Συν και πλήν (Χριστουγεννιάτικα τζαι κυπριακά)

Αγαπητοί αναγνώστες (κοπέλια τζαι κοπέλλες),

γεια σας τζαι χαρά σας. Τωρά που εψιλοχώνεψα το εχτεσινό φαίν είπα να σας γράψω έτσι για τα "Χρόνια Πολλά τζαι καλά". ελπίζω να περάσατε ούλλοι ωραία Χριστούγεννα, που ίσως να ήταν πάνω κάτω σαν τα δικά μου, με τραπέζια με την οικογένεια, με σούγλες, τζαι λουκάνικα, τζαι παστουρμάες για τους μερακλήες (με λλιόττερη ποσότητα φαγιού, ίσια τζείνον που εφάμεν τζαι δίχα πετάματα, ας εν καλά η κρίση που άρκεψεν να μας βάλλει λλίον νουν, κάποιους ατ λιστ), με τσιοφτοκουβέντες τζαι κλασικές χριστουγεννιάτικες αηδίες στην τηλεόραση.

Αστεία αστεία αγαπητέ αναγνώστη επεράσαν μάνι μάνι 10 μέρες που τον ερχομό στην Κύπρο. ερώταν με εχτές η σχέση αν μου αρέσκει τζαι ήμουν τζαι ναι τζαι όι. που τη μια το να είσαι έσσω για τα Χριστούγεννα περιλαμβάνει αδιανόητη βαρεμάρα (παθαίνετε το τζι εσείς???), πόσο φαί, πόσο κυπριακό χιούμορ (στην οικογένεια μου περιλαμβάνει ατ λιστ μιαν κουέλλαν, μιαν αίγιαν κάτι), πόσην κυπριακή (ελληνική wannabe τρίτης/τέταρης κατηγορίας) τηλεόραση ? Αλλά που την άλλην, ο οργανισμός μου αυτή τη στιγμή τραβά κοπροσκυλιό, κοπροσκυλιό τζαι κοπροσκυλιό, σόοου νοτ μπαντ.

έτσι που λές. δέκα μέρες στην κύπρο. κλασσικά οι πρώτες μέρες ανιχνευτικές, τι άλλαξεν, τι έμεινεν το ίδιο, τι μας αρέσκει, τι όι.

ΣΥΝ στο αγαπημένο λευκωσιάτικο μπαρ που παίζει πάντα εξαιρετική μουσική
ΠΛΗΝ στο ίδιο μπαρ που ένα μόλις χρόνο μετά τον αντι-καπνιστικό έβαλεν τους καπνιστές πάλε μέσα (τσιγαρίλα στα ρούχα μου μετά που κάτι αιώνες, κρίμας).

ΣΥΝ στους κλασικούς χριστουγεννιάτικους καλλιτέχνες της Λήδρας (τον παρέα που τραγουδά με το ραδιούιν έξω που το debenhams με ύφος "αυτή είναι η Σκάλα του Μιλάνου", τους ινδιανοκατάσταση με τα περίεργα μουσικά όργανα) αλλά τζαι τους καινούργιους (μπάντα με χάλκινα στη Λήδρας ? ουάο)

ΠΛΗΝ στους 3876 καλαντοτραουδιστές. στη διάρκεια ενός φραπέ είπαν μας τα κάλαντα 3 φορές. ΕΛΕΟΣ

ΠΛΗΝ στην καφετέρια του Πανεπιστημίου Κύπρου που το είδεν περίπτερο (τζαι άλλαξεν τζαι τα ποτήρκα του φραπέ).

ΠΛΗΝ στες παλαβές φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Κύπρου που εμιλούσαν στην βιβλιοθήκη στο τηλέφωνο σε ντεσιμπέλ "είμαι στο κλαμπ τζαι παίζει ττάππο η Ριάννα στο μπακγράουντ".

ΠΛΗΝ στους κυπραίους που κρίση ξε-κρίση εκτυπήσαν αδιανόητους λοαρκασμούς στα σούπερμάρκετ (τζι εμείς ψωμνίζουμεν λάικ δεαρ ις νόου τουμόρροου αλλά όι τζι έτσι).

ΠΛΗΝ στες ψωνάρες Λευκωσιάτισσες που ακολουθούν πιστά τες επιταγές της μόδας (ακόμα τζι αν χρειαστεί να φορήσουν το ζώο με το ηλιούδιν. καλάν ολάν δεν φκάλλετε βλάγκαν??)

ΣΥΝ στες τιμές απάντων των πραμάτων γιατί τζιαμέ στο βέλγιο τίποτε εν γοράζεται ολάν (εκτός που την τιμή του καφέ τζαι του πιοτού που εξακολουθεί να είναι στα ύψη)

ΣΥΝ στο ΡΙΚ που αποφάσισε να κάμει τηλεπαιχνίδι για την κυπριακή γλώσσα
ΠΛΗΝ στο χάλιν της ίδιας εκπομπής που το σκηνικό, ως το σήμα τζαι τους παρουσιαστές που εν λες τζαι εν εξανακάμαν έτσι δουλειάν (μπορεί τζαι να μεν εξανακάμαν) αλλά παραπάνω στο ότι ένας που τους παρουσιαστές εν ο Τσιμιτσέλλης (!!!) τζαι ακόμα παραπάνω στο ότι ούλλοι (καλά ο Τσιμιτσέλλης δικαιολογείται) ΔΕΝ μιλούν κυπριακά εκτός άμαν λαλούν τες ερωτήσεις. Ας πούμεν ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ? εν παιχνίδιν κυπριακών τα γέριμα

ΣΥΝ στο National Geographic γιατί άμαν εκατάφερεν να γινεί το αγαπημένον κανάλι στο καφενείον "οι πρόσφυγες" του χωρκού μου, μιλούμεν για εξαιρετική επιτυχία (να σου περιγράφει ο Πατέρας όβερ σούγλα το πως καταβροχθίζει το φίδι "έναν δαμάλι ολόκληρον ολάν" ή τη ζωή του λιονταρκού τζαι τι στον κόσμο. Συγκλονιστικές στιγμές)

ΣΥΝ στους κυπραίους συγχωρκανούς μου γιατί εν εγινήκαν ευρωπαίοι τζι ακόμα ανταλλάσσουν αγαθά που εχτίμησην (μια τσέντα ελιές για μιαν κούππαν φοινικοτά) τζαι δίχα να μετρούν τα ριάλλια ως το σελίνιν. ώρες ώρες έσιει τόσην καλοσύνην μες το χωρκόν, εως τζαι συγκινούμαι.

ΣΥΝ στην τζαινούρκα μας εκκλησιάν γιατί εν έσιει γυναικείους τζαι αντρικούς σκάμνους χώρκα (αλλά ανακατωτά)

ΠΛΗΝ στον τεράστιον, γρουσόν πολυέλαιον που κοσμεί την τζαινούρκαν εκκλησιάν (που αν τον επουλούσαμεν θα εταίζαμεν άνετα ούλλες τες οικογένειες του συνοικισμού) τζαι στες (όχι μία, όχι δύο) τρεις καμπάνες του τζαινούρκου καμπαναρκού (τα γέριμα έσιει τζαι άθεους που επιθυμούν να τζοιμηθούν η ώρα 7 το πρωί).

ΣΥΝ στη μάνα μου τζαι τον πατέρα μου γιατί κάμνουν φιλότιμες προσπάθειες να μάθουν το όνομαν της σχέσης (10 φορές την ημέρα επανάληψη) τζαι προετοιμάζουνται να του δείξουν ούλλα τα ήθη τζαι τα έθιμα μας, γιατί γενικώς όσα παράλογα (σύμφωνα με τα δεδομένα του χωρκού) τζι αν τους έσυρα κατά καιρούς έτσι λλίόν κατακούτελα προσαρμόζουνται σε ούλλα σε χρόνο ρεκόρ.

ΠΛΗΝ στα 10χρονα που έχουν κινητό τζαι κυκλοφορούν με ρούχα που θα εφορούσεν τουλάχιστον 18χρονη (μηπως τελικά είμαι τέλεια μούχλα?)

τελευταία θκυό γιατί επαρατράβησεν τούτον το ποστ

ΣΥΝ στα σύκα, στα ρόθκια, στα μαντορίνια, τζαι τα πορτοκάλια. Στους κουραμπιέδες, στα μελομακάρονα, στο ΚΟ-ΛΟ-ΚΑ-ΣΙ, στα κουπέπια τζαι τα λουκάνικα τα χωρκάτικα, στες ντομάτες τζαι τα αγγουράκια, τζαι το γιαούρτιν το κανονικόν.

ΣΥΝ στους καφέδες/κρέπες/κρασούθκια/περίπατους με κολλητούς τζαι φίλους. Δεν έσιει έτσι πράμαν. Δεν έσιει. που το να βρέθεσαι με τους φίλους σου τζαι να περνάς ρε γαμώτο μισήν ημέραν (όι να τη μετράς με το ρολόι).

Είμαι τζαι λλίον ρατσιστής/ρατσίστρια...

πολλές φορές συνοδευόμενο που το "εν αντρέπουμαι να το πω"...

εκατάντησεν η πιο in φράση κυπραίου.

λες τζαι η λέξη ρατσίστρια εν το ένα και το αυτό με το "φεμινίστρια", το "η κόρη μου η σοσιαλίστρια", "καθαρίστρια", "barιστρια στο Starbucks", "βουδίστρια" κλπ κλπ.

Αυτό πάει να πει εξέλιξη της κυπριακής κοινωνίας. παλιά είμασταν ρατσιστές αλλά ρε παιδί μου επειδή αντρεπούμασταν εν το λαλούσαμεν, ενώ τωρά απελευθερωθήκαμεν τζαι λαλούμεν το χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

Ούστ ποθκιάντραποι.Ούστ.

ΥΓ: η πρώτη που μου είπεν έτσι κουβέντα ήταν η πρώτη κυπραία που εγνώρισα στο Βέλγιο, κυρία, που τζείνον που πεθυμά παραπάνω που την Κύπρο εν η φιλιππινέζα της, γιατί ρε γαμώτο στο Βέλγιο οι καθαρίστριες πιάνουν κανονικό μισθό 1000 ευρώ τζαι αναγκάζεται να καθαρίζει μόνη της το σπίτι. Ου μάνα μου εγώ εν το μανικιούρ που λυπούμαι (

κάποιοι άνθρωποι φεύκουν τόσο αθόρυβα...

Rest in peace Cesaria Evora (κριμας που εν ήρτα να σε δω πρόπερσι. εν το ξερα ότι εννά ήταν η τελευταία ευκαιρία).

Τούτον εν το μόνον τραούδιν σου που ξέρω να σου πω την αλήθκεια (εν τζαι είμαι τζαι πολλά της μουσικής παιδείας), αλλά νιώθω το, τζίζει μου. Τζι ας μεν καταλάβω πολλά νιώθω το το μεγαλείο σου. Ευχαριστούμεν.

Surpriiiiise

πέτε πόθεν σας γράφω σήμερα αγαπητοί μπλογκο-παρέες, όι πέτε. όοοοοχι δεν έχω πάει κρουαζιέρα στην εξωτική Μαρτινίκη, όοοοχι ούτε στο Λονδίνο για χριστούγεννα με φωτάκια και βεγγαλικά, όοοοχι ούτε στες τίγκα στο σοκολατικό (ειδικά τούτες τες μέρες) βελγικές πόλεις.

Σήμερα αγαπητέ αναγνώστη γράφω σου που το χωρκό μου, λλίον έξω που τη Λευκωσία, που το παιδικό μου δωμάτιο στο πατρικό μου, με τα ροζούθκια τα σεντόνια τα φρεσκοπλυμένα της μάνας μου, φορώντας τες ροζούλες γεροντοκορέ πυτζάμες μου (ευγενής χορηγία της Μητέρας εννοείται) μετά που κατανάλωση μιας σαντουιτσιάρας με 2.5 κιλά αλλαντικό τζαι μετά την πρώτη ψυχρολουσία-συνάντηση μετά συγγενολογίου (το οποίο εξεπλάγην τα μάλα μεν για μερικά δευτερόλεπτα, άρκεψε τα γνωστά δε μετά που λλίον περί παντρειάς, επιστροφής στην κύπρο και λοιπό πρόγραμμα).

Η οικογένεια φέτος επιάστην είπεν απροετοίμαστη που την ξαφνική πρόωρην κάθοδο, δεν επρολάβαν να κάμουν σέρβις το αυτοκίνητο που οδηγώ, να γοράσουν κολοκάσι (τη ψύχωση με το κολοκάσιν τζαι τα κουπέπια εξανάπα σας την έννε?), να τελειώσουν τα κουτσοδούλεια μες το δωμάτιο μου, να σάσουν κάτι άλλα πράματα μέσα στο μπάνιο τζαι άλλα πολλά. Τζαι στο "ε καλάν ολάν μα γιατί κάμνετε τούτα ούλλα τα πράματα. εν τζαι κόφτει με εμέναν", η απάντηση ήταν (στο περίπου) "ποιος χέστηκε για σένα, εν για το κοπέλλιν που νναρτει που σαζουμαστεν".

Α, ναι αγαπητέ αναγνώστη, αυτή είναι η δεύτερη έκπληξη της ημέρας μια και που η γνωριμία/επαφή/σχέση αποφάσισε να περάσει πρωτοχρονιάν με τη κοπέλαν του ολάν στην Κύπρον (γιατί όχι?) τζαι δίχα να το καταλάβει επέρασε στο "μέλλοντας γαμπρός" στα μμάθκια των γονιών μου που μάχουμαι να τους προσγειώσω αλλά δεν συνάουνται.

Αυτό είναι που λένε άρχισαν τα όργανα.

Με τόσες εκπλήξεις, ποιος θα βαρεθεί τούτα τα χριστούγεννα?

ΥΓ: η Κύπρος επεφύλασσεν τζαι για μέναν έκπληξην μια που δεν έξερα ότι το παναύριν των εκλογών ήταν σήμερα. Αν το έξερα θα εκαθυστερούσα την επιστροφήν αλλο καμιάν ημέραν (ή τουλάχιστον θα επροετοιμαζουμουν να θκιαλέξω μουχτάρην).

Αποκέντρωση σκέψης...

που το πρωί στη δουλειά σήμερα προσπαθούσα να θκιεβάσω στατιστική. ποττέ εν μου εγέμμωννεν το μάτι ή εγώ εν της εγέμωνα το μάτι ποιος ξέρει?

αννοίω το κεφάλαιο, αρκέφκω. κρατώ τζαι σημειώσεις. Ακαταλαβίστικα, ακαταλαβίστικα, ακαταλαβίστικα. ορολογίες, εξισώσεις....

εχτές ήταν 6 του Δεκέμβρη. Αλέξης. Η φάτσα που εγίνην στένσιλ στους τοίχους τζαι στο νου μου. αναρωθκιούμαι αν εγινήκαν εκδηλώσεις/επεισόδια εχτές. Α ήταν τζαι η μέρα του Σιδηρόπουλου. Να γράψω ποστ τζαι να βάλω το αγαπημένο μου, το Στην Κ (τι στίχοι...).

πίσω στη στατιστική. σκιπ τες εξισώσεις γιατί δεν υπάρχει λόγος καν να προσπαθώ. Ας καταλάβω την ανάλυση. Ακαταλαβίστικα, ακαταλαβίστικα, ακαταλαβίστικα.

Μάσιαλλα μας ήβραμεν τζαι κυβέρνησην τελικά δαμέ στο Βέλγιο. Για να πάρει μέτρα λιτότητας δηλαδή. Αυτό είναι που λένε τα ριάλλια μας φέρνουν πιο κοντά τζαι κάμνουν τον κόσμο να γυρίζει.

multi-level analyses, random effects, fixed effects, intercept... τούτον το γέριμο το intercept τζείνος που θα βρεθεί να μου εξηγήσει τι στ'ανάθεμαν ένι ακριβώς να του χαρίσω ούλλες τες Sinterklas σιοκολάτες μου.

Οι άλλοι ιμίσιη μου τζιαμέ έσσω μας σάζουνται να γινούμεν ζάπλουτοι τζαι να τρέχουν τα ριάλλια που τα ποινάρκα μας λες τζαι εν ξέρουν τι παθαίνουν οι μιτσιές τζείνες χώρες με φυσικό πλούτο (άσε που μόνον εγώ κλαίω τα υπέροχα νερά μας έτσι τζαι γινεί "ένα λαθούιν ολάν"). Πάει, παράλληλοι κόσμοι εντελώς. άλλη πραγματικότητα.

τζι ήρτεν η ώρα να γράψουμε κώδικα. που έφτασα εγώ που μόνον τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας έξερα να μάχουμαι με έτσι πελλάρες.

Διάλλειμμα στον κώδικα, να δω τζι εγώ τζείνον το απόσπασμα του BBC που εσιόκαρεν τους πάντες γιατί επαραδέχτηκεν ένας ότι εν η Goldman sucks που κυβερνά τον κόσμο (εγώ καθόλου δεν σοκαρίστηκα γιατί σιγά το νέο. εσοκαρίστηκα όμως με τη φράση τούτου του αισχρού πλάσματος με τη γραβάτα που είπεν "εγώ ονειρεύκουμουν μιαν τέτοια κρίση". πως μπορούν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στον κόσμο? τι εκάμαμεν λάθος?)

Βάλλω ξανά το Στυλίτη του Παπακωνσταντίνου να παίξει. τζι ας το άκουσα τες τελευταίες 3 μέρες 15 φορές. Μετά που τόση ασκήμια.... εχώ ανάγκη που ομορφκιά, που ποίηση. Ομορφκιά, δημιουργία, αγάπη, αγάπη, αγάπη (υπάρχουν θαύματα στον σκατόκοσμο θυμίθου).

Στον κώδικα πρέπει να προσέχεις τι γράφεις, ο παραμικρός χαρακτήρας ναν λάθος πάει το μοντέλον, εν τρέχει. ας τα δω ξανά.

ΤΙ? Πως? πότε εγίνην τούτον τζι έχασα το? κρανοφόροι στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας? Καλά έχουμε ξεφύγει τελείως στην νήσο. θα έθελα πολλά να πιαν έναν τους τζαι να μας πει γιατί, ας πούμεν ποιος ο στόχος? όι πως έσιει αλλά έτσι θα έθελα την απάντηση. τι θα ελαλούσαν καλέ μου? εβαρεθήκαμεν να δέρνουμεν μετανάστες είπαμεν να επεκτείνουμε τη δράση μας τζαι να αλλάξουμε παραστάσεις? ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν ας πούμεν.

Οποία έκπληξις, το μοντέλο δεν τρέχει. άσε που... ποια μοντέλα, ποιες προβλέψεις, ποιοι αριθμοί?

Σημείωσις : αύριον άρκεψε δουλειά χωρίς να θκιάβασεις ειδήσεις το πρωί.

Όταν η Ερυκίνη κρυφακούει VI (Βρυξελλιώτικο)

Η Ερυκίνη σας εβρέθηκε το Σάββατο που μας πέρασε στες Βρυξέλλες με αρχικό στόχο να πάει στην προβολή του "Ζ" του Γαβρά για στήριξη των Ελλήνω απεργών της Χαλυβουργικής, αλλά στο τέλος εν επίεν γιατί έπιασεν τον Γάλλον παρέαν φωτογραφικός οίστρος τζαι δεν εξεκόλλαν ον τάιμ που τες ολόφωτες Βρυξέλλες που απλώνουνται κάτω που το Justice Palace. Τζι αφού αρκήσαμεν για την ταινία είπαμεν να πάμε για φαίν σε παρακμιακό βιετναμέζικο του κέντρου των Βρυξελλών. Δίπλα μας μια παρέα με ένα Βέλγο τζαι ένα ζευγάρι Ισπανών να συνεννοούνται σε σπασμένα αγγλικά.

Τζαι λαλεί ο Ισπανός του Βέλγου: "In Spain usually is like here before christmas. but now with the crisis... there is no light in the country"

Εννοούσε τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ο άνθρωπος (που ενεργειακά καλλύττερα ναν σβηστά) αλλά άμα το σκεφτείς μεταφορικά.... (φυσικά για τους έλληνες της κρίσης μετά τα της ΔΕΗ, το no light πιο κυριολεκτικόν δεν μπορεί να είναι)

Η ώρα της κρίσεως πλησιάζει

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου. Ακριβώς δύο χρόνια τζαι ένας μήνας που τη μέρα που επάτησα το πόδι μου στα (όχι και τόσο ιερά) χώματα του Βελγίου. Σε λλιόττερον που 48 ώρες εννά σταθώ απέναντι που το Δικαστήριο (Επιτροπή θέλω να πω) τζαι να κριθώ (να εξηγήσω τα αδικαιολόγητα). Με λλία λόγια έφτασα ως τη μέση.

Μόνο που εμένα τες τελευταίες ετούτες ώρες πριν την κρίση, έπιαν με η κρίση τζι ασχολούμαι με την κρίση. Με να θκιαβάσω θέλω, με να προετοιμαστώ. φαίνουνται ούλλα τόσον ασήμαντα αλήθκεια. ξέρω τι εννά ελάλεν η ψυχολογα: avoidance τζαι procrastination (ούτε να σκεφτώ τες λέξεις στα ελληνικά αυτή τη στιγμή δεν έχω διάθεση), αλλά φίλε αναγνώστη, για να καταλάβεις ακούω σήμερα ολημερίς τον Αγγελάκα σε τούτον το τραούδιν. τζαι εν με φορεί ο τόπος ρε γαμώτο. Ας πούμεν πως μπορείς να κάτσεις σε ένα γραφείο να κάμνεις το playmobil μετά που τούτο?

Πε αλλόναν

Για να είμαι ειλικρινής τα της κρίσης στην Κύπρο εν τα πολλοεπαρακολούθησα έτσι άποψην δεν έχω για το αν εν καλά τα μέτρα για αν δεν ένι (εν τα ξέρω τα μέτρα τζιόλις) αν πρέπει να παρθούν για όι. Αλλά μιλούμεν ώσπου φτάνουν κάποιοι για να υποστηρίξουν τα μέτρα δε λέγεται. ας πούμεν εθκιάβασα στο μπλόγνκ Εφημερίδα τα παρακάτω που τα είπεν ο Παπαδόπουλος, τουλάχιστον σύμφωνα με τον αρθρογράφο. Μιλούμεν, αν όντως είπεν τα έτσι όπως τα γράφουν, τι να πω ρε Παπαδόπουλε, έκαμες μας τζαι εγελάσαμεν.

Παπαδόπουλος: ''....Μας απειλεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με κυρώσεις. Μας απειλούν οι Οίκοι Αξιολόγησης ότι θα μας κατατάξουν στα σκουπίδια. Προειδοποιεί ο Υπουργός Οικονομικών ότι εάν δεν προχωρήσουμε σε μέτρα ενδεχομένως να φτάσουμε στα πρόθυρα ή και να έχουμε στάση πληρωμών, δηλαδή να μην έχουμε να πληρώσουμε τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους...." (σόρυ τζιόλας αλλά τζαι η τελευταία άσχετη, δηλαδής εγώ, έμαθε τωρά με την κρίση ότι όταν λέμε στάση πληρωμών, εννοούμεν πληρωμών σε τζείνους που μας δανείζουν ριάλλια, που μάλιστα από ότι ξέρω δεν έχουμεν τζαι πολλύν χρέος (πριν 7-8 χρόνια το χρέος μας έτζιζεν το 75% τζαι κανένας εν αγχώνετουν). αλλά εντάξει πως εννά τρομοκρατηθεί ο κόσμος αν δεν τον απειλήσεις με τα ριάλλια του?)

Αλλά το υπέρτατο ήταν ο Βασιλάκης ο Καιλάς:

"... Τι θα γίνουμε για να ζήσουμε; Θα πρέπει να ξαναγίνουμε γεωργοί; Θα βασιστούμε στο τουρισμό; Θα πρέπει να δημιουργήσουμε στην Κύπρο βιομηχανίες; Ποιο είναι το σχέδιο του Προέδρου της Δημοκρατίας και του ΑΚΕΛ για μετά την καταστροφή εποχή;....''
Δηλαδή στην αρκήν εσκέφτηκα ότι εν γίνεται πρέπει στο μπλόνγκ Εφημερίδα να τα εφκάλαν που τον νουν τους. Δηλαδή εν μπορεί να υπάρχει ένας πολιτικός που να λαλεί ότι "θου κύριε, μα να γινούμεν γεωργοί" (γιατί ρε μ******α, ο παππούς σου ίντα μπου ήταν, εν τούτη η ψωνάρα που μας έφαεν), "μα να κάμουμεν βιομηχανίες???" αντί οι πολιτικοί μας να εν οι πρώτοι που εννά υποστηρίξουν την εγχώρια βιομηχανία, που τζαι οι λλίες επιχειρήσεις που υπήρχαν εκλείσαν τζαι έμεινεν ο κόσμος άνεργος, θεωρεί το ο κύριος κάτι προς αποφυγή. Απαντώ σου εγώ κύριε Νικόλα: ναι, ρε, να γινούμεν γεωργοί (ίντα μπου έσιει ο γεωργός?) τζαι ναι ρε να ξανακάμουμεν τες μικρές μας βιομηχανίες (μα εννά πρέπει να κάμουμεν βιομηχανίες?? γιατί΄, γιατί, γιατί?). Γιατί όι? Αλλά βέβαια, εμείς ο ανώτερος ο λαός οι κυπραίοι, είμαστεν ούλλοι φτιαγμένοι, εν μες στα γονίδια μας, να γινούμεν σείχηδες (τωρά που έχουμεν τζαι πετρόλαα) τζαι να εισάγουμε ως τζαι τες πατάτες, γιατί ας είμαστεν ειλικρινείς εν τόσο κιτς τη σήμερον ημέραν για έναν κυπραίον ναν πατατάρης (άσε που εννά πρέπει να αφήκεις την μερσεντάρα, να πιάεις διπλοκάμπινα, που να βουράς?).

Αν δεν ήταν τόσον τραγικό Νικόλα πραγματικά θα εγέλουν.

Η ώρα μας

εχτές εθκιάβασα τούτον το ποστ της φίλης μου της Κάτω Ύδατα τζαι έκαμεν με αλήθκεια να σκεφτώ. Κάπου λαλεί ότι ήρτεν η ώρα μας. Η ώρα της γενιάς μας να παλέψει για κάτι. Τζείνης της γενιάς των μεγαλωμένων στη δεκαετία του '90, εμάς που εζήσαμε ως τωρά τη ζωή μας μέσα στην σχετική (και πλασματική) ευμάρεια των τραπεζικών δανείων, εμάς που απολαμβάνουμεν ελευθερίες που προηγούμενες γενιές επαλέψαν για χάρη μας.

όσον θκιαβάζω ειδήσεις, τζι όσον συνειδητοποιώ τα όσα γίνουνται με απόλυτη νομιμοποίηση επειδή "εν κρίση τωρά", τόσο βεβαιώνουμαι μέρα με τη μέρα, ότι τούτη εν η ώρα. Η ώρα μας. ήρτεν η ώρα μας να παλέψουμε για κάτι, να αντισταθούμε σε τούτον που γίνεται. Ομπρός στα μμάθκια μας οι άρχοντες λαλούν (χωρίς αιδώ) "εεεε η δημοκρατία με τη μορφή που έσιει εν πολλοκολλά με το οικονομικό μας σύστημα έτσι ας την αλλάξουμεν λλίον". Τζαι εμείς πρέπει να τους απαντήσουμεν. όι το "ότι πείτε, εσείς καταλάβετε", αλλά το "όι ρε μαλάκες, να αλλάξετε το σύστημα σας να ταιρκάζει με τη δημοκρατία μας".

Τζαι στο τέλος της ημέρας όταν εμπαίναμεν στην Ευρώπη εν μας είπεν κανένας ότι εννά κάθουνται θκυό χώρες που τες 27 να αποφασίζουν τζαι να διατάσσουν τες υπόλοιπες τι να κάμουν. Εντάξει ρε κύριοι να εναρμονίσουμεν τες οικονομίες μας, αλλά να κάτσουμεν ούλλοι μαζί τζαι να πάρουμεν τες αποφάσεις, όι να' μαστεν εμείς οι μαλάκες σας. Αν εν τούτον το πράμαν η "πολυπόθητη" Ευρώπη, ε, εγώ εν τη θέλω.

τα πιο βασικά πράματα γλυστρούν που τα σιέρκα μας σιγά σιγά, τζι εν μιλώ μόνον για τες δουλειές, τους μισθούς, τα εργατικά δικαιώματα, το κοινωνικόν κράτος. Μιλώ για αξιοπρέπειαν τζαι τη δυνατότητα του λαού να συμμετέχει στες αποφάσεις που λαμβάνει η χώρα του, η κυβέρνηση του, αλλά τζαι της κάθε χώρας να συμμετέχει σε τζείνες τες ευρωπαϊκές αποφάσεις που την αφορούν. Εν μπορώ να φανταστώ πως θα γίνουν τα πράματα σιηρόττερα που τωρά, αλλά εννά γινού. Τζαι το να σφίξουμεν το ζωνάρι τζαι να κάμουμεν ότι ότι μας που πριν μας πιάει τζαι εμάς η μπάλα, έννεν η λύση. Πρέπει να ενώσουμεν τες φωνές μας με τζείνους που φωνάζουν (προς το παρόν κανένας ουσιαστικά, αλλά έστω). Πρέπει να τους πούμεν "ως δαμέ", ούλλοι οι λαοί, ούλλων των χωρών. Πρέπει να φκούμεν στους δρόμους όι για τη μόδα (δαμέ οι φοιτητές κάμνουν μου occupy leuven γιατί είδαν το στην τηλεόραση τζαι ίντα ωραία ευκαιρία να πιούμεν μπύρες τζαι να κάμουμεν πάρτυ), να φκούμεν σοβαρά.

Σήμερα το πρωίν επία στη δουλειά μου, εθκιάβαζα τη στατιστική μου τζαι εσκέφτουμουν τι σκατά κάμνω μέσα σε ένα γραφείο σε έτσι περίοδο. ξέρω εν βαρύγδουπον, αλλά εννά το πω, η ιστορία καλεί μας, ναι, εμάς την brain damaged γενιά του '90, να κάμουμεν επιτέλους κάτι. Ήρτεν η ώρα μας.

ΥΓ: αναλύοντας τις πιο πάνω σκέψεις μου σήμερα στην συνάδελφο και φίλη Ε. εξηγώντας γιατί πρέπει να πάμε σε μια διαδήλωση στες Βρυξέλλες, έπιασα έναν τέθκοιο παραξενεμένο βλέμμα (του στυλ επέλλανεν τζαι τούτη), λες τζι ήμουν πίσω στο funky ΠανΚυ. Νοσταλγία.

We need to talk about Kevin

Δεν ξέρω αν η ταινία είναι αριστούργημα, τούτες τες βαρυσήμαντες λέξεις εν οι κριτικοί που τες καθορίζουν, τζείνον που ξέρω εν ότι τούτη η ταινία μπαίνει με μεγάλη ευκολία στην κατηγορία ταινία-οδοστρωτήρας, γιατί όταν τελειώνει τζαι αφτέννουν τα φώτα νομίζεις ότι επεράσαν όλα τα φορτηγά της Ένωσης Κυπρίων Φορτηγατζίων που πάνω σου.

Περίπου 12 ώρες μετά την ταινία τζαι ακόμα εν μπορώ να τη σκεφτώ δίχα να ανατρισιάζω. Είχα να πάθω τούτον το πράμαν, το χτυποκάρδιν, το τρέμουλο, σε έργο που να μεν είναι θρίλερ που τότε που είδα Το Γάλα στο Θέατρο Διόνυσος.

Θκιαβάζοντας την περίληψη στα ολλανδέζικα επία με την ιδέα ότι η ταινία εν για μια μάνα που χάνει το γιο της. κρίμας τα μαθήματα, καμία σχέσις. έτσι το πραγματικό θέμα της ταινίας εξετυλίγχθηκε σιγά σιγά καθώς επροχωρούσε η ταινία. Τζαι επειδή η ταινία παίζει με τη χρονική συνέχεια για να κρατήσει την αγωνία ως το τέλος, θα συνιστούσα να πάτε να τη δείτε έτσι χωρίς να το ψάξετε πρώτα. αφήστε την ταινία να σας αποκαλυφθεί.

Η πρωταγωνίστρια που το όνομα της δεν ξέρω να είμαι ειλικρινής δια ρέστα που άποψην ερμηνείας. Ρέστα. Τζαι η ερμηνεία της εν τόσο δυνατή που προσθέτει στην ένταση που χτίζεται που τον/την σκηνοθέτη (που επίσης ακόμα δεν ξέρω). σκηνοθετικά εθύμισεν μου κάτι που τα τερτίπια του Tom Tywker στο Run Lola Run, με την έντονη παρουσία του κόκκινου (σε τούτη την ταινία τόσο έντονη που μετά τα πρώτα 5 λεπτά έσιεις ήδη μπει στο mood), τζαι τη χρήση του κόκκινου ως σημείο αναφοράς ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν. Αλλά δαμέ πολλά πιο αργά, πιο καταθλιπτικά. Αργό τζαι δυνατό. Το συναίσθημα χτίζεται σιγά σιγά σαν τζείνα τα λεπτά πριν την καταιγίδα. Μόνο που στο τέλος ούτε να κλάψεις εν μπορείς (τζαι λαλεί σας το πλάσμαν ευκολοκλαμούριστον (αν υπάρχει έτσι λέξη)), τόσο παγωμένος είσαι.

Ανάλυση των χαρακτήρων δεν κάμνω γιατί δεν θέλω να σας το χαλάσω πριν το δείτε, τζαι ακόμα σκέφτουμαι κάποια πράματα. Ίσως σε κάποια φάση πιο μετά. Αν είσαι πορωμένος φοιτητής ψυχολογίας αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να πάεις βουρητός στο σινεμά, βουρητός. Αν δεν είσαι ΨΥΧ μπορείς να πάεις τζαι με το πάσον σου. Αλλά αν δεν πάεις, εννά χάσεις.

Συνθήματα...

Όσες φορές είδα στες διαδηλώσεις στην Αθήνα το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κάπου γραμμένο ομολογώ εσυγκλονίστηκα πολλά. Εσηκώθηκεν η τρίχα μου. τζαι ειδικά σήμερα εσκέφτουμουν το πολλά. τούτες τες μέρες, τες μέρες του Πολυτεχνείου.

πως γίνεται περίπου 40 χρόνια μετά ο ίδιος λαός να φωνάζει το ίδιο σύνθημα που φώναζε στη Χούντα σε μια "εκλελεγμένη" (όχι πλέον) "δημοκρατική" κυβέρνηση? Κάμνει σε να σκέφτεσαι.

ΥΓ: i really wonder what it will happen. how it will all end, είπεν ο Γάλλος παρέας εψές. τζαι ένιωσα στο ύφος του τζείνον τον ίδιο κόμπο. γιατί σίουρα πράματα ιτ γοντ μπι πριτυ.

Στην Αθήνα... (2)

Στην Αθήνα ενάμιση μήνα πριν, θυμούμαι εκαθούμασταν κάπου κάτω που την Ακρόπολη με τους συναδέλφους, οι οποίοι επίναν τα κοκτέιλ τους αμέριμνα (ήταν πριν να ξεσπάσει η κουβέντα με την DEXIA που τους έσουσεν λλίον τζαι δαμέ). Εγώ πάλε που εκαταλάβαινα τες κουβέντες γυρώ μου, καθόλου αμέριμνη δεν ήμουν.

στα δεξιά μια κοπέλα επαραπονιέτουν για τες απολύσεις στην εταιρία της τζαι τα λεφτά που "εφαγωθήκαν" ποτζεί ποδά. Θυμός, δυσανασχέτηση, τζείνον το πράμαν το "ενιμπόρω άλλον έννα σπάσω".

Πίσω μας θκυό γερούθκια εκάθουνταν στο παγκάκι (λες τζαι εφκήκαν που ταινία) να κουβεντιάζουν, πιο σιγά, λλιόττερο θυμωμένα, πιο πονεμένα. Ελάλεν ο ένας του άλλου "Μας βλέπω πάλι να μεταναστεύουμε σιγά σιγά. Να φεύγει ο κόσμος για Αμερική, όπως παλιά." "Ποια Αμερική;" είπεν του ο άλλος "ακούς εκεί τώρα υπάρχουν τόοοσα εκατομμύρια φτωχοί". Τζαι ακολούθησε μια συζήτηση για τη ξενιτιά, που την εκαταλάβαινες δεν ήταν θεωρητική, εξέραν το το θέμα καλά.

Εθυμήθηκα τούτα τα γερούθκια σήμερα. Σήμερα που εθκιάβασα ένα ποστ της Κροτ τζαι τους συνδέσμους σε άλλα μπλογκς ελλήνων που εμετανάστευσαν ή εν στη διαδικασία. Εθκιάβασα τα τζι έκλαψα, τζαι για να είμαι ειλικρινής όι επειδή είμαι τζι εγώ ξενιτεμένη (υπό διαφορετικές συνθήκες) τζαι νιώθω τα τζι εγώ, ούτε επειδή είμαι τζι εγώ που έναν τόπον που με κάμνει να νιώθω μαλάκας που τον αγαπώ. Τέλοσπαντων, όι για μένα. Αλλά για τα πλάσματα που βασανίζουνται, γιατί εν βάσανο το να πρέπει να θκιαλέξεις μεταξύ μέλλοντος/ζωής/αξιοπρέπειας/δουλειάς τζαι σπιθκιού (αν τζαι είπαμεν η έννοια του home εν πράμαν ευμετάβλητον). Τζαι για τους λαούς που θα ακολουθήσουν (ποιος ξέρεις ίσως στη νήσο να είμαστεν οι επόμενοι). Γιατί ρε γαμώτο εν άδικο. Εν άδικο να περνά ένας λαός έτσι ζόριν τζαι οι εντός άρχοντες να τον έχουν χεσμένο τζαι οι εκτός να τον φτύνουν τζαι να τον κατηγορούν (εντάξει όι ότι εν έχουν καποια δίκια). Αλλα πάλε εν άδικο.

Τωρά εννά μου πεις τη ρωμιοσύνη μην την κλαίς τζαι εν συνότζαιρη του κόσμου, τζαι η ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει μοναχά ξαποσταίνει κλπ κλπ.. well, εν ξέρω αν στο τέλος η ελλάς θα τραβήξει προς τη δόξα ή θα μείνει μισοδότζιν, τζείνον που ξέρω εν ότι στο ενδιάμεσο, ένας λαός πεθανίσκει, η δημοκρατία πεθανίσκει (ήταν σε κώμα που τζαιρόν δηλαδή, απλά τωρά ετραβήσαμεν τζαι την πρίζα), η ιδέα της Ευρώπης ως υπόδειγμαν, ως οικογένεια πεθανίσκει, ακόμα τζαι η ιδέα της αντίδρασης πεθανίσκει με το σύστημα να εξαγοράζει τη σιωπή σου (ή η σιωπή σου ή η ζωή σου ένα πράμα), εν χρειάζεται καν να πω για την ιδέα της λαϊκής απόφασης. εν το περίμενα να χρησιμοποιήσω τη λέξη μετά το σχολείο, αλλά (εν η αλήθκεια) τα ιδεώδη (που προφανώς ήταν βιτρίνα τόσον τζαιρόν τζαι αράδες στα βιβλία μας τζαι τες βαρύγδουπες προεκλογικές ομιλίες) πεθανίσκουν για να επιβιώσει το σύστημα.

Έφτασε νομίζω πλέον καιρός για ανακατανομή. Ανακατανομή ιδεών τζαι αξιών μες το νου μας σε επίπεδο όχι προσωπικό, ούτε κρατικό, σε επίπεδο ανθρώπινο, παγκόσμιο (τζαι τούτην τη φορά να βάλουμεν τα πλάσματα πρώτα). Γιατί το σύστημα εμείς το εκάμαμεν τζι άμα θέλουμε βάλλουμεν του πουρλόττο τζαι κάμνουμεν άλλον.

(αλλωσπως εξεκίνησεν το ποστ, αλλως πως ετέλειωσεν. σόρυ είμαστεν σε αυτόματη γραφή mode σήμερα)

Προς Αξιότιμο κο. Jamie Oliver

(δεδομένου του όσα γίνουνται με δημοψηφίσματα τζαι πραματα, που μόλισ τωρά ήρτα έσσω τζι έχω χρόνο τζαι ίντερνετ να τα θκιαβάσω, αυτό το πόστ μπαίνει επίσης στην κατηγορία εδώ ο κόσμος καίγεται)

Αγαπητέ κύριε Oliver,

Επιτρέπεις μου να σε λαλώ Jamie έννεν? Εγώ που λαλείς, Jamie, να το ξέρεις υπηρξα φαν σου που τον τζαιρό που ήμουν μιτσιά (καλά εντάξει έφηβη) που τότε που ήσουν ακόμα παστός τζαι όι τόσο ψωνάρα όσο σήμερα. Που τότε που σε έδειχνε το ΡΙΚ τα απογεύματα. Αν δεν ξέρεις τι εν το ΡΙΚ, εν πειράζει, δεν είναι της παρούσης (άσε που δε χάννεις τζαι τίποτε).

Εγώ αγαπητέ Jamie με το που έμαθα ότι έσιεις εστιατόρια ποτζεί τζαι ποδά στο Λονδίνον, έπρηξα τη σχέση να το ξέρεις να έρτουμεν να φάμεν, για να σε υποστηρίξουμεν, όι ότι το χρειάζεσαι δηλαδής, αλλά άτε υπάρχει τζαι μια σχέση μεταξύ μας (εσύ μπορεί να μεν το ξέρεις, αλλά υπάρχει). Εψές τελικώς επίαμεν στο καινούργιο σου, στο Angel, τζαι τούτος εν ο λόγος που σου γράφω τζιόλις. Ξέρω ότι εννά εκτιμούσες την άποψη μιας ταπεινής φαν.

Αγαπητέ Jamie, άρεσεν μου πολλά το ντεκόρ του στυλ είμαστε μέσα σε μια κουζίνα τζαι μάλιστα παλαιού στυλ, αρέσαν μου τα φαγιά τα τοποθετημένα ωραία σε ξύλινες θήκες ποτζεί ποδά, τζείνες οι παλιές φουντάνες στο μπαρ, αλλά φορ γκοτς σεικ, επιβάλλεται να πετάξεις τα τραπέζια τζαι τες καρέκλες πάραυτα τζαι ν’ αγοράσεις άλλα. Καταλαβαίνω ότι θέλετε να περάσετε το μήνυμα «δεν είμαστε χαϊκλέ εστιατόριο δαμέ», αλλά τα γέριμα που τα τραπέζια τζαι τες καρέκλες των χαϊκλέ εστιατορίων, ως τα τραπέζια της καφετέριας του πανεπιστημίου, έσιει πολλήν απόσταση τζαι πολλά ενδιάμεσα να θκιαλέξεις. Έλεος. Άσε που δεν ταιρκάζει με το υπόλοιπο ντεκορ. Δηλαδή καλλύττερα βάλε ξύλενα τραπέζια, ξύλενες καρέκλες, στυλ χασαποταβέρνα. Αίσχος.

Όσο για το φαίν Jamie, είμαι σίουρη ότι εν έσιεις ανασφάλειες, ξέρεις ότι ήταν καλό. Τζαι τα crispy riceballs που εφάμεν για ορεκτικό τζαι η καρμπονάρα μου με meatballs in lemon sauce ήταν εξαιρετικά. Μια παρατήρηση όμως τζαι μεν παρεξηγηθείς. Ας πούμεν το πιάτο με τες ελιές που επαραγγείλαμεν εν μπορείς να το ονομάζεις «the best olives in the world”. Λαλεί σου το μια Κυπραία Jamie, μπορεί να είσαι χρυσοχέρης αλλά που ελιές ΔΕΝ καταλάβεις. Τζαι οι ελιές έτσι για να μαθαίνεις θέλουν μιαν προετοιμασίαν έναν κάτι, όι σκέττες νέττες. Έλα μιαν φοράν κύπρο να φάεις ελιές τσακκιστές με σκόρτον τζαι λάδιν τζαι κόλιαντρον, να σου πω ποιες εν οι καλλύττερες ελιές στον κόσμο.

Κατά τα άλλα εχάρηκα που έφαα που τα σιέρκα σου (στο περίπου).

Με αγάπη

Ερυκίνη

ΥΓ: Αν ανακαλύψεις ότι σου λείπει μια μαντιλιά αγαπητέ Jamie, παραδέχουμαι, ναι ήμουν εγώ. Αλλά μεν το δεις ως κλεψιά. Έπρεπε να το κάμω για να σου δώκω το μήνυμα : «τι εννά γινεί με τούτην την εμπορευματικοποίηση του ονόματος τζαι της φάτσας σου τελοσπαντων? Δηλαδή που ταλήθκεια πιστεύκεις ότι κάποιος ήταν να εδίαν 12 λίρες να γοράσει μια μαντιλιά που γράφει Jamie’s Italian?». Ας γελάσω χαρωπά

Συνομιλίες (sort of)

Τούτο το σαββατοκυρίακο που είμαι αθκιανή (που είμαι πολλά απασχολημένη, αλλά προσπαθώ να ταράξω το νου μου που τη δουλειά δηλαδής) εκανόνιζα άλλο πόστ, ετέλειωσα το σχεδόν, αλλά θκιαβάζοντας (πάλε) τα σχόλια στην ιστοσελίδα του Πολίτη [ μεν με κατσαδιάσετε πάλε, θέλω να ξέρω τι σκέφτουνται οι συμπατριώτες μου όι μόνον οι φίλοι τζαι οι γνωστοί μου, θέλω να έχω μιαν ολοκληρωμένη εικόνα του τι παίζει μες τον καμένο εγκέφαλο του κυπραίου (καμένος εγκέφαλος που τα μικροκύματα της κάθε λογής άχρηστης ηλεκτρικής συσκευής που καταναλώνεται για να δείξουμε ότι είμαστεν όσο πλούσιος εν ο γείτος)] αποφάσισα να σας γράψω κάτι άλλον.

Πριν μιαν εβδομάδα που λέτε είχα μιαν πολλά δύσκολη συζήτηση στο τρένο Βρυξέλλες - Λουέβεν με το καινούργιο άτομο στην παρέα, πρώτη φορά εγνωριστήκαμε στες Βρυξέλλες. Τούρκος από Κωνσταντινούπολη. Χάρηκα, τζαι εγώ είμαι που την Κύπρο. Α, νότια ή βόρεια? Σόρυ πάντα συγχίζει με το Βόρεια/ Νότια γιατί στα ελληνικά το Ν εν στο Νότο και όχι στο Βορρά όπως στα αγγλικά αλλά ναι ελληνοκύπρια. Σιωπή.

So, you are the bad guys? λαλεί ο παρέας.

Σημειωτέον έχω γνωρίζει αρκετούς Τούρκους δαμέ (ακόμα τζαι παιδίν εποίκων). ποττέ δεν είχα τόσο δύσκολη συζήτηση για το κυπριακό σε ούλλη τη ζωή μου, γιατί τα πλάσματα που εγνώρισαν ήταν πολλά ανοιχτόμυαλα, τζαι είμαι τζι εγώ ανοιχτόμυαλη τζαι είχαμεν ανοιχτόμυαλες συζητήσεις. Αν τζείνοι εγνωρίζαν έναν φίλο κάποτε που το ΠανΚυ, δεξιό, της πρωτοπορίας, που ετραούδαν το "απόσεισε τους Πενταδάκτυλε" μπροστά που τους Τουρκοκύπριους, νομίζω θα είχαν τη ίδια δύσκολη συζήτηση που είχα τζαι γω πριν λλίες μέρες (αν εσυναντούσαν χρυσαυγίτες δεν θα υπήρχε συζήτηση υποθέτω).

Δεν μπορώ να αναπαράγω τη συζήτηση, γιατί εν τη θυμούμαι ούλλη, αλλά εκινήθηκε κάπου στα εξής:

ο Τούρκος παρέας να παραθέτει ούλλες τες δολοφονίες τουρκοκυπρίων που τους εμάθαν στο σχολείο για να στηρίξει την άποψή του ότι εμείς είμαστεν οι κακοί.

εγώ να απαντώ ότι σε έναν πόλεμο ούλλοι εν κακοί τζαι πως τζι εμείς στα σχολεία μας ένα περίπου τα ίδια εμάθαμεν. τζαι να κάμνω μιαν ανάλυση περί της προπαγάνδας στην εκπαίδευση σε ζώνες πολέμου τζαι την ενίσχυση του εθνικισμού μέσα που μισές αλήθειες.

Ο παρέας να γράφει το της μισής αλήθειας τζαι να στέκεται στο ότι το μισό που έμαθε ήταν όντως αλήθκεια. Δηλαδή το μόνο που επερίμενε να φκάλει που τη συζήτηση ήταν το να παραδεχτώ εγώ ότι εσκοτώσαμεν Τουρκοκύπριους.

Μετά ήρτεν το άλλο μεγάλο κομμάτι της κουβέντας που εξεκίνησε με το: πιστεύκεις ότι εν δίκαιο που εμπήκε το νότιο μέρος της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση?

Τζαι πάλε ούλλα μου τα επιχειρήματα αντιμετωπιστήκαν με πολλύν κριτική μαθκιά, περιμένοντας που μένα μια παραδοχή της άποψης του ότι οι Τουρκοκύπριοι αδικηθήκαν. Που δεν την πήρε. Αντιθέτως, εμίλησα για λύση τζαι το ρόλο της Ευρώπης σε τούτη κλπ. κλπ.

Τζαι στο τέλος το μεγάλο χαρτί. Το σχέδιο Ανάν. Αφού έτσι τζι αλλιώς εν τζαι θέλετε λύση. Είπετε όχι στο Αναν. κάπου δαμέ ο ισραηλινός παρέας ερώτησε τι εν το Ανάν. Άκουσε ότι εψηφίσαμεν περίπου 70% ΟΧΙ τζαι εκοίταξεν με με το ίδιο βλέμμα που αντιμετώπισα όσες φορές έκαμα τούτην τη συζήτηση με ξένους. Τζείνον το βλέμμαν το "ε, τι σκατά μας λαλείς τόσην ώραν κόρη μου? περιπαίζεις μας?".

Ακόμα εν εκατάφερα να μπορέσω να απαντήσω σε τούτο το βλέμμα. τζαι όσες εξηγήσεις έδωκα δεν ήταν μέχρι στιγμής πειστικές. ίσως να μεν τα λαλώ καλά. αλλά ίσως να μεν υπάρχει τζαι ικανοποιητική εξήγηση για τη συμπεριφορά μας εκτός που τούτον που οι ξένοι υποθέτουν. ότι όντως εν θέλουμε λύση τζαι περιπαίζουμεν τους (τζαι τους εαυτούς μας).

Τούτη ήταν η πιο δύσκολη συζήτηση που είχα ποττέ στη ζωή μου για το Κυπριακό, με έναν άνθρωπο που την "αντίθετη πλευρά", ας το πούμε, που δεν έκαμνεν διάλογο τζαι δεν έθελε να ακούσει την άλλη άποψη. Ομολογώ ότι υπήρχαν φάσεις που ένιωθα να συγκρατώ μέσα μου ούλλα τζείνα που θα απάνταν ο παρέας που το ΠανΚυ. Πράμαν που με αναστάτωσε λλίον. ίσως γιατί η μη διαλλακτικότητα του ενός ομιλητή γεννά τζαι μη διαλλακτικότητα στον άλλο. εσυγκρατήθηκα όμως. Επροσπάθησα η κουβέντα ναν κουβέντα τζι όι καυκάς. Τίποτε που τζείνα που είπα εν επέρασε βέβαια, γιατί η δική μου η ανοικτομυαλοσύνη δεν έκαμεν το συνομιλητή μου ανοικτόμυαλο.

Στο τέλος της νύχτας, το τρένο έφτασε στη Λουέβεν τζαι οι δρόμοι μας εχωρίσαν. εκαληνυχτιστήκαμε άβολα. εγώ με θλίψη λλίον που εβρέθηκα στην άβολη κατάσταση να μιλώ σε έναν τοίχο (έτσι το ένιωσα) τζείνος με χαρά ίσως γιατί εκατάφερε να με κατατροπώσει τζαι να ενισχύσει τες αρχικές του ιδέες για τους Ελληνοκύπριους.

ΥΓ: με τούτον το πόστ θα ήθελα να πω ότι τζείνοι που μιλούν ακόμα τζαι σήμερα για ηρωικά ΟΧΙ τζαι λαλούν τον Τάσσο μεγάλο, προφανώς κάμνουν ότι τζι ο παρέας που πάνω. ζουν στον κόσμο τους ερμηνεύοντας επιλεκτικές πληροφορίες με τέθκοιο τρόπο που να επιβεβαιώνει τες προηγούμενες ιδέες τους τζαι ιδέα δεν έχουν τι παίζει έξω στον κόσμο. Τζαι το πιο πιθανόν δεν εβρεθήκαν ποττέ στη θέση του να προσπαθούν να εξηγήσουν σε πλάσματα που έννεν κυπραίοι πως είπαμε όχι στο Ανάν, αλλά εμείς είμστεν τζείνοι που θέλουν λύση.

Τα όμορφα...

πολλές φορές (ίσως υπερβολικά πολλές) αναρωθκιούμαι, τι κάμνω εγώ δαμέ σε τούτη τη χώρα, σε τούτη την πόλη, σκέφτουμαι πως η ευτυχία εν κάπου αλλού...

Την Τρίτη τη νύχτα, έκαθουμουν μαζί με καμιά σιηλλιάαν άλλα πλάσματα που εν επρολάβαμε εισητήριο, στο πάρκο με μια κουβέρτα στο γρασίδι, με σακακια, σιάρπες, καπέλα τζαι ούλλα τα καλά, επαρακολουθούσα στη γιγαντο-οθόνη τη διάλεξη του Stephen Hawking γύρω που το αρχαιότερο ερώτημα που εγέννησε ο νους του ανθρώπου, πως εδημιουργήθηκε ο κόσμος μας; (ο Hawking μπορεί να ακούεται σαν τον ρόμποκοπ της φυσικής, αλλά έκαμεν μιαν εξαιρετική παρουσίαση ξεκινώντας που τον Αριστοτέλη μέχρι τες σύγχρονες θεωρίες για την προέλευση του σύμπαντος), με το κρασούδιν τζαι τες μπύρες, τζαι τα τσιπς, με τον Βέλγο τζαι τον Αυστραλό δίπλα να διαφωνούν σιωπηλά για τες μαύρες τρύπες, τζαι εσκέφτηκα "τούτη εν μια όμορφη νύχτα". Ένιωσα μετά που πολλύν τζαιρόν σε τούτη την πόλη τζείνον το ζεστό συναίσθημα που μπορεί κάποιος να ονόμαζε ευτυχία. Αυτόματα (που συνήθειον) εκοίταξα πάνω στον βέλγικο ουρανό, που μας έκαμε τη χάρη τζαι εν έβρεξε. εν είδα τίποτες, ούτε έναν αστέρι. α ναι, εν είμαστεν κύπρο.

Μα τούτη νύχτα είσιεν κάτι που τζείνες τες νύχτες κάτω που τον τόσο γνώριμο έναστρο ουρανό που εσυνόδεψεν τόσες φορές τες χαρούμενες στιγμές μου.

Μπορεί να μεν εκατάλαβα τα μισά που τη διάλεξη τζαι ούλλα όσα ακολούθησαν στην irish pub με τες μαύρες τρύπες (η κουβέντα εσυνεχίστηκε για πολλή ώρα με διάλλειμμα για να καταλάβω τι στα ανάθθεμαν εν οι μαύρες τρύπες), τες σούπερνόβες, τζαι τη συζήτηση περί του μάταιου του ερωτήματος, αλλά εθθυμήθηκα. Εθθυμήθηκα ότι την ευτυχία μπορείς να της έβρεις σε πολλούς τόπους, τζαι με πολλούς τρόπους (ακόμα τζαι χωρίς τα άστρα).

The picture of Dorian Gray

Προχτές ετέλειωσα τούτο το βιβλίο που το εγόρασα πριν περίπου ένα χρόνο σε ένα βιβλιοπωλείο στην Ιρλανδία. Μια που εκόψαμεν τες κουβέντες μας με τον Όσκαρ, τον Ουάιλτ τζαι με τον αρφόν του (βασικά τζείνοι εν εμιλούσαν πολλά είπα τα ούλλα εγώ) είπα ας πιάσω κάτι του Όσκαρ να θκιαβάσω μια που και δεν είχα την τιμή παλαιότερα.

Tο βιβλίο που λέτε εκάθετουν στην βιβλιοθήκη για αρκετό καιρό ώσπου τζι άρκεψα να το θκιαβάζω γιαti το Μουσείο της Αθωότητας του Παμούκ ήταν υπερβολικά βαρύ να το κουβαλώ στο τρένο τζαι υπερβολικά βαρετό για να έχω κίνητρο να υποστώ το κουβάλημα. Κάπως έτσι άρκεψα να θκιεβάζω χαλαρά το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Χαλαρά στην αρχή, με πάθος προς το τέλος. Κλασσικό, οι πλείστοι ίσως να το έχετε διαβάσει τζαι να μεν σας λαλώ τίποτε καινούργιο, προβλέψιμο ίσως, με ένα άγγιγμα από Φάουστ, εκείνο το στοιχείο του πουλώ τη ψυχή μου για τα νιάτα, ένα άγγιγμα από τη θεατρικότητα του Σεξπηρ, με πολλύν πολλύν κριτική ματιά στην βικτωριανή (αν ήταν η βικτωριανή εποχή). παίζοντας με τις έννοιες της αμαρτίας, της καλοσύνης (έτην πάλε την καλοσύνη), του ηδονισμού, της ομορφιάς, της ματαιοδοξίας. Τζαι εν τέλει της τιμωρίας. Εν λαλεί κάτι πολλά καινούργιο (φαντάζομαι για τον καιρό του πολλά), αλλά σίουρα λαλεί κάτι πολλά ενδιαφέρον.

• 
  Το βιβλίο βρίθει που κομμάθκια που μου εκάμαν πολλύν εντύπωση, που εσταμάτησα

τζαι έκατσα να τα σκεφτώ. Είπα στην αρχή να θκιαλέξω ένα που τούτα, αλλά εκατέληξα να παραθέτω την εισαγωγή του συγγραφέα γιατί το καλό το πράμα που την αρκή φαίνεται.

• "The artist is the creator of beautiful things.

• To reveal art and conceal the artist is art's aim.

• The critic is he who can translate into another manner or a new material his impression of beautiful things.

The highest, as the lowest, form of criticism is a mode of autobiography.


Those who find ugly meanings in beautiful things are corrupt without being charming. This is a fault.


Those who find beautiful meanings in beautiful things are the cultivated. For these there is hope.


They are the elect to whom beautiful things mean only Beauty.

• There is no such thing as a moral or an immoral book. Books are well written, or badly written. That is all.

The nineteenth century dislike of Realism is the rage of Caliban seeing his own face in a glass.


The nineteenth century dislike of Romanticism is the rage of Caliban not seeing his own face in a glass.

The moral life of man forms part of the subject-matter of the artist, but the morality of art consists in the perfect use of an imperfect medium. No artist desires to prove anything. Even things that are true can be proved.

No artist has ethical sympathies. An ethical sympathy in an artist is an unpardonable mannerism of style.

No artist is ever morbid. The artist can express everything.

Thought and language are to the artist instruments of an art.

vice and virtue are to the artist materials for an art.

From the point of view of form, the type of all the arts is the art of the musician. From the point of view of feeling, the actor's craft is the type.

All art is at once surface and symbol.

Those who go beneath the surface do so at their peril.

Those who read the symbol do so at their peril.

It is the spectator, and not life, that art really mirrors.

Diversity of opinion about a work of art shows that the work is new, complex, and vital.

when critics disagree the artist is in accord with himself.

We can forgive a man for making a useful thing as long as he does not admire it. The only excuse for making a useless thing is that one admires it intensely.

All art is quite useless."

OSCAR WILDE

ΥΓ: εψές σε ένα τραπέζι με ένα γεωγράφο, ένα της νομικής τζαι ένα engineer εσυνάφερα ότι εθκιάβασα το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, τζαι εντυπωσιάστηκα που το εξέραν το τζαι εθκιαβάσαν το ούλλοι. Μια ακόμα φορά που εσκέφτηκα "εμείς τι σκατά εκάμναμεν στο σχολείο?". Ας πούμεν οι διαφορές στες γενικές γνώσεις είναι αδιανόητες...

Απογοήτευση και θλίψη (Ν.23542)

[Επρόσεξα πως όποτε θέλω να γράψω για την Κύπρο τζαι εν έχω συγκεκριμένο τίτλο γράφω πάντα Απογοήτευση, Θλίψη (ή και τα δύο). Αλλό λλίον εννά γινεί τζαι στήλη. Πως εκαταντήσαν τούτες οι θκυό λέξεις να εκφράζουν το πως νιώθω για τον τόπο μου ή πως εκατέληξαν να επισκιάζουν ούλλα τα άλλα που νιώθω για τον τόπο μου (μήπως δεν ήταν πάντα έτσι, εννά μου πεις)...]

Το Μαρί στο τέλος της ημέρας... εκτός που ούλλα τα άλλα, έφκαλεν στην επιφάνεια τον πιο κακό μας εαυτό. Ούλλων μας. Ως κράτος, ως λαός. Δεν εξηγείται αλλιώς. Τζι εν μιλώ για τους πολιτικούς που ούτε τους είχα ποττέ τζαι σε υπόληψη (ούτε για τον Αρχιεπίσκοπο που τον έχω τζαι για πολλά σιηρόττερα).

Λυπούμαι που θκιαβάζω μπλογκς τζαι θορώ τους μπλόγγερς (πλάσματα που εν ανοιχτά σε διάλογο συνήθως) να καυκαλατίζουν με το σιηρόττερο τρόπο (τωρά εννά μου πεις με το δίκαιο τους, θέλουν να πουν την άποψή τους). Λυπούμαι που θκιαβάζω τα σχόλια πουκάτω που τα άρθρα του Πολίτη τζαι θέλω να χωστώ που την αντροπή που το πως μιλά ο ένας στον άλλον (τζαι τούτοι έννεν ανώνυμοι που ξιτιμάζουν στης Δρακούνας) εν κάποιοι επώνυμοι (κάποιοι μάλιστα πολλά επώνυμοι). Λυπούμαι που οι γειτόνισσες μου στο χωρκόν ετσακκωθήκαν για το αν θα παραιτηθεί ο Χριστόφκιας ή όι (ούτε τα μυστικά της Εδέμ εν τες ενώνουν ποιον). Λυπούμαι που υπάρχουν πλάσματα κάπου σε τζείνον το νησίν το αγαπημένον μου που απειλούν πλάσματα με τη ζωή τους για μιαν γ******η συναυλία που ούτε εκατάλαβα and frankly my dear ούτε θέλω να μάθω (λαλώ το εγώ που ξέρω ότι ακόμα τζαι "συνάδελφοι ψυχολόγοι" απειλούσαν πλάσματα για να περάσουν μιαν γ*******η νομοθεσία. αλλά άτε πες τζιαμέ ήταν να κερδίσουν κάτι οι ίδιοι, ριάλλια, είμαστεν ππαραόπιστοι να το παραδεχτώ. Αλλά τωρά?). Μήπως ως δαμέ φτάννει η παιδεία μας εν τέλει?

Λυπούμαι παραπάνω γιατί τα πράματα οξύνουνται αντί να ηρεμούν λλίο. Ξέρω ότι κάπου μέσα στον πανικό έσιει νούσιμα πλάσματα σε τζείνο το νησί (τζαι δεν ξέρω τζιόλας πως αντέχουν μέσα σε τούτην ούλλην την ανακατωσιά). Εν ξέρω αν εν το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, αν εν μια ομαδική ανικανότητα inhibition, αλλά το πράμαν ξεφεύγει άσιημα. Δηλαδή αν συγκρίνω τους Βέλγους πολιτικούς που υποτίθεται τσακκώννουνται (αλλά ποττέ εν τους ακούεις, εν πράμα?), το πως αντιδράσαν οι Βέλγοι στο ατύχημα του καλοκαιριού (που επεθάνα 5 νομίζω νεαρά πλάσματα), στα ζόρκα ρε παιδί μου (που εντάξει μπορεί να μεν περνούν ούτε κατά διάνοια τα ίδια τα δικά μας), πόση πόση ψυχραιμία δείχνουν δαμέ τζαι τα πλάσματα τζαι τα ΜΜΕ σε τζείνα που έρκουνται. Ίσως εννά μου πεις τζαι τούτον να εν το άλλον άκρον, ίσως να έπρεπε να ήταν λλιόττερον ψύχραιμοι. Δεν ξέρω. Πάντως ξέρω ότι σε μας τούτον λείπει. Ψυχραιμία. Σε ούλλους. Που την πολιτική ηγεσία ως την τελευταία συνταξιούχα του χωρκού μου. Τζαι δεν ξέρω τζαι που να την έβρουμεν.

Πριν ένα μήνα περίπου στη Βοστώνη εσυνάντησα την καθηγήτρια μου που ερχόμενη που Κύπρο εμετέφερε μου μιαν εικόνα, λες τζαι όπου νασαι εννά μας επιτεθούν οι Τούρτζοι. Ευχήθηκα που μέσα μου να εν υπερβολική. Ερχόμενη πίσω τζαι θκιαβάζοντας τούτα ούλλα, την κατζίαν τζαι το μίσος των πλασμάτων, την πόλωση, νιώθω λες τζαι τζεικάτω είμαστεν έτοιμοι για εμφύλιο. Εύχομαι που μέσα μου να είμαι υπερβολική. Otherwise it would be too.. "history repeats itself" τζι εμείς στην ιστορία δεν υπήρξαμεν ακριβώς σουξεδάκια.

ΥΓ: ο καθένας εν υπεύθυνος των πράξεων τζαι των λόγων του. Το Μαρί ήταν τόσον αδιανόητο που φτάνει τα όρια του σουρεαλιστικού (που τζείνα τα πράματα που λαλείς συμβαίνουν μόνο στην Κύπρο), όπως τζαι ούλλα όσα ακολούθησαν στο πολιτικό σκηνικό. Το να σκοτωθείς με το γείτο σου όμως εν δική σου προσωπική απόφαση, τζαι ας κάμουμεν ούλλοι οι άλλοι τζείνον που εν κάμνουν οι πολιτικοί, ας πάρουμεν την ευθύνη του κάθε καυκά που κάμνουμεν.

Κινηματογραφικές υπερβάσεις

Το σαββατοκυρίακο που μας πέρασε ήταν που λέτε το πρώτο σημάδι του άλλαξεν ο καιρός (σήμερα να καταλάβετε άψαμεν τζαι τη θέρμανση). Ήταν μια φάση, δεν πάω πουθενά πουθενά εδώ θα μείνω. Στον καναπέ, βραστά βραστά, έξω να βρέσιει, νεσκαφούδιν, dvdoύδιν, σμίλες (ναι ναι αρκέψαμεν το εργόχειρον πάλε, τι να πω?). Χαλαρότητες. Αυτό αυτό ακριβώς έθελα για το σαββατοκυρίακο. Να μεν ταράξω τζαι να χαλαρώσω.

Τζαι πάω στο dvdαδικο τζαι πιάννω τες πιο ασχέτου (με το πιο πάνω σενάριο ταινίες). Γιατί αυτό το σαββατοκύριακο, Οκτώβριος του 2011, αποφασίσθη να κάμω όχι μίαν αλλά δύο υπερβάσεις.

Υπέρβαση Ν.1: Belle de Jour

Τζείνος που ρωτά γιατί εν υπέρβαση δεν έχει προφανώς δει την Βιριδιάνα (ή εν πολλά πολλά κουλτουριάρης). Γιατί εμέναν η μόνη επαφή μου με τον Bunuel, μέχρι πρότινως δηλαδή, ήταν η Βιριδιάνα, πριν μερικά χρόνια. Δε λέω είσιεν πολλύν ενδιαφέρον ως στόρυ τζαι γενικά είσιε νόημα ρε παιδί μου, αλλά τα γέριμα τα σκοτεινά, εδημιούργησεν μου τζείνον το συναίσθημαν το "άτε να τελειώσει πριν να φκει η ψυσιή μου".

Ε, μετά που τούτον τον κύριο Βunuel απέφευγα τον. όσες φορές έπαιζε κάτι που Βunuel στα φεστιβάλ του ομίλου φίλων κινηματογράφου (αααα επεθύμησα) εγώ ελαλούσα, ποτέ, ποτέ κι ας γυρνώ σαν σκιά. Ώσπου τζαι είδα το Belle de Jour στο dvdαδικο, τζαι έτο ανάδοξεν μου τζι έπια της. Για τούτην την ταινία είχα ακούσει/διαβάσει κάπου στο παρελθόν. Η Κατρίν Ντενέβ υποδύεται μια κυρίας της καλής κοινωνίας, στο απέξω δηλαδής, γιατί στο απο μέσα (δηλαδή μες στο νού της) έχει έντονες τάσεις προς σαδομαζοκαταστάσεις (S&Μ οι λεγόμενες) , ενώ με τον άντρα της δεεν... Ε, τζαι μιαν καλήν ημέραν αποφασίζει να γίνει πόρνη. Όχι για τα λεφτά, για την ευχαρίστηση.

Ομολογώ, ότι καθόλου δεν εβαρέθηκα τούτην τη φορά (αν τζαι πιστεύκω ότι η Βιριδιάνα είχε αρκετά παραπάνω ψουμίν, food or thought που λέμεν). Ιδιαίτερα εντυπωσιακή η Ντενέβ τζαι ο χαρακτήρας που υποδύεται, που δεν είμαι σίουρη στο πως ακριβώς να ερμηνεύσω τες συμπεριφορές, αλλά ρε παιδί μου βάλλει σε στο τρυπάκι να το σκεφτείς. Επίσης πολλά ιδιαίτερο στην ταινία το παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία τζαι την πραγματικότητα, που στην αρχή της ταινίας εν αρκετά διαχωρισμένο, αλλά όσο περνά η ώρα τόσο μπλέκεται σε σημείο που δεν είσαι σίγουρος πότε σταματά η πραγματικότητα τζαι πότε ξεκινά η φαντασία. Εν ξέρω αν μου άρεσε τόσο, ώστε να το επρότεινα σε κάποιο να το δει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, αλλά για Bunuel καλά τα επίαμεν (την επόμενη φορά τζαι τον ανδαλουσιανό σκύλο ελπίζω, αν το έβρω πούποτες).

Υπέρβαση Ν.2: Κουρδιστό πορτοκάλι

Ξέρω τι εννά πείτε τωρά καλά εν αντρέπεσαι εν είδες το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Κιούμπρικ? Ξεφτιλισμένη. Ναι, ξέρω, ξέρω, αλλά καταλάβετε με. Είχα τζαι εγώ η δύσμοιρη μια φοβία. Εν τζαι φταίω εγώ, απλά το εξώφυλλο του dvd εν τόσο μα τόσο φοητσιάρικο. κάθε φορά που παέννω στο dvdαδικο η ίδια κουβέντα: πιάνω το, θορώ τζείνα τα μμάθκια (ανακατσιώ λλίον τα μμάθκια, είμαι προβληματική τι να κάμω?), είμαι απόλυτα σίουρη ότι θα σιέσω πάνω μου να το δω (χωρίς να ξέρω την υπόθεση τωρά) τζαι μετανοιώνω. Ε, τούτην την φορά έκαμα την υπέρβαση. No more fear. Καιρός να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας είπα.

Έτσι που λέτε... Ααααααχχχχ. Το κουρδιστό πορτοκάλι, για έναν ψυχολόγο, αγαπητοί φίλοι σηκώνει ανάλυση, ανάλυση, ανάλυση. Αν δεν ήταν το βίαιο τζαι σεξουαλικό κομμάτι είμαι σίουρη ότι το Κουρδιστό Πορτοκάλι θα ήταν μάθημα στο πανεπιστήμιο (ή θα έπρεπε τουλάχιστον).

Δεν ξέρω που πόθεν να ξεκινήσω. Η ταινία δεν πραγματεύεται τη βία, πραγματεύεται την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να είναι καλός ή κακός. Εν μια ωμή τζαι ταυτόχρονα καλλιτεχνική επίθεση στο συμπεριφορισμό τζαι σε πρακτικές που ντρέπουμαι να πω χρησιμοποιούνται σήμερα σε κάποιες περιπτώσεις (ίσως πιο πολλά να ντρέπουμαι που καταλάβω τη λογική πίσω που τούτες τες τεχνικές). Η ταινία ρωτά μας πως μπορείς να κάμεις έναν άνθρωπο να γινεί καλός χωρίς να εν που δικήν του προσωπική απόφαση? πως μπορείς να κάμεις στο τέλος της ημέρας έναν άνθρωπο ένα κουρδιστό πορτοκάλι, ένα οργανισμό απογυμνωμένο που ούλλα τα άλλα τζαι ειδωμένο μόνο με όρους μηχανιστικούς (ερέθισμα- αντίδραση). Μήπως ούλλοι δεν είμαστε λλίον Κουρδιστά Πορτοκάλια στο τέλος της ημέρας θα αναρωτηθείς στο τέλος της ταινίας αγαπητέ αναγνώστη. Η απάντηση εν πολύπλοκη θα έλεγα.

Εντυπωσιακό κομμάτι στην ταινία εν το σουρεαλιστικό στήσιμο του κόσμου που εκτυλίσσεται η ιστορία. Τα ρούχα, τα έπιπλα, οι εκφράσεις των προσώπων, τζαι ούλλα με τον Μπετόβεν στο υπόβαθρο, νιώθεις ότι παρακολουθείς κάτι μεταξύ ονείρου (έτο πάλε το ονειρικό) τζαι θεατρικής παράστασης. Λες τζαι ούλλα εν μια μεγάλη σκηνή. Τωρά που το σκέφτουμαι η σκηνή αυτή καθεαυτή εμφανίζεται αρκετά στην ταινία. ακόμα τζαι οι πιο έντονες σκηνές βίας έχουν ένα στοιχείο τόσο ... θεατρικό θα έλεγα. Άφωνη, έχω μείνει άφωνη. Λαλώ του εαυτού μου πως γίνεται να μεν το είδα τούτον πιο πριν τζαι λαλώ σας, δείτε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ (χωρίς νεσκαφούιν, σιοκολατούαν τζαι σμιλίν. Its not that kind of movie).

Έτσι που λέτε μέσα σε ένα σου-κου δύο υπερβάσεις που εφκήκαν σε καλό. Not bad, not bad!

ΥΓ: για τους ενδιαφερόμενους περι ψυχολογίας που τους αρέσκει το Κουρδιστό Πορτοκάλι εισηγούμαι να θκιεβάσετε με πολλά ανοικτό μυαλό το βιβλίο του B.F.Skinner, του παπά του συμπεριφορισμού, Beyond Freedom and Dignity. Εν έναν που τα πιο προκλητικά θα έλεγα κείμενα που έχω θκιαβάσει στην ψυχολογία (με την έννοια ότι προκαλεί πολλά πολλά πράματα που σκεφτούμαστεν ως δεδομένα).

Παθήματα τζαι μαθήματα...

Στην Αθήνα, βλέποντας τες τραβηγμένες κυρίες με τες Λουί Βουιτόν στο Κολωνάκι, εσκεφτούμουν αν μέσα που τούτην ούλλην την ταλαιπωρία τζαι το βάσανο, εμάθαν οι Έλληνες, πράγμα που το ελπίζω, ή αν τους δοθεί η ευκαιρία να τα χτίσουν ούλλα που την αρχή τζαι να ξαναξεκινήσουν εννά κάμουν τες ίδιες μαλακίες με το παρελθόν.

Ερχόμενη πίσω Βέλγιο, είδα μέσα που κουβέντες στο διαδίκτυο τζαι τες εφημερίδες με έπληξη όλα τα περί πορίσματος Πολυβίου, το οποίο δεν διάβασα, έτσι δεν μπορώ να πω τίποτε για τα συμπεράσματά του. Είδα ένα 5-λεπτο που την ανακοίνωση του στο ΡΙΚ τζαι εντάξει εν η αλήθκεια τίποτε το επιστημονικό δεν είδα σε τζείνα τα 5 λεπτά. μπορεί να τα λαλεί αλλού φυσικά ο άνθρωπος, απλά να θέλει να τονίσει κάποια πράματα που καμιά σχέση δεν έχουν με τα γεγονότα του Μαριού (πχ. τι πιστεύει ο κυπριακός λαός για τον πολιτικό κόσμο, ενδιαφέρουσα ανάλυση με την οποία συμφωνώ, άσχετη με το θέμα όμως).

Δεν ξέρω τι να σκεφτώ τους τελευταίους μήνες για την Κύπρο, δεν ξέρω τι να υποστηρίξω, αν πρέπει να παραιτηθεί ή όι κλπ. Δηλώνω χωρίς φόβο και χωρίς πάθος ότι ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙΠΟΤΕΣ. Στο τέλος της ημέρας δεν είναι αυτό το θέμα κιόλας. Το θέμα εν ότι μια τραγωδία, εκατάφερε να μας βάλει να σκοτωνούμαστε μεταξύ μας. Κάποιοι είπαν τζαι την πελλάρα "πολιτικό πραξικόπημα". Εγώ λαλώ στους καμένους με μιλάς για σηινίν (εν έτσι που το λαλούν??).

Εσκέφτουμουν ότι θα έπρεπε ούλλοι να προσέξουν λλίον την γλώσσα τους, τζαι κάποιος, ένας νούσιμος έστω, να κατευνάσει τα πνεύματα τζεικάτω. Γιατί ανοίξαμεν φάλιες πολλές τωρά τελευταία (τα γέρημα τα πετρόλαα, ανάθεμα την ώρα τζαι την στιμήν που τα ήβραμεν, τζαι πέρκι να μεν εξορυχτούν ποττέ που κανέναν). Σε μιαν τόσον κρίσιμην στιγμήν εμείς τρωούμαστεν τζαι μάλιστα όι με τρόπον που θα έφερνεν ένα κάποιο αποτέλεσμα, μιαν αλλαγή σε κάτι, αλλά με τζείνον το αλληλοφάγωμα που γίνεται για το αλληλοφαγωμα. Εν ξέρω ποιος έσιει δίκαιον τζαι ποιος άδικον, τζείνον που ξέρω εν ότι θκιαβάζοντας τα νέα της Κύπρου μας έκαμα την ίδια σκέψη όπως στην Αθήνα. Εμείς εμάθαμεν που τα παθήματα του παρελθόντος όξα άμα μας δίνεται η ευκαιρία κάμνουμεν τες ίδιες μαλακίες ??

το να μαθαίνεις που προηγούμενες εμπειρίες εν στοιχείο τούτου που λέμε νοημοσύνη, τζι αν δεν μπορούμεν να το κάμουμεν σημαίνει πως είμαστεν τόσο παλαβοί που ότι τζι αν πάθουμεν αξίζει μας.

ΥΓ. κάποιος θα έλεγε ότι τζαι οι νοητικά challenged αξίζουν μια θέση στον ήλιο, τζι εν διαφωνώ, αλλά όπως δείχνει η πρόσφατη εμπειρία αν έχεις νοητική υστέρηση σε επίπεδο χώρας τζείνος που εννά έρτει να σε βοηθήσει (να φάεις, να περπατήσεις κλπ.) φροντίζει να σου τα συνάξει ούλλα επίσης. Εν έσιει καλοσύνες, τζι εν συμφέρει.

Διαφημιστικό διάλλειμμα

οι ιστορίες για αγρίους από τα ταξίδια του Γκιούλιβερ θα συνεχιστούν σύντομα. Μέχρι τότε η εισήγηση της ημέρας, άμα δεν έχετε τίποτε να κάμνετε, μπορείτε να δείτε (αν δεν το είδετε) το ντοκυμαντέρ The USA vs. John Lennon (που το ξαναθορώ έτσι γιατί το θυμήθηκα).

έσιει έναν απίστευτο εφφεκτ τούτο το ντοκυμαντέρ (εκτός που τες πληροφορίες που μαθαίνεις για τον Λένον τζαι την εποχή των late 60s). διά σου τζείνον το συναίσθημα ρε παιδί μου, το επαναστατικό. Θορείς το τζαι σκέφτεσαι που επίεν τζείνος ο τζαιρός, που επίεν τζείνον το πάθος για ειρήνη? Ότι οφείλουμε στον εαυτό μας τζαι στο κόσμο να το παλέψουμε όσον πάει.

την πρώτη φορά θυμούμαι που είδα τούτο το ντοκυμαντέρ με τη Μ. (my partner in crime), εκαταλήξαμε στο Σκαραβέο (οέο) μετά την προβολή να πίνουμε τζαι να σχεδιάζουμε τρόπους να ξυπνήσουμε την επανάσταση στο ΠανΚυ. Λλίες μέρες μετά στο σπίτι της Μ. επογιατίζαμε πάνω σε ένα λευκό σεντόνι ένα κομμάτι του Νίκου Δήμου (χάλιν μαύρον, όπως ήταν αναμενόμενο που θκυό πρωτάρες της επανάστασης, λέμε τώρα, που ιδέα δεν είχαν που πανώ) τζαι λλίες μέρες μετά εκρεμμάσαμεν το στες κολόνες του ΠανΚυ, δίπλα που τα πανώ των παρατάξεων για να αγνοηθεί από όλους τζαι στο τέλος να συναχτεί δεν ξέρω που ποιόν τζαι να πεταχτεί υποθέτω.

Τωρά που το θορώ μόνη μου δαμέ στα ξένα, δεν ξέρω τι ακριβώς να κάμω. Μάλλον εννά πάω να ππέσω.

ΥΓ: Αναρωθκιούμουν βλέποντας το για δεύτερη φορά, πόσο έντονη επίδραση τζαι συμμετοχή είχαν οι καλλιτέχνες εκείνη την εποχή στα κοινωνικά δρώμενα, τζαι πόσο αισθητά λιγότερη εν τούτη σήμερα...

Ιστορίες από το Αμέρικα 2

(μετά από παράκληση εκατοντάδων τηλεθεατών...)

είμαστεν που λέτε στη Βοστώνη, ακόμα στην προ συνεδρίου εποχή (δηλαδής εγώ τζαι η σχέση κάμνουμεν διακοπούλες). Την πρώτη νύχτα εφκάλαμεν την στο Οκτόμπερφεστ Βοστώνης πίνοντας μπύρες, τρώγοντας λουκάνικα, ακούγοντας αυθεντικές βαυαρικές μουσικές τζαι παρακολουθώντας το λεγόμενο stein hoist, δηλαδή

ς ένα διαγωνισμό που οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να κρατήσουν ψηλά ένα

ποτήρι μπύρα όσον περισσότερο μπορούσαν (μόνον οι αμερικάνοι θα εβάλλαν τόσες πολλές αμερικανικές σημαίες σε έναν καθόλου αμερικανικό event).

Τη δεύτερη νύχτα εξουθενωμένοι που το 10-χιλιόμετρα-περίπατο σε χάρβαρντ τζαι ΜΙΤ (τρομάααρα μας) αποφασίσαμε να κάτσουμε κάπου κοντά στο ξενοδοχείο. επίαμεν για φαί τζαι μετά στην επιστροφή αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μπαράκι λλίον πιο κάτω που το χόστελ μας, που το εσινιάραμεν την προηγούμενη νύχτα ότι ήταν ωραία φάση. Πάμε που λέτε, ωραία τζαι καλά. Η μουσική ακούετουν πολλά ωραία, αλλά ρε παιδί μου με το που εμπήκαμε μέσα, το μπαρ γεμάτον άντρες. είσιεν τζαι οθόνες που εδείχναν αμερικανικό ποδόσφαιρο τζαι γενικώς η διακόσμηση με τρόπαια τζαι εικόνες που αθλητικές στιγμές. Λαλώ, ωχ εππέσαμε σε αντρικό στέκι. πάμε στο μπαρ, ούλλοι να με θορούν που πάνω ως κάτω. (double ωχ). τέλοσπάντων, πιάννουμεν τα ποτά μας καθούμαστεν. τζαι τζιαμέ συνειδητοποιώ ότι οι φαν των αθλητικών σε αυτή την πόλη δεν ήταν ακριβώς ότι θα ανέμενε κανείς. Καταρχήν οι μισοί επίναν κοκτέιλ, πολλά λλίοι μπύρες τζαι ως γνωστόν ο άντρας ο βαρύς που την μπύρα φαίνεται. Μετά ήταν τα ρούχα. Κάποιοι ρε παιδί μου πολλύν στυλ.

Σε κάποια φάση, λαλεί μου η σχέση "εκατάλαβες ότι είμαστεν σε γκέυ μπαρ έννεν? εν τζαι πειράζει σε?". Αμ έτσι εξηγείται που μας θορούν ούλλοι τόσην ώρα, εσκέφτηκα. Αλλά γιατί όχι? ωραία μουσική, ωραία σανγκρια, ωραίος τόπος, είπιαμεν τα ποτά μας, είδαμεν το ματς ως το τέλος, η σχέση είσιεν τζαι κάτι σουξέ πιστεύκω αλλά ήμουν δίπλα κέρβερος εν εκόντεψεν κανένας, ε τζαι σιγά σιγά έσσω μας.

Τζαι ποιος είπεν δηλαδή ότι οι γκέυ εν ασχολούνται με μάππες?? Στερεότυπα, στερεότυπα. Τς, τς, τς.

Το ρητό της εβδομάδας

Στην Αθήνα, στο πρώτο αυτό ταξίδι με τον επόπτη μου τζαι τους συναδέλφους μου... (που δεν εμπορούσαν να καταλάβουν την έννοια του περπατώ στα σοκάκια χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, έτσι για τον περίπατο, που δεν εκαταλάβαιναν τι εν το κανταϊφι, που δεν αντέχαν τη χαλαρότητα των γκαρσονιών στα καφέ τζαι που δεν εμπορούσαν να καταλάβουν ότι το καλλύττερον ελληνικό φαί εν το βρίσκεις σε χαικλέ εστιατόρια)

ο επόπτης μου (που μπορεί να έσιει πολλά κουσούρια αλλά μέσα μέσα λαλεί πολλά πετυχημένα πράματα) είπεν σε μια συζήτηση γύρω που την αθωότητα, τζαι το ρομαντισμό των παιδικών του χρόνων που δεν υπάρχει σήμερα:

"Για κάθε βήμα που κάμνουμεν μπροστά, πρέπει να αφήσουμε και κάτι πίσω τζαι η έννοια της προόδου εν ημιτελής γιατί αγνοεί τζείνον που μεινίσκει πίσω..."

Μεγάλος.

Στην Αθήνα..

ήμουν η πιο γαμάτη, η πιο hot τζαι η πιο casual-chic επιστημόνισσα που παρουσίασε στο συνέδριο (ακόμα τζαι χωρίς τα κοραλλί θεϊκά τακούνια, γιατί που να φκεισ την ανηφόρα στο Λυκαβητό με το τακούνι;)...

επίσης ΔΕΝ εφύρτηκα τζαι ΔΕΝ εκατούρησα πάνω μου που το άγχος...

οπόταν μπορώ να πω ότι ήταν ένα πετυχημένο συνέδριο.

ΥΓ: 3 μέρες στην Αθήνα, εκαλαμάρισα φούλ, αλλά φούλ, τζαι κανένας δεν εκατάλαβεν ότι είμαι κυπραία. εντυπωσιαστήκετε; τζι εγώ!

i would like to thank...

my moda, my fada, my grandfada...

Εν ξέρω αν σας το ξαναείπα αλλά ένα που τα ιδιαίτερα πράματα που ήβρα πολλά ενδιαφέρον στα Βελγικά ήθη και έθιμα εν το ότι στα γενέθλια άμαν εννά ευχηθούν του εορτάζοντα εν λαλούν "χρόνια πολλά", "χαρούμενα γενέθλια" τζαι τέθκοια. Τες παραπάνω φορές λαλούν "Proficiaat", δηλαδής "συγχαρητήρια".

Του τύπου, "συγχαρητήρια, μπράβο σου εκατάφερες τα πάλε για ακόμα ένα χρόνο"

Σήμερα λοιπόν, στες 27 που γίνουμαι 27 δέχομαι συγχαρήκια γιατί όντως έφκαλα ακόμα ένα χρόνο με σχετικά σώας τα φρένας. Τι άλλο θέλει το πλάσμα?

Να ζήσετε να με χαιρόσαστε!

The tree of life - Έκτακτη ανακοίνωση

Εμένα έφερε μου ναυτία πάντως (τζαι μεταφορικά τζαι κυριολεκτικά). αν αποφασίσετε να το δείτε φάτε ελαφρά προηγουμένως...

ΥΓ: η πιο what the fuck ταινία ever... τζαι επίεννεν τζαι 2 ώρες και 20 λεπτά

ΥΓ2: αν δείτε κάτι δεινοσαύρους όι να συντρομακτείτε, οι δεινόσαυροι κολλούν με ούλλα τα θέματα

ΥΓ3: η πιο τρανή απόδειξη του αν δεν είσαι κουλτούρα, μεν προσπαθήσεις να το παίξεις ότι είσαι...

Ιστορίες από το Αμέρικα 1

επειδή πρώτον βαρκούμαι να δουλέψω σήμερα και δεύτερον ετσακκίσαν μου τα νεύρα μου τόσο που εν νιώθω καν τύψεις κι ενοχές (εν τζαι θέλουν τζαι πολλά τα νεύρα μου ξέρετε), είπα να τα παραιτήσω τζαι να ξεκινήσω το οδοιπορικό στην Αμέρικα τη γη της ευκαιρίας (my ass).

έτσι που λέτε, καταρχήν δύο πράματα δε μου αρέσαν με τίποτες στο Αμέρικα:
1. το ότι εν ούλλα τόσο μα τόσο ψεύτικα. Μα τι φρούτα, τι χυμοί, γενικώς τα φαγιά ρε παιδί μου (εκτός αν πάεις σε εστιατόριο), ευγευστα μεν, αλλά δεν είσαι σίουρος που τι στανάθεμα αποτελείται τζείνον που τρώεις/πίνεις γιατί πορτοκάλι σίουρα δεν είναι. Ψεύτικες επίσης τζαι οι χαιρετούρες των συναδέλφων με τα ψεύτικα ολολευκα-δόντια χαμόγελα τζαι τες τσιριχτές φωνές hiiiiiiiii how are you? Που λαλεί τζαι το άσμαν, ψευτικά τα δάκρυα σου, ψεύτικα και τα φιλιά σου, ψευτικά τα σ'αγαπώ σου, όλα ψεύτικα (ποιος το τραουδά τούτον άραγες σου???)

2. το ότι ούλλα εν τόσο μα τόσο αυτοματοποιημένα. Εντάξει καλέ μου είπαμεν η τεχνολογία κάμνει μας λλίον τεμπέληδες, με πόρτες να ανοίξουμε με τίποτε, αλλά τα γέριμα σόρυ τζιόλας άμαν κάθουμαι να κατουρήσω επιθυμώ να τραβήξω το καζανάκι μόνη μου τζι όι να αποφασίσει ο οποιοσδήποτε αισθητήρας (που μπορεί να εν τζαι χαλασμένος ή να μαγκώσει ή να μεν καταγράψει το αιθέριο μου σώμα) πότε θέλει να πιτσιλλίσει τον εξίσου αιθέριο πισινό μου με νερό (όχι δεν μου εσυνέβηκε, αλλά 10 μέρες εν εκατούρησα μια φορά ανεννοιας).

Αυτά τα λίγα τα εισαγωγικά.

Οι μέρες στο Αμέρικα που λέτε αγαπητοί φίλοι χωρίζονται σε δύο φάσεις, την προ συνεδρίου με τη σχέση διακοπούλες τζαι τη του συνεδρίου, όπου σχέση, συνάδελφοι, επόπτρια από κύπρο και άλλοι λοιποί άσχετοι έγιναν ένα μπάχαλο. Στην πρώτη φάση που λέτε, μια και το πανεπιστήμιο δεν πλήρωνε αποφασίστηκε να μην πάμε σε χλιδάτο ξενοδοχείο (από ότι φαίνεται στο κέντρο της βοστώνης έσιει μόνο κάτι χιλτον, χολιντέι ινν, ιντερκοντινένταλ, ριτζ, πλάζα, όλα τα λιτά κι απέρριττα), αλλά να μείνουμε σε χόστελ. Εγώ σε χόστελ εξανάμεινα, πολλά ωραίο στο Βερολίνο, ξαναπάω βουρητή, αλλά σε χόστελ με κοινά μπάνια/τουαλέττες, πρώτη φορά.

Την πρώτη φορά που ήταν να κάμω μπάνιο επήρε κάτι ώρες γιατί δεν ήθελα να τζίσω πουποτε ούτε εγώ ούτε τα ρούχα μου (γιααααξ). με κόπο τζαι σίηλια ζόρκα τελικώς εκαταφέραμεν να φκάλουμεν τα ρούχα τζαι να μπούμεν κάτω που το ντους. Το ντους καμιά ένδειξη που εν το κρυόν που εν το βραστόν. βασικά εν είσιεν. να κάθουμαι εγώ κάτω που το νερό το σιόνιν να γυρίζω το ένα και μοναδικό πράμαν στο ντους, τίποτες. να μαχουμαι της κοπέλας δίπλα, που ελούννετουν ολόχαρη (ένιωθα τη βράστη που το δίπλα ντους ας πούμε) "excuse me excuse me" τζαι να μεν μου απαντά η γαούρα. "Μαν, μιλούμεν σιονίζω δαμέ". Δηλαδή εν πολλά παράξενο να θέλει να σου μιλήσει η κοπέλα στο δίπλα ντους??? κύριε ελέησον. Αυτή η ψυχρολουσία ήταν το καλωσόρισμα μου στες ΗΠΑ. την επομένη εξήγησεν μου η σχέση το κόλπο τζαι ελούθηκα κανονικά. Τα καλά νέα αγαπητοί φίλοι είναι ότι όοοολα συνηθίζονται σ'αυτή τη ζωή ακόμα και τα κοινά μπάνια (τζαι το ότι δεν εκολλήσαμεν τίποτες).

Το χόστελ ήταν κατά βάση ψιλό- εως χοντρό-χάλια. Σε σύγκριση με το γερμανικό τουλάχιστον, αλλά ήταν εντάξει για χόστελ, τι επερίμενες??? το μεγάλο το σοκ ήταν το παραπέρα δωμάτιο, στο οποίο εμείνισκε μια κυρία τζαι όταν άνοιξε μια φορά την πόρτα τζαι εντελώς τυχαία είδα το μέσα, ήταν ένα κανονικό δωμάτιο, δηλαδής λες τζαι κάποιος εμείνισκε τζιαμέ όχι για λλίες μέρες αλλά για πολλά παραπάνω. επήρε λλίον τζαιρόν ώσπου να καταλάβω ότι είσιεν τζιάλλους που εμεινίσκαν στο χόστελ, μόνιμα. το σπίτι τους ήταν ένα δωμάτιο τζαι ένα μπάνιο κοινό με ακόμα 15 πλάσματα. Τζαι τωρά που το γράφω εν το πιστεύκω. Η σχέση είπεν "σε σύγκριση με το δρόμο εν κάτι". εγώ λαλώ OMG που λαλούν τζαι οι αμερικάνοι (παράκληση στους αγγλόφωνους λαούς να κόψουν τα ακρωνύμια, καλά βαρκέστε να τραβήσετε το καζανάκι ως τζαι να πείτε θκυό λέξεις ολάν?? έλεος)

Η συνέχεια λίαν συντόμως στις οθόνες σας (τώρα την κάνω για Βρυξελιώτικη μουσικούλα)....

Πίσω στας Ευρώπας...

Επιστροφή στο φθινοπωρινό (αλί) Βέλγιο από το Αμέρικα όπου όλα είναι μεγάλα και ψεύτικα (τζαι δεν μιλώ για σιλικονάτα μέρη σώματος).

ψιλοκατάθλιψη η επιστροφή στο Βέλγιο. κάτι που πρέπει πάλε να πάεις στη δουλειά, κάτι που οι συνάδελφοι μου έχουν ούλλοι ξινισμένα μούτρα (εν ξέρω τι τους έπιασε), κάτι ο παλιόκαιρος (ούλλα τζι ούλλα στο Αμέρικα έναν ηλιούυυυυδιν, εμαύρισα πιλέ), κάτι οι φίλοι μου που εν πνιμένοι της δουλειάς. Εν τζαι που επεθύμησα την Κύπρο ρε παιδί μου. Εν ξέρω γιατί τούτες τες 1-2 μέρες έπιαν με έναν πράμα νοσταλγία να το πω, homesick να το πω εν ξέρω. Τζείνον που ξέρω εν ότι για τούτες τες μέρες άμα κλείσω τα μμάθκια τζαι σκεφτώ τι εν ευτυχία μπορώ να δω τον εαυτό μου μόνο στην Κύπρο τζαι όι αλλού(με ούλλους τους ανθρώπους που αγαπώ, κάποιοι ήδη τζιαμέ κάποιοι δαμέ)... για τούτες τες μέρες τουλάχιστον...

μπορεί να φταίει τζαι που είδα το βιτεούδιν του flash mob που εγίνηκεν το σάββατο τζαι μιλούμεν εν επίστευκα ότι επίεν τόσος κόσμος. Το καϊσούδιν έβαλεν δαμέ ούλλα τα βίντεος που το σάββατο. Μπράβο ρε κοπέλια. Μπορεί να φαίνεται ασήμαντον, αλλά άμαν σκεφτείς πόσοι λευκωσιάτες θα εχορεύκαν μες τη μέση του δρόμου τζαι ου μάνα μου εννά τους θορεί ο κόσμος, συνειδητοποιάς ότι εν κάτι. άτε τζαι τα χριστούγεννα πάλε (για να μαι τζι εγώ).

θα ακολουθήσει πόστ με τις περιπέτειες της Ερυκίνης στην Αμερική, η οποία έφαεν όσα χάμπουρκερ τζαι πίτσες εμπόρεν, επίεν μπέιζμπολ τζαι είδε τους ΡεντΣοξ να χάνουν παταγωδώς (το νέο δαμέ εν ότι εκαταλάβαμεν ίνταλως παίζεται το μπέιζμπολ), επίεν στο Χάρβαρντ (τρομάρα μας) τζαι στο ΜΙΤ, επίεν στη θάλασσα της Βοστώνης τζαι εδοκίμασεν αστακον (γιαξ), έπαθεν τζετλαγκ τζαι ήρτεν έσσω της να τζοιμηθεί σαν το γαούριν... αλλά καρτεράτε να φέρω τα μίλια μου πρώτα.

σας φιλώ.

Einai na men kourtistei to plasman...

(anartisi se greeklish giati eimasten tzai boston tzai pou navreis ellinika se ksena pc)

to loipon. to pame kai ginetai....

Flash mob sti Leukwsia. Nai. Giati oxi???

To loipon.... paennete sto blog tou kaisiou na evrete plirofories gia to pote tzai pou tzai to pws tha simmetexete. to flash mob tha einai auto to savvato sti Makariou. MEN TO XASETE.

Na thymaste ennen anagki na esiete deksiotites sto xoro mono oreksi gia pasiama!!!

i like to move it, move it, i like to move it, MOVE IT!!!
PS. kapoios na to videografisei tzai na to valei on-line kale mou tzai gia mas tous ksenitemenous.

Αφιερωμένο εξαιρετικά

(τόσες αφιερώσεις τωρά τελευταία ούτε το ράδιο τον τζαιρό που ήμασταν μιτσιοί, τότε που αν σου άρεσκεν κάποιος έκαμνες αφιέρωση στην εκπομπήν που άκουεν ούλλον το σχολείο του στυλ, "στον ξανθό άγγελο του Γ3, μίλα μου αύριο στο διάλειμμα"....)

στην κολλητή Μ.#2 που για κάποιο λόγο λατρεύει τούτον το τραούδιν (τζι έφαεν το παιριπαίξιμον της ζωής της, σόρυ α) τζαι στην φιλενάδα την Κάλιουsh που την εθθυμήθηκα μόλις το είδα, που έθελεν να κάμουμεν flash mob στη Λευκωσία (εγώ εξακολουθώ να είμαι μέσα, αν έβρουμεν αλλο 190 πλάσματα)....

τέλοσπάντων τούτα γίνουνται στο Βέλγιο μέσα μέσα



ΥΓ. σόρυ ρε κοπέλια για την παντελή απώλεια επαφής με την κυπριακή πραγματικότητα, έννεν εκ προθέσεως, εν που εν το ξαδέρφιν στην πόλη τζαι κάμνουμεν τουρισμόν, τζαι πετώ σε λλίες μέρες για Βοστώνη, τζαι εν είμαι σε φάση να ακολουθήσω τον παραλογισμό της Κύπρου.... καλά ας είμαστεν ειλικρινείς, εν εντελώς εκ προθέσεως (το ένστικτο της αυτοσυντήρησης βλέπετε)

Σαββατιάτικα...

σορυ αν σας ψυχοπλακώνω (φανταζουμαι τι θα λαλείτε για τα μουσικά ότι ναναι γούστα μου), αλλά στο νου μου πόψε έρκεται τούτον το τόσο καταθλιπτικό τραούδι.

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε ούλλους τζείνους τους αφόρητα μονάχους ανθρώπους σε τούτη τηνπόλη, που εγυρευτήκαν στην Ερυκίνη για λλίην παρέαν, μόνο που η Ερυκίνη πόψε γουστάρει λλίην μοναξιάν, να μεν μιλήσει με κανέναν, να κάτσει μ-ο-ν-η της να δει "είσαι το ταίρι μου" επανάληψη, με τσιπς (Mediterranean herbs) τζαι λεμονάδα σπιθκιάσιμη κυπριακή...

Τι να πω? νιώθω σας αλλά συγγνώμη...

ΥΓ: που τότε που έφυα που έσσω μου, είδα τόση μοναξιάν, κρυμμένη πίσω που καριέρες, πίσω που το "ταξιδεύκω για να αποκτήσω εμπειρίες/ζήσω κάτι καινούργιο" κοκ που δεν το εχώρεν ο νους μου. Κάμνει σε να αναρωθκιέσαι για τες προτεραιότητες των πλασμάτων σε τούτη τη χώρα (τζαι αλλού).

Νέα της Κύπρου μας...

Σόρυ έννεν νέα της Κύπρου. Παραπάνω νέα της οικογένειας μου, του χωρκού μου. όπως μου τα πε η μάνα μου.

έτσι που λέτε.

Ο εργαζόμενος πατέρας καταλήγει άνεργος πατέρας στην οικογένεια Ερυκίνης.

Ο άνεργος αδελφός που την άλλη παλεύκει με το δίλημμα "παραμένω άνεργος ή λαλώ ναι σε εξευτελιστικό μισθό για χαμαλοδουλειάν μερική απασχόληση σε μεγαλη εταιρεία εξωτερικού (τωρά εκαταλάβαμεν ίνταλως εγινήκαν τόσο μεγάλοι, εν αλήθκεια τούτον που λαλούν όπου θορείς πολλά φτηνά προϊόντα, κάποιος εργαζόμενος τυγχάνει εκμετάλλευσης). Τζαι το τραγικόν ένι ότι τζαι για τέθκοιον εξευτελισμόν, έσιει τέθκοιαν κίνηση που είμαστε στο δεύτερο ίντερβιου τζαι πάμεν.

Ο γιος της κόρης της γειτόνισσας που τον πάνω δρόμο (που τους βρίσκει τούτους ούλλους η μάνα μου απορώ), μετά που 9 μήνες ανεργίας επίε σε συνέντευξη για να του πουν: "α, μα είσαι κυπραίος? συγγνώμη εν μπορείς να κάμεις συνέντευξη. Εν προσλαμβάνουμε κυπραίους" (ας πούμεν τούτον το πράμαν έννεν ΠΑΡΑΝΟΜΟ??).

Η μάνα δε, έξαλλη, θέλει να κάμει μόνη της επανάσταση. Ακόμα εν χωνεύκει που απολυθήκαν 150 πλάσματα στην ΚΕΟ τζαι δεν εγινήκε γενική απεργία, μια διαμαρτυρία, ένα κάτι ("αν ήταν άλλοι τζαιροί μάνα μου θα ήταν ούλλοι στο δρόμο, αλλά επίεν τζείνος ο τζαιρός. Τωρά ούλλοι τζοιμούνται"). Έξαλλη επίσης που στο πάραδίπλα χωρκόν που το δικό μας εκτίσαν ΑΚΟΜΑ μια παράνομη κτηνοτροφική μονάδα, δίπλα που τα σπίθκια των πλασμάτων. "Τζαι που να πάεις να διαμαρτυρηθείς τζαι να σακούσουν;"

Α ρε μάνα... το θέμαν έννεν το που εννά διαμαρτυρηθείς αλλά ποιος εννά διαμαρτυρηθεί μαζί σου. Εσύ θέλεις να διαμαρτυρηθείς για τον επιούσιο (έστω τζαι) μιας οικογένειας. Για τη βρώμα τζαι τες μούγιες στα σπίθκια των πλασμάτων. Αλλά για τους μπουρζουά επαναστάτες στη Λευκωσία τούτα τα πράματα εν τόσο μα τόσο ντεμοντέ. ίσως γιατί εν εχρειάστηκε ποττέ να γοράσουν το φαίν της εφτομάδας βερεσιέ που την μπακκάλλενα. ίσως γιατί υπάρχουν πιο σημαντικά πράματα να διαμαρτυρηθούν.

"Καρτέρα να δούμεν τι εννά κάμουν οι συντεχνίες τωρά ρε μάνα"
"ναι είδαμεν τες ίντα μπου εκάμαν τόσα χρόνια για τους εργάτες."

Τι να πεις? όι πέτε μου τι να πεις....

Be the change

(επιστροφή στα σοβαρά μέσα μέσα, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε..)

Εν ιξέρω ποιος το είπεν ακριβώς τούτον, το να είσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο, αλλά τωρά τελευταία εσκέφτουμουν το πολλά. Η φίλη μου η Κάτω Ύδατα είσιεν μιλήσει για τούτην την αλλαγήν την από κάτω δαμέ πριν λλίον τζαιρόν. Μιαν αλλαγήν που την πιστεύκω πολλά ή μάλλον επίστευκα την. Γιατί ακόμα εν είδα χαίριν.

Τα χρόνια που έζησα στην Κύπρο ως σκεπτόμενο ον (τζαι δυστυχώς δεν είναι όσα εν τα χρόνια μου) πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να διαφοροποιηθεί που τους τριγύρω μου (όι που ψωνάραν, απλά γιατί εν εμπορούσα να κάμω αλλιώς).

Που τζείνους τους ανθρώπους που βάλλουν μέσα να κάμουν την δουλειάν τους,

που τζείνους τους ανθρώπους που γελούν στην ουράν τζαι μπαίνουν πρώτοι,

που τζείνους τους ανθρώπους που θεωρούν κοψονουρκάν το να καταφέρεις να πιάννεις όσον το δυνατόν παραπάνω ριάλλια με όσον το δυνατόν λλιόττερη δουλειά.

Που τζείνους που ξιτιμάζουν τους ιταλικούς καναπέδες Νατούτζι (έμαθα τα τζαι τούτα) γιατί "κόφκουν κκελλέν τζαι εν είμαστεν τζαι Σιακόλιες", αλλά γοράζουν τους γιατί τι θα πει η συναδέλφισσα που την τράπεζαν αν δεν έσιεις ιταλικόν καναπεν...

που τζείνους που συμπεριφέρουνται στες φιλιππενέζες τους σαν ναν γαούρκα...

που τζείνους που εθορούσαν τους παρέες μου τους καλαμαράες με μισό μάτι στο πανεπιστήμιο γιατί εν ήταν τρέντηδες

που τζείνους που χρεώννουνται διπλά τζαι τρίδιπλα για να χτίσουν σπιταρώνες που στα βελγικά δεδομένα είναι σπίθκια για πρέσβη ατ λιστ....

θα μπορούσα να συνεχίσω φορ έβερ εντ έβερ. Εγώ που λέτε με το σιέριν στην καρκιάν εν έβαλα μέσον ούτε μιαν φοράν για κάτι (που επία να φκάλω άδειαν οδήγησης η μάνα μου είσιεν τη φαεινή ιδέα να βάλει μέσον άμπα τζαι εν τα καταφέρω που ήμουν ασχέτου, τζαι εγίνηκεν έσσω μας καφκάς άσιημος. τελικά έπια τη με το τιμόνι-σπαθί μου). δεν μπορώ να διανοηθώ να μεν κάμω με ευσυνειδησία κάτι για το οποίο πιερώννουμαι. Δεν έκαμα ποττέ μαφία για να πιάσω λεφτά που την κυβέρνηση με οιονδήποτε τρόπο. ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου. τζαι τολμώ να πω, ότι στον τομέα μου (τη ψυχολογία), όταν ήρτεν τζείνη η ώρα που ένιωσα ότι έπρεπε να κάμω κάτι που εμπορούσα, που εν εμπορούσα εν τέλει να κάμω τζαι τίποτες, επάλεψα το για τζείνον που επίστευκα ότι ήταν σωστό τζαι δίκαιο (παίξαμε και χάσαμε βέβαια), τζαι παρά την απογοήτευση τζαι σχετική αηδία που σε πιάννει άμαν ανακατώνεσαι με βουλευτές, πολιτικούς, φοιτητικές οργανώσεις κλπ. εννά το ξανάκαμμα σιήλλιες φορές (νομίζω).

Εγώ που λαλεί τζι ο λαός, το κούτελλον μου έχω το καθαρό. Αναρωθκιούμαι πόσοι άλλοι στη γέρημη τη νήσο μπορούν να πουν τούτον το πράμαν. Πάντα ελαλούσα ότι που εννά πάει κάποτε εννά γινούμεν πολλοί τόσοι που εννά είμαστεν παραπάνω που τους άλλους, τζαι έτσι χωρίς να το καταλάβουμε η Κύπρος θα εν πολλά διαφορετική. Είμαστεν πιστεύκω όμως πολλά μακριά ακόμα.

μιλούμεν για φοροδιαφυγήν, αλλά ποιος εν τζείνος που φοροδιαφεύγει? Μιλούμεν για ρουσφέτιν, αλλά ποιος εν που κάμνει ρουσφέτιν? Μιλούμεν για χρηματισμό δημοσίων/δημοτικών υπαλλήλων, αλλά ποιος εν που κάμνει τούτον τον χρηματισμό? Μιλούμεν για "εικονικές αναπηρίες" τζαι άλλα όμορφα που τρών τα λεφτά του φορολογούμενου, μα ποιος τες κάμνει τούτες τες μαφίες? Μιλούμεν για τους ανάξιους που μπαίνουν σε θέσεις ποτζεί ποδά? Μα ποιοι εν τούτοι οι ανάξιοι?

Άμαν ψαχτούμεν, ούλλοι ξέρουμεν έναν, θκυό, τρεις που τα κάμνουν τούτα. μπορεί τζαι εμείς να είμαστεν/υπήρξαμεν στη θέσην τους. Τζαι αλί έννεν μόνον υψηλόβαθμοι. Εν τζαι η γειτόνισσα πάρατζει που εκανόνισεν τσιέκκιν που το Γραφείον (Μα εν κρίμαν φτωσιή γεναίκα να χάσει το τσιέκκιν, δαμέ τόσοι τζαι τόσοι τρώσιν. τι να πάεις να καταγγείλεις??).

Το θέμαν ένι, να μεν απαιτούμεν μόνον που τους άλλους να αλλάξουν πράματα αλλά να είμαστεν έτοιμοι να αλλάξουμεν τζι εμείς, να καθαρίσουμεν τζι εμείς. Κάποιος Έλληνας είσιεν γράψει για τα εκεί χάλια "τουλάχιστον να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι". Νομίζω ταιρκάζει, όχι για το φτωχοί απαραιτήτως (που μακάρι να μεν φτάσουμεν τζιαμέ), αλλά για τζείνην την τιμιότηταν που εχάσαμεν....

Δεν έσιει πιο επώδυνο πράμαν...

για έναν πεισματάρην άνθρωπον που θέλει πάντα να περνά το δικό του, να έρκεται τζείνη η μέρα/ώρα/στιγμή, που θα πρέπει να αφήκει να περάσει το δικόν κάποιου άλλου τζαι να σιωπήσει.

(εντάξει έσιει τζαι πιο επώδυνα πράματα but maaan it sucks).

Ιστορίες της καφετέριας

Ότι με φλερτάρει ένα Βελγούδι στην καφετέρια είπα το στο προηγούμενο ποστ... εν το είπα?

Σε στυλ νεανικής αμερικάνικης ταινίας (εγώ υποθέτω πρωταγωνιστώ λόγω υφέρποντος παλιμπαιδισμού που κάμνει πλάσματα που εν εκλείσαν τα 20 να με θεωρούν τζαι πολλά κατάλληλον ταίριν, τι να πω???).

Το πρόβλημαν εν το πως αντιδρά το πλάσμαν. Γιατί λαλεί σου ο άλλος θέλεις να φάμε λαντς στο ίδιο τραπέζι αύριο? τζαι απαντάς εσύ (που το μεσημεριανό στην καφετέρια εν το έσιεις στη λίστα με τα πιθανά σενάρια απιστίας)... γουάι νοτ? εν μεσημεριανό που επρότεινεν ο άνθρωπος, όι βραδυνό τζαι με άφτερ (ιφ γιου νοου γοτ αι μιν). τζαι λαλείς εντάξει σε κάποια φάση εννά σύρεις τζιολας πας την κουβέντα ότι έσιεις φίλο, εννά εμφανιστεί μια στιγμιαία απογοήτευση στα μμάθκια του άλλου, αλλά μετά εννά του περάσει. εννά τεθεί το όλο πράγμα σε καθαρά φιλικό επίπεδο. εντ οφ στόρυ.

Κάπως έτσι το εσκέφτηκα, τζαι μετά που 3 μέρες αποφυγήν της καφετέριας αποφάσισα να πάω ολάν. σιγά. το πολλύν πολλύν να αποκτήσω παρέαν στην καφετέρια να μεν τρώω μόνη μου σαν τον κούκο. Αλλά εν εφκήκεν ακριβώς έτσι. γιατί πάω εγώ, χαλάρα, καθουμαι στο τραπέζιν που εκάθετουν τζαι το Βελγούδιν τζαι λαλώ

"γεια ίντα μπου κάμνεις?"

τζαι απαντά μου

"Do you approve this???".

χάσκιασμαν η Ερυκίνη σας. ααααααααα, πολλά λάθος εξεκινήσαμεν, εσκέφτηκα. Τάχα για ίντα πράμαν θέλει μου τζαι έγκρισην τούτος??? ίντα σκοπούς έσιει? είπα έναν : "eating? yes, i approve eating, χαχα" (είμαι τζαι χιουμορίστας τρομάρα μου) τζαι έκατσα.

Τζαι εν ήταν μόνον η αρκή. ήταν τζαι η συνέχεια, που ο άνθρωπος ήταν τόσον αγχωμένος ενόμιζα ήταν να φυρτεί. άρα καθόλου φιλική τζαι χαλαρή κουβέντα για τζείνον. άσε που η κουβέντα εκινήθηκε στα τυπικά, ίντα μπου σπουδάζεις, τζαι ξέρω γω τζαι πούποτε μα πουποτε εν εκόλλαν ο γκόμενος τζαι έτσι δεν το έσυρα διακριτικά (ούτε αδιάκριτα). και κατά συνέπεια δεν ετέθηκε το καθαρά φιλικό επίπεδο που ήλπιζα (δηλαδής εγώ ήμουν τέλεια μα τέλεια φιλικιά, τζείνος όμως ήταν αγχωμένος φουλ λες τζαι επίεννεν στον χορό των αποφοίτων με τη αρχηγό των μαζορέτων, τόοοοοσο αμερικανιά).

Τζαι τι κάμνουμεν ερωτω? Να παέννω στην καφετέρια τζαι να κάθουμαι σε άλλο τραπέζι? εν πάει, εν πολλά φτύσιμον τζαι εν κριμαν το κοπελλούιν. Να κόφκουμεν καμιάν κουβένταν τζαι να καμνουμεν παρέα έτσι φυσιολογικά δεν το βλέπω... μήπως να κόψω το φαίν τα μεσημέρια??? επάσιηνα τζιόλις...

Έχουμε και λέμε...

Τούτην την εβδομάδα ανακάλυψα ότι...

1. ΔΕΝ έχω ζωή σε τούτην την παλιοχώρα εκτός που γραφείο-σπίτι, σπίτι-γραφείο (μήτε έναν έστω πλάσμα να του κλαφτώ ότι εν έχω ζωή λάιβ, κλαίουμαι στα skype, στα MSN τζαι στα email)

2. ΔΕΝ έχω υπόθεση ως επόπτρια μάστερ (γιατί διώ την ελευθερία στους άλλους να κάμνουν μόνον ότι θέλουν, αν δεν θελουν να καμουν τιποτε, νοτ μαι φολτ)

3. ΔΕΝ εχω τσιανς να ξεπεράσω τούτην ούλλην την κοπροσκυλλίασην τζαι την αναποφασιστικότητα για να τα καταφέρω να τελειώσω ποττέ τούτον το γέριμον το διδακτορικό

4. ΔΕΝ τα καταφέρνω με τίποτε να κάμω αφέλια σαν τζείνα της καφετέριας του ΠανΚυ (άδε τωρά κριτήριο ποιότητας), αν τζαι εν η αλήθκεια βελτιώννεται η γεύση όσο το παλεύκω

5. ΔΕΝ έχω γούστο στες σειρές, σύμφωνα με τον Β., γιατί θορώ The Bing Bang theory τζαι αρέσκει μου τζιόλας.

Παρόλα αυτά:

6. ΕΧΩ (μετά που 2 κύκλους Bing Bang theory) από ότι φαίνεται τζι εγώ λλίον OCD τζαι ναι, είμαι νερντ τελικά. Νερντ της ψυχολογίας. Τζαι του SPSS (ξου ξου ξου) τζαι του προγραμματισμού (ξου ξου ξου).

7. ΕΧΩ πέραση στα ποστ-αντολεσεντ Βελγούθκια, τζαι τυγχάννω φλερταρίσματος στην καφετέρια σε στύλ αμερικάνικη teen comedy, νεαρός-αγχωμένος-ντροπαλός-ζητά-από-καρακουκλάρα (εγώ είμαι τούτη)- να κάτσουν-μαζί-στο-τραπέζι-να φαν-λαντζ (μόνο που εγω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΛΕΟΝ 18 τζαι έχω τζαι καπετάνιον, σχέση εννοώ με τον ΚΚ, άρα τι να το κάμω, ααα?) Στην καφετέρια του ΠανΚυ γιατί εν μου εκόντευκεν κανένας όταν έπρεπε? (ίσως γιατί εβούττουν μες τα αφέλια;)

8. ΕΧΩ (όσον ανώμαλον τζαι τρομακτικόν τζι αν ακούεται) κάπου μέσα μου κρυμμένο (αυτό ήταν το πόρισμα της μίνι αυτο-ανάλυσης που ακολούθησε του συμβάντος) μητρικό ένστικτο, γιατί είδα τυχαία τούτον το βίντεο. Τζαι, αν είναι δυνατόν, εγεμώσαν τα μμάθκια μου. Καν γιου μπιλιβ ιτ? εγώ όι.


Τζαι το σιηρόττερον που ούλλα ένι ότι ΔΕΝ έχω καν περίοδο...

Paolo Nutini η συνέχεια

δαμέ στο πιο νηφάλειο (νομίζω). ανάμεσα στα καλλύττερα 2.5 λεπτά μουσικής που άκουσα τα τελευταία χρόνια.

Εν τέλει

Τζαι μετά τες διακοπές τζαι το να τάλλο, είμαστεν πάλε στο γραφείο με αρκετό χρόνο τζαι αντοχήν (ενόμιζα) για να επιστρέψουμε στο θκιάβασμα νέων που την Κύπρον. άκουσα τζείνον τον τύπον που κάμει μήνυσην της κυβέρνησης επειδή αναγκάζει μας να αφτέννουμεν τες λάμπες μας με τούρτζικον (ξου ξου ξου) ρεύμα (τζερούιν κύριε μου τζερούιν) τζαι που κάτω οι άλλοι να του πισκαλιούν (μα ποιοι εν τούτοι ολάν;). άκουσα τζι εθκιάβασα απόψεις, νούσιμες, θκιαβασμένες, πελλάρες, παραλογισμούς, συνωμοσίολογίες, "πειραγμένα" ντοκουμέντα. εθκιάβασα τζαι τον Ασέρα που ο άνθρωπος έφτασεν σε σημείον ο σώζων εαυτόν σωθήτο. Ε, τζαι ως την Πέμπτη εψυχοπλακώθηκα, εμαύρισεν η ψυσιή μου.

σήμερα, Παρασκευή, αποφάσισα, εν έσιει άλλον. Εν ακούω κανέναν άλλον ποιον που τη νήσο. Εννά ακούω μόνον Πάολο (Νουτέλλα, ναι ναι το πάθος επέστρεψε) γιατί ο Πάολος κάμνει τη ζωή πιο ωραία (εν λλίον πιο αισιόδοξος βέβαια που μένα). Εννά σπάσω???



My hopes are high
but my eyes can't
Believe what they see,
Give me something to believe,
Gime me something to believe,

I got lucky in life and had plenty to eat
and I saw this world as one big pool of opportunity
But there's too much mind corruption,
Too little remedy (or that'show it seems to me)
Yeah we need a moral education to
Set the young minds free...

So let us change what we can and
Accept what we can't
Impart some of the wisdom
From that tried and tested man
There'no harm in being wrong you know no,
In fact to me, it's common ground - yeah
So take that feather from you cap sir,
And pass that feather around...

My hopes are high
but my eyes can't
Believe what they see,
Give me something to believe in,
Gime me something to believe,

ΥΓ. προς αγαπημένο Πάολο Νουτέλλα. Εν εμφανές που τα κιλούθκια που έβαλες ότι έκοψες τα βαριά. Αλλά πότε επιτέλους ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΠΙΝΕΙΣ? Εν κρίμαν τα γέριμα...
ΥΓ2. γράφοντας το "μα ποιοι εν τούτοι ολάν" πιο πάνω είπα που μέσα μου, τζαι το εν τους αναγνωρίζω. μήπως έκλεια τζι εγώ τα μμάθκια μου τόσον τζαιρόν? έτσι για να έχω τζαι εγώ high hopes αλόπως

The Monday effect...

has become a Tuesday effect
and a Wednesday effect,
shall i just call it love?

Τζαι κάπως έτσι...

ετελειώσαν οι 15 μέρες στην Κύπρο τζαι σάζουμαστεν αύριον να πάμε πίσω σε χώρες ακυβέρνητες, στους 20 βαθμούς χωρίς εαρ-κοντίσια (τζαι ρεύματα)

με εκρήξεις

τζαι πεθαμένους

με ήλιον τζαι πυράν

αλλά χωρίς ρεύμαν

με διαδηλώσεις

τζαι "εκρήξεις στο πολιτικό σκηνικό" (πως τα λεν τούτοι οι δημοσιογράφοι ρε παιδί μου)

με παττίχαν (όι του Μάριου άλλην)

τζαι παπουτσόσυκα (όι πολλά παωμένα γιατί εν είχαμεν ρεύμαν)

με συγκλονιστικές αποκαλύψεις (γιατί οι Κυπραίοι ποτέ δεν σταματούν να σε εκπλήσσουν),

αγανακτισμένους, τζαι απηυδισμένους

με θάλασσαν τζαι παγωτά τζαι πανσέληνον (το φεγγάριν όι τίποτε τσιοφτοκυπριακοσειρές)

με σουβλάκια τζαι καφέδες στην παλιάν Λευκωσία

με πολλή πολλή σύγχιση, θλίψη, θυμό

έναν κομμάτι μου θέλει να πω τζι εγώ το "κύπρος ποσιερετώ σε" του Διάσπορου, να σύρω μαύρην πέτραν αλλά που μέσα μου να κρούζω σαν τον ασέρα, αλλά η Κύπρος με ή χωρίς ρεύμα, με ή χωρίς λύσην, με ή χωρίς κυβέρνησην εθνικής ενότητας (ίντα μπου την λαλούν), με ή χωρίς ουσιαστικήν αλλαγήν, με ή χωρίς παραλογισμό (δύσκολο το χωρίς), ξέρω το, θα με κρούζει, όπου τζι αν πάω. Έτσι η μαύρη πέτρα είναι κατανάγκην αδύνατη.

Τα γέριμα.

Σας αφήνω αγαπημένοι μπλογκο-φίλοι. Προς το παρόν τουλάχιστον. ώσπου να έβρω το θάρρος να ξαναθκιαβάσω νέα της Κύπρου μας, τζαι να σας πω τες πελλάρες που έχω μες το νου μου, να προσέχετε, να είσαστεν αγαπημένοι (όοοσον μπορείτε), να σκέφτεστε ψύχραιμα (όοοοσον μπορείτε), να φροντίζετε τούτο ν τον τόπον πον καμένος (κατά βάσην που τους κατοίκους του),να μεν χρησιμοποιείτε παραπάνω ρεύμαν που το απολύτως απαραίτητον, τζαι να μεν είσαστεν γαούρκα στο δρόμο (ΑΝ γίνεται).

Πολλά φιλιά,

η Ερυκίνη σας

Σήμερα...

άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου (έναν πράμαν ούλλα τα προηγούμενα χρόνια ετζοιμούμουν όπως το γαούριν) τες σειρήνες της 20ης Ιουλίου. Εξύπνησα τζαι μες τη νύστα μου εσκέφτηκα προς στιγμής ότι έμοιαζεν ο ήχος τόσον πολλά με κλάμα... ή μπορεί τζαι να μου φάνηκεν.

Για σήμερα βάλλω το τραούδιν τζείνον του Αλκίνοου που λαλεί πολλά, πάρα πολλά, για την Κύπρο, για την Ελλάδα, για τον κόσμον... τζι ανάμεσά τους τούτοι οι στίχοι που μπορεί για άλλους ναν οι πιο ασήμαντοι (σε σύγκρισην με το υπόλοιπον) αλλά που την πρώτη φορά που το άκουσα εκαρφώθηκεν μου τούτη η εικόνα, η τόσο βασανιστικά κυπριακή, του πολέμου...

Κάτω από ένα τραπέζι

το θυμάμαι σαν τώρα

με μια κούπα σταφύλι

στου βομβαρδισμού την ώρα...

ΥΓ: για το τραγικό συμβάν στο Μαρί δεν έχω τίποτες να πω σήμερα. Γιατί δεν ξέρω τι να πω αλήθκεια, αλλά τζαι γιατί (λυπούμαι αν προσβάλω κόσμον), επιλέγω στο νου μου η εισβολή να παραμερίζει τα γεγονότα της 11ης κι όχι το αντίθετο... που τ'αύριον πάλε...