Μια νύχτα

Πρώτα προβληματίστηκα μαζί με το μισό γερμανόφωνο πληθυσμό της Λευκωσίας στο σινεμά. Απέτυχα όλες τις φορές να αλληλεπιδράσω επιτυχώς και να απαντήσω στα σχόλια της Kalioush δίπλα. Στο σινεμά δε μιλάω ποτέ. Μεγάλο κουσούρι.


Μετά χόρεψα όλες τις τσούλες της γης υπό το άγρυπνο βλέμμα του γουρουνιού στο ταβάνι (άλλος ένας διακοσμητής που ήθελε να γίνει χασάπης).


Ελίχθηκα σαν αίλουρος στο χώρο προσπαθώντας να αποφύγω τον καπνό του διπλανού. Μισώ τα πούρα. Υπέστην καρτερικά όλα τα βλέμματα των ανθρώπων που επικεντρώνονταν όχι στο ντεκολτέ μου ως συνήθως, αλλά στα πόδια μου. Χωρίς τακούνι στο πιο ιν κλαμπ της Λευκωσίας; Αξιοθέατο.

Κάτω από τη γουρουνόμπαλα μια δίμετρη ξανθιά λικνίζεται στους ρυθμούς της ξενέρωτης μουσικής του Χατζηγιάννη. Τριγύρω οι υπόλοιπες "αιθέριες" θηλυκές παρουσίες, κυπριακής παραγωγής, όχι τόσο ξανθιές εκ φύσεως και όχι τόσο ψηλές, κοιτάζουν με φθόνο προσπαθώντας να ισορροπήσουν στα δωδεκάποντα με το ποτό στο χέρι.

Έφυγα πριν καν νυστάξω.

Έγραψα τρια κείμενα, ατέλειωτα κι αυτά. Τα φύλαξα στο πρόχειρο. Που ξέρεις; μπορεί να τα τελειώσω. Κάποτε. Ή μπορεί να έχουν την ίδια τύχη με τα υπόλοιπα. Διαγραφή.



Διάβασα άλλο ένα διήγημα του Μπουκόφσκι και μετά ύπνο. Μπορώ να κοιμάμαι μετά το Μπουκόφσκι. Μπορώ να κοιμάμαι μετά από οτιδήποτε. Μπορώ να κοιμηθώ για πάντα. Δεν μπορώ; Είναι μερικές φορές πιο εύκολο από το να είμαι ξύπνια.

(το παρόν κείμενο γραμμένο εδώ και καιρό, δημοσιεύεται μετά από παράκληση. ουδεμία σχέση με τις σημερινές εκλογές, ούτε καν το σημείο με το γουρούνι)