Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Ο εφιάλτης

Πριν 2 και κάτι χρόνια, όταν το μογγολο-φινλανδέζικο ζευγάρι ανακοίνωσε στην παρέα ότι περιμένουν παιδάκιν, εσοκαριστήκαμεν ούλλοι μας. Κατακρίβειαν όταν μας το ανακοίνωσαν ενομίζαμεν ότι επεριπαίζαν τζαι εσυνεχίσαμεν τζαι εμείς το περιπαίξιμον. Κάπου 3 μήνες μετά όταν πλέον η κοιλιά ήταν εμφανής, εκαταλάβαμεν ότι ήταν αλήθκεια (είπαμεν τους "συγγνώμη τζαι συγχαρητήρια μπάι δε γούει", το πόσον εντράπηκα δε λέγεται) τζαι τζιαμέ εσοκαριστήκαμεν.

Οι πρώτοι παρέες με μωρόν. Εννοώ τα πρώτα άτομα με τα οποία φκαίνεις έξω ρε παιδί μου για έναν ποτό που γίνουνται γονιοί. Παθαίνεις ένα τραλαλά εν η αλήθκεια του στυλ αμάνα μου μεγαλώνουμεν, τζαι περνά η ζωή τζαι χάννεται τζαι οι φίλοι μας έχουν κοπελλούθκια κλπ κλπ.
Επειδή εγώ τζαι ο Γάλλος παρέας είχαμεν που πάντοτε τη μεγαλύτερη αλλεργία στα κοπελλούθκια έππεφτεν χοντρό περιπαίξιμον που τον βέλγο παρέα, "ουυυυ τζαι τωρά εννά πρέπει να κάμνετε τζαι μπέιμπυσίττινγκ", "οουυυυ ειδικά η Ερυκίνη που μεινίσκει τζαι κοντά στο σπίτι των παιθκιών", "άτε Ερυκίνη κάπου εκεί μέσα βρίσκεται λλίον μητρικόν ένστικτο" και άλλα τέτοια.

ΕΥΤΥΧΩΣ όμως παρά τες κατζιασμένες προβλέψεις του βέλγου παρέα (που εκαρτέραν να δει Ερυκίνη- μωρό σε αλληλεπίδραση να κάμει χάζι), δεν εχρειάστηκεν ποττέ να κάμουμεν έτσι πράμαν. Τζι ας εν πολλά δύσκολον για τα παιθκιά. άμαν σκεφτείς ας πούμεν Κύπρον πόσον ρόλον παίζουν οι γιαγιάδες, φαντάστου αναγνώστη μου τούτοι οι άνθρωποι με μιαν γιαγιά στη Φινλανδία τζαι μιαν στη Μογγολία τζαι οι θκυό να δουλεύκουν, ο πατέρας δουλειάν το πρωί σπουδές στο απογευματινό. Πως τα εφκάλαν πέρα πραγματικά εν άξιον απορίας. Δίχα να μας ζητήσουν βοήθεια (ξέρουν μας ίντα σχέσην έχουμεν με τα μωρά υποθέτω τζαι αποφεύγουν το τα πλάσματα).

Μέχρι αυτή την εβδομάδα αγαπητέ αναγνώστη που ο Μογγόλος παρέας έσιει παρουσίασην τζαι πρέπει να πάει πιο γλήορα πανεπιστήμιο τζαι δεν έχουν κανέναν να το προσέχει (γιατί έννεν η μέρα που πάει στο νηπιαγωγείο). Τζαι.... ποιος θα έρτει να σώσει την κατάσταση??? Η Ερυκίνη φυσικά.

Που ΔΕΝ εμπορούσεν να πει ΟΧΙ, δυστυχώς, δυστυχώς. Έτσι αύριο, εγώ, η Ερυκίνη σας, θα μείνω μόνη μου σε ένα σπίτι με ένα μωρό τζαι μιαν κάτταν (με το όνομα speedy που τον speedy gonzales).
Ακούεται εφιαλτικό, έννε?

Τζαι ο Θεός βοηθός που θα ελάλεν τζαι η Μάνα.

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Life of Pi

Έσιει πολλύν τζαιρόν να σας πω για καμιάν ταινίαν τζαι επειδή είμαι πολλά εντυπωσιασμένη εν μπορώ να μεν το μοιραστώ μαζί σας (παρά το ότι εν που την Τρίτην που το είδα). Την πρώτη φορά που εδοκιμάσαμεν να δούμεν το Life of Pi εν επρολάβαμεν εισητήριον. Με τόσον ιλλίγκαλ νταουνλόουντινγκ στες μέρες μας εν πολλά δύσκολο να σου τύχει έτσι πράμαν, τουλάχιστον όι τόσον συχνά όσον παλιά.

Φταίει φυσικά που στη Λέβεν δείχνει το το Ζεντ τζαι όι το Κινεπολις (το δικό μας Κ-σινεπλεξ) που εν μιτσίν τζαι φουλάρει εύκολα (φυσικά επειδή δείχνει κάτι κουλτουριάρικα, εν το επέτυχα ποττέ πριν τόσο φουλαρισμένο).

Για την ταινίαν εν έξερα τίποτε που πριν μόνον το "εν πολλά καλόν, να πάεις να το δεις" της φιλενάδας της Κάλιους που το είδεν που τότε που ήμουν κύπρον (ένα βήμα μπροστά η Κύπρος, έκοψεν πίσω το Βέλγιο). Τζαι καλλύττερα να μεν ξέρεις τίποτε νομίζω. Γιατί πιάννει σε απροετοίμαστον.

Έσιει πολλύν τζαιρόν νομίζω να δω ταινίαν που να μπορεί να θκιαβαστεί σε τόσα πολλά επίπεδα. Εαν είστε του αθεισμού ίσως σας ενοχλήσει η πολλή αναφορά στον Θεόν, αλλά go with it, υπάρχει λόγος. Δεν ξέρω τι να πω αλήθκεια. Που το αισθητικόν κομμάτιν (τόσες εικόνες, τόσα χρώματα) ως το νοηματικό (τι θέλει να μας πει ο ποιητής), αξίζει. Τζαι αξίζει να πάτε να το δείτε στο σινεμά. Να πάτε να πιερώσετε εισητήριον. Όι να το κατεβάσετε τζαι να το δείτε στο λαπτοπ ή ακόμα τζαι στον προτζέκτορα σας αν έσιετε. Τούτη η ταινία θέλει σινεμά. Τελεία και παύλα.

Τζαι παρέαν. Για να πάτε μετά για μπύρες (ή ότι άλλον ποτό γουστάρετε) να τη συζητήσετε. Εν που τζείνες τες ταινίες που τες αντιλαμβάνεσαι πλήρως μόνον μετά, άμαν το δουλέψεις λλίον μες το νου σου τζαι άμαν το κουβεντιάσεις. Τζαι που τζείνες που δίχα να το καταλάβεις οδηγούν σε συζητήσεις για τα πιο βαθιά ερωτήματα γύρω που την ανθρώπινη φύση.

Τζαι αρέσκει μου το τελικόν τζείνον μήνυμαν. Ότι στο τέλος της ημέρας εσύ θκιαλέεις τι θέλεις να πιστέψεις, εσύ θκιαλέεις το χρώμα των γυαλιών μέσα που τα οποία θορείς τζαι ερμηνεύκεις τον κόσμο. Τζαι κάπως έτσι εν τζαι η ταινία. Ανοικτή για τη δική σας οπτική γωνιά.

(ελπίζω να σας εκίνησα την περιέργειαν. άτε παέννετε!!)

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Κατάθλιψη στο γραφείο

πριν λλίες μέρες στο International Dinner party του γκρουπ (φέτος είσιεν πολλύν κυπριακήν κουζίνα με πουρκούριν τζαι κολοκούθκια με τ'αυκά που είχαν ΤΟ σουξέ) εσυζητούσαμεν για το πως πετάσσουμεν κάτι τόνους φαγιών που εν αρκετά να ταίσουν ούλλους τους ανθρώπους που πεινούν (πρόσφατον άρθρο σε μια εφημερίδα) τζαι η συναδέλφισσα η πολωνή ελάλεν ότι εταιρίες όπως το Λιντλ προτιμούν να πετάσσουν φαγιά γιατί πρέπει να πιερώννουν φόρο για να τα διούν στους φτωχούς (ποιος έξυπνος το εσκέφτηκεν τούτο).

 Η αμερικανίδα η συναδέλφισσα επρόσθεσεν το πως μια μεγάλη μάρκα ρούχων, κάτι & Fitch (τζείνοι που έχουν τίτσιρα μοντέλα στα μαχαζιά τους), κρούζει τα ρούχα που μεινίσκουν απούλητα γιατί αν τα δώκει στους φτωχούς αυτομάτως η μάρκα χάνει κάτι που την αξίαν της (κάτι παρόμοιον άκουσα για το Η&Μ τζαι δεν εξαναπάτησα).

Τζαι μετά τα τελευταία νέα που Ελλάδαν, όπου οι αριθμοί αρκέφκουν να παν καλλύττερα είπαν σήμερα, κάποια πλάσματα φυσικά πεθανίσκουν ον δε γουει, αλλα δε βαριέσαι τα νούμερα να φκαίνουν σωστά.

 Σε κάτι τέθκοιες φάσεις σκέφτεσαι κάτι πάει λάθος με την ανθρώπινη ράτσα. Κάπου κάτι εχάσαμεν. Τζαι θυμούμαι τούτες τες κουβέντες του George Carlin (ο άνθρωπος θεός). Μακάρι να έφτανα τζαι εγώ σε τζείνον το σημείον, που θα μπορούσα να κάμω το ίδιον πράμαν, να εγκαταλείψω το είδος μου ή την ελπίδα για το είδος μου τζαι να μεν με πονούν κάτι τέθκοια. Ίσως ακόμα λλία χρόνια απογοήτευσης...

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

My new obsession...

Δευτεραν επίαμεν με τον Γάλλο παρέα σινεμά, έτσι γιατί έσιει πολλύν τζαιρόν. Είσιεν ντοκυμαντερ. Searching for the sugar man. Ντοκυμαντερ, ντοκυμαντέρ. Γιατί όχι?

Τρίτη πρωίν ο Γάλλος παρέας στέλνει μου στη δουλειά λινκ μέσω ντροπμποξ. Τα τρια σιντιά του Sixto (ή Jesus) Rodriguez.

Τζαι που τότες παίζει ασταμάτητα. Ο Sixto Rodriguez έσιει μιαν απίστευτην ιστορίαν (τζαι αν έρτει το ντοκυμαντέρ κύπρον παέννετε να το δείτε). Παιδίν μεξικανού μετανάστη στες ΗΠΑ, γυρνώντας στους δρόμους του Ντητρόιτ παίζοντας μουσικήν ποτζεί ποδά συναντά θκυό παραγωγούς κάπου στο 1970. Κάμνουν θκυό σιντι. Τίποτε ιδιαίτερον. Όπως άρκεψεν η καριέρα του ετέλειωσεν. Τουλάχιστον από ότι έξερεν.

30 χρόνια μετά ανακαλύπτει ότι α) εν σούπερ-σταρ στη Ν.Αφρική τζαι β) οι φαν του που δεν ξέρουν τίποτε για τζείνον νομίζουν ότι αυτοκτόνησεν. Μόνον που ο  Rodriguez εν ζωντανός, επέρασεν 30 χρόνια ζώντας πολλά φτωχικά, κάμνωντας οικοδομικές εργασίες στο Ντητρόιτ, πιάννοντας έναν πτυχίο στη Φιλοσοφία (!!!) τζαι ξάφνου τωρά στα γεράματα, πιάννει τη φήμη που του αξίζει. Τζαι ακόμα τζαι μια άσχετη μουσικά κυπριοπούλλα ακούει τα σιντιά του ολημερίς.

Στην μετά-την-ταινία μπύρα ετσακωννούμασταν για το ποιος έφαεν τα ριάλλια του (γιατί τόσοι δίσκοι επουληθήκαν στην Αφρική, που επίαν τα ριάλλια άμαν δεν έπιαεν τίποτες ο τύπος?). Εκαταλήξαμεν ότι ο Rodriguez εν ττου κουλ για να τον κόφτουν τα ριάλλια.



επειδή είμαι στη φάση του πάθους δυσκολεύκουμαι να θκιαλέξω ποιον τραούδιν του να βάλω. Αφήνω το Sugar Man προς το παρόν τζαι βάλω κάτι άλλα ενδιαφέροντα. Τι να λέμε... έννεν ωραίον πράμαν να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο τζαι κάτι τόσον καλό?

 
 Born in the troubled city
In Rock and Roll, USA
In the shadow of the tallest building
I vowed I would break away
Listened to the Sunday actors
But all they would ever say

That you can't get away from it
No you can't get away
No you can't get away from it
No you can't get away

Schooled on the city sidewalks
Coldness at every turn
Knew I had to find the exits
I never, ever would return
Scoffed at the prophet's omens
That said I would live to learn

That you can't get away from it
...

Going unaided toward the west coast
Stopped in the sleepy town
Left my change and walked out
I didn't even turn around
What they were getting next to
Was that old familiar sound

That you can't get away from it
...

In a hotel room in Amsterdam
On a wild and windy August night
As a cloud passed over a cold moon
My heart was seized with terror and fright
Seeping up through the floorboards
 Coming in through the walls
Coming in through the doorway
Ringing up and down the halls
That you can't get away from it
...

 Τζαι κάτι πιο πολιτικό/κοινωνικό

 
 The moon is hanging in the purple sky
 The baby's sleeping while its mother sighs
 Talking 'bout the rich folks
 Rich folks have the same jokes
 And they park in basic places.
The priest is preaching from a shallow grave
He counts his money, then he paints you saved
Talking to the young folks Young folks share the same jokes
 But they meet in older places.

So don't tell me about your success
Nor your recipes for my happiness
Smoke in bed
I never could digest
Those illusions you claim to have going.

The sun is shining, as it's always done
Coffin dust is the fate of everyone
Talking 'bout the rich folks
The poor create the rich hoax
And only late breast-fed fools believe it.

So don't tell me about your success ...

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Κάτω Λευκωσία με τη Μάνα 2

Ούλλες οι βόλτες μας με τη Μάνα κάτω Λευκωσία τελειώννουν παραδοσιακά στης κυρίας Στάλως για καφέ.

Η κυρία Στάλω, έσιει έναν  καφενούιν κάπου στην Ονασαγόρου. Όι χαικλέδικο. Καφενούιν μιτσίν, κάμνει καφέν κυπριακόν άτε τζαι κανένα νέσκαφε για τους υπαλλήλους των καταστημάτων τζιαμέ γυρώ τζαι παίρνει τους ποτζεί ποδά με τον κλασσικόν δίσκον του Λαϊκού τον στροτζυλόν.

25 χρόνια στη δουλειά η Μάνα μου τζαι οι συναδέλφισσες της τον καφέν τους επίναν τον το διάλειμμα στην κυρία Στάλω που ήταν τζαι κοντά στο εργοστάσιον. Η Μάνα τζαι η κυρία Στάλω εν τούτον που λαλούμεν φίλες τζαι ας μεν πιστεύκει η Μάνα μου στες φιλίες. Υπάρχει ανάμεσά τους τζείνη η εκτίμηση. Η εκτίμηση για το πλάσμα που δουλεύκει σκληρά να φκάλει τον επιούσιον με τα σιέρκα του (εκτίμησην που κανένας κοστουμαρισμένος εν θα έσιει ποττέ, τουλάχιστον που τη Μάνα μου).

Όποτε πάμε για καφέ στης κυρίας Στάλως, η Μάνα αρκέφκει να κάμνει μόνη της τον καφέν της, μετά ακολουθεί ο καυκάς του ευρού "πιάστο, όι εν το θέλω" τζαι εγώ χαζεύκω τον τοίχο της κυρίας Στάλως. Κάθε φορά που πάω λαλώ της "Να έρτω μια μέρα να φκάλω φωτογραφίες γίνεται", "καλό μάνα μου, να έρτεις" τζαι κάθε φορά ξιάννω. Ως φέτι που επία (δυστυχώς είσιεν ήλιον πολλύν τζαι οι φωτογραφίες εφκήκαν ούλλες χάλιν, αλλά ας ένι).

Οι φωτογραφίες στα κάδρα της κυρίας Στάλως εν για μέναν ιστορία, κάτι σαν πολιτισμική κληρονομιά. Φωτογραφίες πολλές που την οικογένειάν της, μαυρόασπρες, παλιές, άλλων εποχών. Πολλές προσωπικές (έτσι εν τες βάλλω δαμέ). Σε μια γωνιά το προικοσύμφωνον της. Το μοναδικόν προικοσύμφωνον που είδα ποττέ. Πολλύν χάζιν. Ούλλα γραμμένα κάτω. Η κυρία Στάλω ελάλεν μου την ιστορία τζείνης της μέρας, της μέρας της υπογραφής, που για μια λεπτομέρεια παραλλίον να μεν γινεί η κουβέντα.



Εκτός που το προικοσύμφωνον τζαι πολλές αφίσες που θεατρικές παραστάσεις τζαι έργα του κάποτε γιατί ο πατέρας της κυρίας Στάλως ήταν ηθοποιός. Εν φαίνουνται πολλά καλά γιατί είμαι ατζιαμίνα με τες φωτογραφίες, αλλά έχουν χάζιν. Που τες πιο παλιές (δεξιά) με την αρχαίζουσα ως τες πιο καινούργιες (αριστερά) έγχρωμες τζαι τέλεια "υπερπαραγωγή" αφίσες (ούτε εκατοστό όφκερο στην εικόνα). Τζαι η κυρία Στάλω έσιει πάντα μιαν ιστορία να σου πει, φτάνει να τη ρωτήσεις.




Αρέσκει μου να παέννω στην κυρία Στάλω. Έσιει πάντα φρέσκο χυμό πορτοκάλι τζαι σαν λαλούν τα νέα τους με τη Μάνα ή τσακώνουνται για την πιερωμήν εγώ κάθουμαι τζαι θορώ τες εικόνες στον τοίχο. Αν δεν έσιει δουλειά εννά μου πει τζαι κάτι για τον παλιόν τζαιρόν γιατί ξέρει ότι αρέσκει μου. Τζαι μετά πιάννουμε με τη Μάνα το δρόμο της επιστροφής στο χωρκό (τελευταίως σταματούμεν τζαι για λαχματζούν στον άβο πριν φύουμεν, άσιημα συνήθεια τούτα).


Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Κάτω Λευκωσία με τη Μάνα 1

Αγαπώ τη Λευκωσία πολλά. Εν η πόλη μου. Εν ξέρω τι θα της έβρισκεν ένας ξένος, τζι αν του/της άρεσκεν τζι αν μεν του/της άρεσκεν. Αλλά έτο εν η πόλη μου τζαι ζω την, έζησα την. Τζι ας μεν είμαι Λευκωσιάτισσα τζι ας χάννουμαι (ακόμα) παντού ποτζεί ποδά. Τζι ας μεν ξέρω ακόμα ούλλα τα κατατόπια της.

Στην καρδιάν που λέτε τούτης της πόλης που τωρά εξεκίνησεν να γίνεται χάιπ, χιπστερ, σκιπστερ (ορολογία του παρέα του Β. τούτη) τζαι ότι άλλον θέλετε πείτε το, με τα καφέ τα χίλια μύρια τζαι τα τοπούθκια τα ωραία, έσιει κάτι τόπους αγαπημένους μου διαφορετικούς που τους άλλους. Κάτι τόπους που εν θα τους έξερα αν δεν ήταν η Μάνα. Η Μάνα παιδίν του λαού, εργάτρια τζαι συνδικαλίστρια πραγματική τζαι όι της συντεχνίας επέρασεν 25 χρόνια δουλεύκοντας σε έναν που τα εργοστάσια ένδυσης (ούλλα τωρά φυσικά εκλείσαν το ένα μετά το άλλο) στα σοκάκια τζιαμέ στην Ονασαγόρου, έτσι τα πλάσματα τζαι τους τόπους της περιοχής έμαθεν τα καλά.

Έτσι όποτε θέλουν τίποτε τα παπούτσια μας (εν τα πετάσσουμεν) πάμεν στον κύριο Αχιλλέα, τον επιδιορθωτή παπουτσιών της Μάνας. Έναν παππούλη σε ένα στενό τέρμα Λήδρας σε έναν τοπούδιν τόοοοοσο μιτσιν.







Κάθε φοράν που πάω με τη Μάνα τζιαμέ σκέφτουμαι ποιος θα κάμνει τη δουλειάν του άμαν ο κύριος Αχιλλέας δεν θα μπόρει πιον. Τζαι λυπούμαι για τζείνον το κάτι που χάννεται. Ναν καλά πάντως ο άνθρωπος, ως τωρά, έσασεν ουυυ παπούτσιν τζαι παπούτσιν. Τζαι κάτι τιμές σοκ. Είπα του "κύριε Αχιλλέα μου να χρεώννεις κάτι  παραπάνω, 2 ευρώ εν πολλά λλία. Να έρτεις στο Βέλγιο που χρεώνουν 35 για έναν φερμουάρ". Εγέλασεν. Εν είπεν τίποτε. Αλλά εκατάλαβα. Κόφτουν τον κύριο Αχιλλέα τα ριάλλια?  Τούτην τη φορά επήρα τζαι τη φωτογραφική τζαι έφκαλα το τοπούδιν του φωτογραφίες τζαι επρόσεξα την επιγραφήν στην είσοδο. Θεραπευτής υποδημάτων ο κύριος Αχιλλέας. Θεός!

 

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Για την Ελλάδα ρε γαμώτο...

Κοπέλλες τζαι κοπέλια,

γεια σας. Εχάθηκα ξέρω το, αλλά ετο οι διακοπές στην Κύπρο επιάσαν ούλλην μου την ώρα, οι οικογένεια, οι παρέες, οι γυροί.

Τωρά όμως που επιστρέψαμεν σε πατρίδες ξένες εννά αρκέψουμεν δυναμικά το βλόγγινκ και άγιος ο θεός. Έχω κάμποσα να σας πω, κάμποσα.

Αλλά αρκέφκω με το πιο σουρεαλιστικό των διακοπών στην Κύπρο.

Γιατί αγαπητέ ελληνόκαβλε ιδιοκτήτη του αγροτικού καταλύματος στα κρασοχώρια Λεμεσού που εμείναμεν πριν λλίες μέρες (πολλά ωραία περιοχή, ενθουσιασμός φουλ), άρεσεν μας πολλά ο παραδοσιακός ξενώνας σου. Τόσον που δεν μας έκοψεν η τεραστίων διαστάσεων καρδιά με τη γαλανόλευκη πόξω που το σπίτι, ούτε καν ο τσολιάς (ο πλαστικός μεν νομίσετε). Γιατί εντάξει μπορεί να είσαι τζαι καλαμαράς/καλαμαρού έτσι τζι αλλιώς τζαι να είσαι περήφανος για τους προγόνους σου. Γιατί όχι ένας τσολιάς στην είσοδο. Αλλά, κύριε φιλέλλην, τα σεντόνια τζαι τες μαξιλαροθήκες με τη σημαία τι τα έθελες? (σημείωσης: οι μαξιλαροθήκες είχαν τον σταυρό τζαι τα σεντόνια τες μπλε τζαι άσπρες ρίγες για να μεν συγχίζεστε)

Εν το εσκέφτηκες ότι κάποιοι εννά θέλουν να κάμουν σεξ στο πανδοχείο σου? τζαι εννά ανατρισιάσουν λλίον με το να φκάλλουν τα μμάθκια τους πας τη σημαία την απ'τα κόκκαλα βγαλμένη?? Δηλαδή είπαμεν αγαπας την Ελλάδαν, αλλά τόσον πολλά τα γέριμα??


ΥΓ1: Πάντως η όλη εμπειρία πραγματικά δια άλλη διάσταση στο "για την ελλάδα ρε γαμώτο".
ΥΓ2: Χρόνια σας πολλά τζαι καλά. Τζαι ότι καλύτερο για το 2013 ρε παιθκιά!!!