Έλα οι συμπεθέρες !!

Ναι αγαπητέ αναγνώστη.

Σε τούτον το ταξίδιν στην Κύπρον ανακάλυψα ότι στο σπίτι μας εμπήκε τούτο το λεξιλόγιο. Εννά μου πεις γάμος έρκεται, εν λογικό. Οπόταν η σχέση στες κουβέντες των γονιών μου έχασεν το όνομαν του (που ούτως ή αλλιώς εδυσκολεύκουνταν να το προφέρουν τζαι εγίνηκεν "ο γαμπρός σου", πχ. αύριο που εννά έρτει ο γαμπρός σου τι εννά μαειρέψουμεν;). Παρομοίως η μάμα της σχέσης εγίνηκεν η "συμπεθέρα" τζαι ο πατέρας της σχέσης ο "συμπέθερος".

Με το που ανακοίνωσα λοιπόν στους γονείς τη βόμβα (που τζαι εγώ λλίον πριν την κάθοδο στην Κύπρο έμαθα), ότι έρκουνται οι γονιοί της σχέσης στην Κύπρο για τη γνωριμία, άλλη κουβέντα δεν είσιεν έσσω μας. Τζαι τι τρώει ο συμπέθερος; πίνει ουίσκιν ο συμπέθερος; Τι; Αρέσκουν του τα σύκα; Κάτσε να πάω να φέρω κανένα 5κιλο. Τζαι πως εν η συμπεθέρα; Εν ποιο παστή που μένα; (ερώτηση Μάνας που την έπιασεν το κομπλεξ με τα κιλά της). Εννά δείξω της συμπεθέρας, που εν φαν της κηπουρικής τες γλάστρες μου κλπ κλπ.

Το θέμαν της γλώσσας οι γονιοί μου εξεχάσαν το. Τόση κουβέντα, τόσος σχεδιασμός (κυρίως για το φαίν), το μόνον που εν εσκεφτήκαν εν το ίνταλως εννά μιλήσουμεν με τους συμπεθέρους. Ως την ώρα που έπρεπεν να μιλήσουν με τους συμπεθέρους (όβερ μεσημεριανού στην ωραία Λεμεσό).

Τι να σου λαλώ αγαπημένε/η αναγνώστη/στρια. Τα πράγματα επίαν ακριβώς όπως στην πρώτη επίσκεψη της σχέσης έσσω μας. Άκρα του τάφου σιωπή στη νήσο βασιλεύει, κάτι άβολα χαμόγελα, πολλά άβολα χαμόγελα εν η αλήθκεια, τζαι η Ερυκίνη σας στο ρόλο μεταφραστή (έκαμνα τζαι λλίη λογοκρισία, εν ήταν λέξη προς λέξη, κυρίως τα όχι ακριβώς αστεία αστεία του Πατέρα, εκοπήκαν ούλλα). Οι συμπέθεροι επροσπαθούσαν να κόψουν καμιά κουβέντα μέσω εμού, οι γονιοί μου πάλε κατά βάση μια τζαι εν εμπορούσαν να μιλήσουν εκάτσαν στη γωνιά έτσι σαν τα ψάρκα έξω που το νερό. Ώσπου τζαι ήρτεν το φαίν τζαι υπήρχεν ένα θέμα συζήτησης, ή έστω εκάμναμεν τζείνους τους ήχους  που λαλεί τζαι η Λ.που εν ενδεικτικοί του καλού φαγιού (τα μμμμ....). Εξηγήσαμεν τους τι εν το οφτόν, εδείξαμεν τους μιαν ελιά (πρώτη φοράν εθορούσαν ελιά, πάθος τζαι ενθουσιασμός. Ετέλειωσεν το φαίν, εφκάλαμεν ομαδική φωτογραφία τζαι είπαμεν τα πάι πάι. Δαμέ εμιλήσαν οι γονιοί μου που μόνοι τους, το πάι πάι κατέχουν το.

Η δεύτερη συνάντηση των συμπεθέρων εγίνηκεν έσσω μας. Τζιαμέ οι γονιοί μου.... αααα στο στοιχείον τους, άνεση φουλ. Εταΐσαν τα πλάσματα, εταΐσαν τα δεν φαντάζεσαι αγαπητέ αναγνώστη. Η συμπεθέρα έπρεπεν να μάθει τζαι να χρησιμοποιήσει τη λέξη "έσπασα" για να σταματήσουν οι γονιοί μου. Εδείξαν τους τα δεντρά μας: τούτες εν οι ελιές (κλικ κλικ η φωτογραφική), τούτη εν η λεμονιά μας (κλικ κλικ η φωτογραφική ξανά), θέλετε λλία λεμόνια να πάρετε στην Ιρλανδία; πάρτε καμιά τσέντα. Μα γιατί; Τούτος εν ο θκυόσμις, τζαι η βαζανιές μας, ΒΑ-ΖΑ-ΝΙΕΣ (αργά αργά λες τζαι εννά καταλάβουν). Ερυκίνη μετάφρασε, πε τους βα-ζα-νιές (η Ερυκίνη κάπου δαμέ εχάθηκεν τζαι δεν εμπορούσε να θυμηθεί πως τες λεν τες βαζανιές με στα αγγλικά με στα ελληνικά, αλλά αφού τα βαζάνια εθορούσαν τα, τι εθέλαν μετάφραση;).

Εδώκαν τους σύκα, που δεν εξαναφάσιν φρέσκα (ναι γίνεται) τζαι εδείξαν τους την έννοια του παπουτσόσυκου, που το δεντρό στο πιάτο τζαι έφυεν η κκελλέ τους. Τα πεθερικά εφύαν που σπίτι μας με θκυό κουππούθκια μαρμελάδα της μάνας μου, μια τσεντούα σύκα, ένα κουππίν ελιές μαύρες, τζαι 4 λεμόνια. Το λάδιν εξέχασεν το η μάνα μου τζαι εβυθίστηκεν στην απογοήτευση. Η συμπεθέρα συγκλονισμένη που τη φιλοξενία (τζαι τα πορικά) εδεσμεύτικεν για αντίστοιχην πολιτισμικήν εμπειρίαν έσσω της το καλοτζαίριν.

Γενικώς, νομίζω, εκτός που μέναν, που ήβρα τες συναντήσεις εξαντλητικές που το άγχος τζαι τη μεταφραστικήν προσπάθεια, οι συμπέθεροι εχαρήκαν που εβρεθήκαν. Τζαι παρά την ανικανότητα επικοινωνίας εσυμπαθηθήκαν σε βασικό επίπεδο. Τζαι τα όνειρα για ρωμαιο-ιουλιεττικές βεντέττες μεταξύ οικογενειών που θα μας εξωθούσαν να κλεφτούμεν με τη σχέση τζαι να ακυρώσουμεν τα παναύρκα του γάμου εμείναν όνειρα.

Πρόσω ολοταχώς για γαμήλιο πάρτυ με λλία λόγια. τζαι να δω τες συμπεθέρες να χορεύκουν αντικριστό να φυρτώ.

ΥΓ: η μάνα μου ήπιεν 2 φορές μπύρα σε 3 μέρες. Η μάνα μου δεν πίνει. Τόσον καλά! 

Γαμήλιο πόστ 3 : η bridezilla που βρυχάται

Τες τελευταίες 12 ώρες είμαι σε μια αμφίρροπη κατάσταση. Βασικά σκέφτουμαι: να βάλω τα κλάματα όξα να μεν τα βάλω; Εν είμαι σίουρη βασικά αν είμαι αρκετά bridezilla για να αρκέψω να κλαίω ή αρκετά κουλ για το "σιγά μην κλάψω".

Εν εκατέληξα ακόμα να είμαι ειλικρινής. Υποθέτω για να μεν έβαλα τα κλάματα ακόμα, τότε εν πρέπει να είμαι τζαι πολλά bridezilla. Που την άλλη, το ότι έσιει 4 μέρες να τζοιμηθώ τζαι εψές που ετζοιμήθηκα ονειρεύκουμουν φαγιά του γάμου, λαλεί μας ότι εν είμαι ακριβώς Αγγελάκας.

Βασικά εν είμαι σίουρη πως πρέπει να αντιδράσει το πλάσμαν. Ας πούμεν ποια εν η μη bridezilla αντίδραση στο πάω-να-δοκιμάσω-το-μενού-του-γάμου-τζαι-το-μόνον-πράμαν-που-τρώεται-εν-το-τταλαττούριν (τζαι ούτε τζείνον εν μπορεί να το χαρεί το πλάσμαν γιατί το ψουμίν (τα ρόλλς δηλαδή) εν χάλια);

Πέτε μου τζαι θα το προσπαθήσω.

ΥΓ: θέλω να τελειώσει τούτη η φάση που εγώ ως σκεπτόμενο ον χρησιμοποιώ το χρόνο συνειδητότητας μου (αλλά τζαι τζείνον τον μη συνειδητό, την ώρα του ύπνου) για να ασχολούμαι με τούτα τα πράματα.
ΥΓ2: επίσης, θέλω να πάω έσσω μου (στο Λάντον) τζαι κανεί.  

΄

Συζητήσεις του χωρκού (παραδόξως ενδιαφέρουσες)

(καταρχήν να πω ότι είμαι Κύπρον, άρα το αναφερθέν χωρκόν εν το χωρκόν λλίον έξω που τη Λευκωσία, όι το χωρκόν στο κάμτεν που πάμε για καφέ τζαι χαλλούμι ραπ)

Στον σημερινό καφέ στη γειτονιά τον δεκαθκιάτικο, ήμουν τζι εγώ καλεσμένη. Γιατί έκαμνεν τον η νούννα μου (που μεινίσκει απέναντι), τζαι ήταν τζι η γιορτή της, τζαι άτε έλα να σε κεράσω τζαι εν εμπορούσα να πω όι.

Οπόταν εφορτώθηκα με θάρρος για να αντιμετωπίσω την ανάκριση τζαι επία. Στα πέντε λεπτά, μετά την παρασκευή των καφέδων τζαι των σπιθκιάσιμων λεμονάδων, εφκήκεν η στριφτή η τυρόπιττα
τζαι το κατεΐφιν, τζαι τζιαμέ η συζήτηση επήρεν εντελώς απροσδόκητη τροπή, κανένας δεν ασχολήθηκε μαζί μου, βασικά εγώ εκάθουμουν στη γωνιά μου τζαι άκουα. ΄

Γειτόνισσα 1: πόθθεν το έπιασες το κατεΐφιν σου τζαι ήρτεν έτσι καλά τυλιμένον, γιατί τζείνον το τάδε (βάλε δαμέ μιαν μάρκαν, εν εσυγκράτησα έτσι λεπτομέρειες) λουβά.
Νούννα Ερυκίνης: Να σου πω επία προχτές στο χωρκόν μας....
Γ.1: Μα στους Τούρκους; Μα εν που τους Τούρκους; (τζαι κουντά το πιατούιν πίσω με την ίδιαν ορμήν που το ετράβησεν κοντά μερικά δευτερόλεπτά πριν. Στο πρόσωπον εμφανής η αηδία.)
Ν.Ε.: όι, κόρη, το κατεΐφιν έπιατο που τη μπακκάλενα. κάτσε να σου πω (ακολουθεί ιστορία που περιλαμβάνει τρικ για τον καλύτερο χειρισμό του κατεΐφκιού που έμαθεν η νούννα που τους κατεξοχήν αρμόδιους στην άλλη μερκά της νήσου, παντελώς αδιάφορη για το συγκεκριμένο ποστ)
Γ.1: Α, είπα τζι εγιώ, γιατί εγώ εν τζαι τρώω τίποτε που τους Τούρκους.
Γ.2: Ούτε εγιώ. Όσες φορές επία κατεχόμενα, δεν εγόρασα μίτε το νερόν τους
(ερυκίνη αντίδραση μηδέν. Νομίζω εν άκουσα τες συγκεκριμένες γειτόνισσες σε έτσι συζήτησην ποττέ, ίσως λλίον το 2004)
Γ1:Έννεν τούτον που λαλούν ότι έν θέλω να τους δώκω λεφτά, εν με πειράζει. Απλά.... ανακατσιώ.
Ν.Ε: Όι ρε γειτόνισσα, εν έσιεις δίκαιον, εγώ επία τζαι σε ζαχαροπλαστείον ποτζεί τζαι ήταν μια χαρά καθαρά σιόνιν. Τα πλάσματα εν μια χαρά, εν εμείς που έχουμεν κακές προθέσεις.
Γ2: Εμέναν εν με κόφτει με αν εν καθαρά, με αν εν ξιμαρισμένα. Εγώ ξέρω ότι εφκάλαν μας έξω πόσσω μας, εσκοτώσαν μας. Εκάμαν μας τόσα. Εν το θέλω το φαίν τους.
Ν.Ε.: Εν τζείνοι που τα εκάμαν; Ποιος φταίει για όσα εγινήκαν; έννεν η κκελλέ μας που φταίει; Τζαι τζείνοι εφκήκαν έξω πόσσω τους, τζαι τζείνοι εχάσαν κόσμον δικόν τους, να μεν θορούμεν μόνον τα δικά μας. Εν τζαι φταισιν μόνον τζείνοι, φταίμεν τζι εμείς.
Γ2: Εν ξέρω τι λαλείτε, εγώ ξέρω τζείνον που έζησα. Τζείνον που είδαν τα μμάθκια μου, την κκελλέν του αρφού μου αννοιμένη με τη ππάλα. Εν θα φύει τούτη η εικόνα ποττέ. Εν μπορώ να το ξιάσω. Τζαι εν τζείνοι που τον εσκοτώσαν. Τζείνον τζι αλλο 8, εστήσαν τους παγίδαν οι εγγλέζοι, εβάλαν τους σε έναν αυτοκίνητον τζαι επήραν τους στο Κιόνελλι, αφήκαν τους τζιαμέ τζαι εσκοτώσαν τους οι Τούρτζοι. Εγώ τούτον ξέρω ότι εσκοτώσαν τον.

Η συζήτηση μετά απομακρύνθηκε τζαι εν η αλήθκεια εν την επαρακολούθουν πλέον. Εσκέφτουμουν τη γειτόνισσαν. Που εν η αλήθκεια εν έξερα τούτην την ιστορίαν, το τι έζησεν, τζαι τι πόνον είσιεν ο τόνος της φωνής της. Τζαι ας επεράσαν 40 χρόνια. Τι να πει κάποιος τούτης της γεναίκας. Τίποτε. Εσκέφτουμουν πως έτσι βιώματα (που ήμουν τυχερή να μεν ζήσω προσωπικά, άρα εν ξέρω) εν δύσκολον ίσως αδύνατον να τα αφήκει κάποιος πίσω ή στην άκρη τέλοσπάντων.

Μερικά λεπτά μετά εφύαμεν (παραδόξως σύντομος ο καφές) τζαι επέστρεψα σπίτι. Που το σπίτιν της γειτόνισσας δευτερόλεπτα μετά ακούετουν μουσική, κυπριακή. όι το Εσιεβερεβε, αλλά κάτι που εν το έξερα, κάτι θλιβερό, για τα βάσανα της Κύπρου, κάτι για το '74 τέλοσπάντων. Εσυνειδητοποίησα ότι στα 25 χρόνια που έζησα σε τούτον το σπίτι, πρώτη φοράν άκουσα μουσικήν να φκαίνει που το σπίτιν της γειτόνισσας.

Τζαι ήταν σήμερα. Τζαι ήταν τούτον.

Ελυπήθηκα.

Εποπτικές (αμπελο)Φιλοσοφίες

Ο Βέλγος επόπτης εν η αλήθκεια, πέραν των εγκεφαλικών που μου επροκάλεσεν τα χρόνια που τον ηξέρω, έσιει πει κατά καιρούς μεγάλες κουβέντες. Έσιει μιαν ενδιαφέρουσαν προοπτική για τη ζωή τζαι την κοινωνία, τζαι εμπειρίαν 64 χρόνων, οπόταν πάντα απολάμβανα να κουβεντιάζω μαζί του για την κοινωνία, τον κόσμο, την πολιτική, τη ζωή γενικότερα (βασικά όσον δεν εσυζητούσαμεν για το διδακτορικό μου ήμασταν μια χαρά).

Που την εχτεσινή κουβέντα μας λοιπόν, που εξελίχτηκεν ακριβώς όπως το επερίμενα (ο επόπτης έπρηξεν με να συνεργαστώ με τον καθηγητή που μου προτείνει τα τελευταία 2 χρόνια, τζι εγώ για ακόμα μια φορά αντί να διαφωνήσω με πυγμήν ήμουν απλά οκ, ναι, καταλαβαίνω τζαι έσιεις δίκαιο. Κλασσικά), κρατώ τούτην την αλληγορική κουβέντα του επόπτη:

Έσιει έναν παιχνίδιν, εν ξέρω να το ξέρεις, στο οποίο έναν άτομο που την παρέα βάλλει στο νουν του έναν συγκεκριμένο άτομο (στην Κύπρο τούτον το παιχνίδιν ελαλούσαμεν το "ψυχολόγο") τζαι οι υπόλοιποι κάμνουν ερωτήσεις για να έβρουν ποιον εν τούτο το άτομο. Τζείνος που απαντά τες ερωτήσεις μπορεί να πει μόνον Ναι ή Όχι έχοντας στο νου του το συγκεκριμένο άτομο. Το ενδιαφέρον με το παιχνίδιν ένι ότι ακόμα τζι αν δεν έσιεις στο νου σου ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά απλά απαντήσεις τυχαία τες ερωτήσεις, οι υπόλοιποι πάλε θα καταλήξουν σε έναν άτομο εν τέλει, φτάνει να είσαι συνεπής στες απαντήσεις σου.

Το ηθικόν δίδαγμαν; Εν χρειάζεται να ξέρεις που πριν στη ζωή, να έσιεις έναν ξεκάθαρον πλάνον εκ των προτέρων. Φτάνει να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου τζαι εν τέλει εννά καταλήξεις κάπου. Σίουρα πράματα.

Ίνταλως τα καταφέρνει ο επόπτης δεν ξέρω, αλλά πάντα καταφέρνει να πει τα κατάλληλα πράματα την κατάλληλη στιγμήν.

ΥΓ: η ειρωνία (δυστυχώς για τον επόπτη) ένι ότι το να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου επιβάλλει το να μεν κάμω τζείνον που εισηγείται.

Βελγική κάθοδος (άνοδος κατακρίβειαν)

Αγαπητέ αναγνώστη,

Είμαι σε φρικάρισμαν μόουντ. Δεν μπορείς να διανοηθείς.
Που τα χτες το απόγευμαν που έπιασα το ήμειλ που το Βέλγιο, που τον πρώην μάστρο τζαι επόπτη:

Έρκουμαι στο Λάντον σε μιαν εβδομάδα. Στοπ (εν είσιεν στοπ γιατί ήταν ήμειλ τζαι όι τηλεγράφημα, αλλά όπως τζαι να το κάμουμεν, εν λλίον πιο δραματικόν έτσι)

Να βρεθούμεν να τα πούμεν. Στοπ.

Τι κάμνεις τωρά που άποψην δουλειάς; Στοπ.

Μιλούμεν έπαθα 4 απανωτά πάνικ αττάκς. Τούτη εν η επίδραση του Βελγίου τζαι κυρίως του επόπτη πάνω μου.

Όσο τζαι αν επροσπάθησα αγαπητέ αναγνώστη ήταν αδύνατον να το αποφύγω. Οπόταν την επόμενη εβδομάδα εγώ τζαι ο επόπτης θα βρεθούμεν να τα πούμεν μετά πρωινού.

Ούφφοουυυυυ.

Εν ξέρω πως θα αντέξω ακόμα μια συζήτηση για το μέλλον μου (ναι πολλά χοτ ττόπικ τελευταίως), στην οποία ξέρω που τα τωρά ότι δεν θα συνεννοηθούμεν καθόλου μα καθόλου (όπως ούλλες τες άλλες φορές δηλαδή).

Μόνον στην σκέψην φκαίννει η πίεση μου.

ΥΓ: εμπήκα στον μπλόκκερ σήμερα τζαι είδα ότι το προηγούμενον ποστ είσιεν 400 αναγνώσεις. Κάτι λάθος πρέπει να έκαμεν ο μπλόκκερ. Αν όχι, τότε ουάου.

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθουυυυύμε

(αρέσκει μου πολλά τούτον το τραούδιν)

Πε, αγαπητέ αναγνώστη, όι, πε, πόσος τζαιρός επέρασεν, πόσα χρόνια, που την τελευταία φορά που έγραψα υπαρξιακόν πόστ (ποιος είμαι και που πάω, τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος) που το γραφείο, κωλοβαρώντας (που λεν τζαι τα καλαμαράκια) αντί να δουλεύκω.

Χρόοοονια. Που τζείνες τες όι τζαι τόσον ένδοξες μέρες του διδακτορικού στο Βέλγιο, που προτιμώ να μην θυμάμαι. Σήμερα, που εν έσιει κανένα στο γραφείο (γιατί τζαι οι εγγλέζοι πιάννουν άδειες τον Αύγουστο) τζαι δεν έχω τίποτε, ειλικρινά τίποτε να κάμω, ήρτεν η ώρα να σου κλαφτώ.

Είμαι σίουρη ότι εν τα επεθύμησες καθόλου τούτα. Ούτε εγώ.

Το πρόβλημα μου αγαπητέ αναγνώστη/στρια, εν ότι (ναι ναι εννά το πω) είμαι 30 χρονών τζαι ακόμα δεν ξέρω τι μου γίνεται.

Σε 2 μήνες τελειώνω που τούτη τη δουλειά τζαι πρέπει να έβρω μιαν άλλη επειγόντως (γιατί πιερώννουμεν τζαι ενοίκιο στο Λάντον) τζαι αν με ρωτήσεις, που με ρωτούν ούλλοι, ίντα δουλειάν θέλεις ακριβώς δεν ξέρω τι να τους πω. Φίλε μου, ετέλειωσεν το μάστερ, ετέλειωσεν το διδακτορικόν, τελειώνει τούτη η δουλειά, τζαι πάλε ίνταλως τα καταφέρνω είμαι στα ίδια διλήμματα.

Θέλω να κάμω έρευναν. Τούτον ξέρω το. Θέλω να γίνω καθηγήτρια; θέλω να γινώ ΡΙ; θέλω να γράψω πρότζεκτ; Εν είμαι ακριβώς σίουρη (ψιλοβαρκέ να σου πω την αλήθκεια). Τζαι αν ναι, ίντα θέμα, σε ποιο πανεπιστήμιο, σε ποια χώρα; (γιατί κάπου στο βάθος του υποσυνείδητου μου αγαπητέ αναγνώστη αχνοφαίνεται το ΠανΚυ, ή το όνειρον του ΠανΚυ, γιατί ποιος ξέρει πως εν η πραγματικότητα πλέον).

Τζι αν δεν θέλω να κάμω τίποτε που τούτα ούλλα, τότε τι;

Τούτη η ζωή ρε παιδί μου να μεν σάζεται με τίποτε. Δηλαδή, πέραν της σχέσης, τίποτε άλλον σταθερόν δεν έχω. Τζαι το σιηρόττερον ένι ότι όσον με φρικάρει τούτη η αστάθεια τζαι αβεβαιότητα, άλλον τόσο με φρικάρει η ιδέα των σταθερών πραμάτων.

Με λλία λόγια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου.

Τζαι μέσα σε ούλλα τα άλλα να έχω τζαι τη σχέση που θέλει να γινεί πατέρας (έβαλεν μπρος το σχέδιο γάμος-σπίτι-οικογένεια-πρόβατα-φουκου, ναι ναι, τα πρόβατα τζαι η φουκου εν αδιαπραγμάτευτα). Μα για να γινεί κάποιος γονιός πρέπει πρώτα να μεγαλώσει ο ίδιος. Τζαι εγώ νομίζω απέχω ακόμα.


ΥΓ: τούτον εν έναν ακόμα ποστ που εγράφτηκεν κυρίως για μέναν. ίσως να μεν κάμνει νόημαν σε σέναν αγαπητέ αναγνώστη, αλλά εν πειράζει, άντεξε με λλίον.

Στο νυφικάδικο

(πως λέμε δισκάδικο, dvdαδικο, καμία σχέση)

Εξελίσσεται ο εξής διάλογος:

Πωλήτρια: Να σας βοηθήσω;
Ερυκίνη: ........
Πετάσσεται η αδερφή της σχέσης (τι μου ένι εμένα ακριβώς; κουνιάδα;): Απλά βλέπουμεν.
Πωλήτρια: Ποια παντρεύκεται;
Ερυκίνη: ακόμα μούγγα στην στρούγκα, στο ενδιάμεσον θορώ νυφικά, πολλά νυφικά σε κρεμμαστάρκα, το έναν μετά το άλλον τζαι το μόνον που σκέφτουμαι εν: πολλύν τούλιν, πόσον τούλιν ρε παιδί μου;
Η κουνιάδα να με δείχνει τζαι η πωλήτρια να λαλεί: Θέλεις να δοκιμάσεις;
Ερυκίνη: εεεεεεεεεεεεεεεεεε....
Πωλήτρια: Εν τζαι εν ανάγκη αν δε θέλεις.
Ερυκίνη: Ναι, ίσως να έρτω άλλην ημέρα.
Κουνιάδα + πωλήτρια: σίουρα εν θέλεις να δοκιμάσεις; Εν τζαι εν υποχρεωτικόν. Με νιώθεις καμιάν πίεση. Αν δεν θέλεις, εν έσιει πρόβλημα.
Ερυκίνη: όι, όι, να δοκιμάσω (έσιει τζιάλλες νύφες που χρειάζουνται κούντημαν λαλείς;).
(αρπάσσω έναν που τζιαμέ. Ούτε που το επολλοείδα, ετυφλώθηκα που το πολλύν τούλιν αφού. Με το κρεμμαστάρι στο σιέριν πάω στο δοκιμαστήριο, σαν το πρόβατο στη σφαγή.)
Πωλήτρια: Μα γιατί δείχνεις τόσον ανήσυχη;
Ερυκίνη:......
Πωλήτρια: Δοκιμάζεις νυφικό. Πρέπει να είσαι χαρούμενη.

Εν έξερα πως να απαντήσω σε τούτον, οπόταν απλά επία στο δοκιμαστήριο. Τζαι σαν επάσκιζα να μπω μέσα ακούω που έξω την κουνιάδα τζαι την πωλήτρια να συζητούν:

Εν η συνειδητοποίηση... Ναι, ναι... Εν αναμενόμενο...


ΥΓ: Προς τες κουμέρες: μεν αγχώνεστε, εν θα ψουμνίσω νυφικό δίχα σας, απλά επία για μιαν πρώτη μαθκιά. Εν το επερίμενα η μαθκιά να οδηγούσεν σε δοκιμήν, αλήθκεια.
ΥΓ2: Η αλήθκεια ένι ότι εν ήμουν ακριβώς απαίσια με 5 κιλά τούλιν. Επίεννεν μου κατακρίβειαν.

Σκλαβιά

Στην κλινική που πάω κάθε Τετάρτη έρκουμαι συχνά πυκνά αντιμέτωπη με περιπτώσεις τούτου που ονομάζω μοντέρνα σκλαβιά. Κατακρίβειαν τούτος ο ορισμός εν λάθος γιατί η 'κλασσική΄ σκλαβιά μια χαρά υπάρχει τζαι σήμερα, εννοώ εν αρκετά μοντέρνα τζαι καθόλου πεπερασμένη. Μοντέρνα με την έννοια παραπάνω του καινούργιου περιτυλίγματος. Μιλούμεν για τζείνους τους κυρίους με γραβάτες/κυρίες με ταγιέρ, που καμιά σχέση φαινομενικά δεν έχουν με τους δύσμοιρους μαυριδερούς μετανάστες, αλλά εν σκλάβοι. Εν το καταλάβουν, αλλά εν σκλάβοι.

Στην κλινική, λοιπόν, που ειδικεύεται στο σύνδρομο χρόνιας κόπωσης (chronic fatigue syndrome), ένα μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων εν δικηγόροι, δικηγόροι τζαι κτηματομεσίτες. Εγώ χωμένη τόσα χρόνια μες τα πανεπιστήμια, λλίην επαφήν είχα με πλάσματα τούτων των κλάδων. Εν έχω γνωστούς που να δουλεύκουν σε μεγαλο-εταιρείες, οπόταν τες λεπτομέρειες εν τες έξερα, ώσπου τζαι άρκεψα να ακούω τες περιπτώσεις στην κλινική.

Οι λεπτομέρειες λοιπόν λλίον πολλά αναμενόμενες. Οι κύριοι τζαι οι κυρίες με τα κουστούμια, τζαι τα παχουλά μηνιάτικα δουλεύκουν που τες 9 το πρωίν ως τες 9 τη νύχτα. Δωδεκάωρο με λλία λόγια. Μερικές φορές τζαι παραπάνω. Βασικά όσο χρειαστεί. Εν πολλά σύνηθες, ελάλεν ο κύριος που εγνώρισα τες προάλλες, να έρτει ημέιλ η ώρα 6 το απόγευμα τζαι κάποιος να θέλει κάτι έτοιμο ως το επόμενο πρωί. Οπόταν πρέπει να μείνεις τζαι να το τελειώσεις, ας σου πάρει τζαι ούλλη νύχτα. Εν μπορείς να πεις όι, εν υπάρχει ως έννοια. Η μεγαλοεταιρεία, βεβαίως, επειδή εν τόσον πονόψυσιη τζαι παρέχει σου κάθε άνεση, έσιει τζαι ένα δωμάτιο για να τζοιμηθείς αν χρειαστεί να φκάλεις ολονυχτία, να μεν παέννεις σπίτι (μόνον έναν πλάσμαν έξερα που ετζοιμάτουν στη δουλειάν του, τζαι ήταν ο μάστρος μου τότε που εδούλεψα για ένα φεγγάρι στην Εντατική στο Νοσοκομείο Λευκωσίας).

Οι γιατροί στν κλινική ελαλούσαν τες προάλλες πόσον τραγικόν τζαι γελοίον ένι ότι πρέπει να γράψουν επιστολές στους μάνατζερ των ασθενών για να τους ζητήσουν, να τους παρακαλέσουν, να κάμουν ειδικήν εξαίρεση για τα πλάσματα με χρόνια κόπωση, να δουλεύκουν μόνον ως τες 6. Μόνον!! Ας πούμεν, εν αδιανόητον. Εν αδιανόητον το ότι πρέπει να είσαι άρρωστος για να δουλέψεις κανονικές ώρες (έννεν λογικό να έσιει κάποιος χρόνια κόπωση αν δουλεύκει 12 ώρες την ημέρα;). Τζαι το πιο τραγικόν ένι ότι, σύμφωνα με τους ασθενείς της κλινικής, ακόμα τζαι με επιστολή ειδικού, οι ασθενείς καταφέρνουν να πιάσουν "ειδικόν ωράριο" το πολύν 5-6 μήνες τζαι μετά οι μάνατζερ λαλούν τους με τρόπον, αν δεν μπορείς να δουλέψεις 12ωρα, γυρεύτου αλλού. Τζαι τούτον έννεν ένας συγκεκριμένος εργοδότης. Εν ολόκληρος ο κλάδος. Έτσι ένι. Αν δεν σου αρέσκει κάμε άλλον επάγγελμαν. Τζαι το ακόμα πιο τραγικόν, εν ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν δεν βρίσκουν υποστήριξην ούτε που τους συναδέλφους τους. Γιατί λαλεί σου ο άλλος, "εγώ ρε φίλε κάθουμαι ως τες 9 τη νύχτα, γιατί να έσιεις εσού εξαίρεση;"

Τζαι αναρωθκιέσαι γιατί κάποιος να θέλει να εν σε τούτον το επάγγελμαν, σε τούτον το περιβάλλον; Με τούτους τους ανθρώπους για μάστρους, για συναδέλφους. Τι σε τραβά, τι σε κρατά τζιαμέ; Εν τα ριάλλια; Εν το στάτους του κουστουμιού τζαι της γραβάτας, τζαι του πολυόροφου γυάλλενου κτίριου στο Σίτυ που φκάλλουν φωτογραφίαν οι τουρίστες που κάτω; Τι αξίζει το να ζει έναν πλάσμαν έτσι;
Σαν σκλάβος.

Τούτα ούλλα τα πράματα, τα ριάλλια, κάμνουν το οκ; Ή λλιόττερον αδικία/εκμετάλλευση; Πόσον κοστίζει δηλαδή τούτον που λέμεν ποιότητα ζωής; Κάμνει σε να αναρωθκιέσαι για τες αξίες τζαι τες προτεραιότητες των ανθρώπων σε τούτη την πόλη (τζαι αλλού).

ΥΓ: την ώρα της συζήτησης το μόνον που εσκέφτουμουν ήταν ότι οι δικηγόροι χρειάζουνται μιαν συντεχνία, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Εν τζαι δικηγόροι τρομάρα τους. Αλλά που;
ΥΓ2: Τζαι για μέναν τούτον το φαινόμενον εν καθαρά θέμα αξιών, γιατί για έναν μετανάστην εν θέμαν επιβίωσης τζαι έλλειψης επιλογών. Για τούτους τι ένι;






 

Σιγή

Η Δευτεριάτικη διαδρομή μου που το ένα νοσοκομείο στο άλλον ήταν όπως πάντα χαώδης. Μιαν ώρα στην κίνηση. Κάμνουν έργα στο δρόμο τζαι κάθε Δευτέρα το ίδιο στόρυ. Μόνο που εχτές ήταν σιηρόττερα. Στην Τρίτη άμπουλα (καθαρά κυπριακά) που επέρασεν έξερα ότι ήταν σοβαρόν ότι τζι αν εγίνην. Πιάννεται η καρκιά μου με τες άμπουλες (ίντα φράση το «πιάννεται η καρκιά μου», α;).

Λλιον μετά ο λεωφοριατζής ανακοίνωσεν ότι το λεωφορείον εν on diversion γιατί το Bank εν κλειστό (τζαι η δουλειά μου εν τέλεια δίπλα ρε γαμώτο). Γάμα τα. Επετάχτηκα πόξω τζαι είπα ας το πάρω περπατητή (εννά φτάσω πιο γλήορα), γλήορον περπάτημαν, είχα ήδη αρκήσει. Ώσπου τζαι έφτασα στο Bank.

Τζιαμέ εκοντοστάθηκα. Στη μέση της διασταύρωσης ένα Scania (φορτηγό για όσους δεν είναι φορτηγατζίες/συγγενείς φορτηγατζίων) τζαι μια μπλε τέντα. Δίπλα που την τέντα έναν άσπρο κράνος. Ποδηλάτης. Εσταμάτησα στο πεζοδρόμιο, όπως τζαι οι υπόλοιποι. Εκοίταξα τα πλάσματα γυρόν μου, τα σοκαρισμένα τους πρόσωπα, τα γεμάτα τους μμάθκια. Νομίζω εν είδα ποττέ τόσο συναίσθημα σε λονδρέζικες φάτσες. Σίουρα όι τούτον. Το φόβο. Ή μάλλον δέος. Δέος εν πιο σωστή λέξη. Το δέος μπροστά στο θάνατο. Εξεκίνησα να νιώθω τζαι τα δικά μου μμάθκια να γεμώννουν. Εσκέφτηκα ότι τζαι στο δικό μου πρόσωπο κάποιος θα έβλεπε την ίδια έκφραση. Σε κάποια πράματα είμαστεν ούλλοι οι άνθρωποι ίδιοι υποθέτω.

Τζαι κάπου τζιαμέ εσυνειδητοποίησα το παράδοξον. Ησυχία. Παντελής σιγή. Εκκωφαντική σιγή. Πιθανώς να μεν έσιει πιο εκκωφαντική σιγή που τούτη την πρωτόγνωρη μέσα στο κέντρο της πόλης. Ο δρόμος εν είσιεν αυτοκίνητα. Τέσσερα-πέντε λεωφορεία, παρκαρισμένα, όφκερα. Οι άνθρωποι στο πεζοδρόμιον εστέκουνταν σαστισμένοι, αμίλητοι. Τούτοι οι εγγλέζοι ρε παιδί μου. Στωικοί. Έστησα φτιν, μπας τζαι ακούσω λεπτομέρειες για το τι έγινε, αλλά τίποτες. Η τραγωδία έμεινεν ανείπωτη. Απλά εκοιτάζαμεν την τέντα πίσω που τες λωρίδες της αστυνομίας τζαι ο ένας τον άλλο. 

Μετά που λλίον εξεκίνησα να περπατώ προς τη δουλειά μαζί με άλλους παρευρισκόμενους που τζαι τζείνοι αρκέψαν σιγά σιγά να περπατούν, όι σε λονδρέζικο ρυθμό, αλλά αργά, σαστισμένα. Έριξα πίσω μου κλεφτές μαθκιές προς την τέντα, όι ότι επερίμενα να γινεί κάτι, έτσι. Ίσως ένιωθα το λλίον προσβολή σε τζείνον το πλάσμα κάτω που την τέντα, να του γυρίσω την πλάτη. Ο κοστουμαρισμένος κύριος πίσω μου έκαμεν το ίδιον. Τζαι εσταυροκοπήθηκε. Νομίζω εν εξανάδα κάποιον δαμέ να κάμνει το σταυρό του, καθολικό για ορθόδοξο. Είσιεν μιαν κάποιαν οικειότηταν η πράξη.

Προχωρώντας στα επόμενα φώτα η βουή της πόλης εξεκίνησεν να πνίγει την ησυχία. Εσυνέχισα να ρίχνω μαθκιές πίσω μου, ώσπου η τέντα εχάθηκεν που το οπτικό πεδίο.

Μερικές ώρες μετά επιστρέφοντας σπίτι που τον κινηματογράφο επρόσεξα το headline στα σταντ των εφημερίδων στο σταθμό. Woman cyclist killed by lorry in city. 

ΥΓ: εν πολλά παράξενον τι μπορεί να τζίσει νιου πλασμάτου. Τον τελευταίο τζαιρό γίνουνται τόσα πολλά πράγματα, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, προσωπικά δικά μου, υπάρχουν τόσα πολλά θέματα για τα οποία θα μπορούσα να γράψω, αλλά που ούλλα τούτον ήταν που με ώθησε να ξαναμιλήσω, τζείνα τα λλία λεπτά κοινής σιγής που εμοιραστήκαμεν με αλλους συνανθρώπους σε μια διασταύρωση.     

Carnage

(έσιει πολλύν τζαιρόν να γράψω δαμέ, εσυνειδητοποίησα.)

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

Εννά σου πω για ταινία σήμερα. Γιατί η σχέση επίεν να παίξει πλέιστέισιον ιμίσιη μου με τους συναδέλφους του (- θέλεις να ρτεις; - όι ευχαριστώ, μα γιατί;;; - έλα μου ντε). 

Οπόταν μοναχιά στο σπίτι αυτό το σαββατόβραδο. Η πρώτη μου σκέψη μετά το καθάρισμαν, έτσι για να ξέρεις σε τι Μαίρη Παναγιωταρά τζαι Βέφα Αλεξιάδου (συνδυασμός που σκοτώνει) έχω παραμορφωθεί, ήταν να κάμω ένα κέικ. Ναι, άκουσες καλά. Κέικ. Η ζαχαροπλαστική είναι το νέο μου χόμπυ (βασικά τζιαμέ που έκαμνα κέικ 1 φορά το χρόνο, τωρά κάμνω 1 φορά κάθε 2 μήνες). Εψαξα τζαι ήβρα συνταγή για κέικ καφέ με καρύδια (εν έχω τίποτε άλλον έσσω βασικά), τζαι αφού έφκαλα ούλλα τα συμπράγκαλα πόξω που τον πάγκο (ο πάγκος έσιει έναν αυτοκόλλητο με τη λέξη "πάγκος" πάνω γιατί η σχέση μαθαίνει κυπριακά, άστα) εσυνειδητοποίησα πως εν έχω αρκετή ζάχαρη τζαι εννοείται βαρκούμαι να πάω να γοράσω. Τούτη εν μέρα κοπροσκυλιού στον καναπέ (που επίσης έσιει αυτοκόλλητο με τη λέξη "καναπές"), που να βουρώ τωρά στα σούπερμάρκετ;

Άαααααρα, άκυρον το κέικ. Πάμεν κατευθείαν στην ταινία (που υπολόγιζα να έβλεπα μετά λιξιού, αλλά εν πειράζει, είδα την σκέτη νέττη). Η ταινία σήμερα, τυχαία επιλογή, ήταν το Carnage. Του Πολάνσκι αν αναρωθκιέσαι τζι αν σε κόφτει. Βασικά είδα Κέιτ Γούινσλετ (εγγύηση στην ποιότητα) τζαι είπα γιατί όχι; Εν έξερα τίποτε για την ταινία, που εν ο αγαπημένος μου τρόπος να βλέπω ταινίες, απροετοίμαστη. 

Η ταινία εν βασισμένη σε θεατρικό έργο τζαι φαίνεται της μια τζαι εν γυρισμένη ούλλη μέσα στο σαλόνι ενός σπιθκιού, με 4 πρωταγωνιστές, δηλαδή σαν έβλεπα την ταινία εφαντάζουμουν το πως εννά ήταν σε θεατρική σκηνή. Η ιστορία: θκυό ζευγάρια στη Νέα Υόρκη συναντιούνται να συζητήσουν εναν καυκά ανάμεσα στους θκυό γιους τους τζαι καταλήγουν... σε μακελειό που λαλεί τζι ο τίτλος. Μόνο που δεν ξέρεις ποιοι εν εναντίον ποιων ως το τέλος, γιατί η συζήτηση ξεκινά που τα παιδιά τους τζαι καταλήγει να γίνεται μια συζήτηση για τες αναμεταξύ τους σχέσεις, εντός του κάθε ζευγαριού, μεταξύ γυναικών τζαι αντρών κλπ. Τζαι τζιαμέ που ούλλα ξεκινούν ξέρετε πολιτισμένα τζαι καθως πρέπει (τζαι τα δύο ζευγάρια φαίνεται να εν σχετικά υψηλού κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου) πολλά σύντομα αφήνουν τζαι τους καθωσπρεπισμούς τζαι ούλλα. 

Πολλά τα θέματα που θίγουνται στην ταινία σε τούτον το διαλεκτικό κατήφορο στο χάος: ο δικηγόρος με το κινητό συνέχεια στο φτιν (Κριστοφ Γουάλζ), που εκπροσωπεί μια φαρμακευτικήν εταιρία, κυνικός τζαι σκληρός, η νευρωτικιά Τζόντι Φόστερ που κάμνει γλυκίσματα τζαι γράφει βιβλίον στην άνεση του σπιθκιού της στη Νέα Υόρκη για τες θηριωδίες στην Αφρική, η Κέιτ Γουίνσλετ, σύμβουλος επενδύσεων ή κάτι παρόμοιο, η βία τζαι η ανατροφή των παιθκιών, η φθορά του γάμου, το ψεύτικον τζαι η "εικόνα" των ανθρώπων. Τζείνα ούλλα που θκυό "μοντέρνα" ζευγάρια, ή μάλλον οι άνθρωποι σήμερα γενικότερα, μπορεί να σκεφτούμαστεν καμιά φορά, αλλά βάλλουμεν πουκάτω που το χαλίν. Η συζήτηση στο τέλος εν φκάλλει πουθενά. Εν απλά τζείνον που λέμεν καμιά φορά "έρκεται μου να τσιριλλίσω". Εν ακριβώς τζείνη η τσιριλλιά (κυριολεκτικά τζαι μεταφορικά) που εν βοηθά ακριβώς την κατάσταση, αλλά εν μπορείς να μεν.

Τέλοσπάντων, εμέναν άρεσεν μου. Εν θα το ελάλουν αριστούργημαν, αλλά άρεσεν μου. Τζαι εντάξει Κέιτ Γουινσλετ τζαι Τζόντι Φόστερ ήταν θεές, απλά θεές. Τζαι ο Γουάλζ εξαιρετικός (τολμώ να πω έκλεψεν την παράσταση που τες κυρίες). Θα το εξαναθόρουν άνετα τζαι θα το εισηγούμουν σίουρα πράματα (εκτός αν είσαστεν που τζείνους που θέλουν οι ταινίες να έχουν στόρυ, οπόταν μεν ασχοληθείτε). 

Περί πορνείας

(Καταρχήν να πω ότι το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα ασχοληθεί με το αν πρέπει να νομιμοποιηθεί η πορνεία ή όχι. Εν πολλά μεγάλη συζήτηση τζαι εν μπορώ να πω ότι έχω το ξεκάθαρον μες το νου μου)

Πριν λλίες μέρες ένας πολιτικός επαραδέχτηκεν ότι υπήρξεν πελάτης πορνείου. Είπεν επίσης ότι εν υπέρ της νομιμοποίησης της πορνείας.

Χωρίς να λαλώ ότι συμφωνώ, εν με πειράζει που το είπεν, ούτε μπορώ να καταλάβω γιατί ενοχλούμαστεν που το είπεν. Μήπως εν εξέραμεν ότι τούτα τα πράματα γίνουνται στην Κύπρο; Για μέναν το ότι το είπεν δημόσια εν το κάμνει εντάξει, αλλά ναι, προσωπικά προτιμώ το που την υποκρισία τζαι τον καθωσπρεπισμό του "εγώ εν τζαι". Εν θα ήταν παραπάνω ξεφτίλα αν δεν το ελάλεν; Τι μας κόφτει εν τέλει, η ουσία όξα οι λέξεις;

Ούτε με πειράζει που είπεν την άποψην του για την νομιμοποίηση της πορνείας. Να κάτσουμεν ως κοινωνία να το συζητήσουμεν τούτον το πράμαν. Να επιχειρηματολογήσουμεν. Να φκει το θέμαν που τα σκοτάδια τζαι που το χαλίν που το χώννουμεν. Τζαι κυρίως να φκουν τα πλάσματα που τα σκοτάδια. Οι γεναίτζιες τούτες που εν σαν ναν αόρατες για μιαν κοινωνία που προσποιείται ότι το θέμαν εν υπάρχει.

Τζαι να συζητήσουμεν λύσεις. Λυπούμαι να απογοητεύσω τες φεμινίστριες, αλλά η ιδέα της μηδενικής ζήτησης εν λλίον ουτοπική. Ή τουλάχιστον φαίνεται σε μένα (όι ότι τζαι εγώ εν θα έθελα ναν έτσι, εννοείται). Σίουρα πιστεύκω ότι χρειάζεται μια αλλαγή νοοτροπίας, τζαι πιστεύκω/ελπίζω συμβαίνει ήδη, τουλάχιστον σε σχέση με το παρελθόν. Για το σεξ, για τες γυναίκες γενικότερα. Εκάμαμεν βήματα, τζαι έχουμεν τζιάλλα ακόμα να κάμουμεν. Αλλά ώσπου να αλλάξει η νοοτροπία, ώσπου να σταματήσει να υπάρχει ζήτηση (αν ποττέ μπορεί να υπάρξει έτσι πράμαν) τι κάμνουμεν;

Ποιος εν ο καλλύττερος τρόπος να προστατευτούν οι γεναίτζες, να μειωθεί αν μη τι άλλον η εκμετάλλευση; Εν λαλώ ότι η απάντηση εν η νομιμοποίηση της πορνείας, αλλά εν τζαι τούτον έναν θέμα προς συζήτηση. Έννενι;

Ας ξεκινήσει η συζήτηση. Πιο ειλικρινά.
Η αλήθκεια εν καλόν πράμαν, ακόμα τζαι αν δεν μας αρέσκει.
   

   

Θέλει η αλήθκεια να κρυφτεί τζαι οι αριθμοί δεν την αφήνουν

Σήμερα δαμέ στα Λονδίνα "τιμούμεν τους ήρωες του Αφγανιστάν". Το Μπι-Μπι-Σι εμάσιετουν το πρωίν για τη θυσία των εγγλέζων στρατιωτών κουλουπου κουλουπου.

Έννεν η πρώτη φορά που ακούμεν τέθκοια στην τηλεόραση. Έσιει μια διαφήμιση του στρατού τωρά τελευταία (ναι, ναι, στες χώρες που εν έσιει υποχρεωτική στράτευση ο στρατός κάμνει διαφημιστικά σπότ για να ελκύσει μελλοντικούς στρατιώτες) που εκθιάζει τες "ευγενείς" πράξεις του εγγλέζικου στρατού, που εβοηθήσαν τους αμάχους στον τάδε σεισμό (τούτον εν ευγενές όντως), στην τάδε φυσική καταστροφή(τζαι τούτον), στην τάδε επιδημία, πχ. εμπόλα (τζαι τούτον), τζαι... που εφέραν την ειρήνη στο Ιράκ (χμμμμ). Εεε εντάξει ρε φίλε, ττου σουν, τττου σουν, έσιει τζαι πλάσματα μιας ηλικίας που αθθυμούνται το Ιράκ. Αν εν να διαστρεβλώνετε την αλήθκειαν καρτεράτε λλίον να ξιάσουμεν. Μείνετε στες φυσικές καταστροφές καλλύττερα...

Τέλοσπάντων, σήμερα το ρεπορτάζ για τους νεκρούς στρατιώτες που εθυσιαστήκαν στο Αφγανιστάν, αφού είπεν είπεν είπεν για τον ηρωισμόν τζαι για τη θυσία του εγγλέζικου στρατού, είπεν τζαι τους αριθμούς, τες ζωές που εστοίχησεν το "πρότζεκτ" στο Αφγανιστάν. έχουμεν και λέμε:

453 εγγλέζοι στρατιώτες νεκροί
καμιάν 600σιά σοβαρά τραυματίες (για τούτους τους βετεράνους φαντάζουμαι εννά κάμνουμεν φιλανθρωπικούς εράνους του χρόνου)
τζαι περίπου ... 18.000 νεκροί Αφγανοί πολίτες (όι στρατιώτες, πολίτες, σιβιλιανς).

Τζαι είσαι κάπως, φίλε, ότι εστοίχησεν ζωές το "πρότζεκτ", εστοίχησεν, αλλά από ότι φαίνεται κατά βάση αφγανικές. Τι μας μάσιεσαι τωρά για τη θυσία των εγγλέζων για να βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων στο Αφγανιστάν. Αν εν να περιπαιζούμαστεν τουλάχιστον μεν πείτε τους αριθμούς καθόλου. Αλλά εννά μου πεις κόφτει κανέναν; Οι αφγανοί πεθαμένοι εν κάπου πολλά μακριά, οι εγγλέζοι δαμέ στον καθεδρικό να λαμβάνουν τιμές που τη βασίλισσα.

Cheers.    

Στο νεκροταφείο

Με την συν-μπλογκερού Ούφ (τώρα ακόμα περισσότεροι κύπριοι μπλόγκερς στο Λονδίνο)

Ερυκίνη: Τι εννά ελάλεν νομίζεις ο Μάρξ για τούτον ούλλον το πράμαν;

Ούφ: Ότι ο καπιταλισμός ενίκησεν; 

ΥΓ: η ειρωνεία: το νεκροταφείο στο οποίον εν θαμμένος ο Μάρξ ελειτουργούσεν το μιαν ιδιωτική εταιρεία, η οποία σύμφωνα με το φυλλάδιον, τη δεκαετία του '70 εσυνειδητοποίησεν ότι η μπίζνα του νεκροταφείου εν είσιεν πολλύν κέρδος τζαι επαρέτησεν το στο έλεος του Θεού (τζαι της φύσης). Εξού τζαι η εικόνα η όι ακριβώς συγυρισμένη που έσιει σήμερα (που του διά έναν Τιμ-Μπαρτονικό χαρακτήρα σύμφωνα με την Ούφ, μπορείτε να το πείτε τζαι φοητσιάρικον, εμέναν άρεσεν μου πάντως). Εν τέλει ανέλαβεν μια φιλανθρωπική ομάδα να σώσει το νεκροταφείο, τζαι τωρά λειτουργούν το οι ίδιοι τζαι χρεώνουν 4 λίρες είσοδον. Τα έξοδα συντήρησης εν 1000 λίρες την ημέραν ακούεις. Αναρωθκιέσαι τι να χρειάζουνται ακριβώς οι πεθαμένοι που κοστίζει 1000 λίρες;

Όνειρα

Εψές είδα στον ύπνο μου ότι η Ελλάδα εκατάφερεν τα. Εν είμαι σίουρη τι ακριβώς, αλλά ότι εκατάφερεν τα.

Στην αρκήν του ονείρου ήταν ο Τσίπρας τζαι η Μέρκελ, σε έναν έτσι σκοτεινό σοκάκι. Ο Τσίπρας με παλτό μακρίν τζαι γιακάν γυρισμένον τζαι καπέλο, φάση υπόκοσμος περίοδον ποτοαπαγόρευσης, τζαι απείλησεν την Μέρκελ Νονός-στάιλ (εν είσιεν ήχον το όνειρο οπόταν εν εμπορούσα να ακούσω τι ακριβώς της ελάλεν) τζαι η Μέρκελ στο όνειρον εν ήταν τόσον φοητσιάρικη όσον εν στην πραγματικότητα. 

Τζαι τέλοσπάντων, η Μέρκελ εν μπορώ να πω ότι έσιεσεν πάνω της, απλώς εβρέθηκεν σε φάση μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου τζαι υποχώρησεν. 

Τζαι στην επόμενη σκηνή του ονείρου ήταν η επόμενη μέρα το πρωί τζαι στην Ελλάδα ετοιμάζουνταν ούλλοι για μεγάλο μεγάλο ολοήμερο πάρτυ. Είμαστεν έσσω του Τσίπρα τζαι η οικογένεια Τσίπρα εκάτσεν στο τραπέζι για πρωινό (εν το μεταξύν εν ξέρω τίποτε για την οικογένεια του Τσίπρα, αλλά στο όνειρο η γεναίκα του Τσίπρα μόλις είσιεν γεννήσει ένα μωρό). Τζαι το εορταστικό πρωινό, λαλεί σου, ήταν σύκα. Σύκα, σύκα, σύκα. ήταν ο Τσίπρας τζαι μπροστά του καμιάν 25αρκά κιλά σύκα. 

Τζαι εξύπνησα. 

Άτε τωρά ψυχανάλυσε έτσι όνειρο (εκτός που το ότι προφανώς επεθύμησα τα σύκα). 

Στο διάδρομο

(ποστ γραμμένον πάνω σε μιαν κόλλαν που έφερεν ο ταχυδρόμος προχτές)

Μάλιστα. Εκατάφερα τα τζαι εκλειδώθηκα πόξω πόσσω μου. Με κλειθκιά, με τηλέφωνον, με τίποτε. Πάλε καλά που εκλειδώθηκα πόξω που το διαμέρισμαν, αλλά μέσα στο κτίριο. Ευτυχώς σήμερα η σχέση εννά σχολάσει νωρίς. Τζαι ευτυχώς στην μιαν ώρα αναμονής ήβρα εν τέλει μιαν πένναν στην είσοδο τζαι τούτην την κόλλαν να περάσει η ώρα πιο εύκολα.
 
Τζαι (αν θέλει ο Θεός) τι νομίζετε ήταν το πρώτον πράμαν που μου ηρτεν να κάμω με την πέννα; Να ζωγραφίσω!!! Ας πούμεν, πόθεν στα πόθθε; Εγώ έχω να ζωγραφίσω που το σχολείο, που τζείνα τα τραγικά μαθήματα τέχνης. Τζαι ξέρετε γιατί; Γιατί απλώς εν μπόρω να ζωγραφίσω, εν μου γιουτά πως το λεν; Βασικά, σχέδιον επιπέδου προ-νηπιαγωγείου. Ούφφου ίνταλως τα κατάφερνα στην τέχνη; Α, ναι, εν τα κατάφερνα. Μέχρι στιγμής επροσπάθησα να σχεδιάσω ένα πρόσωπο (προφίλ τζιόλις όι ανφάς, έτσι για να σιει τζι ενδιαφέρον τρομάρα μου), έναν φτερό του μπάντμιντον (μεν ρωτάτε γιατί, η σχέση επεκτείνεται τρομακτικά στο ασυνείδητο μου), τζαι έναν κύβο (έτσι κάτι σχετικά εύκολο, για να ξεπεράσω την απογοήτευση των προηγούμενων προσπαθειών). Τον κύβον εκατάφερα τον αν μη τι άλλο. έννεν πολλά ίσιες οι γραμμές, αλλά εν κύβος.

Τέλοσπάντων, αφού με τη ζωγραφική εν μας εφκήκεν ίσως να εδοκιμάζαμεν λλίην ποίηση; Όπως ακριβώς στα μαθήματα της τέχνης στο σχολείο (αφού εν τα κατάφερνα με τα παστέλ, ο καθηγητής εδίαν μου στιχάκια να κάμω ρίμες). Πούντον όμως τωρά που το χρειάζουμαι έναν έναυσμα; Εν μου έρκεται τίποτες ρε γαμώτο. Αμαν σας λαλώ ότι τούτη η ζωή σκοτώνει τη δημιουργικότητα λαλείτε με υπερβολική. Έτα τωρά. Χρόνος άπλετος να χαθώ στες σκέψεις μου, αλλά πούντες; Το απόλυτο κενό.

Οπόταν μια εν η λύση. αυτόματη γραφή για έναν ποστ, τόπον έσιει ακόμα η κόλλα (ευτυχώς τα σχέδια έκαμνα τα μιτσιά).

Χμμ... Που λέτε, η ζωή τούτη εν ώρες ώρες τόσον βαρετή. Τίποτε παλαβόν εν συμβαίνει πλέον, παλαβό με την έννοια του του τρελού/αναπάντεχου. Εν τόσον... ρουτίνα ρε παιδί μου που ακόμα τζαι το να κλειδωθώ έξω πόσσω μου εννεν ούτε ιδιαιτέρως ενοχλητικόν, ούτε λόγος δυσπυρκού, αλλά κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου. Τραγικόν, έννε; Τούτες τες μέρες νιώθω το πολλά. Το σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Πως αντέχει ο κόσμος ρε παιδί μου τούτον το πράμαν; Τη φθορά της καθημερινότητας που λαλούσιν. Μάντα φθορά, αποσύνθεση καλλύττερα. Τζαι έννεν η έλλειψη διαφορετικών διαστηριοτήτων (που εν τζαι τούτον), απλά η έλλειψη ενδιαφέροντος. Που πάεις στη δουλειά τζαι δουλεύκεις. Παραγωγικά τζαι αποτελεσματικά. Τζαι κόφκεις με τους συναδέλφους σου τες συνηθισμένες, βαρετές κουβέντες. Τζαι με τους υπόλοιπους που ξέρω δαμέ δηλαδής. Εν έσιει φιλοσοφικά ή υπαρξιακά ερωτήματα ή έστω σουρεαλιστικά βρε παιδί μου (πχ. are we humans or are we dancers? κλασικές στιγμές βελγικού μεγαλείου). Έσιει ερωτήματα επιβίωσης, αλλά όι ύπαρξης.

Τέλοσπάντων, τι να συζητούμεν. Μόλις ήρτεν η σχέση. Επιτέλους. Ώρα για καφέ. Τζαι κατούρημαν. Όχι απαραιτήτως με τούτη τη σειρά

ΥΓ (εκ των υστέρων): η πρώτη ερώτηση της σχέσης ήταν "γιατί εν επίες κανέναν γυρό να περάσει η ώρα;" - Με τες ροζέ τες παντόφλες με τα αστεράκια τζαι τες καρδιούλες:::!!! Πάεις καλά;; Τζαι η δεύτερη: χμμμ θορώ την κόλλα γεμάτη... έγραψες το επόμενον σου ποστ?? - ίνταλως το κατάλαβες;;

Homelessness

Παρένθεση πρώτη. Αφορμή για τούτον το πόστ ήταν τούτον το άρθρο που επόσταρεν ένας φίλος στο φατσοβιβλίον. Τέλος παρένθεσης.

Παρένθεση δεύτερη. Εν εμπορούσα να έβρω μιαν αντίστοιχη λέξη στα ελληνικά να μεταφράσω το homelessness, την κατάσταση του να είσαι άστεγος τέλοσπάντων. Ίσως τούτον ναν καλόν. Ίσως επειδή εν είχαμεν το φαινόμενον στες γειτονιές μας αρκετά για να αναπτύξουμεν λεξιλόγιο. Σαν το σιόνιν. Τέλος παρένθεσης.

Μεγαλώνοντας στην Κύπρο προ-κρίσης, προ μεταναστευτικού ρεύματος, προ Ευρώπης, πριν κάμποσον τζαιρόν τελοσπάντων, η επαφή μου με τους άστεγους ήταν μόνο μέσω της τηλεόρασης τζαι των ταινιών (τζαι πιο μετά των ταξιδιών σε δυτικές μεγαλουπόλεις). Κάθε φορά η ιδέα του homelessness εσιόκκαρεν με, ότι κάποιος άμαν νυχτώσει τζαι άμαν νυστάξει εν έσιει κάπου να πάει, ότι κάποιος τζοιμάται στο δρόμο, στο παγκάκι. Ίνταλως γίνεται. Τζαι δεν εμπορούσα να καταλάβω, να διανοηθώ, πως εμπορούσαν, πως αντέχαν τζείνα τα πλάσματα, όι οι άστεγοι, οι άλλοι οι μή άστεγοι να ρέσσουν που μπροστά τους, να τους προσπερνούν, έτσι χωρίς να τους ρίχνουν ένα βλέμμα, χωρίς καν να αλλάσσουν το ρυθμό του βήματος τους, σαν ναν αόρατον τζείνον το πλάσμαν στο δρόμο δίπλα τους, σαν να μεν υπάρχει καν. Εσκέφτουμουν πόσον σκληρός, πόσον χοντρόπετσος μπορεί να γινεί ο άνθρωπος.

Τζαι αλί ίνταλως τα φέρνει η ζωή τζαι γίνεσαι τζι εσύ ένας που τζείνους. Που εν σιοκκάρουνται πλέον, που προσπερνούν, που έχουν συνηθίσει στο θέαμα, στην ιδέα. Το στομάσιην σου, σαν τόσων άλλων, σιγά σιγά αντιδρά λλιόττερον, τζαι σταματάς να νιώθεις τζείνον τον κόμπο. Τζαι νεκατσιάς λλίον τον εαυτό σου.

Ερχόμενη που την Κύπρο (που είπαμεν τουλάχιστον μέχρι πρότινος που homelessness εν εξέραμεν) ενόμιζα ότι τούτον εν το πιο σκληρόν πράμαν, το άωτον ρε παιδί μου, να προσπερνάς έναν άνθρωπον, έναν ζωντανόν οργανισμό, σαν να μεν τον θωρείς. Ωσάν η ύπαρξη του να μεν δημιουργεί κανέναν αποτύπωμαν στον κόσμο. Τζι όμως, έννεν αρκετό. Έννεν αρκετό που τους αγνοούμεν, πρέπει να μεν τους θορούμεν καθόλου. Να εξαφανιστούν. Όι γενικότερα, απλά που μπροστά μας. Να μεν μας χαλούν την πρόσοψη, τη βιτρίνα, τζαι εν τέλει τη διάθεση ρε παιδί μου.

Θυμούμαι την πρώτη φορά που είδα τα καινούργια παγκάκια στον κήπο στες Βρυξέλλες τζιαμέ στο Mont des Arts. Είπα που μέσα μου (τζαι πόξω μου) όι μάνα μου ίντα άβολα παγκάκια, Εν ιμπόρει το πλάσμαν να κάτσει να ξαποστάσει. Τζι αν δεν μπορούμεν εμείς να κάτσουμεν 5 λεπτά, φαντάστου τζείνα τα πλάσματα που προσπαθούν να τζοιμηθούν τη νύχτα δαμέ, εν τους εσκεφτήκαν τίποτε ολάν; "Ακριβώς εν τζείνους που εσκεφτήκαν. Εν γι'αυτόν που τα εκάμαν έτσι, για να μεν τζοιμούνται δαμέ. Ντάαα" είπεν ο παρέας.

Τζαι μετά ήρτα στο Λάντον τζαι είδα τούτη τη σκληρότητα σε ούλλον της το μεγαλείο. Όι παντού βέβαια. Κατά βάση τζιαμέ κατάγυρα στο Σίτυ, στου Αγίου Παύλου θυμούμαι μια φορά. Σίερα πάνω στα πεζούλια, άμπα τζαι τζίσει ο κώλος σου στο φάνσυ κτίριον της μεγαλοεταιρίας να το ξιμαρίσει. Άγια ολάν...

Ίσως τούτα τα μέτρα να μεν εν μόνο για τους άστεγους, αλλά τζαι για νεολαίους, για σκειτμπορτάδες ή εμπόρους ναρκωτικών. Εν έσιει σημασία. Εν τζείνη η απάνθρωπη αντίληψη του "εσείς χαλάτε μου την εικόνα", ότι τούτη η εικόνα εν πιο σημαντική που τη ζωή ενός άλλου πλασμάτου. Εν τζείνη η πεποίθηση η ασυνείδητη, αλλά απόλυτα αισθητή, ότι έννεν ούλλες οι ζωές οι ίδιες σε τούτον τον κόσμο, πως να το κάμουμεν, κάποιες ζωές αξίζουν λλιόττερον, εν αμελητέες.

Κάμνει σε να ντρέπεσαι. Να σκέφτεσαι ότι κάτι επίεν λάθος, στο ανθρώπινο είδος, κάτι επίεν λάθος.

ΥΓ: Γράφοντας τούτον το κείμενον εσκέφτουμουν τζείνην την άστεγη κυρία που ήρτεν στον κλαμπ βιβλίου τούτον το μήνα. Που μας έκαμεν ανάλυση για Ντίκενς τζαι Ώστιν, να φύει η κκελλέ σου, τζαι εμίλαν έτσι σιγά, απαλά, ταπεινά.  "σιγανά, σιγανά, πατώ στη γη" που λαλεί τζαι το τραούδιν. Εσκέφτουμουν ότι πιθανώς τούτην τη γεναίκα να την προσπερνούν ούλλοι στο δρόμο, να μεν της μιλά κανένας, να μεν ξέρει κανένας. Ακόμα σιηρόττερα, εννά έκαμνα τζαι εγώ το ίδιο.

Ερώτηση της ημέρας 2: Γιατί ο κόσμος απολαμβάνει την κλασική μουσική με κλειστά μμάθκια

Γιατί τζοιμάται.

(τουλάχιστον εγώ έναν κουρούδιν έκοψα το)

Ερώτηση της ημέρας 1: Γιατί εν πρέπει να φορείς κοντή φούστα στη δουλειά

Γιατί μερικές φορές απλά ξιάννεις ότι φορείς φούστα (τζαι τους περιορισμούς που περιλαμβάνει τούτον) τζαι χωρίς να το πολλοσκεφτείς σιήφκεις να πιάσεις κάτι που έππεσεν πίσω που το γραφείο σου. Τζαι έτσι όπως είσαι σιηφτή ακούεις έναν πνιχτόν γελούιν πίσω σου, γυρίζεις τζαι θορείς ακριβώς πίσω σου τον μάστρο σου που μόλις εμπήκεν στο γραφείον.

Νομίζω επροσπάθησα τόσον έντονα να συγκρατήσω το κοτζίνισμαν μου που εμπορούσα να ακούσω τους νευρώνες που τον προ-μετωπιαίο λοβό να στέλνουν μήνυμαν στες βούτσιες μεν κοτσιηνίσεις, μεν κοτσιηνίσεις. Εν ξέρω αν τα κατάφερα.

Ρεζίλιν.

ΥΓ: Ευτυχώς εφόρουν το μουσταρδίν το κλατσό μου, οπόταν το θέαμαν μόνον αστείον εμπορούσεν να ένι.

Γαμήλιο πόστ 2: Κράτος- Εκκλησία : 1-1

Τι τζι αν η εκκλησία ήταν πιο γλήορη στο να απαντήσει ημέιλ αγαπητέ αναγνώστη, στην πρόσφατη ινκόγνιτο επίσκεψή μου στη νήσο, η εκ του σύνεγγυς επικοινωνία με το κράτος έφυρεν με.

Ναι, μιλούμεν για το κυπριακόν κράτος. Για δημόσιαν υπηρεσία. Τζαι ναι, εν εκατάλαβες λάθος, το έφυρεν με έσιει θετικήν χροιάν.

Όι εν επέλλανα ακόμα. Πίστεψέ το, μπορεί να συμβεί.

Έκλεισα ραντεβού στες 9, εμπήκα στο γραφείον της λειτουργού στες 9, ετέλειωσα στες 930. Η λειτουργός εθυμάτουν το ιμέιλ μου, έξερεν πολλά καλά όσα ελάλεν, έδωκεν μου ούλλα τα χαρκιά σε ελληνικά ΤΖΑΙ αγγλικά για τη σχέση, έστειλεν με σε έναν άλλο συνάδελφον, ο οποίος εκαρτέραν με στην πόρτα, καθυστέρηση μηδέν, τζαι γενικώς, πρώτην φοράν είδα τέθκοιον επίπεδον λειτουργικότητας στο κυπριακόν δημόσιον.

Φυσικά τούτον μπορεί να έσιει να κάμει με το πόσα λεφτά πρέπει να δώκεις στο δήμο Λευκωσίας να σε παντρέψει. Αν εν να τους δώκεις 300 ευρώ να σε παντρέψουν αν μη τι άλλον διούν σου τζαι την ανάλογην εξυπηρέτησην.

Αλλά άτε έναν καλόν που είπα να πω τζαι εγιώ έννεν ανάγκην να το φκάλομεν που την μούττην. Ριάλλια ασάιντ, ένας βαθμός για το κράτος. Σίουρα πράματα.

ΥΓ: ένας βαθμός τζαι για την εκκλησίαν (εξού τζαι η ισοπαλία). όι την ορθόδοξην, την καθολικήν της Λευκωσίας, μιας τζαι ο ιερέας (αν τζαι επροσπάθησα 3 φορές να τον έβρω τζαι είσιεν μόνον 5 λεπτά να μου μιλήσει), είπεν ότι μπορεί να προσθέσει στην καθολικήν τελετήν το ορθόδοξον στεφάνωμαν. Που ήταν μια υποχώρηση παραπάνω από ότι επερίμενα.

ΥΓ2: Φυσικά έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, τα κλασσικά τα κυπριακά ήρταν τζι ήβραν με στο αεροδρόμιο (ναι το ιδιωτικό) στην πτήση της επιστροφής (άμπα τζαι κάμω έναν ταξίδι χωρίς νεύρα τζαι εγιώ). Βασικά στο αεροδρόμιο έσιει χρόνια να περάσω το σεκιούριτι χωρίς να έβρω κάτι να πάει λάθος. Τούτην τη φορά ήταν η ουρά. Είσιεν κόσμον ρε φίλε, πολλύν. έτυχεν. Τζαι ξέρετε πριν το σεκιούριτι που έσιει κάτι στυλλούθκια τζαι λωρίδες που διαχωρίζουν γραμμές, τες οποίες γραμμές ούλλοι μα ούλλοι αγνοήσαν στο αεροδρόμιον μας γιατί εννοείται εβαρκούνταν να περπατήσουν πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, τζαι έτσι εσταθήκαν ούλλοι μιαν πάντα, εκλείσαν ούλλον τον τόπο να μεν μπορούν να ρέσσουν όσοι εδείχναν τα διαβατήρια τους. Τζαι η μισή αίθουσα λλίον πάρατζει ναν όφκερη. Τζαι να πεν πάει ΕΝΑΣ, ένας υπάλληλος, ΕΝΑΣ, να βάλει μιαν τάξη στην ουρά. Όταν λέμεν χαμός, εννοούμεν χαμός. Τι να πεις, τι να πεις.

ΥΓ3: Είπα να μεν σας πω για την αντίδραση των γονιών στο άκουσμαν του πολιτικού γάμου, γιατί εν έσιει τζαι τίποτε πολλά ιδιαίτερον. έτο τα αναμενόμενα. Η μάνα μου έχασεν τον ύπνον της τζαι πιάννει με κάθε πρωίν τηλέφωνο: "αποφασίσετε για το γάμο;" "όι, τωρά έννα πάμεν στη δουλειά αν δεν σε πειράζει, ξαναδοκίμασε αύριο". Άστα, αναγνώστη άστα. Τι τους εθέλαμεν τους γάμους, τι τους εθέλαμεν.     

Γαμήλιο ποστ 1 (άσχετο)

Εχτές εκάμαμεν το πρώτον βήμα, την πρώτη ενέργεια σχετικά με τον επικείμενο γάμο.

Εστείλαμεν ημέιλ (ναι, ναι, τόση δραστηριότητα).

Θκυό ημέιλ. Έναν στο Δήμο Λευκωσίας τζαι έναν στην καθολικήν εκκλησία Λευκωσίας (η ορθόδοξη εν θέλει ημέιλ, εν θκυό ασιελλιές που το σπίτι μου στο χωρκόν).

Δέχουμαστεν στοιχήματα για το ποιος εννά απαντήσει πρώτος.

Ο νικητής εννά κερτίσει μισό κιλό γαμήλια κουφέτα.

Αν είσαι τζι αν δεν είσαι.

Σήμερα το BBC έκαμεν έναν ρεπορτάζ περίπου μισής ώρας για το καινούργιο τεύχος του Τσιάρλυ, χωρίς να δείξει το εξώφυλλον. Με καλεσμένους, με ανταποκριτές που το Παρίσι, συνεντεύξεις που τους ανθρώπους που επεριμέναν στην ουρά για ένα τεύχος.

Μισή ώρα συζήτηση.

Δεν εδείξαν το εξώφυλλον.

Τόση η αλληλεγγύη για τους σκιτσογράφους.

Αλλά τα "ζιε σουί τσιάρλυ" ξέρουν να τα λαλούν ούλλοι.

Φίλε μου εν είσαι Τσιάρλυ, μεν λαλούμεν πελλάρες.

Αν ήσουν Τσιάρλυς εν θα εκάθεσουν να συζητάς για την ελευθερίαν της άποψης, που εν πλήρως αποπροσανατολιστική (τζαι προσβλητική) συζήτηση.

Έτο για κάποιο λόγο έπρεπεν να γινεί μια τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι (στη δυτική Ευρώπη πες). Αν δεν εγίνετουν στου Τσιάρλυ τζαι εγίνετουν τυχαία μες στη στράτα ή μες το μολ ή μες το σούπερμάρκετ εν θα συζητούσαμεν για καρτούν, αλλά για την ουσίαν έννε ;

Τζαι μόνον το ότι συζητούμεν για τα καρτούν τζαι όι για τα κίνητρα τζαι το πως εκάμαν τούτοι οι άνθρωποι τες επιθέσεις εν προσβολή για τα πλάσματα του Τσιάρλυ. Λες τζαι μετριάζεται ή αλλάσσει κατ' όποιοδήποτε τρόπο η πράξη λόγω των καρτούν.

Ενευριάσαν με πρωίν πρωίν τζαι τούτοι

Πρώτον ποστ της Χρονιάς

Χρόνια Πολλά κοπέλλες τζαι κοπέλλια τζαι Καλή Χρονιά.

Ίντα καλή εννά μου πεις, εν θορείς ίντα μπου γίνεται, πλοία πέρνουν φόκον, αεροπλάνα (ξανά)πέφτουν στη θάλασσαν, σκιτσογράφοι δολοφονούνται, ως τζαι στην Κύπρον εσιόνισεν. Φυσικά πέραν του σιονιού, τ'άλλα εν πάνω κάτω σαν το 14. Τέλοσπάντων. Ίντα χρονιά μας καρτερά δεν ξέρω.

Τι να πεις?

Εγώ πάλε εκανόνιζα σήμερα που είχα το χρόνο να κάτσω να σας πω για τα Χριστούγεννα μου στην Ιρλανδίαν, για τα φαγιά τζαι τα ουίσκια (όου μάι γκοτ, πόσα ουίσκια. εγώ εν τα έπινα, εθορούσα άλλους να τα πίνουν), αλλά άτε τωρά που να κάτσεις να πεις έτσι πράματα. Διάθεση μηδέν. Ίσως άλλη μέρα.

Είχα τζαι μια σειρά που σκέψεις τούτες τες μέρες για διάφορα θέματα.
Εχτές το πρωίν που τα εσκέφτουμουν (τζείνην τη γεναίκα στην Ιρλανδία που ήταν κλινικά νεκρή τζαι έγκυος τζαι έπρεπεν να παν στα δικαστήρια ώσπου να φκάλουν τα μηχανήματα που την πρίζα, τζείνον τον ποδοσφαιριστή που εκαταδικάστηκεν για βιασμόν τζαι τωρά θέλει να πάει πίσω στην ομάδαν του), εσκέφτουμουν πόσον καθόλου θεωρητικά μου φαίνουνται τωρά τελευταία τα μαθήματα ηθικής τζαι φιλοσοφίας που εκάμναμεν στο σχολείον τζαι το πανεπιστήμιον. Πως μπορεί η καθημερινή μας ζωή ναν γεμάτη που ηθικά διλήμματα για τη ζωή τζαι το δίκαιον τζαι πόσον ερωτήματα αρχαία όσον ο Πλάτωνας επανέρχονται ξανά τζαι ξανά υπό μοντέρνες μορφές.

Τέλοσπάντων, προς το παρόν εννά κάμω στάση (τζαι στάθμευση) τζαι να ακολουθήσω λλίον τες ειδήσεις που εν είδα εχτές λόγω δουλειάς, τζαι εννά επανέλθω με κανονικόν πόστ.

Στόχος της επόμενης χρονιάς, να κατανοήσω γιατί άφηκα το μπλογκ τελευταίως (έναν άλλον θέμα που με απασχόλησεν τα Χριστούγεννα) τζαι αφού κατανοήσω να επανέλθω. Εν ξέρω αν το επροσέξετε εσείς, εγώ επρόσεξα το. Το μπλόγκ ψιλοσέρνεται τζαι μαζί του κάτι έχασα.

Ώσπου να το βρω κοπέλια, keep calm, sure it will be grand που λες τζι οι Ιρλανδοί.


ΥΓ: τα γεγονότα στο Παρίσιν εν θα τα συζητήσω γιατί εν έσιει τζαι τίποτε να πει κανένας. Οι συζητήσεις για το περιεχόμενον της σάτιρας κάμνουν με να νιώθω λλίον άβολα τζαι θεωρώ τες κάπως άτοπες. Το θεμάν εν το γιατί. Γιατί τωρά. Τυπική ερώτηση ψυχολόγου εννά μου πεις. Τέλοσπάντων, αναμένομεν εξελίξεις.