθρωπος διδακτόρισσα ττου μπι να κλαίει για τα σκόρτα??

Τέλοσπάντων, παρά το μαράζι του τταλαττουρκού, εξημέρωσεν Σάββατο (γιατί ήταν να ξημέρωννεν άλλη μέρα?). Τζαι ούλλα επίαν μια χαρά. Το πικ-νικ τέλειο (τζαι το τζατζίκι μετά που θεική παρέμβαση). εφάμεν τζαι σπάσαμεν. εσιώνωσα δυστυχως τα θκυό ποτήρια σαμπάνια που επροσπάθησα να πιω έτσι η μέρα εξεκίνησε νηφάλια τζαι ετέλειωσε νηφάλια (περίπου). Μετά τα φαγοπότια επίαμεν σε εργαστήρι κοσμημάτων, όπου η Ερυκίνη σας ανακάλυψεν ότι τα σιέρκα της εν πιάννουν τζαι πολλά (DAAA!!). 'Εκαμα 3 λουλούδια που τιρκουάζ μετάξι, σε τρία διαφορετικά μεγέθη (γιατί δεν εμπορούσαν να εν το ίδιο), τζαι στη φάση "καψαλίζουμε τες άκρες για να δώσουμεν την πινελιά του παλιού" εμέναν επήρεν φωθκιάν το μετάξι περίπου 3-4 φορές (τζαι εφκήκεν παραπάνω πινελιά καμένου). Στο μαροκινό εστιατόριο έεεεφαα τζαι έσπασα, οφτόν κλέφτικο του Μαρόκου τζαι σχεδόν έκλαψα που συγκίνησην (ας πούμεν οφτόν!!!). Στο καραόκε δε μιλούμεν.. ετσιρίλλισα λάικ δεαρ ις νοου τουμοροου. Το καραόκε τελικώς ανακάλυψα ότι αρέσκει μου γιατί επιτρέπει σου να τραουδήσεις δημοσίως αδιανόητα τραούθκια των 80'ς. Κατά τες 1 επέστρεψα σπίτι μου ξελαρυγγιασμένη τζαι φτώμαν. ετζοιμήθηκα μονομιάς παρά την σκορδίλα που (αλί) ακόμα δεσπόζει στο σπίτι.    


Μετά τζαι που το δεύτερο κοτο-πάρτυ της (όχι και τόσο) μικρής ζωής μου έναν έχω να πω. Πελλάρες. Τούτα ούλλα εν πελλάρες. Την επόμενη φορά εννά πάω σε κανένα αντρικό μπάτσελορ αλόπως.  


Αφήνω σας με το τραούδιν που μου έτζιησεν πιο πολλά που το καραόκε (ας πούμεν μόνον εμέναν η Dolly Parton φέρνει μου κάτι σε trashy Μαρία Αλιφέρη??).