Βρισίδι

(συγγνώμη αλλά είμαι τόσο έξω φρενών που εν αδύνατον να συγκρατηθώ)

Κακομαθημένα, σκατο-μαλακισμένα, καθυστερημένα, βλαμμένα, γ******να κωλόπαιδα του κερατά, μαννοκοπελλούθκια, καθυστερημένα παλιο 15χρονα. Ξεφτίλες. Τα γέριμα εν ξέρω τζαι άλλες βρισιές.
Δεν έχω νιώσει τόσο μα τόσο ξεφτίλα στη ζωή μου. Όι μόνον επειδή 15 μεθυσμένα βλαμμένα κυπριόπουλλα εβάλαν μιαν κινεζούλαν στην μέση τζαι επειράζαν την, επεριπαίζαν την, εκουντούσαν την, έτσι για να κάμουν χάζιν στο κέντρο της Λευκωσίας πριν λλίον, αλλά επειδή εγώ, όπως τζαι τόσα πλάσματα που ερέσσαν, εσιέσαμεν πάνω μας να τους πούμεν μιαν κουβένταν, να κάμουμεν κάτι να τους σταματήσουμε...

Εν μπόρω, ώρες ώρες ντρέπουμαι τόσον πολλά που είμαι Κυπραία.

(τούτη εν η ελπιδοφόρα νέας γενιά άραγες? όσον υπάρχουν πλάσματα σαν τούτους τζαι πλάσματα σαν εμέναν, της λογικής μεν ανακατωθείς για να μεν φάεις την κκελλέ σου, τίποτε εν αλλάσσει)

Δεν αντέχω άλλο....

την ασφαλτοποίηση της Λευκωσίας.... (που πάει μαζί με την αποκοπή των λλίων δέντρων της πρωτεύουσας τζαι το ξεφύτρωμα στη θέση τους τζι άλλων πολυκατοικιών/κτηρίων).

Όταν η Ερυκίνη κρυφακούει V (νομίζω)

(επιστρέφουμε τελικώς στα ποσταρίσματα γιατί άμαν κάμνεις σχέδια το σύμπαν περιπαίζει)

Σε ένα σταματημένο, παρκαρισμένο, θαμμένο στο χιόνι αεροπλάνο γεμάτο Κυπραίους κάπου μεταξύ 6ης και 7ης ώρας εγκλεισμού η που πίσω λαλεί στην παρέαν της την ατάκα της εβδομάδας:

- Ούφφου εν ιμπόρω άλλον δαμέσα. Ακόμα λλίον εννά μας βάλουν να ψηφίσουμεν για αποχώρηση!

Εγώ πάντως θα εψήφιζα τζείνον τον τύπον που έπαιζεν τον παράγονταν. 8 ώρες επάεεννεν πάνω κάτω τζαι ελάλεν με ύφος επιστήμονα. "ξεχάστε το εν τζαι πετούμεν πόψε. Γιατί παίρνει τόσην ώραν τα καθάρισμαν του αερολιμένα, γιατί η χιονόπτωση θα συνεχιστεί, γιατί ο πιλότος εκουράστηκεν, γιατί ο Ερμής εν ανάδρομος κλπ κλπ...". "ξεχάστε το εν πετούμεν ούτε αύριο... που δευτέρας πάλε τζαι άλλα αισιόδοξα..... Ρε κουμπάρε, είμαστεν δαμέ 8 ώρες τα γέριμα, εκαταλάβαμεν το το μαντάτον. εν χρειαζούμαστεν υπενθύμιση...

ΥΓ: φέτος για πρώτη φορά έστειλα νοερό γράμμα στον Άη Βασίλη. Εζήτησα του έναν de-icing machine, αλλά ήταν πριν τα Χριστούγεννα τζαι εν το έφερεν....!!!!!

Χρωστούμενα...

πολλά, πάρα πολλά αλλά άτε. Βλέπετε (ένα το κρατούμενο) είμαι φυρμένη της δουλειάς, πίζυ πίζυ που λαλούμεν στα κυπριακά, τζαι επιστρέφω και στα πάτρια εδάφη μεθαύριο (δεύτερον) άρα είμαι έξτρα πίζυ για να τελειώσω ούλλες τες εκκρεμότητες πριν να έρτω. Παρόλα αυτά εσιόνισεν like crazy (τρίτον) τζαι στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών έλειψεν τους το de-icing liquid ιμιsh τζαι εν πετούν αεροπλάνα, πράγμα που είχε δύο συνέπειες: συνεχήν έννοιαν της υποφαινόμενης τζαι της λοιπής οικογένειας κατά πόσον θα πετάσουμεν την Πέμπτην (3α) τζαι παραμονή στην πόλη της επαφής/γνωριμίας/σχέσης δύο παραπάνω μέρες, μια και τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια εμείναν ούλλα μαγκωμένα (3β). Ο συνδυασμός του 3α και του 3β κάμνει αδύνατην την οποιαδήποτε συγκέντρωση σε θέματα διδακτορικού και άρα δυσχερένει το πρόβλημα νούμερο 1.

Άσε που έχουμε τζαι την οργάνωση προγράμματος για την κάθοδο στην κύπρο. έχουμε και λέμε μέχρι στιγμής:
-ραντεβού με την κομμώτρια
-ραντεβού με την αισθητικό
-ραντεβού με τη γυναικολόγο
-ραντεβού με τον οδοντίατρο
-ραντεβού με πρωην επόπτρια στο ΠανΚυ (γιατί ο διδακτορικός φοιτητής δεν ξαποσταίνει, δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά αλλιώς πρώτα φκαίνει η ψυσιή τζαι μετά το χούιν)
-ραντεβού με γιαγιά η οποία πήρε παράταση μέχρι νεωτέρας και όοοοοολο το υπόλοιπο σόι μαζί
-ραντεβού με κολλητές Σ. και Μ.#3 για σινεμά, χόλλυγουντ, υπο-κουλτούρα φούλ με ποπ-κορν στο Κ-Σίνεπλεξ
-ραντεβού για κρέπα με νουτέλλα με τη Μ. (απόλυτη προτεραιότητα)
-καθημερινές επισκέψεις στα στέκια τα παλιά κλπ κλπ....

Με λλία λόγια είμαστεν καμένοι που σιέριν. Εν έσιει ποστ πριν το 2011 κατά που μου φαίνεστε. Που να κάθουμαι τωρά να σας λαλώ για τα christmas market της Γερμανίας, για τη συγκλονιστική μου προσαρμογή στο χιόνι (NOT!!!), για την παντελή ασυνεννοησία (still!!) με τον επόπτη μου, για την bitch συναδέλφισσα που μεινίσκει στον πάνω όροφο, τα dinner party, τα μπλουζ μπαρ των Βρυξελλών, τες επισκέψεις σε Μάαστριχ και Aachen και πολλά άλλα όμορφα της ζωής στη Λουέβεν.

στέλνω σας μόνο μερικές φωτογραφίες ξεχασμένες μέσα στη κάμερα, που τες εχρώστουν εδώ και καιρό

Η τεχνητή λίμνη λλίον έξω που τη Λουέβεν μέσα Νοεμβρίου

Μααστριχτ (όπως λέμε Συνθήκη του Μάαστριχτ) κάπου μέσα στο Νιόβρη (ρε μα να θορείς το γαλάζιο του ουρανού;;; Θαύμα, θαύμα)

Βρυξέλλες σε "όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα" κατάσταση

Ε τζαι μετά αρκέψαν τα σιόνια (παρουσιάζω εδώ αντικείμενα με ακριβώς αντίθετες χρήσεις σε Κύπρο και υπόλοιπο κόσμο)

Αφιερωμένη στη φίλη Μ.#2 που λάτρεψε τα ποδήλατα στην πόλη μας. που να τα θόρεν θαμμένα μες το χιόνι...

Εννοιολογικά ζητήματα

Βασικά εγώ που πολιτική δεν ξέρω, αλλά εντάξει παρακολουθώ ειδήσεις μέσα μέσα (τες παραπάνω φορές αποφεύγω τες, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης βλέπετε). Τζαι εν εκατάλαβα. Τι ακριβώς θεωρούμεν τρομοκράτη και τρομοκρατική οργάνωση. Τζαι τι είναι (στη συγχρονη κοινωνία) επανάσταση;

δηλαδή αν μια ομάδα πιάσει τα όρη τζαι τα παραρά τζαι κάμνει επιθέσεις σε όργανα της κυβέρνησης (αστυνομία κλπ κλπ) θεωρείται επαναστατική (τύπου κάμνει αντάρτικο;) ή τρομοκρατική;

είναι η διαφορά θέμα κινήτρου; δηλαδή μια επαναστατική ομάδα θέλει να ρίξει την κυβέρνηση/δικτατορία/μοναρχία/εξουσία ενώ η τρομοκρατική απλά να.... τρομοκρατήσει (τι θέλουν ακριβώς οι τρομοκρατικές ομάδες εν μας είπαν).

ή μήπως είναι θέμαν οπτικής (τύπου το ποτήρι μισογεμάτο/μισοάδειο). Πάρτε για παράδειγμα τη γνωριμία/επαφή/σχέση. Εγώ για τον ΙΡΑ έξερα ότι εν τρομοκρατική οργάνωση, αλλά πριν λλίον τζαιρόν που στες εκλογές εφκήκεν ο πρόεδρος του ΙΡΑ στην εξουσία είπεν μου η σχέση "the revolution has started" τζαι εγιάλλιζεν τζαι το μμάτιν του λλίον (που νά ξερα ότι τα έχω με τον κοκκινογένη Βελουχιώτη της Ιρλανδίας;).

τελοσπάντων, θεωρητικά ποιες είναι οι διαφορές γιατί εγώ είμαι λλίον ξανθή (τζι ας τα βάφω πιο σκούρα λόγω image) τζαι εν καταλάβω.

Παλιοφτομάδα

Τίποτε, να τελειώσει να φεύκει. τζι ας ήταν η εφτομάδα του international dinner party (εκάμαμεν κολοκυθοκεφτέδες τελικώς, το απόλυτο σουξέ της βραδιάς). τζι ας ήταν η εφτομάδα που έβρεξεν στην κύπρο που ταλήθκεια επιτέλους. Τίποτε να έρτει το αύριο να τελειώνει να φεύκει.

έχουμε και λέμε μέσα σε μια εφτομάδα εμάθαμεν για:

2 θανάτους ηλικιωμένων ατόμων σε αυτό τον κόσμο
2 εγχειρήσεις συγγενών μου
2 εισδοχές της πολυαγαπημένης (τζαι απίστευτα μελό, Καλημέρα Ζωή και Λάμψη μαζί) γιαγιάς μου στες Πρώτες Βοήθειες τζαι οριστική παραμονή της στο νοσοκομείο
2 καρκίνους (άσχετα πλάσματα σε μένα)

εξέχασα τίποτε άλλον? τούτα νομίζω....

όποτε χτυπά το τηλέφωνο εν θέλω να το απαντώ πιον. άτε να φύει τζαι κανεί.... μια πιο χαρούμενη εφτομάδα την επόμενη φορά....

Σκόρπιες παρατηρήσεις...

'Ασχετο πως αλλά τούτες ούλλες οι συζητήσεις για τους μετανάστες στην Κύπρο και τα λοιπά εφέραν μου στο νου πριν λλίες μέρες κάποιες παρατηρήσεις, εως και πολιτισμικά σοκ θα έλεγα που εβίωσα σε τούτην τη χώρα που ήρτα να σπουδάσω.

Η πρώτη που το επαρατήρησεν δηλαδής ήταν η φίλη μου η Μ.#2. "Μα ίντα ωραία παιθκιά εν οι χτιστάες στο Βέλγιον ολάν;" Τζαι μετά συστηματικά επαρατήρησα το τζαι εγώ σε ούλλες τες οικοδομές που έρεξα. Στην Κύπρο στα χτίσματα θα δεις σταθερά μεσήλικες Κυπραίους (με τζοίλιον σταθερά) τζαι ξένους. Εν θα δεις πολλούς 20χρονους στα χτίσματα (εκτός που μερικούς που το κάμνουν κανέναν μήνα για να πιαν το χαρτζιλίκι να παν ταξίδιν στες διακοπές). Κύριε ελέησον λαλείς. έτσι σουξέ το επάγγελμαν;

Τζαι μετά επαρατήρησα ότι τζαι στην καφετέρια τα πλάσματα που μας σερβίρουν, εντάξει έσιει τζαι μεσήλικες, τζαι μερικούς μαύρους, αλλά τζαι πολλά νεαρά πλάσματα, για κάποιους είμαι σίουρη ότι τους ρέσσω 5-6 χρόνια. Στέκουμαι τζαι κάμνω flashback στην καφετέρια του ΠανΚυ, τζι αναρωθκιούμαι πόσοι αλήθκεια φοιτητές στην Κύπρο θα εδουλεύκαν στην καφετέρια;;;; χμμ....

τζαι μετά ήρτεν το σοκ όταν η συγκάτοικος μου είπεν μου ότι εδούλεψεν για ένα διάστημα σε ένα κασαπειό. Μα σε κασαπειόν;;;; Εντάξει τζι εγώ εδούλεψα στους φούρνους Ζορπά κάποτε, αλλά εγώ δεν ήμουν vegetarian, που εκράταν ούλλη μέρα τα κρέατα!!!! Στην έκφραση της έκπληξης η συγκάτοικος απάντησεν, "έθελα λεφτά, εθέλαν υπάλληλο". Ναι αλλά σε κασαπειόν;;;

τζαι μετά η κολλητή της συγκατοίκου, τζαι τζείνη πάνω στα 24-25, δουλεύκει μερικές ώρες σε ένα οργανισμό για αιτητές πολιτικού ασύλου τζαι τα απογεύματα λαλεί σου φκάλλει το χαρτζιλίκιν της καθαρίζοντας σπίτια. Κάγκελο η Ερυκίνη. Κάγκελο όμως. Η συγκάτοικος μου πάλε καμία έκπληξη. Το μόνο σχόλιο ήταν "ε τζαι ξέρεις να καθαρίζεις;" (η συγκάτοικος δεν είναι Μαίρη Παναγιωταρά αππάρεντλυ). Τζαι εγώ κάγκελο....

Τζαι μετά εσκέφτουμουν πόσον κακομαθημενον παιδίν είμαι. Τζαι ας είμαι παιδίν του λαού (εγώ τζι ο Ξανθόπουλος), που οικογένειαν εργατών, με γονιούς που πιστεύκουν πως ότι κάμεις στη ζωήν κάμνεις το με τα σιέρκα σου, άνθρωποι του μόχθου ρε παιδί μου. Αν τους ελάλουν ότι πάω σε σπίθκια τζαι καθαρίζω θα εππέφταν που τα σύννεφα. ούτε θα το εδέχουνταν. Το παιδί μου καθαρίστρια;

Δε όμως που σε κάποιες χώρες καμιά δουλειά έννεν ντροπή, καμιά δουλειά έννεν δουλειά που γίνεται αποκλειστικά που ξένους, που "γέριμα μαυρούθκια", καμιά δουλειά έννεν τομέας εκμετάλλευσης (γιατί εν νομίζω ούλλοι τούτοι οι νέοι Βέλγοι να δέχουνται να δουλεύκουν για ψίχουλα ή χωρίς δικαιώματα) τζαι καμιά ομάδα εργαζόμενων εν θεωρείται κατώτερη. ώρες-ώρες σκέφτεσαι, "Ευρώπη όι πελλάρες".

Γιαγιά Π.

όι η δική μου μια άλλη γιαγιά. Η γιαγιά μιας φίλης.

Τούτη η γιαγιά που λαλείτε, ιστορία μεγάλη. Η φίλη μου ούυυ είσιεν να πει ιστορίες, του άλλου κόσμου. Φταίει μπορεί που η γιαγιά είσιεν λλίον άνοιαν, λλίον Αλτζχάιμερ, ξέρετε τωρά, τα κλασσικά των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας. Τούτη η γιαγιά είσιεν μνήμην σούπερ, τζαι η εγγονή της (η φίλη μου) αγαπούσεν να τη βάλλει στην εξέταση. Γιαγιά πως τη λένε τούτη;; Γιαγιά πόθεν ένι;;; Τζαι έξερεν ότι δεν υπήρχεν περίπτωση η γιαγιά να θυμηθεί την Ερυκίνην.

Τελοσπάντων, κατά ένα περίεργο τρόπο η γιαγιά που δεν αθθυμάτουν ονόματα τζαι λοιπές λεπτομέρειες, εθθυμάτουν πολλά καλά πως φτιάχνουνται ούλλα τα φαγιά, πότε έπρεπεν να ξυπνήσει ο παππούς, πότε έπρεπεν να γινεί το έναν, το άλλον, ότι είσιεν να κάμει με τα άλλα πλάσματα εθθυμάτουν το, το να πιεί τα χάπια της όι, αλλά ας ένι... Τούτη η γιαγιά μπορεί να μεν εθθυμάτουν τα βασικά, αλλά εθθυμάτουν πως να εν ένας δοτικός άνθρωπος, ένας φιλόξενος άνθρωπος, ένας καλός άνθρωπος. Εμένα εσκλάβωνε με η καλοσύνη, τζαι η απλότητα του πλασμάτου. Κάπως έτσι όριζα μες το νου μου την κυπριακήν προσωπικότητα. Τζαι εν απίστευτον πράμαν το πως μπορεί κάποιος να μεν θυμάται τες πιο απλές σημαντικές πληροφορίες, αλλά να κρατά τζείνες τες μιτσιές λεπτομέρειες που τον κάμνουν τζείνον που ένι.

Εχτές που έμαθα ότι επέθανεν θκυό πράματα μου ήρταν στο νου. Ούλλοι τζείνοι οι κυπραίοι που θυμούνται ούλλες τες σημαντικές πληροφορίες, αλλά κάπου εξεχάσαν το πως να εν κυπραίοι. Αλλά τζαι τζείνον το άρθρον που εθκιάβασα πριν λλίον τζαιρόν που ελάλεν πως αν η καλοσύνη εν μες το γενετικό μας υλικό, καθαρά βάσει της θεωρίας της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου, σε κάποια φάση τούτη η γενετική προδιάθεση θα εξαφανιστεί που το ανθρώπινο είδος γιατί η καλοσύνη στον κόσμο σήμερα δεν βοηθά την επιβίωση, το αντίθετο ίσως τζαι ως αχρείαστον χαρακτηριστικό του είδους μας κάποτε θα χαθεί. πόσο τρομακτική σκέψη εν τούτη αλήθκεια....

Ποτέ ξανά..

Εγώ στοργή σε κάττο ούτε με πόμπες....

απολογούμαι στο γατόφιλο αναγνωστικό κοινό εξαρχής.

Εγώ τους κάττους δεν τους επάεννα ποττέ. Τους σιύλλους, ουυυυ, αρέσκουν μου πολλά, τζαι να τους παίξω (με μέτρο) τζαι να τους μιλήσω μωρίστικα (εν εκατάλαβα ακόμα γιατί μιλούμεν των σιύλλων μωρίστικα), αλλά τους κάττους ούτε να τους δω ομπρος μου.

Γι'αυτόν όταν ήταν να κλείσω τούτον το δωμάτιον εσκέφτηκα το διπλά, γιατί εντάξει, τέλεια η κουζίνα (τζαι με φούρνο), τζαι το μπάνιο, τζαι το ψιλοτάβανον, αλλά έξερα ότι εκυκλοφόραν τζαι ένας κάττος στην αυλήν. Ο κάττος του μακαρίτη του σπιτονοικοκύρη, τζαι μεγάλη του αδυναμία. έτσι για τη σπιτονοικοκυρά μας τζαι τα θκυό της παιθκιά ο κάττος εν μέλος της οικογένειας. Εν μπορείς με λλία λόγια να ξινίζεις τα μούτρα σου.

Αλλά λαλώ σιγά. Πόσην αλληλεπίδρασην θα έχω με τον κάττο; τζείνοσ εν κάτω στην αυλήν εμείς πάνω. με γειά του με χαρά του. Ο κάττος που λαλείτε αραιά τζαι που εμφανίζεται στην βεράντα της κουζίνας. τούκκου τούκκου φακκά την μπαλκονόπορταν. είδα ότι ο προηγούμενος ένοικος είσιεν έναν κουτίν τροφήν τζαι ετάιζεν τον. έτσι κάθε φορά αννοίω την πόρτα βάλλω του ψυχρά φαίν τζαι κλείω την πάλε. Θορεί με με το γατίσιο το βλέμμα το έχω σε χεσμένο είμαι για το φαίν δαμέ, θορώ τον πίσω με το βλέμμα το "επειδή σου βάλλω φαίν εν τζαι σημαίνει ότι συμπαθώ σε". τζαι τέλος. Που έλειψεν η τροφή του προηγούμενου ένοικου είπα έτο εννά ησυχάσουμεν, αλλά κάτι με εκούντισεν στο σούπερμάρκετ τζαι τα γέριμα εγόρασα του άλλον φαίν, άμπα τζαι εν τον ταίσω.

Σήμερα, τέταρτη ημέρα (κατά τας Γραφάς) υπό το χιόνιν, τζαι τέταρτη ημέρα χωρίς θέρμανση στο γραφείο, αποφασίσθην να σκολάσουμεν που τες 12 τζαι να χαλαρώσουμεν (όπως εχτές εσκολάσαμεν που τες 4, χαλαρότητες). Πάω που λαλείτε σπίτιν, κάθομαι ωραία τζαι βραστά στο δωμάτιο μου, μπροστά στο λάπτοπ, βάλλω τη μουσικούα μου, πιάννω τες σμίλες μου (ναι, ναι, πλέκουμεν την σιάρπαν της Πίζας), τζαι τζιαμέ που εχαλαρώσαμεν, τσουπ πετάσσεται έναν ον στο παράθυρο. Ο παλιοκαττος. Εθόρεν με που το γυαλλίν μες τα μμάθκια τζαι ενιαούριζεν. Σιώπα λαλώ του τζαι γυρίζω που την άλλην. Αλλά ο γέριμος επέμενεν. εστέκετουν τζαι έτρεμεν το κακομάζαλον, τζαι κλάαααμαν.

Εν άντεξεν η καρδιά της μάνας (λέμε τώρα), είπα να του ανοίξω. λαλώ έτο εννά έρτει να βράσει να κουλουριαστεί στο γαμάτο χαλί μου τζαι εγώ να πλέκω, τέλεια σαν την γιαγιά μας την καλή. Τζαι μετά φκάλλω την έξω. Αμ δε. Με το που αννοίω το παράθυρο, η ίλαρη αθώα γατούλλα μεταμορφώννεται στον Εξορκιστή the cat version, λες τζαι είπιεν πέντε LSD, εμούνταρεν μέσα στο δωμάτιον, επετάχτηκεν πάνω στο γραφείο, πάνω στο ΛΑΠΤΟΠ (ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ), στην καρέκλα, τον ας τον πούμε καναπέ, εμούνταρεν παντού τζαι μετά βουρητή εχώθηκεν στην μισάνοικτη πόρτα τζαι βουρ μες το σπίτι.

Σημειωτέον μεινίσκω στον δεύτερον όροφον, έτσι το σπίτιν έσιει θκυό ορόφους που κάτω μου τζαι έναν υπόγειο. σκαλί καλέ μου σκαλί. Τζαι εγώ να ανησυχώ γιατί ο παλιόκαττος ενιαούυυυριζεν δεν διανοήστε. τζαι άτε να κατεβαίνω τα σκαλιά να τον έβρω. τζαι μετά να μου φεύκει το βλαμμένο. τζαι να παέννει η Ερυκίνη πάνω κάτω στα σκαλιά να πιάσει τον κάττον. Αλί, το δαιμονισμένον ήταν απλά too fast. Εδοκιμάσαμεν όλες τες τεχνικές, το καλό, το άγριο, να δελεάσουμεν το τέρας με τροφήν, τίποτε. ο παλαβό καττος. Μετά που μισήν ώραν εκατάφερα να τον φκάλω που το υπόγειο (που εκατέληξε) τζαι επήραν τον δίπλα στο σπίτι της σπιτονοικοκυράς.

ωραία χαλάρωση. Αμ εν τζαι φταίει κανένας άλλος. εγώ που είμαι φτανόκαρτη.

Εργασιακά ζητήματα

Τι που οι άλλοι ασχολούνται με τες συμβάσεις, τες αυξήσεις, τες περικοπές τζαι τα επιδόματα.... εμείς το χαβά μας
Γιατί εμείς αγαπητέ αναγνώστη έχουμε σοβαρά ζητήματα στην εργασία και ερωτήματα που πραγματικά ταλανίζουν τους εργαζόμενους στην ερευνητική μας ομάδας.

Και ερωτώ.....

μετά τα συγκλονιστικά κουπέπια που έκαμα την προηγούμενη φορά τι θα κάμω φέτος στο international dinner party που να είναι τυπικό ελληνικό/κυπριακό (θα είναι σύμπραξη με την ελληνίδα συνάδελφο) και τσας πιο εύκολο που το τύλιμαν των κουπεπιών;;;;

τα γέριμα έχουμεν μιαν φάουσαν παραδοσιακά πιάτα. Τι να πρωτοθκιαλέξεις;;;

(έσιει μιαν φράσην που ταιρκάζει σε έτσι περιπτώσεις, αλλά εν την λαλώ γιατί αντρέπουμαι)

ΥΓ: αν έσιει κανένας καμιάν καλή συνταγή για κολοκυθοκεφτέδες, ευχαρίστως θα την πάρουμε, γιατί ούτε εγώ ούτε η Ρ. εκάμαμεν ποττέ, αλλά τρώωωωωμεν τους..... καλά να σαι

Απορία ΙV (δανεική)

της Ελληνο-Ελληνοκύπριας/ΕλλαδιτοΕλληνοκύπριας (αγάπη μου τα κάναμε σαλάτα) συναδέλφου Ρ.

Ο Ντοναλτ Ντακ στα μικυμάους κυκλοφορεί συνέχεια με ένα ναυτικο-στυλ μπλουζάκι, αλλά τίποτες που κάτω. Γιατί λοιπόν άμα φκαίνει που το ντους έσιει πάντα μιαν πετσέττα τυλιμένη στη μέση;

Μόνο στο μπάνιο πιάννουν τον οι ντροπές;

Όι αν έσιετε απάντηση πέτε...

On a different note...

(αρκεψαμεν τζαι τα εγγλεζικα στο μπλογκ τωρά)....

Θα ήθελα να κάμω μιαν παρατήρηση για τον ελληνικό τρομοκρατικό χώρο και θα συγχωρήσετε την παρένθεση στη σοβαρότατη θεματολογία των τελευταίων ημερών.... αλλά εν μπορώ να μεν σχολιάσω εννά σπάσω....

μήπως στην Ελλάδα οι τρομοκράτες δεν έχουν καθόλου μα καθόλου ενδιαφέρον για διεθνή καριέρα;; Γιατί συγγνώμην που πάεις με έτσι όνομαν;;; Η Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς..... πςςςςςςςςςςςς.

Δε λέω στα ελληνικά ακούεται λλίον ποιητικόν, λλίον μεταφυσικό, λλίον μυστικιστικό να το πω, λλίον ΧαρυΠόττερικό (εν τους φαντάζεσαι τους Πυρήνες της Φωτιάς να κρατούν ραβδί τζαι να κάμνουν ξόρκια; όι πε). εν η αλήθκεια, προσθέτει ένα άλφα πρεστίζ, αλλά δεν εφαντάστηκες αγαπητέ τρομοκράτη ότι μια μέρα θα σε συναφέρουν τζαι τα ολλανδέζικα μέσα ενημέρωσης; Ε τωρά δεν πάει τα γέριμα να σε λαλούν "samenswering van cellen van het vuur"......

εν είσιεν κανέναν όνομαν που να κάθεται πιο καλά στα ξενικά; Γιατί εν επιάσετε τζι εσείς μιαν ημερομηνία; διεθνή πράματα.....

ααααχχ η σημερινή τρομοκρατία. καμία προοπτική. καμία....

UPDATE 14/11/2010: Τα χτυπήματα της μοίρας συνεχίζονται

Το περιοδικό Economist λαλεί "the Conspiracy of the Cells of Fire, an extremist group that specializes in headline-grabbing but unsophisticated attacks". Unsophisticated??? Unsophisticated η Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς???? σα δε ντρέπεστε λέω εγώ....

Γιατί μια απόπειρα δολοφονίας πέρασε απαρατήρητη

Όσο το γυρίζω μέσα στο νου μου, τόσο παραπάνω συνειδητοποιώ τι έγινε την προηγούμενη εβδομάδα. Οι ειδήσεις είπαν ότι ένας Τουρκοκύπριος εμασιερώθηκεν. Μια απόπειρα δολοφονίας, για τούτον μιλούμεν. Τζαι αν ο άνθρωπος επεθάνισκεν θα εμιλούσαμεν για δολοφονία. Δολοφονία. Εν ξέρω αν το εσυνειδητοποιήσαν τούτοι ούλλοι που εφκήκαν να μιλήσουν. Δολοφονία.

Τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας δεν ήταν πορεία κατά της λαθρομετανάστευσης, ούτε εναντίωση στη μεταναστευτική πολιτική της χώρας. Τζείνος που θέλει να κάμει έτσι πορείαν πάει πόξω που τη Βουλή, όι να κοντραριστεί με το αντι-φασιστικό φεστιβάλ. Τζείνος που θέλει να κάμει έτσι πορεία πάει με τα πανώ του, όι με τα ρόπαλα (αν παίρνεις ρόπαλο μαζί σου σε πορεία σημαίνει θέλεις να δέρεις). Τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας ήταν γεγονότα μίσους. τζαι το μίσος στην Κύπρο ενάντια στους ξένους, τους τουρκοκύπριους, ούλλους τους μη Ελληνες εξεκίνησεν ανεπαίσθητα τζαι έφτασε στη δολοφονία (τζαι ποιος ξέρει ως που μπορεί να φτάσει).

Γι'αυτό τζαι η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας εν αντιδρά σοκαρισμένη. Γι'αυτό οι πολιτικοί δεν εσυγκλονιστήκαν που τα συμβάντα. Γιατί πριν τες βίαιες συγκρούσεις ήταν οι "αθώες" πορείες στο κέντρο της Λευκωσίας με συνθήματα κατά των τουρκοκύπριων, τζείνες που επροκαλέσαν συζητήσεις τύπου "δεν έχει ο φασίστας το δικαίωμα να είναι φασίστας;" (η απάντηση νομίζω εδόθηκε πρόσφατα. τούτη ι ιδεολογία αναπόφευκτα οδηγεί στη βία. τέλος. αναθρέφοντας φασίστες, αναθρέφεις δολοφόνους).

Τζαι πριν τες πορείες, είσιες τες κουβέντες, τζείνες τες "εμπεριστατωμένες" αναλύσεις για την ανεργία στην Κύπρο, που εφκάλλαν βεβαίως ως κύριο παράγοντα την ύπαρξη ξένων στο νησί. Τζαι μαζίν τες άλλες "εμπεριστατωμένες" αναλύσεις για την εγκληματικότητα στην Κύπρο, για την οποία φυσικά φταιν οι ξένοι.

Θυμούμαι σε μιαν που τες επισκέψεις μου στην Κύπρο πέρσι η μάνα μου ελάλεν μου τα νέα του χωρκού. Πως το χωρκόν μας εγίνηκεν Σιηκκάγο (έμαθεν η μάνα μου το Σικάγο), πως φοάσαι να αφήκεις το σπίτιν σου ξεκλείδωτον. Πως για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα εδημιουργήθηκεν ο πανικός γιατί κάποιοι λαλεί σου αννοίαν σπίθκια τζαι εκλέφκαν. Σύσσωμο το χωρκόν υποψιάζετουν φυσικά ούλλους τους ξένους, τους εργάτες, τες οικιακές βοηθούς που δουλεύκουν στο χωρκόν. επεράσαν ούλλοι που το νού τους. Τελικώς η αστυνομία έπιασεν τους κλέφτες επαυτοφόρω. Τζι οι θκυό ελληνοκύπριοι. φτωχά πλάσματα (ζούμεν σε χωρκόν εν τζαι έσιει πολλούς ζάμπλουτους), χωμένοι στα χρέη....ε εκλέψαν λαλεί η μάνα μου....

Αλλά κανένας εν ένιωσεν άσιημα που αμέσως υποψιάστηκεν τους ξένους. κανένας. Κανένας δεν ήρτεν να πει, όπα φίλε για τους κυπραίους που κλέφτουν φταίει η φτώσια, για τους ξένους φταίει η ράτσα τους; κανένας εν θέλει να δει τα γεγονότα αν δεν βολεύκουν την ιδέαν που έσιει μες το νουν του. καλλύττερα να φταιν οι άλλοι παρά εμείς. Για ούλλα. Δημιουργεί μιαν ασφάλειαν στον λαό, γιατί ο εχθρός είναι έξω και όχι ανάμεσά μας, τζαι σίουρα μιαν ασφάλειαν στους πολιτικούς γιατί με έτσι ιδέες κανένας εν θα τους φταίξει ποττέ.

Μόνον που τούτες οι σκέψεις τζαι οι πεποιθήσεις, οι αθώες, που πάντα θα ενισχύουνται που δεδομένα (γιατί, ναι, έσιει τζαι ξένους που όντως κλέφκουν τζαι κάμνουν εγκλήματα, τζαι τους Κυπραίους προτιμούμεν να τους αγνοούμεν), σιγά σιγά οδηγούν στα μασιερώματα. Αύριο σε δολοφονίες.... Εν ξέρω γιατί πρέπει να καρτερούμεν τα σιηρόττερα. τζαι να φκούν οι κύριοι να πουν ότι λυπούνται τζαι καταδικάζουν.

Σύγχισις

Η σύγχιση εν ήρτεν με το που έμαθα τα νέα, η σύγχιση δεν ήρτεν με το που είδα τζι εγώ το βίντεο με την ομιλίαν του Κουλία.

Η σύγχισης ήρτεν μετά που τούτα ούλλα. Δεν μπορώ άλλο. Κάτι πρέπει να κάμουμεν, κάτι αποτελεσματικόν. Δεν ξέρω.

Να γράψουμεν επιστολή στον ΔΗΣΥ να ξεκαθαρίσει επιτέλους τη θέση του τζαι τες πεποιθήσεις του; Να εισηγηθούμεν να ξεσκαρτάρουν τα μέλη τους αν θέλουν να ονομάζουνται "ευρωπαϊκόν κόμμαν".

Στον Πρόεδρον της Δημοκρατίας ίσως; το θέμαν εν σοβαρόν. Πρέπει να φκεί μια σαφής πολιτική θέση. όι πελλάρες τζαι γενικολογίες.

Ή μήπως να πεταχτώ στες Βρυξέλλες αύριον τζαι να τους πω, ρε παιθκιά άιστε το καλλύττερα. Εν... εν καμνουμεν εμείς... σόρυ τζιόλις, αγαπούμεν σας, εκτιμούμεν σας, επροσπαθήσαμεν.... πραγματικά..... επροσπαθήσαμεν. εσφιχτήκαμεν, αλλά εν μπορούμεν ολάν. Εν μπορούμεν να γινούμεν σαν εσάς. Τζαι τους γκέιδες, τζαι τους μαύρους τζαι τους κινέζους, τζαι τους τούρκους; Συγγνώμην αλλά εμείς ΔΕΝ.... προτιμούμεν να τους σσάξουμεν ούλλους τζαι να μείνουμε μόνοι (γιατί είμαστεν οι δολοφόνοι). Εννά σπάσει το πλάσμαν;

Εμείς εννά πάμεν να ενωθούμεν με τα ενωμένα αραβικά εμιράτα. εν θέλουμεν ευρώπη. ή μάλλον εν θα ενωθούμεν με κανέναν (ούτε καν με την Ελλάδα γιατί εν τους πάμεν ολάν τους π****καλαμαράες). Εννά μείνουμεν μόνοι μας. Γιατί είμαστεν οι καλλύττεροι. Θέλουμεν να μείνουμεν άσπιλοι τζαι αμόλυντοι. Θα συνάξουμεν ούλλα τα κοπελλούθκια μας πίσω που τες Ευρώπες που επίαν τάχα να σπουδάσουν τζαι παρασύρουν τα με καινούργιες ιδέες για δικαιώματα τζαι διαφορετικότητες τζαι πελλάρες. Στην εσχάτη θα κλείσουμεν τζαι τα αεροδρόμια να μεν ιμπαίνει κανένας τζαι να μεν ιφκαίνει κανένας (εκτός που τες πτήσεις στην Ελλάδα το καλοτζαίριν, είπαμεν εν πάμεν τους καλαμαράες, αλλά οι διακοπές, διακοπές, άτε τζαι πτήσεις στο Λονδίνο τα Χριστούγεννα να κάμνουν οι κυρίες το σιόππιν)....

Εννά πιάω τζαι τη σημαία μας τζαι να τη φέρω πίσω να την παραδώσω αυτοπροσώπως στον κ.Κουλία τζαι να ακολουθήσει μικρή τελετή για να μου δώκουν τα συγχαρητήρια.

(που τα νεύρα εν ξέρω τι γράφω. Μικρή εξομολόγηση: σήμερα έκλαψα. Μπορεί να ακούεται υπερβολικό, αλλά εν αλήθκεια. Μπορεί να φταίει που πεθυμάς το σπίτι σου τζαι τον τόπο σου τόσον πολλά τζαι ταυτόχρονα θελείς να μείνεις μακριά. πόσον καταλάβω την Ιρανή φίλη)

Κοίτα τι έκανες (αλλιώς Το χούμισμαν)

Το λοιπόν, αγαπητές φίλες και φίλοι....

αυτό το ποστ δεν έχει κανένα άλλον νόημαν τζαι στόχον εκτός που το χούμισμαν. Η Ερυκίνη σας εχάθην από την μπλογκόσφαιρα λλίες μέρες, εφόσον εκατέβην η σχέση από τα Λονδίνα στο Βέλγιον για ολιγοήμερες διακοπές. Τζαι η Ερυκίνη σας μπορεί να έφαεν μιαν ψιλο-κρισάρα στο ζούμεν μαζί μιαν εβδομάδαν (24 x 7 που λαλεί τζαι η Μ.#2), αλλάααα το εξεπέρασεν συντόμως τζαι μάλιστα μέσα σε αυτή την εβδομάδαν εμεγαλούργησεν....

Ναι, ναι, ναι. Η Βέφα, ο Μαμαλάκης, μεν σου πω τζαι η Σάντρη Λυσάνδρου εξυπνήσαν από μέσα μου στο Μαγειρεύοντας για τον γκόμενο ή μάλλον Μαγειρεύοντας με τον γκόμενο ή μάλλον Καθώς ο γκόμενος μαγείρευε εσύ έπινες κρυφά κρασίν....

τζαι ιδού τα αριστουργήματα. Αποδειχτικά στοιχεία όι πελλάρες.

Αριστούργημα 1: Ψάρι στο φούρνο με λαχανικά τυλιμένον στην ασημόκολλαν (το ψάριν εν έσιει κκελλέν, ούτε ουρά γιατί οι ξένοι προφανώς εν ξέρουν να φάσιν ψάριν). Παρόλα αυτά, έτσι φαίν εν έσιει. Τούτον έχω να σας πω. Μόνον.

Για το πιάτο αυτό χρειαστήκαμεν.... έναν γκόμενο που ξέρει να μαειρεύκει

Αριστούργημα 2: Γεμιστά στο φούρνο. Τούτον προφανώς εν το εμαείρεψεν η σχέση, αλλά εγώ, εγώ, εγώ!!!! Εντάξει μπορεί οι πιπεριές να εκρούσαν λλίον που πάνω, αλλά κατά τα άλλα το φαίν ήταν τόσο γαμάτο που εν το επίστευκα ότι το έκαμα εγώ. Έννεν πολλά ωραίο;; Όι πέτε.

Για το πιάτο αυτό χρειαστήκαμεν.... έξτρα έξτρα large πιπεριές τζαι μιαν ψωνάρα κυπραία.


Μιλούμεν τόσην οικοκυρικήν περηφάνιαν δεν ένιωσα ούτε όταν έκαμα για πρώτη φορά την τέλειαν φατζήν.

Ποια διδακτορικά τζαι πελλάρες ολάν, τζαι επιστήμες; Νοικοκυρά, νοικοκυρά. Δούλα και κυρά....

Τι το' θελα?

Εν τούτον που λαλούν η περιέργεια εσκότωσε τη γάτα. Ε, η περιέργεια εσκότωσε μου τον ενθουσιασμό...

ακούω που λαλείτε στη δουλειά διάφορα πράματα (ραδιόφωνο κυπριακό, ραδιόφωνικο βελγικό, playlists του youtube που Βαμβακάρη σε Paolo Nutella, Locomondo στες μέρες που όλα πάνε σκατά). Στο λαπτοπ της δουλειάς εν έχω πολλή μουσική, μόνον θκυό τρια τραούθκια της Nina Simone, της Aretha τζαι της Πασπαλά που μου τα έδωκεν η κολλητή Μ. όταν ήμουν Κύπρο. Πασπαλά μιλούμε γουστάρω πάρα πολλά, στην αρκήν άκουα κυρίως για το Λευκό μου Γιασεμί, αλλά μετά που τες πρώτες φορές εκόλλησεν μου ρε παιδί μου τούτον το τραούδιν στο νου... Το πρόβλημα με το Mare maje εν ότι εν καταλάβεις ίντα μπου λαλεί. Μιλούμεν άκουσα το πολλές φορές, πάρα πολλές. Τζαι τα γέριμα πόσον να τραουδάς, να λαλείς τες λέξεις, τους στίχους χωρίς να ξέρεις τι λαλούν;;;



Ε σήμερα αποφάσισα να το γκουγκλάρω (άκου τωρά λέξη). Τζαι ήβρα τούτην την μετάφραση.

Βαλτοτόπια και μαύρη θάλασσα
εσύ είσαι πεθαμένος κι εγώ τι θ' απογίνω
σαν κουρέλια οι πλεξίδες μου
πέφτουν στο πρόσωπό μου
τα βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια
κι η μαύρη, μαύρη θάλασσα
κι εγώ να σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ
να χαθώ.

Είμαι μια ψυχή χαμένη
ο άνθρωπός μας μ' άφησε για πάντα
το σκυλί πια δεν γαυγίζει
τα παραθύρια κλείσαν
τα βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια
κι μαύρη, μαύρη θάλασσα
κι εγώ να σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ
να χαθώ.

Είχα κάποτε ένα καλυβάκι
τώρα είμαι μόνη κι έρημη
δίχως σπίτι και κρεβάτι
δίχως ψωμί και συντροφιά
τα βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια
κι μαύρη, μαύρη θάλασσα
κι εγώ να σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ
να χαθώ.

Τζαι συγγνώμην, εν θέλω να υποτιμήσω τους στίχους ή το νόημα, αλλά πραγματικά, πραγματικά εχαλάστηκα. Εν επερίμενα τόση μαυρίλα....

αααααααααχ. Γιατί, γιατί, γιατί να το γυρέψω;; Εν εμπορούσα απλά να μεν ξέρω;

Συμπληρωματικό

Επειδή είμαι λλίο ασχέτου απο υπολογιστές το είπαμεν....

Το γράμμα του August Sander για τζείνους που εν φκάλλουν τα γράμματα της φωτογραφίας πιο κάτω (είμαι αθκιανή σήμερα, τα italics δικά μου):

My Confession of Faith in Photography
“People of the 20th Century”

A cultural work in photographic pictures divided into 7 sections, grouped in classes and comprising c.45 portfolios.

I am often asked how I came upon the idea of creating this work:
Look, Observe and Think

And the question is answered:

Nothing seemed more appropriate to me than to render through photography a picture of our times which is absolutely true to nature.

Every period of the past had left us documents and books with pictures, but photography has given us new possibilities and different problems from painting. It can reproduce things with impressive beauty, or even with cruel accuracy, but it can also be outrageously deceptive. In order to see truth we must be able to tolerate it, and above all we should pass it down to our fellow men and to posterity, whether it is in our favour or not.

If I, as a normal person, can be so immodest as to see things as they are and not as they should or could be, please forgive me, but I cannot do otherwise.

I have been a photographer for thirty years, and have devoted myself to photography with all seriousness. I have been down good paths and bad and I have acknowledged my mistakes.

The exhibition in the Cologne Kunstverein is the result of my quest and I hope I am on the right path. I hate nothing more than sugary photographs with tricks, poses and effects.

So allow me to be honest and tell the truth about our age and its people.

August Sander

(Written in November 1927)

Φοβος

Πριν λλίες μέρες επία στο Λονδίνο... μια που τες συνηθισμένες επισκέψεις στη γνωριμία/επαφή/σχέση. Μόνο που κάποια πράματα δεν ήταν ακριβώς τα συνηθισμένα. Τζαι εν μιλώ για το ώρες-ώρες ηλιούδιν του Σαββάτου...

Την προηγούμενη εβδομάδα που λέτε για πρώτη φορά είσιεν στες Βρυξέλλες αστυνομία μέσα στο δωμάτιο αναμονής του τρένου που θα μας έπαιρνεν Αγγλίαν (τζείνον που πάει κάτω που τη θάλασσα, ναι). Αστυνομία. Εντάξει τωρά η βελγική αστυνομία μεν φανταστείτε τύπου κυπριακή αστυνομία. Τα πλάσματα εν περπατούν με ύφος "εδόκαν μου εξουσία γι'αυτό γαμώ τζαι δέρνω". Επροσπαθούσαν πάρα πολλά να εν διακριτικοί, επήρεν μου μισάωρο να συνειδητοποιήσω ότι ήταν στο χώρο τζαι μετά αρκετή ώρα να καταλάβω ότι ο σσιύλλος που επερνούσεν ανάμεσά μας τζαι εμύριζεν τες τσέντες μας ποτζεί ποδά ήταν της αστυνομίας. Διακριτικά, διακριτικά, χωρίς κουβέντες τζαι τραμπουκκισμούς, χωρίς να προκαλέσουν αναστάτωση εψάχναν μας. Εψάχναν μας ούλλους....

Φόβος....

Το Λονδίνο άρκεψεν να μπαίνει σε ρυθμούς ολυμπιακών αγώνων τζαι μαζί με τα γήπεδα άρκεψεν να χτίζεται τζαι ο φόβος της τρομοκρατίας.

φτάνοντας το Λονδίνο θκιαβάζω στην εφημερίδα για τον κλοιό γύρω από την πόλη. Σιγά σιγά κλείνουν όλες τες εξόδους/εισόδους προς και από Λονδίνο κρατώντας μόνο όσες χρειάζονται υπό συνεχή παρακολούθηση. Θέλουν ανά πάσα στιγμή να ξέρουν ποια αυτοκίνητα εμπήκαν μέσα στην πόλη λαλεί η επαφή/γνωριμία/σχέση...

Φόβος... σαν τζείνες τες ταινίες θρίλερ που η πρωταγωνίστρια μπαίνει σπίτι τζαι κλειδώνει πόρτες τζαι παράθυρα. Κάπως έτσι τζαι στο Λονδίνο....

Τζαι ο πανικός να εξαπλώνεται. Αρθρογράφος στην εφημερίδα κατηγορεί τα μισά πανεπιστήμια της χώρας γιατί επιτρέπουν ισλαμικές φοιτητικές ενώσεις. Εξάλλου εν μπου δαμέσα που φκαίνουν τζείνοι που κάμνουν τες τρομοκρατικές επιθέσεις. Πως μπορεί ένα πανεπιστήμιο να επιτρέπει στους τρομοκράτες να δρουν μέσω των οργανώσεων τους; Η λύση βέβαια μια: να κλείσουν οι οργανώσεις φυσικά... άσχετο που έσιει τόσους μουσουλμάνους φοιτητές που δεν εκάμαν τρομοκρατικήν επίθεση....

Τζαι ο πανικός να μεταδίδεται που χώρα σε χώρα. Βλέπετε η Γαλλία απαγόρευσε τη μπούρκα, η Αγγλία γιατί;; Τζαι οι Γάλλοι να κατηγορούν τους Εγγλέζους γιατί με την ανεκτικότηταν τους φέρνουν τζαι υποθάλπουν τους τρομοκράτες στην Ευρώπη. Τζαι υπάρχουν τζαι κάτι φωνές της λογικής που αντιστέκουνται στον παραλογισμό που προσπαθούν να επιβάλουν οι Γάλλοι, αλλά εν είμαι σίουρη τζαι πόσον ακούουνται...

Μια πόλη υπό πολιορκία φανταστικών εχθρών. Δεν ξέρω αν έχουν δίκαιο ή όι να φοούνται. Αν θα κάμουν επιθέσεις ή όι. Τζείνον που ξέρω εν ότι η χρόνια δυτική πολιτική του "ο δυνατός αλωνίζει τζαι ξεζουμίζει" έφερεν τους στο τέλος στον συνεχή φόβο. Τζαι το λυπηρόν ένι ότι τούτον τον φόβον πληρώνουν τον πάλε οι άνθρωποι που εν μπαίνουν στο καλούπι της δυτικής κοινωνίας τους, οι οποίοι στοχοποιούνται αν φορούν μαντίλα, αν εν σκουρόχρωμοι, αν έχουν μούσια, αν πιστεύκουν στον θεόν τους... ακριβώς όσα επεριμέναν να έβρουν σε μια δημοκρατική, δυτική, πολιτισμένη χώρα...

ΥΓ: στο Λονδινον η Ερυκίνη σας καθότι λατρης της τέχνης, επίεν στο Tate Modern, τζαι μπορεί πόξω το μουσείον να έμοιαζεν η φάμπρικα η φάμπρικα δε σταματά, αλλά που μέσα είσιεν έκθεσην και γαμώ. Τζαι εμέναν εν με ενθουσίασεν ο Gauguin, αλλά ο όροφος 5, τζείνος με την έκθεση φωτογραφίας ενός Γερμανού φωτογράφου, με πορτραίτα από καθημερινούς ανθρώπους της λίγο πριν τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας. Παραθέτω τη μόνη φωτογραφία που έφκαλα που το μουσείο (ευελπιστώ ότι άμα πατήσετε πάνω θα μπορέσετε να θκιαβάσετε τι λαλεί).

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

Από το Σεφέρη στο Σάκη...

συγγνώμην αγαπητό αναγνωστικό κοινό (μυριαααάδες) για το απότομον της υπόθεσης, αλλά σε ετούτον το βλογ έτσι το πάμεν. Συνοχή: καμία

και επιστρέφω με ερώτημα, ουσιαστικό, σοβαρό και γυναικείο (κατακρίβειαν τζαι αντρικόν).

Τι κάμνεις αλήθκεια άμαν δεν πάεις με τίποτες όμως την παρέα του φίλου σου (κυρίως τζεινες τες φίλες που ήταν πρώην φιλενάδες ή φιλενάδες wannabe ή παλιοί έρωτες);;; Τζαι τι κάμνεις όταν έρτει τζείνη η ώρα που η παρέα του φίλου σου θα αποφασίσει ότι θέλει να κάμετε ούλλοι μαζί διακοπές;;; αλλά εσύ εν θέλεις;;;

Όι πέτε...

Update 15:01:

επαθα που λαλείτε ενα ψιλοπανικό πριν 5 λεπτά όταν εθθυμήθηκα ότι η επαφή/γνωριμία/σχέση, συνηθίζει να προσπαθεί να θκιαβάσει το μπλοκ μου χρησιμοποιώντας το Google translator τζαι αγχώθην ολίγον τι. έβαλα που λαλείτε το κείμενο στο google translator να δω το μέγεθος της βλακείας μου. Ε, να πω την αλήθκεια μου με τούτη την μετάφραση εν νομίζω να καταλάβει τζαι πολλά!

From Seferis in Saki ...

pardon dear readers (myriaaaades) for the ablation of the case, but in this circumstance the smallpox so pamen. Consistency: no

and return to a question, substantial, severe and female (katakriveian used to be and male).

How are you alithkeia Aman goes with anything but the companionship of your friend (especially Jane them friends who were former girlfriends or wannabe girlfriends or old love)??? Used to be and how are you when Jane ertei time the friends of your friend decides that wants to Kametas oulloi holiday together??? but you want that???

By Pete ...

Όπου και να ταξιδέψω η Κύπρος με πληγώνει αλλιώς Το τελειωτικό κτύπημα

Συγγνώμη κύριε Σεφέρη μου που σας πιάννω στο στόμα μου... Εν το έθελα, αλλά έτο συμβαίνει καμιά φορά.

Στο Λέιντεν της Ολλανδίας ασπούμεν που εταξίδεψα (εν μπορώ να πω πολλά ωραία επέρασα κατά τα άλλα), εδιαταράχτηκεν η ψυχική μου ηρεμία, με έναν τρόπον που μόνον ο παραλογισμός της Κύπρου μπορεί να καταφέρει. Είμαι τζαι σε φάσην ευάλωτην, προτιμώ να μεν διαταράσσομαι. γι'αυτό και συνειδητά εσταμάτησα να θκιαβάζω εφημερίδες, να ακούω ειδήσεις, προτιμώ να μεν μαθαίνω τίποτε που το τι γίνεται στην Κύπρο, γιατί το ιατρικό σύστημα δαμέ εν το εμαθα καλά, εν το ρισκάρω με τα εγκεφαλικά σε ξένον τόπον...

Αλλά έτο, θέλεις εν θέλεις, άμαν βρέθεσαι με Κυπραίους, αναμφισβήτητα θα μάθεις τζαι τα νέα της Κύπρου. Τζαι θα φκείς έξω που τα ρούχα σου. Πολλά πράματα έμαθα που λέτε(όπως για παράδειγμα ότι οι Οικολόγοι είναι μυστικοί undercover πράκτορες της Τουρκίας που χρησιμοποιούν διάφορα μέσα που δε βάλλει ο νους, όπως τα αμπελοπούλια, για να καταστρέψουν τη χώρα), αλλά τζείνον που με τσάκκισεν έσιει άμεσην σχέση με την προηγούμενη συζήτηση στο μπλογκ.

Γιατί τζαι καλά στες κατασκηνώσεις της ΠΕΟ, της ΣΕΚ, στα ΕΔΟΝόπουλα, και δεν ξέρω γω τι ο φανατισμός με το κόμμαν εν αναμενόμενα, αλλά στο σχολείο;; έμαθα που λαλείτε για πρώτη φορά την ύπαρξη της ΠΕΟΜ, και της ΜΑΚΙ (δεν είναι γιαπωνέζικα). Μάλιστα. Τούτα που λέτε είναι μαθητικές οργανώσεις - κομμάθκια της ΝΕΔΗΣΥ τζαι της ΕΔΟΝ. Μπορεί ούλλοι εσείς να τα ξέρατε τούτα, αλλά εγώ έππεσα που τα σύννεφα. Όχι επειδή υπάρχουν κυρία μου, εξάλλου είπαμε τζαι στο προηγούμενο ποστ το πως κάποιες οικογένειες φροντίζουν να γαλουχίσουν τα παιδιά τους που τη στιγμή που αρκέφκουν να μιλούν. Έτσι εν λογικόν μέσα στες κομματικές νεολαίες να έβρεις ούλλες τες ηλικίες τζαι τα ανήλικα ακόμα. Τζείνον που με έφυρε εν ότι τούτες οι ομάδες δρουν επίσημα, εννοώ όχι στα κρυφά, αλλά στα φανερά, μέσα στα δημόσια σχολεία τζαι στες μαθητικές εκλογές.

Εγώ γιατί τες μαθητικές εκλογές στο σχολείο θυμούμαι τες διαφορετικά; Γιατί δεν είχα επαφή με τούτες τες κομματικές οργανώσεις ώσπου να πάω πανεπιστήμιο; Τζαι τζιαμέ που άρκεψα να αφτέννω τζαι να θυμώνω, τζαι να λαλώ του παρέα του Δ. "καλά γιατί εν τους καταγγέλνει κανένας; οι δασκάλοι εν το ξέρουν τούτον; το υπουργείον έμαθεν το; το υπουργείο εν μπορεί να παρέμβει;", ο παρέας ο Δ. εσταμάτησεν με για να μου πει ότι έννεν παράνομο να δρουν τούτες οι οργανώσεις στες μαθητικές εκλογές τζαι ότι υπάρχει νόμος που επιτρέπει στα κόμματα να αναμειγνύονται στες μαθητικές εκλογές των σχολείων.

Δαμέ ένιωσα το εγκεφαλικό να έρκεται. Τζαι ρωτώ. Πότε επέρασεν έτσι νόμος; Εμείς γιατί εν το εμάθαμεν; (εντάξει μπορεί εσείς να το ξέρετε, τζαι μόνον εγώ να είμαι λλίον καθυστερημένη στην πληροφόρηση) Με ποιο δικαίωμαν η Βουλή αποφασίζει ότι είναι νόμιμο να γίνεται πλύση εγκεφάλου στα ανήλικα; Γιατί ο παρέας ο Δ. είπεν μου ότι ως τζαι στα δημοτικά θα έβρεις αριστερές και δεξιές ομάδες. Στα δημοτικά;;;; στα δημοτικά οι μισοί μαθητές εν μπορούν να ξεχωρίσουν το αριστερό που το δεξίν τους σιέριν τζαι εννα καταλάβουν την αριστερά τζαι τη δεξιά;;;

ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ; ΜΕ ΠΟΙΟ; τζαι που εν οι δάσκαλοι; που εν οι γονιοι;;;;; δεν το χωρεί ο νους μου. αν είχα κοπελλούιν δεν θα το άντεχα με τίποτε να πηαίνει στο σχολείο τζαι να μάχουνται τα κομματόσκυλα να το προσηλυτίσουν. δεν το πιστεύκω ότι υπάρχει έτσι νόμος. τζαι αν κάποιος εκεί έξω ξέρει λεπτομέρειες, please, μοιραστείτε τες μαζί μου (γιατί αλήθκεια ευελπιστώ να μεν έξερεν καλά ο παρέας ο Δ. που μου το ελάλεν τζαι να μεν ισχύει). Τζαι πως μπορεί να επέρασεν έτσι πράμαν τζαι να μεν έγινε θέμα;; Που εν τα κανάλια; Που εν οι εφημερίδες; Που εν οι σύνδεσμοι γονέων;

Εν έσιει κανέναν σε τούτον το νησίν πλέον που να μεν τρέφεται που τα κόμματα για να πει μιαν λέξην, μιαν λέξην λογικήν;; Τζαι που είμαστεν εμείς, εμείς οι μπλόκκερς ή εμείς οι έξω που τα κόμματα να πούμεν κάτι;;;

Δεν γουστάρω ρε να ξέρω ότι έσιει έτσι καταστάσεις στα σχολεία. Δεν γουστάρω να κάμνουν recruitment (σόρυ εξέχασα την ελληνική λέξη) τα κόμματα για τα αρνιά που θα κρατούν τα πανώ τζαι τες σημαίες τους στες εκλογικές συγκεντρώσεις μέσα στα σχολεία. Δεν γουστάρω να φανατίζουνται τα κοπελλούθκια σε τέθκοιαν ηλικία χωρίς να έχουν πρώτα θκιαβάσει ή καταλάβει τι υποστηρίζουν. Δεν γουστάρω ούλλα τούτα να γίνουνται μέσα στα δημόσια σχολεία όχι απλά με την ανοχή ούλλων, αλλά με τη βούλλα την νομιμότητας.

άμαν ένας γονιός θέλει να κάμει το παιδίν του αριστερό ή δεξιό (ή μπροστινό ή πισινό δεν έχει σημασία) με γεια του με χαρά του, να το πάρει στες κομματικές νεολαίες, να το πάρει στες συναυλίες τζαι τες κατασκηνώσεις τζαι τι άλλον κάμνουν τούτες οι ομάδες, να το γράψει πρώτον πρώτον, ας κάμει ότι θέλει, αλλά έξω που το σχολείον. Το σχολείον εν για ούλλους, τζαι τζείνους που γουστάρουν τα κόμματα τζαι τζείνους που εν τα γουστάρουν. τζαι δεν το πιστεύκω πως κάτι τόοοοοσον αυτονόητον, δεν πέρασε που τον νου κανενού. Ιδίως τζιαμέ στο υπουργείον παιδείας. Τι στα ανάθθεμαν κάμνουν; Πέτε μου. Όι πέτε μου.

Εν αντέχω, εννά μεταναστεύσω κάπου πιο μακρινά, κάπου που εν θα φτάννουν οι ειδήσεις της Κύπρου, γιατί εν αντέχω άλλον. Μήπως τελικά να πάω στο Μπαλί;

Ας μεν απορούμεν μετά....

Που ήμουν μιτσιά επιαίνναμεν τζι εγώ τζι ο αδελφός μου στην κατασκήνωση της ΠΕΟ τα καλοτζαίρκα. Γιατί η μάνα μου ως εργάτρια με ειδίκευση στα δικαίωματα του εργαζομένου ήταν γραμμένη στη συντεχνία της ΠΕΟ. Τζαι επειδή εν είχαν ποττέ πολλά λεφτά να μας στέλνουν summer school να προσκολιούμαστεν, η μάνα μου έκαμνεν αίτηση τζαι έστελνεν μας καταστήνωσην της συντεχνίας. Παρόλαυτα οι γονιοί μου εν ήταν ΑΚΕΛικοί. οι γονιοί μου εν ήταν ποττέ τίποτες. Παρά τες όποιες απόψεις μπορεί να έχουν, τζαι οι θκυό τους κατά βάση πιστεύκουν (τζαι εμεταδώσαν το τζαι στα παιθκιά τους) πως ότι κάμεις μες τούτην την ζωή κάμνεις το με τα θκυό σου τα σιέρκα τζαι στηρίζεσαι στον εαυτόν σου. Τζαι αφού ποττέ εν εθέλαν χάρες τζαι κανονίσματα (αν τζαι τωρά η μάνα μου θα επαρακάλαν να κανονίσουν την κόρην της στην κυβέρνηση, αλλα δυστυχώς ακόμα εν ήβρεν τρόπον να πείσει την κόρην της), ούτε εξέραν ποττέ καμπόσα γράμματα για να ασχολούνται τζαι να καταλάβουν που πολιτικήν, εν είχαν ποττέ την ανάγκη να στολιστούν οπαδοί κανενού κόμματος.

Στην κατασκήνωσην που λαλείτε, επερνούσαμεν πολλά ωραία, αρεσκεν μου πάρα πολλά τζαι καθόλου δεν ήμουν σαν τζείνα τα μωρά που στη δεύτερη μέρα εκλαίαν τζαι εθέλαν την μάναν τους (ήμασταν μιτσιοί που επαένναμεν κατασκήνωση). Θυμούμαι κάθε πρωίν ετρώαμεν πρόγευμαν που το ετοιμάζαμεν μόνοι μας, κάθε μέρα άλλη ομάδα, τζαι πρόγευμαν απλόν, αλλά χορταστικόν, αυκόν, τζαι φέτες με μαρμελάδα, γάλα τζαι δημητριακά. Τζαι μετά άρκεφκεν η μέρα μας. Κατά βάση θάλασσα τζαι παιχνίδιν. Αλλά το πρώτον πράμαν κάθε μέρα ήταν η ομαδική συγκέντρωση τζαι τα ομαδικά τραγούδια, ξέρετε τωρά τα τραγούδια της κατασκήνωσης. Πριν τα τραγούδια ήταν τα συνθήματα. Τζιαμέ που εξεκινούσαν τα συνθήματα εγώ τζαι ο αρφός μου ήμασταν οι μόνοι που εχάσκαν. Εν είχαμεν ξανακούσει τίποτε που τούτα ποττέ στη ζωή μας πρίν. Έσσω μας έτσι πράματα εν επαίζαν ούτε για αστείο (οι γονιοί μου θα επαθαίναν κρίσην αν ακούαν πολιτικά συνθήματα έσσω μας για οποιοδήποτε κόμμα. Συνθήματα έσσω μας μόνον της Ομόνοιας, γιατί είμαστεν τζαι παραδοσιακά Ομονοιάτικη παθιασμένη οικογένεια).

Θυμούμαι την πρώτη φορά που ελαλούσαν οι υπόλοιποι μιτσιοί "Της Κύπρου η καρδιά χτυπά αριστερά" εγώ εθόρουν την καρθκιάν μου τζαι εσκέφτουμουν ότι ούλλους η καρδιά εν στα αριστερά, μα τι λαλούν τούτοι; τίποτε εν εκάταλαβαινα τζαι τίποτε εν έξερα. Εγώ τζαι το αδέρφιν εμπαίναμεν εν τέλει με πάθος στο "χαρωπά τα δυό μου χέρια τα κτυπώ" σε έδαφος γνώριμον και κατανοητόν.

Εν ξέρω γιατί το εθθυμήθηκα τούτον τούτες τες μέρες, μπορεί επειδή καμιά φορά τείνουμε να αγνοούμε τα πραματα που κάμνουμεν τζαι να απορούμεν μα γιατί τα κοπελλούθκια μας κάμνουν έτσι; τότε ως παιδί εφαίνετουν μου μεν παράξενον, αλλά εν εμπορούσα να αντιληφθώ το τι ακριβώς εβίωνα. το πως μικρά παιδάκια (που φαντάζομαι εν εκαταλαβαίναν παραπάνω που μέναν) εδιδάσκουνταν να υποστηρίζουν ένα πράμα, μηχανιστικά, παπαγαλίστικα, εσύ λαλείς τζαι εγώ επαναλαμβάνω. εδιδάσκουνταν που άλλους πιο μεγάλους, στα 15-16, οι οποίοι δεν είχαν πρόβλημα να κάμνουν τούτην την παπαγαλία σε μιτσιούς πόσο 8-9 χρονών; τζαι χωρίς να έχω πάει ποττέ σε κατασκήνωση άλλων συντεχνιών (η μάνα μου επειδή δεν εφάκκαν πενιά για κανέναν κόμμα, παρά μόνο για την καλοπέραση των παιδιών της, έκαμνεν αίτησην παντού τζαι όπου κάτσει), πιστεύκω ότι αν επιαίνναμεν μια από τα ίδια θα έπαιζεν τζαι τζιαμέ. Εν μπορώ να ξέρω, υποθέτω...

Μια βιομηχανία παραγωγής αρνιών. Που ούλλες τες πάντες (τζι ό μόνον την αριστερή). Εν χρειάζεται να καταλάβει τι λαλεί, φτάνει να το λαλεί τζαι να το υποστηρίζει. Τζαι ξέρω ότι τζιαμέ έξω έσιει κοπελλούθκια που τζαι σήμερα μεγαλώνουν έτσι. Που τους κοττούν συνθήματα για κόμματα, ομάδες, απόψεις, πριν καλά καλά αρκέψουν να καταλάβουν. Γιατί το να ακολουθήσει το κοπελλούδιν μας τα πιστεύω μας εν πιο σημαντικόν που το να αναπτύξει δικά του.

Ας μεν απορούμεν μετά....

Baliiii καλέ μου Baliiiii, Baliiiii θα κατεβώ.....

Bali, Bali.... εμέναν τούτον κάτι μου θυμίζει. Να δεις που ένι; κάπου μακριά ένι ρε....

Τι εννοείς ρε συναδέλφισσα με το email με τίτλο "ναι, ναι παντρευόμαστε στο Bali" ? γιατί είπαμεν όπου γάμος και χαρά η Ερυκίνη πρώτη, αλλά το όπου δεν είναι τζαι κυριολεκτικά όπου, μα όπου, υπάρχει ένας περιορισμός. έναν όριο;

που ένι ρε παιδί μου το Bali ? εν κάπου εξωτικά έννε;

αλλά εν νομίζω. Αλόπως έσιει καμιάν πόλην ή κανέναν χωρκό δαμέ στο Βέλγιο που το λαλούν Bali. Ή μπορεί να εν το όνομα καμιάς αίθουσας δεξιώσεων. Πως εν το Trikkis Palace? Ή κανένα χαϊκλέδικον εστιατόριον που εννά γινεί το τραπέζωμα (λαλείς να έχουν τραπέζωμαν οι βελγικοί γάμοι;;;)

Στην Ινδονησία ρε, έτο που εν το Bali. λαλεί το τζαι το email.


Sukhavati Estate
Br Bebengan Tangeb Abianbase
Mengwi Badung 80351
Bali, Indonesia

Το καλόν του Sukhavati estate εν ότι εν μόνο 15 λεπτά που το Canggu. Ευκολία.

γρρρρρρρρρρρρ....

κάτσε ρε κυρά μου. Που πάεις τζαι παντρεύκεσαι στον Τροπικόν του Καρκίνου; Εν είσιεν κανέναν πιο κοντινόν μέρος να παντρευτείς; Η μαγιόρκα, οι Κανάριες νήσοι, η έρημος της Σαχάρας, οι Άλπεις (τέλεια δίπλα), ένας πύργος στη Σκωτία.
Θέλεις να μου πεις ότι πρέπει να κόψω να πάω στην άλλην άκραν της γης για να δώκω φακελλούιν??? (λαλείς να διούν φακελλούθκια στο Βέλγιο;;).

Τζαι ούλλα τούτα γιατί έδοξεν της νύφης (πολλά καλή κοπέλα ναν καλά) τζαι του γαμπρού να παντρευτούν με παραδοσιακό ινδονησιακό τρόπο....

πάλε καλά να λαλούμεν που εν εθέλαν να παντρευτούν under water, να βουρούμεν να κάμνουμεν μαθήματα κατάδυσης (πως να κάνετε κατάδυση με φακελλούδιν)....

Απορία V

(και φαρμακερή)



Γιατί σε ούλλες τες σαπουνόπερες υπάρχει σταθερά, μα σταθερά όμως, τουλάχιστον ένας βιασμός, τουλάχιστον ένας εμπρησμός τζαι τουλάχιστον έναν αυτοκινητιστικό ατύχημα (ή και άλλο ατύχημα) που στην πραγματικότητα δεν είναι ατύχημα αλλά απόπειρα φόνου;



Τζαι γιατί (μα γιατί;) ούλλοι μετά που το ατύχημαν εντελώς συμπτωματικά παθαίνουν αμνησία;

χα;

ΥΓ: ναι, ναι ακόμα θορώ τη Ζωή της Άλλης. Ας με βοηθήσει κάποιος....

Καποιος γιορταζει που να ξέρω...

ναι ναι είμαι εγώ....

Η μάνα μου υποθέτω θα πιάσει τηλέφωνο σε κάποια φάση τζαι θα πει τη γνωστή της παροιμία για τα 26 (εν το πιστεύκω ότι εν την θυμούμαι τόσες φορές που την άκουσα. μα καμιά προσοχή στη Μάνα άμα μιλά; τς, τς, τς). Τζείνην που λαλεί πάνω κάτω, άμαν περάσεις τα 26 μεν γυρεύκεις κανέναν καλόν γαμπρόν, έτο ότι κάτσει (ααα τώρα εξηγείται που εν διούμε καμιά, μα καμιά προσοχή στη Μάνα άμα μιλά). τωρά που το θυμούμαι, είχα υποσχεθεί της γιαγιάς μου για να σταματήσει να με πρήζει ότι στα 26 μου εννά παντρευτώ. Στηρίζομαι στες δυνάμεις του πανάγαθου Αλτζχάιμερ να το ξιχάσει. τι ψύχωσις η οικογένεια μου με το γάμο επιτέλους; τζαι τι ψύχωσις με τα 26?

μπορεί ναν επειδή στα 26 εν γέρνεις πλέον προς τα 20, αλλά προς τα 30. τι να σας πω; δεν ξέρω, δεν καταλάβω. τζαι που γέρνω δηλαδής ίντα μπου σιει; εντάξει παρατηρείς τες αλλαγές τες ανεπαίσθητες. Θορείς τη φάτσα σου στον καθρέφτη τζαι συνειδητοποιάς (λες τζαι εν την θορείς καθε μέρα) έτσι ξαφνικά ότι άλλαξεν. τα χαρακτηριστικά σου έννεν τα ίδια όπως τότε στα 17 (ππποοουυυυ, που εθθυμήθηκες τα 17), τζαι λαλείς, εντάξει, εμεγάλωσα. Τζαι θορείς το σώμαν σου τζαι καταλάβεις ότι επέρχεται ο χρόνος (κάτι ξέρουν ούλλοι που χτυπιούνται ολημερίς στα γυμναστήρια). κάμνω παύση δαμέ για να πω συμβουλήν, να αποφύγετε πάαααση θυσία παρακαλώ τους γκόμενους με σεττάκι αν βαρκέστε τη γυμναστική, γιατί βάλλουν σε στο τριππάκι να κάμεις τζαι εσύ γυμναστική γιατί λαλείς εν κρίμαν εσύ να χαιδεύκεις μυν τζαι ο άλλος μίλλαν (τραστ μι, αν μπορώ να μπω εγώ σε έτσι τριππάκι, μπορούν να μπουν ούλλοι). τέλος παρένθεσης.

Επανέρχομαι.

Εντάξει είδες τα τούτα ούλλα. Ε και; Ναι, εμεγάλωσες. Συμβαίνει τζαι στις καλύτερες οικογένειες που λένε. Τζαι μαζί με την ηλικία αυξάνεται τζαι η ζωή. Τζείνη που έζησες. τζαι που τα 25 παράπονο δεν έχω, η ζωή μου αυξήθηκε κατά έναν χρόνο πολλά ιδιαίτερον (όι ότι οι άλλοι οι λλιόττερον ιδιαίτεροι, εν ήταν καλοί). Μέσα σε τούτον τον χρόνον η ζωή μου εγίνηκεν... "'Αλλαξε το" με τον Σπύρο Σούλη. Τζείνον το πράμαν που χάσκεις με τα μμάθκια τα υπερβολικά γουρλωμένα (για να τα πιάννει καλά η κάμερα). Τζαι έννεν μόνο που αλλάξεν η ζωή, άλλαξα τζι εγώ. Εννοώ, ανακάλυψα τόσα πολλά καινούργια πράματα για μένα, που τρέμω να μεν καταλήξω στο τέλος άλλος άνθρωπος. Όι ότι έννεν βελτιωμένο version, αλλά έτο εν σαν το παλιό μου το αυτοκίνητο, το Ρενούιν μου, όσον τζι αν αγκομάχαν αγάπουν το, παραπάνω που το τζαινούρκον.

Που την άλλην πάλε συνειδητοποιώ πόσον η πόλη (ή το χωρκόν) μου ακολούθησεν με. τα issues που είχα, επακκετάραν τζαι ήρταν μαζί μου. άτσα ρε Καβάφη, καλά τα ελάλες. κάποια ηρεμήσαν τζαι κάποια εσιηροττερέψαν, αλλά εν τζιαμέ. Αντέχουν στο πέρασμαν των χρόνων γερά! Τζαι όι μόνον τα issues, τζαι τα καλά πράματα ήρταν μαζί. γενικώς, είμαστε όλοι εδώ. Με λλίες βελγικές συνήθειες έξτρα, με γκόμενο, τζαι ροζ συννεφάκια (ναι, ναι, ποιος μου το παραλάλησεν), με παραπάνω άγχος τζαι λλιόττερην αυτο-πεποίθηση, με παραπάνω κοινωνικότηταν, με παραπάνω νοικοτζυροσύνην τζαι (ακόμα) παντελή ανικανότητα για μαείρεμαν, με λλιόττερον social support, χωρίς παρέα για φραπέ (τζαι χωρίς φραπέ αππάρεντλυ), με καινούργιους φίλους που άλλες πλευρές της γης, με τους παλιούς σταθερούς φίλους, πιο μακριά από ποτέ, αλλά καμιά φορά τζαι πιο κοντά από ποτέ, με καινούργια στέκια τζαι με νοσταλγία για τα παλιά, με πολλή νοσταλγίαν τζαι αγάπην για την Κύπρο, με παραπάνω διάθεση για καινούργιες εμπειρίες τζαι καινούργιους τόπους τζαι με λλιόττερην όρεξην για δουλειάν. Με λλία λόγια, είμαστεν όπως είμασταν, αλλά κάτιτις παραπάνω. αν το κατιτις έρκεται τζαι με έναν ακόμα κεράκιν στην τούρτα, γιατί όχι;

τζαι έτσι με τούτην την μικρή (και χαρουυυυύμενη) ανασκόπηση πιάννουμεν αισίως τα 26. Οι εορταστικές εκδηλώσεις κλείνουν με συναυλία στο μπλουζ μπαρ της πόλης γιατί είμαστεν στη Λουέβεν τζαι είναι Δευτέρα, τζαι σε τούτην την πόλη η πιο γαμάτη μέρα να έχεις γενέθλια εν η Δευτέρα. Εορταστικές βελγικές μπύρες υπό τους ήχους μιας μπάντας, ώσπου να γινούν ούλλοι λουλούθκια. τι άλλο θέλεις;


Άτε χρόνια μου πολλά...


ΥΓ: εσυνειδητοποίησα ότι εξέχασα να γράψω έναν εορταστικό πόστ στες αρχές του μήνα για τα δεύτερα γενέθλια του μπλοκ μου. Τι σόι μάνα είμαι τέλοσπάντων; Αίσχος. Αίσχος και όνειδος...

Λύση με ή χωρίς εμάς...

Πριν λλίες μέρες, που λαλείτε, εκουβεντιάζαμεν με τη φίλη την Κάτω Ύδατα, τζαι έστειλε μου το σύνδεσμο για τούτον το βιντεάκι.



Γαλλικό ρεπορτάζ για τους κακοποιούς που χώννουνται στα κατεχόμενα. εννά μου πεις σιγά το νέον, εν το εξέραμεν; Εμείς μπορεί να το εξέραμε χρόνια τζαι να εχεστήκαμε (με το συμπάθειο) τζαι ας εν τούτη ούλλη η λέρα τέλεια δίπλα μας, τζι ας μπορούν τούτοι ούλλοι ανενόχλητα να κάμνουν τες δουλειές τους τζαι ποτζεί τζαι ποδά στο νησί... Εμείς μπορεί να τα ξέρουμεν τούτα ούλλα τζαι να εθελοτυφλούμεν γιατί εν γουστάρουμεν να λύσουμεν το Κυπριακό, ζώντας στην ψευδαίσθηση ότι η παρούσα κατάσταση εν η καλλύττερη για μας (αγνοώντας το πόσους κινδύνους κρύβει το να μεν έσιεις κανένα απολύτως έλεγχο του τι γίνεται στην άλλη πλευρά του νησιού, που το τι λίπασμαν μπαίνει στο λουβίν που γοράζεις, ως το ποιος μπαινοφκαίνει στην Κυπριακή Δημοκρατία). Αλλά ο Γάλλος κυρία μου, τούτα ούλλα εν τα έξερε. Τζαι τι μαθαίνει; ότι η κατάσταση τζι κάτω εν επικίνδυνη τζαι εν πρέπει να συνεχιστεί άλλον. τούτον μαθαίνει. ότι πρέπει πάσει θυσία τούτον το πράμαν να τελειώνει. τζαι πως εννά τελειώσει;

Η παρέας η Κάτω Ύδατα, θετικός άνθρωπος, ελάλεν στην κουβένταν μας ότι τούτον μπορεί ναν τζαι καλόν. Να θέλουν να πιέσουν την Τουρκία παραπάνω. Ή μια ένδειξη ότι εν θέλουν την Τουρκίαν να μπει στην Ευρωπαϊκήν Ένωση. εγώ πάλε ελάλουν ότι πολλά φοούμαι ότι εννά ρτουν οι Ευρωπαίοι να μας πουν "άτε κανεί μουσκουρούθκια, αν δεν τα βρίσκεται μόνοι σας, εννά σας το λύσουμεν εμείς τζαι κανεί. Αφού εν κάμνετε χαΐριν, έτο να το τελειώσουμεν τζαι κανεί. Βόρεια- Νότια Κύπρος τζαι με γεια σας με χαρά σας".

Τζαι αν νομίζει κανένας ότι εν μπορούν με τίποτε να κάμουν έτσι πράμαν, να μας επιβάλουν μιαν λύσην χωρίς να τη δεχτούμεν... ας με πείσει. Γιατί εγώ έτσι το βλέπω να καταλήγει. Διχοτόμηση. Θέλουμεν εν θέλουμεν.

Εντελώς τυχαία, θκυό μέρες μετά εθκιάβαζα έναν πόστ του Στρατή στην Επανένωση τζαι εκατάλαβα πως κατά τζι πάμεν...

Θλιμμένη Κυριακή

Μάλιστα. Ο οργασμός έλαβε τέλος. ο οργασμός της μετακόμισης (ο μόνος οργασμός που σιέρεσαι άμαν τελειωνει). Ούλλα τα πράματα εφκήκαν που τα κουθκιά τζαι εμπήκαν στα ράφκια, τα ρούχα στο ερμάρι (εφόρησεν τα ούλλα ρε!). Μόνο οι αφίσες του Pulp Fiction τζαι της χέιγουορθ εμείναν να μπουν στον τοίχο. Τζαι οι φωτογραφίες. Με τη μάνα και το αδέρφιν. Με τες Μ. και Μ.#2. φωτογραφίες που την Φλωρεντία, σιηλαρωμένες ιταλικό παγωτό, φωτογραφίες από το Σαλόνικα, εγώ με κόκκινα μαλλιά (ναι ναι υπήρξε τζαι τέτοια περίοδος)...

Επαρέλειψα να καθαρίσω γιατί εν αντέχω άλλον τόσον καθάρισμα. Επιαστήκαν σιέρκα-πόθκια με τη μετακόμιση, είμαι τζαι αμάθητη της φυσικής δραστηριότητας.... που φτομάδας. Λίγη βρωμιά δεν έβλαψε κανένα. Αναπτύσσουμε αντισώματα. το σπίτι εψάχτηκεν ενδελεχώς και δεν έχει νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου, οπόταν είμαστεν καλά. Σπίτι. Σπίτι κανονικό. Με μπάνιο και ντους. Με κουζίνα σε ξεχωριστό δωμάτιο, με φούρνο (ε ρε ψητό που έσιει να ππέσει, άτε τζαι κανένα κέικ άμα έχουμεν όρεξην ποττέ, τα μακαρόνια του φούρνου είναι φαί με στάδια πρέπει να έχουμεν πολλήν όρεξην για τέθκοια).

Γενικώς, έχει επέλθει μια ηρεμία, μετά τες τελευταίες τρελές μέρες. Ηρεμία και θλίψη. Μεν με ρωτάτε γιατί. Έτο έππεσεν θλίψη..... μπορεί να φταίει που οι άνθρωποι που νοιάζουμαι εν αλλού, που οι άνθρωποι που θέλω να τους ακούσω, να τους δω μες τα μμάθκια τζαι να κρατήσω το σιέριν τους, να κλάψουμεν παρέαν, εν αλλού... μπορεί να φταίει που καμιά φορά θέλεις να βοηθήσεις αλλά εν μπόρεις. μπορεί να φταίει που κάποια αδιέξοδα φαίνουνται να μεν επιλύουνται όσον τζαι αν το παλεύκεις (μια φίλη μου κάποτε είπεν ότι εν υπάρχουν πραγματικά αδιέξοδα, απλά επιλογές που δεν βλέπουμε). Μπορεί να φταίει που εν Κυριακή.

το τραγούδιν της ημέρας... δεν αντέχω μιλούμεν να το ακούσω ακόμα μια φορά.... υπέροχο τραγούδι όμως...

Notes from Athens

(είπα μιαν τζαι επήρα φόρα να τα γράψω ούλλα, στο τέλος τζείνην την μετακόμισην εν με θορώ να την κάμνω...)

Στην Αθήναν που λαλείτε ανακάλυψα ότι εξέχασα τα ελληνικά μου. Μιαν τζαι δαμέ μιλώ ή αγγλικά με τους Βέλγους και λοιπούς άλλους ή κυπριακά στο τηλέφωνο ή το Skype με φίλους και οικογένεια. Ελληνικά μηδέν. Τζαι έρκεται η ώρα που κατεβαίνεις στο Ελ. Βενιζέλος τζαι θέλεις να ρωτήσεις πόσα ένι το εισητήριο του μετρού τζαι δεν μπορείς να θθυμηθείς πως το λένε το πόσα ένι στα ελληνικά... τραγικό.



Ότι επεράσαμεν πολλά ωραία εν χρειάζεται να το πω. Μια Κυπριοπούλα εκ Κύπρου ορμώμενη που έθελεν διακοπές εδώ και τώρα, μια Κυπριοπούλα εξ Αγγλίας τζαι μια εξ Βελγίου που είχαν να δουν ήλιον τζαι να βιώσουν πυράν, να βάλουν κοντά τζαι σάνταλα καμπόσον τζαιρόν. Εκαταλάβετε.... άσε που είχαμεν να βρεθούμεν τα τρία μας (οι τρείς σωματοφύλακες που ήταν όντως τρεις) που τα Χριστούγεννα αλόπως. Στερητικό σύνδρομον.




Οι τρεις Κυπριοπούλες που λαλείτε εκάμαν τα σιόνιν στην επιλογή χώρου διαμονής. Κυρίως γιατί δεν ξέρουμεν την Αθήναν τίποτες. Εννά μου πεις δεν ήξερες δε ρώταγες; τέλοσπάντων, στην προσπάθεια μας να αποφύγουμε τα ξενοδοχεία στην Ομόνοια εκλείσαμεν σε ένα ξενοδοχείο 2 λεπτά που την Ομόνοια (απόσταση τεράστια μεν το συζητάς). Τζαι το πρόβλημαν δεν ήταν που ήταν τόσο κοντά στην Ομόνοια. ήταν που κάθε φορά εχανούμασταν στη διαδρομή σταθμός Ομόνοιας-ξενοδοχείο με αποτέλεσμα να γυρίζουμε 10 λεπτά στα στενά με τύπους περίεργους ποτζεί ποδά. Αλλά το χειρότερο δε της περιοχής ήταν η βαβούρα του δρόμου. Την πρώτη μέρα ξυπνώ κατά τες 6 που κάτι σφυρκές. "Τι στα ανάθθεμαν ολάν; Ποιος σφυρίζει έτσι ώραν;". Μετά ακούεις το θόρυβο των αυτοκινήτων τζαι τα γαμοσταυρίδια που συνοδεύουν τες σφυρκές τζαι καταλάβεις. Η κίνηση. τζαι οι τροχονόμοι. Γιατί πρέπει οι τροχονόμοι να σφυρίζουν καλέ μου; Εν μπορούν απλά να δείχνουν με το σιέριν; κάθε μέρα η ώρα 6 έγερτήριο. Τραύμα. τραύμα.



Τέλοσπάντων, λόγω περιοχής η Αθήναν που είδαμεν, ήταν η Αθήνα των μεταναστών, των junkie (καλά μιλούμεν τούτον το πράμαν εν αδιανόητο) τζαι των κορούδων του πεζοδρομίου (μια κοπέλλα έκαμνεν πεζοδρόμιο η ώρα 9 το πρωίν, μα η ώρα 9 το πρωί;). Εν ξέρω πως το βιώννουν οι κάτοικοι της Αθήνας, αλλά μιαν θλίψην, έναν "σφίγγεται η καρκιά μου", εγώ προσωπικά ένιωσα το. Τζαι όι μόνον στην Ομόνοια. Σε ούλλην την Αθήνα τεθκοιες κόλλες ήταν κρεμμασμένες παντού......

τζαι άμαν κόψεις τζαι καμιάν κουβένταν με τόπακες, κυρίως ταξιτζίες εμείς, εννά σου πουν "ίνταλως μας εκαταντήσαν έτσι" (εννα σου το πουν στα καλαμαρίστικα όι στα κυπριακά, αλλά επιάσετε το νόημα). γενικώς... θλίψη.

Παρόλα αυτά τζαι στην Ακρόπολην επίαμεν, τζαι στην Πλάκαν επίαμεν, εφάαμεν τζαι εσπάσαμεν τζαι τα καραφάκια με το κρασίν εκατεβάσαμεν τζαι το κερασμένον που τον επιχειρηματίαν ήπιαμεν, εγινήκαμεν ντέφιν που λένε. τζαι στο Γκάζιν επίαμεν, εφάαμεν σε τούτον το τοπούδιν

Τζαι στου Ψυρρή επίαμεν, τζαι στο Μοναστηράκιν (μόνο στα Εξάρχεια εν επίαμεν λόγω έλλειψης χρόνου, είπαμεν την επόμενην φορά) τζαι έκαμα την συνειδητοποίηση, την πολλά κοντά στην λογική. Άλλον η Αθήνα του τουρίστα, τζαι άλλον η Αθήνα του τόπακα. Αλλά πολλά άλλον πράμαν. Τέλοσπάντων, ο τουρίστας την ψευδαίσθηση της βιτρίνας ήλιος/θάλασσα/δρομούθκια/καταστηματούθκια/μπαρ/χορός/πιοτό/φαί θα τη βρει ακόμα τζαι στην Ελλάδα της κρίσης. Ο τουρίστας τέλοσπάντων μεινίσκει ικανοποιημένος. Πάντα.

Γενικώς. Η Ελλάδα αρέσκει μου. Νιώθεις ότι εν ένας τόπος ευλογημένος. Με ήλιο, με θάλασσα, με ομορφκιάν, με λάδιν τζαι ελιές, τζαι φέτταν, τζαι ωραίον κρασούιν. τα φρέσκα τα φρούτα, το αγγουράκιν τζαι την ντομάτα. μπορεί να σας φαίνεται γελοίον, αλλά άμαν ζεις λλίον πιο πάνω εν μπορείς να καταλάβεις πόσο σου λείπουν τούτα τα πράματα. Ωραίον φαίν, όμορφοι άνθρωποι. Τζαι έσιει κάτι γειτονιές μέσα στην Αθήνα που θορείς τα παραδοσιακά τα μπακάλικα (τζείνα που ούλλα τα πράματα απλά εν τιγκαρισμένα στα ράφκια ποτζεί ποδά), τα δέντρα στα δρομούθκια, τζαι οι κουλουράες. Πράματα που μυρίζουν άλλες εποχές. Η λατέρνα σε ένα δρόμο. Εν είμαι Ελληνίδα τζαι εν έζησα ποττέ Ελλάδα, αλλά εγώ τούτα τα πράματα εσυνδύασα στο νου μου με την Ελλάδα τζαι τούτα τα πράματα με τραβούν κάθε φορά να θέλω να πάω τζαι να ξαναπάω τζαι να ξαναπάω.

Τζαι μετά ξεκινά η απεργία του δημοσίου. Να γίνεται της π******ας παντού. Να βουρούμε να προλάβουμε αεροπλάνα και βαπόρια. Οι περικοπές. Του 13ου, της άδειας. Η αύξηση του ΦΠΑ. Οι αποδείξεις. Ακόμα τζαι ο περιπτεράς έθελεν να μας δώκει απόδειξην. Η κρίση. Τίποτε εν δουλεύκει σήμερα στην Αθήνα, είπεν μας ο ταξιτζής, μόνο το αεροδρόμιο, γιατί είναι γερμανικό. Πόσο ειρωνικό αλήθεια. Ο παρέας να μας εκθειάζει τες αρετές της Αττικής Οδού. Το πως ούλλα δουλεύκουν ρολόι. το πως ούλλα εν γερμανικά. "Δεν είμαι γερμανόφιλος, μη με παρεξηγήσετε, αλλά η αλήθεια να λέγεται" λαλεί ο ταξιτζής. Οι παράνομες επαύλεις στο δρόμο προς το αεροδρόμιο, κτισμένες χρόοοονια τώρα. "Μα εντελώς μέσα στα μούτρα μας, να τις βλέπουμε κάθε μέρα;" λαλεί ο παρέας. Παραπάει, όντως. Να τα βλέπεις κάθε μέρα. Παραπάει. σκέφτουμαι που μέσα μου τι μπορεί να κάμει ένας πολίτης που ξέρει ποιος έχτισεν τζαι που, εν μπορεί να τον καταγγείλει; να κάμει κάτι; αλλά εν τα λαλώ πόξω μου.

Ανάμεικτα συναισθήματα η διαμονή στην Αθήνα. Θυμός τζαι θλίψη, εκνευρισμός. Καταλάβω τους που βρίζουν ούλλη μέρα. Αναρωθκιούμαι πως μπόρουν να εν αντιμέτωποι με τούτα ούλλα συνέχεια. Αλλά εν έχω παράπονο. σαν τουρίστας τζι εγώ τζαι τον ήλιον ελάτρεψα, τζαι τη θάλασσα, τζαι το φαίν, τζαι το πιοτό. i lived my myth in Greece τζαι ήρτα πίσω στο Βέλγιο που ούλλα δουλεύκουν ρολόι (ακόμα τζαι χωρίς κυβέρνηση) με φορτωμένες μπαταρίες για να φκάλλω αλλο κανέναν μήνα δαμέ!

Όπου γάμος και χαρά...

...η Ερυκίνη πρώτη. (Το ποστ επισπεύδεται λόγω επικείμενου γάμου αναγνώστριας, αν και αγαπητή Noor δεν είμαι σίγουρη πως θα βοηθήσει).

Η Ερυκίνη σας που λαλείτε, γνωστή φαν του γαμήλιου πανηγυριού (ΝΟΤ!!!) είπεν μιαν τζαι εχόρτασεν που γάμους κυπριακούς, δεν πάει να δει τζαι κανέναν γάμο Ιρλανδικό? ο γάμος βέβαια καθολικός, τζαι ενώ το γαμήλιο γλέντυ είχε άπλετο ενδιαφέρον (από live riverdance μια και η νύφη είναι επαγγελματίας χορεύτρια, μέχρι καραμεθυσμένους Ιρλανδούς γαούρκα να χορεύουν άψογο βαλς) το ποστάκιον εστιάζεται στο πρώτο μέρος, το της εκκλησίας.

Μέρος 1ον- η εκκλησία:

έφυεν η κκελλέ μου με την εκκλησία γιατί μιλούμεν η καθολική εκκλησία σε σύγκριση με την ορθόδοξη καμία σχέσις. Που πολυέλαιοι τζαι γρουσά εικονοστάσια, τζαι γρουσές εικόνες τζαι γενικώς χρυσός κι ασήμι;;; Μιλούμεν όλα ξύλο. ξύλινοι σταυροί ποτζεί ποδά, θκυό αγάλματα του Χριστού στα αριστερά της Αγίας τράπεζας τζαι της Παναγίας στα δεξιά, μια εικόνα της Παναγίας στυλ ορθοδοξίας (εννοώ σαν τες δικές μας) τζαι φυσικά μια έξτρα έξτρα large φωτογραφία του Πάπα πίσω που τον άμβωνα του ιερέα. Γενικώς αν έβαλλες ούλλα τα πράματα της εκκλησίας μαζί με τα βιτρό (μπορεί να ήταν το μόνον ακριβόν πράμαν στο χώρο) μπορεί να εκοστίζαν μισόν εικονοστάσι μιας τυπικής κυπριακής εκκλησίας. Εν τζαι λαλώ ότι η καθολική εκκλησία εν φτωσιή, απλά τα πλάσματα εν το παρασιέζουν τζαι φαίνεται. Το υπέρτατο δε ήταν που εθκιάβαζεν ο παπάς το ευαγγέλιον στην αρχή τζαι όταν ετέλειωσεν εσήκωσεν τζείνον που εκράταν τζαι έκαμεν το σήμα του σταυρού ως είθισται τζαι σε μας. Μόνο που δεν σήκωσει το πεντόκιλο ολοσκάλιστο ευαγγέλιο αλλά κάτι κόλλες, τύπου πρόγραμμα-φιλανθρωπικής-ημερίδας-μη κερδοσκοπικού οργανισμού.

Μέρος 2ον - η τελετή:

Οφείλω να πω ότι λόγω του ότι εχαθήκαμε στα ιρλανδικά λαγκάδια (εκάμαμεν λάθος το τρίτο λειδάβι αριστερά) εχάσαμεν το πιο μεγάλον παναύριν, τουτέστιν το τα-ρα-τα-ραμ τα-ρα-τα-ταμ, το γνωστό εμβατήριο με την είσοδο της νύφης. έτσι ιδέα δεν έχω τι έγινε στην αρκήν. Η τελετή είσιεν πολλύν ενδιαφέρον μπορώ να πω με καλά τζαι κακά πράματα σε σχέση με τον τυπικό κυπριακό ορθόδοξο γάμο:

1. ο γαμπρός τζι η νύφη στο πιο μεγάλο μέρος της λειτουργίας εκάθουνταν σε καρέκλες τζαι εν έπρεπεν να στέκουνται οι καημένοι τόσην ώρα (γενικώς πολλά λλίη ταλαιπωρία ο γαμπρός τζι η νύφη)

2. Η τελετή εξεκίνησε με τον ιερέα να μιλά στο βήμα. Τζαι εμίλαν πολλά κανονικά, εννοώ ο άνθρωπος εν έψαλλεν, εμίλαν. Κανονικά αγγλικά που τα καταλάβουν ούλλοι. Που ήταν πολλά ωραίον πράμαν να το βλέπεις, όι ότι έχω πρόβλημα με τα βυζαντινά, αλλά εν ωραίον ο πιστός να καταλάβει τι του λαλείς τζαι μάλιστα να μιλάς με πολλά καθημερινόν τρόπο, κάμνει τον παπά πολλά ανθρώπινον τζείνην την ώρα της λειτουργίας. Φυσικά άμαν σκεφτείς τα λαφαζαννίκκια τζαι τες παπαριές (καθαρά νεοελληνικά) που ελάλεν ο συγκεκριμένος παπάς, λαλείς καλλύττερα να μεν εκαταλάβαινα τίποτες. Τι "να ενώσετε τες ζωές σας σε μια", "να βαδίσετε στον ίδιο δρόμο χέρι-χέρι χέρι-χέρι", "να αντιμετωπίσετε τες δυσκολίες" κλπ. Η Ράνια Θρασκιά με τη φάτσα του υπουργού παιδείας τζαι καθηγητή ψυχολογίας Αντρέα Δημητρίου (ότι ο παπάς ήταν φτυστός ο Δημητρίου είπα το; εχασκογελούσα μόνη μου μες την εκκλησιάν). Αγαπητή Noor, ελπίζω εσάς να σας κάτσει κανένας καλλύττερος παπάς...

3. Αφού ο παπάς είπεν τα δικά του, εθκιάβασεν τζαι θκυο-τρία ευαγγέλια να έχουμεν (τζαι ο πουπίσω μου να μάσιεται συνέχεια, αμήν αμήν αμήν, εεεε ολάν!) ήρτεν η ώρα η γνωστή η κινηματογραφική. Σηκώνεται το ζεύγος τζαι Yes i do, Yes i do... συγκινητικό για μερικούς (εγώ πάλε επαρατήρησα ότι το Yes i do του γαμπρού δεν ακούστηκε και τόοοσο δυνατά και καθαρά όσο της νύφης, αλλά το αποδίδουμε στο άγχος). Αλλά κυρίες και κύριοι, εδώ έρχεται η μεγάλη αποκάλυψις, γιατί επεριπαίξαν μας κυρία μου. Ναι ναι. όλες οι χολλυγουντιανές ταινίες επεριπαίξαν μας. Υπάρχει ένα κομμάτι που δεν λέγεται στην πραγματικότητα. τζείνον το "αν έχει κάποιος λόγο για να μην γίνει αυτός ο γάμος ας μιλήσει τώρα...." που πετάσσεται κάποιος τζαι σταματά το γάμο τζαι επέρχεται το χάππι έντ, δεν το είπεν ο παπάς. τζαι γενικώς δεν το λαλούν από ότι έμαθα. Κρίμας, κρίμας.

4. Το πιο εκνευριστικό πράμαν του καθολικού γάμου έχω να πω εν τα τραούθκια. Τωρά εννά μου πεις οι ψαλμοί εν καλλύττεροι; Κύριε μου τουλάχιστον οι ψαλμοί εν standard. Ενώ τα τραούθκια..... ήταν ωραίον που ήταν live (ναι ναι στο πάνω μέρος του ναού είσιεν ορχήστραν, να φυρτείς) αλλά τα γέριμα πόσον γλυκανάλατον τραούδιν μπορεί να θκιαλέξει κάποιος για το γάμο του?? τζαι εσύ ο καλεσμένος είσαι υποχρεωμένος να κάτσεις να το ακούσεις. τραύμα, τραύμα. Ήταν τραύμα.

5. Άλλον αρνητικόν εν ότι στον καθολικό γάμο ρε παιδί μου δεν έσιει πολλύν action. Εκτός που το Ναι. Ούτε χωρούς του Ησαϊα, ούτε ροδοπέταλα, ούτε να φκεί το ζευκάριν έξω τζαι να του σύρουν ρύζια, τίποτες (τα ρύζια απαγορευτήκαν γιατί τρών τα τα πεζούνια τζαι πεθανίσκουν με φρικτόν τρόπο). γενικώς, ξενέρωμα ρε παιδί μου.

6. φυσικά υπήρχαν τα τυπικά τα κλασσικά τα πανανθρώπινα του γάμου. ένας ρόκολος να φακκά γυρόν μες την εκκλησίαν την ώρα της τελετής, οι πουρούες μετά που όποθεν επέρναν η νύφη (κατ'ακρίβειαν στην Ιρλανδίαν είσιεν τζαι φωθκιές, όσοι εθέλαν αφτένναν μιαν φωθκιάν έξω που σπίτι τους την ώρα που θα επέρνούσεν το ζεύγος), οι φωτογραφίες, το βίντεο. Κλασσικά.

Μέρος 3ον- Ο στολισμός (χώρου και ανθρώπων):

Σε αυτή την ενότητα τι να πω; συνεχίζονται τα πανανθρώπινα γαμήλια ιδανικά και αξίες. Γάμος χωρίς τούλι, κρέπα χωρίς νουτέλλα. φυσικά, εντάξει η εκκλησία είπαμεν λιτότης. λλίον τούλιν ποτζεί, λλίον ποδά, 5 μαργαρίτες ποτζεί, 5 μαργαρίτες ποδά. τέλος. Διακόσμηση εκκλησίας πανεύκολη. Λιτά πράματα.

Οι άνθρωποι δε.... εντάξει εσκέφτουμουν, θα πάμε σε μια άλλη χώρα, δεν είμαστεν στην Κύπρο, είναι και 1:30 το μεσημέρι, επερίμενα μιαν άλφα ενδυματολογική λιτότητα. Όχι κυρία μου, το σατέν σατέν. το στρας στρας. Αν δεν το βάλεις στο γάμο που θα το βάλεις α; Αλλά είσιεν τζαι σιηρόττερον. Η καππελλαδούρα, τζαι το φκιόρο. φκιόοοοορο, φκιόρο να θέλεις. Κάπου εδώ κάνω παρένθεση για να πω στη φίλη Μ. που τόσον τζαιρόν σκέφτεται να γοράσει φκιόρον για το μαλλίν οξα εννά την περιπαίζουν στη Λευκωσία, να το πράξει πάραυτα. Η τελευταια μόδα. Φυσικά όσον πιο στενή η σχέση σου με το ζεύγος τόσον πιο μεγάλη η καπελλαδούρα/φκιόρον. άσε που κάποιες καπελλαδούρες είχαν τζαι το φτερούιν τους. Ήταν διασκεδαστικό δεν μπορώ να πω. Δυστυχώς αντρέπουμουν να φκάλω φωτογραφίες να τες στείλω της Δρακούνας. Θα εκάμναν πολλά ενδιαφέρον Trash Nation the irish version. Κρίμας.

Notes from Ireland

Η Ερυκίνη σας εχάθηκεν που μπλόκ και προσώπου γης γιατί έλειπεν ταξίδιν, ταξίδια κατ'ακρίβειαν, για διακοπές (εντελώς μεταξύ μας τούτο γιατί όσον αφορά στη δουλειά είχα "προσωπικά ζητήματα"). Μετά γκόμενου/σχέσεως στην ωραία Ιρλανδία για να παρευρεθούμε σε ένα γάμο (ναι ναι αρκέψαν τζαι τούτα..... η κκελλέ μου εν μες τη βούρκα που λαλεί η μάνα μου) τζαι με τες κολλητές σημαντική συνάντηση για μεζεκλίκια τζαι κρασιά στην Αθήνα με φόντο την Ακρόπολή τζαι βουθκιές στην Αίγινα (καθυστερημένες καλοκαιρινές διακοπές).

αφήνοντας τον ιρλανδικό γάμο πόξω γιατί εν ποστ που μόνος του, ιδού οι εντυπώσεις από την πρώτη μου εμπειρία στην Ιρλανδέζικη επαρχία.

- Μην έχοντας δει καθόλου το Δουβλίνο, αλλά όλο το δυτικό μέρος της Ιρλανδίας, έχω να πω ότι η Ιρλανδία εν κατά βάσει επαρχία. τέσσερεις μέρες δεν είδα ούτε μιαν πολυκατοικία. Ή μάλλον τζαι τζείνες που είδα, στην πόλη που ονομάζεται Galway, ήταν το πολλύν 5 ορόφοι. Επαρχία. Τζαι όταν λέμε επαρχία, εννοούμεν λιβάδι, αγελάδα, άλογο, πρόβατο. Αλλά πολλύν λειβάδιν, πολλή αγελάδα, πάάααααρα πολλή αγελάδα τζαι πολλύν πρόβατον. τζαι έναν σπίτι μες στη μέση. Το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Όσο εφιαλτικό κι αν ακούγεται, ναι, το μικρό σπίτι στο λιβάδι είναι υπαρκτή κατάσταση.

- Στην ιρλανδέζικη επαρχία που λαλείτε, τα σπίτια λόγω του ότι συνοδεύονται από λιβάδι-αγελάδα-πρόβατο έχουν μιαν απόσταση το ένα που το άλλο άστα να πάνε. Μιλούμεν άπλα. άπλα καμπόση. όσοι κυπραίοι νεόπλουτοι γυρεύκουν στρέμματα για να κτίσουν τες επαύλεις τους προσέλθετε.

- Στη διαμονή μου στην Ιρλανδία έμαθα που λαλείτε τα 2984 είδη αγελάδας, το πως οι άνθρωποι μέχρι και σήμερα χρησιμοποιούν έναν είδος ξεραμένης λάσπης ας το πούμε, που λέγεται turf, για θέρμανση (πράσινη από όλες τες απόψεις η Ιρλανδία), έμαθα με το χειρότερο τρόπο ότι οι αγελάδες αγχώνουνται με το παραμικρό με απρόσμενες συνέπειες (όπως τζαι το πόσον κατούρημαν μπορεί να φκάλει μια αγελάδα).

- Έμαθα επίσης τι σημαίνει να είσαι απλός άνθρωπος. Όι ότι εν το έξερα τζαι που πριν δηλαδής, τζαι εγώ απλός άνθρωπος είμαι, τζαι ζω σε χωρκό (όι κκάρεντλυ, αλλά γενικότερα) με πολλούς απλούς ανθρώπους. Αλλά το να θορείς νέους ανθρώπους που εν αντρέπουνται που εν που χωρκόν, που ξέρουν να αρμέγουν αγελάδες τζαι να φυτεύκουν, που δεν θέλουν να φύουν που το χωρκόν τους (γιατί έναν ιρλανδέζικον χωρκόν μπορεί να προσφέρει πολλά πράματα, αποκέντρωση που λένε), έννεν κάτι που είχα συνηθίσει.

- Έμαθα επίσης τα βασικά της ιστορίας της Ιρλανδίας. 800 χρόνια αγγλοκρατία λαλεί σου. 800. διπλάσια που τα 400 χρόνια τα τούρτζικα. 800 χρόνια που απαγορεύετουν δια νόμου στα πλάσματα να μιλούν την γλώσσαν τους (τα ιρλανδέζικα είναι ξεχωριστή γλώσσα και όχι απλά αγγλικά με προφορά, εν τέλει) με αποτέλεσμα σήμερα πολλοί ιρλανδοί δεν ξέρουν ιρλανδέζικα σχεδόν καθόλου. 800 χρόνια οι αγρότες (οι ιρλανδοί εν κατά βάση αγρότες/κτηνοτρόφοι) εχάσαν την κυριότητα της γης τους τζαι εδουλεύκαν δούλοι της αγγλικής αριστοκρατίας. Ούτε καν το εθνικό τους άθλημα το Γκαελικό ποδόσφαιρο δεν εδικαιούνταν να παίξουν. Όπως είπεν τζαι η σχέση η Ιρλανδική ιστορία έχει τίτλο "Γιατί μισούμε τους Άγγλους". απόλυτα κατανοητό αν με ρωτάς.

- Τα 800 χρόνια αγγλοκρατίας ελυθήκαν μετά την Ιρλανδική επανάσταση το 1922 που είσιεν την τύχη της δικής μας (μερικές δεκαετίες μετά). Οι εγγλέζοι αποφασίσαν με λλία λόγια να κάμουν έναν διακανονισμόν ανεξαρτησίας, τουτέστιν, "οκ αφού θέλετε να είσαστεν ανεξάρτητον κράτος με γεια σας με χαρά σας, αλλά εννά κρατήσω κάτι τζαι για μέναν. τι στα κομμάθκια τόση μεγαλοψυχία;". Το κάτι τους, η Βόρεια Ιρλανδία, τζείνη που ακόμα τζαι σήμερα εν βυθισμένη στη σύγκρουση.

- highlight της Ιρλανδικής ιστορίας το Bloody Sunday, όταν η εγγλέζικη αστυνομία εμπούκαρε σε έναν αγώνα γκαελικού ποδοσφαίρου τζαι έκαμεν τα γυαλιά καρφιά. "Μπορείς να φανταστείς να είσαι στο γήπεδο τζαι να ξεκινούν πυροβολισμοί που την αστυνομία;" ρωτά η σχέση. Ποιος μπορεί αλήθκεια; (επιστρέφοντας σπίτι έψαξα το Bloody Sunday στη Wikipedia. Εν απίστευτο πόσα έσιει στην παγκόσμια ιστορία. Όλες οι αιματοχυσίες γίνονται τες Κυριακές, εν πράμα;).

- ταξιδεύοντας προς το δυτικό άκρο της Ιρλανδίας, το πιο γεμάτον φύσην, μπορεί κανείς να δει τη θάλασσα (που καμιά σχέση με τη δική μας ή τζείνην της Αίγινας), το λιμάνι τζαι τες αποβάθρες, μπορείς ακόμα να φάεις τζαι το ψαρούιν σου by the sea (by the rain drops επίσης, είμαστεν Ιρλανδίαν είπαμεν). Μπορείς να δεις στην αγορά ζωντανούς κάβουρες τζαι αστακούς (γιάξ) τζαι γενικώς που το βουκολικό μεταφέρεσαι στο θαλασσινό με σχετική ευκολία. Τζείνον που εν θα δεις (τουλάχιστον στα μέρη που επία) εν το αστικό. Τη βουή τζαι τον θόρυβο της μεγαλούπολης.

- γενικώς, όμορφη η Ιρλανδία ρε παιδί μου (έκαμεν μας τζαι ήλιον καμπόσον στο κατά τύχην)

- ωραίοι άνθρωποι τζαι απλοί, πολλά ανοικτόκαρδοι

- αλλά τα γέριμα.... δεν τους καταλάβεις γρι τζι ας μιλούν αγγλικά

ΥΓ: λίαν συντόμως θα λάβετε τζαι τες περιπέτειες των μικρών κυπριοπούλων στας Αθήνας, καθώς τζαι το κρας τεστ (αγγλικά με ελλαδίτικη προφορά) ορθόδοξος vs καθολικός γάμος, αλλά λάου λάου εφόσον είμαστε τζαι σε οργασμό μετακόμισης (η λέξη οργασμός χρησιμοποιείται ως σχήμα λόγου, έννεν τζαι τόοοοσον ευχάριστη διαδικασία).

Με το που ξύπνησα είχα τούτον το τραούδιν στην σκέψην μου

Τζαι είχα δει το εξής όνειρο (ερμηνείες ευπρόσδεκτες):

Κάθουμαι πάνω σε έναν τεράστιο καναπέ μέσα στη μέση του δρόμου (του δρόμου που εν το σπίτι μου, αλλά όχι μπροστά που το σπίτι μου) τζαι καπνίζω τα τσιγάρα του γάλλου παρέα (ήταν κανονικά τσιγάρα, απλά στο όνειρο έξερα ότι ήταν του γάλλου παρέα).

Σημείωση 1: ΔΕΝ καπνίζω!
Σημείωση 2: ο γάλλος παρέας έκοψεν το κάπνισμαν
Σημείωση 3: i looked so sexy as a smoker....

Κυνόδοντας

............

Η απεικόνιση μιας οικογένειας στην Ελλάδα, αλλά τζαι οπουδήποτε στον κόσμο.

Θκιαβάζεις στην περίληψη τα εξής

"Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα..."

τζαι ξέρεις τι σε περιμένει. Μια πολλά σκληρή ταινία. Διαταραγμένη, άρρωστη.

Ίσως που το περίμενα, ίσως που έχω δει τζι άλλες άρρωστες ταινίες στο παρελθόν, ίσως που ήταν τόσο μα τόσο καλογυρισμένη (καμία υπερβολή σεναριακά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, μόνο όπως έπρεπε) το στομάσιην μου άντεξεν την. Ο νους μου ακόμα παλεύκει το. Μια εξαιρετική παρουσίαση της πιο ακραίας επιβολής ενός ανθρώπου πάνω στον άλλον. Τζαι όι η πιο ακραία δεν ήταν ο εγκλεισμός ο σωματικός, μα ο εγκλεισμός ο νοητικός. Κάπως έτσι ξεκινά η ταινία άλλωστε ("θάλασσα είναι η πολυθρόνα στο σαλόνι"). Η πλήρης διαστρέβλωση των εννοιών, του κόσμου γύρω μας. Η παντελώς αυθαίρετη διαμόρφωση της αντίληψης του κόσμου. Μήπως τζαι η δική μας αντίληψη του κόσμου κάπως έτσι δεν διαμορφώθηκε; Ποια εν τα όρια του άρρωστου τελικώς; Που σταματά το "φυσιολογικό" τζαι που ξεκινά το άρρωστο στο "για το καλό τους";

Τζείνον δε που συγκλονίζει παραπάνω είναι τζείνα τα ξεσπάσματα, τα διάσπαρτα στην ταινία, με όλους τους πιθανούς τρόπους, της πιο άγριας, καταλυτικής ανάγκης του ανθρώπου (τζαι άλλων όντων), ακόμα τζαι σε τζείνους που δεν την εμάθαν ποττέ, της ανάγκης για ελευθερία....

Τελειώνει η ταινία, κλείνεις το λαπτοπ, λαλείς ψέματα του εαυτού σου ότι τούτα ούλλα ήταν μυθοπλασία, εν γίνουνται στον πραγματικό κόσμο τζαι προσπαθείς να τζοιμηθείς. Μάταια. Μόνον άμαν σου φκεί ο κυνόδοντας υποθέτω είσαι πραγματικά προετοιμασμένος...

ΥΓ: οι λεπτομέρειες που εκράτησα; η ερμηνεία των δύο κοριτσιών ειδικά ο τρόπος ομιλίας.Τα αυτοκόλλητα (σκέφτουμαι το τζι ανατρισιάζω), τόσο συνδεδεμένα με τη διαμόρφωση της συμπεριφοράς (της καλής συμπεριφοράς). Η εικόνα των παίδιών τζαι της μάνας να γαυγίζουν σαν σκύλοι, σαν πιστοί σκύλοι. Η εργοτεχνική τοποθέτηση του Ρόκυ Μπαλπόα στην ταινία. τζαι το τέλος, που μπορεί να πεθανίσκω να το συζητήσω, αλλά εν σας το χαλώ...

ΥΓ2: ετοίμαζα ένα κείμενο τούτες τες μέρες, ειρωνικά για τζείνα τα κοπελλούθκια στο Λονδίνο που σκοτώνουν ηλικιωμένους εν ψυχρώ έτσι για την πλάκα, τζι αναρωθκιούμουν, που πάμεν τα γέριμα; τι κάμνουν οι γονιοί τους; τι τους εμάθαν, τι τους μαθαίνει ο κόσμος γύρω μας τζαι τι σόι σκατόκοσμος εν τούτος. Όσον σκέφτουμαι ότι τζαι τούτοι οι γονιοί στην ταινία που παρόμοιες σκέψεις εξεκινήσαν, ανατρισιάζω...

Babylon Circus

και όλα τα λεφτά λουλούδια. Τζι ας μιλούν γαλλικά.!!!




τζαι που κάπου αλλού (ο ήχος εν καλλύττερος)

Καλύτερα μαλάκας παρά σκυλί

(ποστ γραμμένον για άσχετο λόγο στες 7/1/10, ξεχασμένο στο πρόχειρο. Να μεν αρκέψει η χρόνια με παράπονα, μιζέριες τζαι εκνευρισμούς ιμισh. Τρομάρα μας)

Επειδή πολλοί που με θκιαβάζουν ξέρουν με τζαι προσωπικά έννεν τζαι το καλλύττερον να τα λαλώ τούτα, αλλά εννά τα πω. Τι σκατά δηλαδή έχω το μπλόκ; Για να μεν τα λαλώ; Εγώ που λαλείτε είμαι φοιτήτρια. Τζαι μάχουμαι να γινώ ψυχολόγα, όι που τζείνες τες ψυχολόγες που βοηθούν κόσμο, που τζείνες τες ψυχολόγες που κάμνουν (εννά κάμουν κάποτε δηλαδής) καριέρα, τζαι μάλιστα ακαδημαϊκή, που τζείνους τους ανθρώπους που κάμνουν έρευνες μες τα πανεπιστήμια τζαι δημοσιεύσεις, τζαι μπαίνει το όνομα τους πρώτον στα διεθνή περιοδικά, τζαι ανελίσσουνται τζαι πιάννουν έδρες τζαι γίνουνται καθηγητές. Κάποιοι γίνουνται τζαι υπουργοί καμιά φορά. Που ξέρεις;

Είμαι που λαλείτε αισίως στον όγδοο μου χρόνο μες τα πανεπιστήμια. Τζαι μέσα που την τεράααστια πείρα μου στον ακαδημαϊκό χώρο, εσυνειδητοποίησα ότι έννεν τυχαίον το ποιοι μπαίνουν σε τούτη τη διαδικασία. Ποια πλάσματα δηλαδή θα συνεχίσουν να σπουδάζουν μετά το πρώτο πτυχίο, μετά το πρώτο μάστερ, ποιοι θα παν να κάμουν διδακτορικά τζαι έρευνες τζαι τα παρελειπόμενα. Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που θα τα δεις πολλά συχνά που έναν επίπεδον τζαι μετά, γιατί τούτα κινητοποιούν τα άτομα να κάμνουν τούτη τη ζωή τζι όι μιαν άλλην.

Πρώτον τζαι καλλύττερον, η φιλοδοξία. Εν κανεί να κάμνεις καλά τη δουλειά σου, τζαι να πιερώννεσαι, πρέπει να έσιεις τζι όνομα, να ξεχωρίζεις ρε παιδί μου που τους άλλους. Εν σε κανεί να έσιεις μιαν θέση, πρέπει να ανελιχθείς. Εν κανεί να κάμνεις μιαν έρευναν, πρέπει να κάμεις 15, άμπα τζαι φκεί τίποτε καλόν τζαι έννεν το όνομαν σου μέσα. Τζαι τζείνον το διδακτορικόν το γέριμον, πρέπει να το κάμεις, για να βάλεις τζείνον το Δρ. μπροστά που το όνομα σου, να το γράψεις στο cv σου. Να είσαι κάποιος. Όι ότι χωρίς το διδακτορικόν εν είσαι κάποιος, αλλά (πώς να το κάμουμεν;) με το διδακτορικόν, είσαι κάποιος παραπάνω που ούλλους τους άλλους.

Δεύτερον, τζαι η χαριστική βολή, ο ανταγωνισμός. Τούτους τους ανθρώπους στην ψυχολογία λαλούμεν τους Type A personality. Τζείνους που τα θορούν ούλλα ως έναν αγώνα, που πρέπει πάντα να κερτίζουν. Τζαι πάλε το θέμαν έννεν να είσαι εσύ καλός, πρέπει να είσαι ο καλλύττερος, καλλύττερος που τους άλλους. Τούτον εν άσιημον χαρακτηριστικόν, γιατί εν επηρεάζει μόνον τα πλάσματα που το έχουν, αλλά τζαι τους υπόλοιπους, τους "στόχους" του ανταγωνιστικού πνεύματος.

Τούτους που λαλείς καταλάβεις τους που το πρώτον πτυχίον, τότε που τα πράματα εν χαλαρά τζαι είμαστεν ούλλη μια ωραία παρέα, δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε τζαι σίουρα εν ανταγωνιζούμαστεν ο ένας τον άλλον. Αλλά έσιει κάποιους τύπους που σταθερά εννά ρωτήσουν πόσα έπιασες στην ενδιάμεση, στην τελική, να συγκρίνουν ξέρεις, αν επιάσαν καλό βαθμό, καλλύττερο βαθμό. Που εννά πάρουν έναν ξινισμένον ύφος αν δουν ότι ένας άλλος συμφοιτητής τους έπιασεν bonus, αν τους συμπαθά παραπάνω ο καθηγητής κλπ.

Τζαι στην αρκήν εν ακίνδυνοι. Αλλά όσον περνά ο τζαιρός, τζαι τα πράματα σοβαρεύκουν τζαι οι συμφοιτητές έννεν μόνον παρέα τζαι συνεργάτες στες ομαδικές εργασίες, αλλά τζαι ανταγωνιστές σου στην εισδοχή σε μεταπτυχιακά, σε διδακτορικά, στες θέσεις εργασίας, στες δημοσιεύσεις, στη σχέση με τον επόπτη κλπ. τζιαμέ φκαίνουν τα μασιέρκα, τζαι τα άκακα χαρακτηριστικά προσωπικότητας μπορούν να σε καρφώσουν στον τοίχο. Τζαι τούτους βρίσκεις τους παντού. Όι μόνον δαμέ που ήρτα ή στην Αγγλίαν που βολοδέρνει η κολλητή Μ.#2 ή στο Αμέρικα (τζιαμέ εκάμαν τον ανταγωνισμόν επιστήμην), αλλά τζαι στο Κύπρος ωραιότατα. Μόνο που η μνήμη εν εποικοδομητική διαδικασία (μεν ρωτάτε, αστείο μεταξύ ψυχολόγων, που τζείνα που εν γελά κανένας) τζαι άμαν περάσει ο τζαιρός θυμάσαι τα ωραία τζαι ξιχάννεις τα άσιημα. Τζαι λαλείς "Στην Κύπρον οι φοιτητές εν κάμνουν έτσι". Αμ δε….

Έτσι ένι. Σε ούλλα τα πανεπιστήμια του κόσμου σε ούλλες τες ειδικότητες, άμαν ανοίξεις τες πόρτες που γράφουν, διδακτορικός φοιτητής, post-doc, λέκτορας, καθηγητής, θα έβρεις κάμποσους ανθρώπους με λλίην κοινωνικήν ζωήν (γιατί τόσον θκιάβασμαν μόνον έτσι γίνεται), γεμάτους παραξενιές τζαι κόμπλεξ, αλλά κυρίως φιλόδοξους τζαι ανταγωνιστές. Κάμποσους.

Γιατί υπάρχουν τζαι εξαιρέσεις. Ευτυχώς. Τζείνοι οι ξώφαλτσοι που καταλήγουν να κάμνουν διδακτορικά τζαι έρευνες, γιατί αρέσκει τους ένα συγκεκριμένο θέμα πολλά τζαι θέλουν να προσφέρουν, γιατί αρέσκει τους η φάση του να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο ή το ευέλικτο ωράριο του ακαδημαϊκού. Ξέρω γω; Τούτοι εν οι τύποι που κάμνουν το δικόν τους, τζαι κάθουνται τζαι θορούν παραξενεμένα τους άλλους, σκεφτόμενοι «μα’ νταλως κάμνουν έτσι, ολάν;», που διούν περιθώριον στα άλλα τα όρνεα να δείξουν ότι αν μη τι άλλο μπορεί να μεν εν τόσον ανταγωνιστικοί ή τόσον φιλόδοξοι όσον φαίνουνται. Κάποιοι ακόμα πιστεύκουν στην κατά βάθος καλοσύνην ούλλων.

Τζαι τούτοι εν τζείνοι που καταλήγουν οι μαλάκες της υπόθεσης στο τέλος.

ΥΓ. Μόλις εσυνειδητοποίησα ότι τούτον εν το πρώτον ποστ της χρονιάς. Καλή χρονιά να έχετε εύχομαι σε ούλλους σας, τζαι σε μέναν πιο ευχάριστα θέματα για αναρτήσεις τζαι πιο θετική σκέψη για το υπόλοιπο του χρόνου, ΑΝ γίνεται.

Update 18/08/2010:

το ποστάκιον εξεθάφτην και βλέπει το φως της δημοσιότητας διότι αναθεωρήσαμεν κύριε μου. Ναι, ναι, τζαι εμείς όχι μόνον η Πέγκυ (η Ζήνα ολάν). Αναθεωρήσαμεν τζαι αλλάσσουμεν γραμμήν πλεύσεως. ήρτεν ο τζαιρός να φκάλω την κυπραία (τζαι μάλιστα Μορφίτισσαν στην καταγωγή) γεναίκα που μέσα μου. Με λλία λόγια, ΤΕΡΜΑΝ ΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ. ήρτεν ο τζαιρός να σιυλλιάσω (ευχηθείτε μου καλήν τύχην).

and suddently it struck me

i-phone

i-pad

i-pod

i.... i..... i....

εγώ...... εγώ..... εγώ....

τωρά εξηγείται γιατί ονομάζουνται έτσι.... (τα μαραφέθκια του εγώ, τζαι προφανώς όι του εμείς)

The elephant man

(που σας παίρνω τωρά. που τη "ζωή της άλλης" στον Lynch. οι σινεφίλ καλά θα κάμουν να με Lynchάρουν).

Η γνωριμία μας με τον κύριο Lynch έχω να πω ότι εξεκίνησεν λλίον άδοξα με τζείνον το Straight Story που η κολλητή Μ. κι εγώ είδαμεν στο Fast Forward γιατί εν εμπόραμεν άλλον. Μετά ήρτεν το Mulholland Drive. Παράξενον, αινιγματικό, ένα παιχνίδι κάπου ανάμεσα στο όνειρο (ή τον εφιάλτη) τζαι την πραγματικότητα, ποιον εν το όνειρο τζαι ποια η πραγματικότητα αλήθκεια; Τζείνην την νύχταν άρκησα να τζοιμηθώ πασκίζοντας να έβρω άκρην θυμούμαι. Αμφιβάλλω αν μπορεί να φκάλει κανένας άκρην με τον Lynch εκατέληξα.

Τζαι εψές ήρτεν το Elephant man. Έσιει τζαιρόν που το εστάμπαρα στο dvdάδικο, αλλά κάτι η ιστορία, κάτι το ότι ήταν του Lynch.... έθελα να είμαι στην κατάλληλη φάση και διάθεση για να το δω.

Η ταινία, γυρισμένη το '80 σε μαυρόασπρο, αφηγείται την ιστορία του elephant man, μιαν "αληθινήν ιστορίαν κουράγιου και αξιοπρέπειας" ελάλεν έξω που το dvd. Ποιος εν ο elephant man ρωτάς; Ένας νεαρός άντρας (που τον υποδύεται ο Τζον Χερτ) με παραμορφωμένο πρόσωπο και σώμα, μετά που τον τραυματισμό της μητέρας του από έναν ελέφαντα κατά την εγκυμοσύνη (μια εναρκτήρια σκηνή που μπορεί να εν τζι η ιδέα μου, αλλά εθύμιζε κάτι μεταξύ ατυχήματος και βιασμού, τουλάχιστον σε μένα. Υποθέτω τα κόλπα του Lynch).

Ένα παραμορφωμένο πλάσμα λοιπόν που περνά ούλλην του τη ζωή θύμαν εκμετάλλευσης, ένα φρικιό του τσίρκου, που τζείνα που οι άνθρωποι πληρώνουν για να δουν, να χλευάσουν, να τους προκαλέσει ένα ανάμεικτο συναίσθημα στιγμιαίας αηδίας, λύπης τζαι φόβου. Αλήθκεια πόσο παράξενοι εν οι άνθρωποι. Φοούνται τόσον πολλά το κάθε τι διαφορετικό, το ξένο, αλλά που την άλλην κάτι τους τραβά, ίσως το λυτρωτικό συναίσθημα του "εγώ τουλάχιστον εν είμαι έτσι"....

Τζαι μετά που τα χρόνια κακομεταχείρισης, εξευτελισμού, ταπείνωσης, τζαι εκμετάλλευσης στα τσίρκα, ο άνθρωπος-ελέφαντας γίνεται η ανακάλυψη ενός νεαρού γιατρού (που υποδύεται ο μάστρος ο Άντονι Χόπκινς, που έσιει έναν τρόπον τα γέριμα τζείνη η μαθκιά του να με διαπερνά κάθε φορά) που προσπαθεί να τον βοηθήσει. Τζαι έτσι ο άνθρωπος- ελέφαντας φκαίνει που τα σκοτάδια τζαι μπαίνει στο φως, στον εξευτελισμό, την ταπείνωση τζαι την εκμετάλλευση με το γάντι (το γάντι της αριστοκρατίας). Ο παραμορφωμένος άντρας γίνεται case study για τους λαμπρούς επιστήμονες (σε μια συγκλονιστική σκηνή που στέκεται στο αμφιθέατρο σαν τζείνον τον ανθρώπινο σκελετό στα μαθήματα ιατρικής, μόνο που τα κόκαλα στην προκειμένη περίπτωση έχουν τζαι σάρκα τζαι ψυσιήν) τζαι γίνεται το τελευταίο trend στον κόσμο της αριστοκρατίας (ξέρεις εν της μόδας να κάμνουμεν παρέαν με το φρικιό).

Ο άνθρωπος-ελέφαντας φορεί τα καλά του, την γραβάτα του, τα δακτυλίθκια του, πίνει τσάι με τες κυρίες, για να καταφέρει το πιο απλόν. Να γινεί αποδεκτός. Να γινεί αποδεκτός ως άνθρωπος (I am not an elephant, i am human φωνάζει). Τζαι αν ο τίτλος λαλεί ότι εν μια ιστορία αξιοπρέπειας, εννα έλεγα μάλλον το αντίθετο. Μια ιστορία για το πως τούτοι ούλλοι, η κοινωνία, απογύμνωσεν έναν πλάσμαν που την αξιοπρέπειάν του. Γιατί ήταν διαφορετικός.

Τέλοσπάντων, η ταινία μπορεί να είσιεν φάσεις τύπου "μα περιπαίζουν μας τωρά;" (πχ. ο άνθρωπος-ελέφαντας μετά που χρόνια που δεν εμίλαν, ξεκινά έτσι ξαφνικά να απαγγέλλει με πλήρη ευφράδεια ψαλμούς;), αλλά εν θα σας απογοητεύσει. Έσιει μηνύματα καμπόσα (ίσως παραπάνω για μας που το παίζουμε επιστήμονες της ανθρώπινης ψυσιής που κάμνουμεν αμάν για να έβρουμεν τούτα τα case studies) τζαι έσιει να πει μιαν ιστορία που μπορεί να σας κάμει να δακρύσετε (αν έσιετε περίοδο μπορεί τζαι να λουθείτε του κλαμάτου). Έσιει κάποιες σκηνές που μου εθυμήσαν τζείνα τα στοιχεία που είδα τζαι στο Mulholland Drive, κάποια επαναλαμβανόμενα θέματα θα έλεγα του Lynch τζαι τζείνην την δόση του ονειρικού, του ψυχεδελικού ακόμα.

Μπορεί να μεν σε κρατήσει ξύπνιο επειδή εν εκατάλαβες τίποτε, αλλά σίουρα εν κάτι που θα το θυμάσαι.

Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος....

Μα να θορώ μανιωδώς (τζαι στα ξένα, χωρίς τον καταναγκασμό της μάνας μου) την "Ζωή της Άλλης"??? (τζαι τούτοι πιο ηλίθιον τίτλο δεν εμπορούσαν να έβρουν;)

Μα την "ζωή της άλλης";

Τη "Ζωή της Άλλης";


Τούτον ήταν. Εννά πάω να κάμω αναλύσεις. Εν γίνεται, πρέπει να έχω τίποτε ορμονικόν. Κάτι τελοσπάντων. Εν εξηγείται αλλιώς.

Νευριάζεις όξα εν νευριάζεις;;

Σε θκυό εφτομάδες έρκουνται οι Placebo εντάξει; τζαι οι Iron Maiden. Τζαι τζείνοι οι Black Rebel ... κάτι (εν τζαι ξέρω τα τα πλάσματα). Τζαι πολλοί άλλοι ρε παιδί μου. Ποτζείνα τα φεστιβάλ με τα τσιατίρκα που έσιει ξέρω γω πόσες εμφανίσεις μέσα σε μιαν ημέραν, με τους μαλλιάες, τες μπύρες, τζαι τα ναρκωτικά. Ποτζείνα τα τύπου πανικός.

Εν τζαι εν ότι είμαι τζαι πολλά ροκού τα γέριμα, ούτε που τους πολλοξέρω τούτους ούλλους, αλλά μιαν φοράν που μπορώ να πάω σε έτσι συναυλία/φεστιβάλ να μεν πάω; Φυσικά μόνη μου εν έσιει περίπτωση. Ψιλοσιέζουμαι (με το συμπάθειο), ποιος ξέρεις ποιας καρυδιάς καρύδι θα μαζευτεί τζιαμέ τζαι σε τι κατάσταση, τζαι τέλοσπάντων τούτα εν πράματα παρέας έννεν να παέννεις μόνος σου.

Έλα όμως που κανένας μα κανένας που την παρέαν εν θέλει να πάει. Εφκάλαν με έξω που τα ρούχα μου. Ο ένας εν ακριβά, του άλλου εν του αρέσκουν οι Placebo ιμίσh (Every me and every you, every meeeeeeeeeeeeeeeeeee).

Και το αποκορύφωμα. Στο γραφείο σήμερα βρίσκω μιαν συνάδελφο, δηλαδής κάμνει τζαι τζείνη διδακτορικόν. Βελγίδα τωρά, εκαταλάβετε. Ίντα μπου κάμνεις; Καλά; και τα λοιπά. Τζαι λαλεί μου εεε εννά πάω στο Pukkelpop τον Αύγουστο...

Παναΰρκα εγώ φούλ.

- έλα ρε μα σοβαρά; αλήθκεια εννά πάεις; έθελα τζαι εγώ να πάω ρε τζαι εν έβρισκα κανέναν να πάμεν παρέαν. τζαι εν έθελα να πάω μόνη μου.

Τζαι ποια ήταν η απάντηση; όι πέτε. νομίζετε είπεν μου "έλα ρε μαζί μας;" ΛΑΘΟΣ.

"Να πάεις, εννάν πολλά ωραία". Τούτον ήταν η απάντηση. Μόνον.

Σκατοβέλγοι.

Nεολαίοι

Στον Καπνόν που λαλείτε (Kapnos Airport Shuttle, άκου ποιος καπνός) στην αναχώρηση προς Βέλγιο μεριά (τέρμα το διάλειμμα τα κεφάλια μέσα που λένε), είμασταν καμπόσα πλάσματα, ανάμεσά τους τζαι μια ομάδα νεολαίων, θα ταν πας τα 14-15 (παραπάνω αποκλείεται). Αρέσκουν μου οι μιτσιοί ώρες ώρες, έχουν μιαν ζωντάνιαν ρε παιδί μου, ακούουνται (όπως ακουούμασταν τζι εμείς στην ηλικία τους δηλαδή) τζαι ας σπάζουν τα φκιά μου μερικές φορές, στην πραγματικότητα αρέσκει μου.

Άμα δε δώκεις προσοχή στο τι λαλούν (εν τζαι θέλω να κρυφακούω, απλά έτο τυχαίνει, χούιν του επαγγέλματος αν θέλεις, ξέρω γω;) πολλά ενδιαφέροντα πράματα θα ακούσεις. Κάποια αιώνια εφηβικά, που τα είπαμεν ούλλοι, κάποια καινούργια, εποχιακά. Τζαι εν τζαι εχάλασεν με που κουβαλούν external hard disk στες διακοπές τους (ας πούμεν τι στ’ ανάθεμαν θα το κάμεις;), ούτε που το πιο σημαντικό θέμα προς επίλυση ήταν το αν θα μπορούν να έχουν Facebook στο κινητό τζιαμέ που θα ένι (επήρα το απόφασην ότι μια μέρα θα γυρεύκει ο άνθρωπος μια γωνιά σε τούτον τον πλανήτη να χωστεί που το Ίντερνετ τζαι εν θα βρίσκει), εντάξει εχάλασεν με λλίον που 15 χρονών κότσιροι (με το συμπάθειο) παν στη Μύκονο να δουν τον David Guetta (ας πούμεν ποιος νοήμων γονιός διά λεφτά στη 14χρονη κόρη του να πάει με τες φίλες της στα μπαρ της Μυκόνου; Τι; Τάχα είσαι ο σούπερ-κουλ γονιός που δεν έχει κολλήματα;). Τζείνον που με εχάλασεν πολλά ήταν που άκουσα τη φράση «τζείνος ο πρήχτης ο τζύρης μου….».

Πέτε με οπισθοδρομικιά, συντηρητικιά, πουριτανή (πέτε με ό,τι θέλετε), αλλά όσες φορές μου εσπάσαν τα νεύρα μου οι γονιοί μου καθως μεγάλωνα δεν μπορώ να ανακαλέσω ούτε μια φορά που να είπα έτσι κουβέντα (ή αντίστοιχης βαρύτητας) για τους γονιούς μου είτε μπροστά τους είτε μπροστά στους φίλους μου. Ούτε καν που μέσα μου. Ούτε που το εσκέφτηκα ποττέ. Φαίνεται μου πολλά ασέβεια, τζαι όι ο σεβασμός έννεν κάτι ξεπερασμένο, όπως το να σου αρέσκει ο Σάκης.

Τζαι υποθέτω, απλά υποθέτω (γιατί μπορεί να εν μια που τζείνες τες εξαιρέσεις, έτσι κρατώ μια πισινή) ότι τζείνος ο πρήχτης ο τζύρης του εν τζείνος που πιερώννει το κινητό που πιάννει τζαι Facebook, τα ακριβά στυλάτα ρούχα, μεν σου πω τζαι τες διακοπές του.

Ξέρω τι εννα πείτε. «Κολλάς τζαι εσού σε κάτι λεπτομέρειες…». Εμ, η κολλητή Σ. λαλεί ότι η πραγματική ψυσιή ενός ανθρώπου εν στα πολλά απλά τζαι μιτσιά που φαίνεται.

20 του Ιούλη

Τούτην την ημέραν (εκτός που τη γέννηση της κολλητής Μ.) εγίνηκεν ένας πόλεμος...

πόλεμος κανονικός...
που τζείνους που θορούμεν στην τηλεόραση μέσα μέσα άμα οι συμπαντικοί αστυνόμοι (ρυθμίζουν όλη τη γη τζαι όλο το σύμπαν άμα λάχει επιβάλλοντας την τάξη, τη δική τους τάξη δηλαδή), οι Αμερικάνοι κάμνουν ντου σε καμιά χώρα κάπου στην Ανατολή.

που τζείνους με τα αεροπλάνα τζαι τες σειρήνες τζαι τους στρατιώτες τζαι τους πεθαμένους.

που τζείνους που αφήνουν πίσω πρόσφυγες που ζουν σε προσφυγικούς συνοικισμούς ("τι εννοείς ζεις σε προσφυγικό συνοικισμό; πρόσφυγες έννεν τζείνοι που αναγκάζουνται να φύουν που έσσω τους για να γλυτώσουν την ζωήν τους;" ερώτησε η γνωριμία/επαφή/σχέση προχτές. Εν εκατάλαβεν ούτε τζαι τζείνος ότι εγίνηκεν πόλεμος δαμέ φαίνεται).

πόλεμος κανονικός...

που τζείνους που η μάνα μου εύχεται πάνω που ούλλα να μεν ζήσουν τα παιθκιά της (τζαι τα αγγόνια που δεν έχει) ποττέ. Που τζείνους που της φέρνουν εικόνες στο νου τζαι δάκρυα στα μμάθκια ακόμα τζαι σήμερα.

Μεν με παρεξηγείτε που το λαλώ να το εμπεδώσω, αλλά εγώ τον πόλεμον εν τον έζησα. εγεννήθηκα 10 χρόνια μετά την εισβολήν τζαι ώσπου να άρκεψω να καταλάβω τον κόσμο έξω που τα μίκυ μάους μου επέρασεν άνετα 20ετία. Τόσος τζαιρός που, συγγνώμη αλλά εν αλήθκεια, μερικές φορές ξιχάννω ότι εγίνηκεν έτσι πράμαν ή μάλλον εν συνειδητοποιώ το τι εγίνηκεν ακριβώς. Εγεννήθηκα μέσα στες συνομιλίες, τζείνες που εν εφκάλλαν ποττέ πουθενά, εμεγάλωσα με τούτην την ιδέαν, ότι συζητούμεν έναν θέμαν χαμένον. Με τα τετράδια του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ, τζαι τα ίδια συνθήματα κάθε χρόνο έτσι μέραν. Με τες διαδηλώσεις που πάντα επίαιννα για το γνωστό ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Με τες ιστορίες των γονιών μου για τα χαμένα τους χωρκά, για την εύφορην τη γη, τζαι τα παναύρκα, για τους γείτονες, για τη χαμένην ευτυχία. Επόνησα τον πόνον των γονιών μου τζαι των παππούδων μου, έμαθα την ιστορίαν του τόπου μου μέσα που διηγήσεις τζαι που εικόνες τζαι που το μάθημαν της ιστορίας στο σχολείο. Τζαι έμεινεν μου μια θλίψη, θλίψη για ούλλα όσα εγινήκαν, αλλά αποστασιοποιημένη, γιατί τίποτε που τούτα εν έζησα (τζαι ευτυχώς), ούτε τες συνέπειες που εζήσαν οι γονείς μου.

Με τα χρόνια εμεγάλωσα τζι άρκεψα να δυσπυρκώ. Άρκεψα να ακούω λλίον παραπάνω τι λαλούν τζείνοι οι χαντοί στην τηλεόρασην (οι πολιτικοί that is). Άρκεψα να δυσανασχετώ. Με το μάταιον των συζητήσεων, με την επανάληψη των ίδιων τζαι ίδιων επιχειρημάτων, φράσεων τζαι απόψεων. Με τα κολλήματα των πολιτικών. Με την έλλειψη λογικής τζαι διορατικότητας. εβαρήθηκα το κυπριακόν ως τζιαμέ που εν έσιει. τζαι εβαρήθηκα την αντιμετώπισην του θέματος που τους άρχοντες πάλε ως τζιαμέ που εν έσιει. Τους ενωτικούς που ζουν στη σφαίρα της φαντασίας, τζείνους που εν θέλουν καμιά λύση εκτός τζαι αν θα πιάν τζαι την Κερύνεια πίσω, τζείνους που θέλουν λύσην δίκαιην, βιώσιμην τζαι ευρωπαϊκήν (ούλλα πολλά συγκεκριμένα), τζείνους που εν ασχολούνται καν με το κυπριακόν, τζείνους που αγνοούν το πραξικόπημαν, τζαι τζείνους που αγνοούν την εισβολήν, τζείνους που πιστεύκουν στην επαναπροσέγγισην, όλοι είμαστεν αδέλφια/είμαστεν τόσο ίδιοι/ κάνε κι εσύ ένα φίλο τουρκοκύπριο μπορείς (τούτα εν τα λαλώ ειρωνικά, συμφωνώ με χίλια, αλλά εν κάμνω φίλους βάσει ράτσας σόρυ, ούτε επικοινωνώ με ανθρώπους καταναγκαστικά, τούτα τα πράματα έρκουνται φυσικά), ακόμα τζαι μέναν που εγίνηκα τόσον αναίσθητη με το θέμαν. Τόσο κυνική.

Με τούτα τζαι με τζείνα, με τα χρόνια, έλειψεν μου ο συναισθηματισμός, μάχουμαι να δω τα πράματα λογικά τζαι να διαμορφώσω άποψην στηριζόμενη στη λογική, μάχουμαι να ξιλείψω τα στερεότυπα τζαι τες παρανοήσεις που μου εφυτέψαν μες το νουν τζαι εγώ έχαψα τες ούλλες. Θορώ, σε αντίθεση με πολλούς γυρώ μας, την προοπτικήν των πραμάτων, το αύριον. Όι το εχτές. Εν το αρνούμαι, ούτε ξιάννω τα γέριμα, απλά προτιμώ να μεν εστιάζω τζιαμέ. Γιατί πιστεύκω εν λειτουργικόν. Τζαι η λειτουργικότητα εν μεγάλον πράμαν.

Αλλά μέσα μέσα σκέφτουμαι ότι έτσι εν συνειδητοποιώ ότι εγίνηκεν πόλεμος. Πόλεμος ρε κανονικός.